ความคิดเห็นที่ 1 ไปที่ไหนทีไรล่ะก็เด็ดนัก   ชอบทำแสแสร้งแสดงละครตบตาเก่งว่า  ป่วยหลอกพยาบาลที่เข้ามาใหม่ซึ่งไม่รู้ทัน  และคนหัวอ่อนใช้ง่ายอย่างเกริดา             เมื่อก่อนหรือก็เห็นเรียบร้อย  สุภาพดีแถมยังรับผิดชอบงานได้เป็นอย่างดี            “   ดาไปเชื่อได้ยังไง   ถ้ายัยสานั้นปวดหัวปวดท้องจริงก็น่าจะเดินมาบอกคุณบดินทร์พ่อเขาแทนที่จะส่งใบลาสิ   พี่ไม่รู้นะว่ายัย สานั้นหลอกล่อ ดายังไง   ดาถึงยอมเปลี่ยนเวรให้ทุกทีเลยนะ   ทั้งที่รู้ว่าทั้งโรงพยาบาลนะโจทย์จานแม่นี้ว่า เป็นแม่ปลาช่อนตะลุยเพลิง   ชอบโกหกขอเปลี่ยนเวรเพื่อจะออกไปเริงร่ากับพวกผู้ชายรุ่นน้องตามผับตามบาร์   คุณบดินทร์นี้เขาก็ยังไง   ถึงแม่นี้จะเป็นลูกสาวแต่ก็น่าจะตักเตือนบ้าง เสียภาพลักษณะของพยาบาลหมด  ”           น้ำเสียงหงุดหงิดนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจและตำหนิ หากแต่หญิงสาวตรงหน้านั้นกลับยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ  จนทำให้อีกฝ่ายต้องส่ายหน้ากับการยอมคนเขาไปทั่วของอีกฝ่าย            หากแต่ไม่ได้เป็นเช่นนั้น  ลลนาไม่เคยรู้เลยว่าหญิงสาวเปรียบเจ้าของโรงพยาบาลประดุจญาติผู้ใหญ่และที่หญิงสาวไม่โวยวายอะไรเพราะหญิงสาวไม่อยากมีปัญหาในอาชีพพยาบาลและยังสำนึกบุญคุณบิดาของสาวิตรีอยู่             อย่างน้อยคุณลุงบดินทร์ก็เคยนำเงินส่งให้หล่อนเรียนพยาบาลจนจบ และที่นี้ก็เป็นที่โรงพยาบาลแห่งแรกที่ทำให้หญิงสาวสามารถหาเงินไปจัดงานศพของผู้เป็นยายรวมทั้งส่งน้องสาว  ปลายข้าวให้เรียนจนจบมหาวิทยาลัยชื่อดังและทำงานเป็นนักสืบได้             รวมไปถึงเรื่องการแพทย์  เขาก็เคยทำการรักษาพยาบาล  โรคเบาหวานให้กับยายของหญิงสาวจนมีอาการทุเลาอย่างเหลือเชื่อ  โดยที่ไม่เก็บค่ารักษาพยาบาล ก่อนที่โรคชราภาพจะมาคร่าชีวิตของผู้เป็นยายของหล่อนไป            นั้นทำให้หญิงสาวสำนึกบุญคุณอยากจะตอบแทนอะไรให้บ้างไม่มากก็น้อย  จึงพยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะทำงานที่ได้รับให้ดีที่สุด           ที่สำคัญคุณลุงบดินทร์ก็เคยว่ากล่าวตักเตือนแล้ว  แต่หาได้ทำให้บุตรสาวนั้นสำนึกหรือสนใจไม่  ยังคงทำตัวเช่นเดิม            เกริดาจึงไม่อยากพูดอะไรให้มากเรื่องมากราว              หญิงสาวดูออกว่า   เพราะความไร้เดียงสาตอนที่ตัดสินใจแต่งงานไม่ไตร่ตรองให้ดีว่าคู่ชีวิตนั้นจะปรับตัวได้หรือไม่จนชีวิตคู่ล้มเหลวทำให้สาวิตรีไม่อยากจะกลับไปทำตัวให้สุภาพเรียบร้อยเหมือนเช่นเดิม            ด้วยความกลัวว่าจะทำให้ใจเจ็บช้ำข้างในอีก            “ ช่างมันเถอะคะ   เห็นพี่สาเขาปวดจริงๆ  แล้วดาก็ยังไม่เหนื่อยอะไรมาก  จะเข้าเวรอีกสักหน่อยคงไม่ทำให้เพลียมากหรอกคะ   ”                 “  ตามใจแล้วกัน   แต่พี่ไม่คิดว่าคุณบดินทร์จะยอมให้ดาเปลี่ยนเวรหรอก  ” ลลนาว่าก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะ คว้าหูโทรศัพท์ซึ่งส่งเสียงดังไม่นานขึ้นมาพูด         หญิงสาวจึงเดินไปที่หน้าห้อง  เคาะประตูเป็นเชิงขออนุญาต   เสียงดังจากภายในร้องบอกอนุญาตหล่อนจึงเปิดประตูเข้าไป         บดินทร์กำลังยืนคนกาแฟด้วยนิ้วอวบป้อมในถ้วยเซลามิกเขียนลายพันธุ์ไม้เลื้อย มีดอกไม้เล็กๆสีชมพูแซมอยู่ไปทั่วหน้าโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ซึ่งเป็นระเบียบเรียบร้อยมีเพียงคอมพิวเตอร์จอแบนใหม่เอี่ยมที่เพิ่งซื้อมาจากกรุงเทพกับหนังสือเกี่ยวกับการแพทย์อีกไม่กี่เล่มวางเรียงกันอยู่ที่มุมสุดของโต๊ะทำงาน         ด้านหลังเป็นตู้เหล็กสำหรับเก็บแฟ้มเอกสารเกี่ยวกับผลประกอบการและเอกสารโรคต่างๆสองสามตู้เรียงรายอัดแน่น         ผมสีน้ำตาลเข้มแซมขาว บ่งบอกถึงความสูงอายุ ค่อนข้างยุ่งใบหน้านั้นเหี่ยวย่นและมีร่องรอยความอิดโรยอย่างเด่นชัด         เขาเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆส่งรอยยิ้มละมุนแบบเอ็นดูให้กับหญิงสาวพลางวางถ้วยและผายมือเชิญให้นั่ง ลงที่โซฟาชุดรับแขกสีเขียวสดดูโดดเด่นและเพิ่มสีสันให้กับห้องสี่เหลี่ยมสีขาว         นิ้วของเขาขยับแว่นตากรอบสีเหลี่ยมเวนส์หนาที่ตกลงมาบนจมูกของใบหน้ารูปสามเหลี่ยมให้กระชับตรงกับดวงตาสีน้ำตาลเข้ม              “  คุณนุชนี้โทรศัพท์ไปตามหนูเร็วจัง ” น้ำเสียงที่เอ่ยและสรรพนามที่เรียกหญิงสาวนั้นดูคุ้นเคยและค่อนข้างสนิทสนม            ทำให้หล่อนรู้ว่าเรื่องที่เดือดร้อนของคนข้างนอกก็คือต้องตามตัวหญิงสาวให้มาเข้าพบกับคนตรงหน้านี้เอง             เขาชอบหญิงสาวเป็นพิเศษตั้งแต่เริ่มเข้ามาทำงานเพราะสนิทสนมเป็นมิตรสหายรักของผู้เป็นยายของหญิงสาวราวกับเป็นลูกเป็นหลาน   และยิ่งรู้ว่าหญิงสาวมีความรับผิดชอบและตั้งใจทำงานเขาก็เอ็นดูให้ความสำคัญกับหญิงสาวคนนี้มากกว่าลูกสาวจอมเสเพล               “ ดายังไม่ได้กลับบ้านเลยคะ   ดาต้องเอาจดหมายลาของคุณสาวิตรีที่ขอแลกเวรมาให้คุณลุงบดินทร์เสียก่อน ” หล่อนตอบ             ปกติแล้วหากต้องพบปะพูดคุยกันข้างนอกซึ่งไม่ใช่ในห้องนี้  หญิงสาวมักจะใช้คำเรียกตัวเองว่าดิฉัน และ คุณลุงผู้เป็นเพื่อนกับยายเป็นชื่อเต็มๆเสียมากกว่า               “ เฮ้อ   ลุงเหนื่อยใจเหลือเกินกับลูกสาว   ไม่อยากจะเชื่อว่าทำไมถึงทำตัวเหลวไหลได้ขนาดนี้   ส่วนไอ้เรื่องที่หนูจะเปลี่ยนเวรล่ะก็คงเป็นไปไม่ได้หรอก   ” เขาว่า             คิ้วของหญิงสาวเลิกขึ้นด้วยความสงสัย  ไม่เข้าใจนักกับสิ่งที่ชายสูงวัยเอ่ย             เพราะทุกครั้งที่หญิงสาวมาขอเปลี่ยนเวรแลกกับสาวิตรี  นายบดินทร์ก็เพียงบ่นอะไรมากมายเกี่ยวกับเรื่องชีวิตของลูกสาวให้ฟังยืดยาว  ก่อนจะยอมอนุญาตให้หล่อนทำได้หากหญิงสาวไม่ดูอ่อนเพลียจนเกินไปนัก             ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องอะไรให้หล่อนช่วยงั้นหรือ             “ คือยังงี้นะหนูดา   หนูคงจำคุณแจ่มจันทร์พยาบาลที่ไปทำงานให้คนรู้จักของลุงในจันทบุรี   ที่ลุงบอกว่าเขาเกิดอุบัติเหตุได้ไหม    คือว่าเขาต้องการพยาบาลชั่วคราวไปทำงานที่นั้นแทนไม่นานหรอก ประมาณเดือนสองเดือนก็กลับ   ลุงส่งคุณวารินไปเป็นพยาบาลที่นั้นด้วยแล้วแต่คิดว่าคงไม่พอ   ลุงเห็นว่าถ้าส่งหนูไปคงจะดี”              เขาเอ่ยชื่อนางพยาบาลสาวสวยที่เพิ่งจะมาทำงานได้ไม่นานและเป็นที่นินทากันในหมู่พยาบาลด้วยกันว่านิสัยไม่ต่างอะไรกับสาวิตรี             จะดีก็ต้องทีไม่ไปเที่ยวแลกเวรกับใครเพื่อไปเที่ยว  แต่ก็ยังชอบทำเหมือนอ่อยคนไข้ที่ถูกใจ            ไม่เข้าใจเหมือนกับทำไมยังทำงานพยาบาลได้โดยไม่ถูกลุงบดินทร์ตำหนิเอา             อาจจะเป็นเพราะ บริการดีก็ได้             “ ทำไมไม่ส่งพี่นุช   หรือ   พี่ใหม่ไปแทน ดาล่ะคะ   พี่สองคนนี้เขาเชี่ยวชาญการในทำงาน และยังเคยไปเป็นพยาบาลดูแลผู้ป่วยนอกสถานที่ ”            เสียงถอนหายใจจาก ชายสูงวัยตรงหน้าทำให้หญิงสาวยิ่งข้องใจ  ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วย ความเคร่งเครียดในทันทีที่หล่อนเอ่ยพาดไปถึงพยาบาลคนอื่นที่มอายุมากกว่าและดูเชี่ยวชาญกับงานมากกว่าตัวของหญิงสาวและนางพยาบาลหน้าใหม่อีกคน            ดูเหมือนกับว่า  มีอะไรบางอย่างที่หนักใจอยู่ภายในลึกๆ           “  ลุงเคยส่งพวกมีประสบการณ์มากอย่างคุณนาหรือคุณใหม่ไปแล้ว   แต่ก็ไม่มีใครทนได้สักคนรีบกลับมากันหมด   จะมีก็แต่คุณแจ่มจันทร์เท่านั้นที่ยังยอมทำงาน ” เขาหยุดหายใจชั่วครู่แล้วจึงเอ่ยต่อ            “ พอเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา ก็เลยไม่มีใครเขาอยากจะไปทำแทน   อีกอย่างเคนรู้จักลุงเขาก็วานมาแล้ว   ลุงจะปฏิเสธก็ไม่ได้   แล้วลุงก็นึกขึ้นได้ว่าหนูน่าจะทำงานนี้ได้ก็เลยจะส่งหนูไป ” เขาว่าไปด้วยท่าทางวิตกกังวล           กลัวว่าหากไม่ส่งพยาบาลไปทำงานประจำแทนที่นั้นสักคนหนึ่งมีหวังความสัมพันธ์ของคนรู้จักซึ่งเขาเป็นหุ้นส่วนในโรงพยาบาลแห่งนี้คงจะเป้นปัญหา          ส่วนเกริดานั้นก็กำลังครุ่นคิด  ถึงเหตุผลที่เหล่าพยาบาลที่ว่ากันว่ามีน้ำอดน้ำทนสูงทำไมจึงไม่มีใครกล้าที่จะไปทำงานที่นั้นยกเว้นคุณแจ่มจันทร์          ดวงตาของหญิงสาวจับจ้องไปยังรอยเหี่ยวย่น  และความเครียดที่กำลังก่อตัวของชายสูงวัยที่หล่อนถือว่าเป็นลุง          ก่อนที่รอยยิ้มสวยราวกับพรายสาวจะปรากฏ  หล่อนไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ของคนรู้จักนายบดินทร์เท่าใดนัก           “ ถ้านานมากคงไม่ได้หรอกนะคะ   เพราะว่า   ดาไม่อยากจะปล่อยให้ปลายข้าวอยู่บ้านตัวคนเดียว ” หญิงสาวเอ่ยต่อรองกับผู้เป็นนาย   โดยเอ่ยชื่อน้องสาว          หญิงสาวไม่ค่อยจะได้ปล่อยให้น้องสาวเจ้าอารมณ์อยู่บ้านคนเดียวมากนัก          กลัวว่าถ้ามีเรื่องอะไรกระทบกระทั่งกับใคร  อย่างเช่นคนข้างบ้านและหล่อนไม่อยู่คงจะกลายเป็นศึกใหญ่แน่         “  แม่สาวน้อยเสือดุ   ปลายข้าวนะหรือ   หนูข้าวอายุยี่สิบห้าแล้ว คงไม่มีอะไรหรอก หรือว่าหนูดามีอะไรไม่สะดวกใจก็บอกลุงได้นะ    ลุงจะได้มองหาคนอื่นที่ดูมีความรับผิดชอบและอดทนสูงมาก กว่าใครเช่นหนูมาทำแทน ซึ่งก็ไม่ค่อยจะมีมากเท่าไร ”        หญิงสาวยิ้มน้อยๆ เมื่อรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายนั้น แม้จะถามแต่ลงน้ำเสียงข้างท้ายหนักแฝงด้วยความเสียใจราวกับกำลังให้หล่อนต้องรับงานนี้ไปอย่างช่วยไม่ได้         “ ไม่เป็นไรหรอกคะ   ไม่มีความจำเป็นต้องเปลี่ยนหรอกคะ   ดาแค่เป็นห่วงน้องสาวนะคะ แก อาจจะอายุบรรลุนิติภาวะแล้วแต่บ้างครั้งความคิดของแกยังเหมือนเด็กเจ้าอารมณ์อยู่ ” หล่อนตอบเขา กลับไปจนทำให้นายบดินทร์ยิ้มแย้มออกมาได้รีบเดินไปยังตู้เก็บแฟ้มเอกสาร   หยิบเอาแฟ้มเล็กๆออก มาส่งให้ซึ่งเป็นของสำคัญต่างๆในการจะไปทำงานที่นั้น         แล้วจึงนำกลับมายื่นให้กับหญิงสาว         เกริดารับมันมาอ่านเพียงเล็กน้อย  ทราบว่าเป็นชื่อและที่อยู่ของคนรู้จักของนายบดินทร์และเช็คจำนวนหนึ่งที่หล่อนคิดว่าเป็นเงินเดือนล่วงหน้า         จำนวนเลขที่เขียนมาให้นั้นมากโข  จนทำให้หญิงสาวรู้สึกแปลกประหลาด          เงินมากขนาดนี้ใช้สามสี่เดือนสำหรับตัวหญิงสาวเองคงไม่หมด         สงสัยว่าที่แห่งนั้นคงจะมีอะไรไม่ค่อยดีมากเสียเหลือเกินเป็นแน่   จึงทำให้นายบดินทร์ต้องให้ค่าเดินทางมากมาย  เงินจำนวนนี้น้องสาวหล่อนเรียกมันว่าเงินล่อตาล่อใจ         “  ลุงจองตั๋วรถทัวร์ปรับอากาศชั้น 1 ไว้รอบสิบโมงเช้า ไปถึงที่นั้นก็อาจจะประมาณ เที่ยงๆ หนูดาก็มองหาผู้ชายที่สวมชุดสูทสีน้ำเงินในมือจะถือกระเป๋าเอกสารสีน้ำเงินเหมือนกัน   ผู้ชายคนนั้นชื่อธีรยุทธ เขาจะมารับหนูไป ” นายบดินทร์ว่าเป็นการสั่งท้าย   ก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยลาพร้อมกับเดินออกจากห้องไป...                                                                                                                                             จากคุณ : ม่านหมอก - [ 25 มี.ค. 47 12:28:32 A:203.107.203.210 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 *** มาแล้วคะนิยายเรื่องใหม่  ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และติชมด้วยนะคะ*** จากคุณ : ม่านหมอก - [ 25 มี.ค. 47 12:31:29 A:203.107.203.210 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 หมู่นี้เรื่องที่มีพยาบาลเป็นตัวเอกเยอะแฮะ จากคุณ : scottie - [ 25 มี.ค. 47 14:57:15 ]