ความคิดเห็นที่ 1 ๒.แสงแรกของวันนี้แตกต่างจากทุกวันโดยสิ้นเชิง   อาการอักเสพปวดบวมที่ศีรษะกระจายความเจ็บปวดถึงกระดูก  ร่างกายกล้ามเนื้อแขนขาออกอาการเมื่อยล้าเพราะการวิ่งหักโหมเมื่อวาน    ผมไม่รู้ตัวว่าหลับไปนานแค่ไหน  และตอนนี้โลกรอบๆตัวมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเพียงใด  มองรอบๆตัวเครื่องใช้สิ่งของทุกอย่างยังวางเรียงรายอยู่ที่เดิม  ไม่มีอะไรเคลื่อนย้ายผิดตา  ผมยังคงอยู่ที่เดิมเหมือนตอนก่อนหลับ  ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว    ปลอบใจตัวเองเรื่องมันจบไปแล้ว คงไม่มีอะไรหรอก เดินวนเวียนทบทวนหลายตลบว่าวันนี้ควรไปเรียนดีหรือเปล่า  ถ้าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานแพร่กระจายไปถึงที่เทคนิคผมควรทำอย่างไรดี  ถ้ากลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตจะหลบหนีปัญหายังไง  แล้วถ้ามีการสอบสวนถึงตัวการต้นเหตุผมควรตอบคำถามกับตำรวจยังไงดี คิดหาทางออกที่ดีที่สุดให้กับตัวเองโดยการตรวจสอบข่าวจากสื่อก่อนดีกว่า  เผื่ออะไรๆจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด  ผมเปิดทีวีทุกช่องเฝ้าจับตามองข่าวทุกๆต้นชั่วโมง ไม่มีข่าวเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรายงานออกมาเลยมันทำให้ผมโล่งใจไปเปราะหนึ่ง พกความสบายใจระดับหนึ่งออกไปหน้าซอยเพื่อซื้อหนังสือพิมพ์มาตรวจข่าวอีกทาง   เมื่อไปถึงแผงหนังสือ  ตัวอักษรพาดหัวตัวโตก็ทำให้ผมถึงกับผงะ  ความชาสะท้านสูบฉีดไปทั่วร่าง ผมกวาดสายตาเพ่งมองข่าวพาดหัวหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ  เกือบทุกเล่มเล่นข่าวเดียวกันทำให้ผมถึงกับตาค้าง  ผมรุกลนคว้าหนังสือพิมพ์จากแผงมาหนึ่งฉบับ  รีบควักเงินจ่ายและมุ่งหน้ากลับบ้าน  ทุกก้าวระหว่างทางมีแต่ความหวาดวิตก  ผมไม่กล้าหยุดเปิดอ่านเนื้อข่าวข้างใน   มือขวาหนังสือพิมพ์ไว้แน่น  มันกำลังสั่นโดยไม่รู้สาเหตุ เหงื่อชื้นๆซึมออกจากฝ่ามือ เมื่อถึงสถานที่ที่ผมรู้สึกว่าปลอดภัย  ผมอ่านรายละเอียดข่าวทั้งหมด  เมื่อถึงบรรทัดสุดท้ายมันถึงกับทำให้หายใจไม่ออก  ลมหายใจทั้งหมดมันกระจุกอั้นอยู่ตรงโพรงจมูก  ผมสำลักลมหายใจออก  น้ำใสๆสีขาวไหลออกจากสองตาโดยไม่รู้ตัว  ผมไม่คิดว่าลูกตะกั่วนัดนั้นจะมีอานุภาพรุนแรงถึงเพียงนี้  และที่สำคัญมันกลับนอนสงบนิ่งในที่ที่มันไม่สมควรจะอยู่ ผมฝืนกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงลำคอ  การลั่นไกเพียงครั้งเดียว  กระสุนปืนเพียงนัดเดียว  มันเปลี่ยนแปลงชีวิตผมไปแล้ว   ไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้ผมจะมีโอกาสได้เป็นผู้ฆาตกร ไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งที่ผมได้ทำลงไปจะเป็นข่าวครึกโครมบนหน้าหนังสือพิมพ์   หลังจากอ่านวนข่าวจบไปสิบรอบ   ผมได้ปลอบใจตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่านี่คือความฝัน  มันไม่ใช่ความจริงหรอก  ผมกำลังฝันอยู่  ตบหน้าตัวเองเรียกสติกลับคืนมา  มันเจ็บ  ความเจ็บชาแล่นแปลบทำให้ผมต้องกลับสู่โลกแห่งความจริง ผมกลายเป็นฆาตกร ไม่คิดเลยว่าลูกกระสุนนัดนั้นจะพลาดเป้า  แทนที่มันจะไปฝังอยู่ในร่างของกลุ่มนักเรียนนักเลงพวกนั้น แต่มันกลับไปนอนสงบอยู่ในร่างของสาวน้อยนักเรียนผู้เคราะห์ร้าย  ผมร้องไห้เสียใจให้กับความไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เหตุการณ์เป็นอย่างนี้   การลั่นกระสุนนัดนั้นผมมั่นใจว่าเป็นการป้องกันตัว  ผมไม่ได้ต้องการประสงค์ร้ายกับใคร  มันเป็นการป้องกันตัว   เป็นกระทำโดยสุดวิสัย  ผมไม่ต้องการให้ใครมารับเคราะห์โดนลูกหลงกับสิ่งที่เกิดขึ้น  มันคืออุบัติเหตุ แต่ความจริงมันพุ่งประจักษ์สายตาแล้ว  ผมไม่สามารถกลับไปแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นได้  ตอนนี้ผมต้องคิดหาทางออกที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง  ทางรอดอันน้อยนิดที่พอจะคิดออก  ผมต้องทำสิ่งไหนต่อไปเป็นอันดับแรก จะหนีหรือว่ามอบตัว  ผมน่าจะหนีเพราะว่าถ้าอยู่นิ่งเฉยอย่างนี้ไม่นานตำรวจคงสืบสาวมาจนถึงตัว  แล้วผมจะต้องทิ้งอนาคตทั้งหมดไว้ที่คุก   ผมจะต้องทนใช้ชีวิตไร้อิสรภาพไปอีกสิบหรือยี่สิบปีในข้อหาฆ่าคนตาย  แต่ผมไม่ได้เจตนา  ผมป้องกันตัว   ผมผิดด้วยหรือ   แล้วถ้าผมมอบตัวล่ะ  โอกาสรอดจะมีสักกี่เปอร์เซ็นต์  จะมีใครเข้าใจและเห็นใจในสิ่งที่ผมทำบ้าง  ใครจะอยู่ด้านผม  สังคมที่รุมประณามการกระทำของผมจะให้อภัยหรือเปล่า  ถ้ามอบตัวรับผิดไปมันเหมือนกับส่งตัวเองไปแดนประหารใช่ไหม หยิบยมทูตแห่งความตายออกมาจากที่ซ่อน  ถ้าเมื่อวานผมไม่รับจำนำมันจากเพื่อนคงไม่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น  แต่ถ้าไม่มีมันอยู่ในกระเป๋าตอนนั้นล่ะ  จะมีผมมานั่งหายใจอยู่ตรงนี้หรือเปล่า   ทางออกของการแก้ไขปัญหาดูเหมือนจะตีบตันลงทุกที  ผมไม่สามารถปรึกษาใครได้เลย  ผมไม่สามารถเล่าเรื่องที่เกิดให้ใครฟังได้  เพราะตอนนี้ผมกลายเป็นฆาตกรไปแล้ว ซุกทูตมรณะกลับเข้าที่ซ่อน  คิดว่าคืนนี้จะทำให้มันหายสาบสูญไปในคลองประปาแถวบ้าน  ถึงมันช่วยอะไรไม่ได้มาก  แต่มันก็คงจะทำให้ความกังวลลดระดับลงไปได้เปราะหนึ่ง ผมซุกตัวเองอยู่ในบ้านจนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า  ตั่งแต่ซื้อหนังสือพิมพ์กลับมาผมไม่กล้าออกไปไหน ไม่กล้าคุยกับใคร  ตลอดวันผมไม่สามารถกลืนกินอะไรได้เลย  แม้ท้องจะแห้งหิวเพียงใดแต่ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะยัดสารอาหารใดๆผ่านลำคอ    ได้แต่นั่งจมเฝ้าติดตามความเคลื่อนไหวทางหน้าจอทีวี  ข่าวภาคค่ำกำลังจะมา แล้วก็เป็นอย่างที่คาดไว้  ข่าวทีวีทุกช่องเสนอข่าวความคืบหน้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น   สิ่งที่ผมคิดว่าเป็นเหตุการณ์สุดวิสัยแต่ข่าวกลับประโคมข่าวว่าเป็นการกระทำที่เหี้ยมโหดผิดวิสัยมนุษย์   ผมรู้ว่ากระสุนนัดนัดได้คร่าชีวิตของคนๆหนึ่งไป  แต่จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะ  ผมไม่ได้ตั้งใจที่ทำลงไปก็เพื่อป้องกันตัว  เพียงแต่การปกป้องชีวิตตัวเองครั้งนั้นมันพลาด  แค่นั้นจริงๆ นักข่าวสัมภาษณ์ตำรวจถึงความคืบหน้าของคดี  คำพูดของตำรวจมันทำให้ผมถึงกับอึ้งสะท้าน  เขาบอกว่าทราบแล้วว่าใครเป็นฆาตกรและกำลังจะจับได้เร็วๆนี้  ขอให้ประชาชนมั่นใจว่าตำรวจจะทำหน้าที่ให้ประชาชนพอใจที่สุด   คนทำผิดต้องถูกนำตัวมาลงโทษ  ภาพบนจอตัดไปให้เห็นภาพงานศพของสาวน้อยคนนั้น  ภายในศาลาวัดบรรยากาศมีแต่ความเศร้าสลด  รูปขาวดำของสาวน้อยคนนั้นทำให้ผมหลั่งน้ำตาออกมาไม่รู้ตัว  ผมรู้สึกว่าผิดมหันต์ที่ทำลงไป  พ่อแม่สาวน้อยให้สัมภาษณ์ด้วยน้ำตานองหน้าว่าลูกสาวเขาเป็นคนดี ขยันเรียน ตั้งใจเรียนและกำลังจะเป็นเสาหลักให้ครอบครัว ผมปิดทีวีไม่อาจทนดูภาพสลดต่อไปได้  สิ่งที่ผมทำลงไปมันสร้างความสูญเสียอย่างใหญ่หลวงเหลือเกิน  การตัดสินใจเพียงวูบเดียวมันขีดเขียนเส้นทางเศร้าสลดโหดร้ายให้กับคนหลายคน  และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ผมปาดน้ำตานองหน้า  ไม่รู้ว่าน้ำตาที่ไหลออกมามันเป็นสายน้ำแห่งความเสียใจสำนึกผิดหรือว่าความกลัวกันแน่   หยิบยมทูตแห่งความตายออกจากที่ซ่อน หอบพาร่างทุกข์ระทมไปคลองประปาอย่างที่ตั้งใจเอาไว้   สิ่งๆนี้ไม่สมควรที่จะอยู่กับผมต่อไป  มันสมควรที่จะอยู่ห่างไกลจากเงื้อมือมนุษย์  และก้นบึ้งของคลองประปาเป็นสถานที่ที่มันสมควรจะสถิตร่างของมันที่สุด เมื่อถึงจุดอับแสงริมคลองประปาแท่งเหล็กเรียวเล็กทรงปากกาถูกเหวี่ยงทิ้งไปกลางลำคลอง  มวลน้ำในความมืดดูดกลิ่นมันจมหายไป   แต่ปัญหาที่แท้จริงมันไม่ได้ถูกกลืนหายไปกับสายน้ำ  มันผุดออกมาจากความมืดหลอกหลอนผมตลอดทางกลับบ้าน   หรือว่าผมสมควรจะมอบตัวชดใช้ความผิดที่ได้ทำลงไป จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 25 มี.ค. 47 14:08:04 A:203.155.224.197 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ๓.ผมไม่ได้ไปเทคนิคมาสองวันแล้ว ทุกวันได้แต่เฝ้าติดตามข่าวคราวความเคลื่อนไหวจากทีวีและหนังสือพิมพ์  ตำรวจออกให้ข่าวทุกวันว่ารู้เบาะแสมือปืนแล้ว กำลังสืบหาที่กบดานและมั่นใจว่าจะจับกุมตัวผู้กระทำผิดมาดำเนินคดีได้เร็วๆนี้  ทุกครั้งที่ผมได้เห็นข่าว มันทำให้ผมตั้งคำถามกับตัวเองว่า อีกไม่นานตำรวจก็จะตามมาจับถึงบ้านแล้ว ทำไมไม่ยอมหนีสักที  จะทนอยู่ให้ตำรวจมาจับถึงบ้านเลยหรือไง  หรือว่าผมสำนึกความผิดที่ได้ทำลงไปเลยไม่กล้าหนีไปไหน  แล้วถ้าสำนึกผิดทำไมผมถึงไม่กล้ามอบตัวล่ะ   ความขัดแย้งสับสนว่าจะหนีหรือมอบตัวยังหาข้อยุติไม่ได้ แผลที่ศีรษะเริ่มสมานตัวกัน  ความเจ็บปวดจากบาดแผลทุเลาลงไปมากแต่อาการคันยิบๆรอบแผลเริ่มสำแดงเดชให้เห็น   แต่แผลเล็กน้อยแค่นี้คงไม่อาจเทียบกับรอยแผลที่ผมได้กระทำลงไปกับผู้หญิงคนนั้นหรอก  รอยกระสุนที่คร่าชีวิตเธอ  ไม่รู้ป่านนี้วิญญาณเธอจะล่องลอยไปในที่แห่งใด   ผมได้แต่เฝ้าภาวนาให้เธอไปยังดินแดนที่มีแต่ความสงบสุข   น้ำตาร่วงหล่นบนพื้นโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง  ความผิดครั้งนี้คงฝังแน่นในจิตใจผมไปชั่วชีวิต แสงสว่างลับหายไป   ความมืดเริ่มขยายอาณาเขตปกคลุมไปทั่ว  ผมสงัดตัวเองอยู่ในเงามืดอีกครั้ง  ความรู้สึกผิดวิ่งวนอยู่ในเส้นสมองไม่รู้กี่หมื่นกี่ล้านรอบ  ด้วยความกลัวมันยังทำให้ผมไม่กล้ามอบตัวและหนีหายไปที่อื่นได้  โชคชะตากำลังหัวเราะเยอะผมใต้เงามืดของแสงจันทร์ ไม่รู้ว่าผมหลอนหรือคิดมากไปหรือเปล่า  ในความเงียบหูแว่วได้ยินเสียงเหยียบใบไม้ดับกรอบแกรบที่หน้าบ้าน  เสียงนั้นมันทำให้ใจหายวูบ  ไม่รู้ว่าต้นกำเนิดเสียงเกิดจากสิ่งใด  อาจจะเป็นลมพัดใบไม้แห้งปลิวไป  หรือเป็นเสียงหมาจรจัดแถวบ้านวิ่งผ่านกองใบไม้แห้ง   หรือเป็นเสียงตำรวจบุกมาถึงบ้านผมแล้ว!!! เสียงแว่วนั้นค่อยๆดังชัดขึ้น  มันคล้ายเสียงฝีเท้าคนมากกว่าหนึ่งคนเหยียบย่ำบนใบไม้แห้ง   จินตนาการจากต้นเสียงมันทำให้ออกอาการหายใจไม่ทั่วท้อง    เนื้อหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะคล้ายแผ่นเสียงตกร่อง   กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอพร้อมลมหายใจที่กระจุกแน่นที่รูจมูก  ผวาหวาดกลัวราวกับว่าเสียงลมหายใจจะทำให้ใครข้างนอกรู้ว่าผมอยู่ตรงนี้ เสียงแปลกปลอมเงียบหายไปตรงหน้าประตูบ้าน  ผมเพิ่งเข้าใจตอนนี้เองว่าความกลัวในขณะนี้มันน่าสยดสยองยิ่งกว่าเรื่องสองวันที่ผ่านมาเสียอีก    ผมพยายามกลั้นหายใจในเงามืด    ยกมือขวากุมอกด้านซ้ายไม่รู้ตัว เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ผมถึงกับผงะกาย ผมเงียบฟังเสียงเคาะประตูในมุมมืด  หรือว่าตำรวจจะรู้บ้านผมแล้ว  อิสรภาพของผมกำลังจะหมดไป ผมต้องจำนนไปชดใช้ความผิดในคุก  ความผิดที่กระชากวิญญาณของสาวน้อยผู้บริสุทธิ์ออกจากร่าง    ความผิดที่ผมพูดได้เต็มปากว่าไม่ได้ตั้งใจ  มันเป็นการป้องกันตัว แต่คงไม่มีใครโง่พอที่จะเชื่อคำแก้ตัวของผมหรอก  ผมก้มหน้าซุกเข่า รอยน้ำตาไหลซึมออกมาอีกระรอก  ทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับผม  ทำไมต้องเป็นผม แต่น้ำเสียงหน้าประตูก็ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมาตั้งคำถาม  เพราะน้ำเสียงที่เรียกนั้นคล้ายกับเสียงเพื่อนผม  พวกมันตะโกนเรียกหาที่หน้าบ้าน  ผมตัดสินใจอยู่ชั่วอึดใจจึงเดินไปเปิดประตูรับ  แต่ก่อนจะไขกลอนผมแง้มมองแขกผู้มาเยือนตรงช่องประตูเพื่อความแน่ใจ “อ้าว อยู่ด้วยเหรอ กุนึกว่ามืงไม่อยู่ซะอีก”  ไอ้ชิตเพื่อนที่เทคนิค  ข้างๆมันคือไอ้ศักดิ์คนที่เอาปืนมาจำนำกับผมไว้   เอ๊ะ  มันสองคนมาหาที่บ้านผมทำไม   “เออๆอยู่   หลับอยู่”  ผมโกหกหน้าด้านๆ   แต่ด้วยสภาพอิดโรยก็พอจะกลบเกลื่อนคำพูดได้ ผมให้ไอ้ชิตกับไอ้ศักดิ์เข้ามาในบ้าน เพราะไม่อยากคุยตรงหน้าประตู เดี๋ยวจะมีใครเดินมาเห็น  ผมเหลียวซ้ายขวามองภายนอกบ้านก่อนที่จะปิด “ทำไมมืงไม่เปิดไฟวะ  อยู่มืดอย่างนี้ได้ยังไง”  ไอ้ชิตสงสัยถาม  ผมแอบสังเกตสีหน้าและแววตาของมันทั้งสองแล้วเดินไปเปิดไฟ   ผมมีความกลัวลึกๆว่า ไม่แน่ตำรวจอาจจะส่งพวกมันมาสืบหาความจริงก่อนที่จะบุกมารวบตัวผม   “มืงหายไปไหนมาสองวันวะ” ไอ้ชิตยิงคำถาม ผมนิ่งหน้ามองตาไอ้ชิตหนึ่งแวบ  ไม่มีความจำเป็นเลยที่มันจะต้องถาม หรือว่าสนใจกับชีวิตผม  และที่ผ่านมามันก็ไม่เคยสนใจว่าวันไหนผมจะไปเรียนขาดเรียน “ไม่สบาย”  ผมเดินเลี่ยงไปตรงหน้าต่าง  แอบมองลอดช่องผ้าม่าน  ข้างนอกยังปกติดีอยู่  “เป็นอะไรวะ”  ไอ้ชิตถามต่อ  ผมแวบหางตามองไอ้ศักดิ์ มองสอดส่ายสายตามองไปทั่วอย่างน่าสงสัย “เป็นไข้นิดหน่อย”  ผมแกล้งกระแอมไอออกมา “แล้วพวกมืงมาหากุมีธุระอะไรวะ”  ผมถามกลับเข้าเรื่องที่พวกมันมาหา “ก็ไม่มีอะไรหรอก...” ไอ้ชิตเดินไปหน้าทีวี “...เปิดทีวีดูได้ปะ” มันเปิดทีวีทั้งๆทีคำตอบยังไม่หลุดจากปากผม  ไอ้ศักดิ์ยังสอดส่ายสายตาไปทั่วอยู่  เหมือนว่ามันกำลังมองหาอะไรสักอย่าง “แล้วมืงมาทำไมวะ”   ผมเค้นคำตอบเป็นรอบที่สองจากไอ้ชิต  ดูเหมือนมันจะไม่สนใจที่ผมพูดกดรีโมทเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อย “กุมาเอาของ” ไอ้ศักดิ์เอ่ยประโยคแรก  จ้องสายตาไปทางมัน  อะไรกันว่ะ  พวกมันมาไม้ไหน ตำรวจส่งมันสองคนมาสืบหาของกลางก่อนหรือเปล่า  ถ้ามันเอาของกลางให้มันไปมันคงส่งสัญญาณให้ตำรวจข้างนอกบุกเข้ามารวบตัวผมแน่นอน  ดีนะที่ผมทิ้งยมทูตแห่งความตายลงคลองประปาไปแล้ว “ของอะไรของมืง” ผมแกล้งทำไม่รู้เรื่อง “ก็ปืนปากกาไง  แค่นี้ทำเป็นจำไม่ได้” ไอ้ชิตพูดทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากทีวี “คือกุสองคนมีความจำเป็นต้องเอาไปใช้ว่ะ...”   ไอ้ศักดิ์เสริมตาม  มันหยุดหายใจอย่างมีพิรุธ “...แต่ว่า”   ผมกลืนแอบกลืนน้ำลายลงคอ  มือทั้งสองกำแน่นคิ้วขมวดชนกันไม่รู้ตัว   “แต่อะไรของมืง”  ผมถามเสียงต่ำ ไอ้ศักดิ์กับไอ้ชิตหันสบตากัน เหมือนส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง  ผมสอดส่ายตามองรอบๆบ้าน  หาทางหนีที่พอจะเป็นไปได้  เผื่อสิ่งที่คาดไว้จะเป็นจริง “คือว่ากุ...” ไอ้ชิตพูดแล้วหยุดกึก ผมเขม่นตา  ตอนนี้สองขาพร้อมแล้ว “เฮ้ยๆๆ  มืงดูนี่สิ  ดูข่าวนี้สิ” ไอ้ชิตชี้ให้ผมดูข่าวในจอทีวี “ข่าวอะไรวะ” ไอ้ศักดิ์ทำท่าเหมือนสนใจ   ความหวาดระแวงผมพุ่งขึ้นจนแทบทะลัก “ก็ข่าวนี้ไง  ที่เทคนิคแม๊งมีเรื่องกันแล้วยิงพลาดไปโดนผู้หญิงตาย  ตรงป้ายรถเมล์หน้าเทคนิคเรา” ไอ้ชิตอธิบาย ตาจ้องทีวีไม่กระพริบ  ผมค่อยๆเดินเคลื่อนตัวไปที่หน้าต่างช้าๆ  มองไปนอกบ้าน  มันยังปกติอยู่ “แล้วจับมือยิงได้ยังวะ” ไอ้ศักดิ์ลุกขึ้นยืน  ทำให้ผมผิดสังเกต  ไอ้ชิตมองยังดูข่าวต่อ  ไอ้ศักดิ์มองมาทางผม   ผมหลบสายตามันมองไปนอกหน้าต่างเหงื่อไหลย้อยอาบแก้มไม่รู้ตัว และเมื่อหูผมได้ยินคำพูดบางคำจากถึงผู้ประกาศข่าวในทีวีมันทำให้ผมถึงกับผงะ   ผมรีบกระโจนตัวไปอยู่หน้าจอทีวี   ทำไม?  เกิดอะไรขึ้น? เป็นไปได้ยังไง? “มืงเป็นเอี้ยอะไรของมืงวะ  ทำลุกลี้ลุกลนอยู่ได้” ไอ้ชิตหันมาตวาดใส่ ผมสะกดลมหายาใจไว้ที่ปลายจมูก  ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ “ตำรวจแม๊งก็เก่งเนอะ  สองสามวันก็จับตัวมือยิงได้แล้ว   ไอ้เอี้ยนี้แม๊งก็เอี้ยจริงๆ  ดูหน้าแม๊งสิไม่เห็นเหมือนนักเรียนสักนิด  หน้าแม๊งอย่างกะโจร”ไอ้ชิตแสดงความเห็นกับข่าว เป็นไปได้อย่างไร  ลูกกระสุนนัดนั้นผมเป็นคนลั่นไกไม่ใช่เหรอ  แล้วทำไม คนที่ถูกจับถึงไม่ใช่ผม มันเกิดอะไรขึ้น  ผมไม่รู้ว่าอารมณ์ตอนนี้มันคือความสุข  ความเสียใจ หรือความโล่งใจ “แล้วมืงสองคนมาหากุทำไม”  ผมรีบถามต่อทันทีเมื่อข่าวจบ  ผมอยากรู้เหมือนกันว่ามันสองคนถามหาของที่มันพึ่งจำนำกับผมไว้ทำไม “ก็...” ไอ้ชิตยังอ้ำอึ้ง  “ก็  กุอยากจะขอเอาปืนไปก่อนได้ปะวะ  คือว่าตอนนี้กกับไอ้ศักดิ์ยังมีเงินไม่พอมาไถ่”  ไอ้ชิตมองหน้าไอ้ศักดิ์  “มืงช่วยกุหน่อยได้ไหม”   ผมอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบมันสองคนยังไงดี    จะบอกยังไงดีล่ะว่าทิ้งไปแล้ว  ถ้าบอกไปมันสองคนจะโกรธไหม   ผมคิดหาคำตอบในใจ “กุทิ้งไปแล้ว”  ผมไม่อยากโกหก  ไหนๆเรื่องมันก็จบลงแล้ว  ตำรวจจำมือปืนได้แล้ว “อะไรวะ  ทิ้งไปได้ยังไง”ไอ้ศักดิ์เขม่นตาแดงใส่   “ก็กุ   ไม่อยากเก็บไว้นี่หว่า”  ผมโกหกหน้าตาย  “แล้ว:-)สองคนจะเอาไปทำอะไรวะ”  ผมถามกลับ ไอ้ศักดิ์หันหน้ามองไอ้ชิตอีกครั้ง “ไม่ได้เอาไปทำอะไรหรอก  คือว่ากุจะเอาไปไว้ป้องกันตัว  ไม่มีอยู่กับตัวแล้วมันไม่สบายใจ” ไอ้ศักดิ์บอก “แล้วมืงเอาไปทิ้งไว้ที่ไหนวะ” ไอ้ชิตถามเหมือนเค้นคำตอบ ผมมองหน้ามันทั้งสองคน  จะบอกหรือไม่บอกดี “มืงอยากรู้ไปทำไมวะ”   “ก็มืงเอาไปทิ้งที่ไหนล่ะ” ไอ้ศักดิ์พูดออกอารมณ์ ผมเห็นท่าว่าจะไม่ดี เลยบอกๆไป คิดว่าตัดรำคาญ ถ้ามันต้องการค่าชดใช้หรือต้องการเงินเพิ่มเท่าไรผมก็จะเอามาให้มัน  เรื่องจะได้จบๆไป   ยังไงตอนนี้ผมก็ไม่ใช่ฆาตกรแล้ว “คลองประปา” หลังจากบอกสถานที่ไปมันทั้งสองก็เผยรอยยิ้มคลายกังวลออกมา “ขอโทษทีวะเพื่อน” ไอ้ชิตพูดคำแปลกหูออกมา หลังจากสิ้นเสียงตำรวจหลายนายต่างวิ่งกรูเข้ามาในบ้าน  คนหนึ่งวิ่งเข้าใส่ผมจับมือไขว่หลังล็อคกุญแจมืออย่างรวดเร็ว  ผมตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นฉับพลัน  เกิดอะไรขึ้น  ตำรวจมาจับผมทำไม “จับผมทำไม  จับผมเรื่องอะไร ผมผิดอะไร” ใช่ตำรวจมาจับผมทำไม  ผมบริสุทธิ์ ผมไม่ได้ฆ่าใคร คนร้ายมือยิงตัวจริงก็จับได้แล้วนี่ ข่าวก็ลง “ผมขอจับคุณในข้อหาฆาตกรรม”   ตำรวจที่ใส่กุญแจมือผมพูดขึ้น “ฆาตกรรมอะไรกัน  ผมไม่ได้ฆ่าใคร คุณมีหลักฐานอะไร”  ผมโวยวายร้องหาความเป็นธรรม “ก็ที่:-)ไปยิงเขาที่ป้ายรถเมล์เมื่อสองวันที่แล้วไง  จำไม่ได้หรือไง” ผมมองหน้าตำรวจต้นเสียง  “ผมไม่รู้เรื่อง  ยิงเยิงอะไรกัน คุณมีหลักฐานอะไรว่าผมทำ” ผมมองหน้าไอ้ชิตกับไอศักดิ์ “ทีวีก็ออกข่าวว่าจับตัวคนยิงได้แล้ว  เมื่อกี้ผมยังดูกับเพื่อนอยู่เลย”  มันทั้งสองหลบตาผม “ใช่ไหมวะไอ้ชิต ไอ้ศักดิ์  พวกมืงบอกตำรวจเขาไปสิ”  ผมพยายามฮึดฮัดขัดขืน “มืงไม่ต้องพูดอะไรหรอก  มีอะไรก็ไปแก้ตัวที่โรงพักแล้วกัน”  ตำรวจพาผมออกจากบ้าน  รถตำรวจส่องหวดสีแดงมาจอดเทียบตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้  ชาวบ้านระแวกใกล้เคียงออกมามุงดูกันเต็ม  ผมถูกจับยัดตัวนั่งเบาะหลัง  มีตำรวจสองคนนั่งขนาบข้าง รถตำรวจเคลื่อนตัวออกจากหน้าบ้าน  ผมยังคงมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น  เป็นไปได้ยังไง   และเสียงบางอย่างแว่วออกมาจากวิทยุตำรวจ   “แล้วมืงเอาไปทิ้งที่ไหนล่ะ”   นั้นเสียงไอ้ศักดิ์นี่   “คลองประปา”  น้ำเสียงผมคายออกมาจากช่องลำโพงเดียวกัน  มันถูกกรอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าในความทรงจำผมไปอีกนานแสนนาน     จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 25 มี.ค. 47 14:14:39 A:203.155.224.197 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วเศร้า เฮ้อ จากคุณ : scottie - [ 25 มี.ค. 47 21:48:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ใช้วิธีเล่าเรื่อง ที่น่าติดตามมาก กระชับ ชัดเจน ชอบครับ จากคุณ : "ตานายเดิน" - [ 25 มี.ค. 47 23:19:25 A:203.145.23.223 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านไปก็ลุ้นระทึกไปด้วยความตื่นเต้นค่ะ เขียนได้ดีมากจริง ๆ เห็นภาพชัดเลย แต่อ่านแล้วก็เศร้าจริง ๆ ค่ะ ... เด็กนักเรียนกับปืน .. ไม่คู่กันสักนิด ... ได้เห็นข่าวเด็กตีกันทีไร เศร้าใจทุกทีค่ะ จากคุณ : Clear Ice - [ 26 มี.ค. 47 01:24:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ คุณscottie คุณ"ตานายเดิน" คุณClear Ice มีโอกาสจะมานำเสนอใหม่ จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 26 มี.ค. 47 09:31:12 A:203.155.226.247 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เขียนดีคะ ชอบเรื่องแนวแบบนี้ด้วย เขียนมาอีกนะค่ะ จากคุณ : uluvme - [ 27 มี.ค. 47 09:28:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามอ่านเรื่องของคุณเรื่อยเปื่อยไปวันๆ มาหลายเรื่องแล้ว รู้สึกว่าฝีไม้ลายมือชักจะตกผลึกเข้มข้นขึ้นทุกทีนะครับ สำหรับเรื่องนี้ผมโหวตคะแนนในใจให้สี่ดาวครึ่งทีเดียว เชียวละ (อีกครึ่งดวงที่เหลือผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่า จะเก็บเอาไว้ทำไม  แต่กะจะเผื่อเอาไว้หากเรื่องหน้า ยอดเยี่ยมกว่านี้  อิ อิ) จากคุณ : wok - [ 27 มี.ค. 47 16:33:54 A:203.54.22.152 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^_^ จากคุณ : ไม่เอาละกัน - [ 4 เม.ย. 47 17:20:04 ]