ความคิดเห็นที่ 1 ภายในห้องที่กว้างใหญ่และหรูหรา  องค์ราชาไซตันกำลังรับรองแขกคนสำคัญด้วยพระองค์เอง  กำแพงหินอ่อนรอบกายถูกแกะสลักเป็นลวดลายการดำเนินชีวิตของทวยเทพบนสวรรค์  บนเพดานมีโคมคริสตัลห้อยระย้า  ผนังอีกด้านถูกทำให้เป็นชั้นวางหนังสือ  มีโต๊ะตัวใหญ่กลางห้องวางเชิงเทียนและโถใส่เครื่องดื่มที่เจียรไนไว้อย่างงดงาม  เครื่องดื่มที่อยู่ในโถมีลักษณะเป็นน้ำใสสีส้มปนชมพูใส “ที่นี่ยังงดงามไม่เปลี่ยนเลยนะ”  พ่อมดออลซูลกล่าว  พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง  ต้นหญ้าเริงระบำสนุกสนาน  ต้นไม้ไหวเอนตามแรงลม  ดอกไม้สะพรั่งชูช่องดงาม  น้ำตกไหลเป็นม่านตกสู่ลำธารน้ำใส “แน่นอน  ถ้าท่านได้เที่ยวชมในตัวเมืองนะออลซูล  ท่านจะได้เห็นความงดงามและหลงรักอาณาจักรของเรามากกว่าเดิม  ประชาชนยังคงมีรอยยิ้มอยู่เสมอ”  ราชาไซตันกล่าว  แล้วยิ้มอย่างปิติในขณะเติมน้ำในโถใส่แก้วสองใบ “อา  ใช่ไซตัน  เจ้าบริหารงานดี”  ออลซูลพูด “แต่ข้ายังจำได้นะสหาย”  ไซตันกล่าวพลางยื่นแก้วให้พ่อมดชรา  “ท้องทะเลสีครามที่กว้างใหญ่  ป่าทึบที่มีความสวยงามและอันตรายรอบด้าน  ถ้ำมหัศจรรย์ที่ข้าได้พบของล้ำค่ามากมาย”  ราชาไซตันว่า  คล้ายกับกำลังตกอยู่ในภวังค์  “ใช่ๆ  ท่านรู้ไหม  ข้ายังคิดถึงไอหมอกและรสชาติผลไม้ป่าอยู่เสมอ  หวังว่าสักวันข้าคงจะได้ออกไปผจญภัยอีกครั้ง” “ท่านทำได้ถ้าต้องการ”  ออลซูลบอก “แต่ว่า - - เจ้าดูข้าตอนนี้สิออลซูล  ฮึๆ  คนแก่ที่รอคอยวันตาย  ข้าไม่มีแรงมากมายเหมือนดั่งแต่ก่อน  ข้ามีลูกสาวเพียงคนเดียว  ซึ่งยังไม่มีวี่แววว่าจะพบรักกับเจ้าชายองค์ไหน  ไม่มีวี่แววของรัชทยาท”  ราชาไซตันว่า “แต่นางจะเป็นผู้ช่วยเหลือท่าน”  ออลซูลบอก  และตัดสินใจพูดถึงธุระของตนในที่สุด   “ไซตันข้ามาที่นี่ไม่ได้มาเพื่อเยี่ยมเยียนเจ้าอย่างเดียวเท่านั้น  เจ้ารู้ไหมว่าข้ามาเพื่ออะไร”   “ข้าไม่อาจเดาใจพ่อมดได้หรอก  มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำเป็นอย่างยิ่ง”  ไซตันว่าพลางหัวเราะอย่างขบขัน  พ่อมดออลซูลยิ้มที่มุมปากสีหน้าไม่ได้สุขใจเท่าไรนัก “เขากลับมาแล้วไซตัน” “ใคร” “จอมราชันย์สเตฟา”  ดั่งคำสาปที่ร้ายกาจ  ราชาไซตันผงาดถอยหลัง “ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเอ่ยนามของเขา  มันไม่สมควร”  พระองค์กล่าวพลางนั่งลงที่เก้าอี้เหมือนเหนื่อยอ่อน “ข้าไม่กลัวที่จะเอ่ยนามศัตรู”  พ่อมดเฒ่าว่า  “มันไม่ใช่เพียงแค่ข่าวลือสหายข้า  ข้าเห็น - - ใช่ - -  ข้าเห็นพวกทหารดำเริ่มออกตระเวน  สเตฟา  เริ่มฟื้นคืน  เขาจะต้องทำลายสิ่งที่ทำให้เขาดับสูญ” “แต่ใครๆ ก็รู้ว่าเขาตายแล้ว”  ราชาไซตันพยายามสู้รบกับความจริง “ไซตัน  เขาเป็นเผ่าปีศาจ  เขาเป็น อมตะ นิรันดร์กาล”  ออลซูลว่า  “และข้าคิดว่าควรจะมาเตือนเจ้า  เจ้าต้องหาผู้นำในการออกตามหา คริสตัล แห่งเทพ  มันเป็นทางเดียวที่เราพอจะทำได้ในตอนนี้” “แต่ว่า  คริสตัลแห่งเทพได้หายสาปสูญไปแล้ว”  ราชาไซตันว่า “นั่นแหละเราถึงต้องตามหา”  พ่อมดบอก  “เราจะต้องหามันให้เจอก่อนที่ทหารดำหรือ สเตฟาจะหามันเจอ!  และทำลายมัน!”   “เจ้าก็รู้ข้าไม่สามารถออกเดินทางได้ในตอนนี้”  ราชาไซตันว่า  “และ - - ผู้นำที่ข้ามีในตอนนี้ก็คือ  วิเลต้า  นางเป็นสตรี”   “แต่ข้าคิดว่านางทำได้  - -  วิเลต้ามีจิตวิญญานของกษัตริย์อยู่เต็มเปี่ยม  แววตาของนางนั้นมั่นคงและเข้มแข็ง  และที่สำคัญนางมีเชื้อสายเทพ”  ออลซูลพูด  ราชาไซตันกลืนน้ำลายอึกใหญ่  เขารู้สึกคอแห้งผาก  และไม่อาจจะต้านทานความจริงทั้งหลายได้อีกต่อไป “แต่ข้าไม่อาจส่งลูกสาวไปตามลำพังได้” “เพราะฉะนั้นข้าถึงได้ให้เขามา”  ออลซูลว่า  องค์ราชาขมวดคิ้วพลางถามว่า  “ใคร?” “เอลราดีน  ดิสเกรท”   o<>o<>o<>o<>o<>o<>o<>o<>o<>o จากคุณ : C.A.Derlate - [ 26 มี.ค. 47 19:16:28 A:202.183.136.236 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ท่ามกลางทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่  มีคอกม้าที่กว้างขวางล้อมรั้วด้วยไม้สีขาว  เสียงฝีเท้าม้าดังมากระทบหูเป็นระยะ  คล้ายทำนองเพลงปลุกใจ  เทือกเขาสีเขียวรายล้อมไปด้วยแสงแดดอ่อนและหมอกบางเบา  - -  หญิงสาวผู้สูงศักดิ์กำลังเดินมาอย่างมาดมั่น  เธอสวมใส่ชุดสำหรับขี่ม้า  รองเท้าบูทสีน้ำตาลอ่อน  ผมสีน้ำตาลแดงถูกรวบไว้ด้านหลัง  เสื้อผ้าฝ้ายสีขาวแขนยาวอยู่ภายใต้แจ็กเก็ตหนังสีดำ  เข็มขัดหนังถูกขัดเงาวาววับ  ใบหน้ามีรอยยิ้มแห่งความสุข “อ้าว  เจ้าหญิง - - มาขี่ม้าหรือครับ”  นายเจอร์ราด  เชลลิ่งบิดาของเจอร์รี่เอ่ยขึ้น  เขาเป็นชายวัยกลางคนที่มีรูปรางอ้วนท้วนต่างจากบุตรชาย  ผมสีทองหยิกเป็นลอน  ใบหน้าอวบอิ่ม  และมีหนวดสีทองที่หยิกพอๆ กับเส้นผม ครอบครัวของเชลลิ่งเป็นข้ารับใช้ในวังหลวงมาหลายชั่วอายุคน  พวกเขาต่างก็มีเชื้อสายของเผ่าอินทรีย์  มารดาของเจอร์รี่สิ้นใจเมื่อเขาอายุได้  10  ปี  วิเลต้าคิดว่าเจอร์รี่ยังดีกว่าเธอมากที่ยังสามารถใช้ชีวิตกับมารดาได้  แต่เธอไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าตาของมารดาผู้ให้กำเนิด “ใช่ - - ข้าคิดว่าอยากลองขี่ม้าเล่นดูสักหน่อย  ไม่ได้ขี่นานเดี๋ยวฝีมือหดหาย”  วิเลต้าบอก  ในขณะนั้นเจอร์รี่ก็เพิ่งเอาหญ้าให้ม้าเสร็จ “หวัดดีเจ้าหญิง”  เจอร์รี่ทักทายนายหญิงอย่างสนิทสนม “ดีจ่ะ”  วิเลต้ายิ้ม  “มิเชลล์ยังสบายดีอยู่ใช่ไหม  ฉันคิดว่าอยากพามันไปเดินเล่นหน่อย”  เธอเอ่ยถามเจอร์รี่  แต่เขาก็ทำสีหน้าสลดเล็กน้อย “ขออภัยฝ่าบาท  มิเชลล์ขาหักตอนที่พยศน่ะ  ฝ่าบาทไม่มาเยี่ยมมันนานมันเลยเหงา  ตอนนี้กำลังพักฟื้น”  เจอร์รี่บอก “ใช่!  เจ้าม้าตัวนี้ขี้งอนพิลึก”  นายเชลลิ่งเอ่ย “โอ้ข้าเสียใจ”  วิเลต้าว่า  “ขอดูอาการมันหน่อยแล้วกัน”  เธอว่าแล้วเดินไปทางคอกม้า  ม้าหลายตัวส่งเสียงทักทายวิเลต้า  เธอก็ยิ้มให้มันอยากโอบอ้อมอารี  เจอร์รี่เดินตามหลังนายผู้หญิงแล้วหยุดที่คอกม้าที่ด้านหน้ามีป้ายปิดไว้ว่า  มิเชลล์ ม้าตัวเมียสีขาวยืนกินหญ้าแห้ง  ที่จริงมันเหมือนม้าธรรมดาแต่ใครบ้างจะรู้ว่าตอนนี้มันกำลังเศร้าใจ “เป็นไงบ้างมิเชลล์”  วิเลต้าว่า  ม้าสาวร้องอย่างดีใจพลางทำท่าลิงโลด  เจอร์รี่กับวิเลต้าหัวเราะอย่างขำๆ ในท่าทางของม้าสาว  เธอลูบที่ตัวของมันเบาๆ  “เสียใจที่ทำให้เจ้าเจ็บ  อีกนานไหมกว่ามันจะหายดี” วิเลต้าหันมาถามเจอร์รี่ “อ้ออีกไม่นานหรอกเจ้าหญิง  พรุ่งนี้ก็สบายบื๋อ”  เจอร์รี่ว่า  วิเลต้ายิ้ม  “ดีมาก” ฮี่  ฮี่ ทันใดนั้นเองก็มีเสียงม้าตัวหนึ่งดังขึ้น  ทุกคนหันขวับไปอย่างรวดเร็ว  ม้าหนุ่มตัวหนึ่งร้องคำรามอย่างบ้าคลั่ง!  มันมีสีน้ำตาลเข้ม  รูปร่างสง่างาม  วิเลต้าปิดคอกม้าของมิเชลล์แล้วเดินไปดูม้าตัวนั้นในระยะเผาขน  เจอร์รี่ดึงเธอออกมา “อย่าเข้าใกล้เจ้าหญิง”  เจอร์รี่บอกท่าทางหวาดๆ  “เราพึ่งได้มันมาเมื่อวาน  เห็นมาเดินเพ่นพ่านแถวๆ  ทุ่งนาท้ายวัง  มันพยศเหลือร้ายเลยล่ะ” ดวงตาสีฟ้าของวิเลต้าเพ่งมองไปยังม้าหนุ่ม  มันกำลังบ้า!  เธอคิด  แต่มันก็คุ้มที่จะเสี่ยงขี่ม้าบ้าดูสักตั้ง! “ข้าจะขี่มัน” “หา!”  เจอร์รี่อุทานออกมา  ท่าทางบ้าคลั่งไม่ต่างจากม้าหนุ่มตัวนั้น จากคุณ : C.A.Derlate - [ 26 มี.ค. 47 19:17:10 A:202.183.136.236 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ท่ามกลางทุ่งหญ้าอันเงียบสงบ  กลับมีเสียงร้องของม้าระห่ำ  พร้อมกับหญิงสาวผู้มาดมั่นบนอานที่ของหลังมัน  ผมของวิเลต้าโบกพัดในขณะที่เธอพยายามต่อสู้เพื่อชัยชนะกับม้าตัวผู้สุดพยศ!  มันยกขาหน้าสูงขึ้นแต่วิเลต้าจับเชือกไว้แน่น  เธอกัดริมฝีปากและไม่ยอมปล่อยมันไปอย่างเด็ดขาด  เสียงม้าร้อง  เสียงฝีเท้าม้าที่กระโดดไปมาก้องอยู่ในหูของเธอตลอดเวลา  แต่แล้วเธอก็รู้สึกเหนื่อยล้าเกินกว่าจะสู้ไว้  เธอเริ่มอ่อนแรง  มือของเธอมีเหงื่อออกมากจนเกินไป   เธอกำลังจะตกม้า! ไม่!  ฉันจะไม่ยอมแพ้! ฮี่  ฮี่ เจ้าม้าผู้ดื้อรั้นก็พยายามต่อสู้เช่นกัน! ฉันไม่ไหวแล้ว!  ฉัน . ฉับพลันนั้น!  มังกรสีทองตัวใหญ่ถลาลงมาจากฟ้า  และแสงสีทองก็เจิดจ้าขึ้นอีกครั้ง  มันกลายเป็นชายหนุ่มผู้สง่างาม  เอลราดีน เขาโฉบลงที่หลังม้า  ม้าตัวผู้แสนพยศดูเหมือนจะตกใจมากกว่าเดิม  มันร้องคำรามอย่างบ้าคลั่งพลางวิ่งไปรอบๆ เหมือนคนบ้า! “โอ้พระเจ้า!”  นายเชลลิ่งอุทานออกมาอย่างตกใจ  เจอร์รี่บีบมือแน่นไม่รู้จะทำอย่างไรดี “ไปตามพระราชามา!  ไปตามพระองค์มาเร็ว!  บอกว่าเจ้าหญิง!  เจ้าหญิงกำลังอยู่ในอันตราย!”  นายเชลลิ่งสั่งลูกชาย  น้ำเสียงสั่นด้วยความตื่นเต้น - - เจอร์รี่รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็วตามคำสั่งของบิดา   “เจ้าปล่อยข้า  ข้าจะลง!”  วิเลต้าร้องออกมา “เฉยเถอะเจ้าหญิง!”  เอลราดีนสั่ง “เจ้าไม่มีสิทธิ์สั่งข้า  อุ๊บส์”  วิเลต้ารู้สึกเหมือนโดนกระแทกอย่างแรง  มือของเอลราดีนโอบตัวเธอไว้อย่างแน่นหนา  จนหายใจแทบไม่ออก  เขาพยายามบังคับม้าที่บ้าระห่ำด้วยมือเพียงข้างเดียว  สวรรค์!  วิเลต้าใกล้จะตายพร้อมกับคนจรชาวมังกรเสียแล้วหรือนี่!! “- - - -- - -”  เอลราดีนพูดภาษาแปลกๆ เหมือนตอนเช้าที่เขาสั่งการอัมบริตจ์! ม้าตัวนั้นเริ่มอ่อนกำลังลงเล็กน้อยมันวิ่งช้าลง “ฟหกาด่ฟวกาดสทฟ”  ม้าหนุ่มลดกำลังจากวิ่งอย่างรวดเร็ว  กลายเป็นวิ่งเหยาะๆ  และเดินตามคำสั่งช้าๆ วิเลต้าดีใจแทบจะร้องออกมา  “โอ้!  พระเจ้ามันฟังคำสั่งเจ้า”  เธอพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ  และในขณะนั้นเสียงฝีเท้าของทหารก็ดังขึ้นเรื่อยๆ  พระราชาไซตันและพ่อมดออลซูลวิ่งหน้าตื่น  และเจอร์รี่ก็ตามมาติดๆ   เอลราดีนกระโดดลงจากม้าพร้อมกับรับตัวของเจ้าหญิงวิเลต้าลงมายืนกับพื้นด้วยความปลอดภัย  วิเลต้ายิ้มขอบคุณ  เอลราดีนโค้งน้อยๆ   “ลูกสาวข้า”  ราชาไซตันกล่าวอย่างตื่นตระหนก “นาง - - ปลอดภัยแล้ว”  พ่อมดว่า  พลางหอบ แฮ่กๆ “เจ้าหญิง!  ท่านเก่งชะมัด”  เจอร์รี่ว่าพลางกระโดดโลดเต้น “ต้องขอบคุณเขา”  วิเลต้าบอก  พลางชี้ไปทางเอลราดีน  เขากำลังตบหลังม้าเบาๆ  และพูดกับม้าหนุ่มเหมือนคุ้นเคยกัน   เอลราดีนเดินจูงม้ามาทางราชาไซตันและพ่อมดออลซูล  เขาโค้งคำนับทั้งสองอย่างเคารพ  สีหน้าของเขาแม้จะเย็นชา  แต่สายตาบ่งบอกว่าตื่นเต้นไม่แพ้กัน “ท่านผู้นี้ ”  พระราชาเอ่ย “ข้ามีนามว่าเอลราดีน  ดิสเกรท  บุตรชายคนรองของโอมาห์  หัวหน้าเผ่ามังกร”  เอลราดีนแนะนำตัว   “เจ้ามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่เอลราดีน”  พ่อมดออลซูลเอ่ยถาม “เมื่อเช้านี้  แต่ข้าหาท่านไม่เห็น”  เอลราดีนบอก  “พ่อข้าบอกว่า - - ท่านมักหายตัวอย่างรวดเร็วอยู่เสมอๆ”  เอลราดีนว่า “นี่น่ะหรือเอลราดีน”  พระราชาไซตันว่า  “รูปงาม  เก่งกาจ  สมคำล่ำลือ”   “ขอบพระทัยฝ่าบาท”  เอลราดีนพูด มองเขาด้านข้างเหมือนเทพบุตรในนิยายกรีก  วิเลต้าไม่อาจเดาได้เลยว่าคนเช่นเอลราดีน  ดิสเกรท  มีนิสัยเช่นไรกันแน่  บางทีเขาแข็งกร้าว  เย็นชา  ไร้ความเคารพยำเกรง  แต่บางทีเขาก็เปลี่ยนแปลงมาเป็นคนนอบน้อม  และถ่อมตน  - -  เขามีความสามารถมากเท่าที่วิเลต้าได้ประสบ  การควบคุมสัตว์เช่นอัมบริตจ์คงไม่ใช่เรื่องง่าย  ถ้าเดาไม่ผิดเอลราดีนอาจจะเจออัมบริตจ์ที่กลางทางแล้วนำมันมาเป็นพาหนะในการเดินทางเร็วขึ้น  และลีลาที่เขาต่อสู้  พยายามบังคับม้าที่แสนพยศ  มันเหมือนกับว่าเขารู้จักกับนิสัยใจคอของม้าเป็นอย่างดี  ไม่เหมือนตัวเธอเองที่ได้ดีแต่อวดเก่ง “เจ้าเป็นอย่างไรบ้างวิเลต้า”  ไซตันหันมาถามบุตรสาวที่ยืนเงียบ “สบายดีค่ะ  ข้าคิดว่าเราคงต้องตอบแทนบุญคุณของเอลราดีนสักหน่อยในการช่วยชีวิตข้าในครั้งนี้”  วิเลต้าว่าพลางหันไปมองสายตาสีทองคู่นั้น  เป็นครั้งที่สองที่เธอจ้องดูมันอย่างชัดๆ “ขอบพระทัยเจ้าหญิง  แต่ข้าทำไปไม่ได้หวังผลตอบแทน”  เอลราดีนกล่าว “เขามักถ่อมตนอย่างนี้เสมอแหละ  ออกจะขี้เกรงใจ  เพราะเหตุนี้ข้าเลยคิดว่าคงเลือกไม่ผิด”  ออลซูลพูดกับราชาไซตัน   “เลือกอะไรคะ”  วิเลต้าถาม “เดี๋ยวเราค่อยคุยกันดีกว่า  นี่ก็เริ่มมืดแล้ว  ข้าคิดว่าควรจะจบเรื่องเสียที”  ออลซูลบอก  ทุกคนเห็นด้วยกับคำพูดของพ่อมดออลซูล  พลางทะยอยเดินกลับ  วิเลต้าหันไปมองเจอร์รี่และนายเชลโล่ที่ยืนสั่นเทา “ข้านึกว่าจะไม่รอดเสียแล้ว”  นายเชลโล่พูด “ข้าไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก”  วิเลต้าบอกพลางยิ้มให้กำลังใจ   “ไม่หรอกคนที่จะไม่รอดคือเรามากกว่า  ที่เอาม้าตัวนั้นให้ท่านขี่”  เจอร์รี่บอกพลางหันไปมองม้าหนุ่ม “พ่อข้าไม่ประหารใครง่ายๆ หรอกเจอร์รี่”  วิเลต้าบอก  แล้วมองไปที่ม้าตัวนั้นเช่นกัน  “เจ้าไปได้ม้าตัวนี้มาจากไหน”  วิเลต้าเอ่ยถาม “พ่อข้าต่างหาก  ท่านต้องถามเขาเสียแล้วล่ะเจ้าหญิง”  เจอร์รี่ว่า  วิเลต้าหันไปที่นายเชล-โล่  พลางใช้สายตาเป็นคำถาม “เอ่อ - - คือข้าไปได้มันมาจากหลังหุบเขาน่ะ”  นายเชลโล่ว่า  “แถวๆ เผ่ามังกร” “แถวๆ เผ่ามังกรหรือ?” จากคุณ : C.A.Derlate - [ 26 มี.ค. 47 19:18:43 A:202.183.136.236 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอลราดีนนี่คู่กับนางเอกอ๊ะป่าวเนี่ย จากคุณ : กระวาน - [ 26 มี.ค. 47 23:40:27 A:62.134.116.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 มิน่าถึงแปลงร่างได้ จากคุณ : scottie - [ 27 มี.ค. 47 13:22:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอลราดีนน่ะหรือ  นั่นสินะ  จะให้คู่กันดีหรือเปล่าหนอ? จากคุณ : C.A.Derlate - [ 29 มี.ค. 47 10:40:22 A:202.5.88.150 X: ]