เขียนโดย...Morimoto Kazuko ชั้นเรียนของเท็ตสึโรมีการทดสอบเล็กๆระหว่างวิชาเลขและภาษาญี่ปุ่นสลับกันทุกวันตัวคันจิ (ตัวอักษรญี่ปุ่นที่มาจากภาษาจีน)ในชั้นป.4 ยากๆเพิ่มขึ้นมามากมาย เท็ตสึโรมักจะได้คะแนนเต็มร้อยทุกครั้งในวิชาเลขแต่สำหรับคันจิ เขามักจะได้คะแนนเพียงประมาณหกสิบ หรือเจ็ดสิบเท่านั้นเวลาที่เลวร้ายที่สุด บางทีคะแนนมักจะร่วงลงไปอยู่ที่สามสิบก็มีเขามักจะลืมเขียนเส้นบางเส้นบนตัวอักษรมั่งล่ะ หรือบางทีช่องว่างต่างๆที่ควรติดกัน หรือห่างกัน ก็มักจะผิดพลาดเรื่องพวกนี้อยู่เสมอๆ "เท็ตสึโร...ถ้าลูกหมั่นฝึกเขียนคันจิบ่อยๆคะแนนร้อยเนี่ยะ ลูกก็สามารถทำได้อยู่แล้วนี่นา...เชื่อแม่สิ"แม่บอกกับเขา เท็ตสึโร ไม่ได้เกลียดการเรียนหนังสือหรอกเพียงแต่...พอกลับจากโรงเรียน ก็ต้องไปเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆหรือไม่ก็เอาแต่เล่นเกมส์กัน ก่อนจะถึงเวลากินข้าวเย็น ตาก็จ่ออยู่ที่หน้าทีวี ดูแต่รายการการ์ตูนก็แหม...การ์ตูนมันสนุกนี่นาเนอะ.... เท็ตสึโรตัดสินใจ...การบ้านคอยเขาอยู่หลังอาหารเย็นคันจิที่เขาเคยเขียนผิดบ่อยๆ คำหนึ่งตั้งใจจะคัดสิบครั้งถ้าผิดห้าคำ ก็ต้องคัดใหม่ถึงห้าสิบครั้ง...งานหนักเอาการอยู่เหมือนกันแฮะ เท็ตสึโรรู้ว่าฮิโรชิได้คะแนนคันจิเต็มร้อยอยู่เสมอเขาเองก็อยากได้คะแนนเต็มร้อยเหมือนกันนี่ฮิโรชิเป็นเพื่อนสนิทของเขา จะยอมแพ้มันได้ไงฟะ.... ตกลงคืนนั้น...เท็ตสึโรก็คัดคันจิก่อนที่จะนอน วันรุ่งขึ้น...หลังจากที่ครูแจกกระดาษสอบให้กับเขาเท็ตสึโรหน้าใสสว่าง...ตาเป็นประกาย...ก็เมื่อวานนี้คัดมาทั้งนั้น...หวานหมู...ทำได้หมดสบายมากฟิ้ว...เออ...การที่ได้ฝึกซ้อม หัดเขียนมานี่มันต่างจากการสอบครั้งก่อนๆจริงๆแฮะ... "แม่ครับ...ดูดิ...ดูดิ...ผมได้ร้อยคะแนนแร้ว...ว..."พอกลับถึงบ้าน เท็ตสึโรไม่รอช้ารีบอวดคะแนนสอบคันจิอย่างกระดี๊กระด๊ากับแม่ของเขาทันที "เก่งนี่ลูก...เห็นไม๊ล่ะ...แม่บอกแล้ว...ถ้าลูกจะทำจริงๆก็ทำได้อยู่แล้ว""แม่ครับ...แล้วรางวัลล่ะ?""พูดอะไรอ่ะ...ไอ้ที่เรียนเนี่ยะ...ก็เพื่อตัวลูกเองไม่ใช่เหรอ?"แต่พอสักประเดี๋ยวแม่ก็พูดขึ้น"อ่ะ...ก็ได้...ถ้าลูกทำคะแนนคันจิได้เต็มร้อยสิบครั้งติดต่อกันล่ะก็...ให้รางวัลก็ได้เอ้า" "จริงป่าวแม่...ผมอยากได้รองเท้าเตะบอลนะแม่นะ""หา...รองเท้านั่นมันคู่ล่ะตั้งแปดพันเยนเชียวนะทั่นลูก...""แต่ว่า...มันมีประโยชน์นาแม่นา...คุ้มค่าที่จะซื้ออยู่""อืม...ม...จริงสินะ...ลูกเองก็มีความพยายามตั้งใจในการไปเรียนและฝึกซ้อมวิชาฟุตบอลอยู่แล้วด้วยโอเค...ก้อด้าย...แต่ต้องทำให้ได้คะแนนสิบครั้งติดต่อกันนะ""โฮ่ะโฮ่ะโฮ่...แม่เชื่อฝีมือผมดิ..." ตั้งแต่วันนั้น...ความที่ต้องการรองเท้าฝึกซ้อมบอลคู่ใหม่ทำให้เท็ตสึโรขยันขันแข็ง หมั่นฝึกหัดคัดคันจิทุกวันความพยายามเหล่านั้นเห็นผล เท็ตสึโรได้คะแนนร้อยเต็มติดต่อกันมาจนถึงเก้าครั้ง และวันนี้ในที่สุดก็เป็นวันที่สิบ คุณครูสุกิยามะใส่คะแนนให้เท็ตสึโรทันที แล้วส่งคืนกระดาษสอบมาให้ที่หัวกระดาษสอบของเท็ตสึโร มีคะแนน หนึ่งร้อย เขียนเป็นตัวเลขตัวบะเร่งเท่งอยู่"โย้ววววว....วู้ว...ทำได้แร้ว..." ความดีใจ ทำให้เท็ตสึโรเอาแต่ดู ชื่นชมกระดาษสอบไปมาหลายเที่ยว"เฮ้ย...ไรเนี่ยะ...ครูให้คะแนนผิดนี่หว่า"อ้าว...ดูไปดูมาซ้ำหลายหน เท็ตสึโรก็เลยเจอะว่าครูให้คะแนนเค้าผิดเค้ามองดูตรงนั้นอีกครั้งให้แน่ใจ"เด็นจิ นั่น...เขียนผิด" เค้าเขียนตัวอักษรคันจิ...เด็นจิ ที่แปลว่า แบตเตอรี่ ผิดไปตรงคำว่า จิ อักษรตัวนี้เขาขาดเส้นข้างหน้าไปสองเส้นทำให้คำว่า จิ ที่เขาเขียนเป็นความหมายอื่น ที่มีตัวอักษรคล้ายกัน ทำไงดี...ต้องบอกครู...แต่...ถ้าบอกครู...ก็ไม่ได้ร้อยคะแนนเต็มอ่ะดิถ้าเอาคะแนนเต็มอันนี้กลับบ้าน...รองเท้าซ้อมบอลคู่ใหม่ก็ต้องมาอยู่ในมือเรากลุ้มใจไปมา....กริ่งหมดชั่วโมงที่สองก็ดังขึ้น ฮิโรชิเข้ามาหาเค้า"เท็ตสึโร...เป็นไรไปฟะ...ทำหน้าเป๋อเหลออยู่น่านแหละ...ไปเล่นบอลกันเหอะ...""อืม...ตอนนี้ยังไปไม่ได้อ่ะ""เออ...งั้นเราไปก่อนนะ...แล้วเดี๋ยวนายตามมาละกัน"ฮิโรชิ ถือลูกบอลแล้ววิ่งปร๋อออกไปที่สนามโรงเรียน ทุกคนออกไปวิ่งเล่นบอลกันที่สนามของโรงเรียนหมดแล้วเหลือเพียงแต่เท็ตสึโรที่อยู่คนเดียวในห้องเรียนเท่านั้นตอนนี้ความกังวลใจ ปั่นป่วนในหัวใจมันลอยอยู่ตรงเหนือโต๊ะที่เค้านั่งอยู่อะไรต่ออะไรมันดำมืดรุมล้อมตัวเค้าไปหมด...ทำให้เขาไม่อาจขยับเขยื้อนกายได้เลยจะทำไงดี.... ทำเป็นเงียบๆ ก็ไม่มีใครรู้อยู่แล้ว...เหมือนมีเสียงของอีกคนก้องอยู่ในสมองถ้าบอกครู...รองเท้าที่อยากได้ก็อดแหงๆ...แม่ไม่มีทางซื้อให้หรอก แต่...ถ้าทำเงียบไม่บอกใคร...มันก็คือการโกหกหลอกลวงบอกครูดีป่าว...ไม่บอกดีกว่ามั้ง....ความคิดสลับสับสน แม่เคยบอกว่า...การโกหก...คือการเริ่มต้นของการเป็นขโมยจะได้รองเท้าฟุตบอล ด้วยการโกหกมดเท็จ ขี้โกงแบบนั้นเหรอ... เอาล่ะ...ตัดสินใจบอกครูตรงๆดีกว่า...พอตัดสินใจเด็ดขาด เค้ายืดอกอย่างเต็มที่ความรู้สึกจิตใจที่กลัดกลุ้มปั่นป่วน ความกังวลที่ล้อมรอบตัวเค้าอยู่เมื่อครู่นี้...รู้สึกว่ามันหายไปจนหมดพอดีกับที่กริ่งให้หยุดพักยี่สิบนาทีตะกี้หมดเวลา ดังขึ้น... "คุณครูครับ...คุณครูตรวจให้คะแนนตรงนี้ผิดน่ะครับผมเขียนคำว่า จิ ผิดไป แต่คุณครูวงให้ว่าถูกน่ะครับ"เท็ตสึโร พูดด้วยกิริยาเข้มแข็งสดชื่น"ไหน...ไหน...อ่ะ...จริงๆด้วย...ตายจริงครูเผลอตรวจผิดไปหน่อยเท็ตสึโรเป็นเด็กดีมากนะ ที่กล้าบอกเรื่องนี้กับครูเนี่ยะ..." แล้วคุณครูสุกิยามะก็แก้คะแนนให้เท็ตสึโรเสียใหม่ จากหนึ่งร้อย เป็นเก้าสิบ คะแนนถึงจะไม่ได้ร้อยคะแนน แต่ตอนนี้เท็ตสึโรกลับรู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจ เท็ตสึโรกลับบ้านแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง"ดีแล้วล่ะลูก...แม่ดีใจที่ลูกกล้าพูดความจริงกับครูมากกว่าที่ลูกจะได้คะแนนร้อยคะแนนซะอีกนะลูกแม่เองก็ต้องขอโทษลูกด้วย ความจริงแม่ไม่ควรทำให้ลูกรู้สึกว่า ต้องทำอะไรเพื่อต้องการสิ่งของเลยนะ" "ไม่เป็นไรครับแม่...เสียดายรองเท้าใหม่ที่จะไม่ได้ก็จริงอยู่แต่มันทำให้ผมไม่รู้สึกเบื่อเลยที่จะเรียนคันจินะแถมครูก็ยังชมผมซะอีกด้วย" "เท็ตสึโร...เอาล่ะ...แม่เห็นลูกมีความพยายามตั้งใจจริงๆงั้น...แม่ก็เต็มใจจะซื้อรองเท้าฟุตบอลให้ลูกละกัน""จริงเหรอครับแม่...โว้วววว....ดีจายยยย....ที่สุดดดด" เท็ตสึโรคว้าลูกบอล...แล้วกระโดดโลดเต้นออกจากบ้านอย่างลิงโลดใจ...
จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 26 มี.ค. 47 22:46:03 ]
แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 47 12:27:49
@~@ถ้าได้ร้อยคะแนนเต็ม...ติดกันสิบครั้ง@~@
ขอขอบคุณมิตรรักนักอ่านที่เข้ามาอ่านทุกท่านค่ะ...
,คุณจิ้งจกหน้าหวาน
,
, คุณ O-HO
, คุณหนอนน้อย
, คุณเชษฐา
, 