+++ Only You (prologue) +++

    แสงจากจันทร์ดวงโตส่องเข้ามาทางหน้าต่าง สาดเป็นทางบนพื้นห้องนั่งเล่น เปลวไฟจากเทียนเล่มยาวบนหิ้งเหนือเตาผิงสว่างไสว ฉายกระทบรูปถ่ายครอบครัวที่ตั้งเรียงกันเป็นแถว เป็นภาพของบ่าวสาวสามรุ่นในอิริยาบทต่างๆ ใบหน้าเปี่ยมสุข หยุดเวลาไว้ในวันที่คนเหล่านี้ยังหนุ่มสาว มีอนาคตอันยาวไกลและสดใสรออยู่

    บนพื้นห้อง เด็กหญิงเฟธวัยเก้าขวบกำลังนั่งขัดสมาธิตรงข้ามกับพี่ชาย มีกระดานผีถ้วยแก้วคั่นกลาง ทั้งคู่ต่างเอานิ้วแตะเบาๆ บทตัวชี้ที่เคลื่อนไปอย่างช้าๆ บนกระดาน ดูลึกลับยิ่ง

    ดวงตากลมโตสีน้ำตาลของเธอเป็นประกายด้วยความหวัง จินตนาการอันแจ่มชัดแล่นไปไกล รู้สึกเหมือนประตูกำลังจะเปิดไปสู่ที่ซึ่งเธอไม่เคยเห็นมาก่อน ชีวิตที่เหลือของเธอกำลังจะถูกเผยตรงหน้า ความไม่รู้ชะตากำลังจะถูกเติมเต็ม ความเป็นไปได้ช่างมากมายจนเธอแทบไม่สามารถคุมความตื่นเต้น ชายที่ถูกลิขิตมาเธอเพื่อกำลังถูกเผยแล้ว

    แต่ว่า…

    เธอขมวดคิ้วใส่พี่ชาย “เลิก ดัน ซะที แลรี่ เธอไม่สมควรจะออกแรงดันนะ ต้องปล่อยให้มันไปของมันเองสิ”

    “ฉันไม่ได้ดันซะหน่อย เธอแหละดัน”

    “ฉันเปล่านะ คิดว่าตัวเองแก่กว่าแค่สามปีแล้วจะฉลาด เอาตัวรอดได้ทุกเรื่องรึไง ดูๆๆ เธอดันอีกแล้ว”

    “เปล่านะ ฉันไม่ได้ดัน อีกอย่างนะ คำถามนี่ก็โง่จะตาย เราน่าจะถามคำถามที่มันดีๆ หน่อย เช่นใครนะจะได้รางวัลซีรี่ย์ยอดเยี่ยม ไม่ใช่ว่าใครที่จะมารักกับเธอ อยากรู้ตายล่ะ”

    “เธอดัน” เธอพูดอย่างกังวล “หยุดเดี๋ยวนี้นะ! แม่คะ แลรี่ดันค่ะ”

    “แลรี่ อย่าดันสิลูก” แม่ซึ่งอยู่อีกห้องตอบโดยอัตโนมัติ

    “ผมเปล่านะ” แลรี่ไม่ยอมรับ “มันเลื่อนของมันเอง”

    เฟธอ้าปากตะลึงเมื่อลูกศรเริ่มเคลื่อนไปในทิศทางที่เป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น ในที่สุดก็ได้ผล! “เดี๋ยว ฉันต้องจดก่อน”

    แลรี่ร้อง “พอมันเคลื่อนแล้วเธอจะเอามือออกไม่ได้นะ”

    “แค่มือเดียวน่า” เธอหยิบดินสอกับกระดาษมาจด ลูกศรยังคงเคลื่อนไปเรื่อย จากตัวหนังสือหนึ่งไปยังอีกตัวหนังสือ “คุณยายบอกว่าเราทุกคนต่างก็มีคู่ วิธีนี้จะทำให้ฉันรู้ชื่อเขา คนที่ฉันควรเฝ้ารอ คนที่จะรอคอยฉัน”

    ด้านนอก ดวงจันทร์ลอยหายเข้าไปในหมู่เมฆ ห้องมืดลง แต่เฟธแทบไม่สังเกต เธอกำลังจดจ่ออยู่กับตัวหนังสือที่ปรากฏออกมาทีละตัว

    แลรี่ทำหน้าสงสัย “โอเค แต่ว่าถ้าผู้ชายคนนี้มีชีวิตอยู่เมื่อหมื่นล้านปีที่แล้วล่ะ เช่นอาจจะเป็นมนุษย์โบราณแล้วตอนนี้ก็ตายแล้ว”

    “อย่าโง่น่ะแลรี่ เนื้อคู่คือคนที่ฟ้าลิขิตมา เขาจะมีชีวิตอยู่เวลาเดียวกับเรา”

    “ใช่ แต่ถ้าเขาไม่อยู่ที่พิตซ์เบิร์กนี่ละ ถ้าเขาเป็นพวกที่มาจากวัลคันเหมือนสป๊อกละ”

    เธอลอกตัวหนังสือเพิ่ม “โชคชะตาไม่ทำงานพลาดแบบนั้นหรอก”

    แต่แลรี่ยังไม่ยอมรามือง่ายๆ “โอเค แต่ถ้าเขาอยู่ที่นี่ แล้ววันหนึ่งเธอเดินผ่านเขาไปล่ะ แบบ ผ่าน ไปโดยไม่เห็นเขาเลย”

    “เป็นไปไม่ได้แลรี่ ฉันต้องรู้ว่าเป็นเขาแน่ เธอก็เหมือนกัน เพราะเธอเองก็มีเนื้อคู่ เราทุกคนมีหมด”

    แลรี่จ้องเธออยู่พักแล้วก้มดูลูกศร มันเริ่มช้าลง “ดูนั่นสิ”

    เฟธจดอักษรตัวสุดท้าย ภายนอกห้อง ดวงจันทร์เริ่มเคลื่อนตัวออกจากเมฆ นาทีนั้นแสงสีขาวสว่างจ้าก็ส่องทะลุความมืด ฉายลงมาบนชื่อที่เธอเขียนพอดี

    “เดมอน แบรดลี่ย์” เฟธอ่านเบาๆ แล้วเงยหน้ามองพี่ชายที่ทำหน้าไม่รู้สึกรู้สม “คู่ชีวิตของฉัน! เนื้อคู่ ของฉัน!”

    “เยี่ยม” แลรี่พูด ไม่ได้ยินดีไปด้วย “ให้ฉันถามเรื่องซีรี่ย์ได้รึยัง”

    จากคุณ : Vit - [ 27 มี.ค. 47 10:40:20 A:203.145.13.21 X: ]