ความคิดเห็นที่ 1 ***เรื่องที่สอง*** ---อ่านเมื่อ--- มนุษย์ทุกคนผูกพันกับการอ่านโดยไม่รู้ตัว  ตั่งแต่ตัวอักษร ก.ไก่ ตัวแรกที่ฝึกอ่านตั่งแต่อนุบาล จนถึงบิลค่ารักษาพยาบาลตอนอายุ96  ตัวหนังสือมากมายเกี่ยวโยงกับชีวิตประจำวันจนรู้สึกชาชิน เหมือนเราไม่รู้สึกตัวว่าตอนนี้ชีวิตกำลังหายใจอยู่ การได้อ่านหนังสือมันทำให้ผ่อนคลายความรู้สึกตึงเครียดได้(ฮะ ฮ่าๆๆ คิดมาได้ยังไงวะ ฮาขี้แตกขี้แตน) และบางครั้งการอ่านก็ทำให้รู้สึกเครียดมากกว่าเดิม(อืม   อืม   เมื่อไรไอ้คนเขียนมันจะเข้าเรื่องสักทีวะ) มันอาจจะเป็นเรื่องยากสำหรับคนที่คิดว่าตัวเองฉลาดมากพอคนหนึ่ง   จะเข้าใจในท่วงทำนองจังหวะตัวอักษร แง่คิดสุดลึกของนักเขียนที่คิดว่าตัวเองยังไม่ฉลาดพอ บางครั้งมันก็ทำให้เขา(คนอ่าน)ต้องอ่านบทความชิ้นนั้นซ้ำไปวนมาหลายรอบเหมือนกัน(แม่งเขียนห่าอะไรของมันวะ) ไม่เหมือนกับการอ่าน หรือการเสพ เรื่องราวที่ไร้สาระ เรื่องเบาสมอง ขำขัน ละลายความเครียด  เรื่องจำพวกนี้ไม่มีความจำเป็นต้องขมวดคิ้วเวลาอ่านตั้งแต่บรรทัดแรกถึงบรรทัดสุดท้าย  (แต่บางครั้งก็ต้องกลับไปอ่านวนซ้ำอีกรอบ เป็นเพราะความสนุก    หรือบางครั้งก็ด้วยคำถามที่ว่ามันเริ่มขำตรงไหนวะ) ด้วยเหตุนี้เองจึงเป็นส่วนหนึ่ง  ซึ่งทำให้คนส่วนกลุ่มหนึ่ง(น่าจะเป็นคนกลุ่มใหญ่พอสมควร) นิยมที่จะเลือกไม่อ่านหนังสือ  แต่เลือกที่จะเสพสื่อที่เป็นภาพเคลื่อนไหว  เช่นรายการทีวี  ภาพยนตร์   เป็นเพราะอะไร? อาจเป็นเพราะว่าการอ่านหนังสือเป็นทัศนคติด้านลบที่ฝังใจมาตั้งแต่เด็ก  ตั้งแต่สามขวบจนถึงขั้นอุดมศึกษา  เหมือนมีกฎบังคับว่าทุกคนต้องอ่านหนังสือเรียน  ท่องจำตำราเพื่อความอยู่รอด   รู้สึกว่าน้อยคนนักที่จะอ่าน(ท่องจำ)หนังสือเรียนด้วยความสนุกสนาน เหมือนการดูทีวี   คนไทยไม่ชอบอ่านหนังสือ ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ทำไมล่ะ อาจจะเป็นเพราะว่า  ผมรักสนุก ชอบความสะดวกสบาย  ชอบที่จะกอบโกยตักตวงความรื่นรมย์ของโลกมาไว้กับตัวเองมากที่สุด     การอ่านหนังสือช่วยไม่ได้หรือไง   เป็นเรื่องแปลกที่บางครั้งและทุกครั้งที่หยิบจับหนังสือขึ้นมาอ่าน  มันทำให้เปลือกตาทั้งสองผสานกันโดยอัตโนมัติ  มันเสมือนยานอนหลับชั้นดี       หรือว่าเหตุผลที่ผมอ่านหนังสือก็อาจเป็นเพราะข้อดีอันนี้ของมัน ทุกคราวที่มีเวลาว่าง ผมเลือกที่จะดูทีวี  ดูหนัง ฟังเพลง  เหล่านี้มันเป็นความรื่นรมย์ ความสุข ที่สามารถตักตวงได้โดยไม่เหนื่อยสมองเลย    มันเป็นการเสพที่ไม่ต้องคิดตาม  ไม่ต้องเพ่งสมาธิกด  ไม่ต้องปวดตา  หลักง่ายๆก็คือ   แค่ปล่อยกายให้เข้าไปในวังวนของสื่อเหล่านั้น   แล้วความสุขก็จะแทรกซึมเข้ามาหาโดยไม่รู้ตัว เหมือนกับการกินอาหารมากมายโดยไม่รู้ตัว   “อ้าว  กินไปตั้งสี่จานแล้วเหรอเนี้ย” คำอุทานผสมตกใจเล็กน้อยของหญิงอ้วนคนหนึ่ง    จะเห็นได้ว่าคนเรามีความสุขกับการกิน  เมื่อมีความสุขคนเรามักจะลืมตัว  ปล่อยเวลาช่วงนั้นผ่านไปโดยไม่รู้ตัว  กว่าจะรู้ตัวเวลาช่วงนั้นก็กำลังจะหมดไปแล้ว   และกว่าจะรู้ตัวข้าวก้นหม้อก็หมดไปแล้ว แฮ่ม!!! แต่การอ่านหนังสือนี่สิ  คนกลุ่มหนึ่งเท่านั้นที่จะรู้สึกว่า  “อ้าว  จบแล้วเหรอเนี้ย เร็วจัง”  แล้วคนกลุ่มนั้นก็หาหนังสือเล่มโน้นเล่มนั้นมาอ่านต่อ (ซึ่งในปรากฏการนี้ผมคิดว่าถ้าเทียบเป็นเปอร์เซ็นต์กับประชากรทั้งประเทศนี้  คงมีไม่มากเท่าไร) แต่คนอีกกลุ่มหนึ่ง ซึ่งผิดแปลกกับคนกลุ่มแรก  คนสายพันธุ์นี้มักจะกระวนกระวายเสมอว่าเมื่อไร จะถึงหน้าสุดท้ายซักที  บางครั้งแอบอ่านข้ามหน้า  บางเวลาพับมุมหนังสือทิ้งไว้ รอเวลาที่จะกลับมาอ่านอีกรอบ   แล้วอะไรคือประเด็นที่น่าสนใจในเรื่องนี้ ผมเคยมีข้อสังเกตเกี่ยวกับร้านเช่าหนังสือ กับ ร้านเช่าวีดีโอ   ร้านวีดีโอร้านหนึ่ง  เก็บค่าสมาชิกแรกเข้า 19 บาท  หนังเข้ามาใหม่ คิดค่าเช่าวันละ 30 บาท ส่งคืนช้าเสียค่าปรับวันละ 10 บาท  ซึ่งมันก็ไม่แพงเท่าไรถ้าคิดเทียบกับว่า ผู้เช่าต้องลงทุนซื้อแผ่นหนังมาดูเอง หรือว่าไปดูที่โรงภาพยนตร์   แต่...มีบางเรื่องที่ผมยังไม่เข้าใจ ร้านหนังสือร้านหนึ่ง เก็บค่าสมาชิกแรกเข้า 50 บาท  เช่าหนังสือการ์ตูนราคาเล่มละ 3 บาทต่อวัน หนังสือวรรณกรรม นิยาย นวนิยาย  เล่มละ 5 บาทต่อวัน  คืนช้าก็คิดค่าปรับรายวันตามอัตราค่าเช่าอ่าน  บวกเข้าไปวันต่อวัน ถ้ามองผิวเผินก็รู้สึกว่าเหมาะสมแล้วนี่  เช่าหนังแผ่นละสามสิบ เช่าหนังสือเล่มละห้าบาท (ในอัตราต่อวันเหมือนกัน) ทำไมเช่าหนังแพงกว่าเช่าหนังสือล่ะ   ทำไมเช่าหนังสือถูกกว่าเช่าหนังล่ะ แล้วต้นทุนมันต่างกันมากแค่ไหนสำหรับการผลิตซีดี กับ หนังสือ ผมไม่รู้ว่าบ้านนี้เมืองนี้หนังสืออ่าน วรรณกรรม ได้รับการยอมรับตรงระดับไหนในสังคม  แต่เท่าที่พอจะรับรู้ข่าวคราวมา  กว่าหนังสือหรืองานเขียนจะเป็นที่ยอมรับในสังคม  เป็นที่ยอมรับสำหรับผู้อ่าน  เป็นรูปเล่มที่ผู้ซื้อยอมควักสตางค์ในซอกหลืบออกมาแลกเปลี่ยนเพื่อที่จะได้จับจองเป็นเจ้าของ   มันยากส์มาก ในมุมของภาพยนตร์  กว่าจะผลิตหนังออกมาสักเรื่องมันยากส์มาก ต้องใช้เงินทุนสูงในการสร้าง  การโปรโมท  หนังไทยหลายเรื่องที่ผู้ชมเดินออกมาด้วยรอยยิ้มพ่วงเสียงหัวเราะ  และในเรื่องเดียวกัน คนบางกลุ่มเดินออกมาพร้อมกับคำว่าเสียดายตังค์ว่ะ  บางคนบอกว่าห่วย แต่ในแง่ของรายรับ   หนังเรื่องนั้นทำเงินมากโขอยู่ คนส่วนมากเลือกที่จะเสียเงินร้อยกว่าบาทในการแลกซื้อตั๋วเข้าชมภาพยนตร์   เพื่อแลกกับเสียงหัวเราะ และความบันเทิงที่ไร้สาระ  (ผมเต็มใจ เงินของผม ความสุขของผม คุณมายุ่งอะไรด้วย) คนส่วนมากเลือกที่จะเก็บเงินหนีบกระเป๋าเมื่อเดินผ่านแผงหนังสือ  “หนังสือพิมพ์ 8 บาท แพงว่ะ เอาไว้อ่านร้านข้าวแกงดีกว่า”   เหอๆๆๆๆๆ บ้านนี้เมืองนี้กับความบันเทิง  มันใกล้กันมาก บ้านนี้เมืองนี้กับการอ่านหนังสือมากสาระ   มันใกล้กัน...แค่ไหน? เดินเข้าร้านเช่าหนังสือ  เดินเลือกอยู่นานหยิบหนังสือเช่าติดมือออกมาเล่มหนึ่ง  วรรณกรรมเล่มนี้ได้ถูกเอามาสร้างเป็นภาพยนตร์    มองดูหน้าปก  ไม่มีการเขียนโฆษณาบอกว่าพิมพ์ครั้งที่เท่าไร (อาจจะเป็นการพิมพ์ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย) เหน็บหนังสือออกจากร้าน เดินเอื่อยเข้าร้านวีดีโอ  บังเอิญเจอหนังเรื่องเดียวกับหนังสือเช่าในมือ  ชั่งใจอยู่นานก่อนจะหยิบหนังเรื่องนั้นเหน็บเอวกลับบ้าน( คุ้นๆว่าหนังเรื่องนี้จะไม่ประสบความสำเร็จด้านรายรับ ) เมื่อกลับถึงบ้านชั่งใจอยู่นานว่าจะดูภาพเคลื่อนไหวก่อนหรือจะอ่านตัวหนังสือก่อน ผมเลือกที่จะอ่านหนังสือก่อน   อ่านได้ห้าหน้าก็บีบขมับมึนงงกับตัวอักษรบรรยายเต็มหน้ากระดาษ  “ไม่เห็นสนุกเลย”  พ่นพำออกมา  ปิดหนังสือทั้งๆที่อ่านได้ไม่กี่หน้า หยิบแผ่นซีดีที่เช่าขึ้นพิจารณาดู   หนังสือยังไม่สนุกแล้วทำเป็นหนังจะสนุกหรือเปล่า  เครื่องหมายคำถามลอยวนเหนือหัว อาจเป็นเพราะเสียดายเงินสามสิบบาทที่เสียไป  ยัดแผ่นซีดีใส่เครื่องเล่น   แล้วก็ปล่อยเวลาให้ผ่านไป ผมนอนเอกเขนกบนโซฟาหน้าทีวี   เครื่องเล่นกำลังถ่ายทอดเรื่องราวจากแผ่นซีดีสู่จอสี่เหลี่ยม เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ   แผ่นซีดีแผ่นที่สองถูกขย่อนออกมาจากเครื่องเล่น  ผมลุกเข้าห้องน้ำด้วยอาการปวดเกร็งท้องน้อย หลังจากปล่อยของเหลวลงคอห่านเสร็จก็กลับมานั่งที่เดิม   ทีวีปิดแล้ว  เครื่องซีดีเล่นก็ปิดแล้ว แต่ผมรู้สึกว่าสมองเพิ่งจะเปิด หยิบหนังสือที่เช่ามาตรวจสอบที่หน้าปกอย่างถี่ถ้วน  ครั้งนี้ผมค่อยๆละเมียดตัวอักษรทีละตัว จากหน้าแรกถึงหน้าสุดท้าย “เออ   สนุกดีว่ะ” จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 29 มี.ค. 47 11:11:57 A:203.155.224.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ***เรื่องที่สาม*** ---ข่าววงใน--- ความจริงบางอย่างอุบัติขึ้นมาคู่กับโลกนี้มาช้านานแล้ว  บางคนอาจจะไม่ทันสังเกตเห็น  บางคนอาจจะเห็น เข้าใจ รับรู้  แต่ก็ปล่อยในมันเดินทางไปตามกลไกของมันอย่างรื่นรมย์  ซึ่งคนส่วนใหญ่และเกือบจะทั้งหมดบนดาวดวงนี้มีความสุขที่ได้มีส่วนร่วมในวังวนนี้   “เรื่องราว(ความฉิบหาย)ของคนอื่นมักเป็นสิ่งที่น่าสนใจเสมอ”  ประโยคนี้เป็นคำกล่าวหนึ่งที่เป็นคติพจน์ประจำใจ    ซึ่งทุกคนที่เข้าร่วมขบวนการจะหยิบยกขึ้นมากล่าวอ้างเสมอ   เวลาได้เสพความจริง  ความไม่เป็นจริง  บิดเบือน  หรือความฉิบหายวอดวายของคนอื่น   ข่าววงใน  ความลับ หมกเม็ด ซุกช่อน ปกปิด การนินทาลับหลัง  ข่าวคราวชีวิตประจำวันส่วนตัวของคนดัง  คนที่มีหน้ามีตาในสังคม   เรื่องราวของคนส่วนน้อยที่คนส่วนมากมักอยากจะรู้   อยากจะได้ยินคำบอกเล่าซุบซิบให้เต็มสองรูหู  พอใจที่จะได้อ่านข่าวคาวตามหน้าหนังสือพิมพ์ให้เต็มสองตา  เรื่องฉาวโฉ่ที่เล่ากันปากต่อปากในวงแคบๆ  บางครั้งจุดต้นกำเนิดเรื่องอาจเกิดจากความว่างเปล่า  ไม่มีมูลอะไรเลย  แต่อำนาจน้ำลาย  การกระจายข่าวปากต่อปาก  การกุเรื่อง การนำเสนอบิดเบือนเนื้อความให้น่าสนใจ  มันส์ปาก  ปากมันส์  สิ่งเหล่านี้นั้นมีอานุภาพรุนแรงยิ่งนัก ความลับ  แน่นอนว่ามันต้องเป็นสิ่งที่สมควรถูกปิดบังแอบแฝง ซ่อนเร้น  เรื่องราวที่ไม่ต้องการให้คนอื่นได้รับรู้  ไม่อย่างนั้นสิ่งที่เป็นความลับก็จะกลายเป็นความสาธารณะ   ขี้ปากมนุษย์เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด  การบอกเล่าจากปากต่อปาก  จากคนที่หนึ่งสู่คนที่สอง สู่คนที่สาม ไปถึงคนที่ร้อย  ใครเล่าจะรับประกันได้ว่าการส่งข่าวจากต้นฉบับไปถึงคนสุดท้าย   เรื่องราวจะสมบูรณ์ครบถ้วนไม่ผิดเพี้ยน การกระจายข่าวสารลักษณะนี้เป็นสิ่งที่น่ากลัวมาก  เป็นองค์กรเครือข่ายที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจ  ไม่มีกฎหมายข้อไหนหรือกฎเกณฑ์ศีลธรรมข้อใดมากั้นกรอบบีบบังคับได้   แต่เรื่องทุกเรื่องมักจะมีสองด้านควบคู่กันเสมอ  ถ้าสิ่งนั้นด้านหนึ่งมีข้อด้อยจุดเสีย  ในอีกจุดหนึ่ง อีกด้านหนึ่งในสิ่งๆเดียวกัน  มักจะมีข้อดีซ่อนไว้เสมอ   นาย ก.ไก่ เป็นชายหนุ่มรูปงาม  วัยขบเผาะ  อายุอานามยี่สิบต้นๆ  เขาเริ่มต้นเส้นทางชีวิตบนถนนสายบันเทิงจากการเข้าประกวดนายแบบจากเวทีประกวดที่ได้มาตรฐานแห่งหนึ่ง   เขาได้รับรางวัลชนะเลิศ  หลังจากค่ำคืนที่ได้รับรางวัล  เส้นทางบนถนนสายดูเหมือนจะสดใสสำหรับเด็กหนุ่มอย่างเขามากนัก   ชั่วข้ามคืนงานมากมายหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย  การเดินสายโชว์ตัว   โปรโมทสินค้า  เวลาชีวิตตลอด 24 ชม. มีแต่การทำงาน  งาน  งาน  แล้วก็งาน ผลจากการทำงานหนัก  การได้ออกสื่อทุกแขนงทุกวันทำให้ผู้คนมากมายหวังที่จะแสวงหาผลประโยชน์จากตัวเขา   บทหนัง บทละครมากมายถูกส่งมาให้พิจารณา  เขาเริ่มเปลี่ยนตัวเองเป็นพระเอกหน้ากล้อง ด้วยความที่เป็นพระเอกเจ้าบทบาททำให้เขาได้มีโอกาสจับงานพิธีกร  การพูดจาฉะฉาน  วิธีพูดที่ฉลาด ทำให้เขาได้รับการยอมรับในสังคมวงกว้าง  กลุ่มคนตั้งแต่ระดับล่างถึงระดับบนต่างยอมรับและชื่นชมในตัวเขา และเหมือนว่าโอกาสดีๆจะไม่มีวันหมดไปจากชีวิต  คืนหนึ่งเขาได้มีโอกาสได้ไปร้องเพลงในงานการกุศล   ด้วยเอกลักษณ์ด้านน้ำเสียง  เสน่ห์ที่ดึงดูดใจเวลาโปรยสายตาออดอ้อนให้คนฟัง ทำให้ค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ทาบทามให้ออกเทป  เพลงชุดแรกของเขามียอดจำหน่ายถล่มทลายเป็นอันดับหนึ่ง เพียงข้ามคืน  ชั่วพริบตาชีวิตเขาเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันตั้งตัว  ไม่ว่าจะไปที่ไหนมีแต่คนสนใจรุมล้อมอยากใกล้ชิด   เขาเริ่มมีแฟนคลับเป็นของตัวเอง  มีนักข่าวมาคอยตามสัมภาษณ์ไม่เว้นแต่ละวัน   ด้วยพัฒนาการของความดัง ทำให้เขาต้องคิด สรรหาลายเซ็นใหม่  ที่สวยหรู ดูดี  และที่สำคัญ ง่ายต่อการแจกจ่ายให้แฟนๆ ครั้งหนึ่งเขาจัดงานเปิดตัวหนังสือเล่มแรกในชีวิต  มันคือหนังสืออัตชีวประวัติของเขาเอง  เรื่องราวตั้งแต่เด็ก  การใช้ชีวิต  ครูอนุบาลคนแรก  รักครั้งแรกตอนประถมหนึ่ง  การตัดสินใจเข้าประกวด  ชีวิตชั่วข้ามคืนสู่ถนนสายบันเทิง    วันนั้นเขาจำไม่ได้ว่าตวัดลายเซ็นลงปกหนังสือไปจำนวนกี่พันเล่ม  แต่ที่จำได้ดีคือก็คือความเมื่อยล้าของมือที่จับปากกาตั้งแต่บ่ายโมงถึงสามทุ่ม แต่ฉันท์ใดก็ฉันท์นั้น  ความดังก็ย่อมนำมาสู่ความอยากรู้อยากเห็นของปุถุชนธรรมดาทั่วไป  คนทั้งประเทศชอบที่จะอ่านข่าวของนาย ก.ไก่ ตามหน้าหนังสือพิมพ์  พอใจที่จะดูข่าวบันเทิงที่มีภาพกิจกรรมการทำงานของเขาในแขนงต่างๆ   Iรวมถึงชีวิตประจำวันตั่งแต่ลืมตาตื่นจนถึงหลับตานอน มันทำให้นาย ก.ไก่  มีข่าวลงหน้าหนังสือพิมพ์ไม่เว้นแต่ละวัน  โทรทัศน์ทุกช่องพยายามเสาะแสวงหาภาพเคลื่อนไหวมาเสนอในช่วงข่าวบันเทิง   แต่ระยะหลังข่าวที่เสนอสู่สายตาประชาชนส่วนมากจะเป็นข่าวในด้านลบ  เป็นแง่มุมที่นาย ก.ไก่  มักกุมขมับขมวดคิ้วเสมอเวลาได้รับรู้เรื่องของตัวเองที่เผยแพร่ออกไป   เรื่องเดียวกันนี้ในอีกด้านหนึ่ง มันกลับสามารถสร้างความพึงพอใจ  ความสุข  ความสนุก  ลดอาการคันปากอยากรู้อยากเล่า ให้กับคนกลุ่มหนึ่ง   คนกลุ่มที่ชอบถ่ายทอด  บอกต่อเรื่องราวให้กับคนจำนวนมากที่ในหัวมีแต่ประโยคคำถาม   กลุ่มผู้บอกต่อจะมีความสามารถพิเศษ    ริมฝีปาก  น้ำลาย ของคนเหล่านั้นสามารถนำเสนอจินตนาการ  สรรสร้าง  คาดเดาเล่าเรื่องภาคต่อด้วยศิลปะที่ล้ำลึกยิ่งกว่าบทกวีใดๆบนพื้นพิภพ หลายครั้งหลายคราวที่ นาย ก.ไก่ ต้องตกเป็นข่าวซุบซิบบอกต่อโดยไม่ได้ตั้งใจ   และไม่คิดว่าสิ่งที่เขาได้ทำไป  แต่ละก้าวที่เหยียบย่าง  จะขยายความได้ถึงเพียงนี้ ครั้งหนึ่งนาย ก.ไก่ ไปงานเปิดร้านเสื้อผ้าตามคำเชิญชวนของคนรู้จัก   ก็ตกเป็นข่าวว่ามีสัมพันธ์ลับๆกับสาวม่ายเจ้าของร้าน  ไปงานสังคมไฮโซก็ลงข่าวซุบซิบกันว่าเป็นผู้ชายป้ายเหลือง  ขึ้นหน้าปกนิตยสารถอดเสื้อโชว์มัดกล้ามนิดหน่อยก็ถูกระแคะระคายว่าเป็นเกย์หรือเปล่า   ไปทำบุญครบรอบวันเกิดที่สถานสงเคราะห์เด็กพิการ ก็ถูกโจมตีว่าทำไปเพื่อสร้างภาพ   สร้างกระแสให้ตัวเอง   และที่ซ้ำร้ายที่สุด  ช่วงเวลาว่างที่เขางดรับงานเพราะต้องการพักผ่อน   หลังจากตรากตรำทำงานหลังมาหลายเดือน  ข่าวก็ยังเอาไปลงว่าเขาหลบไปรักษาโรคร้ายที่ต่างประเทศ  เหตุการณ์เหล่านี้ทำให้เขามึนงงสับสนมากกับข่าววงใน    ไม่รู้ว่านักข่าวสรรหาปั้นเรื่องมาจากไหน   เวลาประมาณหกโมงเย็น   ภายในร้านอาหารหรูย่านสุขุมวิท “พี่ครับ...  ผมเริ่มรู้สึกเบื่อเซ็งกับชีวิตในวงการบันเทิงแล้วล่ะครับ”  นาย ก.ไก่ เปรยความอัดอั้นกับผู้จัดการส่วนตัว  ด้วยสีหน้าและแววตาอมทุกข์ “อะไรกัน  แค่นี้ก็ท้อแล้วเหรอ  น้องก.ไก่ ต้องสู้สิคะ” เสียงตอบกลับจากชายวัยกลางคน หน้าใสสะอาดทรงผมสั้นชี้สีทองประกายส้มเป็นมันวาว  เขากำลังจีบมือทั้งสองกับมีดส้อม   เมื่อได้เหลี่ยมถนัดก็บรรจงกดกรีดแรงคมลงบนสเต็กเนื้อก้อนโตในจานเซรามิกสีขาว   คมมีดกรีดแยกชิ้นเนื้อออกจากกัน เผยให้เห็นสีแดงระเรื่อที่ซ่อนอยู่ภายใน “ก็ไม่เชิงว่าท้อหรอกครับพี่  ผมก็แค่เบื่อที่ตกเป็นข่าวไม่เว้นแต่ละวัน” นาย ก.ไก่ จับแก้วไวน์หมุนวนของเหลวสีม่วงข้างใน “ไม่ดีเหรอ  พี่ว่าดีซะอีก  ยิ่งเป็นข่าวมากเท่าไร  น้องรักของพี่ก็ดังมากขึ้นทวีคูณ  เป็นข่าวแต่ละทีมีแต่งานไหลมาเทมา” “แต่ว่า...   แรกๆผมก็พอใจนะครับ  ก็จริงอยู่ที่การตกเป็นข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์  เป็นการกระตุ้นต่อมความอยากรู้อยากเห็นของชาวบ้าน  มันทำให้ผมมีงานเข้ามาไม่ขาดมือ  แต่พักหลังนี่สิพี่  ข่าวที่ออกมาโครมๆมันมีแต่ข่าวไม่จริงเลยสักข่าวนะพี่  มีแต่ข่าวฉาดโฉ่อะไรก็ไม่รู้   ทั้งๆที่จริง...” “อืม  อย่าไปสนใจเลย  บ้านนี้เมืองนี้ก็เป็นอย่างนี้แหละ ข่าวดีๆ ใครเขาจะเอาไปลงกัน  จำไม่ได้เหรอ ตอนแรกๆที่ เธอยังไม่โด่งดังเท่านี้   หนังสือพิมพ์ลงข่าวโชว์ตัวงานการกุศลที่เธอไปกรอบเล็กๆเท่าตีนแมว” “ก็...   ก็ใช่ครับพี่”  นาย ก.ไก่ กระดกไวน์พรวดเดียวหมดแก้ว “แต่ตอนนี้น่ะสิ  พอดังเข้าให้หน่อย  เดินไปซื้อกล้วยปิ้งมันยังเอาไปลงครึมโครมอย่างกับเห็นควายบินได้”  เนื้อก้อนเหลี่ยมชิ้นล่าสุดถูกบดขยี้ลงสู่ลำคอ “แล้วอีกอย่างนะ  สมัยนี้เรื่องดีๆคนเขาไม่อ่านกันหรอก  จำไม่ได้เหรอที่เธอไปทำบุญวันเกิดที่บ้านเด็กกำพร้าน่ะ  แทนที่ข่าวจะลงว่าไปทำบุญบ้านเด็กกำพร้าด้วยใจบริสุทธิ์ ไปเผื่อแผ่สิ่งของให้กับน้องๆที่ไร้โอกาส  เพื่อเป็นสิริมงคลแก่ตัวเอง  มันกลับลงเหน็บว่าดารา ก. ไก่  ไปทำบุญเลี้ยงเด็กกำพร้าก็เพื่อสร้างภาพโปรโมทหนังเรื่องใหม่  เฮ้อ  อยู่ในวงการนี้มันต้องทำใจหน่อย” เนื้อชิ้นโตถูกหั่นย่อยเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  มีดและซ้อมทำหน้าที่ของมันอย่างคล่องแคล่ว “แล้วเธอ   ก็ไม่ต้องคิดมากเลย  ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน  ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด  อีกไม่กี่วันเทปชุดใหม่ก็วางแผงแล้ว  อย่าไปคิดมาก  มีโอกาสทำเงินก็โกยเข้าไป  มีคนอีกเป็นล้านที่อยากเป็นอย่างเธอ  แต่ทำไม่ได้” “ก็ใช่ครับพี่   แต่...” บริกรรินไวน์หยดสุดท้ายลงก้นแก้ว  ผู้จัดการส่วนตัวนาย ก.ไก่ ชูนิ้วชี้เป็นสัญลักษณ์ว่าสั่งเพิ่มอีกขวด “ไม่ต้องต่ง ต้องแต่อะไรหรอก  เป็นข่าวแค่นี้คิดมากไปได้  ถ้าจะคิดมากก็เก็บสมองเอาไว้คิดตอนที่ไม่มีงานเข้า  ไม่มีเงินจะกินจะใช้ ดีกว่า” ส้อมสีเงินวาวแทงชิ้นเนื้อก้อนสุดท้ายจ่อริมฝีปาก “นะ   เชื่อพี่   อย่าคิดมาก” “ครับพี่  ผมจะเชื่อพี่ครับ”  ฤทธิ์ของไวน์ทำให้ใบหน้าของนาย ก.ไก่ ผุดสีแดงเลือดฝาดออกมา “อืม  อย่าเพิ่งกลับนะ  ดื่มต่อกับพี่อีกสักขวด”  ผู้จัดการส่วนตัวหยิบผ้าสีขาวซับคราบน้ำซอสที่เกาะริมฝีปาก    บริกรนำไวด์ขวดใหม่มาเสิร์ฟ  “พอดีพี่อยากจะคุยเรื่องการโปรโมทงานเพลงชุดใหม่ของเธอด้วย  เพราะพี่รู้สึกว่า  ตอนนี้กระแสมันไม่ค่อยแรง” “ครับพี่” ดารานักร้องดังออกลาย   โวยลั่นบอกเลิกสัญญาผู้จัดการส่วนตัว   หลังมีปากเสียงกันอย่างรุนแรงในร้านอาหารย่านสุขุมวิท      ข่าววงในกระซิบมาว่าเมื่อวานนี้ในร้านอาหารหรู ย่านสุขุมวิท         มีชายหนุ่มสองคนเข้ามานั่งรับประ ทานอาหารด้วยกัน         แต่หลังจากคุยกันได้ไม่นาน ชายทั้งสองคนเริ่มมีปากเสียงกันรุนแรง    หนึ่งในนั้น เป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นพระเอกนักร้องดัง        มีผลงาน ออกมาสู่สายตาอย่างมากมาย              และล่าสุดกำลัง จะมีผลงานเพลงชุดใหม่ออกมาวางแผง(อักษรย่อ ก.ไก่) ส่วนอีกคนหนึ่งแหล่งข่าววงในแจ้งว่าเป็นผู้จัดการ ส่วนตัวของพระเอกนักร้อง  ก.ไก่  นั้นเอง  คนทั้งสอง ได้มีปากเสียงกันอย่างรุนแรง     คาดว่าน่าจะเป็นเรื่อง ผลประโยชน์ของส่วนแบ่งรายได้ที่ไม่ลงตัว  ในเบื่อง ต้นผู้สื่อข่าวได้ติดต่อสัมภาษณ์ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับ ผู้จัดการส่วนตัวที่ตกเป็นข่าว  แต่ได้รับการปฏิเสธที่ จะให้สัมภาษณ์    แจ้งเพียงว่าจะมีการแถลงข่าวถึงข้อ เท็จจริงเร็วๆนี้   “พี่ครับอ่านหน้าข่าวบันเทิงยังครับ” “รู้แล้วๆ    อ่านแล้ว” “แล้วผมต้องทำยังไงต่อครับพี่   ตอนนี้นักข่าวมาดักรอเต็มหน้าบ้านเลย” “นักข่าวมากันแล้วเหรอ  อืม...งั้นเอาอย่างนี้  เตรียมปากกากับกระดาษจดตามที่พี่บอกนะ” “ครับพี่  ว่ายังไงครับ” “ก.ไก่  ให้ข่าวอย่างนี้นะ    ให้สัมภาษณ์ไปว่า.....” จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 29 มี.ค. 47 11:17:49 A:203.155.224.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ***เรื่องที่สี่*** ---คืนนรกสาป--- เย็นวันนี้  อาทิตย์  กลับบ้านด้วยความโรยแรง  “ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้วะ”  เขาบ่นรำพันกับตัวเอง  ถอนหายใจกับโชคชะตาที่อาภัพ   ไม่น่าเชื่อว่าเย็นวันศุกร์การจราจรบนถนนจะเลว[^_^]ขนาดนี้   ออกจากที่ทำงานตั้งแต่หกโมงเย็นกว่าจะถึงบ้าน  ...เหลือบมองเข็มนาฬิกาบนฝาผนังห้อง...  ทุ่มครึ่ง  ระยะทางไม่กี่สิบกิโลจากที่ทำงานถึงบ้าน  นั่งรถเมล์สองต่อ มอเตอร์ไซด์รับจ้างอีกหนึ่งทอด   กว่าจะถีบส่งตัวเองถึงบ้านต้องใช้เวลาถึงชั่วโมงครึ่งเลยหรือนี่   เซ็ง:-)จริงๆ ปาดเหงื่อที่ไหลย้อยเป็นทางยาว  หวังว่าการได้อาบน้ำเย็นๆ คงจะช่วยไล่ความเครียดได้บ้าง ถอดเสื้อผ้าชุดทำงาน   นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวหวังจะอาบน้ำให้สบายใจ แต่คนมันจะซวยอะไรมันก็เกิดขึ้นได้เสมอ “แกร๊กๆๆ   แกร๊กๆๆๆๆ”  เขาหมุนที่ลูกบิด   เปิดน้ำฝักบัวอย่างหงุดหงิดร้อนใจ “แหมะๆ  แหมะๆๆ  ติ๋งๆ  ติ๋งๆๆๆ”  มีน้ำออกมาจากรูเล็กๆนับร้อยของยอดผักบัวแค่สี่ห้าหยด “มันเป็นเอี้ยอะไรของมันวะ!!!”  เขาสบถคำด่าเต็มเสียง  น้ำประปามันเป็นอะไรของมัน ลองเปิดก๊อกน้ำตรงอ่างล้างหน้า   มันไม่ไหล   ลองกดน้ำจากที่ฉีดตูด  มันเงียบ   เดินหูแดงดุ่มๆ  ไปเปิดน้ำจากก๊อกน้ำที่อ่างล้างจาน  ไม่มีของเหลวสีขาวใสไหลออกมาสักหยด “วันนี้เป็นวันส้นmuนอะไรเนี่ย”  เขาสบถคำด่าระรอกสอง  อะไรของมัน  เหนื่อยๆ ร้อนๆ จากที่ทำงานกลับมาบ้าน   หวังว่าจะได้น้ำเย็นๆมาชโลมดับความร้อนรุ่มสักหน่อย  แต่มันเกิดอะไรขึ้น  ทำไมน้ำไม่ไหล ความเครียดทวีคูณเป็นสิบเท่าเมื่ออยู่ดีๆไฟฟ้าทั้งบ้านก็วูบดับลง “เฮ้ยๆๆๆ     เป็นเอี้ยอะไรอีก  ไฟดับได้ไงวะ!!!”  เขาเอามือกุมศีรษะ  กดถูสีไปมาด้วยความเครียด  เดินโทงๆผ้าขนหนูผืนเดียวออกไปหน้าบ้าน และบางสิ่งที่ประจักษ์สายตาก็ทำให้ความเครียดลดลงบ้างเล็กน้อย  “เออ  ให้มันได้อย่างนี้สิ  ถ้าบ้านกุไฟดับบ้านเดียวนะ เป็นเรื่อง”   เขาเดินไปตรงรั้วหน้าบ้าน  สายตาสอดส่ายไประแวกบ้านใกล้เคียง  ตามที่จะมองเห็นได้ “แม๊ง  ไฟดับทั้งซอยเลยไงวะ    การไฟฟ้าแม่งมัวทำห่าอะไรของมัน  ฝนก็ไม่เห็นตก  ฟ้าก็ไม่ผ่า         แต่ไฟแม๊งเสือกดับ”  เขาหันหลังเหลือบมองความมืดมิดในตัวบ้าน  “น้ำแม่งก็กวนทีนไม่ยอมไหล”   ละจากรั้วหน้าบ้านอาทิตย์ เดินเข้าไปในตัวบ้านที่มืดสนิท  หวังจะหาไม้ขีดกับเทียนไขมาสร้างแสงสว่างกลางความมืด   “แม๊งหายไปไหนวะ  กุว่าเก็บไว้ตรงนี้นี่หว่า”  เขาเริ่มบ่น  “หรือว่าจะอยู่ตรงนั้น” ยังคำหาไม่เจอ  “หรือว่าอยู่ตรงโน้น”  เริ่มหงุดหงิดในความมืด  “ไม่หาแม๊งแล้ว  ไอ้เอี้ย  แม๊งเก็บไว้ที่ไหนวะ”  เขาสบถคำด่าตัวเองออกไปโดยไม่รู้ตัว เดินงุ่นงานหาตัวกำเนิดแสงสว่างจนหมดความอดทน  เม็ดเหงื่อเริ่มไหลซึมออกจากรูขุมขน   ความรู้สึกร้อนอบอ้าวครอบงำจนรู้สึกคันตามแขนขา  ผิวการเริ่มเหนียวหนึบๆ อาทิตย์คว้าเศษสตางค์ที่พอจะหาได้  เดินด้วยอารมณ์เซ็งๆ มุ่งไปร้านโชว์ห่วยใกล้ๆบ้าน  หวังว่าจะได้ไม้ขีดกับเทียนไขติดมือกลับมา ถนนในซอยมืดสนิท    คืนนี้พระจันทร์หลบตัวอยู่ในเงามืด ท้องฟ้าถูกทาไว้ด้วยสีดำ  สองข้างถนนไร้แสงไฟจากบ้านเรือนและหลอดนีออนบนเสาไฟฟ้า   จะเห็นแวบๆวูบวาบก็แค่แสงริบหรี่ของเทียนไขและไฟฉายในตัวบ้านข้างๆทาง “แป๊ะๆ    ซื้อไม้ขีดกับเทียน”  เขาใช้มือเกาตามร่างกายเพราะเริ่มรู้สึกคันๆ  เนื่องจากความร้อนอบอ้าว อาแปะขมวดคิ้วมองหน้าอาทิตย์  เอื้อมหยิบไม้ขีดกับเทียน “ร้อนจังเนอะแป๊ะ   ไม่รู้ว่าไฟมันจะมาเมื่อไหร่”   “ห้าบาท อา  ทิด”  อาแป๊ะยื่นไม้ขีดกับเทียนให้    อาทิตย์ยื่นเศษเหรียญให้  มองดูที่เหลือในมือ   “เป๊ปซี่ขวดนึง  ขอเย็นๆนะ    เอามาดับร้อนหน่อย”  อาแป๊หยิบขวดเป๊ปซี่จากตู้แช่มาให้ มันไม่ค่อยเย็นเท่าไร  เพราะว่าไฟดับได้สักครู่แล้ว   อาทิตย์รับขวดน้ำมา  ปักหลอดที่ปากขวด   ดูดอัดน้ำสีดำเข้าร่างกาย   “ฮ้าๆๆๆๆ    ...เอ่ฮฮฮฮฮฮฮ”  ปล่อยเสียงซาบซ่าออกมา พร้อมกับเสียงเรอ “แป๊ะ ๆ   รู้ปะทำไมไฟดับ”   อาทิตย์ หมุนหลอดวนในขวดแก้ว  พลายฟองอากาศซาบซ่าลอยตัวขึ้นเหนือน้ำสีดำ “เอ็งก็ถามโง่ๆ   ข้าจะไปรู้ได้ไงวะ   อยู่ดีๆมันก็ดับ”   “ไม่รู้เหรอแป๊ะ   แล้วรู้ปะว่ามันจะมาเมื่อไหร่”  อาแป๊ะส่ายหน้าเป็นคำตอบ   อาทิตย์ ดูดน้ำสีดำขึ้นมาด้วยหลอดระรอกสอง “แล้วแป๊ะรู้ปะ    น้ำมันหยุดไหลตั่งแต่กี่โมง” “อา...   สักสี่ห้าโมง” “เหรอ   ตั้งแต่สี่โมง  ตอนนี้ก็  ประมาณสองทุ่มกว่าๆ   เฮ้อ   เซ็งจริงๆเลย   ไม่รู้ว่าจะพร้อมใจอะไรกันนักหนา   ไฟก็ดับ  น้ำก็ไม่ไหล   แป๊ะเซ็งมะ”   อาแป๊ะส่ายหน้าด้วยอารมณ์เดียวกัน แล้วเดินหลบเข้าไปในร้าน เป๊ปซี่หมดขวดอาทิตย์ก็เดินกลับบ้าน   เขาหยุดตรงหน้ารั้วบ้านเพราะมีบางอย่างผิดปกติตรงข้างบ้าน   เสียงก๊อกแก๊กๆๆ  แว่วกระทบหู “เงาอะไรวะ”   อาทิตย์หรี่ตามองตรงริมรั้วข้างบ้าน  เงาตะคุ่มๆกำลังทำกิจกรรมอะไรบางอย่างในความมืดอยู่ตรงนั้น   อาทิตย์เพ่งดูเพื่อความแน่ใจ  แต่ด้วยความมืดทำให้เห็นได้ไม่ถนัดตา  เขาค่อยๆแง้มประตูย่องเขาไปใกล้ๆ   เหงื่อแตกเม็ดออกจากหน้าผาก  เงานั้นมันเป็นใครและมันกำลังทำอะไรอยู่ตรงข้างบ้านเขา เมื่อเข้าไปใกล้พอที่จะเห็นภาพได้ถนัดตา   อาทิตย์ผงะตัว เจ้าของเงานั้นกำลังนำสิ่งของบางอย่างออกทางหน้าต่างบ้าน    อาทิตย์เพ่งมองกิจกรรมในความมืด “แม๊งขโมยนี่หว่า  ไอ้เอี้ยเอ๊ย  ไฟดับหน่อยไม่ได้”   อาทิตย์แผ่วเสียงอุทาน  กำมืดแน่น  เจ้าหัวขโมยในเงามืดกำลังยกเครื่องเล่นดีวีดีออกมาจากตัวบ้าน อาทิตย์หันเอื้อมหยิบท่อนไม้ใกล้มือ  หวังว่าจะย่องเข้าไปตีให้สาสม   “ตายซะเหอะมืง  เสือกมาขโมยของบ้านกุ” ค่อยๆย่องเข้าไป   ค่อยๆย่องเข้าไป     เจ้าหัวขโมยในเงามืดมัวแต่งุ่นง่านกับการขนย้าย      จนไม่ได้สังเกตเพชฌฆาตที่กำลังมาเยือน เมื่อเข้าใกล้จนได้ระยะ   อาทิตย์เงื้อไม้หวังฟาดให้โดนหัวเจ้าหัวขโมย  ถ้าจะให้พูดเป็นภาษาบ้าน  ก็เรียกได้ว่า “เอาแม๊งให้ตาย” อาทิตย์ฟาดไม้แหวกอากาศเต็มแรง  หวังว่าแรงเหวี่ยงครั้งนี้จะทำให้น้ำสีแดงข้น ทะลักออกจากกบาลเจ้าหัวขโมย “ปัง!!!”   เสียงกระทบของท่อนไม้กับบางสิ่งบางอย่างในความมืดลั่นดัง “ไอ้เอี้ยยยย”    มันเป็นอุทานแรก    หลังจากมีเสียงกระทบดังขึ้น และมันก็ไม่ได้เป็นเสียงใครที่ไหน  เป็นเสียงของอาทิตย์นั้นเอง  เพราะสิ่งที่ท่อนไม้เหวี่ยงทุบโดนก็คือ  เครื่องเล่นดีวีดีของเขานั้นเอง    มันโดนฟาดอย่างจังจนบุบเบี้ยวรูปทรง “ไอ้สัตว์   เครื่องเล่นดีวีดีกุ”    อาทิตย์สบถด่าด้วยความเสียดาย และโกรธแค้น  แขนเงื้อจะฟาดหัวขโมยเป็นครั้งที่สอง  แค่ชั่วพริบตาเดียว  เจ้าหัวขโมยก็วิ่งหนีไปทางหลังบ้าน  ปล่อยทิ้งทุกอย่างที่งัดแงะออกมา อาทิตย์ถือไม้วิ่งไล่ตาม  อย่างคนขาดสติ เจ้าหัวขโมยวิ่งหนีสุดชีวิต อย่างคนหนีตาย ความมืด  กำแพงสูง รั้วบ้าน  ต้นไม้ใหญ่น้อย  เสียงสุนัขเห่าหอน  ไม่สามารถหยุดยั้งการวิ่งหนีสุดชีวิตของเจ้าหัวขโมยได้เลย   และเช่นกันสิ่งเหล่านั้นก็ไม่อาจหยุดยั้งการไล่ล่าของอาทิตย์ได้ เจ้าหัวขโมยวิ่งเร็วขึ้น เร็วขึ้นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย อาทิตย์วิ่งช้าลง ช้าลง เพราะเริ่มหายใจไม่ทัน   เจ้าหัวขโมยวิ่งลัดเลาะตามบ้านออกมาจนถึงสวนสาธารณะหน้าหมู่บ้าน   เหลืออีกไม่กี่เมตรก็จะถึงกำแพงรั้วหมู่บ้าน  และถ้าถึงตรงนั้น   มันก็คงจะปีนออกไปสู่ถนนใหญ่  และอาทิตย์ก็คงไล่ตามไม่ทัน “ไอ้เอี้ย   มืงหยุดเดี๋ยวนี้นะ    แน่จริงมืงมาต่อยกะกุสิวะ”  อาทิตย์ตะโกนไล่ด่า  ด้วยเสียงเหนื่อยหอบ   เจ้าหัวขโมยหันกลับมามองสบตาหนึ่งแวบในเงามืด  มันเผยอยิ้มเยอะที่มุมปากในเงามืด แล้วความยุติธรรมก็ส่งแสงสีทองลงมาบนหัวอาทิตย์  ในจังหวะที่เจ้าหัวขโมยมันหันหลังมาดูนั่นเอง  มันได้วิ่งชนต้นไม้ใหญ่อย่างแรง   แรงปะทะทำให้มันล้มทั้งยืนฟุบร่างอยู่ในเงามืดใต้ต้นไม้ อาทิตย์กวดเท้าเข้าไปหาเจ้าของเงาอย่างสะใจ  “แฮกๆ  ๆ  ๆ   เป็นไงละไอ้สัตว์  แฮกๆ   ในที่สุดมืงก็เสร็จกุ   ทีนี้แหละ   แฮกๆๆ  มืงติดคุกหัวโตแน่” อาทิตย์เอาตีนเหยียบยอดอกเจ้าหัวขโมยไว้ เงื้อไม้เตรียมที่จะฟาดใส่   “แต่ก่อนที่จะส่งตัวมืงให้ตำรวจ   กุขอล่อกบาลมืงซักทีเหอะ”   ขณะที่เขากำลังจะฟาดท่อนไม้ใส่ร่างที่ล้มนอนในเงามืด  ก็มีเสียงอ้อนวอนขอชีวิตสวนกลับมา “พี่ครับ  อย่าเลยทำผมเลยครับ  ผมขอโทษ  ทีหลังผมจะไม่ทำอีกแล้ว  พี่ปล่อยผมไปนะครับ  อย่าทำอะไรผมเลย”  เจ้าหัวขโมยร้องขอความเมตตา   อาทิตย์ชะงักไม้  สบตาหัวขโมย  เผยรอยเขี้ยวที่มุมปาก  “ส้นทีนเหอะมืง  กุไม่ยกโทษให้มืงหรอก ไอ้โจรกระจอก”   เขาฟาดไม้ลงบนร่างใต้แทบเท้า  แต่... ...ด้วยความรวดเร็ว  เจ้าหัวขโมยใต้ฝ่าเท้าก็ดิ้นหลุดจากแรงกด   มันทำให้อาทิตย์ฟาดลมอีกหนึ่งครั้ง  ด้วยความโมโหฉุดเฉียวทำให้เขาเกรี้ยวกราดคำสบถด่าออกไป “ไอ้เอี้ย  ไอ้โจรเอี้ย  มืงหลบไม้กุทำส้นทีนอะไร   มืงมานี่เลยนะ มาให้กุแพ่นกบาลซะดีๆ”  อาทิตย์ชี้ไม้ไปในทิศที่เจ้าหัวขโมยกำลังวิ่งหนีไป  อีกครั้ง   แต่ครั้งนี้อาทิตย์คงตามไล่ล่าไม่ได้อีกแล้ว  เพราะเจ้าหัวขโมยมันกำลังปีนกำแพงรั้วหมู่บ้าน  และอีกฝั่งของรั้วก็เป็นดงหญ้ารกทึบ ซึ่งเขาคงไม่สามารถไล่จับได้อีกเป็นรอบที่สอง ก่อนที่เจ้าหัวขโมยจะกระโดดลงไปอีกฝั่งของกำแพง  มันหันกลับมายิ้มแยะอาทิตย์อีกครั้ง   “ไอ้หน้าโง่  มืงจับกุไม่ได้หรอก  ไอ้ฟาย ไอ้เปรต  คนเอี้ยอะไรหน้าไม่อาย!!!” คำพูดสั่งลาสุดท้ายก่อนที่มันจะแวบหายไปในความมืด “อย่าให้กุเจอ:-)อีกนะไอ้สัตว์  ไอ้ลูกหมา”  อาทิตย์บันดาลโทสะ  ชี้ไม้ไปทางที่เจ้าหัวขโมยผลุบหายไป  และเมื่อสติเริ่มกลับคืน  ประกายแวบแรกที่เขาคิดได้ก็คือคำพูดของเจ้าหัวขโมยที่ ด่ากราดเขาว่า “ไอ้เปรต  คนเอี้ยอะไรหน้าไม่อาย”   อาทิตย์มองสำรวจรอบๆตัว  ไม่มีอะไรผิดแปลกไปเลย  มันเป็นสวนสาธารณะของหมู่บ้านที่มืดสงัดเพราะไฟดับ   แต่ที่ผิดสิ่งที่ผิดแปลกออกไปก็เกิดขึ้น  เมื่อเขาสำรวจร่างกายตัวเอง  “เฮ้ย  อะไรวะเนี้ย!!!”   เขาอุทานออกมาดังลั่น     จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 29 มี.ค. 47 11:29:18 A:203.155.224.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ***เรื่องที่สาม*** ---คืนนรกสาป(ต่อ)--- บริเวณจุดเกิดเหตุ  สนามหญ้าในสวนสาธารณะของหมู่บ้าน  อาทิตย์ยืนอาบลมห่มฟ้าอยู่เดียวดายท่ามกลางความมืดสงัดของรัตติกาล “เป็นไปได้ไงวะ  ไอ้สัตว์เอ๊ย  ไม่น่าเลยกุ  แล้วจะกลับบ้านยังไงวะเนี้ย”  อาทิตย์หันซ้ายหันขวามองหาผู้คนที่อยู่รอบๆตัว   เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร   ก็รีบจ้ำอ้าวออกจากสวน  หวังว่าความมืดจะช่วยให้เขาพรางร่างกายจากสายตาผู้คนได้    แต่มันสายเกินไปเสียแล้ว “ไหนๆ  ไปไหนแล้ว  ไอ้หัวขโมยไปไหนแล้ว”  เสียงกลุ่มยามรักษาการของผู้บ้านพร้อมกับชาวบ้านกลุ่มหนึ่ง  ยกโขยงตามมา   อาทิตย์เดาว่าพวกนี้คงจะได้ยินเสียงการไล่ล่าเจ้าหัวขโมยเมื่อกี้ “เมื้อกี้ผมเห็นเงาแวบๆ  ใต้ต้นไม้ด้านโน้นนะ   ไม่รู้ว่าจะใช่เงาไอ้หัวขโมยหรือเปล่า” ชายคนหนึ่งชี้มือไปตรงจุดที่อาทิตย์เหยียบอกเจ้าหัวขโมย “งั้นรีบไปดูกัน”  ยามหัวหน้าขบวนกล่าวนำ กลุ่มพลเมืองดีเดินสอดส่ายหาเจ้าหัวขโมย  แต่ก็คว้าน้ำเหลว  ไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตใดๆเลย “มันหนีไปแล้วโว้ย  กว่าจะยกกันมาได้  ป่านนี้มันคงเผ่นแนบไปไหนๆแล้ว”   อาทิตย์ตวาดแผ่วๆใส่กลุ่มพลเมืองดีในพุ่มไม้ระแวกนั้น   เขาไม่อาจกล้าโผล่เผยแสดงตัวออกไป เพราะว่าร่างกายเขาตอนนี้ไม่มีอาภรณ์ติดตัวเลยสักชิ้น “พ่อครับ ๆ  ผมเจอผ้าเช็ดตัวใครก็ไม่รู้ตกอยู่ตรงถนนด้านโน้น”  เด็กน้อยคนหนึ่งวิ่งชูผ้าเช็ดตัวมาทางกลุ่มพลเมืองดี “ลูกไปเอาของใครมา” พ่อเด็กในกลุ่มเอ่ยถาม “ไม่รู้ครับ  ผมเจอมันตกอยู่” “เอาทิ้งซะไป  ผ้าเช็ดตัวใครก็ไม่รู้  สกปรก มีเชื้อโรคหรือเปล่าก็ไม่รู้  ทิ้งไปซะ”  พ่อเด็กสั่งเด็กน้อยให้ทิ้งผ้าเช็ดตัวผืนนั้นไป   มันคือผ้าเช็ดตัวของอาทิตย์!!! แล้วเขาจะทำยังไงดี? “ทำไมวันนี้มันซวยซ้ำ ซวยซ้อนอย่างนี้วะ”  อาทิตย์เหนื่อยหน่ายกับความซ้ำซวยของตัวเอง  เขาคิดว่าจะตะโกนแสดงตัวออกไป  เพื่อที่จะได้ขอผ้าเช็ดตัวคืนมา  และไม่ต้องทนโจ๋ครึ่มในพุ่มไม้อย่างนี้ แต่บางที   บางสิ่งที่รอคอยก็นำพาความซวยซ้ำซ้อนเข้ามาอีก พรึบบบบบบบบ   ดวงไฟทั้งสวนสาธารณะส่องสว่างพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย “ไฟมาแล้ว  ไฟมาแล้ว”  เสียงไชโยโห่หิ้วของกลุ่มผลเมืองดีดังลั่น   ตอนนี้รู้สึกว่าพวกเขาจะลืมไปแล้วว่ากำลังตามจับหัวขโมยกันอยู่   “กลับบ้านกันดีกว่า  ป่านนี้มันคงหนีไปไหนต่อไหนแล้ว”  หนึ่งในกลุ่มคนลั่นเสียง  ทุกคนพยักหน้าเออออพร้อมใจกัน   ทุกคนมุ่งหน้ากลับบ้านโดยลืมเหตุการณ์เมือกี้เหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นเลย แล้วอาทิตย์ล่ะ? “ทำไมวันนี้มันซวยอย่างนี้วะ   แล้วไอ้ไฟเอี้ยนี่แม่งก็เสีอกมาติดเอาตอนนี้  แล้วกุจะกลับบ้านยังไงวะเนี่ย”   อาทิตย์พรางตัวอยู่ในพุ่มไม้   ตอนนี้ทั้งสวนสาธารณะสว่างโร่ไปด้วยแสงจากโคมไฟ  เขามองหาช่องทางเอาตัวรอด  เพื่อที่จะพาร่างกายอันเปลือยเปล่ากลับบ้าน ระหว่างที่กำลังครุ่นคิดวิธีการ  หนทางที่จะนำพาร่างเปลือยเปล่ากลับบ้าน  บางสิ่งที่ไม่น่าจะอุบัติขึ้นก็มาสร้างเซอร์ไพรส์อีก “กริ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ      ซู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงเครื่องรดน้ำต้นไม้อัตโนมัติในสวนสาธารณะหมุนรอบทำงาน  พ่นสายน้ำออกมาทุกหย่อมหญ้า “เฮ้ยๆๆๆๆ   อะไรกันอีกวะเนี่ย   แม๊งเสือกมาไหลตอนนี้ทำไมวะ  ตั้งนานไม่ยอมไหล   ไอ้ห่าเอ๊ย  เปียกหมดเลยกุ”  ความซวยเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุดสำหรับอาทิตย์ บริเวณสวนสาธารณะหน้าหมู่บ้าน  ปุยเมฆสีเทาลอยเอื่อยผ่านพระจันทร์ก้อนกลม  แสงสุขสว่างสีเหลืองนวลจากโคมไฟ  ความชุ่มชื้นของสายน้ำจากเครื่องรดน้ำต้นไม้อัตโนมัติ  กลิ่นต้นไม้ใบหญ้าที่หอมหวน  สายลมโชยเฉื่อยพัดพาเอาความหนาวเย็นมาเป็นระรอก   บรรยากาศเช่นนี้ช่างโรแมนติกเหลือเกิน แต่สำหรับอาทิตย์มันเป็นช่วงเวลาที่นรกสาปมากกว่า  “ทำไมซวยอย่างนี้วะ”   เขาบ่นเป็นครั้งที่ร้อย ความเย็นชื้นแกะกินตามร่างกายผ่านสายน้ำและลมหนาว   “หนาวโว้ย!!!” อาทิตย์ครุ่นคิดหาเส้นทางกลับบ้าน   ยังไม่มีวิธีไหนที่ดีพอเลย   “เอายังไงดีวะ”   ถามตัวเองเพื่อค้นคำตอบ   สายลมหอบเอาความหนาวเย็นมาอีกระรอก   ความหนาววูบซึมเข้ามาตามผิวกาย   มันทำให้แขนขากระดิกสั่นเองโดยอัตโนมัติ อาทิตย์เริ่มสั่นเป็นลูกนก   ไม่รู้ว่าคืนนี้เขาจะต้องทนอยู่ในสภาพอย่างนี้อีกนานเท่าไร แต่เวลานั้นมันคงจะนานพอสำหรับการหาคำตอบให้กับตัวเอง   กับคำถามที่ว่า “กุจะกลับบ้านยังไงวะ” จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 29 มี.ค. 47 11:31:07 A:203.155.224.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ***เรื่องที่ห้า*** ---ปอยกับเปี๊ยก--- เป็นเรื่องปกติธรรมดาที่เกือบทุกชีวิตในโลกใบนี้จะเริ่มต้นภารกิจประจำวันในตอนเช้า แต่ชีวิตปกติธรรมดาของคนตัวเล็กๆคนหนึ่งเริ่มต้นขึ้นเมื่อพระอาทิตย์สีทองทอดแสง  ลับไปด้านหลังบ้าน ตอนโพล้เพล้ในห้องน้ำสี่เหลี่ยมขนาดมาตรฐาน  เปี๊ยกนั่งยองระบายความอัดอั้นกับเครื่องสุขภัณฑ์สีขาวขุ่น  ความอึดอัดกดดันมันกระจุกรวมกันอยู่ที่ทวารหนักมาหลายวัน  หน้าท้องแข็งโป๊ก  สีหน้าอมทุกข์อยู่ตลอดเวลา   อาการกระส่ายกระสับผสมแรงกดแน่นที่สำไส้หนัก   รสชาติของอาการขี้ไม่ออกเป็นอย่างนี้นี่เอง หลังจากอดทนอยู่กับสถานการณ์ที่เลวร้ายสุดขั้วไม่ไหว  เปี๊ยกเริ่มหายาระบายเข้ามาเป็นตัวช่วยกอบกู้ ปลดปล่อยอิสรภาพให้ช่องตูด  ประตูเมืองที่ดูเหมือนว่าจะปิดตายมาช้านาน และในที่สุดอิสรภาพก็มาถึง    ด้วยอานุภาพของยาหมอตี๋หน้าปากซอย  มันทำให้ประตูเมืองเปิดกว้างพอที่จะปลดปล่อยนักสู่แห่งอิสรภาพออกมา  ด้วยรสชาติของมัน ทำให้เขาพ่นลมหายใจเป็นทางยาวเมื่อปฎิบัติภารกิจมิสชั่นอิมพอสสิเบิ้ลเสร็จสิ้น แต่เมื่อมนุษย์ร่ายลมหายใจออก ก็ย่อมมีความจำเป็นต้องหายใจเข้า เมื่อพ่นลมหายใจออกเป็นทางยาว   ลมหายใจเข้าก็ถูกซัดเข้ามาเฮือกใหญ่เหมือนกัน ดูเหมือนว่ามีเพียงอาการขี้ไม่ออกเท่านั้นที่เป็นปัญหาสุขภาพของเปี๊ยก  เพราะนอกจากนั้นประสาทสัมผัสด้านอื่นดูเหมือนว่าจะทำหน้าที่ของมันได้เต็มประสิทธิภาพ กลิ่นฟุ้งรัญจวนของอิสรภาพอัดแน่นเข้าเต็มโพรงจมูก   มันเป็นกลิ่นลาเว็นเดอร์ที่ไม่สามารถหาซื้อได้ตามห้างสรรพสินค้าทั่วไป  และกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวนี้ ทำให้เปี๊ยกรู้ซึ้งว่าคงไม่มีสสารใดๆในโลกที่จะมีอำนาจทะลุทะลวงโพรงจมูกได้แสบสันต์เท่านี้อีกแล้ว “เอิ๊นอิ๊บอ๊าย”เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอบดบี้เพราะเปี๊ยกใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งบีบจมูกไว้แน่น  ออกซิเจนถูกลำเลียงเข้าสู่ร่างกายทางช่องปาก เสียงราดน้ำซู่ซ่าดังล้นออกจากห้องสี่เหลี่ยมมาตรฐาน   ก้อนความอึดอัด อัดอู้  ถูกยัดเยียดความปราชัยในแอ่งวังน้ำวน  มันถูกดูดกลืนลงอย่างรวดเร็วด้วยแรงสาดเหวี่ยงวนของสายน้ำ    แขนขวาตอนบนเผยอมัดกล้ามออกมาระหว่างหยิบขันตักจ้วง   ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง  เปี๊ยกรู้สึกโล่งตูดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  ความรู้สึกผ่อนคลาย สบายใจไหวเวียนทั่วร่าง  ยกเว้นขาทั้งสองที่ถูกเกาะกุมไปด้วยความเหน็บชาเพราะต้องทนนั่งอยู่ในท่าบังคับระหว่างปฏิบัติภารกิจ เปี๊ยกเดินเอื่อยออกมาจากห้องสีเหลี่ยมปฏิบัติการ  เมื่อพ้นมาได้สามก้าวเขาก็ต้องเดินย้อนกลับเข้าไปอีกเพราะบังเอิญนึกขึ้นได้ว่าลืมล้างประตูเมือง เดินออกมารอบที่สองด้วยรอยน้ำชื้นที่แก้มก้น ************************************* พระอาทิตย์ผลุบหายลับขอบฟ้าด้านตะวันตกหลังบ้าน   พระจันทร์เสี้ยวเหลืองนวลลอยเด่นท่ามกลางแผ่นฟ้าที่มืดสงัด  ค้างคาวแม่ไก่ตระเวนบินโฉบเฉี่ยวกลางความมืด   ค้างคาวสีดำ ตาแดงกล่ำ เคี้ยวแหลมมุมปากมีรอยเปื้อนเลือดสีแดงฉาด  ปีกทั้งสองกางสยาย เบ่งประกาศศักดาตัวเองในรูปแบบสติ๊กเกอร์   แปะติดตรงตัวถังรถมอเตอร์ไซด์สีดำมะเมื่อม   ด้านล่างรูปสัญลักษณ์มีภาษาอังกฤษสีแดงทิ่มแทงสายตาที่จ้องมอง  “BAT BLOOD” ที่หน้าบ้านเปี๊ยกนั่งยองๆ ข้างมอเตอร์ไซด์คู่ใจ มือข้างซ้ายหยิบผ้าสีขาวที่ชุบน้ำยาเคลือบเงาจนชุ่ม เบียดขัดถูกตัวรถสีดำอย่างขะมักเขม้น  ไม่นานความมันวาวก็ส่องประกายไปทั่วตัวรถ   ความร้อนอบอ้าวทำให้ใบหน้าและแผ่นหลังเปี๊ยกโชกไปด้วยเหงื่อกาฬ   มือขวาปาดเม็ดน้ำสะบัดลงพื้นมือซ้ายล้วงหยิบบุหรี่กรองทิพย์ในกระเป๋ากางเกงเหน็บไว้ที่ริมฝีปาก  ไม้ขีดจากกลักสร้างเปลวไฟแผดเผาใบยาสูบปลายมวน  ปอดทั้งสองสูบอัดสสารจากก้นกรองโดยอัตโนมัติ   เมื่อผ่านกระบวนการกลั่นกรอง   ม่านควันสีเทาพวยพุ่งลอยกรุ่นออกจากช่องปากและโพรงจมูก  ควันบางเบาค่อยๆกระจายตัวจางหายไปในมวลอากาศ หลังจากอัดควันเขาเต็มปอดครั้งที่สาม  เสียงโทรศัพท์ในบ้านก็ดังขึ้น  สักพักมันก็เงียบไปแต่กลับมีเสียงใหม่มาทดแทน “ไอ้เอี้ยเปี๊ยก   โทรศัพท์”   เสียงแหลมเล็กของปอยกระแทกแทงสองรู้หู   เขาเดินสีหน้าเหนื่อยหน่ายเข้าไปในบ้าน   อัดบุหรี่อีกครั้งก่อนบี้ก้นกรองไว้ใต้ตีน “ตะโกนทำเอี้ยอะไรอีปอย  อยู่แค่หน้าบ้าน  มืงตะโกนอย่างกะกุอยู่ปากซอยอย่างนั้นแหละ” เขาพ่นควันสีเทาออกจากปากพร้อมเสียงพูด บนโชฟาสีเขียวในตัวบ้าน  ปอยกำลังสาละวนอยู่กับการแต่งหน้า ทาปาก “กุไม่ตะโกนแล้วมืงจะได้ยินเหรอไอ้เปี๊ยก” สีแดงเลือดนกจากแท่งลิปสติกถูกฉาบไว้เต็มปากรูปกระจับของปอย  “แล้วคืนนี้มืงจะไปไหนอีก”   “กุจะไปไหนมืงไม่ต้องมายุ่งกับกุ   กุเป็นพี่มืงนะโว้ย แล้วมืงก็เป็นน้องกุ  ไม่ใช่พ่อ”  ปอยเม้มริมฝีปาก “มืงรับโทรศัพท์เพื่อนเอี้ยๆของมืงไปเหอะ” “อีห่านี้  หาเรื่องแต่หัววัน”  เปี๊ยกเขม่นตาใส่ปอย  หยิบโทรศัพท์ขึ้นเหน็บหู ปอยและเปี๊ยกเป็นพี่น้องที่มีอายุห่างกันแค่หนึ่งปีเศษๆ   ปอยอายุ 21 ส่วนเปี๊ยกอายุ19หย่อนๆ  ด้วยความที่แม่เสียชีวิตไปเพราะอุบัติเหตุตั้งแต่คนทั้งสองยังเด็ก และพ่อต้องไปทำงานต่างประเทศเป็นประจำ ทำให้ปอยและเปี๊ยก ต้องรับผิดชอบชีวิตของตัวเองมาโดยตลอด “ว่าไงวะ”  เปี๊ยกกระแทกเสียงใส่ต้นสาย   พูดคุยกับต้นสายได้ไม่กี่คำก็วางสายโทรศัพท์  “เออๆๆ แล้วเจอกัน” “จะออกไปซิ่งมอไซด์อีกแล้วหรือไงไอ้เปี๊ยก”  น้ำเสียงเหน็บเสียดของปอยที่กำลังจะก้าวพ้นประตูบ้าน “กุจะไปซิ่งที่ไหนก็เรื่องของกุ  แล้วมืงล่ะจะออกไปแรดที่ไหน  ระวังเหอะมืง  สักวันจะติดโรคกลับมา” “มืงไม่ต้องมาเป็นห่วงกุหรอกไอ้เปี๊ยก มืงเอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ  ระวังจะได้นอนอ่านหนังสือพิมพ์ข้างทางเข้าสักวัน”  ปอยบ่นจนเดินพ้นประตูบ้านออกไป “มืงก็ระวังตัวไว้เหอะอีปอย  เป็นเอดส์เมื่อไหร่จะรู้สึก”  เปี๊ยกตะโกนสวนไล่หลังแต่ปอยก็คงไม่ได้ยินอะไร   เพราะรถเก๋งคันงามหมุนล้อหลุดออกไปจากตัวบ้านแล้ว ************************************* ริมถนนหลวง มอเตอร์ไซด์หลายร้อยคันรวมตัวชุมนุมเพื่อปฏิบัติกิจกรรมบางอย่างร่วมกัน ท่อดัดแปลงจากมอเตอร์ไซด์หลายคันกระหึ่มเสียงร้องทะลวงแก้วหู  ควันสีดำเทาถูกขย่อนออกมาจากปลายท่อ คลุ้งกลิ่นเหม็นและม่านหมอกตลบอบอวน มอเตอร์ไซด์สีดำมันวาว  แผดเสียงร้องผ่ากลางกลุ่มรถจากด้านหลังสู่หัวแถว  สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่คนขับร่างเล็กกับรูปค้างคาวอิ่มเลือดบนเสื้อหนังสีดำ   วงล้อหยุดตัวนิ่งสนิทเมื่อถึงหัวแถว  ชายหนุ่มสามสี่คนเหมือนกำลังรอการมาถึงของเปี๊ยก “มาเร็วเหมือนกันนี่ไอ้เปี๊ยก” ชายขาเป๋โขยกกายเดินเข้ามาหา   “ว่าไงวะไอ้เป๋  คืนนี้มีเหยื่อที่ไหนมาให้กุ:-)อีก”   “ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก   ก็ไอ้เมฆที่โดนมืง:-)ตังค์ไปเมื่อคราวก่อนไง  มันอยากแก้มือ” ไอ้เป๋หันหน้าไปสบตา  ยิ้มกวนๆให้กับกลุ่มมอเตอร์ไซด์ด้านข้าง   เปี๊ยกหันหน้ามองไปในทิศที่เป๋กำลังแสยะยิ้มให้ “แม๊งยังไม่เข็ดอีกเหรอวะ” เปี๊ยกสบตาคู่แข่งโดยไม่มีความหวาดกลัวแฝงอยู่ในแววตาแม้แต่น้อย “ครั้งนี้แม๊งเอาเท่าไร” “สองหมื่น”  ไอ้เป๋กล่าวเสียงเรียบ   “สองหมื่น  แล้วมีใครลงฝั่งกุมั่งปะวะ”  เปี๊ยกย้อนถาม “ไม่มีวะ  ไม่มีใครกล้าลง  พวกไอ้เมฆมันสั่งไว้”   “สั่งไรวะ” “ก็มันส่งไว้ว่าไม่ให้ใครช่วยมืงลงไง  มันรู้ว่ามืงมีเงินไม่ถึงหรอก” “แล้วมันตั้งเดิมพันไว้ทำเอี้ยไรวะ ตั้งสองหมื่น” “มันบอกกุว่าถ้ามืงมีเงินไม่ถึง มันจะเอารถถ้ามืงแพ้”   “เอารถเลยเหรอ  ได้  แค่นี้เอง กุไม่แพ้มันหรอก  :-)ไปบอกมันเลยว่ากุตกลง” หลังจากข้อตกลงเดิมพันสิ้นสุด    การแข่งขันก็เริ่มขึ้น “ขับวนจุดกลับรถใต้สะพาน  รอบเดียวใครมาถึงจุดเริ่มก่อนชนะ”     กรรมการตัดสินบอกเส้นทางเดิมพันที่จุดสตาร์ท   เสียงปลายท่อรถผู้แข่งขันทั้งสองเบิ้ลกระหึ่มลั่น ควันดำเทาลอยโขมงเต็มท้องฟ้า เมฆหันมาแทงตามีเลิศในใส่   เปี๊ยกสบตาปะทะแต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร  สองตาและสมาธิทั้งหมดพุ่งตรงไปที่เส้นทาง เมื่อสัญญาณปล่อยตัวลั่นเสียงขึ้น รถมอเตอร์ไซด์ทั้งสองพุ่งทยานออกไปอย่างรวดเร็ว  ในระยะหนึ่งร้อยเมตรแรกเปี๊ยกนำอยู่ช่วงระยะหนึ่งคันรถ    เทคนิคแล้ววิธีการเพิ่มความเร็วมากมายถึงงัดขึ้นมาใช้ในช่วงทางตรงระยะแรก   แม้ว่าถนนที่ใช้ประลองความเร็วเส้นนี้จะเป็นเวลากลางคืน แต่จำนวนรถก็มีประปรายให้คนทั้งสองใช้ความสามารถในการหลบหลีกสิ่งกีดขวางที่เคลื่อนตัวด้วยความเร็วเช่นกัน เปี๊ยกขับปาดหลบหลีกจากเลนซ้ายสุดถึงขวาสุดอย่างชำนาญ  ส่วนเมฆก็ขับจี้หลังมาติดๆ กัดไม่ปล่อยเหมือนกัน ผ่านไปครึ่งทางแรกถึงจุดกลับรถใต้สะพานเปี๊ยกเริ่มทิ้งระยะห่างเมฆประมาณเกือบร้อยเมตร เมฆพยายามเร่งความเร็วเพื่อไม่ให้โดนทิ้งห่างมากกว่านี้  แต่ความสามารถในการขับโฉบเฉี่ยวหลบหลีกรถบนท้องถนนของเมฆนั้นอ่อนด้อยกว่าเปี๊ยกอย่างเห็นได้ชัด หลังจากผ่านจุดกลับรถเปี๊ยกเริ่มทิ้งห่างเมฆมากขึ้นเรื่อยๆ   อีกไม่ถึงกิโลก็ถึงเส้นชัยแล้ว  และดูเหมือนจะไม่มีอะไรพลิกความคาดหมายเปี๊ยกซัดรถคู่ใจเข้าเส้นชัยราบรื่น    จอดรถมองดูด้านหลัง  ไอ้เมฆพึ่งจะซัดตามเข้ามา   ไอ้เป๋รี่เข้ามาแสดงความดีใจ   เปี๊ยกยิ้มกริ่มในชัยชนะที่ได้รับ “เยี่ยมเลยวะไอ้เปี๊ยก” “เออ มืงไม่ต้องพูดมาก  ไปเอาตังค์ที่ไอ้เมฆมา ถ้ามันเบี้ยวละก้อส่งสัญญาณมาให้กุด้วย” “ได้เลยเพื่อน”  ไอ้เป๋เดินกระเพกไปในกลุ่มไอ้เมฆ สักพักไอ้เป๋ก็โขยกร่างมาพร้อมกับเงินสองหมื่น  ดูเหมือนว่าคืนนี้จะเป็นคืนที่แสนหวานของเปี๊ยก “เออ  ให้มันได้อย่างนี้สิ  ครบปะวะ”  เปี๊ยกคว้าเงินจากมือไอ้เป๋ “ครบสิวะ  หักค่านายหน้ากุยี่สิบเปอร์เซ็นต์  ที่เหลือก็ของมืง”  ไอ้เป๋พูดเรื่องส่วนแบ่ง “อะไรวะ  ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ก็ตั้งสี่พัน   มืงโหดกับเพื่อนอย่างนี้วะ” เปี๊ยกดึงเงินสี่พันออกจากปึกแบงค์ “ได้เยอะก็ต้องส่วนแบ่งเยอะสิวะ  เออ  ไอ้เปี๊ยก ไอ้เมฆมันจะขอแก้มืออีกวะ” เปี๊ยกขมวดคิ้วสงสัย  คนอะไรแพ้ไม่รู้จักแพ้  รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางชนะ แม่งก็ยังเสือกจะดื้อด้านแข่งอีก   “ที่บ้านแม๊งไม่มีที่เก็บเงินไงวะ”  เปี๊ยกสบถเสียงด้วยความสงสัย “ไม่รู้มัน  ช่างแม๊งเหอะบ้านแม๊งรวย”  ไอ้เป๋ม่วนนับเงินสี่พันในมือ “แล้วมันบอกปะว่าที่ไหน เมื่อไร  เดิมพันเท่าไร” เปี๊ยกเก็บเงินเข้ากระเป๋า “บอกมาแล้ว” “บอกว่าไง” “ที่นี่   ตอนนี้” เปี๊ยกเกาหัวด้วยความไม่เข้าใจ   คนห่าอะไรวะ พึ่งแพ้มาหยกๆ ไม่รู้จักเข็ดหลาบเอาซะเลย “แล้วเดิมพันล่ะ” เปี๊ยกถาม “เอ่อ   ก็.....” จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 29 มี.ค. 47 11:40:24 A:203.155.224.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ---ปอยกับเปี๊ยก(ต่อ)--- บนถนนที่ไม่มีวันหลับ  ร้านเหล้าสีแดง ส้ม มากมายเรียงรายตระหง่านอยู่เต็มสองฟากทาง รถคันงามจอดเทียบริมฟุตบาทหน้าร้านไฟระยับร้านหนึ่ง  มันเป็นช่องว่างสุดท้าย  ถ้ามาช้ากว่านี้อีกนิดปอยคงต้องวนรถไปจอดที่ร้านจอดด้านโน้น  ซึ่งเป็นระยะทางที่ไกลห่างจากดงร้านเหล้าพอสมควร ปอยนวยนาดออกจากรถ   เดินฝ่าฝูงชนหน้าร้านเข้าไปภายในร้านที่เนืองแน่นไปด้วยผู้คน  วัยรุ่นหญิงชายเบียดเสียดยัดเยียดร่างกายจนแทบไม่มีช่องว่างระหว่างกัน  ด้านในร้านมืดสลัว  เสียงเพลงดังกระหึ่ม  กลิ่นควันบุหรี่คละคลุ้งผสมกลิ่นเหงื่อไคลมันทำให้อากาศภายในดูอับชื้นอดอู้  แต่คนทั้งหลายทั้งหมดในที่แห่งนี้ก็ยังกระเซ่าจังหวะร่างกายกับเสียงเพลงอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ปอยเดินรี่ไปยังโต๊ะประจำ  เพื่อนหลายคนรออยู่ตั้งนานแล้ว  แต่กว่าจะถึงได้ก็ต้องใช้เวลาหลบเบียดร่างกายกับคนมากหน้าหลายตาระหว่างทางอยู่พอสมควร “เฮ้อออ”    เมื่อมาถึงโต๊ะประจำปอยถึงกับพ่นความเหนื่อยหน่ายออกมา “เป็นอะไรของแกวะปอย” พิงค์เพื่อนสนิทตะโกนกรอกหูถามท่ามกลางเสียงอึกทึก ปอยขมวดคิ้ว พลางส่ายหัว เหมือนกับเป็นคำตอบที่ว่าไม่มีอะไร  แล้วหยิบแก้วเปล่าบนโต๊ะผสมเหล้ากระแทกปากอย่างเหี้ยนกระหาย   จุดที่ปอยยืนอยู่เป็นทำเลที่ตั้งอยู่ตรงบูธดีเจ  ที่นี้จะเป็นที่ประจำของปอยกับเพื่อนๆ  ที่นัดมาพบปะสังสรรค์กันบ่อยครั้ง... เกือบจะทุกคืน... ทุกคืนเลยก็ว่าได้ โต๊ะกลมทรงสูงสีดำตั้งเด่นตระหง่านท่ามกลางความมืด บนผืนวงกลมประกอบด้วยขวดเหล้า โซดา เป๊บซี่ น้ำเปล่า กระป๋องน้ำแข็ง  จานป๊อปคอน  ด้านรอบเส้นวงกลมสีดำนั้นประกอบด้วยคนสามคนคือ นิว พิงค์และปอย อาจจะเป็นเรื่องแปลกที่คนมาเที่ยวด้วยกัน ร่วมโต๊ะเดียวกันจะไม่พูดคุยกันเลย   แต่เป็นเรื่องธรรมดาของนิว พิงค์ และปอย สายตาที่โปรยหว่านไปรอบๆเหมือนเหม่อมองหาอะไรสักอย่างเป็นเหตุผลทำให้ไม่มีบทสนทนาระหว่างคนที่อยู่โต๊ะเดียวกัน     นิวมีชายหนุ่มเข้ามาคุยด้วยกระหนุงกระหนิงในความมืดสลัว  ไม่ถึงอึดใจนิวก็หายตัวไปกับคู่สนทนา  ไม่มีใครสนใจการหายตัวไปของนิว   พิงค์กับปอยหันมาส่งยิ้มให้กัน  และก็ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป การถือแก้วเหล้าไว้ระดับเอว  สายสะโพกเล็กน้อยพร้อมกับโปรยตาไปทั่วๆร้าน  เป็นไม้ตายอย่างหนึ่งของพิงค์  และกลยุทธ์นี้มักจะได้ผลเสมอ   หลังจากสอดส่ายสะโพกได้ไม่ทันเที่ยงคืน  ชายหนุ่มวัยกลางคนก็แอบดึง พิงค์ก็ผลุบหายไปในเงามืดของร้าน   คงอีกนานกว่าจะกลับมาที่โต๊ะ หรือว่าบางทีคืนนี้พิงค์อาจจะไม่เดินกลับเลยก็เป็นได้ ทุกอย่างมี กลไกวัฎจักร ของมัน แสงไฟในร้านสว่างขึ้นเล็กน้อย   เพลงช้าบรรเลงกล่อมบอกเวลาเที่ยงขึ้น  วันเก่ากำลังจะผ่านไปวันใหม่กำลังก้าวเข้ามา  ปอยผสมเหล้าแก้วล่าสุดในแก้วใบสูง “สวัสดีครับ”  เสียงชายหนุ่มแทรกเสียงเพลงเนิบนาบ   ปอยหันไปมองต้นเสียง  มันทำให้อกข้างซ้ายสั่นระรัว   “เอ่อ...ค่ะ” ปอยพยักหน้ารับ   “เพื่อนๆไปไหนกันหมดครับ” ชายหนุ่มชำเลืองมองแก้วน้ำ  ขวดเปล่าวางเรียงรายบนโต๊ะ “ไปห้องน้ำ...   ค่ะ”  ปอยหมุนวนน้ำในแก้ว ไม่กล้าสบสายตาเป็นครั้งที่สอง “เหรอครับ   ผมชื่อเจตครับ คุณชื่ออะไรครับ”  คำถามสุภาพในน้ำเสียงนุ่มเรียบ “เอ่อ...ปอยค่ะ”  หน้าปอยเริ่มแดงไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของเหล้าหรือว่าความเขินอาย “แล้วมากันกี่คนครับ”  ชายหนุ่มลังเลที่จะถามต่อ “สามคนค่ะ” หลังจบคำตอบไฟทั้งร้านมืดสลัว   เสียงเพลงในร้านอัดกระหึ่มอีกครั้ง  เป็นเรื่องยากที่คนสองคนจะพูดคุยกันท่ามกลางเสียงที่อื้ออึงขนาดนี้ แต่กลไกวัฏจักรก็ยังคงดำเนินต่อไป  เมื่อภาษาพูดไม่สามารถสื่อสารกันรู้เรื่อง  เจตและปอยเริ่มสื่อสารกันด้วยภาษากาย  ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองในค่ำคืนนี้  รวดเร็วยิ่งกว่าวิวัฒนาการใดๆที่อุบัติขึ้นบนโลกกลมๆใบนี้ ปอยและเจตผสานร่างกอดกันจนเกือบจะเป็นเนื้อเดียวกัน  เสียงเพลงยังโหมกระหึ่มอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย   มันเป็นเหมือนช่วงเวลาความสุขที่ไม่มีวันสิ้นสุดของคนสองคนให้เงามืดสลัวในร้าน พลัน!!!!   เสียงเพลงเงียบลงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  ไฟทั้งร้านส่องสว่าง กำลังตำรวจหลายสิบนาย  กล้องโทรทัศน์ นักข่าวหลายสำนัก บุกจู่โจมเข้ามาในตัวร้าน  นี่ไม่ใช่การซ้อมแน่นอน  ทุกอย่างคือเรื่องจริงภายใต้สถานการณ์จริง ตำรวจจริง  นักข่าวจริง ตรวจฉี่จริง ปอยผละตัวเองออกจากอ้อมกอดของเจต  “ตรวจฉี่แน่ๆเลย”  ปอยเริ่มคาดเดาสถานการณ์ แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันมาถึง  ชายหนุ่มก็เริ่มแสดงความเป็นลูกผู้ชาย  “ปอยไม่ต้องกลัวนะ  ไม่มีอะไรหรอก  ปอยไม่ได้อัพยาใช่ไหม”  เจตตั้งคำถามด้วยความห่วงใย “ปอยไม่ได้เล่นหรอก ไม่เคยเล่น  แต่...”   ปอยอ้ำอึ้งที่จะพูดต่อ “แต่อะไร  ไม่ต้องกลัวหรอกปอย  เดี๋ยวตำรวจกับนักข่าวก็กลับแล้ว  เราไม่มีความผิดไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย” เจตคว้ามือปอยมาเกาะกุมไว้แน่น  “ปอยไม่ต้องกลัวนะ  ถ้ามีกล้องทีวีนักข่าวมาก็หลบๆหน่อยแล้วกัน” “แต่....” ความจริงปอยไม่ได้กลัวที่จะตรวจปัสสาวะเลย  แต่มีบางอย่างที่น่ากลัวกว่านั้นมาก  บางอย่างที่ปอยไม่อยากให้เกิดขึ้นในคืนนี้เลย ปอยพยายามหลบเดินเลี่ยงออกไปจากโต๊ะ  แต่ก็ช้าเกินไป   นายตำรวจคนหนึ่งเดินเข้ามาหยุดที่โต๊ะยืนประจันหน้ากับปอยและเจต “สวัสดีครับ”  นายตำรวจหนุ่มมาดเข้มกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “สวัสดีครับ   คืนนี้มาตรวจอะไรหรือครับ”  เจตกล่าวยิ้มรับ “ก็มาตรวจตามหน้าที่ละครับ” สายตานายตำรวจสอดส่องคนทั้งสอง  ปอยพยายามหลบสายตา  “ผมขออนุญาตตรวจบัตรประชาชนหน่อยครับ”   เจตล้วงบัตรประชาชนในกระเป๋ายืนให้นายตำรวจดู  ส่วนปอยบิดซ้ายบิดขวาอยู่นานกว่าจะแงะบัตรประชาชนออกมาจากกระเป๋า จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 29 มี.ค. 47 11:42:45 A:203.155.224.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ---ปอยกับเปี๊ยก(ต่อ-จบ)--- “แล้วเดิมพันล่ะ” เปี๊ยกถาม “เอ่อ    ก็....ไอ้เมฆบอกว่าถ้ามันชนะมันขอมืงเป็นแฟน”  ไอ้เป๋กลั้วยิ้มทำท่าเหมือนจะหัวเราะ “อะไรนะไอ้เป๋  มืงว่าใหม่สิ”  เปี๊ยกดันเสียงสูงด้วยความตกใจ “เออ  มืงได้ยินไม่ผิดหรอก  ไอ้เมฆมันบอกว่าชอบมืงวะ” ไอ้เป๋หัวเราะกระซิก “เป็นไปได้ไงวะ” “ก็เป็นไปแล้ว มันบอกกุว่ามันชอบสไตล์ทอมๆแบบมืง..” ไอ้เป๋ชำเลืองมองเปี๊ยกตั้งแต่หัวจรดเท้า “...ว่าไปแล้วมืงก็หน้าตาใช้ได้นะเนี้ย   แม้จะออกลูกทอมไปหน่อย” เปี๊ยกเงื้องมือไปตบกบาลไอ้เป๋เต็มมือ  “นี่แน่ะ   ไม่ต้องมาทะลึ่งกะกุเลย” “แล้วว่าไงล่ะมืง  ตกลงจะแข่งหรือเปล่า”  ไอ้เป๋หันหน้าไปมองทางไอ้เมฆ   มันกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “ไอ้เมฆมันรอคำตอบอยู่” ************************************* ปอยแงะบัตรประชาชนออกจากกระเป๋ายื่นให้    นายตำรวจหนุ่มมาดเข้มดูบัตรประชาชนชนแล้วมองหน้าปอย   คิ้วทั้งสองข้างขมวดปมกัน “ตัวจริงกับในรูปไม่ค่อยเหมือนกันเลยนะครับ”  นายตำรวจกล่าวยิ้มๆ  พลางยื่นบัตรคืนให้ปอย “กลับบ้านดีๆนะครับ”  คำกล่าวลาพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก   สายตาที่มองคนทั้งสองเหมือนกำลังหัวเราะในแววตา   เจตมองนายตำรวจที่เดินลับไปด้วยความสงสัย  หันกลับมาที่โต๊ะอีกทีปอยหายไปแล้ว  มองหาทั้งร้านไม่มีวี่แววของปอยเลย ************************************* เป็นเรื่องปกติธรรมดาที่เกือบทุกชีวิตในโลกใบนี้จะเริ่มต้นภารกิจประจำวันในตอนเช้า แต่ชีวิตปกติธรรมดาของคนตัวเล็กๆคนหนึ่งเริ่มต้นขึ้นเมื่อพระอาทิตย์สีทองทอดแสง  ลับไปด้านหลังบ้าน ตอนโพล้เพล้ในห้องน้ำสี่เหลี่ยมขนาดมาตรฐาน  ปอยนั่งยองๆปลดปล่อยสรรพสิ่งที่ร่างกายไม่ต้องการลงคอห่าน  ใบหน้าอมทุกข์อิดโรย  ปากแห้งซีด  เนื้อตัวสีเหลืองเขียวเพราะอาการขาดน้ำ   รสชาติของอาการท้องเสียเป็นอย่างนี้นี่เอง คงเป็นเพราะฤทธิ์ของส้มตำริมทางเมื่อคืนแน่ๆเลย  ที่ทำให้ปอยต้องเวียนวนแสบสันต์รูตูดสองสามรอบ  และดูเหมือนว่าตอนนี้เหมือนร่างกายจะขาดน้ำและเกลือแร่อย่างแรง ปอยตักกวัดน้ำราดของเหลวเละสีเหลืองที่คอห่าน  มันถูกดูกลืนหายลับไปตามสายน้ำ   แขนขวาตอนบนเผยท่อนแขนเรียวเล็กเนียนเรียบระหว่างหยิบขันตักจ้วง “ไอ้ส้มตำเอี้ย ทำกุเกือบตาย”  ปอยสบถคำลอยในอากาศ  ก่อนพาสองขาที่เหน็บชาและท้องที่แห้งกิ่วออกจากห้องน้ำสี่เหลี่ยมขนาดมาตรฐาน เปี๊ยกเดินงัวเงียขี้ตาออกมาจากน้องนอนทิ้งตัวแผละตรงโซฟา   ปอยโคลงร่างที่เหลืองซีดเข้าไปหา “ไอ้เปี๊ยก มืงขับมอเตอร์ไซด์ไปซื้อเกลือแร่ร้านหมอตี๋ในกุหน่อย”  นำเสียงออกคำสั่งแกมบังคับ   เปี๊ยกยังคงหลับตาทำเหมือนไม่ได้ยิน “ไอ้เปี๊ยก มืงได้ยินกุไหมเนี่ย  กุบอกให้มืงไปซื้อยาให้กุหน่อย”   ปอยตะโกนลั่น เปี๊ยกคลี่เปลือกตาออกจากกัน  หันมองปอย “อะไรของมืง   มืงจะ:-)ก็ไปซื้อเองสิวะ    กุจะนอน อย่ามายุ่งได้ไหม” “มืงเห็นไหมว่ากุไม่สบาย   ท้องเสียมืงเห็นไหมแล้วกุจะเอาแรงที่ไหนไปซื้อยาวะ  :-)นั้นแหละไปซื้อมาให้กุเลย”   ปอยเริ่มแสดงอำนาจความเป็นพี่  คำสั่งร้อนแรงในน้ำเสียง เปี๊ยกเพ่งตาดุดันมองปอย  “มืงจะแด๊กมืงก็ไปซื้อเอง  กุไม่ไปซื้อให้มืงหรอก” เปี๊ยกเบือนหน้าหนีหยิบรีโมททีวี “แม๊งเป็นโรคเปล่าก็ไม่รู้  ท้องเสียอย่างนี้กุว่า:-)เป็นเอดส์แน่ๆ” ปอยตาร้อนผ่าวเมื่อได้ยินคำด่าเปี๊ยก เลือดลมทั้งหมดเหมือนว่าจะขึ้นมากระจุกอยู่บนหัว “กุจะเป็นอะไรก็เรื่องของกุ  แล้วมืงละอีทอม  เป็นผู้หญิงดีๆไม่ชอบ ริซิ่งมอไซด์  สักวันหนึ่งเหอะมืงจะตายห่าไม่รู้ตัว...”  ปอยพักอัดลมหายใจเข้า  ถ้าวันนี้สมบรูณ์ร้อยเปอร์เซนต์นะ ไอ้เปี๊ยกหูชาแน่  “...อย่าให้กุรู้นะว่าคืนนี้มืงไปซิ่งที่ไหน...”  ร่างกายขาดน้ำมันโรยแรงอย่างนี้นี่เอง  “...กุจะแจ้งตำรวจไปจับพวกมืงให้หมดเลย” เปี๊ยกเปิดทีวีทำหูทวนลมไม่สนใจ   เถียงไปก็เท่านั้น   บางครั้งเปี๊ยกกับปอยเถียงด่ากันจนเสียงแหบแห้งไปหลายวัน   เปี๊ยกกดรีโมททีวีเปลี่ยนหาช่องไปเรื่อย “มืงจะไปซื้อยาให้กุไหมเนี่ย”  น้ำเสียงปอยอ่อนลง เปี๊ยกมารีโมท หันหน้ามามองแววตาวิงวอนของปอย “เออๆๆๆ  ไปซื้อให้ก็ได้  เอาตังค์มาด้วย”   ปอยเผยรอยยิ้มนิดๆ   เดินเข้าไปหยิบตังค์ในห้อง เปี๊ยกหันกลับสู่หน้าจอระหว่างรอ  ปากบ่นพึมพำ “อีตุ๊ดเอ๊ย” จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 29 มี.ค. 47 11:47:46 A:203.155.224.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ***เรื่องสุดท้าย*** ---เจ็ดวันเจ็ดคืน--- ในห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้า แสงโปรยริบหรี่จากดวงจันทร์ลอดผ่านช่องหน้าต่าง  แง้มสะท้องเงาดำเคลื่อนไหวคลุกคลิกบนเตียงในความสลัว นิธิกระส่ายกระสับ หมุนคลุกสัดส่วนไปมาเป็นคืนที่สามติดต่อกันแล้ว แม้ว่าจะข่มตาหลับเท่าไรก็ไม่สามารถปิดจิตใจให้หลุดไปในห้วงภวังค์ได้  ความกังวลในหัวสมองมันบีบปังคับให้เขาลืมตาโพรงกระทบมิติภาพดำซ้อนบนเพดาน   ความเงียบสงัดบวกความมืดทำให้เขาจินตนาการฟุ้งซ่านไปต่างๆนานา เขาเริ่มหายใจไม่เป็นจังหวะ  เมื่อความคิดสร้างภาพเรื่องราวที่อาจเป็นไปได้ในไม่กี่วันข้างหน้า   มันอาจจะเป็นเหตุการณ์ที่เรียกได้เต็มปากว่าวมันจะกลายเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดในชีวิต สถานการณ์ที่จะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เหงื่อเม็ดน้อยไหลย้อยจากหน้าผากผ่านไรผม  โรยตัวลงสู่พื้นเตียง  เขาไม่รู้สึกตัวเลยว่าตอนนี้แผ่นหลังที่ผสานตัวกับผืนเตียงจะชาชุ่มไปด้วยสาบเหงื่อ  เขาขมวดคิ้วปิดตัวพลิกไปมาอีกครั้งเมื่อเรื่องราวทั้งหมดวิ่งผ่านหัวอีกครั้ง เหลืออีกสี่คืนกว่าเขาจะผ่านพ้นวิกฤตินี้ไปได้  เขาไม่สามารถบอกตัวเองได้ว่าจะเพียงแค่สี่คืนหรือเปล่า หรือบางทีเขาอาจจะต้องใช้เวลาทุกคำคืนที่เหลือทั้งชีวิต    จมอยู่ในห้วงความกังวลที่ทุกข์ทรมานเช่นนี้ จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว  ในวันเกิดครบรอบอายุ 25 ปีของเขา   ตอนหัวค่ำพ่อแม่และนิธินั่งคุยกันจริงจัง   ถึงบางสิ่งบางอย่าง  หน้าที่สำคัญที่นิธิจะต้องปฏิบัติเมื่อถึงเวลาอันเหมาะสมและสมควร ปีนี้นิธิอายุครบ 25 ปีบริบูรณ์  วัยเบญจเพส  ช่วงอายุที่มีโอกาสเสี่ยงต่อโชคชะตาที่ผลิตผัน มีลาภหรือทุกข์ลาภ  เส้นเป็นเส้นตายของความเชื่อโบราณแบบไทยๆ  คนโบราณกล่าวไว้ว่าในช่วงอายุนี้   ถ้าดีก็จะดีสุดๆการงานรุ่งโรจน์ ทรัพย์สินเงินทองไหลมาเทมา  แต่ถ้าหากไม่ชะตาดี  มีเคราะห์กรรมครอบงำ  อาจจะฟาดชะตาด้วยบทเรียนราคาแพง  การงานไม่ประสบความสำเร็จ  ค้าขายไม่รุ่งโรจน์  หรือบางทีอาจต้องพานพบอุบัติเหตุสังเวยด้วยชีวิต พ่อบอกนิธิว่า   ได้ไปสนทนาธรรมหลวงพ่อวัดมหาโพธิ์   ท่านแนะว่าควรให้ลูกชายบวชในช่วงเดือนนี้เพราะว่ามีฤกษ์ดี  ดาวประจำตัวนิธิกำลังสุขสว่าง  ถ้าบวชเรียนแล้วจะทำให้ชีวิตราบรื่นพานพบแต่ความสุขความเจริญ แม่พูดเสริมว่า เมื่อวันก่อนแม่ไปที่ตำหนักเจ้าแม่ซินซิน ร่างทรงเจ้าแม่ซินซินทักว่าตอนนี้ดวงชะตาของนิธิไม่ดีอยู่ในจุดอับแสงของจักรวาล  พายุราหูครอบอมดาวพระศุกร์ซึ่งเป็นดาวประจำตัวของนิธิ    ซึ่งหากไม่ทำการสะเดาะเคราะห์ทำบุญต่อดวงก็จะทำให้ชีวิตนิธิมีอันเป็นไป  ในสามวันเจ็ดวัน นิธิส่ายหัวกับความเชื่องมงายของแม่  ร่างทรงเจ้าแม่เจ้าพ่อหรือหมอดูก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งเหมือนกัน จะมากำหนดชะตาชีวิตของเขาได้อย่างไร  เขามีความเชื่อที่ว่า ทุกอย่างบนเส้นทางชีวิต  ตัวเราเท่านั้นที่กำหนดทิศทางที่ก้าวไป  คำบอกเล่าจากปากแม่จึงทำให้เขากลั้วหัวเราะในลำคอ แต่นิธิคิดว่าในฐานะหน้าที่การเป็นลูกที่ดี  และเป็นหน้าที่ที่ลูกผู้ชายไทยทุกคนพึงปฏิบัติเพื่อเป็นการตอบแทนผู้มีพระคุณสูงสุด   เขาเลือกที่จะหยิบยกเหตุผลข้อนี้มาหยิบยก หักล้างทำลายคำทำนายดาวเคราะห์จากร่างทรงเจ้าแม่ นิธิรับปากตกลงที่จะ “บวช” หลังจากคำตอบตกลงหลุดจากปาก  รอยยิ้มของพ่อแม่แย่งกันวิ่งกรูลงมาบนใบหน้า สีหน้าเปี่ยมสุขที่พลอยให้รอยยิ้มของเขาผุดตามขึ้นมาด้วย แต่ใครจะรู้ว่ารอยยิ้มเปื้อนแก้มตอนนี้      อาจจะเป็นความสุขใจครั้งสุดท้ายของเขาก็ได้   เพียงชั่วข้ามคืนนิธิเริ่มมองเห็นความเปลี่ยนแปลงของชีวิตประจำวัน  จากการใช้ชีวิตเต็มที่สุดๆตระเวนเที่ยวราตรีทุกค่ำคืน  เหล้า เบียร์ สุรา นารี ไม่เคยห่างหายจากลมหายใจเขาแม้แต่ค่ำคืนเดียว  แต่ตอนนี้สิ่งเหล่านั้นโปกมือลาจากไป   เขาต้องเตรียมความพร้อมเพื่อการบวชเรียน นิธิมีภารกิจประจำวันเปลี่ยนไป จากที่เคยกลับบ้านตอนเช้า ก็ต้องเปลี่ยนมาตื่นแต่เช้า ทำบุญตักบาตร  ตอนสายถึงเย็นก็ต้องท่องจำบทสวดที่ใช้ในการขออุปสมบท  คำสวดภาษาบาลีหลายหน้าทำให้เขาต้องขมวดคิ้วชนกันวันละหลายๆรอบ นิธิลุกขึ้นจากเตียง   เดินกระวนกระวายวนรอบห้อง  ถ้าผลออกมาเป็นอย่างนั้นจริงๆ จะต้องจัดการกับชีวิตยังไง  เขาสะบัดหัวพยายามไล่ความคิดเลวร้ายออกไป เมื่อสามวันที่แล้วด้วยกฎข้อบังคับในการอุปสมบท ทำให้นิธิต้องไปตรวจสอบความถูกต้องบางอย่าง ณ สถานที่แห่งหนึ่ง โรงพยาบาลเอกชนกลางเมืองคือเป้าหมายของเขาในวันนั้น  บรรยากาศวังเวง หมอ พยาบาลชุดขาว คนป่วยมากมายตั้งแต่เด็กเล็กจนถึงคนแก่หงำเหงือก  พื้นกระเบื้องผิวสีขาวกระจายไปทุกด้านรอบทิศทาง กลิ่นตลบอลอวนอุดอู้ของสารพัดยาทำให้นิธิไม่เต็มใจที่จะมาใช้บริการสักเท่าไรนัก   นิธิไม่เคยคิดเลยว่าในการอุปสมบทครั้งนี้ จะมีขั้นตอนเหนือความคาดหมายอย่างนี้ด้วย เพราะนอกจากจะต้องท่องจำบทสวดหลายหน้ากระดาษแล้ว  สิ่งที่ต้องทำอีกอย่างก็คือ “ตรวจเลือด” เหตุที่ต้องนำผลตรวจเลือดไปแสดงที่วัดก็เพื่อเป็นการยืนยันว่า  ผู้ที่จะเข้ารับการอุปสมบทนั้นมีร่างกายที่บริสุทธิ์ ไม่มีสารเสพติดใดๆวนเวียนอยู่ในกระแสเลือด  เพราะสมัยนี้คนติดยาเสพติดมากมายอาศัยวัดเป็นที่กำบังหลบหลีกกฎหมาย  และใช้ผ้าเหลืองในการแสวงหาผลประโยชน์ให้กับตนเอง แต่เหตุผลอื่นที่จะเผยตามาจากผลการตรวจสอบสารเสพติด   มันทำให้เขาข่มตาหลับไม่ลงมาสามวันสามคืนเต็มๆ   นับตั้งแต่วินาทีที่ปลายเข็มแหลมเล็กทิ่มเจาะของเหลวสีแดงออกไปจากร่างกาย “อีกเจ็ดวันให้คุณนิธิมารับผลการตรวจ”  คำพูดประโยคเด็ดสั้นๆของแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ทำให้เขาหลอนนับตั้งแต่วินาทีนั้นจนถึงบัดนี้   ไม่รู้ว่าอีกสี่คืนที่เหลือเขาจะหลับตาข้ามมันไปได้หรือเปล่า ความเมื่อยล้า อ่อนเพลียแพร่กระจายเกาะกินกล้ามเนื้อทุกส่วนผลเนื่องจากความเครียด   เขาหยุดมองภาพสะท้อนตัวเองใต้เงามืดในกระจกใส   ใบหน้าอิดโรยขอบตาดำคล้ำอย่างกับผีตายซาก  เขาไม่สามารถตอบคำถามตัวเองได้ว่า   สามวันสามคืนที่ผ่านมาได้นอนเต็มตาไปกี่ชั่วโมงกี่นาที หรือว่าเขาจะคิดมากเกินไป... “กุว่ามืงคิดมากเกินไปหรือเปล่า” ศักดิ์ชายเพื่อนสนิทกล่าวเตือนสติ  เนื่องจากสีหน้าและแววตาของนิธิเหมือนกับอมความทุกข์ของโลกไว้ทั้งใบ “กุก็ไม่ได้อยากคิดมากหรอกไอ้สัด...”      “ศักดิ์โว้ย ไม่ใช่สัด”   “...เออ ไอ้ศักดิ์    แต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่ะ” นิธิกระดกกระทิงแดงเข้าปาก “ทั้งน้องเอ น้องจุ๊บ น้องพิม น้อง...” เขาถอนหายใจ “พี่ออนอีกคน  เสี่ยงๆกันทั้งนั้น” “รู้ทั้งรู้ก็ยัง” ศักดิ์ชายหรี่ตามอง   ค่อนเสียงใส่ “ก็อารมณ์ตอนนั้นมันสนุก มันส์เร้าใจนี่หว่า จะหยุดก็หยุดไม่ได้  ถ้าเป็นมืงจะทำเหมือนกุปะล่ะ” “กุไม่ทำเหมือนมืงเด็ดขาด” “ให้มันจริงเหอะมืง”  กระทิงแดงหยดสุดท้ายแผ่ซ่านทั่วปลายลิ้น “กุไม่กล้าไปฟังผลตรวจเลือดเลยว่ะ” ขวดเปล่ากระทิงแดงถูกโยนทิ้งไปในถึงขยะมุมห้อง แรกกระทบกันของเนื้อแก้ว  แสกเสียงแหลมคมบาดหู  ไม่รู้ว่าก้นถังขยะใบนั้นมีขวดจำพวกเดียวกันนอนเรียงรายอยู่กี่ใบ “มืงไม่ต้องคิดมากหรอกไอ้ทิ   กุว่า:-)ไม่เป็นไรหรอก คิดมากไปได้”  ศักดิ์ชายเดินเข้ามาตบไหล่เหมือนในกำลังใจ  “ถ้ามืงเป็นขึ้นมานะ”  เขาส่ายหัวไปมา  “ว่าไง  ถ้ากุเป็นแล้วมืงจะทำไม” นิธิขมวดคิ้ว ทุ้มเสียงต่ำ ศักดิ์ชายแทงยิ้มเห็นฟันขาวอมเหลือง “ถ้ามืงเป็นขึ้นมา กุก็จะได้หาซื้อชุดดำเตรียมไปเผา:-)” เขาพ่นหัวเราะร่วนออกมา นิธิเงื้อมืดคล้ายจะทำร้ายร่างกายต้นเสียง  ศักดิ์ชายยกมือโบกปัดพัลวัน “เฮ้ยๆๆๆ  มืงจะทำอะไรวะ  กุเจ็บนะโว้ย” “ปากหมานะมืงไอ้สัด ”   “ศักดิ์โว้ย  ไม่ใช้สัด”  ศักดิ์ชายมองหน้าเพื่อนเผยแววตาจริงจัง “ มืงไม่เป็นห่าอะไรหรอก อ่งเอดส์มันติดกันได้ง่ายๆที่ไหน  คิดมากไปได้ อีกอย่างนะ มืงก็ป้องกันทุกครั้งไม่ใช่เหรอ ทำเป็นหลอนไปได้” นิธิถอนหายใจรวยริน  ตาทั้งสองเหม่อลอย มันก็จริงที่เขาป้องกันตัวเองทุกครั้ง แต่บางครั้งนี่สิ  ฤทธิ์สุรามันทำให้เขาไม่สามารถยับยั้งชั่งใจตัวเองได้  อารมณ์ที่อยู่เหนือเหตุผลมันยากจะบังคับควบคุมได้ ศักดิ์ชายแวบกลับไปตอนพระอาทิตย์คล้อยลับของฟ้า นิธิกำลังพาชีวิตทั้งหมดผ่านคืนที่สี่แห่งการรอคอย เขาไม่รู้ว่าจะต้องอดทนอยู่กับความเครียด ความกดดันเช่นนี้อีกนานแค่ไหน  ราตรีราวนิจนิรันดร์ย่างใกล้เข้ามาอีกครา หลังจากครบเจ็ดวัน นิธิพกใจเต้นหวิวไปที่โรงพยาบาลสีขาวอีกครั้ง  ทุกก้าวที่เหยียบผ่านมันเหมือนกับระเบิดเวลานับถอยหลัง  ไม่รู้ว่าผลจะออกมาอย่างไร   ระเบิดตูมหรือระเบิดด้าน  บวกหรือลบ สองขาพาตัวเองถึงจุดหมาย เขาพยายามทำใจตั้งสติยอมรับผลการตรวจจากคุณหมอชุดขาว  ผลการตรวจของเหลวสีแดงเมื่อเจ็ดวันที่แล้ว  มือทั้งสองกำแน่นไม่รู้ตัว เหงื่อเหนียวชื้นซึมออกตามฝ่ามือ หน้าผากและแผ่นหลัง นิธิกำลังก้าวข้ามเวลาสำคัญช่วงหนึ่งของชีวิต  ความจริงทั้งหมดกำลังเปิดประจักษ์ผ่านสองหูและสองตา  เขาฝืนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น   “คุณนิธิ   แสงชัย  ผลการตรวจเลือดของคุณ...” คุณหมอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นไม่แพ้กัน เช้าวันนี้อากาศสดใสกว่าทุกวัน  แสงแรกยามเช้าราวเป็นใจให้กับพิธีการอุปสมบทวันนี้ยิ่งนัก  เสียงไชโยโห่ร้องดั่งลั่นกลบเสียงยวดยานทั้งสองฝั่งถนน  ขบวนแห่นาคความยาวร่วมห้าสิบเมตรกำลังเคลื่อนตัวผ่านถนนสู่วัดมหาโพธิ์ ในริ้วขบวนผู้คนมากหน้าหลายตา ลูกเด็กเล็กแดงต่างพร้อมใจกันร่วมรวมขบวนตั่งแต่เช้าตรู่ หน้าแถวมีหญิงวัยกลางคนสามสี่คน  ชายแก่ผมดำแซมขาวสองคนกำลังฟ้อนรำ เดินนำอย่างครื้นเครงสนุกสนาน  ในตอนถัดมาของขบวนแห่นาค พ่อแม่  ญาติผู้ใหญ่และพี่น้องของนิธิต่างช่วยกันถือเครื่องใช้ในพิธีอุปสมบท  ส่วนนิธิโกนหัวโล้นนุ่งชุดนาคสีขาวอยู่บนบ่าของศักดิ์ชาย “ไอ้ศักดิ์มืงเหนื่อยปะวะ”  นิธินิ่งปากถาม ศักดิ์ชายพยายามเงยตามองต้นเสียง  สายเหงื่อเปรี้ยวเค็มหยาดไหลซึมเข้าริมฝีปาก  ภาระบนบ่าครั้งนี้หนักหนาสาหัสยิ่งนัก “เหนื่อยไม่เหนื่อยงานบวชกุ   มืงมาให้เดินให้กุขึ้นบ่ามั่งแล้วกัน” นิธิตีสีหน้าเปี่ยมด้วยสมาธิ  แต่กลั้นหัวเราะไว้ที่กระพุ้งแก้ม อีกไม่กี่อึดใจขบวนแห่งก็จะเข้าสู่เขตวัดมหาโพธิ์แล้ว   ก่อนจะผ่านประตูวัดมหาโพธิ์ นิธิถอนหายใจเฮือกใหญ่  การปลดปล่อยลมหายใจครั้งนี้มันเสมือนการกลบฝังความสับสน กังวล กิเลสตัณหา ความเสื่อมทางโลกทั้งหลายไว้ข้างหลัง  เขาต้องการนำพาทั้งร่างกายและจิตใจที่บริสุทธิ์ผุดผ่องเข้าสู่โลกพระธรรม “อีกสิบห้าวันเจอกันนะโว้ย”  ศักดิ์ชายกระซิบเสียงขึ้น   นิธิก้มสายตามอง  “นี่มืงไม่คิดจะมาตักบาตรกับกุเลยใช่ไหม” สิ้นเสียงนิธิ  ศักดิ์ชายสำลักหัวเราะในลำคอ ร่างนิธิสั่นโคลงตามจังหวะสำลักเสียง “มืงจะทนได้ปะวะ ตั้งสิบห้าวัน”   นิธิคิดในใจ  นั่นสินะตั้งสิบห้าวันจิตใจบริสุทธิ์จะต่อสู่กับความอยากกิเลสตัณหาได้นานแค่ไหน    แต่ด้วยจิตใจที่แน่วแน่ต้องทำได้สิ   แค่เพียงสิบห้าวันในดินแดนแห่งความสงบ  ร่มเงาแห่งธรรมะ   ขนาดเจ็ดวันเจ็ดคืนร้อนระทึกยังผ่านมาได้ด้วยดี นิธิเผยยิ้มเล็กๆมุมปาก   ถ้าสึกออกไปคราวนี้คงต้องเปลี่ยนวิถีการใช้ชีวิตเสียใหม่  เละเทะอย่างเดิมไม่ได้แล้ว  ไม่อย่างนั้นคงต้องนอนเอามือก่ายหน้าผากเหมือนเจ็ดคืนที่ผ่านมาแน่ๆ และไม่รู้ว่าครั้งต่อไปจะ “รอด” เหมือนครั้งนี้หรือเปล่า จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 29 มี.ค. 47 11:51:10 A:203.155.224.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ทั้งหมด หก เรื่อง   รบกวนด้วยนะครับ เหอๆๆๆๆ ตั้งใจว่าจะเริ่มต้นเขียนเรื่องสั้นอย่างจริงๆจังๆสักที เรื่องเปื่อยมานานแล้ว จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ(อัพเกรท) - [ 29 มี.ค. 47 11:58:48 A:203.155.224.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่า..สุดยอด  ปั่นได้ถึงหกเรื่องในช่วงเวลาที่ ดูเหมือนจะสั้นๆ แค่วันเดียวนับว่าไม่ธรรมดา เลยจริงๆ  อัพเกรดเวอร์ชั่นนี้ได้เจ๋งดีนะครับ ตามทรรศนะของผมแล้ว  ชอบเรื่องที่สองที่สุด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเรื่องอื่นๆ จะไม่ชอบนะ สรุปว่าชอบเกือบทุกเรื่องเพียงแต่มากน้อย ลดหลั่นกันไปเท่านั้นเอง จากคุณ : wok - [ 29 มี.ค. 47 18:08:57 A:144.134.175.147 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 โห...นับถือครับ ความคิดแต่ละเรื่องตรง concept ดีจัง แต่ที่ปั่นออกมา 6 เรื่องนี่...คนอ่านก็ได้เรื่องเหมือนกัน ก็ตกใจเมื่อไรจะจบสักทีคนเขียนคนนี้คลอดเรื่องเยอะจริงๆ ^^" จากคุณ : (๑^^๑)Ooo (น๋อนหนังสือ) - [ 29 มี.ค. 47 20:35:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องแรก..หวานหน่อย.. และโหดขึ้นตามลำดับ..แฮ่.. แล้วจะติดตามอ่านนะคะ.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 30 มี.ค. 47 00:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ***คำสารภาพก่อนเข้าป่า*** ได้นั่งเปิดเรื่องที่ได้เขียนไปหลายเรื่อง  บางเรื่องไม่สนุก บางเรื่องก็งงๆ กับวิธีการเขียนของตัวเอง  และอดตำหนิตัวเองในใจไม่ได้ว่ากล้าโชว์ลงในบอร์ดได้อย่างไร แต่ความหน้าด้านหน้าทนนี้ก็ให้อะไรได้หลายๆอย่าง บางแง่คิดบางมุมมองที่หาคำตอบให้กับตัวเองได้ บางมุมที่มองไม่เห็นได้จากตัวเอง  ต้องให้คนอื่นมองให้  มันทำให้เกิดกระบวนการเรืยนรู้  การยอมรับ เพื่อที่จะนำไปพัฒนาตัวเองในครั้งต่อๆไป เมื่อวานยามหัวสมองว่างเปล่า  นั่งตั้งคำถามกับตัวเองถึงจุดหมายที่จะก้าวต่อไป   พยายามที่จะหาคำตอบ  แต่ก็เอาสีข้างเข้าชนได้แค่ว่า "ชอบ"  "รัก"และ"พอใจ" ที่จะทำอย่างนี้ต่อไป แต่การที่จะทำอย่างนี้ต่อไป มันก็เหมือนว่าไม่มีจุดหมาย ไม่มีจุดยืนให้กับตัวเอง   จึงได้ข้อสรุปกับตัวเองว่า  ต้องวางเป้าหมายที่ชัดเจนให้กับตัวเองเสียที  ตีวงความฝันให้แคบลงมา  แต่ทำมันให้ชัดเจน เพื่อที่ว่าวันหนึ่งจะไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเกินไปเมื่อมองกลับหลังแล้วตั้งคำถามกับตัวเองอีกครั้งว่า  ทำอะไรอยู่ เพื่ออะไร   การได้ฝึกฝน การได้พบปะกับผู้คนจำนวนมากในนี้ทำให้รู้สึกว่าบนหัวมีกะลาครอบไว้อยู่นาน วันนี้ผมจะเหวี่ยงมันให้หลุดพ้นไปจากหัวสักที   สมองก้อนน้อยๆจะได้รับแสงสาดส่องจากเบื้องบนบ้าง  ไม่ว่าจะเป็นแสงอาทิตย์ หรือแสงจันทร์ คิดได้อย่างนี้แล้วก็หวังว่าการตัดสินใจที่จะ เลือก และเริ่มต้นอย่างจริงจังครั้งนี้จะสัมฤทธิ์ผล  (ถ้าผมไม่ขี้เกีขจหรือล้าเสียก่อน) และต่อไปสิ่งที่ได้เสนอออกไป คงชัดเจนกว่านี้  และต้องพัฒนาตัวเองมากกว่านี้ ผมรู้สึกว่าได้ส่งเรื่องมาเสนอหน้าในที่นี้ประมาณสามเดือน มันให้อะไรผมเยอะมากๆเลย   ตาที่ขุ่นมัวเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ขอบคุณทุกความคิดเห็น ขอบคุณทุกบทวิจารณ์ ตั้งแต่วันนี้ผมจะเข้าป่าไปฝึกฝนตัวเองซะที และเมื่อออกจากป่า  ผมคงมีอะไรติดไม้ติดมือมาฝาก ดีใจที่มีคน(สละเวลาเข้ามา)อ่านครับ ขอบคุณคุณwok,คุณ(๑^^๑)Ooo (น๋อนหนังสือ),คุณคิมมี่ (*CriMy*) และทุกๆคนที่เคยแวะเวียนเข้ามาทักทาย เหอๆๆๆๆ   รถจะออกแล้วเดี๋ยวไม่ทัน จุดหมายคือป่าลึก เป้าหมายคือฝึกวิชา สิ่งที่จะได้มา---ยังไม่แน่ใจ จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ(อัพเกรท) - [ 30 มี.ค. 47 10:12:24 A:203.147.26.123 X:203.147.26.38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เพิ่งอ่านได้แค่ 2 เรื่องแรก ว่างๆ จะมาอ่านต่อนะ จากคุณ : scottie - [ 30 มี.ค. 47 22:34:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ท่าจะเกินอั้นนะ ปล่อยเป็นชุด!! ^_^ จากคุณ : ไม่เอาละกัน - [ 4 เม.ย. 47 17:17:59 ]