"เธอช่างสวยเหลือเกิน" เป็นคำพูดที่เกิดขึ้นในใจของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เพื่อนๆมักจะเรียกเขาว่า"ไอ้ตื้อ"ไอ้ตื้อเป็นแค่เด็กต่างจังหวัดที่ไม่ได้มีฐานะอะไร

บ้านของเขาเป็นร้านกาแฟเล็กๆร้านหนึ่ง แต่ด้วยความขยันและหัวดีจึงทำให้ไอ้ตื้อสอบเอนทรานซ์ติดในมหาวิยาลัยชื่อดังของประเทศได้

"ชั้นส่งแกไปเรียนหนังสือนะจำไว้"คำพูดของแม่ดังขึ้นมาในหัวก่อนที่ไอ้ตื้อจะรีบเดินเข้าห้องเรียนตามหญิงสาวคนนั้นเข้าไป

"แจน"ลูกสาวคนเดียวของตระกูล"พัฒนชาติ" ซึ่งเป็นที่รู้จักกันทั่วไปในแวดวงธุรกิจของเมืองไทย

"สวย รวย เก่ง" คงจะเป็นนิยามที่ใครๆในมหาวิทยาลัยตั้งให้เธอ

และด้วยความน่ารักของทำให้ไอ้ตื้อแอบชอบแจนตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ
แต่มันก็เจียมตัวพอที่จะรู้ว่าคนอย่างมันไม่คู่ควรกับเธอ

"เฮ้อ...เรามันก็แค่คนเดินดินธรรมดา ส่วนเขามันดอกฟ้า"
เป็นคำพูดที่ไอ้ตื้อคอยเตือนตัวเองเสมอ

"เฮ้ย ตื้อไปกินข้าวกันดีกว่าเดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง"ชายคนหนึ่งพุดขึ้นมาพร้อมตบไหล่ของไอ้ตื้อเบาๆ

"อ้าวไอ้ชาติ:-)เกิดใจดีอะไรวะจะมาเลี้ยงข้าว"ไอ้ตื้อตอบกลับ

"เออน่า รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกสาวๆเขาจะกินเสร็จก่อน เดี๋ยวอดดูจะหาว่าป๋าไม่เตือน"

ไอ้ชาติเพื่อนสนิทของตื้อมักจะยึดโรงอาหารเป็นที่นั่งเล่นเพราะจะมีนักศึกษาผู้หญิงทยอยมากินข้าวเรื่อยๆตลอดทั้งวันรวมทั้งแจนด้วย

ทุกครั้งที่มากินข้าวที่โรงอาหารไอ้ตื้อก็หวังว่าจะได้เจอแจน
และแล้วก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาไอ้ตื้อมองราวกับเป็นคนรู้จักกัน

"แจน"นั่นเอง

เพียงคนที่เธอเดินมาด้วยไม่ใช่เพื่อนกลุ่มเดิมๆของเธอแต่เป็นชายหนุ่มตัวสูง ผิวขาว เดินเคียงคู่มาด้วย

ไอ้ตื้อรู้สึกตื้อในหัวตอนนี้มันรู้สึกว่ามัน"อกหัก"ใช่อกหักทั้งๆที่ยังไม่ได้รู้จักกันเลย
to be continue...