+++ Only You (2) +++

    บนเค้กก้อนใหญ่มีตุ๊กตาบ่าวสาวประดับอยู่ตรงยอด ใบหน้าเนื้อพอร์ซเลนยิ้มแย้มค้างอยู่อย่างนั้น ตุ๊กตาน้อยหมุนไปตามเพลง “We've only just begun” เพลงที่ดังออกมาจากลำโพงซึ่งแขวนอยู่คนละมุมห้อง ในร้านเบเกอรี่ที่แต่งไฟไว้อย่างสวย เป้าเด่นดี เฟธคิด ถ้าเธอมีปืน เธอจะยิ่งลำโพงคู่นี้ทิ้ง บ่าวสาวคู่น้อยนี้จะได้ไม่ต้องทรมาน ส่วนคู่ของเธอน่ะไม่ต้องพูดถึง

    เฟธกับแม่มาถึงที่ร้านเบเกอรี่นี้ได้ไม่ถึงชั่วโมง แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนนานเป็นวัน ไม่ใช่แค่เสียงเพลงที่ทำให้เธอประสาทเสีย แต่ยังมีเรื่องน้ำตาลในเลือดที่เธอเป็นห่วง อากาศในนี้มีแต่กลิ่นน้ำตาล แน่นอนว่าต้องอบอวลไปด้วยแคลอรี่ คลอเลสเตอรอลและไขมัน การสูดเข้าไปย่อมเป็นอันตรายใหญ่หลวง

    “โอเค ตกลงเราจะใช้เค้กห้าชั้นประดับด้วยมาร์ซิแพน ไม่ใส่อัลมอนด์”
    เฟธหันไปสนใจหญิงสาวหลังเคาน์เตอร์ที่เพิ่งพูดจบ หล่อนถือปากกากับกระดาษ มีผ้ากันเปื้อนผูกรอบเอวบาง หล่อนเธอต้องไม่กินของที่ตัวเองขายแน่ เฟธสรุป หรือหล่อนจะรู้อะไรที่เราไม่รู้

    หญิงคนนั้นว่าต่อ “แล้วไม่ทราบคุณอยากได้น้ำพุตรงชั้นล่างสุดของเค้กรึเปล่าคะ เราสามารถทำให้สีน้ำพุเข้ากับสีชุดเพื่อนเจ้าสาวได้ด้วยนะคะ แต่คุณต้องเอาตัวอย่างชุดมาให้เราดู“

    เฟธกะพริบตา “พูดเล่นใช่มั้ย”

    แม่ซึ่งกำลังตื่นเต้นต้องเอาแขนโอบลูกสาวแล้วบีบเตือน “อีกสามอาทิตย์แล้วนะเฟธ งานแต่งของลูกจะเป็นวันที่สวยงามที่สุด”

    “หนูก็หวังอย่างนั้นค่ะแม่” เธอฟันไปมองนอกร้าน เห็นฝนตกทแยงมุมกระทบกระจกหน้าต่างบานใหญ่

    แต่ทุกอย่างในร้านเป็นปกติ คาเรน คาร์เพนเตอร์ยังคงร้องเพลงไป “We've only just begun” แล้วบ่าวสาวคู่น้อยก็หมุนต่อไป

    พายุฝนที่ตกกระหน่ำมาทั้งวันเหลือเพียงสายฝนในช่วงเย็น ทั่วทุกที่ในพิตซ์เบิร์กเต็มไปด้วยแอ่งน้ำเล็กๆ จนท้องถนนดูไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ แต่ภายในอพาร์ตเมนท์ของเดวย์นกำลังมีปาร์ตี้ฉลองมันส์แบบสุดเหวี่ยง

    แขกเหรื่อผลัดกันขึ้นลงบ้านทาวน์เฮ้าส์สองชั้นวิวสวยหลังนี้ตลอดเวลา พรมผืนใหญ่สีขาวถูกเบรกด้วยโซฟาหนังสีดำและโต๊ะหินอ่อนสั่งทำ มีสีแดงแต้มแต่งนิดหน่อยเพื่อให้เกิดลูกเล่นไม่น่าเบื่อ ก็มัณฑนากรของเดวย์นพูดไว้แบบนี้นี่ เฟธยังจำได้

    ผนังที่ขาวไม่แพ้กันประดับด้วยภาพศิลปะสมัยใหม่ที่แอ๊บสแทร็คจนชวนตะลึง เฟธอดข้องใจไม่ได้ว่าภาพพิมพ์ที่เธอรักจะเข้ากับที่นี่ได้หรือ โดยเฉพาะอันที่เป็นรูปรุ้งกินน้ำตัดผ่านฟ้าสีหม่น ทำมุมโค้งอยู่เหนือหน้าผาสูงชันสีอิฐ

    อุปกรณ์สเตอริโอไฮเทคเปิดเพลงที่ฟังแล้วรู้สึกเหมือนได้กินไอศกรีมรสวานิลลา เป็นเพลงที่ฟังแล้วไม่รู้ตัวว่าฟังอยู่ แต่นับว่ายังดีที่มันไม่ใช่เพลง “We've only just begun”

    เฟธคิดเชิงปรัชญา ความรักต้องเอาชนะทุกอย่างได้สิ เธอกับเดวย์นต้องทำได้…ต้องมีทางสิ

    แล้วนี่มันก็งานเลี้ยงฉลองที่เธอหมั้นนะ เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่เธอเฝ้ารอมาแทบจะตลอดชีวิต แล้วชายที่เธอรักก็อยู่ข้างเธอตรงนี้ ชูมือเธอไว้เพื่อที่ใครต่อใครจะได้มาชื่นชมแหวนที่เขาซื้อให้เธอ แล้วเธอยังต้องการอะไรอีก

    “สวยมาก เฟธ” คนหนึ่งชม

    “ขอบคุณค่ะ” เธอเป็นอะไรไป รู้สึกแปลกๆ จนอยากจะถอดมือไว้ตรงนั้น เอาไว้ตรงกลางวงเลย คนจะได้ชื่นชมกันต่อไป แล้วเดินหนีมาซะ คงไม่มีใครสงสัยด้วยซ้ำว่าเธอหายไป

    เครื่องต้มกาแฟเครื่องใหญ่ส่งเสียงอยู่ตรงมุมห้อง แล้วยังมีเสียงจุกไม้ตอนเปิดขวดแชมเปญ เสียงฝนกับเสียงเพลงก็ยังดังไม่ขาด

    หนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น “อย่างน้อยๆ ก็ต้องห้าพัน…”

    เดวย์นซึ่งยืนสวมแว่น สูง หล่อเท่ และโดดเด่น ยิ้มน้อยๆ อย่างภูมิใจ
    เขาขยับมือเฟธเพื่อให้แสงกระทบเนื้อหินมากขึ้น เฟธแอบขอบคุณพระเจ้าในใจที่ตัวเองฉลาดพอ ไม่ทำให้แหวนมีคราบสบู่

    “ผมได้รู้เรื่องอัญมณีเยอะทีเดียว” เขาขยิบตาให้กลุ่มคนเพื่อเตือนให้รอฟังความรอบรู้ที่กำลังจะพูด “มันเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์นะ ทั้งที่ธาตุมีเยอะมาก แต่เรากลับได้พบธาตุคาบอนบริสทุธิ์ใสแจ๋วทรงแปดเหลี่ยมนี้” เขาเอาแขนโอบเฟธ “แต่บอกตามตรงนะ นี่ต่างหากอัญมณีของผม คือคนนี้”

    เฟธยิ้ม รู้สึกปวดขมับนิดๆ เดวย์นช่างแสนดี เธอโชคดีจริงๆ

    เขาตบไหล่เธอเบาๆ แล้วก้มมาจูบแก้มอย่างนุ่มนวล

    ความเจ็บปวดเล็กน้อยเมื่อครู่ทวีความรุนแรงขึ้น ตลกจัง เธอไม่เคยปวดหัวเลย แต่ตอนนี้ แค่ยิ้มก็ยังปวด แถมยังทำตัวไม่ถูกเอาเสียเลยเมื่อต้องมาอยู่ต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ คนที่ต่างก็มองเธอด้วยสายตาคาดหวัง เหมือนพวกถ้วยรางวัลที่เดวย์นชอบเอามาอวด และเพราะนี่คือเดวย์น ดังนั้นถ้าเธอเป็นถ้วยรางวัล ก็คงเป็นถ้วยรางวัลกอล์ฟ

    “โทษนะคะ” เธอพูดเบาๆ แล้วปลีกตัวมาโดยไม่ลืมเอามือมาด้วย แต่เดินยังไม่ทันถึงสามก้าวก็ถูกแม่ลากไปหาหญิงร่างใหญ่สองคนที่ยืนอยู่ใต้ภาพแอ๊บสแทร็คชิ้นใหม่ที่เดวย์นเพิ่งได้มา ภาพนี้ใช้สีเหลืองกับสีส้มเป็นหลัก ดูแล้วคล้ายสีผิวตกกระของผู้หญิงคนหนึ่งในสองคนนี้จริงๆ

    “เฟธ แม่อยากให้ลูกฟรานซิส สไตน์เมตซ์ แล้วก็เจน เมอรี่เวธเทอร์ ทั้งคู่เป็นป้าของเดวย์น มาจากฟิลาเดลเฟียจ้ะ ป้าข้างแม่”

    เฟธพยายามยิ้มอีกครั้ง “สวัสดีค่ะ ดีใจที่ได้พบนะคะ ขอบคุณมากค่ะที่มางานคืนนี้”

    สองสตรีพร้อมใจกันยิ้มให้เธอ เจน เจ้าของผิวตกกระเป็นคนพูด
    ก่อน “เดวย์นเป็นหลานรักของเรา เราตื่นเต้นมากที่เขาหมั้น”

    ฟราสซิสพยักหน้าอย่างเข้าใจ “หนูเป็นผู้หญิงที่โชคดีมากนะจ๊ะที่ได้เดวย์นของเราไป”

    “หนูก็คิดแบบนั้นค่ะ” เธอพูดอย่างอ่อนหวาน ใจนึกสงสัยว่าครอบครัวเเดวย์นจะมีผิวตกกระและมีปัญหาเรื่องน้ำหนักตัวเหมือนกันหรือเปล่า เธอมองไปรอบห้องเพื่อหาเคท

    จากคุณ : Vit - [ 30 มี.ค. 47 19:17:59 A:203.145.12.124 X: ]