ความคิดเห็นที่ 1 วันที่หนึ่งผ่านไป   วันที่สองผ่านไป  วันที่สามผ่านไป ปรามยังไม่รู้สึกตัว  นอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย  แผ่นอกเคลื่อนไหวตามลมหายใจแผ่วเบาอย่างอ่อนล้าราวกับว่าไม่อยากจะหายใจต่อไปอีกแล้ว  ปริมเฝ้าดูอาการของพี่ชายอย่างกังวลใจ  ใจหนึ่งไม่อยากจะเจอพ่อ  ไม่อยากจะได้รับความช่วยเหลือใด ๆ จากพ่ออีกเลย   แต่อาการที่ไม่ดีขึ้นของปรามทำให้ปริมยังไม่ตัดสินใจย้ายพี่ชายออกจากโรงพยาบาลนี้  ที่สำคัญพ่อของเธอเป็นหมอที่เก่ง  และมีความชำนาญด้านการผ่าตัดสมองที่สุด  เธอไม่อาจจะเอาความโกรธ ความเกลียดพ่อในอดีตมาล้อเล่นกับชีวิตของพี่ชายของเธอได้ “การ ถ้าฉันจะย้ายพี่ปรามออกจากโรงพยาบาลนี้ไปอยู่โรงพยาบาลใกล้บ้านดีมั้ย”  เธอถามเพื่อนหนุ่มขณะเดินไปตามทางเดินหลังผลักประตูกระจกออกมาจากลานจอดรถของโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมพี่ชาย ปฏิการมองหน้าเธอด้วยคำถาม “จะย้ายจริงหรอปริม” “ถ้าพี่ปรามอาการดีขึ้นกว่านี้นะ” “ปริม รับความช่วยเหลือจากพ่อเถอะนะ” “ทำไมต้องรับด้วยล่ะ” “เพราะยังไงเขาก็เป็นพ่อของปริมกับปรามวันยังค่ำ  เขามีสิทธิ์ไม่ใช่หรอ   ถ้าปริมไม่รับความช่วยเหลือจากพ่อ  ปริมจะไปรับความช่วยเหลือจากใคร   จากคนอื่นหรอ  แล้วปริมจะมีเงินพอที่จะรักษาปรามได้หรอ   ใครจะดูแลปรามดีเท่ากับพ่อของปริมล่ะ”   ปริมถอนหายใจหนัก ๆ  รู้สึกสับสนจนกับเหตุผลและความรู้สึกของตัวเองที่ขัดแย้งอยู่ภายในจิตใจ “เรื่องนั้นมันก็ผ่านมานานแล้วนะ  เมื่อเราต่างยังมีลมหายใจอยู่  ยังมีชีวิตอยู่จะโกรธเกลียดกันไปถึงไหน  เราจะทำให้เราต่างเสียความรู้สึกกันไปทำไม  ปริมเองมีความสุขใช่ไหมกับการกระทำอย่างนี้” คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธอต้องคิดทบทวนการกระทำของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าอีกครั้งและอีกครั้ง  และเธอรู้ว่าเขาพูดถูกต้องและมีเหตุผลที่ควรจะรับฟัง ไฟลิปเคลื่อนตัวตามหมายเลขลงมาหยุดเพื่อรับผู้โดยสาร  ประตูลิปเปิดออก   มีคนเดินออกเดินเข้า  ที่สะดุดตาคือมีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักถักเปียสองข้างอายุราว 4-5 ขวบ  เดินจูงมือกันออกมากับเด็กชายซึ่งดูตัวโตกว่า  ทั้งคู่อยู่ในชุดนักเรียน  เห็นแล้วรู้สึกน่ารักน่าเอ็นดู   “มากันสองคนหรือครับ  กำลังจะไปไหนเอ่ย ”  ปฏิการย่อตัวถามเด็กน้อย “คับ  ผมกำลังจะไปหาพ่อคับ  พ่อผมเป็นหมอออออยู่ที่นี่”  เด็กชายพูด ปริมรู้สึกสะดุดหน้าตาของเด็กผู้ชายเหลือเกิน  ทำไมถึงเหมือนพี่ปรามตอนยังเด็กขนาดนี้ “ปุ๊บกับปั๊บสวัสดีพี่ปริมสิลูก”  เสียงทุ้ม ๆ ดังขึ้นข้างหลังปริม  บอกให้ลูกชายและลูกสาวของเขาทักทายเธอ หมอหนุ่มใหญ่ย่อตัวรับเจ้าตัวน้อยทั้งสองเข้ามาไว้ในอ้อมแขน “สวัสดีครับพี่ปริม”  เด็กชายทักทายพี่สาวเสียงใสแจ๋ว  “พี่สวยจังเลยคับ”  แถมปากหวานอีกต่างหาก “สวัสดีค่ะพี่ปริม”  เด็กหญิงรีบทักทายตามอย่างพี่ชายบ้าง  “พี่น่ารักเหมือนหนูเลยนะคะ”   ทุกคนพากันหัวเราะความไร้เดียงสาเด็กน้อย  ปริมมองน้อง ๆ อย่างเอ็นดู  เธอโกรธเกลียดความบริสุทธิ์ของเด็ก ๆ ไม่ลงจริง ๆ “ปริม ให้พ่อได้ดูแลปรามจนหายดีนะ”  หมอหนุ่มใหญ่พูดขึ้นอีกครั้ง ปริมนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง  ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาบิดา “ค่ะ พ่อ  ขอบคุณค่ะ”  เธอกราบลงกับอกของผู้ให้กำเหนิด ชายหนุ่มสวมกอดบุตรสาวไว้ด้วยความคิดถึงเหลือเกินเกือบสิบปีที่ไม่ได้เจอกันเลย  ตอนนั้นปรามอายุ 17   ปริมเพิ่งอายุ 12 ขวบ  เขาเสียใจที่ไม่มีโอกาสได้อยู่ดูแลลูก ๆ ทั้งสองคนนี้อย่างที่ควรจะเป็น ปฏิการได้แต่ยืนดูด้วยรอยยิ้ม  ความรักความเข้าใจกันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้น  ณ  ที่ใด  ที่นั่นก็เต็มไปด้วยความสุข  ความอบอุ่นและงดงามเสมอ =============== วันที่สาม วันที่สี่ .วันที่ห้า .วันที่หก .วันที่เจ็ดผ่านไป . ปรามก็ยังไม่รู้สึกตัว   ปฏิการเฝ้ามองปริมที่รู้สึกเป็นห่วงพี่ชายมากขึ้นเรื่อย ๆ  จนกินข้าวไม่ได้  จนนอนไม่หลับ    สมองเต็มไปด้วยความห่วงและกังวลใจตลอดเวลา  ชั่วอาทิตย์หนึ่งเธอผ่ายผอมลงอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่ยอมกินอะไร  เขาแอบเห็นของกินที่เขาซื้อมาฝากอยู่ในถังขยะเสมอ    แต่เวลาอยู่กับเพื่อน  เธอจะทำเป็นร่าเริงเผื่อกลบเกลื่อนไม่ให้เพื่อน ๆ เป็นห่วง  แต่เวลาอยู่คนเดียวเขาแอบเห็นเธอเศร้าซึม  แอบร้องไห้คนเดียว   หลัง ๆ เริ่มไม่ยอมไปเรียน  เอาแต่มาเฝ้าพี่ชาย   เขาได้แต่สงสารเธอ  ไม่กล้าพูดอะไรที่ทำให้เธอสะเทือนใจไปมากกว่านี้   “ปริม ไปทานข้าวกันเถอะ”  ปฏิการชวนเธอออกจากห้องผู้ป่วยในตอนค่ำ “นายไปกินก่อนเถอะ  เดี๋ยวไปกินเอง”  สายตายังคงเฝ้ามองหน้าพี่ชายที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง “ไปด้วยกันเถอะนะ”  เขาพยายามใจเย็นขอร้องเธอ  และรู้ดีว่าถ้าเชื่อเธอ  คงไม่ยอมไปกินแน่นอน “นายไปเถอะ  ฉันยังไม่หิว  และกลัวว่าพี่ปรามตื่นขึ้นมาแล้วจะไม่เจอใคร” ชายหนุ่มเริ่มอารมณ์ขุ่น ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอปฏิเสธ  แต่ทุกครั้งที่ชวนไปทานข้าว  เธอจะดื้อตอบแบบนี้เสมอ  แต่ยังพยายามบังคับน้ำเสียงให้ปกติ “ต้องกินอะไรบ้างนะปริม” เธอยังคงนิ่งเฉยไม่สนใจ   ขยับผ้าห่มห่มให้พี่ชายครั้งแล้วครั้งเล่า  ทั้ง ๆ ที่ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย   ปฏิกิริยาของเธอทำให้เขาคิดว่า  จะปล่อยให้เธอเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว   เขาต้องทำอะไรซักอย่าง? “อยากให้ปรามเจอเธอในสภาพแบบนี้หรือไง!!” เขาโพล่งออกไปอย่างเหลืออด   พูดดีด้วยก็แล้ว  ปลอบใจก็แล้ว  พยายามหว่านล้อมทุกวิถีทางแล้ว   เธอยังดื้อไม่มีเหตุผล   ชายหนุ่มลากข้อมือหญิงสาวเข้าห้องน้ำไปดูสารรูปตัวเองในกระจก  ปริมมองเห็นผู้หญิงแก้มตอบ ๆ  ขอบตาแดงช้ำและคล้ำจนดูไม่ได้  มีแต่ความหมองเศร้า  มันดูแย่มากอย่างที่ไม่เคยเห็นตัวเองมาก่อน “ปรามจะดีใจมั้ย  ที่เห็นปริมเป็นแบบนี้!  ปรามจะรู้สึกยังไง   แล้วปริมจะเอาแรงที่ไหนดูแลปรามถ้าเขาฟื้นขึ้นมา!!” ปฏิการพูดเสียงดังอย่างลืมตัว   “ไหนบอกจะดูแลปราม!   แล้วสภาพแบบนี้จะดูแลไหวหรอ!”   แล้วดึงปริมออกมาดูหน้าปราม “ปรามคงอยากฟื้นขึ้นมาเจอปริมในสภาพอย่างนี้หรอกนะ!!    ที่ปริมทำอยู่ทุกวันนี้  มันช่วยอะไรให้ดีขึ้นมาบ้าง  ฉันขอถามหน่อย!!” “ฉันเป็นห่วงพี่ปรามมันผิดหรอ ”  น้ำเสียงนั้นแผ่วเบา  น้ำตารื้นขึ้นมาคลอดวงตาเอาไว้ “ไม่ผิด!!  แต่ปริมก็ต้องห่วงตัวเองด้วยสิ!   ดูแลตัวเองด้วย   ปรามมีพยาบาล  มีหมอ   มีคุณพ่อ  มีปิ่นขวัญที่คอยดูแลอยู่แล้ว  ปริมมีหน้าที่ทำอะไร!  เรียนด้วยใช่มั้ย!  แล้ววันนี้โดดเรียนมาทำไม   ไหนปริมบอกฉันเองว่าให้ทำหน้าที่ของฉันให้ดีที่สุดไง  ปริมลืมแล้วหรอ” “ฉัน กลัว ”  น้ำตาคลอในขอบตาร่วงผล็อยมาตามแก้มตอบนั้น  เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นปริมร้องไห้  ปกติเธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งและไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นง่าย ๆ “ถ้าไม่มีพี่ปราม ฉัน ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร ” เสียงนั้นแตกพร่า ขาดห้วงเป็นระยะ  สลับกับเสียงสะอึกสะอื้น เขาสวมกอดเธอเอาไว้อย่างปลอบโยน  ร่างบอบบางนั้นสั่นไหวเบา ๆ “ปริม ไม่ต้องกลัวนะ  ปรามจะไม่เป็นอะไร  เชื่อฉันสิ  ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม  แม้ว่าปรามจะไม่อยู่   เธอก็จะอยู่กับฉันไง   ฉันจะดูแลเธอเอง   แต่ตอนนี้ปรามยังมีลมหายใจอยู่  ปริมต้องเชื่อมั่นว่าเขาจะฟื้นขึ้นมานะ   อย่าทำตัวหมดอะไรตายอยากแบบนี้ได้มั้ย” เขารู้สึกสงสารเธอเหลือเกิน  ไม่อยากให้เธอเป็นแบบนี้เลย  เขาอยากจะช่วยเธอ   จะทำอย่างไร  จะใช้วิธีไหน  ที่จะทำให้เธอรู้สึกดีกว่านี้   ทำให้เธอดีขึ้น  ทำให้เธอยิ้มได้  ทำให้เธอหัวเราะ  ทำให้เธอมีกำลังใจ   เขาพร้อมจะทำทุกอย่าง   ทุกวิถีทาง   จะยอมเป็นอะไรก็ได้   จะยอมทำอะไรก็ได้   ขอให้เธอกลับมาเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งอย่างเดิม ========== สวัสดีค่ะ  เป็นอย่างไรกับบ้างคะ  ขอบคุณทุกคนที่แวะมาเยี่ยมเยียนกันเสมอนะ  ^ _ ^ 3-10 เม.ย. นี้ไปศรีสะเกษค่า... 19-23 เม.ย.นี้  ค่ายเยาวชนคนสร้างชาติ  สนใจ  โทรไปติดต่อขอใบสมัครได้ที่  02-3745230  ทุกอย่างฟรีหมดนะคะ  สนุกและได้อะไรดี ๆ แน่นอนค่ะ  รับอายุ 15-25 ปีนะคะ   จบข่าวค่า... จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 30 มี.ค. 47 22:29:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สถานการณ์เก็บคะแนนจริงจริง จากคุณ : canossa - [ 30 มี.ค. 47 22:47:22 A:133.68.126.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปรามไม่เป็นอะไรแน่นอน เพราะหลานริ เป็นคนดี ต้องไม่ทำร้ายตัวละครที่ตนสร้างมากับมือแน่ (ว่าไปโน่นเลย) ตอนนี้มาฉากสะเทือนใจอยู่สองสามฉากแน่ะ จากคุณ : GTW - [ 30 มี.ค. 47 23:40:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอาใจช่วยให้ปรามฟี้นค่ะ...... จากคุณ : กระวาน - [ 31 มี.ค. 47 01:23:16 A:62.134.116.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^___________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 31 มี.ค. 47 02:54:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต้องดูแลตัวเองก่อน ถูกต้องแล้ว จากคุณ : scottie - [ 31 มี.ค. 47 12:04:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 canossa เพราะการจะรักใครย่อมต้องมีเหตุผลให้รักไงล่ะ  อิอิ  อยู่ ๆ จะรักเลยได้ไง  จริงไหม  เพียงแต่บางที  เราไม่ค้นหาคำตอบ  ว่าทำไมเราถึงรัก  ^ _ ^ GTW ^ __________________ ^ แหม .ปู่ก้อ ทำเป็นรู้น้า ..อิอิ แล้วปู่สะเทือนใจฉากไหนบ้างหรอคะ  อยากรู้จัง .. กระวาน ขอบคุณค่า .ที่เอาใจช่วยปรามนะคะ ^ _ ^ น้ำลายบูด มายิ้มอีกแล้ว   ให้รู้ว่ามาเยี่ยมเยียนกัน  ขอบคุณค่ะ  หวังว่าคงสบายดีนะคะ scottie เห็นด้วย ๆ ค่ะ  ^ _ ^ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 31 มี.ค. 47 22:54:34 A:203.113.36.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ว้า ตอนนี้นางเอกโทรมอะ ว่าแต่ประหยัดงบเปล่า ฉากส่วนใหญ่ถ่ายที่โรงพยาบาลน่ะ เข้าค่ายอยากไป แต่อายุไม่ถึงทำไงดีล่ะ แวะมาจับไก่ด้วยจ้า ลิป ==>  ลิฟท์ กำเหนิด ==> กำเนิด แต่อ่าน กำเหนิด จ้า จากคุณ : รสา รสา - [ 1 เม.ย. 47 03:20:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อิอิ  ดีค่า...พี่รสา อืม...คิดว่าคนเรามีจุดอ่อนด้วยกันทุกคนนะคะ  ไม่มีใครที่แข็งแรงและเพอเฟกได้ทุกช่วงของชีวิตหรอก พูดผิดหรือเปล่าคะพี่รสา  เรื่องอายุไม่ถึงอ่ะ  อายุเกินอ๊ะเปล่า  อิอิ  ต้องบอกใหม่ค่ะ  ว่าอายุไม่อยู่ในเกณฑ์นะคะ  ^ _ ^ ขอบคุณมากค่าาา  ที่มาจับไก่ให้นะคะ  ไม่ได้เป็นไข้หวัดนกนะคะ  จับได้ค่ะ  ไม่เป็นอันตรายน้า... นั่นจิคะ  งบบานปลายเลยค่ะ  ต้องประหยัด  อิอิ  บ่จี๊พอดีเลยค่า..ช่วงนี้  ^ ________ ^ ว่าแต่พี่รสามีปิดเทอมรึเปล่าคะ  กลับเมืองไทยรึเปล่าคะ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 1 เม.ย. 47 22:56:40 A:203.107.194.142 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 เศร้าจัง..เข้าใจเลยว่าปริมต้องมีกำลังใจมาก ๆ โชคดีจังเลยจ่ะ..ที่มีปฏิการอยู่ด้วยนะ เพื่อนยามยาก..พิสูจน์น้ำใจด้วยเลยเนอะ.. อยากบอกปริมว่า.. บางครั้ง..การให้อภัย.. ก็ทำให้้เรามีความสุขมากกว่าเดิม.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 3 เม.ย. 47 23:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คือสัญญา ตอน 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2656960/W2656960.html ตอนที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2765948/W2765948.html แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 47 02:19:26 จากคุณ : รสา รสา - [ 16 เม.ย. 47 23:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ลิฟต์ ไม่ใช่ลิป คราวก่อนก็ เบสส์ ไม่ใช่เบท นะครับ ปิ่นนะบทหายไปเฉยเลย แม้คราวนี้จะเอ่ยมานิดหนึ่งแต่บอกแม่ป่วยแล้วก็ไม่กล่าวอีกเลย แม้จะมาเยี่ยมตอนปรามป่วยก็ไม่เห็นเงาแม้แต่น้อย ทำให้เรื่องเบาไปหลายขีด จากคุณ : นาย (หูโน่) - [ 26 เม.ย. 47 00:21:13 ]