+++ Only You (3) +++

    รถแท็กซี่เลี้ยวมาจอดหน้าอาคารผู้โดยสาร เฟธส่งแบงก์เต็มกำมือให้คนขับแล้วรีบลง หลังถามทางจากบู๊ทขายตั๋วแล้วเธอก็วิ่งไปตามทางเดิน

    นี่เธอทำกำลังอะไรของเธอ

    แลรี่เป็นนักกีฬากรีทาสมัยไฮสกูล แต่เธอกลับเกลียดการวิ่งเป็นชีวิตจิตใจ เพียงแต่เธอมีใจสู้ ตามแบบเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่เล่นผีถ้วยแก้วแล้วเชื่อว่าสิ่งลี้ลับนั้นมีทางเป็นไปได้ เด็กผู้หญิงที่ทำตาโตใส่มาดามดิวินาตอนที่หล่อนทำนายชื่อชายผู้เป็นพรหมลิขิตของเธอออกมาเป็นชื่อเดียวกันเป๊ะ  แล้วแบบนี้จะว่ามันเป็น เรื่องบังเอิญ ได้ยังไง เป็นไปไม่ได้ แต่ถ้ามันบังเอิญจริง ก็ถือว่าโชคดีที่เธอได้รู้ตอนนี้ ก่อน ที่เธอจะต้องแต่งงานกับเดวย์น

    แต่พอไปถึงบันไดเลื่อนเธอก็ต้องชะงัก เพราะบันไดเลื่อนทางสองข้างไม่ได้เลื่อนไปในทางที่เธอจะไป บันไดธรรมดาก็ไม่เห็น ดังนั้นเธอจึงต้องรวบทั้งกระโปรงและซับในสีขาวแล้ววิ่งสวนขึ้นบันไดเลื่อนที่กำลังเลื่อนลง โชคร้ายที่บันได้ค่อนข้างแคบ ยืนสองคนยังแทบไม่ได้ แล้วชุดที่เธอใส่ก็ทำให้ตัวเธอกินที่แทบจะเท่าคนสองคน กว่าจะถึงขั้นบนก็ถูกคนจำนวนนับไม่ถ้วนมองด้วยความตกใจ วิ่งไปก็ต้องคอยพูด “ขอโทษค่ะ” ไปตลอดทาง

    พอถึงทางเดิน C เธอก็เดินขึ้นทางเลื่อน แต่คนดันเยอะจนเดินต่อไม่ได้ เลยโดดออกมา แล้วก็เพิ่งเสียดายเป็นครั้งแรกในชีวิตว่ารู้อย่างนี้ไปฝึกวิ่งบ้างก็ดีหรอก เพราะแม้จะเข้าคลาสแอโรบิคสัปดาห์ละสองครั้ง แต่มันไม่ช่วยให้การวิ่งของเธอดีขึ้นเลย

    เธอวิ่งสุดฝีเท้า ผ่านกลุ่มนักกีฬาเบสบอลที่เดินทางเข้าประเทศจนไปถึง TWA ประตู 34 ตอนนั้นเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบสีกรมท่าติดกระดุมทุกเม็ดเพิ่งปิดประตูงวงช้าง นี่ชีวิตเธอต้องมาพังเพราะกระดุมงั้นหรือ เฟธคิดแบบไม่มีเหตุผล

    “เที่ยวบิน 417” เธอพูดแทบไม่หายใจ “ออกไปรึยังคะ”

    เจ้าหน้าที่หนุ่มมองชุดเจ้าสาวด้วยความสงสัย “เราปิดประตูเครื่องแล้วครับ เราประกาศเรียกล่วงหน้าหนึ่งชั่วโมงนะ ขอบอร์ดดิ้งพาสด้วย”

    “ฉัน-ฉันคงไปทำหล่นไว้ที่ไหน” เธอเหลือบไปนอกหน้าต่าง เห็นเจ้าหน้าที่กำลังเตรียมถอดงวงช้าง

    “เสียใจด้วยครับ แต่ถ้าไม่มีบอร์ดดิ้งพาส เราก็ให้คุณขึ้นเครื่องไม่ได้”
    เฟธพยายามควานดูในกระเป๋าพร้อมกับหาทางเล็ดลอดผ่านเชือกกั้นเข้าไปจนได้ แต่เจ้าหน้าที่ก็ตามมาคว้าแขนไว้

    เธอมองเขาด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลอหน่วย “ฉันแน่ใจนะว่าฉันเอามาด้วย…”

    เธอยอมให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ เดมอน แบรดลี่ย์อยู่ใกล้ถึงขนาดนี้แล้ว เธอจะยอมไม่เจอเขาได้ยังไง สมัยเป็นวัยรุ่นเฟธเคยเฝ้าฝันกลางวันถึงเดมอน แบรดลี่ย์เป็นชั่วโมง อยากรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ทำอะไร หน้าตาเป็นยังไง ที่สำคัญที่สุด เธออยากรู้ว่าเขาจะคิดถึงเธอเหมือนที่เธอคิดถึงเขาไหม แถมเธอยังเคยเขียนชื่อ คุณนายเดมอน แบรดลี่ย์ กับ เฟธ แบรดลี่ย์ ลงในหน้ากระดาษสมุดตั้งไม่รู้กี่เล่ม

    แล้วตอนนี้เขาก็อยู่ใกล้เธอแค่นี้…

    “ดีครับ เพราะอย่างที่บอก ผมให้คุณขึ้นเครื่องไม่ได้ถ้าคุณไม่มีบอร์ดดิ้งพาส”

    “โอเค” เฟธเริ่มสติแตก “คุณพูดถูก ฉันไม่มีบอร์ดดิ้งพาส แต่ฉันมีเครื่องสำคัญมากต้องบอกผู้ชายบนเครื่องบินลำนี้ คุณช่วยเปิดประตูเครื่องให้ฉันเข้าไปซักวินาทีเดียวไม่ได้เหรอ” โอ พระเจ้า งวงช้างกำลังจะแยกออกจากเครื่องแล้ว เธอพยายามแทรกตัวเข้าไป

    “เรามีกฎที่เคร่งครัด” เขาคว้าแขนเธอตรงบริเวณถุงมือ “ทั้งหมดก็เพื่อความปลอดภัยของพวกคุณ” พยายามดึงเธอไว้ ถุงมือสีขาวเริ่มลื่นหลุด

    “มันเป็นเรื่องฉุกเฉินจริงๆ ได้โปรด ได้โปรด…แค่ครั้งเดียวนะคะ”

    แต่เจ้าหน้ายังยื้อไม่ปล่อยจนถุงมือเลื่อนลงมาถึงข้อมือ

    “คุณไม่เข้าใจเหรอ ที่คุณทำส่งผลถึงชีวิตฉันนะ!”

    “โอเค เอ่อ รอสักครู่แล้วกันครับ” เขาจับแขนเธอไว้ข้างหนึ่ง มืออีกข้างก็ยกหูโทรศัพท์

    เฟธมองไปนอกหน้าต่าง เห็นเครื่องบินค่อยๆ ออกตัว

    “ใช่ ผมบิลนะจาก TWA” เขาลดเสียง “เราพบเหตุการณ์รหัส 237 อือฮึ ใช่ ขอบคุณมาก” พอวางหูก็หันมายิ้มแบบเสแสร้งสุดๆ “รอสักครู่นะครับ” เมื่อเห็นรปภ.เดินมาแต่ไกลเขาก็โบกมือ

    เฟธสะบัดจนหลุดจากการเกาะกุมของเจ้าหน้าที่ แล้วไปเกาะหน้าต่างดูเครื่องบินที่ค่อยๆ ทะยานหายไปในความมืด เอามือกดกระจกหน้าต่าง ราวกับว่าทำเช่นนี้แล้วจะช่วยให้เธอเอื้อมไปแตะเดมอน แบรดลี่ย์ได้ เขากำลังจะไปจากชีวิตเธอโดยที่ไม่เคยแม้จะแต่เข้ามา ช่างเศร้าเหลือเกิน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก้าวมายืนด้านหลัง

    เฟธเหลือบมองแล้วหันกลับไปมองเครื่องบิน “ผู้ชายที่ฉันควรจะแต่งงานด้วยอยู่บนเครื่องบินลำนั้น”

    เธอกับรปภ.ยืนมองเครื่องบินลับหายไปจากสายตา และยังยืนอยู่จนกระทั่งเครื่องบินถูกผืนฟ้ามืดกลืนหาย

    จากคุณ : Vit - [ 31 มี.ค. 47 10:56:35 A:203.145.13.134 X: ]