ความคิดเห็นที่ 1 วาเปอเร็ตโต แล่นเข้าไปในแกรนด์คาแนล แล้วทั้งคู่ก็มาอยู่ในเวนิซ เฟธดื่มด่ำกับทิวทัศน์เป็นอย่างยิ่งเมื่อเรือแล่นผ่านวังที่มีอายุเก่าแก่นับร้อยปี ด้านหน้าที่เคยเป็นซากปรักหักพังได้รับการบูรณะใหม่ หน้าต่างที่มีแสงเทียนอยู่ด้านในก่อให้เกิดผืนเงาสีทองบนผิวคลอง ปลุกจินตนาการของเธอให้มีชีวิตชีวา ตึกพวกนี้หรือที่เคยมีหญิงในชุดยาวกับชายสวมผ้าคลุมพลิ้วไหวอาศัยอยู่ ทั้งยังเต็มไปด้วยกลอุบาย ความลับ กิเลส และเรื่องชู้สาว “ที่นี่คือบ้านของเบอร์นินี่ คาซาโนว่า มาร์โคโปโล” เธอพึมพำ “เป็นแรงบันดาลใจของ Words-worth, Byron, Longfellow ” “เดอะเดนิลี่” คนขับขานชื่อแล้วหักหัว วาเปอเร็ตโต เข้าเทียบท่า เฟธยืนนิ่ง อัศจรรย์ในความสวยงามหรูหราของบริเวณด้านหน้าเดนิลี่ โรงแรมที่มีชื่อเสียงมากของเวนิซ สร้างมาตั้งแต่ศตวรรษที่สิบห้า ระเบียงที่ยื่นออกมาให้บรรยากาศแบบสมัยเก่า เมื่อครั้งเจ้าชายเจ้าหญิงเชื้อสายอิตาเลียน ตลอดจนขุนนางชายหญิงได้ยืนอยู่ตรงที่ที่เธอยืน โป๊ะไฟจากท่าเรือดึงดูดให้เธออยากเดินดูให้รอบๆ หลังจากต้องวิ่งพล่านและเดินทางเป็นเวลานานเพื่อมาที่นี่ เธอเพิ่งจะเริ่มรู้สึกเข่าอ่อนก็ตอนนี้เอง เธอเฝ้าฝันว่าอยากมาเวนิซ เธอเฝ้าฝันว่าอยากเจอเดมอน แบรดลี่ย์ ตอนนี้ฝันครึ่งหนึ่งกลายเป็นจริงแล้ว เพียงแต่เธอก้าวเข้าไปในโรงแรมเท่านั้น ฝันที่เหลือก็จะเป็นจริง “เดี๋ยวนะ” เคทคว้าแขนเฟธที่กำลังจะก้าวเข้าไป “นี่มันโรงแรมแบบ ไลฟ์สไตล์ นะ” “งั้นเหรอ” เคทมองหน้าเคลิบเคลิ้มของเฟธแล้วรู้เลยว่าเธอไม่เก๊ท “ของพวกที่ทั้งรวยทั้งดังนะ แต่เราไม่ใช่เลย เราไม่มีปัญญาจ่ายหรอก” “เธอแน่ใจเหรอ” “แน่สิ แคธี ลี ครอสบี้ก็พักที่นี่” เฟธเดินต่อแต่แล้วก็ต้องหยุดเมื่อรู้สึกว่าเคทไม่ก้าวตาม “แค่คืนเดียวเท่านั้นแหละน่า” เคทยังนิ่ง “เขารับเครดิตการ์ดนะ” เคทก็ยังนิ่งเหมือนเป็นรูปปั้น “แถมเรายังสะสมไมล์ได้ด้วย” เคทสูดหายใจ “โอเค” ชายชรามาดดีคนหนึ่งเปิดประตูให้ทั้งคู่ เฟธมองเขาอย่างจงใจตอนเดินผ่าน แม้จะเดินเลยไปแล้วก็ยังหันหลังมามอง “อะไร” เคทถาม “เธอคิดว่านั่นคือเขาเหรอ” เฟธส่ายหน้า “ไม่ใช่หรอก” ถ้าเธอเห็นเขาเธอต้องรู้แน่ จะไม่รู้ได้ไงละ มันเป็นพรหมลิขิตนะ เคทคว้าแขนเพื่อน "พระเจ้า เธอดูล็อบบี้ซะก่อน” ล็อบบี้ที่หรูหราด้วยศิลปะสมัยเก่าทำเอาทั้งสองถึงกับอึ้งไปด้วยความทึ่ง ภาพเพดานโค้ง พื้นหินอ่อน พรมเก่าแก่สวยงามล้วนเป็นภาพที่ทั้งคู่ปรารถนาจะได้เห็น แล้วยังมีเตาผิงขนาดใหญ่ตรงผนังอีกฟาก มีแจกันใบเขื่องตั้งกระจายตามจุดพร้อมจัดแต่งด้วยดอกไม้สดก้านยาว เป็นภาพที่โรแมนติกมาก บรรยากาศแบบนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้ เป็นล็อบบี้ที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คน มีผู้ชายบุคลิกสง่างามและดูสูงส่ง บ้างนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ นั่งเล่น ไม่ก็สูบบุรี่ เดมอน แบรดลี่ย์ก็อยู่ในนี้ ที่ไหนสักแห่ง เธอต้องหาเขาก่อน แววตาเฟธเป็นประกายอย่างคาดหวัง “วิเศษมั้ย” เธอพูดเสียงเบา เคทพยักเพยิดไปทางฟร้อนท์ “ไปกันเถอะ” “Buon giorno” เสมียนทักทาย เขาเป็นชายวัยห้าสิบปลายๆ ร่างกายกำยำ ไว้หนวดที่ตัดแต่งมาอย่างดี สีหน้าเย็นชาแสดงถึงความเหนือกว่าเล็กน้อย “หวัดดีค่ะ” เคทว่า “จองไว้ชื่อเฟธ คอร์เบ็ตต์ค่ะ” เสมียนพยักหน้าแล้วคีย์ข้อมูลลงในคอมพิวเตอร์ เคทหยิบบัตรเครดิตออกมา ขณะที่เฟธยังมองล็อบบี้แบบไม่หายตื่นเต้น “ถ้าเห็นเขาอย่าลืมบอกฉันด้วยละ” เฟธพยักหน้า ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ ในล็อบบี้มีผู้ชายเยอะมาก เธออาจจะไม่รู้ว่าคนไหนคือเขา แต่ไม่เป็นไร ถึงเธอจะไม่สามารถรู้ได้ในทันที ก็ไม่สำคัญ เพราะยังไงเขาก็อยู่ที่นี่ เดี๋ยวเธอก็จะได้เจอกันแล้ว เคทหันไปยื่นบัตรเครดิตให้เสมียน “ชำระค่าห้องด้วยบัตรใบนี้นะคะ” พอเฟธได้ยินเสียงก็หันไปดูบัตรที่เคทยื่น เป็นบัตรอเมริกันเอ็กซ์เพรสที่มีชื่อลอว์เรนซ์ คอร์เบ็ตต์อยู่บนบัตร เธอมองหน้าเคท เจ้าตัวยักไหล่เหมือนไม่เห็นเป็นไร นั่นสิ เฟธคิด ไม่เห็นเป็นไรเลย ทำไมเหรอ กับการโดดขึ้นเครื่องข้ามมหาสมุทรเพื่อมาตามหาพรหมลิขิตที่นี่ ไม่เห็นเป็นไรเลย ทำไมเหรอ กับการปล่อยให้ตัวเองได้ทำในสิ่งที่มัน ‘ไม่เห็นเป็นไรเลย’ อีกสักครั้ง เมื่อรวบรวมความกล้าได้เฟธก็พูด “ช่วยเช็กให้ด้วยนะคะว่าคุณแบรดลี่ย์อยู่ห้องไหน” เสมียนพิมพ์ชื่อลงในคอม เฟธมองดู ทั้งเกร็งทั้งตื่นเต้น “พระเจ้า ฉันทนไม่ไหวแล้วเคท ฉันกำลังจะได้ไปหาเขาที่ห้องแล้วอธิบายทุกอย่างให้เขาฟัง” “ยังไง เธอจะพูดว่าอะไร จะเริ่มจากเรื่องผีถ้วยแก้วงั้นเหรอ” “อาจจะ ไม่รู้ แต่ทำไมจะไม่ได้ละ ฉันก็จะบอกว่า –“ “ขอโทษครับ” เสมียนพูด “คุณแบรดลี่ย์เช็กเอาท์ไปแล้วครับ” จากคุณ : Vit - [ 1 เม.ย. 47 10:38:50 A:203.145.12.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ว่าไงนะคะ” เฟธหันขวับ “จะเช็กเอาท์ได้ยังไง เขาเพิ่งมาถึงวันนี้นะ” “คุณแบรดลี่ย์เพิ่งออกไปเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงที่แล้วนี่เองครับ ไม่ทราบคุณอยากได้ห้องด้านในหรือว่า –“ “ไม่ๆ คุณไม่เข้าใจ เขาจะเช็กเอาท์ไปได้ยังไง ฉันมาเพื่อพบเขาที่นี่นะ” ทุกอย่างต้องสูญเปล่างั้นหรือ ทั้งผีถ้วยแก้ว มาดามดิวิน่า โทรศัพท์ การเดินทาง ความฝันของเธอ “ผมเสียใจด้วยครับ บางทีคุณอาจเข้าใจอะไรผิด” “คุณแน่ใจเหรอว่าเขาไปแล้วจริงๆ” เธอพยายามไม่แสดงอาการตระหนก “คุณอาจดูพลาดก็ได้ คุณต้องดูพลาดแน่ๆ ช่วยดูให้อีกทีนะคะ ได้โปรด นะคะ” พวกอเมริกัน เสมียนพยายามสุดชีวิตที่จะไม่กลอกตา พวกอเมริกันที่ชอบเอาแต่ใจ ไม่เคยยอมเข้าใจหรอกว่าทำไมโลกถึงไม่เป็นไปอย่างที่ตัวเองต้องการ แต่เขารู้หน้าที่ตัวเองดี เพราะเขาคือมืออาชีพ เลยทำทีเป็นเช็กคอมพิวเตอร์อีกครั้ง “เสียใจด้วยครับ แต่คุณแบรดลี่ย์ออกไปแล้วจริงๆ” เฟธมองหน้าเขา รับไม่ได้กับสิ่งที่ได้ยิน พวกอเมริกันหัวดื้อ เสมียนถอนใจแล้วลองเสนอวิธีอื่น “ห้อง 217” เขาอ่านข้อมูลหน้าจอ แล้วหันไปดูกุญแจบนผนังด้านหลัง “เขาคืนกุญแจแล้วครับ เกรงว่าเพื่อนคุณคงไปแล้ว” เฟธอึ้งสนิท ค่อยๆหันเดินออกไปทางประตู “เขาไปทางไหนคะ” เคทถามเสมียน “ผมไม่ทราบครับ” เสมียนตอบอย่างสุภาพทว่าหนักแน่น “ปกติเราไม่ติดตามแขกออกไป” เฟธเดินเข้าไปหาดอร์แมนนอกโรงแรม เธอมาไกลเกินกว่าจะถอยแล้ว นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเธอแล้ว เธอหยิบรูปถ่ายจากหนังสือรุ่นออกมาจากกระเป๋าเงิน แล้วถือรูปเบลอๆ ตรงหน้าเขา “คุณเห็นผู้ชายคนนี้บ้างมั้ยคะ เขาไปทางไหน” “นั่นผู้หญิงนี่ครับ” “ไม่ๆ เจ้าของหูที่อยู่หลังเด็กผู้หญิงน่ะ” ดอร์แมนจึงดูรูปอีกทีแล้วหัวเราะก๊าก พวกอเมริกัน นี่จริงๆ เลย ตลกชะมัด เฟธหน้าหงิก “ฉันซีเรียสนะ!” พนักงานหนุ่มหยุดหัวเราะทันที เขาอาจจะขำคนอเมริกันก็จริง แต่พวกนี้ให้ทิปหนักทีเดียว เขาพูดภาษาอิตาเลียนแล้วชี้ไปไกลๆ เฟธออกวิ่งไปตามทางที่ชี้ ไปตามถนน สะพาน ไปยังคลอง ต้องหาเขาให้พบ! กว่าจะไปถึงท่าเรือก็แทบหายใจไม่ทัน รีบมองดูคนที่กำลังลงเรือวาเปอเร็ตโต ผู้หญิงเดินเฉียดเธอไป ตามด้วยผู้ชาย อีกคนเข้ามาชนเธอตรงมือ รูปใบน้อยร่วงลงสู่พื้น เธอเอื้อมมือลงไปจะหยิบ ก็พอดีมีชายสวมรองเท้าสีน้ำตาลเงางามเหยียบลงบนรูป เธอพยายามคว้าขาชายคนนั้นแต่พลาด เธอคว้าอีกที คราวนี้ไม่พลาดแล้ว ชายเจ้าของรองเท้าทำหน้างง “ขอโทษค่ะคุณ ขอโทษนะคะ คือฉันว่าของๆ ฉันไปติดอยู่ที่ส้นรองเท้าคุณน่ะค่ะ” ชายคนนั้นก้มมองเธอ ท่าทางคงสับสน “จะว่าอะไรมั้ยคะถ้าฉัน—“ เธอหยิบรองเท้ามาพลิกดู นั่นไง รูปเล็กๆ ติดหนึบอยู่ตรงส้นเท้าอย่างน่าอัศจรรย์ เธอแอบกรี๊ดดีใจแล้วหยิบรูปออกจากรองเท้า “ขอบคุณคะ” และแล้วลมกรรโชกแรงก็พัดวูบมา จนภาพจิ๋วในมือเธอลอยละลิ่วสู่คลองแกรนด์คาแนล เธอได้แต่ยืนมองภาพถูกสายน้ำสีดำกลืนหายไป มิอาจทำอะไรได้เลย “มันคืออะไรเหรอครับ” ชายคนนั้นถามแบบใคร่รู้ “พรหมลิขิตของฉันน่ะค่ะ” จากคุณ : Vit - [ 1 เม.ย. 47 10:42:31 A:203.145.12.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 “211” เฟธพูดพลางเดินไปตามทางเดินชั้นสองช้าๆ นับตัวเลขห้องไปด้วย “213 ” “ฉันว่าเราไม่ควรมาเดินเตร่แถวนี้นะ” เคทกระซิบ “เราเป็นแขก มีสิทธิ์เดินที่ไหนก็ได้” “แต่ว่าห้องเราไม่ได้อยู่ชั้นนี้ ที่ฉันยังเข้าใจเลย ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจ” เคทสะดุ้งเมื่อเห็นแม่บ้านเข็นรถผ่านไป “นี่ไง” เฟธพูดด้วยความดีใจ เดินมาหยุดหน้าห้องหนึ่ง “ห้อง 217” “มันไม่มีคนอยู่ในนี้แล้ว เขาเช็กเอาท์ไปแล้วเมื่อชั่วโมงก่อน เถอะน่า เคท” เฟธอ้อนวอน “ถ้าเผื่อห้องเขายังไม่ได้ทำความสะอาด มันอาจจะ มีอะไรที่เป็นประโยชน์กับเรานะ” “ฉันจะไม่งัดห้องใครเด็ดขาด” “เมื่อวานเธอก็ไม่ได้คิดจะมาเวนิซเหมือนกันนี่” “เมื่อวานฉันยังไม่บ้า” “ใช่ ฉันก็เหมือนกัน โทษนะคะ” เฟธเรียกแม่บ้านที่เข็นรถมาหน้าห้องที่อยู่ถัดไปสามห้อง อีกนาทีต่อมา แม่บ้านก็ยอมเปิดประตูห้อง 217 ให้ แลกกับเงินปึกหนึ่ง เฟธเดินเข้าห้อง ตื่นเต้นแทบไม่หายใจ “ลองคิดดูสิ ว่าอยู่ในนี้ สูดอากาศนี้ แตะของสิ่งนี้” เธอหยุดนิ่ง ซึมซับกับบรรยากาศของห้อง เคทเอามือเท้าสะเอวมองไปรอบๆ “อย่างกับมีพายุไซโคลนในห้องนี้แน่ะเท่าที่เห็น ฉันว่าคนที่เราตามหาต้องเป็นผู้ชายรวยแต่อ้วนฉุแน่” เฟธหันไปเห็นถังขยะตรงมุมห้อง เธอตรงดิ่งไปยิบมาดูทันที “ห่อลูกอมบัตเตอร์ฟิงเกอร์!” เธอดึงกระดาษห่อออกมา ตื่นเต้นเหมือนเจอเพชรสักกำมือ แต่เคทไม่ทึ่งไปด้วย “โอเค เขารวย แต่ก็อาจจะอ้วนฉุ” “แต่เธอไม่เห็นเหรอ เขาชอบลูกกวาดนะ ฉันก็ชอบ เท่ากับเราเหมือนกันอย่างนึงแล้ว” เคทส่ายหัว “แบบนี้จะไม่ให้ฉันห่วงเธอได้ยังไง” เฟธวิเคราะห์กระดาษอย่างมีหวัง “มันอาจจะมีลายนิ้วมือเหลืออยู่” “เราไม่ได้จะมาตามจับคนนะ เรามาตามหาคน” เฟธทิ้งกระดาษแล้วคุ้ยขยะอีก พบกระดาษห่ออีกจำนวนหนึ่งกับเศษกระดาษหนึ่งแผ่น เฟธคลี่ออกดูพร้อมกับภาวนาในใจ “พระเจ้าช่วย ข้อความทางโทรศัพท์!” เธอจ้องกระดาษเขม็ง “เพียงแต่ว่า แต่ว่ามัน เป็นภาษาอิตาเลียน” “แหม ไม่นึกไม่ฝันจริงๆ งั้นเราก็โชคดีแล้วละ” “ยังไง” “ก็เมืองนี้บังเอิญมีแต่คนพูดภาษานี้น่ะสิ” เฟธมองหน้าเคท “ทำไมฉันคิดไม่ถึงนะ” “ที่รัก เธอน่ะคิดอะไรไม่ถูกตั้งแต่—“ “ช่างเถอะ ไปเร็ว ใกล้จะได้เรื่องแล้ว” “อือฮึ” เฟธยื่นกระดาษอันเลอค่าให้กับเสมียนที่คุยด้วยเมื่อกี้ เขาตั้งใจอ่านข้อความแล้วมองหน้าสองสาวพร้อมกับเลิกคิ้ว “นี่เป็นเบอร์โทรศัพท์ในโรมครับ คุณจะให้ผมโทร.ไปเบอร์นี้แล้ว .” เฟธเหลือบมองเคท เกิดอาการใบ้กินชั่วคราว เคทยักไหล่ “ถามถึงเดมอน แบรดลี่ย์ละกันค่ะ” สมองเฟธจึงเริ่มทำงานอีก “ใช่ค่ะ ถามใครก็ได้ที่รับสายว่ารู้จักเดมอน แบรดลี่ย์มั้ย หรือถามว่าเราจะไปหาเขาได้ที่ไหน นะคะ” เสมียนถอนใจแล้วหมุนเบอร์ “สักครู่ครับ” สักพักเขาก็เริ่มพูดโทรศัพท์ “Ai Monastero?” เขาหยุดฟัง “Va bene.” เฟธเอามือทาบอก “ไปโบสถ์เหรอ” (โบสถ์ = monastery) “พระเจ้า” เคทว่า “เขาเป็นพระเหรอ” เสมียนเอามือปิดปากกระบอก “ชู่วว มันคือชื่อร้านครับ อยู่ในโรม” แล้วหันไปพูดโทรศัพท์ต่อ “ Si. Si. Grazie. Ciao.” เขาวางสายแล้วคืนกระดาษให้เฟธ “เขาบอกว่าคนที่รู้จักกับชายคนนี้น่าจะเป็นหญิงที่เขาทำงานด้วย เธอชื่อแอนนา แต่พรุ่งนี้เธอถึงจะมา” เฟธหันไปหาเคท “เราต้องไปโรม” “โรมเหรอ” เคทตาโตแบบไม่อยากเชื่อ “พระเจ้า เฟธ ฉันเหนื่อยมากเลย นี่มันเหมือนตอนที่เราทดลองเรื่องการอดนอนในชั่วโมงจิตวิทยาเลยนะ” “การนอนใช่จะดีเสมอไปนะ” “แต่กับแม่ที่มีลูกชายสองคนน่ะดีแน่” จากคุณ : Vit - [ 1 เม.ย. 47 10:47:07 A:203.145.12.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลุ้นจริงๆ ตอนอ่านยังนึกในใจว่าจะจ่ายค่าห้องไหวไหมเนี่ยพอดีเลย :) จากคุณ : scottie - [ 1 เม.ย. 47 17:49:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วยิ่งอยากดูหนังมากขึ้นเรื่อย ๆ...จะไปหาจากไหนมาดูเนี่ย... จากคุณ : กระวาน - [ 1 เม.ย. 47 23:21:20 A:62.134.117.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอยึดเป็นหน้าที่ของคนให้กำลังใจแล้วกันคับ +++ Only You (prologue) +++ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2735092/W2735092.html +++ Only You (1) +++ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2737770/W2737770.html +++ Only You (2) +++ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2740364/W2740364.html +++ Only You (3) +++ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2741293/W2741293.html จากคุณ : ninaM - [ 2 เม.ย. 47 00:11:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณกระวานคะ หนังนานมากแล้วค่ะ ตั้งแต่ปี 1984 คงหายากหน่อยนึง แต่เห็นทางยูบีซียังเอามาฉายอยู่บ้างนะคะ ลองถามตามร้านวีีซีดีหนังเก่าดูน่าจะพอมีนะคะ :) ขอบคุณสำหรับกำลังและการติดตามของทุกท่านด้วยค่ะ (-/\-) จากคุณ : Vit - [ 2 เม.ย. 47 00:45:31 A:203.145.12.134 X: ]