ความคิดเห็นที่ 1 อาการรัดของงูยังไม่ถึงที่สุด..หากด้วยความตกใจและแขยงนักกับ เมือกลื่นของอสูรไร้ตีนตัวนี้..ดรุณน้อยจึงแทบสิ้นชีวีด้วยความตื่นตกใจ.. มากเสียกว่าสิ้นแรงด้วยการัดของงู..เมื่อสติคืนสัมปชัญญะสู่เจ้าแล้ว.. ความห่วงหาและสงสารสัตว์เลี้ยงคู่ใจก็จู่จับเข้ามาแทน..หวีดร้องเสียง ก้องถลาเข้าไปยังร่างที่แน่นิ่งของเพื่อนเลี้ยงเพื่อนรัก..ร่ำร้องความช่วย เหลือจากเจ้าหนุ่มคนแข็งแรงอยู่เร่า ๆ..          ภายใต้กรอบนิ่งเชื่องช้านั้น..เจ้าหนุ่มง้างปากของงูยักษ์ออกจาก ร่างของสุนัขน้อย..เลือดกระฉูดขึ้นมาตามรอยเขี้ยวนั้นทันที..แต่ยากเหลือ ดีต่อการง้างปากของเจ้าดำให้คายซากงู..เจ้ากัดจนเต็มเขี้ยวเคี้ยวจนเต็ม คำ..ด้วยแรงอาฆาตและบาดเจ็บของเจ้าจึงทำให้เจ้ากัดอย่างสุดแรง          ดรุณน้อยเฝ้าฟูมฟายเหนือร่างดำร่างน้อยนั้น ซึ่งบัดนี้นอนนิ่ง หายใจรวยริน..ดวงตาประหลับเหลือกมองเจ้านายน้อยของเจ้าเพื่ออยาก จะลุกขึ้นส่ายหางกระโดนเต้นตามเคย..แต่ด้วยพิษบาดแผลที่ลึกและการ เสียเลือดที่มากมายทำให้เจ้ามิอาจจะทำเช่นนั้นได้..          นอกจากการฟูมฟายยังมีการขอร้องวิงวอนให้เจ้าหนุ่มช่วยชีวิต ของเพื่อนร่วมทุกข์..พร่ำพิลาปอาดูรเหลือที่จะกล่าว..เจ้าหนุ่มนิ่งยืนดูอยู่ พักใหญ่..เหมือนจะตัดสินใจอย่างใดอย่างหนึ่งว่าจะทำอย่างไรต่อไป.. และแล้วเจ้าก็เดินหายเข้าไปในชายป่า..ไม่สนใจว่าจะถูกก่นบอกด้นว่า อย่างไร..          เสียงร้องไห้เงียบลงในอีกไม่กี่นาทีนั้น..ก็เมื่อเจ้าหนุ่มปรากฏกาย ขึ้นอีกครั้งพร้อมกับพืชพันธุ์ในมือ..เจ้าก้มลงเหนือร่างสุนัข ใช้มือฉีกและ บิดขยี้สมุนไพรให้เข้ากัน ก่อนจะโปะลงบนบาดแผลนั้น แล้วฉีกชายผ้าที่ เคี่ยนเอวออกมาส่วนหนึ่งจึงพันกายเจ้าดำไว้..กลิ่นเหม็นฉุนเขียวซ่านไป ทั่วบริเวณ แต่ด้วยความอัศจรรย์ของฤทธิ์ยาจากสมุนไพรเฉพาะชนิดที่ เจ้ารู้เจ้าแจ้ง..ทำให้เลือดในกายของเจ้าสุนัขหยุดไหลอย่างเด็ดขาด..แม้ จะไม่ได้ผลถึงขนาดทำให้ลุกวิ่งได้ในทันที แต่ดูเหมือนจะช่วยทุเลาอาการ บาดเจ็บเอาไว้ได้..          การก่นว่าใจร้ายใจดำกลายเป็นการขอบอกขอบใจมิรู้จบรู้สิ้น.. ตะวันบ่ายเย็นคล้อยเข้าแทนที่..ดรุณีขยับเข้าจะอุ้มสุนัขนั้นเพื่อกลับ เหย้า..แต่เจ้าก็ห้ามไว้..ว่าดูก่อนแม่หญิงผู้ประมาท เจ้าหมาน้อยตัวนี้ถ้า ท่านขืนอาการบาดเจ็บของมันแล้ว โดยเคลื่อนย้ายจากที่อย่างมิถูกต้อง.. มิทันสิ้นราตรีนี้มันจะสิ้นใจจากท่านไป..ทางที่ดีท่านควรทิ้งมันไว้กับ ข้าพเจ้า..เอาไว้เพลาราตรีเคลื่อนผ่านไปสักสิบสี่สิบห้าวันแล้ว..ท่านก็ กลับมารับมันกลับไปก็ยังคงไม่สาย..ดรุณน้อยได้ยินดังนั้นก็รั้งร่างยั้ง อาการไว้..สังเกตหนุ่มน้อยตรงหน้าที่คิดว่าเป็นบ้าใบ้มาตั้งแต่ต้น..ร่าง กำยำล่ำสันนั้นคงมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้านั่นเอง..ความคมสันสม ชายชาตรีมีอยู่แทบทุกกระเบียดนิ้ว ลำกายท่อนบนสวมเสื้อทรงแปลกมิ คุ้นตา ผ้าสีฟ้าเคี่ยนพุงกับกางเกงสีทึมขาสั้น รวมทั้งย่ามที่สะพายหลังนั้น ทำให้เจ้านึกรู้ได้ว่าเขาคงมิได้เป็นผู้ที่มีถิ่นฐานอยู่แถวนี้..คารมอันคมคาย กึ่งยโสดูถูกนั้นทำให้เจ้าพาลขวางอยู่ในใจ..เรื่องอะไรมาเรียกเราว่าผู้ ประมาท?..เจ้าเป็นใครหรือถึงได้กล้ามากล่าวหาธิดาของเจ้าเมืองได้ถึง ขนาดนี้..หรือคิดว่ามีบุญคุณใหญ่โตเทียบฟ้า..เอานี่ข้าให้อัฐเจ้าเป็นการ ตอบแทน..และก็ต้องขอขอบใจเจ้าด้วยในสิ่งที่เจ้าได้ทำลงไป จะด้วยเต็ม ใจหรือไม่ก็ตาม..ส่วนเรื่องของหมาตัวนี้ข้าคงไม่ทำให้เจ้าต้องลำบากถึง ปานนั้น..ข้าเพียงจะฝากเจ้าไว้ชั่วคราวเพื่อข้าจะได้กลับไปเรียกคนของข้า มาเคลื่อนย้ายอย่างถูกต้อง..อ้อ..แล้วอีกประการหนึ่งที่เจ้าควรจะต้อง สำนึกเอาไว้..สถานที่นี้ถือเป็นสถานที่เฉพาะที่ห้ามผู้ใดบุกรุก..ข้าไม่รู้ว่า เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร แต่ถ้าคนของบิดาข้าพบเห็นเจ้าจะต้องถูกลงโทษ.. อย่างน้อยก็ถูกกักขังเจ็ดวันแปดวัน..           จากคุณ : แทน - [ 2 เม.ย. 47 00:49:03 A:202.57.185.59 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2          เจ้าหนุ่มน้อยยืนนิ่งฟังเสียงใสหวานนั้นอยู่อย่างมิรู้สึกรู้สา..สิ้นคำ ของเจ้านางเจ้าก็กลับหันหลังเดินจากไปโดยมิเอ่ยคำใดอีกสิ้น..หากผิน หลังได้เพียงประเดี๋ยวเสียงใสนั้นก็เรียกไว้..เจ้าจะไปไหนและจะไปได้ อย่างไร?..ก็ในเมื่อข้าสั่งให้เจ้ารับอัฐนี้ไว้และทำการเฝ้าหมาของข้าจน กว่าข้าจะกลับมา..หรือเจ้าไม่ได้ยินในสิ่งที่ข้าพูดข้าสั่งอยู่นี่??          เจ้าชะงักเพียงวูบเดียวแล้วย่างก้าวต่อไป..มิวายจะมีเสียงขู่ซ้ำสั่ง เล่ามาจากด้านหลัง..อาการกระทืบเท้าอย่างขัดอกขัดใจเป็นไปอยู่เป็นครู่ ใหญ่..แล้วเจ้าก็กลับมาพร้อมสมุนไพรเต็มหอบแขน..เอ่ยเสียงนิ่งว่านี่คือ ยาที่ท่านจะต้องเอาไว้รักษาเจ้าหมาตัวนี้..หมั่นเปลี่ยนวันละครั้งก่อนหน้า นั้นต้องบดให้ละเอียดเสียก่อน..จำไว้ว่าเมื่อพอกยาข้ามคืนแล้วอย่าให้ถึง คืนซ้ำ..ถ้ามิฉะนั้นยาจะกลายเป็นพิษ..ต่อให้ท่านมีหมอยาที่วิเศษเพียง ใดก็ไม่สามารถเยียวยาหมาของท่านไว้ได้..ส่วนอัฐที่เจ้าให้ข้าฯ นั้นข้าฯ ก็ ขอขอบใจ..แม้ข้าฯ จะเป็นคนจรถิ่นไกลข้าฯก็ยังพอมีประทังตัว..ส่วนคำ ขอบใจของท่านนั้นข้าฯ ยิ่งมิกล้ารับ เพราะเหตุที่ข้าฯ ช่วยท่านนั้นไม่ว่า ใครเห็นเหตุการณ์ก็ต้องเข้าช่วย..อีกประการหนึ่งที่ข้าฯ ขอบอกกับท่าน... การจะนอนใต้ต้นไม้ใหญ่ควรต้องระแวดระวังภัยไว้บ้าง..นี่กระไรนอนอยู่ จนกระทั่งงูใหญ่ทั้งตัวมาอยู่เหนือหัวยังมองไม่เห็น..เป็นสาวเป็นนางเป็น ถึงธิดาผู้มีวาสนาเหตุใดจึงมาอย่างโดดเดี่ยวในไพรกว้างเช่นนี้..ปากของ ท่านก็บอกว่านี่คือบริเวณเฉพาะของท่าน..แล้วไหนเล่าคนของท่านที่จะ มาช่วยกู้ชีวิตท่านข้าฯก็ยังมองมิเห็น..??          ดรุณีกำดัดรุ่นหน้าแดงเป็นสีชมพูด้วยความโกรธปนละอาย จริงสิ เราลอบหนีออกมาจากคุ้มล่าสัตว์ของบิดา..มิได้บอกกล่าวคำใดแก่ผู้ใด ให้รับรู้..เดินไถลเรื่อยมาจนมาถึงที่นี่..เหนื่อยกายและซาบซึ้งต่อความ งดงามของทุ่งแห่งนี้จึงทรุดกายลงนอนพัก..ใครจะไปคิดล่ะว่าจะเกิดเหตุ การณ์ร้ายแรงนี้ขึ้น..ชายผู้นี้สังเกตการพูดจาเป็นหลักเป็นฐานเหนือกว่า คนบ้านทุ่งโดยทั่วไป แม้จะแต่งกายคล้ายชาวนาหรือพ่อค้าก็มิน่าจะใช่ ทั้งสองอย่าง อีกเล่ายังเป็นคนดีมีน้ำใจให้การช่วยเหลือโดยไม่หวังสิ่ง ตอบแทน แม้ปากจะแกร่งกล้าเกินไปนิดก็น่าจะให้อภัยเขาได้ อีกทั้งยังมี ภาระของเจ้าหมาน้อยตัวนี้ที่เราเองก็มิรู้วิธีการเคลื่อนย้ายที่ถูกต้อง หาก ผิดวิธีให้กระทบกระเทือนถึงบาดแผลมันก็คงจะตายอย่างที่เขาบอก การ ที่จะกลับไปเรียกคนที่คุ้มของบิดาก็เสี่ยงต่อการถูกต่อว่าและทำโทษ กระนั้นเลยเราคงต้องฝากมันเอาไว้แก่เขา..แม้จะรำพึงในใจเช่นนั้นแต่ก็ หาวิธีที่จะพูดกลบเกลื่อนอาการแข็งตั้งแง่ของตนไปได้..อึกอักอยู่ครู่ใหญ่ จนเจ้าหนุ่มหันกายหมายจากไป          นางจึงเรียกให้เขาหยุดยั้งอีกครั้ง..สีหน้าและน้ำเสียงก็เปลี่ยนไป เพื่ออ้อนวอนให้เห็นใจ..ความโกรธจางหายกลายเป็นความละอายแทน ที่..แต่จะให้เอ่ยคำขอโทษไปในทันทีก็ผิดวิสัยผู้เอาแต่ใจตนมาตั้งแต่เด็ก อย่างเจ้า..จึงเพียงเอ่ยคำถามขึ้นมาแก้ขวยว่าแล้วเจ้าอยู่ที่นี้ล่ะหรือข้าไม่ เห็นบ้านเรือนอยู่ตรงที่แห่งใด..เจ้ามาจากไหน..และเจ้าจะไปไหน..เจ้าจะ ให้การดูแลหมาของข้าได้อย่างที่เจ้าบอกแน่ล่ะหรือ.. จากคุณ : แทน - [ 2 เม.ย. 47 00:49:54 A:202.57.185.59 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3          ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงและด้วยสีหน้าสำนึกรู้ที่ปรากฏนั้น..เจ้าหนุ่ม จึงเอ่ยเสียงขรึมขึ้นว่าข้าฯ มาจากแดนไกล..ข้าฯ มาพำนักอยู่ในเชิงป่านี้ เพื่อรอคณะของข้าฯ นี่ได้สองสามวันแล้ว..ข้าฯ จะอยู่ที่นี่อีกหลายราตรี.. ท่านไม่ต้องกังวลว่าข้าฯ จะดูแลหมาของท่านไม่ได้..เอาไว้อีกสิบสี่สิบห้า วันหากท่านไม่มาเองท่านก็ส่งคนของท่านมารับกับข้าฯ ก็ได้..นางได้ยิน ดังนั้นก็ทำสีหน้าชวนสงสารขึ้นอีกครั้ง เปลี่ยนสรรพเสียงเรียกขานว่าท่าน เอย..ข้านี้ไม่เคยพรากจากเจ้าไอยราของข้าเลยแม้แต่ช่วงเวลาเดียว..ชีวิต ของข้ากับของมันต้องมีกันและกันเสมอ..ข้าคงทนไม่ได้ที่จะต้องจากมัน ไปถึงสิบสี่สิบห้าราตรีนั้น..จริงสิ..บิดาของข้าออกล่าสัตว์คราวหนึ่งนาน นับเดือน ข้าเชื่อว่าบิดาของข้าคงยังไม่เคลื่อนย้ายคุ้มไปจากจุดที่ตั้งตรง ส่วนเชิงเขาโน้นอีกหลายวัน..ท่านจะลำบากหรือไม่เล่ากับการที่ข้าจะมา ขอเยี่ยมหมาของข้าในทุก ๆ วันตราบจนมันหายหรือตราบวันที่ข้าต้อง เคลื่อนย้ายตามบิดาของข้าไป          เจ้าหนุ่มซึ่งหะแรกตั้งใจจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสาวน้อยเจ้าอารมณ์นางนี้ อีกต่อไป เมื่อได้ยินเสียงอ่อนหวานอ้อนวอนดังนั้นก็เกิดความรู้สึกวูบไหว แปลกขึ้นในจิตใจอย่างไรพิกล ยิ่งพิศโฉมนงคราญแล้วก็บอกกับตัวเองว่า นางราวกับนางฟ้าตัวน้อย ๆ ที่เจ้าแง่แสนงอนตามประสา..แต่ด้วยนึกขำ ชื่อของเจ้าดำที่ถูกนางเรียกเป็นไอยรานั้นจึงทำให้ความรู้สึกนั้นผ่านมา แล้วก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว..อุทานถามย้ำว่าท่านถึงกับเรียกเจ้าหมาน้อย ตัวนี้ว่าไอยรา ข้าฯ อยากถามว่ามันเหมือนช้างที่ตรงไหน..ว่าแล้วก็อด หัวเราะออกมามิได้          ความรู้สึกของดรุณีน้อยนางนี้ถึงกับวูบไหวในใจเช่นกัน..เขาผู้นี้ เวลาไม่ยิ้มนั้นดูเคร่งครัดน่าหมั่นไส้ หากเมื่อยิ้มหรือหัวเราะแล้วหน้าตา ของเขากลับเปลี่ยนเป็นสว่างไสวอย่างประหลาด..ริมฝีปากคมชัดซ่อน ไรฟันขาวสะอาดเรียงระเบียบนั้นไว้ให้น่าดูยิ่งขึ้น ดวงตาแจ่มใสสุกปลั่ง ทรงอำนาจกลับเป็นอ่อนโยนได้อย่างหน้าแปลกใจ.. 2)            อรุณรุ่งฉาบแสงไล้สีจากขอบฟ้าแตะคีรีด้านทิศตะวันออกเป็นสีส้ม แสด..ละอองหมอกลอยนิ่งแผ่กั้นสลับดักรังสีให้หักเหจนกลายเป็นสีรุ้ง ลายเลื่อมฉาบไปทุกทิศทาง..อากาศหนักหนาวราวจะจับแข็งทุกอย่างแม้ แต่หยาดน้ำค้างค่อนรุ่งให้แห้งแข็งเป็นเกล็ดวาววับสะท้อนแสงดุจแสง เพชรบนดัชนีนาง..เจ้าหนุ่มน้อยยืนนิ่งชิดเท้าเหม่อมองยังทิศอาคเนย์ ขบ กรามนูนสันดวงตาคมกริบหรี่ซึม ลมหายใจหนักลึกเผยกล้ามจากหัวไหล่ ไล่ลงมาที่กล้ามแขนอันบัดนี้พนมเหนืออก ในมือที่คล้ายปทุมตูมนั้นปรา กฎเป็นดาบคมเงาวับประกายเขียวเย็นตาชี้ขึ้นฟ้านิ่งสนิท..ฉับพลันขยับ วูบแกว่งดาบจากบนลงล่างแล้วควงย้อนกลับสบัดไปทางซ้ายก่ายพาด เนินไหล่ด้านนั้นแล้วกดต่ำลงจนติดพื้น ขณะที่ตัวอ่อนโน้มลงตามเพลง ดาบหากดวงตายังแข็งกร้าวราวพะเนินเหล็ก..กระโดดดีดขาข้างขวาหมุน ซ้ายกรีดดาบให้ปลายวาดเป็นวงครึ่งกลมแล้วดีดขึ้นเป็นมุมฉาก เหลียว หน้าไปทางขวาสบัดกายตามพร้อมกับดีดขาซ้ายขึ้นฝืนวงจรหมุนนั้น จากคุณ : แทน - [ 2 เม.ย. 47 00:51:00 A:202.57.185.59 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4          ปรากฏเสียงดังเพี๊ยะสนั่นเมื่อปลายดาบอันแฝงพลังที่มองมิเห็นฟันฉับ เข้ากับต้นไผ่ที่ยืนต้นเป็นกลุ่มอยู่ถัดไปทางด้านซ้ายมือจนขาดสะบั้นล้ม ครืน จังหวะเดียวกับกายของเจ้าก็หมุนคว้างปล่อยเพลงดาบที่รั้งไว้จนสุด ล้านั้นออกไปราวจักรผันจนหมดสิ้น..กิ่งและก้านใบของไผ่ต้นนั้นก็มีอัน ป่นยับแทบเป็นผุยผงร่วงกราวรายล้อมตัวเจ้าเสมือนโปรยเศษฝุ่นละออง ลงจากฟากฟ้า..หามีกิ่งและก้านใดสัมผัสตัวเจ้าได้ไม่..สายตาเหลือบไป เห็นกิ่งหนึ่งที่ถูกดีดขึ้นด้วยแรงกระแทกจากปลายดาบฉวัดเฉวียนนั้น ขณะร่วงหล่นลงตามสภาพ..เจ้าพลิกฝ่ามือขวาเขี่ยวูบที่เอวแล้วสบัดเข้า หาในทันใดแทบมองปฏิกิริยานั้นไม่ทัน..ดาบสั้นเรียวแหลมคมกริบก็พุ่ง วืดเสียบทะลุกิ่งเล็กปานนิ้วก้อยนั้นให้พุ่งติดอยู่กับต้นยางที่ยืนขวางอยู่ ถัดไปนับสิบวา..ด้ามดาบสั้นสั่นพลิ้วด้วยแรงที่แฝงมาทั้งที่ตัวดาบทิ่มมิด เข้าไปในเนื้อต้นยางนั้นจนสิ้นแล้ว..       แม้ฝีมือที่ฝึกปรือจะรุดหน้าก้าวไกลขึ้นทุกวันตามวัยที่ล่วงพ้น แต่ดู เหมือนเจ้าจะไม่พึงพอใจกับมันนัก..สายตาที่นิ่งจับอยู่กับด้ามดาบสั้นนั้น เริ่มทอดต่ำลงเพื่อหลุดจากสมาธิ สีหน้าสงบเรียบเฉยแม้จะมีเหงื่อเกาะ พราวทั่วใบหน้า ดวงตาที่คมวาวเริ่มโรยอ่อนจนเป็นปกติ..เดินรุดไปดึงมีด นั้นด้วยเต็มแรงแล้วเสียบเข้าที่หว่างเอว ดาบในมือซ้ายถูกสบัดด้วยกลวิธี ประหลาดทำให้ดาบด้ามนั้นอ่อนระทวยคล้ายขนดงู เจ้าพันไว้ที่เอวแล้ว ใช้ผ้าที่คาดห่อหุ้มไว้..ย่ามที่เคยสะพายไหล่ถูกดึงขึ้นจากพื้น..มันถูกรั้งฝืน ไว้ด้วยคมปากของอะไรชนิดหนึ่ง..ดวงตาเหลือกจ้องมองเหมือนยิ้มยั่ว พร้อมกับใช้สี่ขาฉุดรั้งหางชูชัน สบัดหัวไปมาในอาการเล่นยั่วกับคนที่คุ้น เคย          เจ้าไอยรา..ตั้งแต่เจ้าหายบาดเจ็บขึ้นมานี่จะมีเวลาไหนบ้างเล่าที่ เจ้าจะไม่กัดไม่ขบอะไรให้ข้ารำคาญใจ..ข้าเห็นเอ็งที่ไรข้ารู้สึกขัดใจต่อเจ้า ของของเจ้านัก นี่ก็ผ่านเวลามาไม่น้อยกว่าเจ็ดทิวาราตรี..ปากของสตรีที่ บอกจะมาเยี่ยมเจ้ากระไรเลยไม่เคยทำให้เห็นเหมือนลมปาก..ดูสิว่าก็ดู เหมือนจะยุให้เจ้าทำย่ามของข้าขาดไปมากกว่านี้..          แม้ปากจะกำราบคำพูดจะตัดพ้ออย่างไร หัวใจเจ้าก็กระหวัดถึง สายตาหวานซึ้งของแม่นางคนนั้นอยู่มิวาย..ภาพสีหน้าอันเร่าร้อนใจและ น้ำเสียงที่อ่อนหวานอ้อนไหว้ขณะสำนึกตัวว่าผิด กริยาแน่งน้อยอ่อนช้อย สมสตรีมีสกุล ผิวกายขาวผ่องละมุนราวสลักจากหยวกงาที่ขาวไร้ฝ้าไร้ ตำหนิ..ปรากฏเป็นลำดับขึ้นมาจนต้องถอนใจออกมาให้ได้ยิน..อันหัวใจ หนุ่มวัยแต่พานเยี่ยงเจ้าฤๅจะกลั้นแลกั้นไว้ซึ่งความพึงพอใจในอิตถีอัน เป็นเพศตรงข้ามได้ แม้ภาระที่แฝงไว้ในหัวใจจะหนักราวขุนผาที่รอวันโผล่ พ้นม่านหมอกในยามเช้าในวันหนึ่งอีกไม่นานข้างหน้านี้..อารมณ์หนุ่มรุ่น กระทงก็ยังผลักดันความร้อนรุ่มให้กรุ่นขึ้นในหัวใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน          หนึ่งหนุ่มหนึ่งสุนัขวิ่งวนไล่ต้อนกันเป็นที่สนานสนุก ผลัดกันวิ่ง ผลัดกันหนีส่งเสียงหัวเราะดังลั่นทุ่งซึ่งบัดนี้กรุ่นด้วยความอุ่นที่เพิ่มขึ้นตามระยะสูงของพระอาทิตย์..บางจังหวะต้องหกล้มคลุกคลานบ้างก็ไม่รู้ สึกรู้สาถึงความเจ็บและความเปื้อนเปรอะ เจ้าสุนัขดำชื่อไอยราตัวนั้นก็วิ่ง วนเห่าเสียงแหลมตลอดเวลา จังหวะหมอบก็ทำขาหน้าเตาะแตะสลับไป มาพร้อมกับเอียงคอมอง ลิ้นแดงฉานตัดกับขนดำนั้นห้อยไปมาตาม จังหวะของเจ้าตัวที่กระโดดโลดเต้นอย่างอารมณ์ดี..เมื่อชายหนุ่มนอนนิ่ง มองฟ้าเฉยเจ้าก็ผวาเข้าขบยั้งเพียงแผ่วเพื่อสะกิดให้มาเล่นด้วยต่อ..เมื่อ เห็นยังเฉยก็ส่งเสียงเห่าเตือน กระโจนแผลว ๆ อยู่รอบกายอย่างมิรู้เหน็ด เหนื่อย..ขณะเจ้ากระโจนเพื่องับที่หัวแม่มือเจ้าก็พลาดท่านายใหม่ของ เจ้า เขาคว้าเจ้าไว้ด้วยความว่องไวจนเจ้าต้องดิ้นกระแด่วแนบอกของเขา อย่างสิ้นท่า..           จากคุณ : แทน - [ 2 เม.ย. 47 00:51:48 A:202.57.185.59 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ข้าจับเจ้าได้แล้วเจ้าหมาชื่อช้างเอ๋ย..ต่อให้เจ้าดิ้นอย่างไรก็ไม่มีวัน หลุดไปจากเงื้อมมือของข้าได้..เจ้ารู้ไหมหลายเพลาที่ข้ามีเจ้ามานี้ข้าสุข ใจนัก..ตลอดเวลาที่ข้าย่ำผ่านคุ้งน้ำแดนไกลมาเพื่อภาระกิจอันยิ่งใหญ่ นี้..ข้ามีแต่ความเปลี่ยวเหงาเดียวดายราวกับสัตว์ไพรที่ไร้เพื่อน..ทุกวัน ผ่านพ้นด้วยกับทบทวนแผนการณ์และฝึกซ้อมฝีมือเพื่อการใหญ่ นอนกับ ดินสลับยอดไม้อย่างกับสัตว์ป่า..ข้ามารู้ตัวเองว่ามีหัวใจก็ต่อเมื่อข้าได้มา พบกับเจ้าและเจ้านายของเจ้านี่แหละ..ข้าจะบอกให้นะเว้ยว่าแต่แรกที่ข้า ได้ประสบเหตุการณ์เจ้ากับเจ้านายของเจ้ากำลังจะถูกหลามเขมือบ..จริง แล้วข้ามิได้เพิ่งผ่านเข้ามาเห็นเหตุการณ์หรอกนะ..ข้าซุ่มพิศเพ่งพักตร์เจ้า นายของเจ้าเนิ่นนานอยู่..และเมื่องูยักษ์ตัวนั้นก่อเหตุขึ้นข้าก็ถึงกับทำ อะไรไม่ถูกไม่ชั่วขณะ ด้วยเกรงว่าเจ้าและนางผู้นั้นจะเป็นอะไรไป..ฝีมือ ซัดมีดของข้าที่เกรียงไกรยังมิอาจใช้ด้วยว่าจะพลาดเป้า..กระทบผิวเพียง แผ่วเบาของนางเข้าข้าคงมิให้อภัยตัวเอง..ซึ่งอันนี้ข้าก็ต้องขอโทษเจ้า ด้วยที่กว่าข้าจะตัดสินใจลงมือเจ้าก็ถูกคมเขี้ยวของมันเข้าให้แล้ว..เจ้ามิรู้ หรอกต่อหน้าชายฉกรรจ์มีฝีมือนับสิบนับร้อยคน..ความรู้สึกประหวั่นลาน ของข้ายังมิเทียบกับอยู่ต่อหน้าหญิงงามเยี่ยมเธอผู้นั้น..เจ้าว่าข้าจะทำ อย่างไรดีข้าถึงจะได้เจอนางอีกสักครั้ง..ฮึ..ข้าถามเจ้าใยไม่ตอบ..รึเจ้าจะ ให้ข้าขยี้เจ้าจนป่นปี้แหลกแบนอยู่กับออกเยี่ยงนี้..          อาการพร่ำบ่นเป็นไปอีกชั่วครู่..และแล้วสิ่งผิดปกติก็จับได้จากโสต ประสาทของทั้งคนทั้งสุนัข..ทั้งคู่เงียบกริบนอนสงบเฉย..เงี่ยหูฟังการ เคลื่อนไหวนั้นอย่างสุดความสามารถ          เจ้าไอยราขยับจะเห่า..แต่เจ้าหนุ่มไวกว่าประกบปากมันไว้ด้วยมือ ได้ทัน..ค่อยขยับจากหงายเป็นพลิกคว่ำหมอบคู้..และจู่พรวดเดียวก็ถึง โคนไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง..สอดสายตาขึ้นมองสิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ชายป่า ด้านนั้น..          ราวท้าวมหิศวรร่ายเวทย์เสกเป่าให้ราวป่ากลายเป็นสรวงสวรรค์ ของเทพธิดาองค์หนึ่ง..ยุรยาตรบาทเยื้องพ้นคุ้งไม้ที่ปกคลุมด้วยหมู่ผกา หลากสีสวยสด..พระพายโชยพัดกลิ่นขจรมาแต่ไกล..ดวงตาใสแจ่มที่รบ กวนจิตใจอยู่เนิ่นนานบัดนี้ได้ปรากฏขึ้นอีกครั้งแล้ว..มาพร้อมกับวงหน้าที่ แฉล้มแจ่มใสขาวผ่อง..ชุดชมพูพาดสไบเน้นรับทรวดทรงอรชนนูนเว้าได้ รูปโปร่งหวานนั้นราวนางสวรรค์ชั้นฟ้า..นางย่างเท้าพลางผินพักตร์ไปมา เพื่อหาสิ่งใดหรือผู้ใด..เจ้าหนุ่มแทบแดดิ้นสิ้นใจไป ณ ตรงนั้นด้วยปิติที่จู่ เข้าหัวใจอย่างเฉียบพลัน..มิผิดกับเจ้าไอยราที่ออกแรงดิ้นด้วยการดีใจจน หลุดจากอ้อมแขนแล้ววิ่งหูลู่ปลิวลมเข้าหานางพร้อมกับส่งเสียงงี๊ดง๊าด ตัวสั่นส่ายหางอยู่ไปมา...         แลใครจะรู้ด้วยเล่าว่า..ขณะท้าวมหิศวรกำลังเสกนางฟ้าให้มาปรา กฎตรงหน้าของเจ้า..ท้าวมารพญานิรมิตรก็ได้เสกอสูรสัตว์ตัวหนึ่งขึ้นมา เพลาเดียวกัน มันกระโจนวูบจากกิ่งสูงของคบไม้..แสงอาทิตย์ยามเช้า ส่องจับเห็นชัดถึงดาวดำสลับส้มที่เกลื่อนอยู่ที่ตัวมัน..ปากอ้าแสยะเขี้ยว ใหญ่ขาววับลอยอยู่ในอากาศลักษณะขย้ำเหยื่อ..          มีดสั้นเล่มน้อยสลัดวูบจากมือของเจ้าหนุ่มโดยที่สมองมิได้สั่ง การณ์..พร้อมกับร่างที่ถลาราวลมพัดเข้าหาอย่างรวดเร็ว มีดที่เอววูบขึ้น ติดมือแล้วสะบัดพลิ้วเข้าหาอย่างยอมแลกชีวิต..การณ์ที่อุบัตินี้จึงนับเป็น จุดเริ่มต้นของเรื่องราวเหล่านี้อย่างแท้จริง... ******** จากคุณ : แทน - [ 2 เม.ย. 47 00:52:21 A:202.57.185.59 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขออภัยครับที่บางกล่องไม่เต็มใจจัดหน้าให้อ่านง่าย..เพราะข้าพเจ้าเองบกพร่องไปเองโดยไม่ตั้งใจ ฮ่าฮ่าฮ่า..เขียนสำนวนนี้แล้วไฉนจึงติดมาเขียนตอบกระทู้ได้ล่ะเนี่ย..แกะยังไม่ออกบอกยังไม่ได้ครับว่าทำไมถึงต้องเขียนให้อ่านยากยังงี้ด้วย..แต่กระซิบได้แต่เพียงว่ายิ่งเขียนยิ่งลื่นยิ่งไหลพล๊อตยังไล่ยิ่งไกลไปได้เรื่อย..ดีไม่ดีเรื่องนี้จะแปะเช้าแปะเย็นแข่งกับเรื่องของเพื่อน ๆ เป็นคุ้งเป็นแควได้อย่างเห็น ๆ มาตอบกระทู้เพื่อน ๆ กันดีกว่า..แต่ก่อนอื่นต้องขอโทษไว้ว่ายังมิได้มีเวลาเข้ากระทู้ใดของใครเลย..กลับบ้านมาก็นั่งเขียนเขียนมาก็นั่งแปะจนล่วงมาเพลานี้.. ขอบคุณน้องนินามที่เข้ามาเป็นรายแรกโดยปริบ่นถึงเรื่องโน้นที่ข้าพเจ้ามิยอมเขียนให้จบ..เหตุผลที่เขียนไม่จบก็คงต้องละไว้ในฐานที่เข้าใจกันของเราสอง(หุหุ) แต่อยากจะบอกน้องว่าไอยราของพี่นี้หาใช่ช้างที่จะฟาดงวงฟาดงาดั่งเจ้าว่าไม่..แต่เป็นสุนัขตัวดำขนปุยตัวหนึ่งที่ถือเป็นตัวเอกของเรื่องนี้นั่นเอง คิดถึงน้องนินามจัง!! ***** จากคุณ : แทน - [ 2 เม.ย. 47 00:58:15 A:202.57.185.59 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรียนทั่นเสธสัตยบานบุรีเพื่อรับแซ่บ..อันเรื่องของท่านนี้ข้าพเจ้าคุ้นพล๊อตยิ่งนัก..อ่านไปฮาไปจนจะตกเก้าอี้อยู่ร่อมร่อ..หรือเป็นเรื่องที่ท่านรับปากข้าพเจ้าเอาไว้ให้ข้าพเจ้ามาพิมพ์รวมเล่ม..กระนั้นก็ดีรีบเขียนรีบขยันให้จบเร็วจบรี่ เพื่อข้าพเจ้านี้จะได้ทำอย่างที่ได้สัตยาบันกันเอาไว้ เมื่อไรได้ชนแก้วกันอีกละครับท่านเอ๊ย... ****** คุณหญิงไทยที่รักและคิดถึงเป็นที่ยิ่ง..อันเรื่องที่ข้าพเจ้าเขียนนี้จำต้องใช้ตัวอักษรเปลืองราวกับข้าวสารก่อนหุงขึ้นเม็ด..คือจะกำนิดแค่ไหนเพลาใส่น้ำแล้วก็จะบานจนเต็มหม้อ..จึงเป็นเรื่องดีที่คุณหญิงจะแบ่งเซฟเก็บไปอ่านยามว่างสายตาสมบูรณ์ อย่างไรก็อย่าลืมคิดถึงกันบ้าง..ดอกไม้ที่คั่งค้างข้าพเจ้าจะนับวันรอต่อไป..เอิงเอย จากคุณ : แท - [ 2 เม.ย. 47 01:04:06 A:202.57.185.59 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ๋า..คนชื่อแทนแท้ ๆ ไง๋กลายเป็นชื่อแทไปได้..ฤๅข้าพเจ้าอยากจะแถไปหาใครกันล่ะนี่??? เรียนท่านอาจารย์จีที่กรุ๋งกริ๋ง(เสียงกระทบแก้ว) ข้าพเจ้าตัวจริงเสียงจริงครับท่าน..พิสูจน์ได้จากการกรุ่นของไอเบียร์ที่ละอุอุ่นอยู่ทั่วตัวขณะเขียน..ว่าแต่เจ้าวี๊ดวิ๊วววววว นี้เป็นสิ่งใดร้องฤๅวานบอกข้าพเจ้าด้วย?..ข้าพเจ้าจะหามาใช้บ้าง(อิอิ..) ***** น้องดอกงิ้วที่รัก..ป่านนี้เจ้าของมีอาการดีขึ้นจากพิษไข้แล้ว..รักษาดูแลตัวเองให้ดีหน่อยนะน้องครับ..รูปร่างที่สวยสดระหงงามจะแปร่งแปร่สร้างความเสียใจให้แก่ชายหนุ่มรอบข้างจนเป็นบาปเป็นกรรมไปเปล่า ๆ เนาะ ******* คุณรสาชื่อซ้ำที่คิดถึง..ข้าพเจ้าดำเนินการตามบัญชาของท่านแล้วด้วยหัวใจที่พองอิ่มปริ่มสุข..ท่านเป็นอีกผู้หนึ่งที่มิเคยเว้นที่จะตามอ่านเรื่องของข้าพเจ้าแม้ว่าจะอ่านยากอ่านง่ายอ่านไม่รู้เรื่องอย่างไรก็ตาม.. ข้าพเจ้าขอบคุณเป็นที่สุดครับ ***** มาถึงคุณพี..ที่บ่นว่าง่วงนอนในตอนนู้น..ขอบคุณครับที่ให้เกียรติผมตลอดเวลา..หายง่วงเมื่อไรแล้วค่อยอ่านเพื่อจะง่วงใหม่นะขอรับ คิดถึงจริงจัง ****** คุณจันทร์จ๋าวันเน็ตอ้อยสร้อยร้อยลีลาประสาคนน่ารัก..ข้าพเจ้าซึ้งใจยิ่งนักในคำถ้อยที่ร้อยไว้ให้..อันดรุณหรือดรุณีนี้นี้ไซร์เกิดขึ้นได้ก็เพราะข้าพเจ้าผิดตก..สระอีนั่นเอง.. (จริง ๆ นึกว่าคำเดียวกันอะครับ..อุอิอุอิ) *** คุณสก๊อตตี้มีนามเพราะขอรับ..ข้าพเจ้าหมายถึงสุนัขอะครับ..สุนัขตัวดำ ๆ น่าร๊ากกกกกกกตัวนี้อะครับ ขอบคุณครับผม จากคุณ : แทน - [ 2 เม.ย. 47 01:13:56 A:202.57.185.59 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 วันนี้เขียนได้แค่นี้..ขออภัยที่สั้นไปหน่อย..จะพยายามเขียนให้มากนะครับ..และจะพยายามกำจัดอาการนิ้วพันกันขณะเขียนเรื่องนี้ให้ได้..เพื่อจะได้อ่านรู้เรื่องกันเสียที ขอบคุณอีกครั้งครับผม จากคุณ : แทนขอบคุณครับ - [ 2 เม.ย. 47 01:16:05 A:202.57.185.59 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาป่วน เข้ามาลาไปนอน ฝันดีค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 47 18:51:49 จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 2 เม.ย. 47 01:19:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไหงตอนตอบกระทู้ไม่จัดหน้าด้วยล่ะครับผม จากคุณ : รสา รสา - [ 2 เม.ย. 47 03:00:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านไปก็ลุ้นไปพออ่านจบเหนื่อย คิดว่าตัวเองเป็นไอยรา เอ๊ย.ดรุณีน้อย(แล้วทำไมต้องเหนื่อย) แหม.น่าน้อยใจอยากได้แต่ดอกไม้มิอยากได้เรา เอ๊ย.เห็นหน้าเรา สัญญาปีหน้าได้แน่หากไม่มีอะไรมาทำให้เปลี่ยนแผนนะ จะบินเอาไปให้ด้วยตัวเองเชียวล่ะ อยากได้ดอกไม้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ ต้องถามเผื่อให้ไม่ถูกใจกลัวคุณแทนงอน หรืออยากได้อย่างอื่นแทนดอกไม้ น่ากระซิบมาเถอะ นะไม่ต้องเขิน บอกมาโลด.... จากคุณ : หญิงไทย - [ 2 เม.ย. 47 03:42:16 A:213.101.45.67 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาลงชื่ออ่านค่ะ.... จากคุณ : กระวาน - [ 2 เม.ย. 47 05:49:13 A:62.134.117.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านงานนี้ของท่านข้าน้อยแปลกใจสุดแสน ด้วยเหตุว่ามิใช่สำนวนปกติวิวัยของท่านที่ข้าน้อยคุ้นเคย นับว่าท่านได้แผ้วถางถากทางของท่านขึ้นมาอีกเส้นหนึ่งแล้ว มิว่าเหตุใด ที่ทำให้ข้าน้อยนึกถึงเรื่อง "ศิวา ราตรี" ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีกีตาร์ ทั้งทีสำนวนไม่คล้าย บางทีอาจเป็เพราะบรรยากาศของเรื่องที่โน้มน้าวข้าน้อยให้มุ่งสู่ดินแดนภารตะ แม่น้ำคงคา และเสียงพริ้วซับซ้อนอ่อนละเอียดของซีตาร์ และโฉมสะคราญร่ายรำระบำเริงรมย์ แต่ข้าน้อยยังติดใจมิหาย เจ้านายสะคราญของไอยราหมาน้อย ไฉนหนอ พอปรากฏตัวทีไร ต้องแผ้วพานสัตว์ร้ายอยู่เนืองๆ นางทำกรรมใดไว้หนอ... โอ เทวะ!!! แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 47 09:57:47 จากคุณ : GTW - [ 2 เม.ย. 47 09:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 15 - ลงซ้ำก็ไม่บอก - อ่านแล้วคิดถึงนิทานเวตาล - ดารดาษ กอรป (4 บรรทัด) จากคุณ : scottie - [ 2 เม.ย. 47 10:25:18 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ถ้าไม่มีอะไรร้ายแรง ป้าจะกลับมาอ่านนะคะ ให้กำลังใจป้าด้วยแล้วกัน จากคุณ : ป้าเอม - [ 2 เม.ย. 47 11:33:08 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ป้าเอม!?! มีอะไรเกิดขึ้นครับ??? เป็นห่วงซะแล้วสิครับ.. ผมเป็นกำลังใจให้ป้าเสมอ จากคุณ : แทน - [ 2 เม.ย. 47 12:58:14 A:202.57.169.246 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 โอ...แม่เจ้า ตาลายสุด ๆ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 2 เม.ย. 47 13:44:59 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สังหรณ์ใจว่าสะกดผิด ผิดจริงๆ ด้วย ต้อง กอปร ต่างหาก จากคุณ : scottie - [ 2 เม.ย. 47 17:16:43 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาแล้วค่ะ แต่ป้าก็ยังอ่านนานๆไม่ได้ ขอติดไว้ก่อนนะ ป้ามีปัญหาสุขภาพอีกแล้ว รอวันอาทิตย์ถึงจะรู้ผลค่ะ ขอบคุณที่ห่วงนะคะ คิดถึงค่ะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 2 เม.ย. 47 21:16:56 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โอ .. แม่เอมเป็นอะไรขอรับ  ข้าพเจ้าเป็นห่วงเสียจริง .. ส่วนท่านเจ้าของกระทู้ .. ไม่ยักกะรู้ว่าท่านเขียนแนวนี้ได้ตรึงใจเอาการ .. ข้าพเจ้าเคยลองเขียน  แต่มันก็ออกแนวฮาอยู่ดี   .. .. สู้ท่านมิได้แม้กระผีกริ้น ..  นับถือ  นับถือ ..   จากคุณ : ส.สัตยา - [ 3 เม.ย. 47 00:33:43 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตอนต่อของไอยรา.. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2746026/W2746026.html จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 3 เม.ย. 47 19:33:37 ]

ความคิดเห็นที่ 23 นึกถึงเรื่อง "อนาคอนด้า" ค่ะตอนเริ่้มต้นเรื่อง.. คิดแล้วสยองจริง ๆ.. มาอ่านช้าแต่ก็มาคับ.. อิอิ.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 10 เม.ย. 47 22:05:18 ]