ความคิดเห็นที่ 1                        รักสยิว หัวใจผ่านเน็ต ตอนบ่ายของโรงเรียนมัธยมต้นแห่งหนึ่ง ณ ตึกเรียน วิทยาศาสตร์ ห้อง 560 “ครูครับ” อะไรจ๊ะคุณเอ มัส” คุณสอนวิทยาศาสตร์ถามผม “ขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำครับ” คำพูดที่เยือกเย็นของผม ช่วยเรียกเสียงหัวเราะของเพื่อนได้มากพอควร “ไป ไป เถอะไป” ครูวิทยาศาสตร์ พูดแบบโมโห ที่:-)ให้ห้องเรียนที่สงบเงียบของเธอไม่ปกติสุข ผมชื่อ เอ มัส เพื่อนมักจะเรียกผมว่า มัส เฉยๆ ผมก็ไม่ได้ถือสาอะไร ตอนนี้ผมอยู่ ม.4 เพิ่งเข้ามาอยู่โรงเรียนแห่งนี้ โดยมาจากโรงเรียนจากชนบท ในรัฐนี้แหละ พอผมถึงห้องน้ำ ผมก็เข้าห้องน้ำโดยไม่ได้ดูอะไรเลย ตามปกวิสัยของคนปวดหนัก เท่านั้นเอง พอปล่อยทุกข์อันแสนทรหดออก กำลังจะหยิบกระดาษทิชชู่ แต่ “เฮ้ เพื่อน มีอะไรให้ช่วยเหลือไหม” ผมจำได้ทันทีว่านั่นเป็นเสียงของ สตีป จอมกวนของห้องเรียน ผมกับเค้าไม่ได้สนิทอะไรกันมากมาย แต่เค้ามาทำไม มาทำอะไร ต้องการอะไร ผมคิดอยู่สัก 3 วินาที “รู้สึกว่านายต้องการกระดาษทิชชู่ สักหน่อยน้า นายคงมาอยากกลับไปห้องเรียนแบบ เหม็นตุหรอกน่า” เมื่อสตีปพูดจบ กระดาษทิชชู่ม้วนนึงก็ลอยข้ามฝาผนังห้องน้ำมา หลังจากนั้นผมก็จัดการธุระเสร็จ แล้วออกมาจากห้องน้ำ ผมไม่รู้ว่าจะพุดขอบคุณกับการช่วยเหลืออันใหญ่หลวงอย่างไรดี “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ถ้าคิดจะขอบคุณ” สตีปบอก “ทำไมล่ะ นายถึงไม่ให้ ” สตีปพูดขัดขึ้นว่า “ก็ เออ นายต้องไม่บอกใครเรื่องนี้นะ” “ได้ ฉันสัญญา” ผมตอบรับอย่างรวดเร็ว “ทั้งหมดนี้ฉันเป็นคนทำเองแหละ เพื่อแกล้ง ทอมสัน นักกีฬาที่สาวๆชอบกันนักหนา ตอนเช้าฉันเดินไปผ่านไปห้องแต่งตัวของนักกีฬา เจ้าทอมสันก็บอกกับเพื่อนมันว่า ขอไปห้องน้ำ ปวดท้อง” สตีปเล่าแบบเชื่องช้า “แล้วไง” ผมถามทันควัน “นายจำไม่ได้แล้วเหรอ ที่ฉันกับมันเคยแย่ง เจน กันน่ะ มันเอาฉันเกือบตาย แถมมันยังไม่ผิดอีกตังหาก” สตีปเล่า “นายก็เลยแกล้งเอากระดาษทิชชู่ออกจากห้องน้ำ” ผมตอบ “ใช่ เป็นวิธีที่ง่ายทีสุดแล้ว ถ้าจะแกล้งเจ้าทอมสัน จอมเล่นพวกนั่น” สตีปตอบแบบหมันไส้  “แล้วนายจึงคิดว่าวิธีที่เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดล่ะ” ผมถาม “นายลืมไปแล้วเหรอ อาคารนี้ มีห้องน้ำอยู่แค่ชั้นเดียว จึงทำให้มันไม่มีทางเลือกอื่นไง” สตีปตอบ “เออ ใช่” ผมตอบแบบเชิงชม”เราต้องรีบไป เดี่ยวอาจารย์ สอนวิทยาศาสตร์ คิดว่าฉันตามนายมา เพื่อจะข่มขืนนาย” สตีปเตือน ผมก็หัวเราะนิดๆ เราเดินไปคุยไปกันถึงเรื่องต่างๆ ผมกับสตีปเริ่มสนิทกันมากขึ้น เมื่อเวลาผ่านไป เราไปกินข้าวด้วยกัน จีบสาวด้วยกัน แต่ไม่ใช่เรื่องจริงจังอะไรมาก การสนิทสนมทำให้ผมรู้ว่า สตีปนั้นก็อยู่ห้องเช่าเช่นเดียวกับผม เค้ามาจากรัฐอื่นซึ่งตอนนี้ ผมกันสตีปเป็นเพื่อนตายกันไปแล้ว จากคุณ : จี๊ปซิตี้ - [ 2 เม.ย. 47 20:19:14 A:202.5.88.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมกับสตีป เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก เราทั้งสองคนเลยไปอยู่ห้องพักเดียวกัน โดยที่พ่อแม่ของเราอนุญาตแบบไม่เต็มใจ มากนัก แต่ก็เอาเถอะ “เราจะเอาห้องพักแบบไหนดี” ผมถามสตีป “ตามใจนายแล้วกัน เอาแบบ ถูกๆ พูดถึงนายไม่น่าจะหาห้องใหม่เลย ฉันไปอยู่กับนายก็ได้” สตีปพูดขึ้นพร้อมเครื่องหมายคำถาม ผมจึงตอบไปว่า “ไม่ได้หรอก ห้องเดิมของฉันนั้น มันพักได้แค่คนเดียวเจ้าของบ้านที่เค้าให้ฉันพัก ยอมให้อยู่แค่คนเดียว และห้ามให้ฉัน ชวนเพื่อนมาบ้านด้วย ฉันจึงไม่สามารถอยู่บ้านนั้นกับนายได้ไง” “อืม เอ๊ะเหมือนฉันเหยียบแพ่นโฆษณาบ้านเช่านะ” สตีปพูดพลางชำเรืองผม ผมจึงหยิบแผ่นโฆษณานั้นมาดู บ้านสุดหรูสำหรับเพื่อนเกลอ ห้องขนาดกลาง ใกล้กองขยะ แต่ราคาถูก เพียง 500 บาท ต่อเดือน! ที่ ข้างกองขยะ ริมถนนทางหลวง สาย 74 ผมมองหน้าสตีป และรู้ว่าสายตาของเขาตอบตกลง เราทั้ง 2 คนจึงเดินไปที่นั่นอย่างรวดเร็ว พอถึงห้องเช่าราคาถูก เราก็เดินเข้าไปติดต่อ ซึ่งเจ้าของห้องเช่าก็คือเพื่อนของอาจารย์ สอนวิทยาศาสตร์ของเรานั่นเอง จึงได้ลดตั้ง 100 บาท เราทั้งสองคนได้จัดแจง ข้างของให้เรียบร้อย ไม่เท่าไรก็เสร็จ ผมเห็นสตีป ออกไปยืนตรงระเบียง “เฮ้ มัส นายต้องตกใจแน่แน่เลย ว่าฉันเห็นอะไร” สตีปร้องอุทาน “นายเห็นอะไร ที่กองขยะหรือ” ผมถามด้วยความสงสัย และไม่รู้ว่าที่สตีปเห็นนั้นอยู่ในกองขยะหรือเปล่า “ใช่ ฉันเห็นที่กองขยะ” สตีปตอบพลางยิ้ม “นายลงไปเก็บกับฉันหน่อยได้ไหม แล้วมันจะเป็นของเราทั้ง 2 คนไง” สตีปถามผมด้วยสีหน้าขอร้อง “ได้ โอเค” ผมตอบไปทั้งที่ไม่รู้ว่าคืออะไร เราทั้งสองคนเดินลงบันได อย่างรวดเร็ว ไปที่กองขยะ จนคุณ เคลล์ ต้องถามว่าไปไหนกันเราจึงตอบว่าไป “บาร์เบียร์ ครับ” ทำให้คุณเคลล์สีหน้าไม่พอในอย่างยิ่ง ผมคิดว่าเค้าคงเป็นเพื่อนกับ ครูสอนวิทยาศาสตร์ ของผมได้เพราะ นิสัยเหมือนกัน ไม่มีที่ติ พอไปถึงกองขยะที่ลึกเข้าไปหน่อย เราก็ได้เจอกับ “ว้าว เรามีเป็นของเราแล้ว” ผมอุทานพร้อมสตีป นั่นคือคอมพิวเตอร์ เราทั้งสองคนช่วยกันแบกชิ้นส่วนของมัน “เฮ้ พวกเธอไปเก็บมันมาจากไหนน่ะ ทำไมฉันไม่เห็น” คุณเคลล์ถามด้วยความสงสัยอย่างยิ่ง “ผมไปเก็บจากองขยะข้างๆนี้เองครับ” ผมพูดเบาๆ ทำให้สตีปเอาศอกกระทุ้งท้องผม “ที่ไหนนะ” คุณเคลล์ถามอีกครั้ง “เออ ที่ร้านคอมพิวเตอร์แถวนี้ครับ ซื้อมันมา มือสองครับ” ผมตอบแบบเหมือนว่าซื้อมันมา “ทำไมนายต้องให้ฉันโกหกคุณ เคลล์ด้วยล่ะ” ผมถาม “ก็เพิ่มเครดิตของเราสองคนไง” สตีปตอบอย่างมั่นใจ เราทั้งสองคนตกลงวางมันตรง โต๊ะเตี้ยๆที่ไว้สำหรับกินข้าว และเราทั้งสองคนก็เปิดมัน โดยหารู้ไหมว่านำมาซึ่งความหายนะ จากคุณ : จี๊ปซิตี้ - [ 2 เม.ย. 47 20:20:10 A:202.5.88.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากนั้นเราทั้งสองคนก็เปิดเครื่องเกือบทุกวัน สตีปซึ่งรู้เรื่องคอมมากกว่าผม จึงเล่นมากกว่า แถมเค้ายังต่ออินเตอร์เน็ต เล่นแชท แล้วต้องเสียค่าโทรศัพท์ให้กับคุณเคลล์ด้วย บางทีผมเห็นเค้าคุยกับผู้หญิงบ้าง ชายบ้าง ผมก็ได้แต่ดู คอยศึกษา จนวันหนึ่งสตีปบอกผมว่า “ฉันเจอเพื่อนสาวใหม่ด้วย นายอยากคุยไหมล่ะ” สตีปถามผม “ใครเหรอ ที่ไหน แล้วนายรู้จักเขาได้ไง“ ผมถามพลางสงสัย “นายนี่ ไม่รู้เลยเหรอ ว่าเธอเป็นเพื่อนทางอินเตอร์เน็ตน่ะ” สตีปแย้งอย่างรวดเร็ว “ไม่รู้ ฉันไม่ค่อยรู้” ผมตอบอย่างปกติ “ปะ เข้านอนเถอะสตีป พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะ” ผมเรียกสตีปด้วยความเป็นห่วง “ได้เลย จ้ามีอารมณ์แล้วเหรอจ๊ะ” สตีปตอบผมพร้อมกับกริยาที่ดูพิเรน “นายนี่ เล่นบ้าอีกแล้ว” ผมตอบอย่างโมโห “ไม่ต้องคิดมากน่า ป่ะ ไปนอนก่อน” สตีปตอบผมพร้อมกำลังปิดเครื่อง ผมก็ล้มตัวลงนอนและหลับไปในที่สุด เมื่อถึงตอนเช้าสตีปตื่นก่อนผม และออกไปซื้อขนมปังที่ร้านค้าข้างห้องพัก ผมก็ต้องแต่งตัวเพื่อไม่ให้เสียเวลา พอสตีปมาเราก็ กินขนมปังกับแยมกัน แล้วเราทั้งสองคนก็ไปโรงเรียน พอไปถึงโรงเรียน “มัส นายช่วยเฝ้าเป้ให้ฉันหน่อย” สติปกล่าว “ได้เลย เออ แล้วนายจะไปไหนล่ะ” ผมพูดพร้อมกับถือเป้ให้สติป “เออ พอดีฉันเกิดปวดท้องกระทันหันน่ะ ช่วยทีนะ” สติปพูดด้วยสีหน้าที่รีบร้อนแล้วเขาก็วิ่งไปทางห้องน้ำ “เผละ ” ผมทำเป้ของสติปหล่น ทำให้ของร่วงลงมา ผมก็กำลังจะก้มลงเก็บแต่ก็เจอ จดหมายฉบับหนึ่ง เขียนว่า หวัดดีค่ะ ฉันชื่อ เคโลว์ คนที่คุณคุยด้วยกันเมื่อวันก่อนไงค่ะ แล้วไม่ต้องถามนะว่าฉันรู้ที่อยู่คุณได้ไง ก็คุณบอกฉันเอง เอางี้ฉันจะเล่นอินเตอร์เน็ต 6 โมงเย็นทุกวัน ฉันจะรอคุณ รอออออ...  ไปจนวันตาย “เฮ้นายทำอะไรกับจดหมายของฉันน่ะ” สติปพูดด้วยสีหน้าที่ไมพึงพอใจ “เออ กระเป๋าของนายร่วง แล้วฉันก็ ” สติปพูดแทรกขึ้น “ก็กำลังเก็บ ใช่แมะ” “ใช่” ผมตอบ “แล้วเขาเป็นใคร ในจดหมายของนาย” ผมพูดขึ้นพร้อมยื่นจดหมายคืน “เธอชื่อ เคโลว์ เราเจอกันในอินเตอร์เน็ตน่ะ แล้วฉันก็ให้ที่อยู่กับเธอก็แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรมาก” สติปพูด “แล้วทำไมนายทำธุระของนายเสร็จเร็วจัง” ผมถามสติปพร้อมส่งเป้ของสติปคืนให้ “ก็มันหายปวดแบบกระทันหันน่ะสิ” สติปพูดพลางเก็บของลงกระเป๋าของเขา “ถ้าฉันปวดอีกนายคงไปกับฉันนะ” สติปพูด ผมจึงถามว่า “ทำไมล่ะ” “นายจำไม่ได้หรือ ที่เราได้คุยกันแบบสนิทวันแรกน่ะ ฉันเล่าให้นายฟังว่าฉันแกล้งเจ้าทอมสัน นักกีฬาจอมเบ่งนั่น ฉันกลัวมันเอากระดาษออกจากห้องน้ำหมด นายก็อย่าลืมส่งให้ฉันแล้วกัน” สติปพูดพร้อมยิ้มสแหยะ “โป๊ก” อยู่ดีๆมีมือใครไม่รู้มาเขกหัวผมกับสติป หันไปดูอีกทีเราก็เห็น อาจารย์สอนวิทยาศาสตร์จอมเจ้าระเบียบคนนั้น “ฉันรู้แล้วว่าใครเป็นคนขโมยกระดาในห้องน้ำ  คุณ เอ มัส ฉันขอสั่งห้ามเธอไม่ให้ไปห้องน้ำกับคุณ สติป ฉันต้องการให้เขารับรู้ความรู้สึกเหม็นตุๆ ที่ทอมสันเคยเจอมาแล้ว” อาจารย์สอนวิทยาศาสตร์พูดด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างยิ่ง “แล้วตอนนี้พวกเธอมายืนคุยกันอย่างสนุกสนานกันอย่างนี้ได้อย่างไร นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว มีนาฬิกาที่ข้อมือแล้วทำไมไม่ดู ฉันไม่อยากจะคิดหรอกนะว่าใส่มาเมาๆเท่านั้นเอง” เธอพูดอย่างใส่อารมณ์ “แหม อาจารย์ ถ้ามีเพลงที่ใส่อารมณ์ อาจารย์คงจะเป็นพรีเซ็นเตอร์เพลงนั้นได้เลยนะครับ ผมมั่นใน 1000 เปอร์เซ็นต์เลยที่เดียว” สติปพูดเถียงอาจารย์ โดยไม่รู้ว่าคำพูดของเขาได้นำพาความยากลำบากมาให้ “นี่เธอพูดอะไรฉันไม่รู้เรื่องหรอกนะ ฉันไม่อยากฟัง ฉันรู้ว่าเธอด่าฉัน วันนี้ฉันจะขอแปรงขัดส้วมของคุณ สเกปต์ ให้พวกเธอทั้ง 2 คน เอาไปขัดส้วมวันละแห่ง” อาจารย์สอนวิทยาศาสตร์พูดด้วยความกดดัน แล้วเธอก็เดินส่ายสะบันเอวอันเล็กน้อยของเธอไป “นี่สติปนายทำอะไรของนายไปน่ะ ขัดส้วมวันล่ะ 1 แห่ง แทบตาย แห่งหนึ่งมีห้องส้วมตั้ง 10 กว่าห้อง รวมชายหยิงเป็น 20 ฉันอยากจะมุดคอลงไปตายในส้วม” ผมพูดด้วยความโมโหที่สติปทำอย่างนั้น “ไม่น่า ส้วมออกจะมีกลิ่นไก่หอมๆ สลัด กลิ่นแฮมเบอร์เกอร์ ไม่ต้องห่วง” สติปพูดแบบให้กำลังใจ “อาหารที่กลายไปเป็นขี้แล้วสิ อร่อย หอมเนอ” ผมพูดแบบเลือดขึ้นหน้า “ไม่แน่ไม่นอนอาจจะโดนลงโทษให้ไปทำงานในห้องพักครูอีก” สติปพูดเสริม “ไหนๆ ก็โดนและ ถือเป็นประสบการณ์ของชีวิตละกัน” ผมพูดเพื่อให้กำลังใจตนเอง หลังจากนั้นผมกับสติปก็ต้องทำความสะอาดส้วมกันทุกวัน ทำให้เรากลับห้องพักช้าขึ้นวันละ 2 ชั่วโมง จนวันสุดท้ายที่เราทำสติปไปหาเรื่องกับทอมสัน นักกีฬาฟุตบอลของโรงเรียนทำให้อาจารย์ต่างๆ ไม่ชอบหน้าสติปกันมากขึ้น เพราะเจ้าทอมสันนี้เป็นคนจอมออเสาะ เป็นลิงหลอกเจ้า โดยที่ทอมสันมาหาเรื่องสติป้อน ขอหาที่เก็บกระดาษทิชชู่ในห้องน้ำออกหมด ทำให้เขาขายหน้ามากที่ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับกลิ่นตุๆ แต่ผมว่านะสติปน่าจะโดนตั้งนานแล้ว ผมว่าคุณครูสอนวิทยาศาสตร์จอมจุ้นจ้าน คงเข้าเป็นแฟนคลับของทอมสันแน่เลย แล้วก็นำเรื่องที่ได้ยินไปบอกกับเจ้าทอมสัน ซึ่งตอนเจ้าสติปก็เล่นอินเตอร์เน็ตกับเคโลว์มากขึ้น โดยที่วันหยุดเสาร์ อาทิตย์ สติปจะชวนผมขับรถมอเตอร์ไซค์ที่เช่ามา ระยะทาง 100 กว่าไมล์ไปเที่ยวกันบ่อยครึ่ง โดยที่ถึงไหนนอนนั่น “นี่ สติปนายไม่ไปหาเคโลว์บ้างล่ะ” ผมพูดขณะเดินกลับจากโรงเรียน “เธอบอกว่ายังไปไม่ได้ เธอยังไม่ว่าง” สติปพูด “งันหรือ นายก็ลองโทรศัพท์ไปหาเค้าหน่อย” ผมพูดเพราะความเป็นห่วงความสัมพันธ์ของเพื่อน อันที่จริง สติปกับเธอยังไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน แต่ทั้งคู่คุยกันผ่านอินเตอร์เน็ต จากคุณ : จีปซิตี้ - [ 2 เม.ย. 47 20:21:30 A:202.5.88.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ช่วงบ่ายแก่ของวันเสาร์ผมกับสติป้อองนั่งทำรายงานวิชาสังคมอยู่ที่ห้องพัก “แกรก” “สงสัยจดหมายมา สติปนายไปดูให้หน่อย อาจจะเป็นของนายก็ได้” ผมให้สติปไปดู “เฮ้ เธอส่งจดหมายมาหาฉันด้วย” สติปพูด พร้อมกับกระโดด “เธอเขียนมาว่าอย่างไรบ้างล่ะ” ผมถามเพราะความอยากรู้ อันที่จริงมันไม่ใช่เรื่องของผม ไม่ค่อยอยากจะยุ่งหรอก “อั่นแน่ มัส นายอยากรู้จริงๆเหรอ ยังบอกไม่ได้ ให้นายรู้เอง เมื่อเวลามาถึง” สติปพูดพร้อมส่งสายตาหวานๆมาให้ผม “เฮ้ย นายอย่าส่งสายตาอย่างนั้นมาให้ฉัน เห็นแล้วจะอ้วก” ผมพูด จนตอนเย็นเราทั้งสองคนก้ออกไปนั่งร้านพิซซ่า กลางเมือง “นายว่า เธอรักฉันจริงหรือเปล่า” สติปถามผม “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน มันอยู่ที่ความรู้สึกของนายกับเธอมากกว่านะ” ผมพูดตามความจริง ที่เราไม่ควรเข้าไปยุ่งกับความรักของคนอื่น จนรุ่งเช้า ผมเห็นสติปกำลังเอาหวีหวีผมของเขาอยู่ “เฮ้ นายจะไปไหนน่ะ” ผมถามด้วยเสียงที่ง่วงนอน “ไปหาเธอน่ะ” สติปบอก “ให้ฉันไปด้วยหรือเปล่า เธอจะไปอย่างไรล่ะ” ผมถามทันที “กะว่าจะไปเช่ารถเหมือนเดิมอ่ะนะ  ไม่ต้องไปหรอกนาย ฉันมีเหตุผลน่ะที่ไม่ให้นายไป” สติปพูด “เหตุผลอะไร” ผมพูดเพราะความอยากรู้ “เธอต้องการมีSEXกับฉัน ฉันก็รอวันนี้มานานแล้วนะ เธอต้องการมีSEXกับฉันคนเดียว” สติปพูดเบาๆ “นายแน่ใจนะ ว่านายไม่เป็นไร ฉันห่วงนาย” ผมพูดเพราะความเป็นห่วง “ไม่เป็นไร ฉันจะกลับมาก่อน 4 ทุ่มคืนนี้นะ อย่าล็อคประตูล่ะ” สติปบอกผม “อืม เออ”  แล้วเขาก็เดินออกไป ผมรู้สึกไม่ดีเลย แล้วเค้าจะไปที่ไหนก็ไม่รู้ ผมจึงนอนต่อ จนเที่ยง ผมเป็นห่วงสติปมาก ผมจึงไปค้นหาจดหมายนั่น ในกระเป๋าของสติป ก็ไม่เจอ พอดี ถือว่าเป็นโชคของผมด้วย ที่หนังสือคอมพิวเตอร์ของสติป เปิดหน้าที่เกี่ยวกับการแชทอยู่ ผมจึงอ่านดู แล้วก็เจอบรรทัดที่ว่า เราสามารถที่บันทึกข้อความที่เราส่งไปได้ และคุณสามารถเปิดดูได้จากตรงนี้ และตรงนั้น ผมดีใจมาก จึงเปิดคอมพิวเตอร์ดู แล้วก็เจอจริงๆด้วย ผมจึงเปิดอ่านตามที่หนังสือไกด์บอก แล้วก็นั่งหาไปเรื่อยๆ จนเจอที่อยู่ของเธอ เธออยู่ที่เมืองข้างๆนี้เอง ผมจึงจดที่อยู่เมืองของเธอไว้ แล้วก้ออกไปซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ ห้องพัก จนมืด ผมก็เข้านอน ไม่ได้ล็อคห้องไว้ “กริ๊ง กริ๊ง” เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ผมก็ตื่นขึ้นมา พร้อมกับเรียกสติป “สติป สติป นายอยู่ไหนน่ะ” ผมเรียกเค้าหลายครั้ง ผมจึงไปอาบน้ำก่อน จนเวลา 7 โมงกว่าเค้ายังไม่มา ผมคิดว่าสติปคงค้างที่บ้านของเคโลว์ “มิสเตอร์ เอ มัส” “ครับ” “มิสเตอร์ เคอร์วี่” “ครับ” “มิสเตอร์ สติป” “ ?” “นี่คุณ เอ มัส คุณสติปหายไปไหน” อาจารย์ที่ปรึกษาของเรา พูดขึ้น “เออ คือว่า สติป ป่วยครับ” ผมบอกอาจารย์ “แล้วไป นึกว่าไปนั่งคาห้องน้ำเหมือนที่เคยทำอีก” เธอพูด หลังจากนั้น ผมก็เป็นห่วงสติปมาก จนถึงตอนเย็น ผมหวังว่าเค้าจะมาแล้ว แต่ประตู ยังถูกล็อคอยู่ ซึ่งผมก็ได้ฝากกุญแจไว้กับคุณเคลล์แล้ว ผมจึงไปเอากุญแจมาเปิดห้อง จนวันรุ่งขึ้น สติปไม่กลับมา ผมจึงตัดสินใจเปิดคอมพิวเตอร์ เพื่อพุดคุยกับ เคโลว์ ให้รู้เรื่อง ผมจำชื่อของเธอได้ แล้วก็เป็นโชคของผมที่เธอเล่นอยู่จริงๆด้วย ผมจึงถามเธอว่า เคโลว์ : Says สวัสดีค่า มัส : Says สวัสดีครับ เคโลว์ : Says มีไรค่ะ มัส : Says ผมเป็นเพื่อนกับสติป หวังว่าคุณคงรู้จักนะครับ เคโลว์ : Says ค่ะ รู้ค่ะ แต่ว่ามีอะไรกับเค้าล่ะค่ะ มัส : Says อยากรู้ว่าเค้าไปไหนครับ ไม่กลับเลย เคโลว์ : Says แหมถ้ารอยากรู้ล่ะก้อ มาหาฉันสิค่ะ จะบอกให้ ฉันรู้เรื่องนี่ดี ถ้าอยากรู้ก็ต้องมีไรแลกกันหน่อยใช่ม้า มัส : Says คุณต้องการอะไรล่ะครับ เคโลว์ : Says                มานอนกับฉันสักคืนนึงก็ดีนะ ตามที่อยู่ที่ให้สติปไปน่ะ บาย จากคุณ : จี๊ปซิตี้ - [ 2 เม.ย. 47 20:23:02 A:202.5.88.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมจึงตัดสินใจเช่ารถ ไปหาเธอทันที อากาศเย็นมาก ทางเปลี่ยว พอถึงที่หมายก็ลงไปบ้านเธอ “กริ่ง กริ่ง” ผมกดกริ่งรียกเธอ เธอก็เดินออกมา “สวัสดีค่ะ มาแล้วเหรอค่ะ แหมรอตั้งนาน แทบจะกดอารมณ์ไม่อยู่เลย” เธอพูดพร้อมกับส่งสายตาหวานมาให้ผม เธอเป็นคนสวย เพรียว ผมสีทอง ประกายแสงกับแสงไผส่องถนน หน้าบ้านเธอ “มาจิบเบียร์กันหน่อยไหมค่ะ” เธอพูด “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยังไม่บรรลุนิติภาวะ” ผมบอกเธอ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นิดส์เดียวเอง” เธอดึงแขนผมเข้าไปข้างใน หลังจากนั้นเธอก็เริ่มถอดเสื้อโค้ชของเธอ เริ่มปล่อยผมที่ถูกมัดไว้อย่างเป็นระเบียบ  สยายตามสายลมเอื่อยๆ ของยามราตรี เธอวิ่งเข้ามากอดผมทำให้ผมล้มลงไปบนเตียง เธอเริ่มถอดเสื้อผม โชคดีที่ผมใส่ไว้ 2 ชั้น “นี่คุณจะทำอะไรน่ะ” ผมถามเธอ “ก็ทำให้คุณรู้ไงว่าเพื่อนคุณเป็นอย่างไรเมื่อมาหาฉันแล้ว” เธอพูดอย่างดุถูกสติป ผมจึงผลักเธออกไป “เรามานั่งคุยกันดีๆดีกว่านะ ดีกว่าที่จะใช้วิธีนี้” ผมพูดกับเธออย่างใจเย็น “ไม่เคยมีผู้ชายคนไหน เคยทำอย่างนี้กับฉันเลยนะ ทำให้อารมณ์SEX ของฉันเสียหมด ฉันรอคุณ รอคุณคนเดียว” เธอพูดพร้อมน้ำตา อยู่ดีเธอก็คว้ามีดที่ปลอกผลไม้จะมาแทงผม แต่ผมหลบทัน “เราพูดกันดีๆ ก็ได้นี่ ไม่ต้องใช้กำลังก็ได้” ผมพูดโน้มน้าวเธอ “ไม่หรอก พวกผู้ชายล้วนทำอย่างนี้กับฉัน ได้ฉันแล้วก็ทิ้ง กี่คนต่อกี่คน ล้วนทำอย่างนี้กับฉัน” เธอพูดพร้อมร้องไห้ “ฉันคิดนะ ฉันคิด ว่าวันนึง จะมีผู้ชายเห็นค่าผู้หญิงบ้าง แต่ก็ไม่เคยมี ไม่เคยมี” เธอนั่งคุกเข่า ลงจะทิ้งมีดไป “คูณอยากไปดุเพื่อนคุณป่ะล่ะ” เธอถามผม ผมตอบตกลง และเธอก็พาผมไปตรงหลังบ้านของเธอ ผมได้กลิ่นเหม็นสาบมาก แล้วเธอก็เปิกไฟ ผมเห็นกลุ่มชายมากมาย รวมทั้งสติป “คุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้ โทรแจ้งตำรวจเลย” เธอพูดพร้อมน้ำตา อยู่ดีๆ เธอก็เอาปืนมาขู่ผม “ถ้าคุณไม่โทรบอกตำรวจฉันจะยิ่งพวกคุณทุกคน ฮึ” “คุณแน่ใจเหรอ ว่าคุณต้องการแบบนี้ คุณ เคโลว์” ผมถามเหตุผล “ใช่  ฉันต้องการ ฉันต้องการมันมากทีเดียว ฉัน ฉัน ช้าน ปุ้ง ปุ้ง”  เธอยิงตัวเธอเอง ผมจึงรีบโทรศัพท์ไปหาตำรวจ ประมาณ 2 นาที หลังจากนั้นตำรวจก็มาถึง พร้อมรถพยาบาล เคโลว์ ถูกนำส่งพยาบาล และตำรวจบอกว่า เธอเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลบ้ามาไม่ถึง 3 เดือน ส่วนพวกคนที่ถูกเป็นเหยื่อของเธอก็ถูกปล่อยออกมา และในปัจจุบันนี้ สติปก็ตั้งใจเรียน เปลี่ยนไปคนละคน ส่วนผมก็เป็นคนใหม่เหมือนสติป เราทั้งสองคนยังอยู่ห้องพักเดียวกัน และรักกันเหมือนพี่น้อง บางที่เจ้าสติปก็พาผมไปบ้านมัน บางทีผมก็พามันไปบ้านผม ไปเที่ยวตามภาษาวัยรุ่น เนี่ยแหละการใช้ชีวิตที่แท้จริง  ตอนนี้ครูทุกคนแทบจะรักเราสองคนเหมือนกับที่เคยเอ็นดู ทอมสัน นักกีฬาจอมเบ่ง แต่ เจ้านักกีฬาจอมเบ่งคนนี้ตกอับ เพราะ เจ้าทอม สัน มัน ถูก เจนทิ้ง และหมดหวังในชีวิตอย่างไม่เป็นท่า ทุกคนคงจำเจนได้นะ ไม่ได้ก็ไปอ่านแรกๆของเรื่องใหม่ แต่ผมว่า ชีวิตการเรียน ความเป็นเพื่อน มิตรภาพ ของเรานั้น ผมว่ามันสำคัญมากกว่ารักอีกนะ   เอ มัส สติป ขอบคุณทุกท่านครับ ที่อ่าน จากคุณ : จีปซิตี้ - [ 2 เม.ย. 47 20:24:12 A:202.5.88.157 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ แต่อ่านยากจัง ^^" จัดหน้ากระดาษซักนิดน่าจะอ่านง่ายขึ้นมั้ยคะ  แบบเว้นบรรทัด  เว้นระยะห่างระหว่างประโยค  และมีย่อหน้าน่ะค่ะ  น่าจะดูดีขึ้น และก็เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องต่อไปนะคะ ^^ จากคุณ : กบตัวกลม - [ 2 เม.ย. 47 23:00:24 A:203.113.80.17 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เว้นบรรทัด เว้นวรรคหน่อยนะคะ... ชอบชื่อเรื่องอ่ะค่ะ...^_^ จากคุณ : กระวาน - [ 2 เม.ย. 47 23:03:23 A:213.61.210.49 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 แทบจะไม่มีการจัดหน้าเลย เนื้อเรื่องขาดรายละเอียดไปหลายที่และไม่สมจริง เช่น เด็ก ม. 4  ยังเช่ารถไม่ได้หรอกค่ะ ต่ำกว่า 18 ที่อเมริกา ใบขับขี่ต้องมีผู้ปกครองนั่งไปด้วยนี่นะ จากคุณ : scottie - [ 3 เม.ย. 47 11:30:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณครับ ผมจะทำให้ดียิ่งขึ้น ขอบคุณมากครับ จากคุณ : เจ้าของ... - [ 3 เม.ย. 47 13:15:07 A:202.5.88.149 X: ]