ความคิดเห็นที่ 1       ข้างนอกฝนยังตกหนัก เธอยังนอนหลับ หลับไปนานเท่าไหร่ แม้แต่เวลาเองก็ไม่อาจร่วงรู้ได้ เสียงสายฝนกระทบหลังคากันสาดดังเปาะแปะ  เหมือนกับมันมาเคาะประตู เพื่อจะบอกว่า - ตื่นได้แล้ว ฉันมาแล้ว        เสียงของมันไม่สามารถผ่านเข้าไปรบกวนช่วงเวลาอันแสนสุขนี้ได้ มีเพียงเสียงเดียวเท่านั้นที่ทำให้วิญญาณที่ล่องลอยไปกลับคืนร่างได้ เสียงเดียวเท่านั้น “ อุ้ม” แม่ตะโกนมาจากชั้นล่าง  “อุ้ม” เสียงนั่นดังและแหลมขึ้น แม่เดินกระทืบเท้าเข้ามา ถ้าพื้นเป็นไม้ก็คงรับรู้ถึงการสั่นเป็นอย่างดี แม่เข้ามาแล้วเข้ามาในห้องที่มีร่างลูกสาวนอนอยู่ “อุ้ม” เสียงแหลมปรี๊ดของแม่คมบาดผ่านเข้าไปในรูหู ทะลุผ่านเยื่อแก้วหู สั่นสะท้านสู่โสตประสาทการรับรู้ของอุ้ม เปลือกตาลืมโผลงขึ้น พร้อมกับร่างที่สะดุ้งโหยงโดยอัตโนมัติ มองเห็นแม่ยืนเท้าสะเอว  ในใจอุ้มเต้นรัว “มานอนหลับได้ไง”  แม่ยังคงเสียงระดับเดิม  “ฝนตกจนจะท่วมบ้านอยู่แล้ว จะให้ฉันเก็บใช่ไหม ผ้าหนะ หลายครั้งแล้วนะ” แม่เดินใกล้เข้ามา  อุ้มยังคงสลัดความง่วงไม่พ้นตัว นั่งนิ่งรับฟังอย่างเดียว “งานมันหนักหรือไง” แม่เริ่มร่ายต่อ “ทำไม่ได้ เหนื่อยมาก จะให้ฉันทำใช่ไหม งั้นก็ไม่ต้องรงต้องเรียนมัน ลาออกมา กฉันก็ไม่มีปัญญาจะส่งแล้ว” “โหย ” อุ้มเริ่มรู้สึกตัว  ความง่วงเริ่มถอยห่าง “นอนหลับไปแป๊บเดียวเอง” “เห็นข้างนอกไหม!” แม่เพิ่มระดับเสียง พร้อมชี้มือไปที่หน้าต่าง ไม่จำเป็นที่อุ้มต้องหันไปมอง หรืออาจจะหันไปมองไม่ทันเพราะแม่ ตวาดมาปานสายฟ้าฟาด “ไปเก็บผ้า!”      คำนี้สะบัดเข้าหน้าอย่างจัง อุ้มลุกขึ้น แล้ววิ่งลงมาชั้นสาม ผ่านลงมาเห็นพี่ชายคนโตนั่งดีดกีตาร์ ฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ อุ้มชินชากับภาพที่เห็นแล้ว เนื่องจากเขาเป็นลูกชายเป็นคนโปรดของแม่ น้อยครั้งที่เขาจะโดนดุด่าเรื่องงานบ้าน ไม่ใช่เพราะงานบกพร่องแต่เพราะไม่มีงานที่ต้องทำต่างหาก      เมื่อมองไปข้างนอกเห็นสายฝนแตกกระจายเป็นฝอยขาว มันกระทบทุกที่ที่มาขัดขวางวิถีของมัน ไม่เว้นผ้าขนหนูที่ผ่านขั้นตอนการซักมามากมาย อุ้มวิ่งฝ่าวิถีฝนออกไป มุ่งตรงไปเก็บผ้าทุกผืนที่มาจากน้ำแรงของตัวเอง จากผืนนี้ไปผืนต่อไป จากราวนี้ไปราวต่อไป กว่าจะเก็บหมด ทั้งผ้าทั้งคนก็เปียกปอน สักพักแม่ก็เดินลงมา “ อีน้อยมันโทรมาบอกว่าถ้าไม่มีผ้าให้มัน ต้องจ่ายค่าเสียหายให้มันด้วย  ทำไง เงินก็ไม่มี  เพราะแก” คำสุดท้ายนี้มันดังชัดเหมือนแม่พูดใส่เครื่องขยายเสียง น้ำฝนที่ติดตัวอุ้มมา ไหลหยดจากผม และชุด เ ธอยังยืนนิ่งไม่ตอบอะไร ในหัวคิดวกไปวนมาไม่รู้จะสรรหาคำตอบไหนให้ - “จะเอาเงินเก็บ ออกไปเลยดีไหมจะได้จบเรื่อง” - “มันไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรเลยทำไมต้องมาว่าขนาดนี้วะ” - “ให้เงินไปเลย” - “ซักใหม่ก็ได้วะ ตากพัดลมเอา” - “มีลูกสามคนด่าฉันคนเดียว” และเสียงหนึ่งที่ทำให้แม่ที่กำลังยืนมองหน้าเค้นหาคำตอบ ต้องละสายตาไป “แม่ ” พี่ชายคนโตตะโกน “โทรศัพท์” แม่เดินไปรับโทรศัพท์ ทิ้งไว้แต่ความเงียบ เหมือนมีความหมายว่า ‘ให้เตรียมคำตอบไว้แล้วจะกลับมาเอา’   ส่วนอุ้มยังคงเลือกคำตอบที่วิ่งวุ่นอยู่หัว มือก็บิดผ้าไปทีละผืน เวลาผ่านไปไม่นานฝนข้างนอกเริ่มโปรยเม็ดเบาบาง ตอนนี้ผ้าทุกผืนถูกตากเรียงรายตามราวบันได อุ้มขึ้นไปบนห้อง นั่งนิ่งทบทวนเรื่องวันนี้ ทบทวนไปถึงเรื่องเมื่อวาน ไปถึงเรื่องเมื่อวานซืน ย้อนไปถึงเมื่อครั้งที่ป้ายังอยู่ ป้าไม่ได้แต่งงาน ป้าไม่มีลูก จึงเลี้ยงอุ้มดั่งลูกในไส้ ป้าทำงานบ้านทุกอย่าง  และมีมีเรื่องระหองระแหงกับแม่ของอุ้มมาตลอด จนจะขอลาออกหลายครั้ง แต่ก็ต้องทนรอ รอเวลาให้อุ้มโตสามารถทำงานบ้านให้ได้เสียก่อน และเมื่อถึงเวลาป้าก็กลับไปอยู่กับญาติที่เชียงใหม่ นานครั้งถึงจะมาหาอุ้ม อุ้มคิดเรื่องราวกลับไปกลับมา คิดถึงเรื่องที่โดนแม่ด่าอยู่คนเดียว คิดถึงเรื่องที่ทำงานหนักจนไม่ได้อ่านหนังสือสอบ คิดถึงเรื่องต้องแอบนอนหลับ คิดถึงเรื่องที่ตื่นแต่เช้า นอนก็ดึกดื่น - “ฉันจะหนี”  ความคิดหนึ่งวิ่งชนเข้าไปในหัวโดยไม่รู้ตัว - “แล้วจะหนีไปไหน”  ความคิดที่สองสวนกลับ - “ไม่รู้ แต่ขอให้ไปไกลจากที่นี่ “ความคิดแรกดูเหมือนจะไม่ยอมง่ายๆ - “จะไปอยู่กับใคร” ความคิดที่สองต้องการคำตอบ - “ป้าไง เชียงใหม่” - “แล้วถ้าแม่รู้ แล้วตามไป มันจะหนักกว่าเดิมนะ” ถึงตอนนี้ความคิดที่สองดูท่าจะชนะ - “แต่ฉันจะไป ไม่ไหวแล้ว เหนื่อย อย่างน้อยก็ได้ออกไปให้ไกลจากที่สักพัก”  แต่แล้วความคิดแรกกลับปล่อยหมัดซัดความคิดที่สองจนลงไปนอนนิ่ง  อุ้มลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าไว้พร้อม แล้วยัดใส่ใต้เตียง เธอเปิดลิ้นชัก หยิบเงินเก็บที่ได้จากการซักผ้าออกมากหมด เช้าวันรุ่งขึ้นอุ้มไปขายน้ำเต้าหู้ตามปกติ วันนี้เธอกระวนกระวายใจกว่าวันอื่นๆ คิดแต่ว่าเมื่อไหร่จะขายเสร็จ จะได้ออกจากที่นี่ ออกจากความเหน็ดเหนื่อย ออกจากเสียดุด่า จะไม่มีแม่มาคอยตวาดตอนหลับ ฉันจะนอนข้ามคืนข้ามวัน ข้ามปีไปเลย และแล้วเวลานั้นก็มาถึง น้ำเต้าหู้หมดหม้อแล้ว เธอรีบเข็นรถกลับบ้าน “อุ้ม” แม่พูดขึ้น “ไม่ต้องเข็นแล้ว เดี๋ยวแม่เข็นเอง ไปซื้อหมูให้หน่อยเอาโลนึงนะ” “ในตู้ยังเหลืออยู่เลย” อุ้มรีบค้าน “ก็มันไม่พอ” แม่เริ่มเสียงดัง “อืม” อุ้มรับเงินมาแล้วรีบเดินจ้ำไปตลาด  เมื่อซื้อเสร็จ เท้าเธอยังสาวด้วยความเร็วคงที่ ในหัวคิดถึงวิธีออกจากบ้าน วิธีการขึ้นรถทัวร์ นั่งรถไปบ้านป้า ได้คุยกับป้าระบายทุกอย่างให้ป้าฟังโดยไม่ต้องกังวลใจใดๆทั้งสิ้น ความคิดสั่งให้เท้าเก้าเดินโดยเร็ว   แต่แล้ว ทุกอย่างก็พลันสะดุดลงรวมทั้งขาของเธอด้วย  อุ้มลุกขึ้นปัดเสื้อผ้าและเก็บเนื้อหมูที่ซื้อขึ้นมา เธอหันไปมองต้นเหตุที่ทำให้ต้องล้ม ชายชราเนื้อตัวเปื้อนเปรอะ ขาทั้งสองข้างขาด  นอนคดคู้หลบฝนที่ตกกระหน่ำลงมาเมื่อวานนี้อยู่ข้างทาง ข้างตัวมีถ้วยพลาสติก ข้างในมีเศษตังค์อยู่ไม่ถึงหนึ่งบาท อุ้มยืนนิ่งไป และแล้วความที่เหนือกว่าความคิดใดใดก็เดินขึ้นมาบนสังเวียน - “เห็นไหมเขาไม่มีที่นอน ขาก็ไม่มี ต้องมานอนหลบฝนขอทาน ญาติที่ไหนก้ไม่เลยสักคน” - “แล้วไง เราก็ลำบาก เราก็เหนื่อย เราก็มีปัญหาเหมือนกัน” ความคิดหนึ่งกลับมา - “แต่เรายืนได้เดินได้เพราะมีขา  จะร้อนจะหนาวก็มีบ้านไว้ซุกหัวนอน ถึงงานมันจะเหนื่อยแต่เพื่อใครหละ ก็เพื่อตัวเราเอง”  ต่อจากนี้ไม่มีความคิดใดแล้วที่จะอาจลุกขึ้นมาสู้เพราะนี่คือความคิดที่ทรงพลังที่สุด แผนการทั้งหมดถูกยุติลงโดยจำนนต่อเหตุผลที่ได้กลั่นกรอง สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า มันเป็นความจริงที่ต้องยอมรับ ทุกชีวิตจะต้องดำเนินไปตามทางของตัวเอง อุ้มหยิบเหรียญห้าบาทให้กับชายชราคนนั้น  เธอเดินกลับบ้าน เดินอย่างไม่เร่งรีบ ในหัวกลวงโบ๋ว่างเปล่าไร้ซึ่งความคิดใดๆ เมื่อถึงบ้านก็เอาเนื้อหมูที่ซื้อมาไปให้แม่  เห็นแม่ที่เพิ่งวางหูโทรศัพท์ “กี่ผืนหรอแม่” อุ้มถามขึ้นก่อนเพราะเธอเดาได้ว่าสายปลายทางคือใคร “ร้อย” เมื่อได้ยินคำนี้ เธอกลับไม่มีความรู้สึกอยากทำ ไม่มีความรู้สึกเบื่อ แต่กลับรู้สึกเฉย ชินแต่ไม่ชา ไม่รู้ว่าจะขอบคุณชายขอทานคนนั้นหรือขอบคุณตัวเอง  ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ชัดเจน แต่สิ่งเหล่านี้อาจจะเป็นแค่เรื่องรอง เพราะแท้จริงสิ่งที่เธอควรจะขอบคุณก็คือ   “ แม่ของเธอเอง” จากคุณ : แสนยา - [ 2 เม.ย. 47 20:42:38 A:210.86.131.60 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ค่ะ อยู่บ้าน อยู่กับแม่ ดีที่สุด ^__^ อ่านจบแล้วบอกอารมณ์ไม่ค่อยจะถูก แหะ แหะ เหมือนดำเนินเรื่องกระตุ้นให้เราลุ้นมาตลอด แล้วจู่ๆ ก็สรุปจบเอาดื้อๆ ยังสงสัยอยู่เลยว่า ทำไม แม่ถึงได้ดุด่าและใช้งานอุ้มคนเดียว ??? แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 47 11:01:26 จากคุณ : O-HO - [ 3 เม.ย. 47 11:00:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พี่ชายไม่ช่วยเก็บผ้าเลย อยู่ก็สรุปแบบนี้ อ่านแล้วงงค่ะ จากคุณ : scottie - [ 3 เม.ย. 47 11:35:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ(รู้สึกดีใจมากครับ)     ผมขออธิบายดังนี้นะครับ เรื่องนี้ผมนำเรื่องจริงบางส่วนจากชีวิตของเพื่อนคนหนึ่ง เมื่อเธอเล่าเรื่องให้ฟัง ความรู้สึกแรกเป็นอย่างที่ทุกคนสงสัย มันเกิดคำถามขึ้นมากมายในหัว  ผมถามเธอไปเท่าที่ผมอยากจะรู้(ซึ่งก็มากอยู่) แต่เธอก็เล่าซ้ำไปมาอยู่อย่างนี้ ผมจึงคิดว่าแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่เข้าใจ ผมจึงเก็บเอาอารมณ์นี้มาใส่ ครับ    **และผมคงอธิบายได้แค่เรื่องแรงดลใจเท่านั้น ส่วนในเนื้อเรื่องผมขอปล่อยให้มันเป็นตัวของตัวเอง ขอขอบคุณอีกครั้งครับ สำหรับคำติชม ผมขอน้อมรับและจะพัฒนาฝีมือต่อไปครับ จากคุณ : แสนยา - [ 4 เม.ย. 47 13:10:20 A:210.86.131.181 X: ]