@~@ของฝากจากคนขับรถ@~@

    เขียนโดย...Sano  Ikuko

    ตอนที่ฉันเพิ่งขี้นชั้นอนุบาลสองได้ไม่นาน
    เราต้องย้ายบ้านห่างออกไปจากตัวเมืองที่เคยอยู่
    บ้านใหม่ของฉันมีกลิ่นหอมกรุ่นของเหล่าพันธุ์ไม้ใบหญ้า
    บริเวณรอบบ้านเต็มไปด้วยสีเขียวของต้นไม้นานาชนิด
    สิ่งเหล่านี้ทำให้ฉันชื่นชมบ้านใหม่ด้วยความดีใจ
    แต่ว่ามันทำให้โรงเรียนอยู่ไกลบ้านมากขึ้นเหลือเกิน
    แล้วฉันก็ไม่อยากที่จะต้องไปเข้าโรงเรียนใหม่ซะด้วยสิ
    ดังนั้น ฉันจึงตัดสินใจไปโรงเรียนเก่าด้วยการขึ้นรถเมล์

    ฉันยังไม่เคยขึ้นรถเมล์ไปไหนเองเลยสักครั้ง
    วันแรกในการไปโรงเรียนของฉันตั้งแต่ย้ายบ้าน
    แม่จึงไปส่งฉันที่โรงเรียนในตอนเช้า  และให้คุณครูเป็นคนพาไปส่งขึ้นรถเมล์ในตอนขากลับ
    "พอถึงนะกะโนะแล้ว ช่วยบอกให้เด็กคนนี้ลงด้วยนะคะ"
    คุณครูบอกคนขับรถเมล์อย่างนั้น เวลาที่ส่งฉันขึ้นรถเมล์แล้ว

    ฉันเข้าไปนั่งในที่นั่งตอนส่วนกลางของรถ
    เอาบั้นท้ายหย่อนลงไปบนเบาะแบบครึ่งๆค่อนๆ
    ไม่ค่อยจะเต็มก้นดีนัก
    นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเป็นห่วงและกังวลใจ
    รถเมล์จอดให้คนลง แล้วก็รับคนขึ้นมาใหม่
    แล้วก็วิ่งต่อไป แล้วก็จอดให้คนขึ้นลงอีกเป็นอย่างนี้สลับไปมา
    "ป้ายต่อไป นะกะโนะ"
    เสียงประกาศจากเครื่องกระจายเสียงในรถดังขึ้น
    ฉันรีบร้อนกดกริ่งในทันที เมื่อรถหยุดก็มีเด็กผู้หญิงรุ่นพี่ๆที่ฉันไม่รู้จักหน้าค่าตาบ้างเลย พากันลงไปจากรถ
    ฉันกำลังคิดว่าจะลงรถ แต่ก็มองออกไปข้างนอกก่อนเพื่อที่จะดูแม่
    ว่าคอยฉันอยู่ที่ป้ายรถเมล์รึเปล่า แต่ฉันก็มองไม่เห็น
    แม่ต้องคอยฉันอยู่แน่ๆ... ก็แม่สัญญากับฉันแล้วนี่ว่าจะคอยฉันอยู่ตรงนั้น
    ในขณะที่ฉันกำลังสับสนไปมาเกี่ยวกับจุดที่แม่จะยืนคอยฉันอยู่นั้น

    รถเมล์ก็ขยับออกวิ่งไปอีกครั้ง....

    คนขับรถเมล์ไม่พูดอะไรเลย ขับรถเมล์ให้วิ่งไปเรื่อยๆ
    ในถนนหนทางที่ฉันไม่รู้จัก รวมทั้งผู้คนที่แปลกหน้า
    "แล้วนี่ฉันจะลงตรงไหนดีล่ะนี่?"
    ตอนนี้ในรถเมล์เหลือผู้โดยสารอยู่เพียงสองสามคนเท่านั้น
    แล้วในที่สุด ฉันก็ร้องไห้ออกมา...

    คนขับรถเมล์ที่ขับรถไปจนลืมเรื่องที่ครูฝากฉันมาด้วยตกใจนึกขึ้นได้
    พอเขาจอดรถแล้ว ก็เดินมาที่นั่งของฉัน
    "ตายจริง...ขอโทษจริงๆหนูจ๋า...ลุงลืมไปเลยว่าหนูจะลงที่นะกะโนใช่ไหม?"
    คนขับรถเมล์พูดพลาง เอามือลูบหัวฉันไปมาอย่างอ่อนโยนมีเมตตา
    ส่วนฉันก็ยังไม่หายจากความกังวล ร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วยเงยหน้ามองคนขับรถไปด้วย
    "รถเมล์นี่เดี๋ยวก็ต้องวิ่งย้อนกลับไปเส้นทางเดิม
    เดี๋ยวพอถึงแล้วลุงจะบอกให้หนูลงนะจ๊ะ ขอโทษหนูด้วยจริงๆนะ...."
    แล้วคนขับรถเมล์ ก็ให้ฉันมานั่งอยู่ตรงที่นั่งทางด้านหลังคนขับพอดีๆ

    เมื่อผู้โดยสารลงจากรถไปจนหมดแล้ว  รถเมล์ก็วิ่งแอบเข้าข้างทางเพื่อไปจอดรอเวลา
    ที่จะถึงคิววิ่งรถกลับไปทางถนนสายเดิมอีกครั้งหนึ่ง

    คนขับรถเอาของเล่นที่มีลูกอมเป็นของแถมมาให้ฉัน
    "ลองแกะดูสิ" คนขับรถพูดกับฉัน

    กระดิ่งเล็กๆถูกดึงออกมาจากข้างใน ฉันดีใจจนลืมเรื่องราวต่างๆแล้วยิ้มออกมาได้
    ลูกอมถูกแกะกระดาษห่อออกมาใส่ปากทีละเม็ด ระหว่างฉันกับคนขับรถเมล์คนนั้น

    แล้วผู้โดยสารก็ทยอยขึ้นรถมาทีละคนสองคน
    "ได้เวลาออกรถแล้วล่ะนะ"
    คนขับรถมองดูนาฬิกา แล้วก็เคลื่อนรถให้ออกจากท่า
    รถเมล์วิ่งออกไปตามถนนสายเดิมที่วิ่งผ่านมาเมื่อครู่นี้ ในทางฝั่งตรงกันข้าม

    "ป้ายหน้านี่ก็ นะกะโนะ แล้วล่ะนะหนู"
    คนขับรถเมล์บอกกับฉัน แล้วก็จอดรถให้
    แม่ยืนชะเง้อ ชะโงกหน้ามองหาฉันอย่างเป็นห่วงอยู่อีกฟากของถนน
    ป้ายนั้น มีฉันเป็นผู้โดยสารที่ลงเพียงคนเดียว
    "บ๊ายบายจ้ะ" คนขับรถพูดกับฉัน แล้วกดปุ่มปิดประตูรถเมล์
    แม่วิ่งเข้ามาหาฉันตรงนั้น "ขอบคุณมากค่ะ" แม่อุ้มฉันขึ้นพร้อมทั้งโบกมือให้รถเมล์

    ตั๋วโดยสารที่ยับยู่ยี่ พร้อมทั้งของเล่นและลูกอมที่แถมมา ถูกฉันกำไว้อยู่ในมืออย่างนั้น
    อ้าว...นี่ฉันลืมยื่นตั๋วจ่ายค่ารถนี่นา...เท่ากับได้นั่งรถเมล์ฟรีน่ะสิ

    ทุกครั้งที่ฉันเปิดกระเป๋าสตางค์เก่าๆ จะพบกระดิ่งเล็กๆออกมาจากข้างใน
    และเรื่องราวต่างๆที่เกี่ยวกับคนขับรถเมล์ พร้อมทั้งสิ่งที่ฉันได้รับ
    ก็ผุดขึ้นมาในสมองให้ฉันได้จดจำ
    และระลึกถึงอีกครั้งหนึ่ง...

     
     

    จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 2 เม.ย. 47 21:41:02 ]