3)
         ข้างฝ่ายดรุณีศรีนงคราญนั้นตราบวันนั้นจวบจนวันนี้ก็ร้อนรุ่ม

กลุ้มฤทัยไม่วายเว้นเช่นกัน ทั้งเจ้าไอยราซึ่งบาดเจ็บจะหายดีหรือสิ้นแล้ว

ก็มิทราบประการหนึ่ง ทั้งเจ้าหนุ่มหน้าเข้มผู้คารมย้อนนั้นเล่าก็เฝ้าแต่คิด

ถึงอยู่มิรู้หาย นางกระวนกระวายอยู่หลายราตรีแต่ก็ติดซึ่งคำบัญชาของ

ท่านพ่อที่มิให้เร้นไปไหนได้ จากเช้ายันค่ำนางต้องอยู่รู้เห็นต่อสายตาของ

นางพี่เลี้ยงที่เคร่งครัดจนน่าหมั่นไส้ แม้ท่านพ่อของนางจะรอนแรมออก

ไปล่าสัตว์บ้างนางก็มิสามารถหาอุบายมาเร้นกายไปได้ ก็เนื่องด้วยคราที

แล้วแต่นางพี่เลี้ยงถูกคาดโทษหมายขวัญถึงขั้นตัดหัวหากปล่อยให้นาง

ไปตกอยู่ในภยันตรายเยี่ยงนั้นอีก อันคำให้การของนางเองนั่นเล่าก็พัวพัน

รัดตัวอยู่จากฤทธิ์แห่งการมดเท็จโดยชั่ววูบเพื่อป้องกันความผิด การจะ

อ้างว่าจะออกไปค้นหาเจ้าไอยราที่นางบอกว่าหลงหายไปในป่าก็มิใช่

หน้าที่ที่นางจะทำได้ เพราะท่านพ่อก็ได้ระดมให้ทหารออกตามหามาแล้ว

ถึงสองวันเต็ม อีกทั้งรอยฟกช้ำดำเขียวรอบตัวนั้นก็สร้างความแปลกใจ

และตกใจแก่ท่านพ่ออย่างล้นเหลือ การอ้างเพียงเพราะวิ่งตามเจ้าไอยา

ราและล้มลุกคลุกคลานนั้นดูจะสร้างความน่าเชื่อถือไม่เพียงพอต่อ

สายตาความรอบรู้ของท่านพ่อไปได้

         ก็ด้วยวัยแห่งนางที่เข้ากำดัดรุ่นแรกผลิเนื้อสาวคราวระส่ำ ผิวตัว

ร่างกายก็เบ่งบานตามวัยรวมทั้งอารมณ์ที่ขึ้นลงแปรเปลี่ยนไปตามภาวะ

ที่เปลี่ยนแปร การอยู่เหย้าเฝ้าวังมาแต่เล็กแต่น้อยนับแต่ท่านแม่ได้สิ้นไป

ก็อยู่ภายใต้กรอบของความทนุถนอมเยี่ยงไข่ในหิน นางพี่เลี้ยงรวมทั้ง

เพื่อนฝูงที่ใกล้ชิดก็ล้วนแต่สตรีอิตถีเพศ เหล่าทหารหาญชำนาญรบนั้น

เล่าแม้จะเป็นชายแต่ก็ดูไม่ได้เลยสักคน ทั้งดำทั้งล่ำเนื้อตัวสกปรกมอม

แมมไร้ราศรี แลแต่ละคนนั้นเล่าก็กลัวอาญาแห่งท่านผู้ปกครองนครแห่ง

นี้จนมิอาจจะกระริ้มกระเรี่ยธิดาแสนสวยของท่านได้ จะเรียกใช้ก็ทรุดนั่ง

ก้มศีรษะอยู่แต่ไกล พลันเมื่อมาประสบพบคุยกับหนุ่มน้อยผู้หาญกล้าใบ

หน้าหล่อเหลาคนนั้นเข้า จึ่งไม่แปลกที่หัวใจอันบริสุทธิ์ราวหยาดน้ำค้าง

ของนางจะกระตุกวูบราวต้องแสงอาทิตย์

         วันคืนเคลื่อนผ่านด้วยความร้อนรุ่มกลุ้มใจเหลือที่จะกล่าว ทั้งคิด

ถึงสุนัขและคิดถึงคน เฝ้ารอจังหวะให้ท่านพ่อออกล่าสัตว์ติดพันข้ามคืน

วันแล้วจะอุบายเล่ห์ให้นางพี่เลี้ยงหลงกลให้ได้ ในใจก็คิดถึงแต่ป่านนี้จะ

เป็นอย่างไรเจ้าหมาน้อยของข้าเอ๋ย..เจ้าหนุ่มคนนั้นได้ดูแลเจ้าเหมือนเขา

ได้ตกปากรับคำหรือไม่ หรือเพราะข้าทำไม่ดีพูดไม่ดีทั้งที่เขาเข้าช่วยให้

รอดชีวิตจึงสร้างความหงุดหงิดให้กับเขาจนละเลยเจ้าไป..เจ้ารอคอ

หน่อยเถิดข้ามีโอกาสคราใดข้าจะรุดไปหาเจ้าทันที ฯลฯ

        ด้วยวัยอันอ่อนใสจึงมิได้กระสาในยามศึก ท่านพ่อของนางแท้จริง

ปกปิดอำพรางการล่าสัตว์ป่าครั้งนี้ก็ด้วยข่าวจากหลายทางระบุตรงกัน..

ว่าบุตรแห่งท้าวศินรเวทย์เจ้านครเดิมที่พ่ายระยับพับคามือของท่านเมื่อ

คราวชิงเมืองนั้นได้บังอาจก่อการรวมกลุ่มเขม็งแข็งข้อขึ้นในป่าลึก

กระด้างกระเดื่องจะก่อศึกเพื่อชิงเมืองคืน..แม้ท่านจะไม่ครณาเด็กเพิ่ง

หย่านมซึ่งท่านได้พลาดพลั้งปล่อยหน่อเชื้อนี้ให้เติบโตหลุดมือไปด้วย

ความพร่องและความเหิมต่อฝีมือและสมบัติพัสฐานที่มากมายเหลือ

คณานับที่ชิงมาได้..ท่านก็ไม่ประมาทแลคิดจะตัดไฟแต่ต้นตอก่อนไฟจะ

โหมคุขึ้น..จึ่งได้ดำริออกป่าล่าสัตว์โดยปล่อยให้สมุนฝีมือดีตระเวนออก

หาข่าวโดยพาธิดากำพร้าแม่ซึ่งมีเพียงคนเดียวนี้ร่วมด้วย โดยหวังจะเปิด

ตาและพักผ่อนไปในตัว

         คำรายงานของสมุนซ้ายขวาระบุถึงบุตรชายของท้าวศินรเวทย์ผู้

นั้นว่าอาจหาญนัก มีฝีมือดาบที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษเป็นเอกไม่เป็น

รองใคร อีกทั้งดาบที่ใช้นั้นเล่าก็ถูกหลอมตีจากเหล็กอ่อนที่หาได้ยากสุด

ในปฐพี รวมทั้งฝีมือการซัดมีดสั้นก็ร่ำลือกันถึงว่าแมลงว่อนบินผ่านก็ขาด

วับด้วยฤทธิ์ขว้างที่แม่นยำ..ด้วยตัวท่านเองนั้นเล่าก็ใช่จะไร้ซึ่งฝีมือและ

มันสมอง คัดตรองเหตุการณ์เค้นกลั่นวิธีการเอาไว้อยู่ในใจอย่างเรียบร้อย

การตัดโค่นต้นต่อครั้งนี้จะต้องจู่โจมไปยังที่บุตรแห่งท้าวอดีตจ้าวเมืองผู้

นั้น..จะด้วยวิธีใดก็ตามหากประหารมันสิ้นได้ทุกอย่างก็จะสงบอยู่ในอุ้ง

มือ..ทรัพย์ศฤงคารก็ยังตกเป็นของตัวตลอดไปและตลอดไป..

         มาวันนี้สมุนหนึ่งก็เข้ามารายงานแต่เช้าตรู่ว่าได้พบร่องรอยการ

เคลื่อนทัพของกลุ่มก่อการหนึ่งซึ่งคาดว่าเป็นกลุ่มของศินรสิงห์-อันเป็น

นามของบุตรชายแห่งศินรเวทย์อดีตเจ้าครองนครผู้พ่ายนั้น ท่านจึงได้

รวบรวมกลุ่มฉกาจทหารกล้านับห้าสิบคน..สะกดรอยตามเพื่อผจญเผด็จ

ศึกให้สิ้นซาก จึ่งได้เรียกทหารผู้ไว้ใจสิบคนมาใกล้ตัว..มอบหมายหน้าที่

พิทักษ์ธิดาน้อยของท่านไว้มิให้คลาดสายตา ลวงอุบายไว้โดยมิเคลื่อน

ย้ายคุ้มใหญ่นี้ให้ไปด้วย..เพื่อกันมิให้ข้าศึกรู้ตัวในกลศึกครานี้

         ฝ่ายธิดาน้อยมิได้ล่วงรู้ในความนัยก็กระหยิ่มย่องในอุบายตัว..เมื่อ

รู้ว่าท่านพ่อต้องเดินทางไปหลายวันก็พะเน้าพะนอท่านบิดาตัดพ้อต่อว่า

ให้รีบไปรีบกลับพอเป็นพิธีแล้ว..ก็เร้นเข้าห้องพักเปลี่ยนแต่งเสื้อผ้าโดย

คัดว่าสวยที่สุดน่าดูที่สุดขึ้นสวมใส่ นางพี่เลี้ยงที่เรียงรายพากันถามไถ่ก็

ไถลกลบเกลื่อนเสีย..นางรอจนกระทั่งบิดาและพวกได้เคลื่อนย้ายเข้าป่า

ลึกไปหลายชั่วยามจนแน่แก่ใจดีแล้ว จึงได้เรียกนางพี่เลี้ยงมากระซิบ

ความ..ว่าพี่เอยน้องนี้ให้คิดถึงเจ้าไอยราเป็นยิ่งนัก นับแต่ตัวมันน้อยนิดที่

ข้าได้รับมันมาจากขวัญของท่านพ่อเมื่อสองปีที่แล้ว..มันและข้าก็หาได้

คลาดจากกันไปได้แม้แต่นาทีหรือชั่วยามไม่ มาบัดนี้มันได้หลงป่า

ระหกระเหินไปถึงไหนอย่างไรข้าก็สุดจะรู้ได้ วันและคืนผ่านไปจากหา

อาหารประทังท้องได้หรือก็ยากจะคาดเดา ท่านพ่อเองก็กระไรเลยปากก็

บอกให้สมุนตามหาจนถ้วนทั่ว ถ้วนทั่วอย่างไรเล่าจึงไม่พบ..ข้าจึงคิดจะ

ออกตามหาด้วยตัวเองอีกสักครั้ง เพื่อให้แน่แก่ใจว่าข้ากับมันไม่มีวาสนา

จะได้พบกันอีกเป็นแน่แล้วเพื่อการตัดใจ ท่านรู้หรือไม่ว่าข้ากินไม่ได้นอน

ไม่หลับมาหลายราตรีนับแต่วันที่มันจากไป..บางทีเมื่อตัวข้าเป็นผู้ออกคน

หาเองโดยการส่งเสียงเรียกให้มันได้ยินหรือจำกลิ่นได้..มันก็จะย้อนกลับ

มาหาข้าได้เอง

         ฝ่ายนางพี่เลี้ยงได้ยินดังนั้นบ้างก็ทาบอกบ้างก็ทำตาโต อุทานขรม

ถมเถว่าจะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร ท่านบิดาของท่านมิบั่นหัวข้าหลุดจาก

บ่าก็สิแปลกไปแล้ว..อีกทั้งการจะออกนอกคุ้มไปนั้นแม้แต่จะมีพวกข้าทั้ง

สี่คนตามไปด้วยก็จะหาความปลอดภัยที่ไหนมี สิงสาราสัตว์สุดดุร้ายมุ่ง

หมายเหยื่อเต็มไปหมดชุมราวกับมดเยี่ยงนี้ เป็นตายร้ายดีอย่างไรข้าก็สุด

จะยอม

         นางธิดาน้อยได้ยินดังนั้นก็ปิติใจ..ว่ากลอุบายของตนสัมฤทธิผลไป

ครึ่งทาง คิดพลางปิดหน้าร่ำไห้ออกมาเสียงโฮใหญ่ อาละวาดดิ้นซ้าย

ป่ายขวาจนนางพี่เลี้ยงเข้าไม่ติด..ว่าดีล่ะต่อไปนี้พวกท่านอย่าให้ข้าพบ

เห็นหน้าอีก พวกท่านไม่เข้าใจข้ามัวแต่เข้าข้างท่านพ่อของข้าผู้ใจดำ ดัง

นั้นจงรีบออกจากกระโจมของข้าไปให้ทั้งหมดในเดี๋ยวนี้..ข้าต้องการจะ

อยู่คนเดียวมิให้ใครเข้ามารบกวนเป็นอันขาด

         ฝ่ายนางพี่เลี้ยงทั้งปวงก็ถอยกรูดรีบรุดออกนอกห้อง ด้วยเกรงฤทธิ์

ของเจ้านายน้อยที่นานทีจะอาละวาดสักครั้งด้วยอารมณ์เอาแต่ใจตัว..ถึง

กระนั้นก็วางใจในภาระที่แบกไว้ว่าไม่ถึงกับโดนอาญาแห่งท่านบิดาของ

นางด้วยการปล่อยให้นางออกจากคุ้มได้ ทั้งหลายต่างนั่งเฝ้าอยู่หน้า

กระโจมมิให้คลาดสายตา..พลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเฝ้าอย่างมิขาดได้..

โดยหารู้ไม่ว่าเจ้านายสาวสวยของพวกนางได้เร้นกายออกจากกระโจม

ด้วยโพรงที่ซุ่มทำไว้หลังห้องสรงน้ำเป็นเนิ่นแล้ว

         มารู้ตัวก็เมื่อได้เวลาอาหารค่ำ..เฝ้าร่ำเรียกขานแต่ไร้วี่แววจะตอบ

รับ เปิดกระโจมดูจึ่งรู้ว่าหายตัวไป ตะโกนร้องเรียกทหารทั้งสิบนายให้

ออกค้นหา..เหล่าทหารก็เกรงอาญาไม่แพ้กัน แยกย้ายสะกดรอยตาม

อย่างเร่งรีบ

         ประจวบเหตุการณ์เข้ากับพยัคฆ์ร้ายกระโจนจากจุดซุ่มเหนือคบ

ไม้เข้าหาธิดาแห่งผู้ครองเมือง..อันทำให้มีดดาบเหล็กอ่อนเล่มนั้นปรากฏ

แก่สายตาของเหล่าทหารพวกนั้น..เป็นการเผยตัวของขุนบนกระดาน

หมากที่ผิดเวลาและสถานที่อย่างช่วยมิได้

         การณ์จะเป็นอย่างไรขอได้โปรดติดตาม...

********