โฮ่ง..
หวัดดีคับ..ผมเป็นหมาคับ..
ผมมีขนสั้น..สีน้ำตาล..มีปานดำที่หลังและที่...ที่..พุงคับ
ปากของผมมีสีแดง..ลิ้นก็มีสีแดง..อะอะ..แต่หางไม่มีสีแดงนะคับ
ผมเลยไม่ใช่ไอ้หางแดง..ผมมีหางขาว
ผมมีชื่อที่นายเรียก..เพราะเชียวคับ
"ไอ้ปิ๊ววววววว"
.........
นายผมเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ..เอาน่า..ก็ถือว่าหล่อในสายตาของผมก็แล้วกัน
เขาเป็นโสดคับ..ที่ผมรู้ก็เพราะผมอยู่บ้านกับนายแค่สองคน..เอ้ย แค่หนึ่งคนกะอีกหนึ่งตัว
นายมีอาชีพเป็นอะไรไม่รู้คับ..เห็นเช้าขับรถออกจากบ้าน เย็นก็กลับ บางวันดึกก็กลับ..บางวันก็ไม่กลับ
ผมชินซะแระ..
นายใจดี..นายเลี้ยงผมไม่ให้อดหรอกคับ
เสียแต่ว่าบางเวลาที่นายอารมณ์เสีย..นายมักจะจับผมกรอกเบียร์..
เบียร์ไม่อร่อยหรอกคับ..แต่กินเข้าไปบ่อย ๆ ก็เพลินดีเหมือนกัน
นายผมยังเป็นนักเขียน..ที่ผมรู้ก็เพราะผมเห็นนายเขียน
หลังจากกลับจากทำงาน ก็เปิดคอมพ์ฯ นั่งพิมพ์กอกแกกไปทั้งคืน
โน่นแน่ะคับ กว่านายจะนอน..ตีหนึ่งตีสองทุกคืน
ผมชอบตอนนายเขียนหนังสือ นายจะต้มมาม่าสองห่อ
ห่อหนึ่งให้ผม อีกห่อหนึ่งนายกินเอง
มาม่าอร่อยหรือเปล่าน่ะหรือครับ..อะอะ..ดีกว่าไม่มีอะไรกินคับ
มีวันหนึ่งมาม่าเหลือห่อเดียว..นายแกะซองแล้วมองหน้าผม
ผมทำตาละห้อย..กลิ่นมาม่าหอมยวนน้ำลายให้หยดแหมะ
นายเลยไม่ต้ม บี้จนแตกอยู่ในซอง และเทให้ผมครึ่งห่อ
ส่วนนายก็หยิบใส่ปากไปด้วยพิมพ์งานไปด้วย
เห็นไหมคับ นายผมใจดีจะตายไป
......
น่าแปลกนะครับ ที่นายไม่ค่อยได้มีวันหยุดกะใครเขา
จันทร์ถึงอาทิตย์ ผมเห็นตะลอน ๆ ออกจากบ้านทุกที
แต่หลัง ๆ มานี่ ถ้านายอยู่บ้าน ก็แสดงว่านายอยู่เพื่อรอเพื่อนมานั่งกินเหล้าด้วยกัน
เพื่อนของนายคนนี้ หล่อน้อยกว่านายหน่อยหนึ่งครับ
ผอม สูง พูดเสียงเบา บางทีก็ติดสำเนียงชาวเขา เอ้ย ชาวเหนือมาหน่อย ๆ
เขามีชื่อว่าสัตยาครับ..
ส่วนอีกคนหนึ่ง ที่มักจะมาพร้อมกับคุณสัตยา เห็นนายผมเรียกเขาว่าจาน
หน้าเขาไม่เหมือนจาน ไม่เหมือนชาม และก็ไม่เหมือนแก้วด้วย
อายุอานามคงไร่เรี่ยกันทั้งสามคนล่ะครับ แต่จานคนนี้ดูสุขมคัมภีรภาพมากกว่า
คิ้วเข้ม แก้มตุ่ย มีลักยิ้มซะด้วย
ผิวค่อนข้างเข้ม..เวลาพูดเสียงก็ทุ้ม มักจะหอบหิ้วกระดาษอะไรไม่รู้มาคราวล่ะเป็นปึก
นายของผมถามว่าหอบหิ้วมาทำไม คุณจานตอบว่าเอามาตรวจ
นายถามว่าทำไมไม่ตรวจที่บ้าน
คุณจานบอกว่าตรวจที่บ้านไม่ได้..เพราะนี่เป็นข้อสอบ ไม่ใช่การบ้าน
การบ้านต้องตรวจที่บ้าน ข้อสอบต้องตรวจที่อื่น
คุณสัตยาถามว่าทำไม?
คุณจานตอบว่าเดี๋ยวข้อสอบรั่ว
ทั้งนายทั้งคุณสัตยาต่างพยักหน้าหงึก ๆ
แล้วซดเหล้าดังโฮก..
......
นายกับเพื่อนทั้งสองมักจะนั่งอยู่โคนต้นไม้ใหญ่..มีผมนั่งกระดิกหางอยู่ใกล้ ๆ
เวลาคุยกันทั้งสามเสียงจะดัง ยิ่งเวลาหัวเราะยิ่งดังมาก บางครั้งผมนึกว่าใครตวาดผมซะอีก
ยิ่งคุณจาน เวลาหัวเราะจะดัง กร๊ากกกกกกก
ส่วนคุณสัตยา จะดัง เกร๊ยวววววว
ส่วนนายของผม ซึ่งเป็นคนสุภาพ จะหัวเราะดัง กุกุ
ส่วนผม ถ้าอยากหัวเราะ ผมจะหัวเราะดัง กริ๋ กริ๋
หากทั้งสามคนหนึ่งตัวหัวเราะพร้อมกัน จะดังอย่างไรก็บอกไม่ถูกเหมือนกันคับ
กร๊ากเกร๊ยวกุกริ๋ฯลฯ
.....
ทั้งสามคนยังไม่มีแฟน
ที่ผมรู้เพราะผมได้ยินทั้งสามคุยกันเรื่องผู้หญิงคนโน้นคนนี้เป็นประจำ
คนมีแฟนแล้วคงทำไม่ได้อย่างงี้
นี่ก็เพิ่งยุให้คุณจานไปจีบพีอาร์สาวที่ไหนก็ไม่รู้
เห็นว่าถูกตอกหน้าหงายกลับมาตาม ๆ กัน
วันนี้ก็เลยมานั่งปรับทุกข์ โดยมีคุณจานทำหน้าปูเลี่ยน
คุณสัตยาทำหน้ากุ้งเลี่ยน
ส่วนนายของผม คุณแทน ทำหน้าปลาเลี่ยน
ผมหรือครับ ก็ต้องทำ:-)เลี่ยนดิคับ
จะให้ทำหน้าแมวเลี่ยนหรือไง??
.......
"ผมว่าไอ้ตุ้ยลูกของจานนี่น่าเตะจริง ๆ หนอย ดันเอาความลับของพวกเราไปเปิดเผยซะได้ "
คุณสัตยาเริ่มขึ้นก่อน
"นั่นสิ ผมก็ว่างั้น" นายเห็นด้วย
แต่คุณจานยังนิ่งเงียบ ดื่มอั้ก ๆ ลงคอแล้วเรอดังเอิ๊กซ์
จากนั้นก็ทำตาหวาน
"คุณอ้อน่ารักดีนะครับ.."
"อ๋าว..พูดคนล่ะเรื่องซะแล้ว..นี่แสดงว่าจานตกหลุมรักคุณอ้อจริง ๆ แล้วดิ"
คุณจานยังทำตาลอย
"เป็นผมผมก็คงเหมือนจาน..ออกจะสวยออกจะเก่งอย่างงั้น..นี่ถ้าผมไม่เจอคุณนินามซะก่อน..ผมคงเป็นคู่แข่งจานแน่.." นายพูดแล้วดื่มมั่ง
"แง่ง..." นั่นไม่ใช่เสียงผมนะครับ..เป็นเสียงคุณสัตยา..เขากับนายของผมกำลังแก่งแย่งชิงดีกันอยู่ เพื่อเอาชนะใจผู้หญิงที่ชื่อนินาม
"อ๋าย..คุณแทน..ถ้าจะให้เบียร์อร่อยอย่างนี้เรื่อย ๆ ล่ะก้อ..ขอโต้ด..อย่าเอ่ยถึงชื่อสุดที่รักของผม.." คุณสัตยาพูดไปแยกเขี้ยวไป
นายวางแก้ว..ยกสองมือขึ้นตั้งการ์ด..
"พูดแล้วจาทำมาย..ก็คุณนินามก็เป็นสุดที่รักของผมเหมือนกันนี่นา.."
"ม่ายด้าย.." คุณสัตยาตั้งการ์ดมั่ง ทำชกลมฟุดฟิด
คุณจานยกมือปราม..
"อย่าครับ..อย่ามีเรื่องตรงนี้..เดี๋ยวเบียร์หกจะเสียดายแย่..โน่นดีไหมครับ..ไปใกล้ ๆ ไอ้ปิ๊วววววโน่น..ให้มันเป็นกรรมการแล้วกัน"
ทั้งสองหันมาทางผม..พอเห็นผมยิ้มให้..เขาก็พากันทำหน้าปั้นยากแล้วนั่งลง
คล้ายกับว่าคุณจานจะบอกว่า..ถ้าอยากกัดกัดก็หัดอายไอ้ปิ๊วซะบ้าง
อะไรประมาณนี้
........
"ผมว่าเราไม่ควรละความพยายามง่ายๆ ถ้าใช้ไอ้ตุ้ยแล้วไม่ได้ผล ผมว่าเราควรจะใช้คนอื่นที่น่าจะเหมาะสมกว่า.."
คุณจานยังใส่ใจอยู่กับคุณอ้อไม่วาย
"ใครครับ? จะให้ผมสองคนเหรอ?..ไม่ไหวมังครับจาน อิมเมจของเราสองคนป่นปี้ไม่มีชิ้นดีในสายตาชาวถนนหนทางไปตั้งแต่คราวเปิดศึกชิงนางกันครั้งกระโน้นแล้ว.." คุณสัตยารีบพูดเร็วปรื๊อ
"นั่นดิครับ..รึจานมีใครอยู่แล้วในใจ??"
คุณจานค่อย ๆ รินเบียร์จากขวดลงแก้ว..นั่งบองฟองเบียร์แข่งกันลอยขึ้นเป็นสายอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็หันมาทางผม
"ใช่..ผมคิดไว้แล้ว.."
ผมใจหายวาบ ทำหางตก หรุบหู เลียปาก มองซ้ายมองขวาหาทางหนีทีไล่..แล้วค่อย ๆ ใช้สองขาหน้าพากายที่นั่งอยู่ถดกายไปเรื่อย ๆ
"ใช้ไอ้ปิ๊วววววนี่แหละ.."
ผมกระโจนแผลว..โกยสุดฝีเท้า..แต่ผิดคาด ยังมีคนที่ไวกว่าหมาอยู่คนหนึ่ง
นายของผมนี่เอง
"จะไปไหน?..มานี่..ไอ้ปิ๊ว..กินฟรีอยู่ฟรีมานานแล้ว หัดทำงานซะบ้างก็ดี.."
ผมครางหงิง
"จานจะให้มันทำไงครับ?"
"ไอ้ปิ๊วมันเป็นหมาน่ารัก..ขนเกรียน ตัวเล็ก ตาโปน สีกระด่ำกระด่าง ถ้าเราเอาโบว์สีชมพูมาผูกที่คอมันสักหน่อย จับมันใส่เสื้อใส่กางเกง..ผมว่าผู้หญิงอย่างคุณอ้อต้องชอบมันแน่ ๆ"
คุณจานค่อย ๆ วางแผนออกมา
"แล้วไงครับ?" คุณสัตยาทำตาลุกวาว..ยกเบียร์ขึ้นจิบทำปากจิ๊กจั๊ก แล้วเงยคอขึ้นให้เบียร์ค่อย ๆ ไหลลงไป
"เราจะเอามันใส่กล่องของขวัญ ห่อให้ดีเชียวนะ แล้วให้ไอ้ตุ้ยลูกชายของผมเอาไปให้คุณอ้อที่ออฟฟิศ ให้มันบอกว่าเพื่อเป็นการขอโทษ พวกเราโดยเฉพาะผม ขอมอบของขวัญชิ้นนี้ให้เป็นการทดแทน..คุณสองคนว่าดีมะ?"
คุณสัตยาพยักหน้าหัวแทบหลุด ส่วนนายของผมทำหน้าครุ่นคิด..
"รึคุณแทนไม่เห็นด้วย?" คุณจานรีบถาม
"เปล่าครับ..ผมกำลังคิดว่าจะให้ไอ้ปิ๊วใส่เสื้อและกางเกงสีอะไรดี??"
แง่งงงงง
อันนี้เสียงของผมจริง ๆ ครับ
......
จากนั้นแผนการอันชาญฉลาดจากคุณจานก็ทะยอยออกมาเป็นฉาก ๆ
พวกเขาจะให้ผมทำอย่างไรก็ได้ให้คุณอ้อพากลับบ้าน
กล้องตัวจิ๋วที่ติดอยู่กับโบว์สีชมพูซึ่งห้อยคอผมอยู่ก็จะทำงาน
ส่งภาพถ่ายจากดาวอังคารมายังโลกให้ทั้งสามรับรู้
ระบบดิจิตอลผ่านเครือข่ายดาวเทียมจะถูกถ่ายทอดออกทางจอมอนิเตอร์ยักษ์ที่บ้านคุณจาน
ไม่ว่าคุณอ้อจะทำอะไรอีท่าไหนถ้ามีผมอยู่ด้วยพวกเขาก็จะเห็นกันจะจะ
เป็นการสนองตอบความต้องการที่จะได้เห็นคุณอ้อตลอดเวลา
ให้ชุ่มฉ่ำหัวใจ
กล่าวจบคุณจานทำหน้ากระริ้มกระเหรี่ยพิกล
ตาเชื่อม..ปากห้อย..น้ำลายหยด
อึ๊ยส์...
.......
ลูกชายของคุณจานหรือที่ถูกเรียกว่าไอ้ตุ้ยหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นสภาพของผมเข้า
"พี่แทน..จะพาไอ้ปิ๊วไปเล่นละครสัตว์เหรอ ฮะฮะ.."
นายของผมลูบหัวเขา
"ดีมาก..เดี๋ยวพี่ให้ยี่สิบ ในฐานที่เรียกว่าพี่ได้ไพเราะเพราะพริ้ง..อย่าไปเห็นแก่เงินแค่สิบบาทที่น้าสัตยาเขาให้..ขานั้นเขางกเป็นปกติวิสัยอยู่แล้ว.."
"ใช่คับ..น้าสัตยาให้แค่ครั้งเดียวด้วย ทั้งที่สัญญาว่าจะให้ทุกครั้งที่เรียกเขาว่าพี่.."
"สำหรับพี่จะให้ทุกครั้งเลย..นี่เห็นไหม?.." นายของผมควักเอาแบงก์กาโม่ออกมาหลอกเด็กเป็นปึก ๆ "พี่มีให้ไม่อั้นอยู่แล้ว.."
เด็กชายตุ้ยทำตาลุกวาว..เขายังเด็กเกินไปที่จะแยกธนบัตรว่าจริงหรือปลอมออกจากกันได้
คุณจานส่ายศีรษะอย่างเอือมระอา ขณะเอากล้องตัวกระจิ๊ดริดที่คุณจานบอกว่าไปหาซื้อเอาแถวพันธ์ทิพย์ตัวละไม่กี่ร้อยมาติดซ่อนไว้ในโบว์สีชมพูเล็ก ๆ ที่ผูกคอผมอยู่
จานนั้นก็เรียกเด็กชายตุ้ยมานัดแนะตามที่ตกลงกันเอาไว้
แล้วก็ช่วยจับผมซึ่งใส่เสื้อยืดสีน้ำเงินมีตัวเอสสีแดงติดอยู่ที่หน้าอก
กะกางเกงตัวนิดดดดดดนึงสีแดงแจ๊ด
ดิ้นกระแด่ว ๆ ลงกล่อง
ผมงี้ร้องเอ๋ง ๆ ลั่นบ้านเพื่อขอความเห็นใจ
แต่คนใจร้ายกลุ่มนี้ไม่สนใจกันสักคน
ผมอยากจะตายให้รู้แร้วรู้แร่ดไปซะเรย
........
แล้วผมก็ถูกหิ้วหัวสั่นหัวคลอนไปยังที่แห่งหนึ่ง..
ผมได้แต่พยายามยืนให้นิ่ง ๆ ก็ยังไม่วายเซไปเซมาหัวทิ่มหัวตำตามจังหวะการเดินของคุณตุ้ย
มีเสียงพูดกันนอกกล่องหงุงหงิงผมฟังไม่ได้ศัพท์..เพราะผมเวียนหัวจะอ้วกเสียให้ได้
ก็โถ..อยู่ในที่แคบ ๆ มืด ๆ อย่างงั้น ไหนจะโดนแกว่งไปมาจะไม่ให้ผมวิงเวียนอย่างไงได้
แล้วกล่องที่มีผมอยู่ข้างในก็ถูกเปิดออก
ใบหน้าแรกที่โผล่เข้ามาทำให้ผมหายเมากล่องเป็นปลิดทิ้ง
โอ้..ผู้หญิงคนนี้..ช่างสวยเสียนี่กระไร
โอแม่เจ้า..โอ้..
.......
จากคุณ :
ไอ้ปิ๊ววววววว
- [
3 เม.ย. 47 23:33:55
A:202.57.186.88 X:
]
คุณจานเปี่ยนไป๊ ๆ ๆ ๆ
