ความคิดเห็นที่ 1 = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = เหตุการณ์หลังจากผมกะพี่ตุลย์ไปส่งเธอที่บ้านวันนั้นแล้ว ผมก็ไม่ได้พบปริมอีกเลย ก็จะพบกันได้ไงในเมื่อวงจรชีวิตของเราต่างกัน ผมก็เรียนอยู่อีกที่ ปริมก็อยู่อีกที่หนึ่ง แต่ผมไม่เคยลืมเหตุการณ์วันนั้นเลย ปริม ผู้หญิงนัยน์ตาเศร้า พูดน้อย และก็พ่อดุ “พี่ตุลย์ พี่ว่าพ่อเค้าดุมั้ย”   ผมเริ่มเจรจากับพี่ชายหลังจากขับรถออกมาจากบริเวณบ้านของปริมแล้ว “ไม่รู้วะ รู้แต่น่าเกรงใจ  คงเพราะเป็นนายตำรวจด้วยมั้ง ก็เลยดูน่ากลัวเป็นพิเศษ” ใช่เป็นตำรวจ ยศสูงด้วย พวกผมสองพี่น้องตระกูลเดือน แทบจะไม่สบกับสายตาที่จ้อง มองราวกับทำการสอบสวนผู้ต้องหาก็ไม่ปาน หากปริมไม่ทำการตีระฆัง ด้วยการบอกไปนัยว่าต้องขอบคุณถึงจะถูก เพราะเป็นคนมาส่งลูกสาว ไม่ใช่พาลูกสาวหนี คุณพ่อนายตำรวจถึงพูดขอบอกขอบใจ แล้วทำการปล่อยตัวผู้ต้องสงสัยทั้งสองคนออกมา “อีกอย่าง ลูกสาวคนเดียวในบรรดาลูกสามคน”  พี่ชายของผมก็อย่างนี้แหละ มองทุกอย่างดีไปหมด ถึงไม่ค่อยมีเรื่องมีราวกับใคร แล้ววันนั้นก็มาถึง ผมมารอรับพี่ชายเหมือนเคย “กันย์” เสียงหนึ่งเรียกชื่อผม นั่นไง ปริม  วันนี้ปริมใม่ได้แต่งเครื่องแบบ ดูอายุลดลงอีกเป็น 5 ปี ผมของปริมถูกรวบเอาไว้ ปริมเป็นคนสวย แต่ทำไมนัยตาถึงดูเศร้าจัง แต่ถ้าจะถามผม ทั้งใบหน้าของปริม ผมชอบมองอะไรที่สุด ผมก็จะตอบทันทีไม่ต้องผ่านกระบวนการคิดเลยว่า ดวงตานั่นแหละ... “หวัดดี ปริม วันนี้ไม่อยู่เวรเหรอ”  ผมก็ถามไปงั้นแหละ ดูจากการแต่งตัวก็รู้แล้วไม่เห็นต้องถาม แต่ถ้าไม่ถาม ผมก็ม่รู้จะต่อยังไงเหมือนกัน “ใช่แล้ว วันนี้ปริมไม่ได้อยู่เวร..กำลังรอเพื่อนมารับ..ว่าจะออกไปเดินเที่ยวกันหน่อย” แล้วความเงียบก็เคลื่อนตัวเข้ามาระหว่างเราอีกครั้ง ไม่นานเท่าไหร่นัก เสียงเรียกจากโทรศัพท์ของปริมก็ดังขึ้น ผมคอยฟังอยู่ พอจะจับใจความได้ว่าเดี๋ยวเพื่อนปริมจะมาหาที่ห้องพัก ห้องที่เรานั่งอยู่ด้วยกันนี่แหละ ผมก็จะรอดูหน้าลูกเขยนายตำรวจใหญ่ว่า หน้าตาจะหล่อลากดินแค่ไหน “ไปกันหรือยัง ประ....”  เสียงพูดขาดหายไปเมื่อสายตาของอาคันตุกะ พบว่าไม่ได้อยู่กันเพียงลำพัง..ใช่แล้ว เจ้าของเสียงเป็นผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชายอย่างที่ผมคิด ผู้หญิงที่ทำให้หัวใจผมหยุดเต้นไปไม่รู้ว่านานพอที่จะทำให้สองสาวสังเกตเห็นหรือเปล่า ผู้หญิงที่เป็นพิมพ์นิยมของผม หล่อนสวยเฉี่ยว ดวงตาขี้เล่น รอยยิ้มสดใสเหลือเกินเมื่อเทียบกับยิ้มของปริม “มุกข์.. นี่ ...กันย์ น้องชายพี่ตุลย์”  ใช่ ผมอยากรู้จัก แล้วปริมก็ทำให้เราสองคนรู้จักกัน หากเจอกันนอกเหนือจากนี้ มุกขต้องจำผมได้ เพราะผมจะทำให้เธอไม่มีวันลืมผมเลย “หวัดดีครับ” แต่ผมก็ทำอะไรนอกคำพูดธรรมดา ๆ นี้ไม่ได้ ทั้งที่มีคำตั้งมากมายที่อยากจะพูดคุยกับเธอ ต่อจากนี้ไปผมยอมที่จะอยู่ในแวดวงของคนซ่อมคนอย่างไม่มีข้อขัดแย้ง จากนั้นผมก็สอบถามความเป็นไปของมุกข์จากพี่ตุลย์ แล้วผมก็พบว่าไม่ผิดหวัง มุกข์หรือชื่อจริง ๆ ว่าประกายมุกข์ เป็นอายุรแพทย์ ที่สำคัญยังไม่ปรากฏว่ามีคนมาจีบ  ถ้าถามผมว่าระหว่างมุกข์กับปริมใครสวยกว่าใคร ผมคงตอบยาก ปริมสวย นัยต์ตาเศร้า ดูสวยหวาน ซึ้ง แต่มุกข์ดูร่าเริง สดใส ยิ้มแล้วโลกทั้งใบของผมดูสว่างใสวขึ้น ผมไม่อยากอยู่บนโลกครึ้ม ๆ อีกต่อไปเมื่อพบกับมุกข์แล้ว ผมรู้ว่าผมอยากคบกับมุกข์เผื่อว่าวันใดเราจะพัฒนาความสัมพันธ์เป็นมากกว่าเพื่อน แล้วกามเทพของผมก็ไม่ใช่ใครหรอก...... พี่ตุลย์....พี่ต้องช่วยผมนะ จากคุณ : หลงรัก...ความรัก - [ 5 เม.ย. 47 07:25:44 A:61.19.199.142 X:172.17.30.149 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เจ้าชู้!! จากคุณ : กระเฉดน้อย - [ 5 เม.ย. 47 08:22:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เห็นด้วยกะคุณกระเฉดน้อยจ้า ผมรู้ว่าผมอยากคบกับมุกข์<<<เห็นหน้าก้รู้ทันทีเลยนะคะวง่าอยากคบ  ผู้ชายก็เงี๊ย... จากคุณ : ละออง*น้ำดอกไม้ (^+^)@ - [ 5 เม.ย. 47 09:29:26 A:203.157.14.247 X:203.157.29.156 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ยังไม่จบมัง จากคุณ : scottie - [ 5 เม.ย. 47 13:59:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ....เจ้าชู้ ......... - - ่' จากคุณ : หลงรัก...ความรัก - [ 5 เม.ย. 47 16:09:47 A:61.19.199.142 X:172.17.30.149 ]

ความคิดเห็นที่ 6 = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = และแล้วผมก็ได้ทำความสนิทสนมกับมุกข์ด้วยความช่วยเหลือของทั้งพี่ชายและก็ปริม ต่างก็ชักชวนให้ผมได้เข้าร่วมกิจกรรมภายในกลุ่มเพื่อนจนผมแทบจะลืมไปว่าผมไม่ใช่หมอคนเดียวในกลุ่ม จากการไปเป็นกลุ่ม ผมก็เริ่มที่จะชวนมุกข์ไปเที่ยวกันสองคน นัดแรกของผมกับมุกข์ เป็นไปในระยะหลังที่ผมเรียนจบปริญญาตรี รอทำปริญญาโทต่อ ช่วงเวลานั้นผมรู้สึกว่าชีวิตผมมีความสุขมาก มุกข์เป็นผู้หญิงที่นิสัยคล้ายผู้ชาย เราไปดูบอล ไปดูหนัง ไปวิ่งออกกำลังกายด้วยกัน ผมเคยถามมุกข์ว่า ชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้างมั้ย ในสิ่งที่เรากำลังทำด้วยกัน เพื่อที่เราจะได้ปรับตัวเข้าหากันมากที่สุด “ชอบทุกอย่าง เพราะตอนเรียนไม่เคยทำ ไม่เคยไปดูคนเชียร์บอลผ่านจอหนัง ไม่เคยวิ่งออกกำลังกายตอนเย็น เพราะไม่มีเวลา ไม่เคยไปกางเต็นท์นอนบนดอยอินท์ เพราะพ่อแม่ไม่ให้ไป”     นั่นคือคำตอบจากมุกข์ที่เรียกกำลังใจให้ผมเป็นอย่างมาก ผมเคยคิดเล่น ๆ ว่าถ้าผมเรียนจบโท มุกข์ก็เรียนเฉพาะทางจบพอดี แล้วผมก็คงขอมุกข์แต่งงาน.....(ความฝันของผมนี่ มันสวยงามเสมอ) แทบจะพูดได้แลยว่าช่วงเวลานั้นของผมมีแต่มุกข์เท่านั้น พ่อกับแม่และพี่ชายไม่รู้หายไปไหน ครั้งหนึ่งผมต้องออกไปสัมมนาที่อำเภอฝาง อำเภอที่แยกจากตัวเมืองเชียงใหม่ไปทางทิศเหนือติดกันจังหวัดเชียงราย ผมก็ชวนมุกข์ไปด้วย หากว่าว่างจากการสัมมนาแล้วเราคงได้สำรวจสถานที่ท่องเทียวของเมืองฝางกัน นั้นก็ไม่ทำให้ผมผิดหวัง มุกข์บอกผมว่ามุกข์ลาพักร้อน ทั้ง ๆ ที่ช่วงเวลานั้นคือ ฤดูหนาว ฤดูที่ใคร ๆ ต่างก็ต้องการที่จะมาเยี่ยมชมบรรยากาศ สถานที่ท่องเที่ยวของภาคเหนือ ผมคงต้องออกตัวว่าผมไม่ได้อู้งาน หากแต่งานสัมมนานั้นผมเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์และการนำเสนอผลงานต่าง ๆ นั้น ผมกับเพื่อนก็เป็นคนทำเองเพียงแต่ให้อาจารย์เป็นผู้บรรยายเท่านั้น ตลอดเวลา 3 วันนั้นจึงเป็นเหมือนเวลาที่มีค่า ผมกับมุกข์เราขับรถตะเวนเที่ยวสวนส้ม “โร่ธนาธร” เป็นสวนส้มขนาดใหญ่ที่สุดของอำเภอฝาง ส่วนหนึ่งจัดไว้เป็นรีสอร์ตให้นักท่องเที่ยวได้เที่ยวชมกระบวนการผลิตส้ม การเก็บเกี่ยว แล้วยังมีฝ่ายจัดขายเป็นของฝากติดไม้ติดมือ หากนักท่องเที่ยวต้องการนำไปฝากคนรู้จัก คนใกล้ชิด ต่อจากนั้นเราสองคนได้ขึ้นไปเที่ยวดอยอ่างขาง สถานที่ท่องเที่ยว ขึ้นชื่อ ผมต้องขับรถขึ้นเขาเกือบชั่วโมง สองข้างทางเป็นหุบเหวเป็นช่วง ๆ มองลงไปจากที่สูงกว่าก็พบว่าช่างเป็นภาพที่น่ามองไม่น้อย คุ้มแล้วที่เสี่ยงภัยขับรถขึ้นมาถึงบนนี้ “มุกข์ ถ้ากันย์ตกเหวตอนนี้ ถึงตายกันย์ก็คงจะมีความสุขมาก”   “ทำไมเหรอ ตกเหวเนี่ยนะ มีความสุข” มุกข์ย้อนถามผม หากคงคิดว่าถ้าผมไม่บ้าก็คงใกล้เต็มทีเรื่องอะไรมาพูดเรื่องเป็นเรื่องตาย ตอนขับรถไต่ขอบเหว “ก็ได้ตกเหวกับคนที่เรารู้สึกดีด้วย จะไม่ให้มีความสุขได้ยังไง  ตายยังไงก็ยังตายเป็นคู่” ผมก็ไม่รู้ตัวหรอกว่าพูดออกไปได้ยังไง แล้วเราก็ไม่ได้เอื้อนเอ่นถ้อยคำไปมากกว่านั้น มุกข์เอื้อมมือมาจับมือของผม บีบเบา ๆ เพียงเท่านี้มันก็มากกว่าคำพูดเป็นร้อยเป็นพันคำ จากคุณ : หลงรัก...ความรัก - [ 5 เม.ย. 47 16:12:58 A:61.19.199.142 X:172.17.30.149 ]

ความคิดเห็นที่ 7 = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = ถึงจุดหมายปลายทางแล้ว ผมกับมุกข์ติดต่อเรื่องที่พักได้ไม่ยากนักเนื่องจากเพื่อนของผมมีพี่ชายเป็นนายทหารประจำอยู่บนยอดดอย เราได้บ้านปีกไม้หลังเล็กหลังหนึ่ง มันสวยงามมากในความรู้สึกของผม หากผมได้ปลูกบ้านของเรา ผมก็จะเลือกแบบนี้.......แบบที่เราสองคนเคยพักด้วยกัน ..... หลังจากเดินดูพันธ์ไม้แปลก พันธ์ไม้ พืชผักเมืองหนาว บันทึกความทรงจำด้วยรูปถ่าย ผลัดกันหมุนเวียนเปลี่ยนกันเป็นช่างภาพและนางแบบนายแบบแล้ว ก็พลบค่ำพอดี  เราสองคนจับจูงมือกันเดินผ่านเส้นทางที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงามด้วยดอกไม้นานาชนิดระหว่างเส้นทางจากแปลงพืชจนถึงที่พัก “มุกข์นอนในบ้านนะ กันย์จะนอนในรถเอง” ผมแสดงความเป็นสุภาพบุรษเต็มที่ อย่างที่แม่เคยสอนไว้ว่าลูกผู้ชายต้องให้เกียรติผู้หญิงทั้งต่อหน้าและลับหลัง   “อ้าวทำไมหล่ะ”   .....โธ่แม่คุณ น้ำกับไฟ เขาห้ามเอาไว้ใกล้กัน... “ไม่เป็นไรหรอก เพื่อความสบายใจของกันย์เองแล้วกัน มีอะไรก็เรียกนะ แต่ขอกันย์อาบน้ำก่อนแล้วกัน”  หากเพื่อคนที่รักแล้ว ผมเชื่อว่าผู้ชายทุกคนรอได้ เราไม่จำเป็นต้องทำตามสัญชาตญาณดิบที่ติดตัวมาทุกครั้งไปก็ได้ ผมใช้เวลาอ้อยอิ่งกับการอาบน้ำไม่นานนักเพราะอากาศไม่เอื้ออำนวย หากมากับเพื่อนฝูงแล้ว อย่าหวังเลยว่าผมจะเอาชีวิตำแลกกะน้ำแค่ขันสองขัน ผลัดไม้กับมุกข์ ผมก็ออกมาจัดที่นอนก็หลังรถนั่นแหละพอดีว่าเป็นรถขนาดใหญ่ พอนอนได้ถึงจะไม่สบายตัวแต่ก็สบายใจ กว่ากันเยอะ “กันย์ จะนอนแล้วเหรอ" เสียงมุข์ดังมาจากทางด้านกลังของผม “มุกข์เอานี่มาให้” แล้วมุกข์ก็ยื่นหลอดยาหลอดไม่ใหญ่มากให้ผมกลิ่นของมันก็ทำให้พอรู้ว่าเป็นยาบรรเทาอาการปวดกล้ามเนื้อ “กันย์ ขับรถนาน ๆ อาจจะเมื่อย  พอดีมียาคลายกล้ามเนื้อมันติดกระเป๋ามา” มุกข์พูดอธิบายสรรพคุณของยาให้ผมฟัง แต่ผมไม่ได้ฟังหรอก ความรู้สึกตอนนั้น มันอิ่มเอิบอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าหัวใจมันพองคับอกเป็นยังไง ผมจะยื่นมือไปรับยา แต่ผมก็เปลี่ยนใจในวินาทีนั้น “มันเมื่อยตรงต้นคอ มุกข์ทาให้ผมด้วยได้มั้ยหล่ะ” ใครบอกว่าผู้หญิงมีมารยาร้อยเล่มเกวียน ผมว่าผู้ชายก็ไม่ต่างกันมากหรอก แล้วมือนุ่มนิ่มก็เคลื่อนไหวอยู่บริเวณต้นคอของผม ช่างสุขเสียยิ่งกว่าคนใดในโลก “นวดให้ด้วยสิ นะ” ผมก็ยังรุกแบบ.....ได้คืบจะเอาศอก ..... “ชอบให้นวดเหรอ เหมือนปริมเลย เข้าห้องผ่าตัดนาน ๆ ชอบมาให้มุกข์นวด” หากว่ามุกไม่เอ่ยชื่อปริม ขึ้นมา ผมก็คงคิดว่าโลกเบี้ยว ๆ ใบนี้มีแค่ผมกับมุกข์สองคนเท่านั้น เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ นวดก็นวดให้แล้ว ทายาก็ทาแล้ว ก่อนที่มุกข์เดินกลับเข้าไปนอน ผมกลับเป็นฝ่ายทำอะไรไม่ถูก เมื่อมุกข์หันกลับมาจนผมไม่ทันยั้งตัว กว่าจะรู้สึกตัว (ผมค่อยข้างความรู้สึกช้า) ผมก็พบว่ามุกข์ซุกตัวกอดผมอยู่ ผมกอดมุกข์เอาไว้ กอดด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีอยู่ กอดด้วยหัวใจของผม ผมอยากให้รู้ว่าผมรักมุกข์มากเพียงใด “ขอบคุณมากนะกันย์” มุกข์พูดเสียงอู้อี้ในอกผม เราปล่อยให้ความในใจพูดกัน เนิ่นนานเพียงใดไม่มีใครรู้ ผมจูบเรือนผมของมุกข์ผมไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่านี้หรอก ถึงแม้ว่าโอกาสเช่นนี้ไม่มีบ่อยๆ แต่ผมรู้ว่าคืนนี้ผมหลับไปพร้อม ๆ กับรอยยิ้ม แล้วเหมือนว่าผมจะฝันดีด้วยนะ จากคุณ : หลงรัก..ความรัก - [ 5 เม.ย. 47 16:18:09 A:61.19.199.142 X:172.17.30.149 ]

ความคิดเห็นที่ 8 = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =   หลังจากที่เราสองคนกลับจากเที่ยวด้วยกันหนนั้นผมกับมุกข์ก็พบกันน้อยลง ไม่ใช่มุกข์หรอกที่ไม่มีเวลา แต่เป็นผมเองต่างหากที่ไม่ค่อยมีเวลา ผมต้องทำงาน ส่งเปเปอร์ อีกทั้งเตรียมที่จะทำวิทยานิพนธ์เสนอหัวข้อส่งอาจารย์ เราพบกันน้อยลง สิ่งที่เชื่อมเราทั้งสองคนก็คือโทรศัพท์ ผมโทรหามุกข์วันละหลาย ๆ ครั้งแทบจะหลังอาหารเลยก็ว่าได้ บางทีเวลาแห่งความสุขของผมอาจจะถึงคราวหมดอายุลงก็ได้ ใช่แล้ว วันนั้นมันมาถึงเร็วเกินไปด้วยซ้ำ ผมไปรอพบมุกข์ที่ใต้อาคารเรียนโดยไม่ได้โทรคุยกันก่อน (โทรไปแล้วแต่ไม่มีคนรับสาย) ไม่เลยเวลาที่พบกันเป็นประจำเกินไปนัก ผมก็เห็นมุกข์เดินหอบหนังสือมาแต่ใกล สีหน้ามุกข์ดูเหนื่อยล้าเหลือเกินจนผมอยากจะเข้าไปถาม ไปให้กำลังใจ หรือทำอะไรสักอย่างที่ทำให้มุกข์ดูสดใสเหมือนมุกข์คนที่ผมรู้จัก มุกข์เองก็คงเห็นเหมือนกันว่าผมนั่งรออยู่ จึงเดินตรงเข้ามาหา โดยไม่ต้องพูดกันให้มากมาย คนรักกัน รู้สึกดีต่อกัน ก็ดีอย่างนี้แหละ แค่มองตา เราก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไง “เหนื่อยจัง อยู่เวรติดกันหลายวัน คนไข้ก็อาการไม่ค่อยดีเลย” มุกข์ เริ่มปรารถกันผมหลังจากที่เราออกมาวิ่งด้วยกัน กิจกรรมที่ห่างหายไปหลายเดือนเพราะเวลาของเราไม่เอื้ออำนวย “เหนื่อยก็พักบ้าง มุกข์ไม่ใช่หุ่นยนต์นะ” “อยากเหมือนกัน แต่....”  เธอไม่มีคำตอบให้ผม แต่ยิ้มน้อย ๆ นั้น ทำให้ผมรู้ดีว่า อารมณ์พวกหมอ ไม่มีใครพักได้หากคนไข้อาการไม่ดีนัก “กันย์ รู้หรือเปล่าว่า ปริมผ่าไส้ติ่ง” “อ้าว เหรอ........... แล้วให้ใครทำหละ ปริมผ่าเองหรือเปล่า ” ผมพยายามพูดติดตลก เพื่อที่จะทำให้มุกข์รู้สึกดีขึ้นบ้าง นิดเดียวก็ยังดี “ทำเองได้ก็ดีสิ พี่ตุลย์ไม่ด้บอกเหรอ” “กันย์ไม่ได้เจอพี่ตุลย์เป็นอาทิตย์แล้ว” ผมกับพี่ชายเราไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนักในช่วงหลังเพราะพี่ชายได้เข้ามาอยู่หอพักที่โรงพยาบาลจัดไว้ให้ ไม่ต้องพึ่งบริการผมเหมือนอย่างเคย “ไปเยี่ยมปริมมั้ย” มุกข์ถามผม หลังจากที่เราคุยกันเรื่อยเปื่อย แต่หากผมรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า ผมจะตอบว่าไม่ไป .. ใครจะว่าผมไร้น้ำใจก็ตาม “ปริม มุกข์มาเยี่ยมนะลูก” เสียงแม่ของปริมเรียกผ่านประตูห้องน้ำ แม่บอกว่าปริมอาบน้ำ น่าจะเสร็จแล้ว  สักพักปริมก็ร่างกระย่องกระแย่งออกมา ใบหน้าจะยิ้มสดชื่นอย่างไร นัยต์ตาปริมก็ยังเศร้าเหมือนเดิม “แผลแห้งแล้วเหรอไปอาบน้ำ ทำไมไม่เช็ดตัวเอา” เสียงมุกข์บ่นกับเพื่อนรักไม่จริงจังนัก หากเต็มไปด้วยความห่วงใย “แห้งแล้วย่ะ เค้าหมอศัลย์นะ แผลอักเสบจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” ปริมหันมามองทางผม ยิ้มน้อยๆ จนจะเป็นสัญลักษณะของปริมไปแล้ว “กันย์มาเยี่ยมด้วยแหนะ” “เห็นแล้ว เค้าไม่ได้ตาบอดซักหน่อย ตัวออกจะโตไม่เห็นก็ต้องไปตรวจตาแล้ว” เสียงตอบโต้กันระหว่างเพื่อน ยังคงดำเนินตอไปไม่ลดลาซึ่งกันและกัน “นึกว่าไม่เห็น งั้นกลับละ” “โอ๋ ๆๆๆๆ หัวก็ไม่ล้านซักหน่อย” ปริมหัวเราะเสียงใส เมื่อเห็นเพื่อนแกล้งน้อยใจ แต่ก็ทำได้ไม่สมจริงนัก “ขอบคุณมากจ๊ะ พรุ่งนี้ก็จะออกไปนอนเล่นที่บ้านสักอาทิตย์ให้แม่เลี้ยง นะแม่นะ” ก่อนที่คุณแม่ของปริมจะโต้คารมกับลูกสาว ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เข้ามาในห้อง ถ้าสายตาของผมไม่ได้หลอกตัวเองแล้ว ผู้ชายคนนั้นหล่อ ดูภูมิฐานกับเครื่องแบบทหารอากาศ ที่สำคัญผมเห็นปฏิกิริยาระหว่างมุกข์ ก็ผู้ชายคนนั้น ซึ่งตอนหลัง ผมก็รู้ว่าเป็นพี่ชายของปริม พี่เปรม.....นาวาอากาศตรี เปรม บรรยากาศในห้องดูอึมครึม เหมือนก่อนฝนจะตก เมฆหมอกเริ่มตั้งเค้า ยังไงยังงั้น  ผมคิดไปเองหรือเปล่า.............. “มุกข์ รู้จักกับพี่เปรมเหรอ ” ผมเริ่มคำถามหลังจากที่ออกมาจากห้องพักปริมแล้ว ผมถามโดยไม่ได้มีอารมณ์หาเรื่อง แต่ผมถามเพราะผมอยากรู้จริง ๆ “...” มุกข์ไม่ได้ตอบผม เธอนิ่งไป เหมือนกับจะตรองดูว่าพูดดี หรือไม่พูดจะดีกว่า “มุกข์เคยคิดว่า ชอบกับพี่เปรม” มุกข์ตัดสินใจตอบผม แต่ไอ้คำว่า เคยคิดว่านี่มันยังไง “มันคล้าย ๆ กับ Puppy love ตอนเด็ก ๆ ม. 4 ม.5 แต่ไม่เท่าไหร่หรอก พี่เปรมก็ไปเรียนเตรียมทหารก่อน” คำพูดต่าง ๆ ก็พรั่งพรูออกมา ว่าความรู้สึกดี ๆ เหล่านั้นมันยังคงอยู่ เพียงแต่ด้วยกาลเวลา ความห่างใกล ทำให้ต่างก็ห่างกันไปเอง ไม่มีการบอกรัก และไม่มีการบอกเลิกกัน........ จากคุณ : หลงรัก...ความรัก - [ 5 เม.ย. 47 16:20:23 A:61.19.199.142 X:172.17.30.149 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ) _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ _ ( ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 5 เม.ย. 47 17:27:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =               ผมไม่เคยยอมแพ้หรอก ผมคิดว่าผมดีพอที่จะคบกับมุกข์ แล้วมุกข์เองก็รู้สึกดี ๆ กับผม แล้วผมก็คิดว่าหากพี่เปรมเป็นรักแรก ผมก็จะเป็นรักสุดท้าย อีกอย่างหากใครก็ตามที่ลืมรักครั้งแรกได้ ผมว่าคนนั้นไม่น่าคบเท่าไหร่ ทำไมนะเหรอ เพราะผมคิดว่านอกเหนือจากรักของพ่อแม่แล้ว หากคนใดมีความรัก คนเราจะทำเพื่อคนอื่นมากขึ้น ให้คนอื่นมากขึ้น ไม่จากความรักครั้งนั้นจะสวยงามหรือไม่ก็ตาม ความรักครั้งนั้น คุณก็เคยคิดที่จะให้คนอื่นเป็นครั้งแรกเหมือนกัน (อุดมคติผมเอง) แต่คุณเคยโดนฟ้าผ่าตอนกลางวันแสก ๆ มั้ย ผมนี่แหละเคยมาแล้ว ตอนนั้นผมกำลังนั่งล้อมวงทำงานกับเพื่อนๆ อยู่ เสี่ยงโทรศัพท์ก็เรียกเข้ามา ด้วยเทคโนโลยีเราก็รู้ว่าต้นสายเป็นใคร ....พี่ชายผมเอง นัดให้ผมไปรับตอนเย็น เราจะกลับบ้านพร้อมกันในรอบ สามเดือน “กันย์ นายรู้หรือเปล่าว่ามุกข์คบกับพี่ชายปริม” พี่ชายผมไม่มีการอารัมภบทให้ผมได้ตั้งตัวเสียเลย “ถ้าเป็นเมื่อก่อนรู้ แต่ถ้าเป็นเดี๋ยวนี้ไม่รู้” ผมตอบตามจริง ผมติดต่อกับมุกข์เสมอ ไม่คิดว่ามุกข์จะคบสองคนในเวลาเดียวกัน ไม่คิดว่ามุกข์จะทำกับผม หรือทำกับพี่เปรมได้ “แล้วจะทำไง” พี่ชายโยนคำถามมาให้ผม คำถามที่ไม่มีคำตอบ “แล้วพี่จะให้ผมทำยังไง” นี่เป็นครั้งแรกที่ผมปรึกษาปัญหาหัวใจกับหมอผ่าตัดหัวใจ และนี่มันก็เป็นรักครั้งแรกของผมด้วย “ถ้าเป็นพี่ พี่ก็คงถามเค้าว่าจะเอายังไง เรามันผู้ชายโดนผู้หญิงบอกเลิกคนสองคน คงไม่ตาย....หรือว่านายจะตาย”  ถ้าเป็นคนอื่นผมคงคิดว่าเค้าแนะนำส่ง ๆ ปัดให้พ้นตัว แต่นี่เป็นพี่ชายที่อยู่กับผมมายี่สิบกว่าปี พูดแค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าใครกำลังจะถูกบอกเลิก “ตายคงไม่ตาย...แต่เจ็บจังวะพี่” “นายเก่งอยู่แล้ว ผ่านมันไปให้ได้ก่อน ที่สำคัญอย่าให้เสียเรื่องเรียน อย่าให้พ่อแม่รู้ เค้าจะไม่สบายใจ” นั่นแหละ ผมกับพี่ชายไม่เคยสักครั้งที่จะทำให้พ่อกับแม่เสียใจ   เชื่อผมมั้ย....... พี่ชายรู้จุดผม แค่เอาพ่อกับแม่มาอ้าง ก็ทำให้ความคิดอยากทำร้ายตัวเองหรืออยากทำประชดมันลดลง  เพราะผมไม่ได้เสียใจคนเดียวนี่นะ แล้วผมก็ได้เจอกับมุกข์  เรานั่งคุยกันแต่บรรยากาศรอบๆ ตัว มันไม่เหมือนทุกครั้งที่เราคุยกัน “ถ้ามุกข์รักเค้ามาก ทำไมมุกข์ไม่บอกเค้าไป ว่าผมเป็นได้แค่เพื่อน หรือเป็นได้แค่คนรู้จัก” ผมไม่ได้น้อยใจ หรือเสียใจเลยที่พูดออกมา แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ทำไมจะต้องมานั่งกลัวใครเสียใจทำไม “กันย์ก็รู้ว่ามันไม่ใช่ ระหว่างเรามันรู้สึกมากกว่านั้น” เสียงเครือ ๆ นั้นผมพอจะรู้ว่ามันจะทำไห้สถานการณ์แย่ลง “ใช่ ...เรารู้สึกดีต่อกัน แต่ที่สำคัญมุกข์รักเค้า กันย์ไม่ปฏิเสธหรอกว่ากันย์รักมุกข์ แต่กันย์ก็ไม่อยากอึดอัด แล้วก็ทำให้มุกข์ไม่สบายใจ ”   ผมตัดสินใจแน่นอนที่จะเดินจากมา อยู่กันได้อย่างไรกัน สามคม คนเราหากรู้แล้วว่าทำไปแล้วไม่ได้เกิดผลดีกับทุก ๆ ฝ่ายจะดันทุรังให้เจ็บกันไปทำไม ก่อนที่จากมา ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ทั้งที่ผมพยายามแล้ว ผมมานั่งร้องไห้ในรอบสิบปี ร้อง ให้กับความอ่อนแอของตัวเอง ใครว่าผู้ชายร้องให้ไม่เป็น เมื่อผมรักเป็น ผมก็เจ็บเป็นนะ ความรักครั้งแรกของผมล้มเหลว “คนเรารักกันไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน ”  เป็นคำพูดสุดท้ายที่ผมฝากไว้กับมุกข์ .แล้ว . คุณว่าจริงมั้ย จากคุณ : หลงรัก...ความรัก - [ วันจักรี 08:22:58 A:61.19.199.142 X:172.17.30.149 ]

ความคิดเห็นที่ 12 = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = เย็นวันนั้นพี่ชายที่แสนดีของผมก็พาผมไปฉลองอกหักครั้งแรกในชีวิต ไปกับพวกหมออีกหลายๆ คน ในนั้นก็มีปริมด้วยสิ ผมไม่รู้หรอกว่าผมดื่มไปเท่าไหร่ พี่ชายผมก็ไม่ได้ห้ามแต่ที่แย่ไปกว่านั้นเราคือทั้งคณะดื่มพอๆ กัน  .............แล้วงานนี้ใครจะดูแลใคร คุณว่าคนเมาทำอะไรรู้สึกตัวมั้ย..ถามผม ผมตอบได้ร้อยเปอร์เซนต์ “รู้ตัวแน่นอน” แต่ความยับยั้งชั่งใจ ไม่มี คืนนี้คลับคล้ายคลับคลาว่า ปริมพาผมสองพี่น้องตระกูลเดือนกลับ เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าที่ไหน บ้านใคร  แต่ผมรู้ว่าปริมดูแลผม แล้วคิดว่าเรื่องจบลงที่ไหน........แต่ผมแน่ใจก็คือ........... เหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา เราต่างเต็มใจให้มันเป็นไป ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันเป็นไฟ ไฟที่จะทำให้เราสองคนมอดไหม้ดับไปพร้อม ๆ กัน แต่เราไม่เคยคิดที่จะหยุดยั้ง ไม่ว่าเหตุการณ์ต่อมาเราจะเจอสวรรค์หรือนรก   ผมตื่นขึ้นมาเช้านี้รู้สึกว่าหัวตัวเองโตขนาดลูกแตงโมยักษ์ อยากอาเจียน วูบร้อนวูบหนาว ทำไมเหรอ ก็ภาพของเมื่อคืนที่ผ่านมามันเหมือนกับการฉายหนังให้ดูซ้ำไปซ้ำมานะสิ แล้วตัวโจทย์ก็หายไป เหลือแต่จำเลยอย่างผมนอนผะอืดผะอมอยู่ แล้วผมอยู่ที่ไหน ...ความทรงจำค่อย ๆ คืนมา จากข้าวของเครื่องใช้ เสื้อผ้าผมก็พอรู้ว่าเป็นบ้านพักของพี่ชาย แล้วพี่ชายผมหล่ะ..ผมรีบกดโทรศัพท์ติดต่อพี่ชาย ก็รู้ว่าพี่ชายโดยตามเข้าห้องผ่าตัด เพราะหมอคนที่อยู่เวรมีธุระต้องกลับบ้านต่างจังหวัด  ทางโรงพยาบาลตามพี่ชายเข้าไปทั้งที่เมา ๆ อย่างนั้นแหละ แต่เข้าไปแล้วพบว่าพี่ชายผมใช้การไม่ได้ ก็ต้องปล่อยให้นอนห้องพักแพทย์ ก่อนที่ตามตามหมอรายต่อไป       เป้าหมายต่อไปของผมนะหรือ โจทย์คนใหม่    “ปริม”   ................. อย่าพึ่งด่าว่าผมดีแต่พูด รักคนโน้นแต่มาทำตัวเลวกับคนนี้ ผมยอมรับผิดแต่เพียงผู้เดียว ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้เลยสักนิดเดียว       “เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้..”  ผมพยายามติดต่อปริมแต่ไม่ได้ผล ทำไมโจทย์ผมรายนี้ไม่เรียกร้องอะไรเลยนะ...(ผมเป็นจำเลยต้องมาตามจิกตัวโจทย์งั้นเหรอ)    โทรศัพท์ไม่รับ ก็ดักตีหัวเลย ผมไปรออยู่ที่ห้องพัก เจอพี่คนนึงถามไปถามมา ได้ความว่าปริมป่วย ปวดท้องสงสัยเป็นพังพืดที่ลำใส้น่าจะเป็นผลจากการผ่าตัดครั้งโน้น ทางโรงพยาบาลอนุญาตให้ลา คงกลับบ้าน โธ่ปริม...แล้วจะให้ผมไปตามที่บ้านนะเหรอ แล้วผมต้องเจอตัวต้นเหตุมั้ยเนี่ย พ่อก็ดุ พี่ชายตัวดีก็เป็นมารหัวใจ (โจทย์เก่า) แล้วตัวปริมเองหละ.... ผมพยายามทำใจ พยายามเรียบเรียงคำพูด คิดหาทางออกให้เราทั้งสองคน อยู่เป็นนาน สองนาน ผมเป็นลูกผู้ชาย ทำอะไรไว้ก็ต้องรับ ผมไม่ได้คิดว่าจะเป็นวีรบุรุษหรอก แต่ถ้าไม่ทำอะไรลงไปเลยคงมีคนด่าบุพการีที่ไม่ได้มีส่วนได้เสียกับเหตุการณ์นี้เลย  ผมใช้เวลาโทรศัพท์เช็คกับพี่ชายจนรู้แน่ว่าปริมกลับมาทำงานแล้วไม่วายจะโดยซักฟอก จนตัวขาว แววฉลาดของพี่ชายผมไม่เคยลดลง ให้ .สิ “ถามหาปริมทำไม ร้อยวันไม่เคยถาม มี something wrong หรือป่าว” วิญญาณโคนันคงเข้าสิงพี่ชายผมถึงได้ซักเอาๆ “ป่าว มีเรื่องจะถามเรื่องมุกข์ หน่อยเท่านั้นเองหละ” วิญญาณผู้ร้ายปากแข็งก็สิงผมเหมือนกัน ขอยืมชื่อมุกข์มาอ้างก่อน..(ขอโทษนะ)  แล้วผมก็รีบวางสายก่อนที่จะหลุดมากไปกว่านี้ ...ตอนนี้ผมมองอะไรมืดมิดไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลยสักนิดเดียว ข้าน้อยยอมรับผิดแต่เพียงผู้เดียว... จากคุณ : หลงรัก...ความรัก - [ วันจักรี 08:30:48 A:61.19.199.142 X:172.17.30.149 ]

ความคิดเห็นที่ 13 = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = โรงพยาบาลก็มีอยู่แค่นี้ ห้องพักแพทย์แผนกศัลย์ก็มีห้องเดียว ทำไมผมจะหาตัวปริมไม่เจอ แต่ผมก็ใช้ระยะเวลาเดือนกว่าหลังวันเกิดเหตุครั้งโน้น “กันย์ขอคุยด้วยหน่อยนะ แล้วกันย์ก็ถามหมดแล้ว ........ปริมไม่ได้อยู่เวรวันนี้” ผมพูดดักคอไว้หากจะมีการปฏิเสธด้วยการทำงาน เพราะมันจะเป็นเหตุผลหลักในการไม่ได้คุยกันของเรา “.....” ปริมไม่ตอบผม เสียหน้าปริมดูหมองไป ปริมคงใช้เวลาที่ผ่านมาทำใจได้ และคงรู้ว่าไม่วันใดก็วันหนึ่ง ต้องได้มาคุยกัน ผมพาปริมมานั่งคุยกันบริเวณอ่างเก็บน้ำในบริเวณมหาวิทยาลัย สถาณที่ที่คู่รักมักจะพากันมานั่งเล่น พูดคุยกัน ให้รักของพวกเขาแน่นแฟ้น แต่ระหว่างผมกับปริมเราไม่ใช่คู่รักกัน เราเป็นเพื่อนกันต่างหาก...(แต่คำพูดหนึ่งของเพื่อนผมก็คือ เพื่อนกันเค้าไม่เอาทำเมียโว้ย)          ต้นไม้ร่มรื่น .ช่วงเย็นลมพัดแรงจนน้ำกระเพื่อมเป็นคลื่นสะท้อนกับแสงอาทิตย์ยามอัศดงสวยงามยิ่งนัก..เสียงนกกาดังแทรกเป็นระยะจากสวนสัตว์ที่อยู่ติดกันอ่างเก็บน้ำ แต่นั่นไม่ได้ทำให้บรรยากาศระหว่างผมกัปริมดีขึ้นเลย ต่างฝ่ายต่างไม่มีคำพูดต่อกัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมบอกว่าขอคุยด้วย หากมองในระยะใกลๆ แล้ว เราทั้งสอง เหมือนคู่รักที่มานั่งเสพบรรยากาศ แต่สังเกตให้ดีจะรู้ว่าคู่รักคู่นี้นั่งห่างกัน ไม่แม้แต่จะมองหน้ากัน ไม่มีเสียงคุยกัน..... “ปริม จะทำยังไง ............... ถ้าปริมเกิด.........มีเด็ก” ผมเองเป็นฝ่ายที่ทนไม่ไหว ต้องเริ่มพูดในสิ่งที่อัดอั้น ผมไม่ได้เห็นแก่ตัวนะ แต่ผมเป็นห่วงอนาคตเราสองคน ผมไม่ได้ดูละครน้ำเน่ามากไปหรอก แต่ของอย่างนี้ยิ่งห้าม ยิ่งกลัว จะยิ่งเจอ ปริมจะจัดการกับชีวิตยังไงถ้าปริมต้องท้องในระหว่างที่ปริมกำลังเรียนต่อ ที่สำคัญปริมยังใช้คำนำหน้าว่านางสาวอยู่ และผมก็ไม่อยากคิดต่อเลยว่าทางบ้านปริมจะว่ายังไง งานนี้ไม่ใครก็ใครคงได้หนวดกระดิก สุดท้ายจำเลยอย่างผม ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต “วันนี้ปริมมีประจำเดือน...” เสียงนั้นแผ่วเบาแต่ชัดเจนมากในความรู้สึกของผม มันโล่ง จนผมต้องถอนหายใจ “ปริม ฟังนะ กันย์เป็นลูกผู้ชายพอ เราจะแต่งงานกัน... ผมอาจจะพูดไม่ค่อยเป็น แต่ความรู้สึกของผม ผมไม่อยากให้ปริมต้องเสียชื่อ หากเรามาเรียนรู้กัน ลองคบกัน เราอาจจะเข้าใจกัน ....” “พอเถอะ...” ปริมพูดแทรกก่อนที่ผมจะพูดจบด้วยซ้ำ “แค่นี้ปริมก็เสียความนับถือในตัวเองแล้ว ขอให้มันจบๆ ไปก็แล้วกัน ทางใครก็ทางมัน ปริมขอร้อง.... เราไม่ได้รักกัน ที่ผ่านมาปริมก็ผิด ผิดที่ไม่รักตัวเอง........ที่สำคัญ..... ปริมขอให้มันเป็นความลับระหว่างเราสองคน นะ.....” คำตอบของปริมทำผมหน้ามืด ผมรู้สึกเหมือนมีรถไฟวิ่งอยู่ในหัว ผมมึนงงไปหมด โกรธด้วย....ใช่ ผมกำลังโกรธมาก . “แล้วปริมคิดว่ากันย์จะไปบอกใคร  กันย์ไม่ใช่ฆ้องปากแตกนะ ไม่รู้แหละ ยังไงก็ถอยไม่ได้แล้ว”  ผมก็พาลพาโลเป็นเหมือนกัน ตัวเสียหายไม่ฟูมไม่ฟาย แถมให้ปิดเงียบอีก แล้วผมไม่สามารถทำอะไรได้เลยหรือ .ก็ให้มันรู้ไปว่าความสามารถในการสร้างความสัมพันธ์ ของผมมันจะเป็นหมัน สามทุ่มเศษหลังจากมื้อเย็นแล้ว ผมขับรถมาส่งปริมที่หอพัก ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเราสองคนคุยกันแทบนับคำได้ นี่แหละความผิดพลาดของการโดดข้ามขั้นตอน ก่อนปริมจะลงจากรถผมคว้าแขนเอาไว้ได้ ไม่ต้องใช้คำพูดเลย แค่เพียงปริมชำเลืองมองบริเวณที่ผมจับแขนปริมเอาไว้ ผมก็ต้องรีบปล่อยเหมือนกำลังถือถ่านไฟ ที่กำลังแดงเดือด....ร้อน “กันย์หิว เมื่อกี้ทานได้นิดเดียว ปริมมีอะไรให้กันย์ทานบ้าง” ผมบอกแล้วว่ามารยาผู้ชายก็ไม่แพ้ผู้หญิงเหมือนกัน ก็แค่อยากไปดูว่าพักยังไง หรือมีรูปหนุ่มตั้งไว้ดูก่อนนอนหรือเปล่า ก็แค่นั้น “กันย์เป็นนักศึกษาอยู่นะ ขอตังค์แม่ใช้ ปริมอย่าไล่กันย์ไปซื้อกันข้างหน้านะ” ผมไม่ปล่อยให้ปริมได้ทันไล่ผมไปหากินข้างหน้าหรอก ผมบอกแล้วว่ามารยาผมมีเยอะ แถมท้ายด้วยคำพูดที่ว่า....... “ไว้ใจกันย์นะ”  .............. “งั้นมาสิ เดี๋ยวจะต้มมาม่าให้กิน ไม่รู้จะกินได้หรือเปล่านะ”  ปริมบอกผมเหมือนไม่ค่อยจะแน่ใจในตัวผม หรือว่าไม่แน่ใจในฝีมือการต้มมาม่าของตัวเองกันแน่ จากคุณ : หลงรัก...ความรัก - [ วันจักรี 08:34:07 A:61.19.199.142 X:172.17.30.149 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ..วันนี้ว่าง เดียวมาต่อ... จากคุณ : ผมเอง(หลงรัก...ความรัก) - [ วันจักรี 08:34:51 A:61.19.199.142 X:172.17.30.149 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อื่ม..เหมือนจะไม่ใช่เรื่องสั้นเลยอ่ะค่ะ อิอิ ผู้ชาย ยังไงก็คือผู้ชายเนอะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ วันจักรี 16:35:47 A:202.28.26.190 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไหนว่าจะต่อไง เพ่ รออ่านต่อนะ กำลังมันเลยอ่ะ จากคุณ : Pook - [ 7 เม.ย. 47 08:17:38 A:203.151.230.219 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 อืม ....ถ้าเป็นเพื่อนเป็นฝูง ..จะบอกว่า "san-darnผู้ชาย" แต่ว่า....ไม่เห็นเอามาลงต่อเลยนะคะ รออ่านตั้งตะเมื่อวานแล้วนา... จากคุณ : ต้วนมันอ้า - [ 7 เม.ย. 47 15:01:07 A:161.200.24.60 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณมากที่ติดตาม...มโพสต์ต่ออีกกระทู้ ข้างบน พอดีผมทำลิงค์ไม่ได้ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2751206/W2751206.html จากคุณ : หลงรัก...ความรัก - [ 7 เม.ย. 47 17:20:05 A:61.19.199.143 X:172.17.28.144 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่มีแฟน จากคุณ : พพพพพพพ - [ 17 ก.ย. 47 07:42:23 A:203.113.51.7 X:203.150.217.117 ]

ความคิดเห็นที่ 20 //ฝรั่งเล่นสงกรานต์ จากคุณ : ploy - [ 3 พ.ย. 47 17:48:53 A:203.113.40.74 X:203.150.217.118 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เขียนจากชีวิตจริงอะป่าว....อิ อิ จากคุณ : วี - [ 7 ธ.ค. 47 12:29:14 A:203.146.160.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 แล้วเมื่อไรเรื่องจะจบหละ เรื่องของความรักคนมีฐานะ ผู้หญิงดินดินอย่างเรา อ่านแล้วไม่เข้าใจหรอก? จากคุณ : loneliness11@friends.co.th - [ 13 ธ.ค. 47 17:34:39 A:203.156.43.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 ชักจาหนักละนะนายอ่าเป็นเอามาก-.- จากคุณ : เด็กดีมาป่วน - [ 12 ม.ค. 48 18:27:13 A:203.113.50.141 X:203.150.217.112 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ไม่ค่อยเชื่อ จากคุณ : ออย - [ 29 ม.ค. 48 10:01:31 A:210.86.222.192 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 //สาวน้อยปะแป้ง//หนุ่มสงกรานต์//หนุ่มสงกรานต์//ฝรั่งเล่นสงกรานต์//ขันสงกรานต์//โอ่งสงกรานต์//หนุ่มน้อยปะแป้ง//สาวน้อยปะแป้งบ้า//โอ่งสงกรานต์//แห้วซะ//ถนนข้าวสาร//มาลัยสงกรานต์//ปืนฉีดน้ำ//ขันสาดน้ำ//เล่นสงกรานต์//สาวสงกรานต์ จากคุณ : นรา - [ 9 ก.พ. 48 08:38:36 A:202.90.115.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 //ปืนฉีดน้ำ//ปืนฉีดน้ำ//ปืนฉีดน้ำจะเป็นอะไรไป จากคุณ : วง - [ 9 ก.พ. 48 08:40:21 A:202.90.115.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 ติดตามอ่านอยู่นะ เมื่อไรจะมีมาให้อ่านอีก จากคุณ : ตูน - [ 27 เม.ย. 48 18:12:49 A:202.57.180.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 ทุกชีวิตเป็นไปตามกรรมลิขิต นิยายหลายเรื่องก็มาจากเรื่องจริงของใครหลายคนที่เราเคยรู้จัก ว่าแต่จะส่งสำนักพิมพ์ไหนหรือเปล่า??? จากคุณ : พุทธชาด - [ 14 มิ.ย. 48 18:07:33 A:203.113.45.205 X:203.151.140.117 ]