ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นที่หน้าห้องนั้นถี่รัวแค่สองสามครั้ง และคนเคาะก็เปิดประตูพรวดเข้ามาอย่างไม่ได้สนใจมารยาทจริงจังเท่าไรเลย แดริลสาวเท้ามาหยุดอยู่กลางห้อง ปล่อยประตูแง้มค้างไว้อย่างนั้นเหมือนว่าไม่คิดจะใช้เวลาในห้องนี้นานนัก และเขาก็มองแม่มดสาวผู้เหลียวมาจากโต๊ะเขียนหนังสืออยู่หลายอึดใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะเอ่ยออกมาได้ “ได้ยินว่าเจ้าจะกลับคาไลน์ มีคนมารับแล้วนี่นะ” “ใช่” ไซเนสตราตอบแค่สั้นๆ เหมือนจะชั่งใจ ก่อนจะเอ่ยต่อไปอย่างเรียบเฉย ไม่ยอมสบตาเขาเสียทีเดียว “ทันทีที่เจอเลอี แต่ท่านชีนเป็นสมาชิกสภาเวท เรื่องแค่นี้วันเดียวก็คงจะได้ตัว ไม่เหมือนข้า” “พ่อของพ่อมดวันนั้นที่ข้าเจอสิ” แดริลถามเสียงหนัก และเขาก็เอ่ยต่อไปอย่างไม่ต้องการคำตอบ “หมอนั่นคงแคร์เจ้ามากนะ อยากให้เจ้ากลับไปเร็วๆ” ไซเนสตราไหวตัวนิด หล่อนถอนใจ เอ่ยเสียงเรียบ “ไวล์ดีกับข้า แล้วพูดจริงๆ ถ้าข้ายังไม่กลับก็คงมีปัญหาเรื่องเรียน เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว” “ก็ยินดีด้วยก็แล้วกัน” หางเสียงนั้นคล้ายจะปนประชด และเมื่อคนฟังเพียงพยักหน้าลง แดริลก็รู้สึกว่าไฟในดวงใจของตนเองลามวาบขึ้น เผาจนให้ความรู้สึกแสบร้อนแปลบปลาบ ปากเขาขยับ จะเอ่ยคำอำลา แต่ก็กลับเอ่ยไม่ออก และวูบหนึ่งนั้น เขาอยากคว้าตัวหล่อนไว้ รั้งไว้ไม่ให้ไป ถ้าหากนั่นจะเป็นไปได้ แต่สิ่งที่เจ้าชายหนุ่มทำจริงๆ ก็เพียงยืนนิ่งขึง มองเสี้ยวหน้าของคนที่ยังนั่งนิ่งอยู่กับเก้าอี้...นาน ปล่อยให้ความเงียบคลุมลงรอบตัวขณะที่สายตานั้นจับจ้องเหมือนจะจดจำภาพตรงหน้าไว้ให้ชัดและนานที่สุดเท่าที่จะเป็นได้ ก่อนที่ริมฝีปากหยักงามจะเม้มเข้า ลมหายใจจะระบายออก และเจ้าตัวจะหมุนร่างกลับ สืบเท้าไปที่ประตู พึมพำเบาหวิว...เจ็บปวด “ลาก่อน...” ในอึดใจแรกนั้นมีเพียงความเงียบที่ตอบคำของเขา แต่เมื่อมือของเจ้าชายหนุ่มแตะประตู ถ้อยแผ่วถ้อยหนึ่งก็ดังมาจากด้านหลัง หยุดการเคลื่อนไหวและลมหายใจของเขาไว้ได้ฉับพลัน “ขอบใจที่อุตส่าห์ฝืนใจมาหา ข้านึกว่าเจ้าจะไม่ยอมมาเสียแล้ว” คำพูดนั้นฉุดกระชากใจของแดริลให้ไหววูบ และกำแพงที่เขาก่อกั้นแรงอารมณ์ของตนเองไว้ก็พังยับลง เด็กหนุ่มหันขวับกลับมา มือกำแน่นเข้ายามที่ถามเสียงขื่น “หยุดพูดจากระทบกระแทกข้าได้ไหม? ทำไมเจ้าถึงต้องมองข้าในแง่นั้นด้วย? ข้าอาจจะไม่ใช่คนดีเด่อะไรนัก อาจจะปากร้าย ทำตัวไม่เอาไหน แต่ว่าก็ไม่ใจดำ ไม่เย็นชาเหมือนเจ้าที่คิดจะไปโดยไม่บอกลาหรอก” คำกล่าวหาที่ถูกส่งตรงมาทำให้แม่มดสาวสะอึกกึก และไซเนสตราก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ระเบิดเสียงออกมาอย่างอดไม่อยู่เช่นกัน “เย็นชา? ข้าน่ะหรือเย็นชา? แล้วเจ้าหมายความว่ายังไงที่ว่าข้าใจดำ? เจ้าเองที่เป็นคนบอกว่าเจ้าไม่แคร์ เจ้าเองที่บอกว่าข้าเป็นตัวน่ารำคาญ บอกว่าอยากให้ข้าไป นึกว่าข้ายินดีนักหรือกับความคิดที่ว่าเจ้าเห็นข้าเป็นภาระ ทั้งที่ข้าดีใจที่ได้เจอเจ้า ” “แล้วเจ้าคิดว่าข้าคิดยังไงกับเจ้าแน่? เจ้าคิดว่าข้าเป็นพวกชอบให้ใครมาวุ่นวายเกาะติดนักหรือไง แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังอยากให้เจ้าอยู่ที่นี่ ทำไมเจ้าไม่คิดบ้างว่าทั้งๆ ที่ข้ารำคาญอย่างนั้น ข้ายังออกไปตามหาเจ้า หาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัว ข้าไม่ทำอย่างนั้นกับคนที่ข้าไม่แคร์หรอกนะ” ถ้อยที่พรั่งพรูออกไปนั้นรัวเร็ว และแดริลก็หลับตาลงเหมือนเจ็บปวด ถอนใจออกมายืดยาว ปิดประโยคด้วยเสียงแผ่วหวิว “ทำไมเจ้าต้องสนใจคำที่ข้าพูดออกไปโดยไม่คิดนั่นนัก? ทำไมไม่มองการกระทำของข้าบ้าง?” เด็กสาวนิ่งไปนาน เหมือนจะอึ้ง และหล่อนก็กดเม้มปากเข้า แววตาไหวระริกเหมือนไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำอย่างไรต่อไป และแดริลก็เอ่ยต่อด้วยเสียงขมจัด “ข้าขอโทษกับคำพูดพวกนั้น พอใจไหม? ข้าไม่ได้คิดอย่างที่บอกออกไปเลยสักนิด ข้าขอโทษกับทุกอย่างที่ข้าทำไม่ดีกับเจ้า จะยังไง...เจ้าก็ยังเป็นเพื่อนของข้านะ” “ข้าก็ขอโทษ” แม่มดสาวหลุดคำออกมาได้ในที่สุด ในดวงตาสีมรกตมีแววสลดเสียใจยามที่หล่อนพึมพำ “ขอโทษที่เอาแต่ใจเกินไป ขอโทษที่ทำตัววุ่นวาย ขอโทษที่...ไม่เข้าใจเจ้า” หล่อนสืบเท้าเข้ามาใกล้ มือบางยกขึ้น เหมือนอยากจะแตะต้องลงบนดวงหน้าของอีกฝ่าย ไล้แผ่วไปบนผ้าปิดแผลที่หล่อนทำให้เขาต้องเจ็บ แต่แล้วเด็กสาวก็กลับทิ้งมือนั้นลงเสีย สูดหายใจเข้าลึก ฝืนยิ้ม “ถึงเราไม่มีโอกาสจะเริ่มทำดีต่อกันใหม่ แต่เราจากกันด้วยดีได้ ใช่ไหม? บางที...ถ้าเราโตขึ้นกว่านี้ ข้าอาจจะมาหาเจ้า หรือเจ้าอาจจะไปเยี่ยมข้า เราคงยังติดต่อกันได้นะ” “ข้าก็หวังอย่างนั้น” ดวงตาคมของแดริลกะพริบลง มันหลุบต่ำลงสู่พื้น ไม่สบตาเด็กสาวยามที่เจ้าตัวพึมพำ “ข้าคงคิดถึงเจ้ามาก” “ข้าก็ด้วย” อารมณ์ที่เก็บกักอยู่ในใจของเด็กหนุ่มเหมือนจะล้นปรี่ออกมาเมื่อได้ยินคำนั้น เขาอยากจะจับมือหล่อน อยากจะดึงตัวมากอดไว้ให้แนบแน่น อยากจะบอกว่าเขารู้สึกยังไง ชอบพอหล่อนมากเพียงไหน แต่ตอนนี้เขามีอะไร? เป็นเพียงเจ้าชายกลวงๆ คนหนึ่งที่ใครต่อใครมองว่าเป็น ‘เด็กเวร’ เท่านั้น และหล่อนก็ยังมีอนาคตที่จะต้องค้นหาอีกมาก แค่ความชอบพอ หรือต่อให้เป็นความรัก มันไม่พอที่จะผูกหล่อนไว้ตรงนี้ ...เขากับหล่อนยังเด็ก ใช่...เขาไม่อยากยอมรับ แต่เมื่อมองคนรอบตัว เขารู้ว่าตนเองยังมีความคิดไม่พอ มีวุฒิภาวะไม่พอที่จะดูแล ยิ่งไม่พอที่จะรับผิดชอบชีวิตของใคร เขาไม่อาจเอื้อมมือไปคว้าหล่อนไว้ได้...อย่างน้อยก็ในตอนนี้ ถึงแม้มันอาจเป็นครั้งสุดท้าย ที่หล่อนจะอยู่ตรงนี้ ให้เขาเอื้อมมือออกไปหา ตลกร้ายสิ้นดี “แดริล?” เสียงของไซเนสตราเรียกขึ้น เหมือนว่าหล่อนจะประหลาดใจกับความเงียบงันของเขา และแดริลก็เงยหน้าขึ้นยิ้ม เขาสบตาหล่อนเต็มตา ยอมรับในสิ่งที่เป็นไปได้ในยามนี้ ...มิตรภาพ... และมือของเขาก็เอื้อมออก ฉวยมือหล่อนไว้ บีบเข้าอย่างที่เพื่อนจะทำ ดวงตาสีฟ้าสบลงกับตาสีมรกตของหล่อนแน่วแน่ยามที่เขาเอ่ยคำหนัก “ขอให้เจ้าโชคดี” แม่มดสาวยังนิ่งอยู่นาน ไม่ตอบคำ...คล้ายกับพูดไม่ออก และดวงตาเศร้าเสียใจกับการลาจากที่จ้องลึกลงในตาเขาก็ทำให้ทำนบของแดริลพังลงเป็นครั้งที่สอง ไม่ถึงกับทลายลงหมด เขายังรู้ตัวเองดีอยู่ ว่าอะไรควรหรือไม่ควร ...แต่เพียงนิด... ...ขอเพียงนิด... ก่อนที่ไซเนสตราจะทันรู้ตัว มือที่ยังสอดอยู่ในมือของคนตรงหน้าก็ถูกยกขึ้น จับจรดลงกับริมฝีปากอุ่นนั้นแผ่วเบา เขาสูดหายใจเข้า หลับตาลงชั่วครู่ ก่อนจะพึมพำคำ “เจ้าหาว่าข้าไม่เคยทำตัวเหมือนเจ้าชาย ไม่เคยทำเหมือนเจ้าเป็นผู้หญิง ข้าทำแล้ว ก็...จำครั้งนี้ไว้สักครั้งนะ ท่านหญิงของข้า” จบคำ เจ้าชายหนุ่มก็ปล่อยมือ หันหลังกลับ สืบเท้าออกประตูไปโดยเร็วเหมือนจะไม่กล้ายืนอยู่ในห้องนั้นต่อไปอีก ไม่กล้าสบตาหล่อนอีกครั้ง ไม่อาจเอ่ยคำลาอีกหน ทิ้งให้ไซเนสตรายืนนิ่งเงียบ มองประตูห้องที่ถูกปิดกลับลงอยู่เช่นนั้นเนิ่นนาน หล่อนกุมมือที่เขายกขึ้นจูบเมื่อครู่ไว้เหมือนจะรักษาไออุ่นไว้ให้นานที่สุด และน้ำใสๆ ก็รื้นขึ้น คลอคลองอยู่ในตา เสียงพึมพำในคอเจือความเจ็บปวด แกมสับสน “บ้า...บ้าที่สุด” ...ไหนเจ้าเคยว่าเจ้าไม่สนว่าอะไรไม่ควรไง ไม่เคยคิดว่าอะไรแหกกฎ อะไรไม่เหมาะสม ...ถ้าไม่เคยคิดอะไร ทำไมตอนนี้ต้องคิด ต้องรักษาทีท่าไว้ด้วย... ...รั้งข้าไว้ไม่ได้หรือ? บอกไม่ให้ข้าไปไม่ได้หรือไง? ...คนบ้า... ****************************** เอาบทที่ 10 มาส่งค่ะ เป็นฉากอำลาของคู่พระนาง (และเป็นบทที่แดริลผีเข้าที่สุดในทุกบทที่เขียนมา ^^") อ่า...เรื่องนี้ก็มากันได้ราวๆ ครึ่งทางแล้ว ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า ตอนนี้คนเขียนยังกระด๊อกกระแด๊กอยู่แถวบทที่ 13 จึงมีแนวโน้มว่าอนาคตของเรื่องนี้อาจจะส่งช้ากันบ้าง(อีกแล้ว) แต่หวังว่าจะไม่ทิ้งกันไปนะคะ pleaseeeeeeee ตอบกระทู้ๆ แมงปอ @ ไม่ใช่แค่ท่าทางหรอกค่า แดริลหึงเต็มๆ เลย ตอนนี้เหมือนจะรู้ใจตัวเองกันทั้งคู่แล้ว...แต่...ต้องจากกันนี่สิ (ความจริงคือมาอีหรอบนี้ อยู่ด้วยกันต่อไปก็ไม่รอดหรอก นายแดริลเอ๋ย ไปปรับปรุงตัวกันซะก่อนแล้วค่อยกลับมาเจอ) อมราวตี @ กรี๊ดดดดดด มีคนชอบซาเรซเหมือนเรา ไม่อยากเชื่อ!!!!!! อิอิ ในตอนนี้ ซาเรซคือตัวละครฝ่ายชายที่ชอบที่สุดเท่าที่เคยเขียนมาค่ะ (ที่ปกติชอบพระรองก็เแย่อยู่แล้ว นี่ดันไพล่ไปชอบตัวร้ายมากกว่าพระเอกได้ไงเนี่ยะ??) ส่วนซาเรซในเรื่องนี้ ก็จะออกแวบๆ ค่ะ (ทำหน้าเขินอาย) บทหน้านี้แหละ แบบ flashback อะค่ะ TJ @ แซซจะได้ออกเต็มๆ ในเรื่องนี้ตั้งแต่บทที่ 13 เป็นต้นไปค่ะ ขอบคุณแทนหมอนี่ค่ะที่คิดถึง GTW @ แหะๆ สองสามบทนี้ แดริลค่อนข้างเจไปเจมานิดหน่อย แล้วจะไล่ไปปรับปรุงตัวค่ะ (ความจริงอยากตีหัวตัวละครเล่นเหมือนกัน แต่ยังไม่ถึงเวลา เย่ย ไม่ช่ายยยยย) ralee @ แดริลหึง เป็นอันตรายต่อสวัสดิภาพของตัวเองและความรักค่ะ เพราะอาจทำให้นางเอกโกรธและคนอ่านหมั่นไส้ อิอิ หึงกันพอสันฐานประมาณท่าจะดีกว่านะคะ ^^ น้ำใส @ โอ๋ๆๆ รู้ว่าไม่มีตังค์แล้วไม่ได้ไป ดีกว่าไปแล้วรู้ตัวทีหลังว่าซื้อจนล้มละลายนะคะ (อ่า...ที่ล้มละลายน่ะ คนเขียนเองแหละ ^^") scottie @ พ่อมดหนุ่มนั่น คือไวล์ เวร่าไงคะ จำกันได้มั้ยคะพี่สก็อตตี้ ในความรักของสายลม หมอนี่เป็นสมาชิกสภาเวทแล้ว แต่ในเรื่องนี้หมอยังเรียนไม่จบเลยค่ะ [nana_nana] @ ก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ ฉุนขาดไปเลย แล้วหลังจากนั้นคนเขียนก็พรากนางเอกไปให้เศร้าหมองรับประทานเล่น อิอิ piggy @ ถ้าพี่บอกว่าจำไม่ได้จะโกรธมั้ยหนอ (อิอิ ล้อเล่นจ้า) โอกาสจะให้แดริลแสดงความสามารถนี่ พี่จะพยายามหาให้ตอนหลังๆ แต่หมอจะไปรบกะใครหว่า เอาธนูยิงไวล์เหรอ? (ฟังดูไม่เวิร์กพิกล...) ...เกียร์... @ เอ๊ อ่านในฝัน ฝันว่าไงละคะเนี่ย บอกคนเขียนซะดีๆ น้าาาา จะได้แอบเอาไปเขียนตอนต่อๆ ไปไม่ต้องคิดเองไงคะ 5555 นวล @ ต่างฝ่ายต่างมีใจค่ะ และตอนนี้ก็รู้ใจตัวเองกันแล้ว แต่จังหวะเวลาของชีวิตไม่ดีเอาเสียเลย นางเอกของเราต้องกลับซะแล้ว คอยตามต่อไปนะคะว่าการจากกันคราวนี้จะทำให้แต่ละคนเปลี่ยนไปยังไงมั่งหนอ... TSURUGI @ ศึกถูกสงบโดยมือที่สามค่ะ กลับมาเจอกันอีกที คงสงบกันขึ้นมาบ้างแล้วละมังคะ (หรือว่าไม่?) แหม...กำลังหึงเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่เชียวนะเนี่ย รียา @ ตอนนี้อนุญาตให้หวานสุดแค่จูบมือค่ะ เรตเยาวชน อิอิ (ก็ตัวเอกเป็นเยาวชนนิ) ครึ่งหลังจะอัพอายุสองคนนี้ขึ้น ตอนนั้นจะหวานได้แค่ไหน ต้องรอดูแล้วละค่ะ เพราะคนเขียนก็ยังไม่รู้เหมือนกัน (อ้าว?) hiyono @ แดริลช่วงรอยต่อ(สองสามบทนี้)จะค่อนข้างเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา มีอาการสับสนทางอารมณ์แบบวัยรุ่นมีปัญหาอยู่นิดๆ ค่ะ (ก็หมอทำตัวมีปัญหาจริงนี่นะ) คิดว่าช่วงครึ่งหลังที่โตขึ้น ก็จะควบคุมอารมณ์ได้ดีขึ้น และเปลี่ยนไป(อีกนั่นแหละ) คงจะเที่ยวทะเลาะถลุงกับชาวบ้านน้อยลง แต่ถ้าเห็นว่าตรงไหนแดริลผีเข้าเกินไปหน่อย ก็บอกมาละกันนะคะ จะได้แก้ไขไงคะ ^^ จากคุณ : วัสส์ - [ 5 เม.ย. 47 19:54:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อิอิ หายไปนาน มาถึงก็ตีตั๋วนั่งหน้าเลยเรา @^____^@ จากคุณ : shizu - [ 5 เม.ย. 47 20:37:40 A:203.113.36.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 อะไรกันคู่นี้!!!! แหม รีๆรอๆ ไว้เชิงอยู่นั่นล่ะ I love you. you love me. ข่อยฮักเจ้า. หวอไอหนี่ หนี่ไอหวอมา. อัวะเซี้ยะลื้อ. เว้าไปเลย มัวแต่จรดๆจ้องๆ เดี๋ยวคนอื่นก็งาบไปหรอก แง่ม! จากคุณ : GTW - [ 5 เม.ย. 47 20:38:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด คุณวัสส์ก็ชอบซาเรซเหมือนกันหรือนี่! แหมๆๆ ทำไมออกแวบๆล่ะคะ ออกมาเต็มตัวเลยซิคะ น้าๆๆๆๆ...พลีสสสสส ว่าแต่.....สองคนนี้นี่ แง่งงงงง แดร์ริคนะแดริคเอ๊ยยยยยยย รั้งไม่ได้หรือไง......ว๊ากๆๆๆๆ แง่งงๆๆๆๆ จากคุณ : อมราวตี (อมราวตี) - [ 5 เม.ย. 47 20:59:42 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อึ๊ยย อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอัดอั้นตันจายเจรง เจรง ปกติออกจะปากกล้า ไหงตอนนี้มาสงบปากสงบคำเล่า ตาแดริลเอ๊ย ไม่เป็นไร เจอกันคราวหน้าคงเป็นเจ้าชายเต็มตัวแล้วเนอะ จะได้จีบสาวเป็นการเป็นงานเสียที จากคุณ : ทินา - [ 5 เม.ย. 47 21:30:13 A:161.200.129.158 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 แดริล..อ่ะ.. งอนแร๊นนน.. ธ๊อออ.. จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 5 เม.ย. 47 22:40:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โธ่..แดริล พอเริ่มจะวางมาดเท่ห์..ออกแนวเป็นพระเอกเต็มตัว ก็ต้องแยกจากกันกับไซเนสตรา น่าสงสารปนหมั่นใส้มัวแต่ปากหนักอยู่นั่นแหละ พูดซิว่าอย่าไปเลย...แล้วอย่างนี้จะทะเลาะกับใครหล่ะ หุหุ จากคุณ : ralee - [ วันจักรี 02:02:41 A:24.145.162.45 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^_^ จากคุณ : TJ - [ วันจักรี 02:40:14 A:129.109.70.77 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 สงสัยงานนี้จะเป็นแบบที่ว่าบางสิ่ง ก็ยากที่จะลืมละมังคะ เศร้าสุดๆเลย เพิ่งเห็นแดริลทำอะไรจริงจังได้แบบนี้ ซึ้งแทนไซเนสตราอ่ะค่ะ เฮ้อ... จะคอยลุ้นคู่นี้นะคะ รออ่านตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : นวล - [ วันจักรี 03:40:58 A:128.103.186.121 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 เศร้าจัง........................... เศร้าง๊า........................... บทนี้แดริลดูเป็นผู้ใหญ่จังค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ วันจักรี 04:58:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แดริลนะ เก๊กมาดดีก็เป็น แต่ทำไมไม่เก๊กมาดดีอย่างนี้ให้ตลอดน๊า.... จากคุณ : รียา - [ วันจักรี 14:00:25 A:202.47.247.130 X:192.168.1.205 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอาธนูยิงไวล์ - -" ไม่ดีมั๊งค้า เกิดพลาดขึ้นมา ตาไวล์ก็ไม่ได้อยู่แกล้งแซซต่อน่ะสิ คิกๆ ^^ บทนี้ แดริลดูเป็น"เจ้าชาย"กับเขาขึ้นมาหน่อยนึง จริงจัง... ดูเท่ห์ดี อิอิ จากคุณ : piggy - [ วันจักรี 15:54:21 A:203.147.28.251 X:203.147.28.142 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ) _ _ _ __ _ _  _ _ _ ( ^ ฮ่า ๆ แดเรี้ยว เอ๊ย พ่อแดริลของเราผีเข้าจริงด้วยแฮะ เอิกส์ๆๆ หวานจริงๆ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ วันจักรี 17:08:31 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จำได้แล้วค่ะ :) ครึ่งหลังนี่ เป็นเป็นฟาสต์ ฟอร์เวิร์ดหรือเปล่า? อิอิ จากคุณ : scottie - [ 7 เม.ย. 47 16:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 บทที่ 11 มาแล้วค่า อยู่ที่นี่ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2758214/W2758214.html จากคุณ : วัสส์ - [ 10 เม.ย. 47 22:02:23 ]