ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากแบ่งห้องกันเรียบร้อยแล้วทั้งสามก็แยกกันไปแต่งตัวเตรียมออกเที่ยวงานเทศกาล “เหลืออยู่  2  ห้องพอดีเลยนะเรเน่ เรเน่”       “ .”       “เรเน่!!!”    คราวนี้ทาร่าส่งเสียงดังจนเกือบจะเป็นตะโกน    เมื่อเห็นนายสาวผิดปกติไป “ฮึ!   มีอะไรทาร่า    ขอโทษทีข้าคิดอะไรเพลินๆ”    ทำไมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆว่าจะมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นนะ “ไม่มีอะไร ข้าเห็นเจ้าเหม่อๆน่ะ    พักผ่อนก่อนเถอะเรเน่เดินทางมาทั้งวันแล้ว    พรุ่งนี้เราจะได้ไปเดินเที่ยวงานเทศกาลกัน” “ทาร่า    พรุ่งนี้เจ้าไม่ต้องใส่ชุดคลุมนะ”    เสียงใสเอ่ยขึ้น “ทำไมล่ะเรเน่      ถ้าเกิด ” “ข้าคิดว่าพรุ่งนี้เป็นงานเทศกาล    มีคนมากมายถ้าเกิดเจ้าใส่ชุดคลุมเหมือนกันข้าล่ะก็มันจะผิดปกติ    อยู่ดีๆก็มีคนใส่ชุดคลุมโผล่แค่ตาตั้ง  2  คนมันแปลกนะ    แถมมาร์คก็ไม่ได้ใส่ชุดคลุมเหมือนเรายิ่งแปลกเข้าไปใหญ่” “แต่เราก็ใส่มาตลอดเลยนะเรเน่    ถ้าจะผิดปกติก็ผิดไปนานแล้ว    ท่านจะไม่ใส่ชุดคลุมไม่ได้นะ    ตอนนี้ยิ่งใกล้เขตเรเนอร์ว่าแล้วด้วย    เกิดมีคนจำได้ขึ้นมาจะแย่นะ” “ใครว่าข้าจะไม่ใส่ชุดคลุมล่ะ”    เรเน่เอ่ยขึ้นช้าๆ    ไม่มีท่าทีร้อนรนแต่อย่างใดต่างกับทาร่าที่ตอนนี้ลุกเป็นไฟเรียบร้อยแล้ว “เอ๊ะ  ก็เจ้าบอกว่า ไม่มีทางข้าไม่ให้เจ้าใส่ชุดคลุมคนเดียวหรอก    มันเป็นจุดเด่นเกินไป” “ตรงกันข้ามกับข้าถ้าข้าใส่ชุดคลุมคนเดียวถ้ามีคนสงสัยเจ้าก็บอกเขาไปได้ว่าข้ากลัวคนแปลกหน้า    ถ้าใส่ชุดคลุมแล้วข้าจึงกล้าออกมาเดินข้างนอกไงล่ะ    ถ้าใส่ไป  2  คน    เราจะไม่มีข้อแก้ตัวอะไรเลย    เชื่อข้านะทาร่า”    เป็นข้อสรุปโดยสิ้นเชิงซึ่งทาร่าเข้าใจดีว่ามันไม่ใช่คำขอร้อง    แต่เป็นคำสั่งที่นางต้องทำตาม “ค่ะ ” *  *  *  *    *  **  *  *  *  *  *  *  *  *  *  **  *  *  *  *  *  *  * “ร้านค้ามากมายเลยนะ    ดูสิเรเน่สวยจังเลย”    ทาร่ามองไปรอบทิศด้วยความตื่นเต้น    เพราะนางไม่เคยออกนอกวังมาก่อน    แม้จะออกมาท่องเที่ยวกับเรเน่แต่ก็ยังไม่เคยเจองานเทศกาล    ตรงข้ามกับมาร์คที่โดดงานออกมาเที่ยวเป็นประจำ    ทำหน้ากึ่งรำคาญกึ่งขำใส่ทาร่า “เจ้าชอบว่าข้าเห็นมั้ยทาร่าเจ้าก็เป็นซะเอง”    มาร์คพูดกลั้วหัวเราะ “ก็ข้า ข้าไม่เคยโดดงานมาเที่ยวเล่นอย่างเจ้านี่”    ทาร่าลอยหน้าลอยตาพูดอย่างผู้กำไพ่เหนือกว่า “นี่เจ้า ”    มาร์คเริ่มเดือดขึ้นมาบ้าง    แต่ก็รู้ว่าเถียงยังไงเขาก็ไม่เคยชนะทาร่าซักที       “พอๆทั้งทาร่า    ทั้งมาร์คนั่นแหละ    ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้”    แต่ทันใดนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น  “มาร์ค!!    นั่นเด็กกำลังจะถูกม้าเหยียบ  หลบไป!” ด้วยความที่ฝึกศิลปการต่อสู้มาทุกชนิด    ทำให้ฝีมือและฝีเท้าของนางยังไม่เคยแพ้ใคร    จึงกระโดดเข้าไปช่วยเด็กน้อยได้ทันท่วงทีก่อนที่เด็กจะเป็นเหยื่อของม้าตัวโต    เจ้าของม้ากระโดดลงมาหมายจะดูแลเด็กและหญิงสาว      แต่ก็ไม่ทันมีทหารคนหนึ่งตะโกน    พลางเดินส่ายอาดๆไปหาทั้งสอง “พวกเจ้าสองคนกล้าดียังไงกระโดดตัดทางม้าของเจ้าชายรัชทายาท    หา!” เรเน่พยายามสงบสติอารมณ์ให้ดีที่สุด    เพราะมั่นใจว่าถ้านางทำไม่ได้ชายคนนี้คงไร้ร่างไว้หายใจเป็นแน่    “เด็กยังเล็กไม่รู้ภาษา    กำลังจะโดนม้าเหยียบ    ท่านจะให้ข้าทำอย่างไรถ้าไม่กระโดดเข้ามาช่วย”       เสียงที่เปล่งออกมาทำให้รู้ว่านางเป็นหญิงทำให้ทหารคนนั้นตกใจเล็กน้อย    ด้วยหากมองเพียงตาคงไม่อาจทราบได้ว่านางเป็นหญิง    เพราะชุดคลุมรุ่มร่ามตั้งแต่หัวจดเท้า    ทำให้ร่างหนาเหมือนชาย    นอกจากทหารแล้วเจ้าชายรัชทายาทเองก็ยังแปลกพระทัยมากแต่ก็ยังมิได้ทำอะไร “นี่..นี่เจ้ากล้าเถียงกล้าเถียงข้ารึ    รู้มั้ยว่าข้าเป็นใคร    ข้าจะบอกให้นะ    เด็กคนนี้มันไม่ดีเองที่มาตัดหน้าม้า    ถ้าจะโดนม้าเหยียบก็ช่างหัวมัน”    ทหารกล่าวด้วยผยองใจและไร้จิตสำนึก       บัดนี้    ความอดทนของนางได้สิ้นสุดลงแล้ว    นางยืนด้วยความสูงทั้งหมดที่มี    เป็นอาการที่ทั้งมาร์คและทาร่ารู้ดีว่าความโกรธของนางถึงจุดระเบิด    ต้องมีคนตายแน่ถ้าไม่มีคนไปยับยั้งไว้    จึงวิ่งถลาเข้ามาหานายของตน    ยิ่งสร้างความแปลกพระทัยให้กับเจ้าชายมากขึ้นไปอีก    ที่เรเน่แสดงท่าทีโกรธ    และยังมีชายหนุ่มแสดงออกชัดว่าเป็นคนมีฝีมือดีและหญิงสาวอีกคนที่ท่าทางเรียบร้อยเป็นกุลสตรีที่ได้รับการฝึกมาอย่างดีโผเข้าไปหา    ทำให้เจ้าชายที่ตั้งใจจะไปห้ามทหารพูดมากนั่นอยู่แล้ว    นิ่งต่อไปเพื่อจะดูว่าเรเน่จะทำอย่างไรต่อไป “เรเน่      ใจเย็นๆนะ    หนูน้อยไปหาแม่สิ”    ทาร่าเอ่ยกระซิบเรเน่และก้มลงบอกแม่หนูตัวน้อยที่ยังตัวสั่นด้วยความตกใจอยู่ “ใครให้มันไปได้    มันต้องรับโทษ    ข้อหาเดินตัดทางม้าของเจ้าชายรัชทายาท”  ทหารคนนั้นพูดพลางยึดข้อมือของเด็กน้อยไว้    สร้างความตกใจให้ทาร่าอย่างมาก    ในขณะที่เรเน่ยังยืนนิ่ง “แย่แล้วๆ  ทำไงดีล่ะมาร์ค    ท่านเรเน่ฆ่ามันแน่    ต่อหน้าเจ้าชายรัชทายาทด้วย    มันโง่หรือบ้ากันแน่    ไม่รู้สึกหรือไงรังสีอำมหิตน่ะแผ่ออกมาจากตัวท่านเรเน่    ทำไงดีล่ะมาร์ค”    ทาร่าไม่เคยเห็นเจ้าหญิงเรเน่ของนางแสดงท่าทีโกรธมากถึงขนาดนี้มาก่อน “ข้าว่า ท่านเรเน่ต้องฆ่าเจ้าชายรัชทายาทมากกว่านะ”  มาร์คพูดติดตลกหวังจะผ่อนคลายให้กับทาร่าบ้าง “เจ้ายังพูดเล่นอีก      หน้าสิ่วหน้าขวานนะ” เรเน่พยายามเก็บอารมณ์อีกครั้ง    นางยังไม่ต้องการก่อเรื่องตอนนี้    ‘ เหลืออีกเพียง  55  วัน      55  วันเท่านั้น ’      นางแกะมือทหารออกจากมือของเด็กน้อยพร้อมกับจ้องหน้าด้วยโทสะอันรุนแรง    แต่ปิดบังด้วยสีหน้าและแววตาที่กลับมาเรียบเฉยเย็นชาอีกครั้ง “หนูน้อย    ไปซะเถอะนะ    ไปหาแม่เจ้า    ใครขวางจะได้เห็นดีกัน”    คำพูดเรียบๆแต่บ่งบอกถึงอำนาจของผู้พูดได้เป็นอย่างดี    แสดงให้เห็นว่านางเอาจริงแน่!      ทหารคนนั้นจึงไม่กล้าทักท้วงอะไรอีกแต่หันไปเล่นงานเรเน่กับมาร์คแทน “เจ้ากระซิบอะไรกันหา!    ต่อหน้าพระพักตร์ยังไม่ทำความเคารพอีก” เรเน่    มาร์ค    และทาร่าจึงหันมาทางเจ้าชายรัชทายาทอีกครั้งพร้อมกับทำความเคารพก่อนที่เรเน่จะพูดขึ้น   “ถ้าท่านมีมนุษยธรรมพอสมกับความยิ่งใหญ่ของท่าน    ท่านควรจะเอาใจใส่ราษฎรมากกว่านี้    และเมื่อกี้นี้ท่านก็ควรลงมาขอโทษเด็กคนนั้นซะ”    นางพูดจบก็สะบัดหน้าเดินจากไปพร้อมกับทาร่าและมาร์คที่ถอนหายใจอย่างโล่งใจที่ไม่เกิดโศกนาฏกรรมขึ้น    ทิ้งให้เจ้าชายรัชทายาทมองตามไปด้วยความงุนงงและแปลกพระทัยก่อนที่ความโกรธจะเข้ามาแทนที่ ‘ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าว่าข้า    แต่เจ้าเป็นใครกล้าดียังไงมาสั่งสอนข้าต่อหน้าสาธารณะชนในแผ่นดินของข้า    นึกว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าลอยนวลรึ    ไม่มีทาง ข้าต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าเป็นใคร’ “ทหาร!!    สะกดรอยตามนางไป    สืบมาว่านางพักที่ไหน    อ้อ!  เด็กน้อยนั่นด้วย    แล้วมาบอกข้า    เร็วเข้า” “รับด้วยเกล้าพระเจ้าค่ะ” หลังจากทหารคนนั้นออกไปตามบัญชาแล้ว    ขบวนก็เดินอีกครั้ง ******************** อนุญาตให้ผมโพสต์ยาวแล้วนะกั๊บ    เหมือจะเร่งวันเร่งคืนไปหน่อยขอโทษด้วย ไม่รู้ว่าจะให้ทำอะไรตั้ง  300  วัน    แต่ก็ไม่แน่เหมือนกันอาจจะภาคการผจญภัย  300  วัน  ออกมาก็ได้  ^-^       ขอบคุณมากๆที่ติดตามอ่านกันค่ะ จากคุณ : คิกคิก - [ วันจักรี 22:58:43 A:203.113.40.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผ่านไปเลย 300 วัน แล้วที่เหลือ 2 เดือนจะนานพอมั้ย? จากคุณ : scottie - [ 7 เม.ย. 47 18:01:53 ]