+++ Only You (6) +++

    เฟธดิ่งมาที่ประตูทันเห็นชายเสื้อเสื้อน้ำเงินเดินหายไปทางถนนฝั่งตรงข้าม ท่ามกลางแสงไฟยามสนทยา

    เคทวิ่งข้ามถนนตามไป จนรถที่ขับมาต้องหักหลบเธอ อีกคันบีบแตรลั่นแล้วทำมือด่าทางหน้าต่าง แต่เฟธไม่สนใจแม้แต่จะขอโทษ และไม่ยอมละสายตาไปจากแขนของชายที่กำลังจะเลี้ยวไปทางมุมตึก

    เธอเลี้ยวตามไป แต่กลับพบว่าตัวเองยืนอยู่กลางย่านการค้าอันจอแจ
    เขาไปไหนแล้ว

    เฟธมองซ้ายมองขวา

    คนเยอะเหลือเกิน

    เฟธพยายามตั้งสติ เพ่งมองกลุ่มคน แต่เห็นเพียงภาพเบลอ ผู้คนดูคล้ายกันไปหมด

    สมาธิ

    ในที่สุดเธอก็เห็นผู้ชายสวมเสื้อนอกสีน้ำเงินไกลๆ กำลังเดินขึ้นบันไดหินไปยังอีกชั้นของจตุรัส

    เคทเริ่มตามต่อ เธอเดินขึ้นบันไดไปตามทางเดินแคบๆ ผ่านร้านรวงเก่าแก่และแกลเลอรี่ของศิลปิน ลอดใต้ราวเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ตามตึก หลีกคู่รักที่กำลังพลอดรักกับแบบไม่อายฟ้าดิน

    เธอกำลังจะถึงตัวเขา กำลังจะ—

    แต่แล้วก็ต้องชะงักกึก

    “อะไร—“ ร้องเท้าส้นสูงของเธอดันไปติดอยู่กับตะแกรงบนพื้น พยายามดึงเท่าไหร่ก็ไม่ออก

    ตายแล้ว เขากำลังจะไปแล้ว

    เธอดึงเท้าออก ถอดอีกข้างตาม แล้วเดินต่อ ชายผ้าคลุมไหล่สีแดงสะบัดกระทบขา

    เฟธมุ่งความสนใจไปที่ชายเสื้อนอกสีน้ำเงินตรงหน้า จนไม่ทันสังเกตชายอีกคนที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและถือเสื้อนอกสีน้ำเงิน

    แต่เขาเห็นเธอ

    เขาหยุดมองเธอเดินตัดผ่านฝูงชน แล้วหันไปมองต้นทางที่เธอมา เห็นรองเท้าเธอที่ยังคาอยู่กับตะแกรง

    เคทเดินไปมาอยู่หน้าน้ำพุของร้าน ตอนนี้มืดแล้วและเธอก็เริ่มห่วงเฟธ ตกลงเธอจะเจอเดมอน แบรดลี่ย์หรือยัง หวังว่าคงพบกันแล้ว

    เคทนั้นเข้าใจและเห็นใจในการไขว่คว้าของเฟธ ลึกๆ ในใจเธอยังแอบหวังว่าตัวเองจะเชื่อในฝันโรแมนติกและความรักอยู่ เธอรู้ว่าครั้งหนึ่งเธอเคยมีสิ่งเหล่านี้ แต่การต้องดูแลครอบครัวกับเรื่องจุกจิกสารพัดในแต่ละวัน ทำให้เธอต้องใช้กำลังกายและใจอย่างมาก แลรี่ต้องทุ่มเทกับธุรกิจมุงหลังคา ตัวเธอเองรับผิดชอบเรื่องลูกกับงานบ้าน สองสามปีที่ผ่านมา ความฝันหวานซึ้งที่ว่าจึงดูลดน้อยลงทุกที

    แต่เธอก็คิดถึงความโรแมนติกในชีวิต คิดถึงยามที่แลรี่มองเธอด้วยสายตาพิเศษ สายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักและเสียงหัวเราะ เฟธบอกว่าแลรี่จะยอมฆ่าเสือเพื่อเธอ แต่เคทไม่แน่ใจอีกต่อไปแล้วว่าเขาจะทำได้จริง

    แล้วเธอก็เห็นเฟธเดินกลับมา

    “เกิดอะไรขึ้น” เคทถามน้ำเสียงกังวล เมื่อเห็นเฟธเขยกไปนั่งบนขอบน้ำพุ “แล้วรองเท้าอีกข้างไปไหน”


      เฟธโบกมือเรื่อยเปื่อย “อยู่บนตะแกรงแถวสถานีรถไฟใต้ดินตรงโน้น ทีแรกฉันถอดรองเท้าข้างนี้ด้วย แต่เดินๆ ไปแล้วเจ็บ ก็เลยใส่กลับ เพราะคิดว่าอย่างน้อยก็ควรถนอมเท้าไว้ซักข้าง จริงมั้ย”

    “ฉันเดาว่าเธอตามเดมอน แบรดลี่ย์ไม่ทันใช่มั้ย”

    “ฉันน่ะเห็นเขาในสายตาตลอด แต่พอเลี้ยวหัวมุมปุ๊บ คณะแสดงบัลเล่ต์กลางแจ้ง เพตรุชก้า ก็ออกมาแสดง ฉันเลยติดอยู่กลางคนหมู่มาก คนเยอะมากๆ…”

    เคทนั่งลงข้างเฟธ “เธอเลยตามไม่ทันสิ”

    เฟธพยักหน้าเศร้า “ตามไม่ทัน”

    “นี่ ฟังนะที่รัก อย่าปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความทุกข์เลย ยังไงเราก็พยายามเต็มที่แล้ว” เฟธทำท่าเหมือนคนไร้วิญญาณ เคทมองด้วยความไม่สบายใจ “ไม่ต้องเสียใจนะ เธอพยายามแล้ว ทำดีที่สุดแล้ว ลองคิดดูสิ มันต้องมีหนทางที่ดีกว่าพรหมลิขิตแน่ ไม่ใช่ให้เธอมาวิ่งตามคนไกลถึงครึ่งโลก แล้วยังต้องวิ่งเข้าตรอกซอกซอย เข้าจตุรัส ฉันน่ะคิดว่า ถ้าพรหมลิขิตเลือกคนไว้ให้เธอแล้วจริงๆ พรหมลิขิตก็น่าจะช่วยเธอหน่อย อาจจะให้เขาเดินมาใกล้เธอบ้างซักครั้งหรือสองครั้ง เธอไม่คิดแบบนี้เหรอ เฟธ”

    “อะไรนะ โอเค ฉันคิดอย่างนี้ เราไปเช่ารถบรรทุกกัน รถเก๋งก็ได้ แล้วติดลำโพง ขับไปรอบๆ แถวนี้ แล้วก็ประกาศเรียกเขา”

    เคทอ้าปากค้าง “เธอพูดจริงเหรอ”

    “จริงที่สุด” เฟธเพิ่งสังเกตเห็นอาการอึ้งสนิทของเพื่อน “ทำไม หรือว่า
    นี่ หรือจะใช้วิธีเขียนข้อความบนท้องฟ้าดี”

    “โทษนะครับ คุณหาของสิ่งนี้อยู่รึเปล่า”

    จากคุณ : Vit - [ 7 เม.ย. 47 19:27:30 A:203.145.12.166 X: ]