ความคิดเห็นที่ 1 เสียงเพลงปลุกใจเงียบหายไปเมื่อไรก็ไม่รู้ หญิงสาวไม่ทันได้สังเกต ครอบครัวทหารหลายครอบครัว ที่นั่งเล่นริมชายหาดกำลังเตรียมจะกลับที่พัก ดวงตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว ความมืดเข้าปกคลุม โดยทั่วบริเวณ เธอจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เธอได้พูดคุย กับพี่ลูกโป่งคือเมื่อใด แต่เธอจำถ้อยคำที่เธอพูด กับเขาได้เป็นอย่างดี “พี่ลูกโป่งเรียนจบแล้วนะคะ ดอกไม้จะมางานประดับยศ ของพี่ลูกโป่งไหมคะ” เขาถามอย่างมีหวัง “ไปทำไม พี่จบแล้วก็ดีแล้วนี่คะ ต่อไปจะได้เป็นเจ้าคนนายคน” “ก็ถ้าพี่ลูกโป่งได้เป็นเจ้าคนนายคน ดอกไม้ก็จะได้เป็น คุณหญิงคุณนายไงคะ” เขารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีอยู่พูดกับเธอในวันนั้น “ดอกไม้แพ้เครื่องแบบค่ะ เลยไม่ได้อยากเป็น คุณหญิงคุณนายอะไร พี่ลูกโป่งต้องไปหาผู้หญิงที่เขา อยากเป็นอย่างที่พี่ลูกโป่งจะเป็นแล้วล่ะค่ะ   ขอให้โชคดีนะคะ” เธอพูดกับเขาเพียงเท่านั้น แล้ววางสายไปในที่สุด อาการแพ้เครื่องแบบของเธอ ไม่เหมือนที่คนอื่นๆ เขาเป็นกัน  คนอื่นอาจจะแพ้ เห็นเครื่องแบบไม่ได้ต้องกระโจนเข้าใส่   แต่สำหรับเธอ เธอไม่อยากคิดสภาพตัวเองอยู่ในหมู่ คนในเครื่องแบบจำนวนมากๆ เธอคงอึดอัด คลื่นไส้และ อาจจะอาเจียนออกมาในที่สุด   สาเหตุของการแพ้เครื่องแบบของเธอมาจาก ในวันหนึ่งขณะที่เธอกำลังยืนกินมะม่วงอยู่ตรงเก้าอี้ ที่ป้ายรถเมล์ เธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งใส่ชุดเครื่องแบบ นักเรียนทหาร พยายามจะซื้อมะม่วงจากแม่ค้าที่ริมถนน เขาค่อยๆ ก้าวเท้าไปข้างหลังทีละน้อย ในขณะที่สายตามองตรงไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่ เขาก้าวถอยไปอีก  ก้าวถอยไปอีก จนถึงหาบมะม่วง ของแม่ค้าสายตาของเขายังพุ่งตรงไปข้างหน้า เขาสั่งมะม่วงจากแม่ค้าในขณะที่สายตามองตรงไป ข้างหน้า  แล้วรับมันมาพร้อมกับจ่ายเงิน ในขณะที่สายตามองตรงไปข้างหน้า เขารีบเก็บมะม่วงในถุงใส่กระเป๋าที่ถืออยู่ในมือ ในขณะที่สายตามองตรงไปข้างหน้า   และเดินกลับไปยังที่เดิมที่เคยยืนอยู่เหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น   เธอจำได้ว่าเธอหัวเราะการกระทำที่ผิดธรรมชาติของเขา จนมะม่วงที่กินอยู่ติดคอและหากไม่ได้เพื่อน ของเธอช่วยลูบหลังให้เธออาเจียนมันออกมา เธอคงตายไปแล้วในวันนั้น  เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ ในอดีตขึ้นมาเมื่อใด เธอก็ยังรู้สึกแย่ทุกที จริงๆ เธอก็เกือบจะแพ้มะม่วงด้วย แต่เพราะเธอชอบ กินมะม่วงมาก เธอจึงเลือกที่จะแพ้เครื่องแบบดีกว่า เพราะเธอไม่ชอบกินเครื่องแบบ หลังจากวันนั้นเขาก็เงียบหายไปเกือบปี   ไม่มีข่าวคราวจากเขา ไม่ว่าจะทางใดก็ตาม เธอไม่แน่ใจว่าเธอรู้สึกอย่างไรกันแน่ระหว่างดีใจ หรือเหงาใจเมื่อเขาห่างหายไป แต่เธอรู้สึกดีใจแน่ๆ เมื่อเขาติดต่อกลับมาอีกครั้ง โดยเขาฝากจดหมายมา กับเพื่อนรุ่นน้องของเขาซึ่งเป็นสามีเพื่อนสนิทของเธอ ถึงดอกไม้ที่รัก หลังจากที่พี่ลูกโป่งได้รับรู้ความรู้สึกของดอกไม้ ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของพี่ลูกโป่งก็หมดชีวิตชีวาลง การทำงานคงจะเป็นวิธีกำจัดเวลาที่เคยเป็นของดอกไม้ได้ พี่ลูกโป่งจึงมุมานะในการฝึกฝน ทำงานและร่ำเรียนต่อ จนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน   แต่ดอกไม้ที่รัก  พี่ลูกโป่งคิดถึงดอกไม้มาก  มากขึ้นทุกวัน และจนวันนี้พี่ลูกโป่งไม่คิดว่าจะทนมันต่อไปได้อีกแล้ว จึงเขียนจดหมายฉบับนี้ฝากต้อยมาให้ ขณะนี้พี่ลูกโป่งมาฝึกอยู่ที่ฐานทัพเรือ อีกไม่กี่วันก็จะได้กลับไปกรุงเทพฯ หากดอกไม้พอจะเห็นใจพี่ลูกโป่งอยู่บ้าง ช่วยแวะมาที่หน้าสยามเซ็นเตอร์ ตอนบ่ายสองนะคะ รักและคิดถึง พี่ลูกโป่ง “ดอกไม้คะ เสร็จหรือยังคะ” เสียงดังมาจากด้านหลัง ทำให้เธอต้องเลี้ยวกลับไปมอง “มืดมากแล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาวาดใหม่ดีกว่าไหมคะ” หญิงสาวพยักหน้าและเก็บอุปกรณ์ต่างๆ ลงในถุงผ้าใบใหญ่ เดินตามชายหนุ่มเจ้าของเสียงไปที่รถ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอตัดสินใจมาเที่ยวกับเขาในวันสุดสัปดาห์   หลังจากไปพบเขาตามจดหมายฉบับนั้น  เขาขับรถมาส่ง เธอที่ห้องพักและขับรถกลับไปยังที่พักของเขา ลูกโป่งมารับเธอในเช้าวันรุ่งขึ้นเพื่อไปทานอาหาร ที่ร้านอาหารเล็กๆ ของแม่บ้านทหารเรือที่พักในฐานทัพ หญิงสาวมีอาการเวียนหัว และคลื่นไส้ทันทีเมื่อมองไปทางไหน ก็พบแต่คนใส่ชุดเครื่องแบบทหารเรือ “เป็นอะไรคะ” ลูกโป่งถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าและอาการของเธอ “ทำไมมีแต่คนใส่ชุดเครื่องแบบเต็มไปหมด” เธอเอ่ยถาม ท่าทางคล้ายจะเป็นลม “วันนี้เขามีงานที่สโมสร” เขาตอบสั้นๆ รีบหาน้ำ ผ้าเย็น ยาดมและอื่นๆ ที่พอจะหาได้จากร้านค้า ก่อนจะพาเธอกลับที่พัก เขาใช้เวลาอยู่นานกว่าเธอจะรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาพยายามนวดและทำทุกอย่างเพื่อปฐมพยาบาลตามวิธีที่ได้ร่ำเรียนมา เธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากเวลาผ่านไปเนิ่นนาน “ดอกไม้เป็นอะไรคะ นอนไม่หลับ หรือไม่สบายหรือเปล่า” เขาถามขณะที่ยังใช้ผ้าเย็นเช็ดหน้าให้เธอ “ดอกไม้แพ้เครื่องแบบค่ะ” เธอพยายามเล่าเหตุผล และอาการต่างให้เขาฟัง  ลูกโป่งทำสีหน้ากังวล เขาเคยคิดว่าที่เธอปฏิเสธเขาเพราะเธอไม่สนใจเขา และโรคแพ้เครื่องแบบเป็นเพียงข้ออ้างเพื่อจะให้เขาไปจากชีวิตของเธอ   หญิงสาวก้มหน้าลงเธอไม่แน่ใจว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป กับเรื่องนี้ เขาเองก็คิดอะไรไม่ออกเช่นกัน เรื่องเล็กๆ ที่ กลายเป็นปัญหาใหญ่สำหรับเธอและเขาในปัจจุบัน และอนาคต  ต่างคนต่างนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ และลูกโป่งก็ตัดสินใจเป็นคนพูดก่อน “ดอกไม้ตอบพี่ลูกโป่งก่อนนะคะ ว่าดอกไม้รักพี่ลูกโป่งไหม” เธอนิ่งก่อนพยักหน้าเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้น เราคงต้องหาทางแก้เรื่องนี้ให้ได้ เพราะถ้าดอกไม้จะมาเป็นภรรยาของพี่ลูกโป่ง ดอกไม้ต้องเจอกับเครื่องแบบไปตลอดชีวิตแน่ๆ ไม่มีทางที่จะหลีกเลี่ยงได้นะคะ” เธอพยักหน้าอีกครั้ง เธอยอมรับความจริงในเรื่องนี้มานานแล้ว และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอปฏิเสธเขาในตอนแรก แต่ในขณะนี้เธอได้เปิดรับเขาเข้ามาสู่หัวใจของเธอแล้ว เธอจะหนีสิ่งเหล่านี้ไม่ได้อีกต่อไป “ไปกันค่ะ” เขาลุกขึ้นและพาเธอออกจากที่พักไปในทันที ที่ชายหาดบนเก้าอี้ม้าหินตัวเดิม ทหารเรือในชุดเครื่องแบบ เดินกันขวักไขว่  ดอกไม้มีอาการแพ้เครื่องแบบอีกแล้ว ลูกโป่งกุมมือของเธอไว้และบีบเบาๆ เพื่อให้กำลังใจแก่เธอ เขาเรียนรู้วิธีหนามยอกต้องเอาหนามบ่งมาจากการ ฝึกภาคสนาม คนที่เมาคลื่นก็จะต้องขึ้นไปอยู่บนเรือ เป็นแรมปีและต้องทนเมาคลื่นอยู่อย่างนั้นไม่สามารถขึ้นจากเรือมาได้ เพื่อนๆ มีหน้าที่ช่วยปฐมพยาบาลและดูแลสุขภาพได้ตามความเหมาะสม “คืบก็ทะเล  ศอกก็ทะเล มองไปทางไหนกมีแต่ทะเลทั้งนั้น ทั้งคลื่นทั้งลมทั้งพายุ พอนานวันก็จะเกิดความเคยชิน และสามารถใช้ชีวิตอยู่บนเรือได้ตามปกตินะคะ” เขาปลอบใจเธอ ทั้งที่เขารู้สึกสงสารดอกไม้มากที่ต้องทำ สิ่งที่โหดร้ายต่อเธอ เมื่อพระอาทิตย์ใกล้จะตรงหัว ดอกไม้มีทีท่าอิดโรย เนื่องจากได้อาเจียนออกไปหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้บ่นออกมาแม้แต่คำเดียว เขาพาเธอไปนั่งพักในรถที่จอดหลบแดดอยู่ใต้ต้นสะเดา และกอดเธอไว้  ลูกโป่งนึกสงสารหญิงคนรักจนน้ำตาซึม ออกมา เขาบอกกับตนเองว่าเขาอาจจะต้องยอมแพ้ และเดินออกจากชีวิตของเธอ เขาจะไม่จะยอมให้เธอ ต้องทรมานแบบนี้อีกต่อไป “อาทิตย์หน้าพี่ลูกโป่งว่างแค่วันเดียวใช่ไหมคะ” เธอถามขณะอยู่ในอ้อมกอดของเขา เขาพยักหน้า ไม่พูดอะไร เธอหันมายิ้มอย่างเหนื่อยล้า “งั้นอาทิตย์หน้าตอนเย็นๆ ดอกไม้ไปหาพี่ลูกโป่งที่ทำงาน นะคะ” ลูกโป่งตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอยอมไปพบเขาในขณะที่เขาต้อง ใส่ชุดเครื่องแบบ และยิ่งไปกว่านั้นทุกคนในที่ทำงาน ของเขาก็ใส่ชุดเครื่องแบบ เธอจะต้องเกิดอาการแพ้ อยู่อย่างนี้อีกนานแค่ไหน เขารู้สึกซาบซึ้งใจและขอบคุณ ในสิ่งที่เธอเสียสละเพื่อเขา “ลองดูซักตั้งนะคะ คืบก็เครื่องแบบ ศอกก็เครื่องแบบ ไม่หายจากโรคนี้ก็ให้มันรู้ไปนะคะ อยากจะเป็นเมียทหารเรือ ก็ต้องอดทนหน่อยใช่ไหมคะ” เขายิ้มทั้งน้ำตาแล้วบรรจงจูบเธอที่หลังมือ ดอกไม้เอนเบาะรถลงเพื่อพักผ่อน เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง ขับขานคลอเคล้ากับเสียงลมทะเลยามบ่าย คือเสียงสุดท้ายก่อนที่เธอหลับไหล   ฟังคล้ายเสียงเพลงรักแว่วมาแต่ไกล “งามชายหาด สาดแสงจันทร์ส่อง         มองน้ำแพรวพราย สุดสายตา คลื่นทยอย ระลอกลิ่วพลิ้วมา   ทุกทิวาราตรี เช่นนี้งามสะพรั่ง ลมเย็นโบย โชยมาเอื่อยเอื่อย   เพลงรักลอยเรื่อยเมื่อฉันฟัง ชื่นอุรา ฟ้าไร้เมฆมาบัง     นกทะเลคืนรัง ส่งสำเนียงเคล้าคลอ ” จากคุณ : วรา - [ 8 เม.ย. 47 09:43:47 A:202.133.177.217 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 น่ารักดีค่ะ คุณวราค่ะ หนัีงสือหมดแล้วหรอค่ะ อยากได้จัง ถ้าอย่างนั้นคุณวรามาลงบ่อยๆได้มั้ยค่ะ จากคุณ : หมูน้อยน่ารัก - [ 8 เม.ย. 47 13:53:22 A:203.113.60.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะ  คุณหมูน้อยน่ารัก คาดว่าหมดแล้วนะคะ เพราะที่วราหมดแล้ว แต่ที่ร้านหนังสือเดินทางเอาไปฝากไว้ไม่มาก ยังไม่ได้เช็คเลยค่ะว่าเหลือหรือเปล่า แต่ไม่ต้องห่วงค่ะ วราจะนำมาลงให้อ่าน เสียดายต้นฉบับเล่มหนึ่งไม่อยู่ที่นี่ ไว้กลับไปบ้านแล้วจะลองหาเล่ม 1 มาลงให้อ่านนะคะ ส่วนเล่ม 3 ปลายปีจะทำเป็นหนังสือทำมือให้ได้เสียเงินกันค่ะ จากคุณ : วรา - [ 8 เม.ย. 47 14:37:27 A:202.133.179.152 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทะเลนี้เป็นเหมือนถิ่นของเรา จะขอเฝ้าตราบจนชีวิตเราสิ้น ยามคลื่นซัดกระเซ็น เช้าเย็นสำเนียงเคยชิน จะขอสิ้นเพื่อป้อง เกียรติของนาวี ฯ เพลงนี้เพราะมาก ถึงพ่อเราเป็นนายทหารเหล่าอื่น แต่เรื่องลูกทะเลนี้เราชินมาก เพราะก่อนทีทางกองทัพฟ้าจะโยกย้ายกันลงใต้ โดยพื้นที่ริมทะเลนั้นได้กลายเป็นของกองทัพเรือไป พ่อเราย้ายเข้ากรุงฯ เราใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นมาแต่เด็ก เป็นเด็กทะเลเหมือนกัน เมื่อปีที่แล้วเรากลับเมืองไทย เราขับรถเข้าไปในฐานทัพเรือเพื่อที่จะระลึกถึงความหลังและชี้ให้ลูกสาวดูถึงบ้านที่เราเคยอยู่ พร้อมกับพาลูกไปดูเต่าทะเลด้วย ถึงจะอายุมากขนาดนี้แล้ว แต่ทหารเรื่อก็ยังมาเกี่ยวข้องกับชีวิต ตอนนี้พี่ที่เรารักนับถือมากต้องไปประจำการอยู่เมืองจีนถึง 4 ปี ไปคุมเรื่องการต่อเรือ ได้อ่านแล้วยังคิดถึงความสุขเมื่อวัยเด็กอยู่ไม่หาย จากคุณ : นัทตี้ - [ 8 เม.ย. 47 14:40:38 A:62.167.102.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^_^ แปลกดีค่ะ...โรคแพ้เครื่องแบบ... นับถือความพยายาม "พี่ลูกโป่ง" จัง... เอ่อ...เว้นบรรทัดหน่อยก็ดีนะคะ อ่านอย่างนี้แล้วตาลาย... จากคุณ : กระวาน - [ 9 เม.ย. 47 00:06:59 A:62.134.117.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ยังดีว่าบรรทัดสั้น ไม่งั้นคงตาลายแน่ๆ มันไม่ชัดเจนว่ารักกันได้ยังไงนะคะ จากคุณ : scottie - [ 9 เม.ย. 47 10:44:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ : นัทตี้ เคยไปพักที่ฐานทัพ มีคนเล่าให้ฟังว่า  ด้านภูเขา เป็นที่ของทัพอากาศ อืม....อย่างนี้นี่เอง ดีใจนะคะ ที่บางเรื่องราวทำให้คนอ่านรู้สึกร่วมไปด้วย คุณ : กระวาน -   555 จริงๆ ตอนพิมพ์ใส่เวิร์ดมันก็แบ่งบรรทัด วรรค ตอน ดีอยู่หรอกค่ะ แต่พอมาโพส มันไม่ค่อยคุ้นค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ คุณ : scottie   ขอบคุณมากค่ะ สำหรับคำแนะนำที่เป็นประโยชน์ จากคุณ : วรา - [ 9 เม.ย. 47 11:45:14 A:203.107.211.177 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่า  ตาเราเปงอารายเนี่ย มองหาเรื่องของคุณวรามะเจอ แฮ่ๆ แต่ไปอ่านที่แจ่มใสแล้วนะคะ เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ จากคุณ : ต้นอ้อ - [ 16 เม.ย. 47 23:08:33 A:203.113.61.104 X: ]