W2754596 ตะวันในดวงใจ []

ความคิดเห็นที่ 5

5. ในช่วงเวลาเย็นของวันศุกร์ เป็นวันที่การจราจรแออัดมากที่สุด รถราที่ติดแน่นบนท้องถนน ไม่ต่างอะไรกับฝูงมดที่ขนอาหารเดินเรียงกลับรัง เหตุนี้สินะ ที่ทำให้เขายังมาไม่ถึงสักที

ร่างเล็กบางในชุดนักศึกษา กำลังนั่งมองบรรยากาศภายนอกกระจกบานใหญ่ของ้านอาหารมีชื่อแถวสยามพลางถอดถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ตะวันมานั่งคิดอะไรฟุ้งซ่านรอเขาร่วมชั่วโมงแล้ว เขาคนนั้นก็ยังมาไม่ถึงซักที
เขา...ปลาวาฬทราย เพื่อนแสนดีที่คุยกันทาง MSN ทุกคืน ต่างฝ่ายต่างแบ่งปันความทุกข์ เล่าความสุขของกันและกัน เรื่องสัพเพเหระต่างๆที่นำมาคุยกันนั้น ล้วนเพลิดเพลินและสนุกสนานไปซะทุกเรื่อง จนทำให้ตะวันรู้สึกดีๆกับชายผู้นี้ พี่ชายคนดีที่อบอุ่นและใจดีคนนั้น และเมื่อสองคืนที่ผ่านมาตะวันก็เป็นฝ่ายร่ำร้องอยากเจอตัวจริงของเขา และในเมื่อเขาไม่ปฏิเสธ คนทั้งคู่จึงนัดเจอกันวันนี้ ที่ร้านแห่งนี้

ตะวันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งแขกผู้มาเยือนคนใหม่ของร้านเข้ามา หล่อนก็เบนความสนใจไปที่เขาผู้นั้นทันที ชายหนุ่มผิวขาว ใส่แว่นตา แต่ยังเห็นว่าภายใต้แว่นตากรอบดำคู่นั้น มีสายตาเป็นมิตรทอดมองมายังหล่อนเช่นกัน เขาสวมเสื้อยืดสีเทา สกรีนลายปลาวาฬ นี่เองที่ทำให้หล่อนเชื่อว่า เขาผู้นี้เอง...ปลาวาฬทราย และดูเหมือนว่าฝ่ายนั้นก็มั่นใจเช่นกันว่าหล่อนคือทานตะวัน เขาจึงก้าวเท้าตรงมาหาหล่อน

“สวัสดีครับ” เขาเป็นฝ่ายทักทายก่อนพร้อมส่งรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรมาให้หล่อน “คุณคือ ทานตะวันใช่ไหมครับ”

คราวนี้ถึงทีหล่อนแล้วสินะที่ต้องเป็นฝ่ายให้รอยยิ้มนั้นกับเขาบ้าง “ใช่ค่ะ คุณปลาวาฬทราย ยินดีที่ได้เจอกันจริงๆค่ะ” เขาต่างจากจินตนาการที่หล่อนคิดไว้ ว่าปลาวาฬทรายน่าจะเป็นคนที่มีอายุมากกว่านี้ เพราะเขาเข้าใจชีวิตมาก และก็น่าจะท้วมๆ ผิวคล้ำ แต่ปลาวาฬทรายที่ยืนอยู่ตรงหน้าขณะนี้ คือชายหนุ่มรูปร่างผอมสูง ใบหน้าอ่อนเยาว์ ผิวขาว แถมยังใส่แว่นตา ทำให้ใบหน้านั้นดูจืดชืด เป็นเด็กคงแก่เรียน แต่มีสิ่งหนึ่งบนใบหน้าของเขาที่ตะวันลงความเห็นว่าเป็นส่วนที่ดีที่สุด ซึ่งก็คือ แววตาอ่อนโยนคู่นั้นนั่นเอง ตะวันคิดพลางจ้องหน้าเขานิ่งนาน จนไม่รู้ว่าทำให้อีกฝ่ายนั้นเกิดอาการประหม่าขึ้นมาบ้าง เขาจึงเสพูดชวนหล่อนทานอาหาร

“ทานอะไรหรือยังครับ”

“ยังเลยค่ะ”

“ขอโทษนะครับที่มาช้า จะเป็นการแก้ตัวไหมฮะ ถ้าจะบอกว่าผมหลงทาง คือว่าปกติแล้วผมไม่ค่อยได้มาแถวนี้นะฮะ” ตะวันไม่ได้ตั้งใจให้คำพูดของหล่อนทำให้เขารู้สึกผิดเลยสักนิด ดังนั้นหล่อนจึงรีบพูดออกมาว่า

“ตะวันไม่ได้ว่าอะไรหรอกค่ะ ยังไม่หิวด้วยเลยไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรดี”

“แต่ตอนนี้จะหกโมงเย็นอยู่แล้ว ได้เวลาทานอาหารแล้วนะครับ”

“แล้วคุณจะยืนอยู่อีกนานไหมค่ะ”ตะวันพูดยิ้มๆ ตั้งแต่เจอกัน ปลาวาฬทรายยืนคุยตลอดอยู่ตลอดเวลา หล่อนแอบขำอยู่ในใจ นอกจากจะคุยสนุกแล้ว ตัวจริงเขายังเป็นคนตลกอีกต่างหากแฮะ

คนยืนอยู่หน้าแดงทันที เขารีบนั่งพร้อมทั้งหันไปเรียกพนักงานเสิร์ฟมาสั่งอาหาร ก่อนจะหันหน้ามายิ้มเขินๆให้หล่อน “ เอ่อ ผมตื่นเต้นนะฮะ ไม่เคยนัดเจอเพื่อนทางเน็ทมาก่อนเลย”

“ตะวันก็ไม่เคยค่ะ” แต่ก่อนที่คนทั้งสองจะพูดอะไรกันต่อ พนักงานเสิร์ฟของร้านก็เข้ามายืนรอรับรายการอาหาร ทั้งสองคนเลยหันไปสนใจกับการสั่งอาหาร รอจนเมื่อบริกรทวนรายการอาหารเสร็จพร้อมเดินจากไปแล้วเรียบร้อยนั่นแหล่ะ ตะวันจึงหันหน้ามาจ้องคนตรงหน้าด้วยสายตาเอาจริงเอาจังอีกครั้ง

“เอาล่ะคะ ตอนนี้เราเจอกันแล้ว คุณจะบอกชื่อจริงของคุณได้หรือยังค่ะ” คุยกันมานาน แต่น่าแปลกที่ทั้งหล่อนและเขาต่างไม่รู้ชื่อจริงของกันและกันเลย ดังนั้นเมื่อคืนก่อนที่จะเจอกันวันนี้ หล่อนจึงพยายามถามชื่อจริงเขาก่อน แต่ปลาวาฬทรายผลัดว่าให้เจอกันก่อนแล้วเขาจะบอกชื่อจริงแก่หล่อน แล้วหล่อนก็ต้องบอกชื่อจริงของหล่อนแก่เขาด้วย

เขายิ้ม “ผมชื่อเตมีย์ เรียกว่าตั้มก็ได้ครับ” ก่อนที่จะถามหล่อนกลับด้วยคำถามเดิม

หล่อนยิ้ม “ ฉันชื่อ ตะวันค่ะ ไม่มีชื่อเล่น ใครๆก็มักเรียกว่าตะวันเลยค่ะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

“ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการเช่นกันค่ะ”

แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะพูดคุยเพื่อสานไมตรีกันต่อไป เสียงเรียกชื่อตะวันที่ดังมาจากด้านหลังของหล่อน และเมื่อหล่อนหันไปตามเสียงเรียก ภาพที่เห็นเบื้องหน้าก็ทำให้หัวใจของหล่อนชาวูบ

“ตะวัน มาทำอะไรที่นี่” ดนัยเดินผละจากคนที่เขาพามาด้วยตรงเข้ามายังโต๊ะของหล่อน

“แล้วนี่”พลางหันไปมองหน้าคนที่นั่งตรงข้าม ซึ่งตอนนี้กำลังทำสีหน้าไม่ต่างจากหล่อนนัก “ใคร” นั่สิ แล้วนี่ใคร คำถามนี้หล่อนก็อยากจะถามเขาเหมือนกัน เขามากับผู้หญิงคนนั้น จอมขวัญ แฟนเก่าของเขามิใช่หรือ ทำไมสองคนนี้ถึงมาด้วยกัน ข่าวลือต่างๆที่ได้ยินมาเป็นความจริงหรือนี่

“ว่ายังไง ผมถามว่ามากับใคร ทำไมไม่ตอบ” น้ำเสียงที่แสดงความคาดคั้นนั้น ทำให้หล่อนหันมาจ้องหน้าคนถาม อย่างผิดหวังแกมโมโห เขาทำอย่างกับว่าหล่อนทำผิดเรื่องใหญ่เรื่องโต หล่อนไม่ได้ทำอะไรผิด หล่อนแค่มาทานอาหารกับเพื่อน ก็แค่นั้น

“เพื่อน เขาชื่อตั้ม เรารู้จักกันทางอินเตอร์เนต แล้ววันนี้นัดเจอกันครั้งแรก” ใช่หล่อนน่ะมากับเพื่อน แต่ทำไมเขาถึงมากับแฟนเก่าล่ะ แต่แล้วหล่อนก็ต้องประหลาดใจเมื่อมองกลับไปยังปลาวาฬทราย เพื่อนใหม่ของหล่อนกำลังจะพยายามพูดอะไรสักอย่างกับแฟนเก่าของดนัยคนนั้น แต่หญิงสาวไม่ฟหยุดฟังสิ่งที่เขาพูด หล่อนเดินหนีออกไปนอกร้าน และก่อนที่ปลาวาฬทรายจะตามออกไป เขายังมีแก่ใจหันหน้ามาพูดกับตะวัน

“ตะวัน แล้วพี่จะโทร.มาหานะ”

“ไม่ต้องโทร.” ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นเสียงของดนัย หลังจากนั้นเขาก็หันกลับมามองหล่อนพร้อมออกคำสั้ง

“กลับ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“อาหารล่ะ เพิ่งสั่ง”

“หิวเหรอ งั้นทานก่อนก็ได้”

“ไม่ล่ะ ไม่หิวแล้ว”

“งั้นไป ค่าอาหารผมจ่ายเอง”

จากคุณ : ดินสอสี พู่กัน ฯ - [ 8 เม.ย. 47 16:01:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6

6. หลังจากบังคับพาออกมาจากร้านอาหาร แล้วจับหล่อนขึ้นรถ เขาก็พาหล่อนมายังสวนสาธารณะขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก เมื่อเขาจอดรถ แล้วเดินนำหล่อนไปหาที่คุยที่ม้านั่ง ค่อนข้างห่างไกลจากสายตาผู้คนแล้ว เขาจึงเปิดฉากถามแกมคาดคั้นกับหล่อน

“บอกมาสิ ว่าไปรู้จักกันได้ยังไง”ถ้าหากเขาจะถามหล่อนด้วยน้ำเสียงที่ดีกว่านี้ ถ้าหากว่าหล่อนจะไม่เห็นเขาอยู่กับจอมขวัญ หล่อนคงตอบคำถามนี้อย่างเต็มใจ

“ก็เล่นไปเรื่อยๆ เผอิญมีอยู่วันหนึ่งมันเหงาๆ เซ็งๆ เลยเข้าไปแชท แล้วไปเจอปลาวาฬทราย คุยไปคุยมารู้สึกถูกคอกัน เลยคุยกันมาเรื่อยๆ ก็เท่านี้”

“ทำไมคุณไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟัง” จ้องมองอย่างคาดคั้นคำตอบ

คนตัวเล็กเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่าอย่างตัดพ้อ เขามีเวลาให้หล่อนเล่าหรือเปล่าล่ะ แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะตั้งหน้าตั้งตาคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้ เมื่อเห็นคนตัวเล็กไม่ตอบ คิ้วเข้มก็เริ่มขมวดเข้าหากัน

“หา ผมถามว่าทำไมไม่เคยบอก แล้วทำไมต้องนัดเจอกันด้วย คุยกันทุกคืนยังไม่หนำใจรึไง” คนพูใส่อารมณ์อย่างโมโห ตะวันไม่เคยเห็นเขาเป็นอย่างนี้มาก่อน และด้วยความไม่เข้าใจที่เขาใส่อารมณ์กับหล่อนผสมความน้อยใจที่เห็นเจาเดินเคียงข้างมากับแฟนเก่าซึ่งดูสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก ตะวันจึงเป็นฝ่ายระเบิดอารมณ์ใส่เข้าบ้าง

“ทำไม ทำไม มีแต่คำถามว่าทำไม ตะวันขอถามบ้างได้ไหม ว่าทำไมต้องมาโมโหกันขนาดนี้”

ร่างสูงตรงหน้ามองหล่อนอยู่ชั่วอึดใจ

“แล้วจะให้รู้สึกอย่างไรล่ะ ดีใจอย่างนั้นสิ ที่เห็นแฟนตัวเองไปนั่งหัวร่อต่ะกระซิกกับผู้ชายที่เราไม่รู้จักในร้านอาหาร นี่ถ้าไม่บอก ใครเขาก็นึกว่าตะวันกับเจ้านั้นเป็นแฟนกัน”

เขาหึงเรา นี่เขากำลังหึงเราใช่ไหม ดีใจจัง แต่เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน ที่เขายังมากับคนรักเก่าเลยนี่ยา ไม่แน่ เขาอาจจะอยากกลับไปหาคนรักเก่า เลยพาลมาหาเรื่องเราก็เป็นได้ ให้เราเป็นคนผิด เขาจะได้เลิกกับเราอย่างไม่รู้สึกผิดอะไร ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราต้องถามให้รู้เรื่อง พูดกันให้เคลียร์ซะดีกว่า

“ว่ายังไง ผมตอบคำถามตะวันแล้วนะ ตะวันจะตอบคำถามผมได้หรือยัง”

“ได้ ดนัยถามมา ตะวันจะตอบให้หมด แล้วดนัย ต้องตอบคำถามของตะวันบ้าง”

ดนัยมองตะวันอย่างสงสัย ว่าหล่อนมีเรื่องอะไรจะถามเขากันนะ

“เอาล่ะ บอกมาสิว่าผู้ชายคนนี้ใช่ไหม ที่เป็นต้นเหตุให้ตะวันต้องนอนดึก เพราะตะวันคุยอยู่กับเขาทุกคืน ไม่ใช่ทำรายงาน หรือรอรับโทรศัพท์จากผม”

“ใช่ ตะวันออนไลน์คุยกับเขาทุกคืน แล้วที่ตะวันนอนดึกก็ไม่ใช่เป็นเพราะทำรายงาน แต่เป็นเพราะว่า...ตะวันรอดนัยโทรศัพท์มาหา”ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหล่อนคิดไปเองหรือเปล่าสินะ ที่หล่อนเห็นแววตายินดีปรากฎขึ้นวูบหนึ่งในดวงตาของดนัย ก่อนที่จะกลับไปเป็นดวงตาคู่ที่เข้มงวดคู่เดิมนั้น

“ระหว่างคุณรอผมโทร.มา คุณก็คุยอยู่กับเขาสินะ”

“ค่ะ”

“คงคุยกันสนุกมากสินะ ถึงต้องนัดเจอกัน”น้ำเสียงที่ถามช่างเยาะหยันเหลือเกิน

“สนุกสิ สนุกมาก เขารับฟังเรื่องของตะวันทุกๆเรื่อง เขาให้คำปรึกษา เขาปลอบโยนตะวันเวลาที่ตะวันเศร้า” และดูเหมือนว่าประโยคนี้เองจะทำให้ดนัยเสียใจมาก ดูจากสีหน้าเขายามนี้ มันช่างซีดขาว ริมฝีปากเม้มแน่น
“ทำไม”น้ำเสียงครางต่ำแทบจะไม่ได้ยิน “ทำไมผมคนนี้ เป็นอย่างเขาให้กับตะวันไม่ได้หรือ ทำไมคนที่ตะวันไปปรึกษาถึงไม่ใช่ผม ทำไมตะวันไม่เล่าเรื่องของตะวันให้ผมฟัง ทำไมถึงไปเล่าให้คนอื่นฟัง ทำไม ล่ะ ตะวัน ทำไมไว้ใจคนอื่นมากกว่าผม”

ตะวันนิ่งเงียบ ความรู้สึกของหล่อนยามนี้สับสนยิ่งนัก ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเสียใจมากมายขนาดนี้ แต่ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว หล่อนจึงต้องพูดออกไปให้หมด ถึงแม้ว่ามันจะทำให้ทั้งเขาและหล่อนเจ็บปวดมากกว่าเดิมก็ตามที

“ดนัยมีเวลาให้ตะวันเหรอ แค่เวลาที่จะเจอกันยังหาแทบไม่ได้ แล้วดนัยจะปลีกเวลาตอนไหนมาฟังคำพูดบ่นไร้สาระของตะวันล่ะ” เมื่อหล่อนได้พูดอย่างที่หัวใจต้องการแล้ว ก็ราวกับว่ามันจะหยุดไม่ได้

“ทำไมตะวันจะไม่อยากปรึกษาดนัย แต่แค่เวลาเจอกันดนัยยังหาให้ตะวันไม่ได้ ทุกครั้งที่นัดเจอกัน แต่ขอถามหน่อยเถอะดนัยมาเจอตะวันจริงๆกี่ครั้ง แล้วดนัยขอเลื่อนนัดกี่ครั้ง ตะวันแทบจะไม่ได้อยู่กับดนัยตามลำพังสองคนเลยนะ พอตกกลางคืนดนัยก็เหนื่อย ก็เพลียแล้ว ตะวันจะหาเวลาที่ไหนไปบอกดนัยล่ะ ฮือ ฮือ”ท้ายประโยคนั้น หล่อนร้องไห้ให้กับความอัดอั้นตันใจที่เก็บไว้ มีโอกาสบอกเขามันก็ทำให้หล่อนทั้งโล่งใจ และเสียใจที่ทำให้ดนัยเจ็บปวดไปด้วย

“ขอโทษ” ประโยคแรกที่เขาเอ่ย หลังจากเงียบไปนาน ทำให้ตะวันมองเขาอย่างไม่เข้าใจ เขาขอโทษเธอทำไมกัน
ดนัยโน้มตัวลงมาหา แล้วจึงเอื้อมมือมาวางทับมือน้อยๆของหล่อนไว้ ก่อนที่เขาจะบีบกระชับแน่น แล้วจึงจรดมือน้อยๆนั้นกับปลายจมูกโด่งคมสันของเขา

“ผมขอโทษ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมไม่เคยรู้เลยว่า ตะวันน้อยใจผมมานานแล้ว ไม่บอกกันเลยนะ...คนดีของผม”
ตะวันมองผู้ชายตรงหน้าอย่างประหลาดใจ ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะทำหวานๆอย่างนี้เป็นด้วย

“ก็...ตะวันรู้ว่าดนัยไม่มีเวลาให้ตะวัน เพราะว่าดนัยต้องซ้อมกีฬา ดนัยมีความฝันของดนัย และดนัยต้องทำความฝันให้เป็นจริง รู้ทั้งรู้และพยายามเข้าใจ แต่ความเข้าใจของตะวันยังไม่มากพอมั้ง ถึงทำให้บางที่น้อยใจดนัยเหลือเกิน บางครั้งตะวันอยากบอกให้ดนัยรู้ว่า ตะวันไม่รู้ ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น แค่ตะวันอยากอยู่กับดนัย อยากมีเราเพียงสองคน ไม่มีเรื่องอื่นใด ไม่มีใครทั้งนั้น แต่พอตะวันคิดอย่างนี้เมื่อไร ตะวันก็รู้สึกเกลีนดตัวเองเหลือเกินที่กลายเป็นคนเห็นแก่ตัว และกลัวเหลือเกินว่าถ้าดนัยรู้ ดนัยจะเกลียดตะวัน”

“เฮ้อ”เขาแกล้งถอนใจ “คิดอะไรอย่างนั้น ทำไมไม่คิดบ้างล่ะว่า คนรักกัน เขาไม่มีเรื่องปิดบังกันหรอกนะ คราวหน้าคราวหลัง ถ้าตะวันมีเรื่องอะไร หรือไม่พอใจผมเมื่อไร ตะวันต้องบอกผม ห้ามเด็ดขาด ห้ามเก็บไว้คนเดียวอีก แล้วก็ห้ามไปเล่าให้ผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่ผมฟังอีกนะ ผมโกรธมาก และก็หึงมากด้วย รู้รึเปล่า”

“ไม่รู้ ตะวันไม่เคยรู้เลยว่าดนัยคิดอย่างไรกับตะวัน” เพราะตั้งแต่คบกันมา เขาไม่เคยเอ่ยปากบอกรักหล่อนเลย บางครั้งหล่อนจึงไม่แน่ใจว่าที่เขาตกลงคบหากับหล่อนเพียงแค่มาจากความเหงาของเขาหรือเปล่า

คนตรงหน้าไม่ตอบ แต่กลับช้อนปลายคางให้หล่อนสบตาเขา

“มองตาผมก่อน แล้วผมจะบอกว่า...ผมรักคุณ” ไม่เพียงพูดเปล่า คนตัวสูงตรงหน้ายังโน้มริมฝีปากประทับลงเบาๆที่แก้มของหล่อน “แล้วคุณล่ะ รักผมบ้างไหม”

คนตัวเล็กที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก ก้มหน้างุดๆ ตอบเสียงแผ่วๆว่า

“ตะวัน...รัก...ดนัย”

คำตอบของหล่อนคงทำเขาดีใจมาก เขาเลยให้รางวัลด้วยการหอมแก้มหล่อนอีกข้าง ทำเอาตะวันโวยวายเสียงดัง นี่เขาเอาเปรียบหล่อนมากเกินไปแล้วนะ

“คนบ้านี่ เอาเปรียบกันมากไปแล้วนะ”แทนที่ดนัยสลด เขากลับหัวเราะเสียนี่

“ผมขอโทษนะ ที่ผ่านมาผมยอมรับว่าผมเอาแต่ซ้อมกีฬา แม้แต่วันหยุดก็ยังไปซ้อม จนไม่มีเวลาพาตะวันไปไหนเลย ตะวันยกโทษให้ผมได้ไหม ?”

ทำไมจะไม่ได้ ทำไมหล่อนจะทำให้เขาไม่ได้

“จะเหมือนการแก้ตัวไหม ถ้าผมจะบอกว่า ที่ผ่านทาผมไม่เคยรู้หรือสังเกตเลยว่าตะวันกำลังน้อยใจผมที่ผมไม่มีเวลาให้ ผมมัวแต่คิดเอาเองว่า ตะวันเข้าใจ ผมรู้แค่ว่า ถึงแม้ว่าผมจะเหนื่อยแค่ไหน ท้อแค่ไหน แต่เพียงได้เห็นหน้า ได้ยินเสียงของตะวัน แค่นี้ผมก็ชื่นใจ หายเหนื่อยแล้ว”หยุดจ้องมองดวงหน้าที่อ้าปากน้อย พร้อมกับทำตาโตของหล่อน “จริงๆนะ ไม่เชื่อหรือ”

หล่อนส่ายหน้าช้าๆ “ไม่ใช่ไม่เชื่อนะคะ แต่คิดไม่ถึงเลยต่างหาก”

เขายิ้ม “นั่นสิ บางทีผมเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะทำให้ผมมีความสุขได้ถึงขนาดนี้”

“ตะวัน ช่วงนี้ผมยังคงไม่มีเวลาให้คุณเหมือนเคยนั่นล่ะ เพราะต้องเก็บตัวแข่งซีเกมส์ แต่ผมให้สัญญาว่า หลังจากแข่งขันซีเกมส์เสร็จ ผมจะหาเวลาให้ตะวันมากขึ้น รอผมก่อนนะ ได้ไหม”

หล่อนยิ้มหวานใส่ตาเขา “ค่ะ ตะวันรอได้”

“เอาล่ะ สรุปว่าเราทำความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้วนะ”ดนัยสรุปอย่างชื่นบาน “ตะวันหิวหรือยัง ไปหาอะไรอร่อยๆทานกันดีกว่า” ดนัยลุกขึ้นยืนพลางจูงมือให้ตะวันลุกขึ้นมาด้วย แต่หล่อนยังขืนตัวไว้ พลางส่ายหน้าหวือๆ

“ ยังไม่เรียบร้อยหรอกค่ะ เพราะคุณยังไม่ตอบคำถามของตะวันเลย”

คนตัวสูงที่ลุกขึ้นกลับนั่งลงอีกครั้ง ชายหนุ่มจ้องหน้าคนที่กำลังมีปัญหาจะถามเขาอย่างสนใจ เขายอมรับว่าเมื่อกี้เขาลืมไปสนิทเลยจริง

“ขอโทษทีจ้ะ ผมมัวแต่ดีใจที่เราเข้าใจกัน ว่ามาสิสาวน้อยคุณมีปัญหาอะไรเอ่ยอยากถามผม”

“ตะวันอยากทราบว่าทำไมวันนี้คุณถึงมาทานอาหารกับแฟนเก่าคุณได้ล่ะคะ” จ้องมองคนตอบอย่างคาดคั้น แต่ดนัยกลับมองหล่อนอย่างขบขัน ไม้เพียงแค่มอง เขายังส่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยสิ

“คุณหึงผมเหมือนกันล่ะสิ อ๊ะ อ๊ะ อย่าเพิ่งทำตาเขียวสิจ้ะ จะอธิบายให้ฟังก็ได้ คือเรื่องมันมีอย่างนี้ ขวัญเค้ามาเป็นล่ามให้กับนักกีฬาไทยที่จะไปแข่งซีเกมส์ เราก็เลยดีใจที่ได้เจอกัน เหมือนกับเจอเพื่อนเก่าน่ะ อารมณ์ประมาณนั้นเลย แล้ววันนี้เราไม่ได้มากันแค่ 2 คนด้วย ยังมีเพื่อนๆ อีก 4 –5 คนที่กำลังจะตามมา พวกเราหิวกันน่ะครับ แต่ผมกับขวัญมาถึงร้านก่อน เลยเข้าร้านมาด้วยกัน ทั้งที่ความจริงเราเจอกันหน้าร้านเองจ้ะ”

“ก็จะไปรู้เหรอ เห็นว่าเคยคบกันมาก่อนนี้”พลางส่งคอนวงใหญ่ไปให้คนที่ยังมีรอยยิ้มในสีหน้า

“โอย ตอนนั้นเด็กๆกันทั้งคู่ ตัวเขาคบผมเพราะเห็นว่าผมดัง ส่วนผมคบกับเขาก็เพะราว่าพวกเพื่อนๆมันเชียร์ ว่าเขาน่ารักเอย สมกับผมเอย” แววตาสีดำคู่นั้นมีร่องรอยสนุกสนานเมื่อรำลึกถึงความหลัง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่หวานซึ้งยามสบตามองหล่น

“อยากรู้ไหมว่าผมมารู้จักกับความรักจริงๆตอนไหน”
ตะวันไม่ได้ตอบ แต่สายตาที่รอคอยอย่างใจจดจ่อนั้น ก็แสดงให้รู้ล่ะว่าหล่อนอยากรู้เพียงใด

“ก็ตอนที่เย็นวันหนึ่งในฤดูร้อนหลังเลิกเรียนที่ผมเห็นเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งพยายามช่วยลูกหมาที่ถูกรุม กับวันที่ผมชนการแข่งขันวิ่งกรีฑาของงานกีฬาสี พอจะแอบคนเข้ามางีบที่ห้องเรียน ก็เจอเพื่อนคนเดิมกำลังพยายามปีนระเบียงห้องไปยังตึกข้างๆ เพื่อช่วยเจ้าลูกนกที่มันกำลังจะตกจากรัง จนตัวเองเกือบตกระเบียงตายน่ะสิ นับแต่วันนั้น ผมคิดเสมอว่าถ้ามีเธอคนนั้นมาอยู่คียงข้าง ผมต้องมีความสุขมากๆ” ดนัยหยุดพูด เมื่อเห็นคนตัวเล็กทำหน้าเหมือนกับได้ยินอะไรที่ไม่คาดคิดมาก่อนในชีวิตว่าจะได้ยิน หล่อนจะรู้ไหมนะ ว่าสำหรับเขานั้น หล่อนน่ารัก น่าเอ็นดูเป็นที่สุด

“ดีใจจะตาย ที่เธอมาสารภาพรักกับผมตอนปี 1 ผมรักคุณนะครับตะวัน รักมานาน และจะรักตลอดไป”

หล่อนเองก็เช่นเดียวกัน หล่อนรักเขา รักมานาน และก็จะรักเขาคนเดียวตลอดไป ถึงแม้หนทางข้างหน้าจะยังอีกยาวไกล อาจมีอุปสรรค ขวากหนามมากมายเพียงไหน ถ้าคนที่เดินร่วมทางกับหล่อนเป็นเขาคนนี้ล่ะก็ หล่อนเชื่อว่า หล่อนสามารถเดินผ่านไปได้อย่างมีความสุขตลอดไป แน่นอน

จากคุณ : ดินสอสี พู่กัน ฯ - [ 8 เม.ย. 47 16:06:34 ]