“ เธอ ” คนที่แสนดี
บ่ายสามโมง ของวันหนึ่งในฤดูหนาว ที่ตอนนี้อากาศไม่หนาวแล้ว

ที่โรงพยาบาล แห่งหนึ่งในตัวเมืองเชียงใหม่

ในห้องคลอด ที่มีหมอหลายคนในนั้น กำลังทำคลอดให้แม่คนหนึ่งอยู่

ชีวิตน้อยๆ ได้ถือกำเนิดขึ้น ตั้งแต่นั้นมา…….


หลายปีมาแล้วที่ได้มีโอกาสใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ เป็นโลกใบเดียวที่คิดว่าจะมีโอกาสได้อยู่

โลกใบอื่นอาจจะมีนะ แต่ ณ วันนี้ เรามีโอกาสได้มีชีวิตอยู่ในโลกของเราไง

“โลก” เฉยๆ ไม่ใช่ของเราคนเดียว

แต่ “โลกของเรา” มันเป็นของเราคนเดียวเท่านั้น

เราจะมีโอกาสได้มี “โลกของเรา” หรือไม่นั้น อยู่ที่ว่าเราจะได้มีโอกาสเกิดขึ้นมาก่อน


โลกของฉันเหรอ ก็เป็นเหมือนโลกของคนอื่นๆแหละ

บางครั้งมีคนหลายคนมาอยู่เป็นเพื่อน

แต่บางครั้ง มีแต่ฉันคนเดียวในนั้น

คนที่ทำให้ฉันมีโลกของฉัน ทำให้ฉันมีวันนี้ได้ ก็คือคนที่

เสียสละอย่างยิ่ง คนนั้นคือ “ แม่ ” ไง

จะเป็นเรื่องที่แปลกมากมั้ย ถ้าจะเรียกผู้หญิงคนนี้

ว่า “แม่” เฉยๆ ไม่ใช่ “คุณแม่” อย่างในละคร

ผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่คนสุดท้ายที่ฉันจะรัก แต่เธอเป็นคนแรกที่ฉันรัก และรักที่สุด


สอบเสร็จ ปิดเทอมแล้ว อยู่บ้าน เล่นเน็ต เช็คเมล์

“ ทำอะไรอยู่” เสียงถามไถ่จากเธอคนนั้น

“……………” เสียงของฉัน

“ เข้าเว็บไซด์อะไรล่ะ” เสียงเดิมที่คุ้นเคยถามอีก

“ เล่นแชท” ฉันตอบเธอไปอย่างนั้น

เธอไม่ว่าอะไร แต่เดินออกไปจากห้อง และไปที่ทำงานของเธอ


ในความรู้สึกของฉันนะ เธอเป็นคนที่เสียสละมากทีเดียว

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็เถอะ


“ เธอ ” ของใครหลายคนก็เช่นกัน

จากปากของคนที่เป็นแม่คน

“ เราจะกินอะไรก็ได้นะ แต่อย่างน้อย ขอให้ลูกได้กิน
ของอร่อยๆ ละกัน”

นี่เป็นถ้อยคำ ที่ฉันได้รับรู้มา คนนี้ไม่ใช่ “เธอ” ของฉันหรอก

อย่างน้อยฉันก็รู้ว่า คำสั้นๆ คำหนึ่ง มีความหมายที่ลึกซึ้ง และมีคุณค่าเพียงใด


เวลาที่ทำอะไรสักอย่างหนึ่ง

ที่โรงเรียน เรามีเพื่อน

ที่หอ เรามีเพื่อน

แต่ทุกที่ที่ว่ามา ไม่มี “เธอ” ของเราสักที่


เวลากินข้าว สักมื้อ

ที่โรงอาหาร เราถามเพื่อนว่า “กินอะไร”

เพื่อนตอบเราว่า “กินก๋วยเตี๋ยวหมูหมักพิเศษ”

ตอนนี้ ฉันไม่ได้คิด ไม่ได้นึกถึงว่า “เธอ” ของฉันจะกิน
อะไร

กินที่ไหน กับใคร

เธอ คงไม่เหงาหรอก ในที่ทำงานของเธอ

อย่างน้อยก็เด็กๆ ในห้องเรียนของเธอล่ะ


เวลาไม่สบายในวันหนึ่ง

ที่โรงเรียน เพื่อนคอยเดินเป็นเพื่อน และอยู่ข้างๆ เวลา
หลับในห้อง

ที่หอ ก็มีเพื่อนอยู่ด้วยเช่นกัน ซื้อข้าวมาให้กิน

พอกลับบ้าน มีผู้หญิงคนหนึ่งถามว่า

“ เป็นไงบ้าง”

“ ไม่เป็นไร” ฉันตอบ ทั้งที่เมื่อวาน (ตอนที่ยังไม่ได้กลับ
บ้าน) ฉันแทบจะไม่มีแรงเลย

“ ไข้ลดหรือยัง” พร้อมกับมือที่ไม่ถือว่านุ่มนัก แต่อบอุ่น
ที่สุด แตะที่หน้าผากและแก้มของฉัน

“ ไม่เป็นไร” ฉันยืนยัน ในขณะที่นอนอยู่

จะยาจากที่ไหน ก็ไม่ดีเท่า ยา ที่แม่ให้


เวลาจะกลับมาที่หอ

ผู้หญิงคนเดิม คนนี้แหละ มาส่งฉันขึ้นรถ เธอโบกรถให้
ฉัน

ฉันไหว้เธอก่อนขึ้นรถ แล้วก้าวขึ้นรถมา

โดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองเธอ

แต่ทุกที

เธอมองรถ รอจนฉันขึ้นแล้ว เธอจึงเดินกลับ


วันแม่ที่ผ่านมา ฉันไม่ได้มอบอะไรให้เธอเลย

แม้แต่ฝ่ามือหนึ่งคู่ เธอก็ไม่ได้รับจากฉัน

เธอไม่ว่าอะไร

ไม่ว่าวันไหน ก็เหมือนทุกวัน ไม่มีอะไรพิเศษ


แต่วันแม่ปีที่แล้ว

ที่โรงเรียนเชิญแม่ทุกคนมา

วันนั้น ฉันร้องไห้ และ….

ฉันเห็น “แม่” เช็ด “น้ำตา”

ตอนที่แม่มัดข้อมือให้ และให้พร

ในขณะที่ฉัน เช็ดน้ำตาไปเรื่อยๆ

ฉันจำทุกคำที่แม่บอกไม่ได้หรอก

แต่ทุกคำ มันซึมซับอยู่ในความรู้สึกของฉันแล้ว


เวลาที่ มีความสุข

ฉันไม่ได้คิดถึง “เธอ” เลย

ไม่แปลกสักนิด ที่เวลาไม่สบาย

คิดถึง “เธอ”คนแรก ทั้งที่ “เธอ” ไม่ได้เป็นต้นเหตุเลย

เป็นก็แต่ ทำให้เราได้มีโอกาส เกิดมาแล้ว ไม่สบาย เท่านั้น


ในรายการโทรทัศน์รายการหนึ่ง

เขาสัมภาษณ์ลูกดีเด่น

แต่ละคน บอกเล่าเรื่องราวที่ดีๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา
กับแม่

สิ่งที่แม่ทำให้พวกเขา และ ที่พวกเขาทำให้แม่

ช่างซาบซึ้งใจ จนน้ำตาจะไหล

ไม่ใช่ เพราะพวกเขาร้องไห้ จนต้องร้องตาม

แต่ เพราะ ฉันเอง

ฉันไม่เคยทำสิ่งที่ พวกเขาทำ ให้แม่ อย่างที่ควรจะเป็น
หน้าที่ของลูก

ฉันขี้เกียจนะ แม่บ่นเสมอ

รู้สึกผิดที่ไม่ได้ช่วยแม่ ทำอะไรหลายอย่าง มากมาย

ฉันรู้ว่าแม่เหนื่อย

น้ำสักแก้วจากมือฉัน แม่ไม่เคยได้ดื่ม


ในวันเกิด อายุ 16 ของฉัน

ฉันได้รับการ์ดจากแม่ของฉัน

“ แม่พิมพ์เองนะ สุขสันต์วันเกิด”

แล้วแม่ก็ไปทำงานต่อ

ให้ฉันอยู่กับการ์ดใบนั้น

ฉันอ่านจนจบทุกบรรทัด

น้ำจากไหนไม่รู้มาคลอที่ดวงตา และล้นออกมา

ฉันร้องไห้!

ฉันไม่เชื่อหรอก ที่แม่บอกว่ารัก ในการ์ด ถ้าแม่ไม่แสดงให้

ฉันเห็น มาทั้งชีวิตของฉัน

ฉันรู้แล้ว ที่จริงรู้มานานแล้ว ว่าแม่รักฉันแค่ไหน

ความรู้สึกที่เกิดขึ้น และเรารับมันมา ยิ่งใหญ่ กว่าตัว

หนังสือไม่ว่าจะกี่ล้านตัวก็ตาม

ไม่มีใครเห็นน้ำตาฉัน

ฉันเช็ดมันก่อนที่ใครจะเข้ามาในห้อง

จนถึงทุกวันนี้ ฉันยังเก็บมันไว้เสมอ


ฉันสัญญากับตัวเองแล้วว่า

จะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง เหมือนอย่างที่แม่บอกว่า ฉันไม่
เคยทำเลย

จะรักแม่ ทุกวันทุกนาที และไม่เลิกรัก

จะทำเพื่อ แม่

เพื่อ ผู้หญิง ที่ฉันรักที่สุด

ฉันอาจจะไม่ใช่ ลูกในอุดมคติของแม่หลายๆคน

( แม่เคยเล่าให้ฟัง ในเรื่องของคนอื่นที่ลูกเขา เก่งอย่าง
นั้น อย่างนี้
แม่ไม่รู้หรอกว่า ตอนนั้น ฉันน้อยใจ และน้ำตาก็พากันมากรูที่เปลือกตาแล้ว
ฉัน กระพริบ และมันก็ไม่ออกมาอีก ตราบเท่าที่ฉันไม่คิดถึงมัน)

ไม่ว่าจะอย่างไร ฉันไม่โกรธแม่หรอก เพราะมีความรู้สึกที่
ยิ่งใหญ่กว่านั้น เกิดขึ้นจนเต็มหัวใจ

ฉัน ไม่ใช่เด็กดี ที่ดีที่สุดไม่มีที่ติ

แต่ฉันจะเป็นลูกที่ทำให้แม่ภูมิใจ

อีกไม่นาน โรงเรียนก็เลิก เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้วล่ะ


รักแม่ให้มากๆ ก่อนที่จะไม่ได้โอกาสให้เขาได้รับรู้

ไม่มีใครรักและห่วงใยเราเท่าแม่เราอีกแล้วล่ะ

เชื่อฉันเถอะ!!!

ว่าผู้หญิง ที่เราเรียกว่า “แม่” นั้น ให้เราได้ทุกอย่างจริง ๆ