ตอนที่ 4

“เสด็จพ่อ เสด็จแม่พระเจ้าค่ะ”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นเบื้องหน้าพระพักตร์ขององค์บารัคกษัตริย์แห่งอาณาจักรออสโมธาร์
และองค์ชีราพระราชินี

“มีอะไรหรืออัสมัน มาหาพ่อกับแม่แต่เช้าเชียว” องค์บารัคตรัสถามพระราชโอรสรูปงามนามว่าอัสมัน
เจ้าชายรัชทายาทแห่งอาณาจักรออสโมธาร์

“หม่อมฉันมีเรื่องขอพระราชทานอนุญาตพระเจ้าค่ะ”
ทั้งสองพระองค์เลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความสนพระทัยและใคร่รู้ว่าพระโอรสต้องการอะไร
และเจ้าชายอัสมันก็ไม่ปล่อยให้สงสัยนาน
“คือว่าหม่อมฉันต้องการนำผู้หญิงคนหนึ่งกับพี่สาวและพี่ชายเข้าวังพระเจ้าค่ะ”

เขารู้ว่านางคนนั้นมากับพี่ชายและพี่สาวพักอยู่ที่โรงแรมที่สวนสาธารณะจากทหารที่ให้ตามไปสืบ
แต่อะไรบางอย่างบอกเขาว่าไม่ใช่อย่างนั้น สองคนนั้นไม่น่าจะใช่พี่ของนาง
อะไรบางอย่างที่ทำให้เขาต้องสนใจนาง อะไรบางอย่าง…

“หา!!! นี่เจ้า…” องค์บารัคและราชินีชีราตกใจด้วยคิดว่าพระโอรสจะพาลูกสะใภ้มาให้ดูตัว
แต่เจ้าชายอัสมันรีบตรัสขึ้นค้านก่อนที่ทั้งสองพระองค์จะเข้าใจผิด

“ไม่ใช่ พระเจ้าค่ะ ข้าจะให้นางมาเป็นนางกำนัลของเสด็จแม่พระเจ้าค่ะ”

“ให้แม่? ไม่ต้องหรอก แม่มีนางกำนัลเยอะแล้ว” องค์ชีราเอ่ยด้วยความสงสัยในตัวพระโอรส
แต่ผู้ที่เท่าทันพระโอรสเห็นจะมีแต่องค์บารัคที่อมยิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้น

“คิดจะเล่นอะไรปผลงๆอีกล่ะสิ ลูกพ่อ แต่เอาเถอะพ่ออนุญาต
เจ้าแน่ใจนะว่านางคนนั้นไว้ใจได้เจ้าถึงให้มาดูแลแม่เจ้าน่ะ”

“ไม่ทราบพระเจ้าค่ะ”

“อ้าว!?! แล้วทำไม?” องค์บารัคและราชินีชีราร้องขึ้นด้วยความฉงนพระทัยพร้อมกัน

“ก็เพราะไม่ทราบหม่อมจึงปล่อยนางไปไม่ได้ ถ้าให้นางมาอยู่ในวังนางก็จะทำอะไรไม่สะดวกนักพระเจ้าค่ะ
ถ้านางไม่หวังดีจริงหม่อมฉันจะจัดการนางเสีย!!

“เฮ้อ!! ตามใจเจ้าละกันนะอัสมัน ห้ามไปเจ้าก็ไม่ฟังอยู่ดี” องค์บารัคเอ่ยยิ้มๆ
ราชินีชีราผู้ซึ่งเข้าใจพระโอรสของนางดีก็ได้แต่อ่อนใจตามพระทัยพระโอรสพระองค์เดียวของนาง

“ขอบพระทัยพระเจ้าค่ะ เดี๋ยวเย็นนี้หม่อมฉันจะพานางมาเข้าเฝ้าพระเจ้าค่ะ หม่อมฉันทูลลา”

* * * * * * * * ** * * * * *

“แม่…แม่จ๋า มีทหารมาเต็มบ้านเลยแม่” เสียงใสเอ่ยอย่างตื่นตระหนก

“ลิเนียมีอะไรลูก” เสียงมารดาของเด็กน้อยเอ่ยถามขณะเดินออกจากครัว
แต่เมื่อหันไปพบเห็นผู้มาเยือนก็เอ่ยขึ้นเสียงสั่นด้วยความตกใจ ก่อนจะย่อตัวลงทำความเคารพ
“เจ้าชายรัชทายาท!!”

“เรามาขอโทษลูกของเจ้า ลิเนียใช่มั้ย?”
เจ้าชายเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองไปทางเด็กหญิงตัวน้อยที่ก้มลงหลบอยู่ด้านหลังมารดา “เราขอโทษ
เราไม่ได้ตั้งใจจะขี่ม้ามาเหยียบเจ้า เรามัวแต่ตกตะลึง (ผู้หญิงคนนั้น ^-^)
เลยไม่ได้มาขอโทษในทันที เราเสียใจจริงๆ เพื่อเป็นการไถ่โทษ
ตั้งแต่วันนี้ไปครอบครัวของเจ้าอยู่ในการดูแลของเรา”
เจ้าชายตรัสเน้นหนักด้วยพระสุรเสียงอันดังโดยเฉพาะประโยคสุดท้ายเพื่อให้ได้ยินโดยทั่วกัน

“เป็นพระมหากรุณาเพคะ” มารดาของลิเนียก้มลงกราบ ถวายคำนับแด่เจ้าชายรัชทายาท
ขณะที่พระองค์สาวเท้าออกไป

ต่อไปก็ผู้หญิงคนนั้น… เราจะได้รู้กันแน่!…

* * * * * * * * * * * * * * *

“เจ้าชาย ไม่ทราบว่าพระองค์มีธุระอะไรกับโรงแรมอันซ่อมซ่อของกระหม่อมพระเจ้าค่ะ”
ชายหัวล้านเจ้าของโรงแรมเอ่ย

“เราต้องการพบคนคนนึง เป็นผู้หญิง มากับชาย หญิงอีก 2 คน
เข้าพักโรงแรมเจ้าเมื่อประมาณวันก่อน”

“เมื่อวันก่อนมีแขกมาเข้าพักมากมายกระหม่อม มางานเทศกาลกัน”
ชายเจ้าของร้านเอ่ยขึ้นด้วยความยุ่งยากใจ พลางพยายามนึก

“นึกให้ดีๆสิ นางใส่ชุดคลุมทั้งร่างเมื่อวานนี้” เจ้าชายย้ำชัดในสิ่งที่ประสงค์อีกครั้ง

“ฮ้า!! นึกออกแล้วพระเจ้าค่ะ ประทับรอสักครู่เกล้ากระหม่อมจะไปตามนางมาเข้าเฝ้าพระเจ้าค่ะ”
เจ้าของร้านพูดพลางขอตัว

เจ้าของโรงแรมหายไปซักพักหนึ่งก็กลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ยุ่งยากใจยิ่งกว่าเก่าก่อนจะเอ่ยคำที่เรเน่ฝากมา
ถึงเจ้าชาย “คือ…คือว่า…นางบอกว่า…ว่าเดี๋ยวจะลงมา รอสักครู่พระเจ้าค่ะ!”

“อะไรกัน! จะให้องค์รัชทายาทรอรึเนี่ย” เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นรอบองค์รัชทายาท
แล้วในที่สุดพระองค์ก็ตรัสออกมา

“ได้!! ข้าจะรอนาง” กล้านักใช่มั้ย เราจะได้รู้กัน!

** * * * * * ** * * * * * **

“เรเน่ ทำอย่างนี้น่ะมันเหมือนกับประกาศสงครามกับองค์รัชทายาทเลยนะ” ทาร่าเอ่ยอย่างกังวลใจ

“ช่าง ข้าไม่สนใจ อยากจะมาก็มา ช่วยไม่ได้ เอาเถอะลงไปได้แล้วมั้ง”
เรเน่เอ่ยขึ้นหลังจากถ่วงเวลาให้เจ้าชายรัชทายาทรอไปนานถึง 15 นาที
ทั้งๆที่เตรียมตัวเสร็จตั้งแต่แรกแล้ว “ทาร่าหยิบชุดคลุมมาให้ข้า
แล้วไปบอกให้มาร์คเตรียมตัว…เต็มรูปแบบ!”

เต็มรูปแบบ…โอ…องค์เรเน่ประกาศสงครามแน่แล้ว ท่านมาร์คเป็นทหารที่เก่งที่สุดในเรเนอร์วา
ลงมือรวดเร็วและเฉียบขาด ถึงเมื่อเทียบกับองค์เรเน่แล้วยังห่างไกล แต่คำๆนี้…หมายถึง..ฆ่า!!
ได้ทุกเมื่อ! “เฮ้อ!” ทาร่าถอนหายใจรอบที่ 99 ตลอดระยะเวลาที่ผ่าน 15 นาที
ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมให้เรเน่และเดินไปหามาร์ค

หลังจากที่ทาร่าออกไปเรเน่ก็บรรจงใส่ชุดคลุมร่างตั้งแต่หัวจดเท้าอีกเช่นเคย

…อยากจะรู้นักท่านจะทำอะไร…
* * * * * ** **

“ลงมาแล้วรึ” เจ้าชายเอ่ยถามข่มอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ภายใน
…มีอย่างที่ไหนให้เจ้าชายรัชทายาทรอตั้งเกือบ 20 นาที

“ขอประทานอภัย หม่อมฉันแต่งตัวไม่เรียบร้อย จึงขอเวลาแต่งตัวก่อนเพคะ”

“เจ้าชื่ออะไร”

มาไม้ไหนกันแน่…เจ้าชายรัชทายาท… “เรเน่เพคะ นี่คือมาร์คและทาร่าพี่ของหม่อมฉันเพคะ”
ทั้งสองเมื่อได้รับการแนะนำตัวก็ย่อกายถวายความเคารพอีกครั้ง

“คงมาจากต่างเมืองสินะ เราชื่อเจ้าชายอัสมัน เจ้าชายรัชทายาทแห่งอาณาจักรออสโมธาร์”

“…” เรเน่ปรายตามองเจ้าชายเล็กน้อยแต่ก็มิพูดอันใด สร้างความแปลกใจให้เจ้าชายเป็นอันมาก

…อะไรกัน! ไม่มีท่าทีตกใจ หวั่นเกรงกลัวอาญา สายตามีแต่ความหยิ่งผยอง
ดูก็รู้นางต้องไม่ใช่คนธรรมดาและไม่ใช่น้องสาวของ 2 คนนั้นแน่ เหมือนนายกับบ่าวมากกว่า
นางเป็นใครกัน…

“มีธุระอันใดกับหม่อมฉันรึเพคะ”

“เราจะให้เจ้าไปเป็นนางกำนัลในวัง” เจ้าชายเอ่ยพลางเรียกความมั่นใจกลับมา …ฮึ!
ดูชิเจ้าจะทำหน้าอย่างไร จะหยิ่งผยองต่อไปได้ซักกี่น้ำ…

“อะไรนะ!!!” เสียงตะโกนดังขึ้น ไม่ใช่เสียงของเรเน่แต่เป็นเสียงของทาร่ากับมาร์คประสานกัน

“เจ้าได้ยินไม่ชัดรึ งั้นข้าจะบอกอีกครั้งข้าจะให้เรเน่ไปเป็นนางกำนัลในวัง”
เจ้าชายเอ่ยขึ้นเสียงเป็นต่อ”

“ไม่มีทาง” มาร์คกระชากเสียง เขาไม่มีวันยอมให้นายของเขาต้องทำงานพรรค์นั้นเป็นแน่

“ใช่! ไม่มีทาง” เสียงของทาร่าสนับสนุนอีกครั้ง ในขณะที่เรเน่กำลังครุ่นคิด

“พอแล้ว ทาร่า มาร์ค ข้าตกลงจะไปเป็นนางกำนัลในวัง
แต่มีข้อแม้ว่าพี่ทั้งสองของหม่อมฉันต้องไปกับหม่อมฉันด้วย”
นางหันมาพูดกับเจ้าชายอัสมันในประโยคสุดท้ายพร้อมกับรอคอยคำตอบ

“ไม่มีปัญหา ข้าก็คิดอย่างนั้นอยู่แล้ว ข้าจะให้มาร์คเป็นทหารประจำตัวข้า”
เจ้าชายเอ่ยขึ้นอย่างกึ่งๆพอใจ …ยัยเย็นชาเอ๊ย…จะแสดงอารมณ์บ้างน่ะเป็นมั้ย

“แต่….เรเน่ เรามาเที่ยวกันนะ” ทาร่าเอ่ยแกมอ้อนวอนแม้จะรู้ว่าไม่เป็นผล
เพราะทุกสิ่งที่องค์เรเน่ตัดสินใจแล้วมิมีใครห้ามได้

“จะให้หม่อมฉันอยู่นานแค่ไหน”

“แล้วแต่เจ้าจะทนได้นานแค่ไหน เรเน่” เจ้าชายเอ่ยยิ้มๆ

“รับด้วยเกล้าเพคะ” แล้วเราจะได้เห็นดีกันเจ้าชายอัสมัน “หม่อมฉันกับพี่ขอไปเก็บสัมภาระสักครู่”
อัสมันข้าต้องรู้ให้ได้ว่าท่านคิดจะทำอะไร เราจะได้เห็นดีกันเจ้าชายอัสมัน!

“ตกลงตามนี้”

…บ้าชะมัด ไม่ตกใจซักนิด สายตาก็ไม่เปลี่ยน คอยดูเถอะยัยคนไม่มีความรู้สึก
เราจะได้เห็นดีกัน!

* * * * * * * *