นัทกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่สนามบาสเก่าของโรงเรียน นึกถึงเพื่อนชายที่แสนจะยียวนของเธอ ป่านนี้คงจะมีความสุขกับน้องพิมพ์คนสวยแล้วมั้ง ในระหว่างที่เธอกำลังนั่งนึกอะไรไปเรื่อยนั้น ก็มีมือมาแตะที่บ่าของเธอเบาๆ

     “อ้าว พี่พล ไปไงมาไงคะ” ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวสีแทน ใบหน้าคมคายแบบไทยแท้ยิ้มกว้างให้นัท

     “ก็พอดีพี่กลับมาเที่ยวเมืองไทยน่ะครับ ก็เลยแวะมาเยี่ยมโรงเรียนเก่าหน่อย ทำไมนัทยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ แล้วบอดี้การ์ดรูปหล่อของนัทไปไหนครับเนี่ย ปล่อยคุณหนูนัทคนสวยไว้คนเดียวได้ไง” พล รุ่นพี่ของนัทสองปี ซึ่งเคยพยายามจะจีบนัทเมื่อตอนที่ยังเรียนอยู่ด้วยกัน แต่ก็ล้มเลิกความคิดไป เพราะแม็คคอยกันท่าไว้ตลอด พอจบม.6 เขาจึงตัดสินใจไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นตามความตั้งใจแต่แรกของเขา พูดติดตลก ทำให้นัทหัวเราะออกมา

     “นายแม็คน่ะเหรอคะ ป่านนี้คงมีความสุขกับสาวน้อยน่ารักอยู่มั้งคะ” พลขมวดคิ้ว ความสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้า

     “สาวน้อยคนไหนอีกเนีย ว่าแต่ เราสองคนไม่ใช่แฟนกันหรอกเหรอครับ นัทกับแม็คน่ะ” พอพลพูดประโยคนี้จบ นัทถึงกับสะอึก แก้ตัวพัลวัน

     “ไม่ใช่หรอกค่ะ เราเป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ อีกอย่าง คนอย่างนายแม็คน่ะ ให้ตายหนูก็ไม่เป็นแฟนด้วยหรอกค่ะ” นัทพูดสิ่งที่ตรงข้ามกับจิตใจของตัวเองโดยสิ้นเชิงและคว้าน้ำแดงที่ซื้อมาขึ้นดื่ม พลพยักหน้าว่าเข้าใจ พลางยิ้มกริ่ม

     “ถ้ารู้ว่าไม่ใช่แฟนกันแต่ทีแรกนะ พี่จีบนัทไปแล้ว” ประโยคนี้ของพล ทำเอานัทถึงกับสำลักน้ำ

     “พี่พลว่าไงนะคะ” พลหัวเราะร่า

     “พี่ล้อเล่นน่ะครับ” นัทค่อยๆ คลายความตกใจ แล้วยิ้มให้พล

     “นัท นานๆ ทีเจอกัน ไปหาอะไรทาน แล้วนั่งคุยกันนะครับ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง พี่มีอะไรจะเล่าให้นัทฟังเพียบเลย เรื่องชีวิตในญี่ปุ่นน่ะ “ นัทยิ้มอย่างดีใจ

     “จริงเหรอคะพี่พล งั้นเดี๋ยวนัทโทรบอกแม็คก่อนนะคะ ว่าเดี๋ยวจะกลับกับพี่พลเลยไม่ต้องไปส่ง” พลพยักหน้า นัทคว้ามือถือที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรงขึ้นมาโทรหาแม็คทันที


     เสียงมือถือแม็คดังขึ้นเป็นทำนองเพลงสนุกสนาน แม็คซึ่งกำลังทานข้าวกับพิมพ์อย่างเอร็ดอร่อยนั้นก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที ชายหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็นเบอร์นัทก็หายหงุดหงิด กดรับอย่างรวดเร็วพร้อมกับขออนุญาตพิมพ์โทรศัพท์

     “ฮัลโหล แม็คเหรอ นี่นัทนะ จะโทรมาบอกว่าวันนี้ไม่ต้องไปส่งที่บ้าน เดี๋ยวแม่จะมารับ แค่นี้นะ ......” และก็วางสายไปซะดื้อๆ ทิ้งเอาเพื่อนหนุ่มผู้รับโทรศัพท์ถึงกับอึ้ง ‘อะไรของเขาหว่า นึกจะโทรก็โทร นึกจะวางก็วาง แล้วทำไมวันนี้แม่นัทถึงยอมออกจากบ้านมารับได้เนี่ย เออ ช่างมันเฮอะ กินข้าวต่อดีกว่า’ แต่ก็ไม่สามารถสลัดความสงสัยนี้ออกไปจากความคิดได้ และเกิดอาการเหม่อลอยเป็นระยะๆ

     “น้องพิมพ์ครับ แล้วน้องพิมพ์จะกลับบ้านยังไงเหรอครับ ให้พี่ไปส่งมั้ย หรือว่าจะมีคนมารับ” น้องพิมพ์หยุดคิดนิดนึง แล้วยิ้มออกมาอย่างที่เธอเคยยิ้ม

     “คุณแม่บอกว่าถ้าเสร็จแล้วให้โทรไปหา จะให้พี่ชายมารับ แต่ว่า พิมพ์อยากลองซ้อนท้ายมอเตอร์ไซต์กลับบ้านดูบ้างอ่ะค่ะ ให้พี่แม็คไปส่งดีกว่า ได้เปล่าคะ” แม็คพยักหน้า ยิ้มแป้น

     “งั้นวันนี้พี่ก็ได้รับเกียรติเป็นบอดี้การ์ดของไอดอลประจำโรงเรียนสิครับ พรุ่งนี้ต้องเอาไปโม้ให้ไอ้ทศฟังซะหน่อยแล้ว ฮ่าๆ” แม็คพูดติดตลก พิมพ์ก็เลยยิ้มออกมา ระหว่างนั้น พิมพ์หยิบเสื้อที่แม็คกับเธอช่วยกันเลือกออกมาจากกระเป๋านักเรียน แม็คสงสัยว่าเธอเอาออกมาทำไม แต่ก็ไม่ต้องถาม เพราะพิมพ์บอกเหตุผลในทันที

     “พี่แม็คคะ เสื้อตัวนี้พิมพ์ให้พี่แม็คค่ะ” แม็คอึ้งไปทันที ที่จู่ๆ เสื้อที่ตั้งใจเลือกให้คนอื่น คนซื้อกลับจะให้เขาซะนี่

     “อ้าว น้องพิมพ์จะซื้อให้เพื่อนไม่ใช่เหรอครับ แล้วมาให้พี่ทำไม” ถึงจะอึ้ง แต่แม็คก็ยังมีสติพอที่จะตอบพิมพ์กลับไป

     “เพื่อนที่พูดถึงก็คือพี่แม็คนั่นแหละค่ะ จำไม่ได้เหรอตอนที่พิมพ์บอกลักษณะไป นั่นมันพี่แม็คชัดๆ” แม็คลองนึกย้อนไปตอนนั้น   ‘เป็นคนน่ารัก เท่ห์ๆ สนุกสนาน บางครั้งก็จริงจังกับชีวิต สูง ขาว เป็นนักกีฬา’ เออ! นี่มันกรูชัดๆ เลยนี่หว่า เฮ้ย!!!! หมายความว่า .... ที่นัทพูดก็เป็นจริงน่ะสิ

     “แล้วน้องพิมพ์จะซื้อให้พี่เนื่องในโอกาสอะไรล่ะครับ ให้เฉยๆ พี่รับไม่ได้หรอก น่าเกลียดตายเลย” แม็คพยายามหาเหตุผลที่จะไม่รับเสื้อร้อยแปด แต่ก็คิดออกมาได้แค่นี้เอง

     “ก็พรุ่งนี้วันเกิดพี่แม็คไม่ใช่เหรอคะ วันที่ 18 กันยาน่ะ แต่มันตรงกับวันเสาร์พอดี พิมพ์ก็เลยชวนพี่แม็คมาเลือกวันนี้” แม็คงง เขาลืมวันเกิดตัวเองไปซะสนิท

     “แล้วน้องพิมพ์ไปเอาวันเกิดพี่มาจากไหนครับ” พิมพ์ยิ้มสดใสตามแบบฉบับของเธอ

     “พี่แม็คลืมไปรึเปล่า ว่าพิมพ์ก็เป็นหนึ่งในแฟนคลับพี่แม็คเหมือนกันนะคะ แค่เรื่องวันเกิดน่ะ สบายอยู่แล้ว” แม็คได้แต่หัวเราะแหะๆ และยิ้มแห้งๆ นี่กรูเลือกของขวัญให้กรูเองเหรอวะเนี่ย เหอะๆ

     “อ่า ... ครับๆ พี่ลืมไป เพราะน้องพิมพ์ไม่เห็นเหมือนคนอื่นๆ น่ะ น้องพิมพ์เป็นคนเดียวที่พี่รู้สึก เอ่อ .. ไม่รำคาญอะครับ” พิมพ์ยิ้มเขินๆ หน้าแดง แต่ก่อนที่แม็คจะทำให้พิมพ์คิดอะไรเลยเถิดไปกว่านี้ เขาก็พูดประโยคหนึ่งขึ้นมา ทำให้พิมพ์ถึงกับซึม .. ทั้งๆ ที่ก็พอจะรู้อยู่บ้างว่าแม็คชอบใคร

     “พี่อยากให้คนคนนั้นเค้าชื่นชมพี่แบบพิมพ์จัง ทุกวันนี้ ถึงจะได้เจอหน้ากันทุกวัน แต่ก็ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่าคำว่า เพื่อน” พอพูดจบ แม็คเพิ่งรู้ตัวว่าพ่นอะไรออกมา แต่ก็แค่พูดลอยๆ พิมพ์คงไม่รู้หรอกว่าเขาชอบใคร แต่ผิดคาด พิมพ์ที่นั่งฟังเงียบๆ อยู่ๆ ก็ร้องอ๋อ และพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่แม็คไม่ได้มอง เขามัวกระดกแก้วน้ำเพื่อจะเคี้ยวน้ำแข็งที่อยู่ก้นแก้ว

     “พี่แม็คหมายถึงพี่นัทใช่มั้ยคะ คนคนนั้นน่ะ” แม็คสะดุ้ง จนน้ำแข็งเกือบจะลงคอ

     “น้องพิมพ์ว่าไงนะครับ”

     “พี่แม็คชอบพี่นัทใช่มั้ยล่ะคะ พิมพ์รู้นะ ก็เล่นพูดออกมาแบบนั้น มันสื่อถึงพี่นัทตรงๆ ตัวเลยนี่คะ” แม็คงง เขาหลุดคำว่า นัท ออกมาตอนไหนเหรอเนี่ย

     “ทำไมน้องพิมพ์ถึงคิดว่าเป็นเจ้านัทล่ะครับ” พิมพ์อมยิ้มให้กับท่าทางตลกๆ ของแม็คที่โดนจับได้ว่าชอบใคร

     “พี่แม็คค๊า ..... ก็ทุกวันนี้น่ะ พิมพ์ไม่เคยเห็นพี่แม็คคุยหรือเดินหรือเล่นกับผู้หญิงคนไหนนอกจากพี่นัทเลยนะคะ แล้วก็ท่าทีพี่แม็คน่ะดูง่ายจะตาย สงสัยมีแต่พี่นัทล่ะมั้งที่ไม่รู้” แม็คเขินหน้าแดง พิมพ์ก็พูดต่อ

     “เมื่อกี้นี้ ที่พี่แม็คพูดออกมาว่า พิมพ์ไม่เหมือนแฟนคลับคนอื่นๆ น่ะ พิมพ์ดีใจมากเลยรู้มั้ยคะ คิดว่ามีสิทธิ์ที่จะพัฒนาเป็นอย่างอื่นซะอีก” แม็คหัวเราะออกมาเบาๆ

     “ไม่ใช่แค่คิดหรอกครับน้องพิมพ์ มีสิทธิ์พัฒนาเป็นอย่างอื่นแน่นอน” พิมพ์ชะงักไป หันมามองหน้าแม็ค เบิกตากว้าง ซึ่งปกติตาของเธอก็โตอยู่แล้ว

     “หมายความว่า ....” แม็คพยักหน้า

     “ใช่ครับ น้องพิมพ์พัฒนาจากแฟนคลับมาเป็นคนที่พี่รัก ...” แม็คพูดได้เท่านี้ เพราะน้ำแข็งที่เคี้ยวอยู่ดันติดคอขึ้นมาเสียดื้อๆ แต่พิมพ์ไม่สนใจว่าน้ำแข็งจะติดคอแม็คหรือเปล่า เธอสนใจแต่คำพูดของเขาต่างหาก

     “หมายความว่า พี่แม็คจะตัดใจจากพี่นัทเหรอคะ” แม็คซึ่งตอนนี้หน้าแดง และสำลักน้ำแข็งอยู่นั้น ส่ายหน้าอย่างยากลำบาก .... เขาพยายามที่จะกลืนน้ำแข็งก้อนที่ติดอยู่ลงไปให้ได้ เพื่อที่จะได้พูดที่ค้างไว้ให้จบ ..... ในที่สุด ก้อนน้ำแข็งเจ้ากรรมก็ลงไปในคอได้ซะที

     “เปล่าครับ เปล่า ขอพี่พูดต่อจากเมื่อกี้นะ น้องพิมพ์ได้พัฒนาแน่นอนครับ พัฒนาขึ้นมาเป็นคนที่พี่รัก และจะรักมากกว่านัทด้วยนะ ..... เป็นน้องสาวของพี่ไงครับ” พิมพ์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจและเต็มใจ แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการจากผู้ที่อยู่ตรงหน้าก็ตาม


     ในขณะเดียวกันพลและนัทก็มาถึงที่ร้านข้าวแกงริมถนนร้านหนึ่ง ที่มาร้านนี้ก็เพราะนัทเป็นคนเลือก พลถึงกับขมวดคิ้วเมื่อนัทเลือกจะกินร้านข้าวแกงที่คนพลุกพล่าน ไม่เป็นส่วนตัวขนาดนี้ แต่พอได้ฟังคำตอบของนัท พลก็เลยหยวนๆ ให้ ถึงแม้ใจจริงอยากจะพานัทไปกินในภัตตาคารมากกว่าก็ตาม

     “นัทว่ากินที่นี่แหละค่ะ ดีแล้ว จะให้นัทไปนั่งเกร็งตัว แล้วทำตามวิธีกินข้าวแบบพิสดารของฝรั่ง นัททำไม่ได้หรอกค่ะ เมื่อยแย่เลย”

     แต่พลก็แย่เหมือนกัน เพราะปกติแล้วเขาจะกินแต่กับข้าวหรูๆ  อย่างสมัยมัธยม เขาต้องขออนุญาตทางโรงเรียนทุกวัน เพื่อกลับไปกินข้าวกลางวันที่บ้าน ซึ่งด้วยความเวอร์นี้เอง ทำให้แม็คไม่ชอบขี้หน้าพลอย่างมาก นัทจึงจะให้แม็ครู้ไม่ได้ว่าเธอมาทานข้าวกับพล

     นัทเห็นท่าทีแปลกๆ ของพลเมื่อต้องมานั่งกินข้าวแกงข้างถนน ก็อดขำไม่ได้

     “ถึงร้านจะไม่หรู แต่กับข้าวที่นี่ก็สุดยอดเลยนะคะพี่พล แม็คเคยพานัทมากินบ่อยๆ อร่อยมากๆ” แล้วนัทก็ซึมไปกับประโยคที่ตัวเองพูดเอง แต่พลไม่ทันสังเกต เพราะเขารับไม่ได้กับการกินอาหารแบบติดดินเช่นนี้

     “พี่ว่า นัทกินคนเดียวเถอะนะครับ พี่ขอแค่น้ำอย่างเดียวดีกว่า พอดีว่ามันอิ่มๆ น่ะครับ” แต่นัทก็มัวแต่เหม่อลอย ไม่ได้ฟังที่พลพูดเลยซักนิดเดียว ...

     “นัท นัทครับ น้องนัท” พลต้องเรียกย้ำถึง 3 ครั้ง นัทถึงจะรู้สึกตัว

     “มีอะไรเหรอคะ” นัททำหน้าเหลอหลา พลงงไป

     “ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็เห็นนัทเงียบไป” นัทพยักหน้าแล้วฝืนยิ้มออกมา ยิ้มทั้งๆ ที่ไม่มีความสุข มองปราดเดียวก็ดูออกแล้วว่าไม่มีความสุข พลก็เห็นนัทเป็นเช่นนั้น จึงถามนัทไปตรงๆ

     “นัทไม่มีความสุขเหรอครับ ที่ต้องมาทานข้าวกับพี่” นัทอยากจะบอกว่า ใช่ ใจจะขาด แต่ตามมารยาทก็ต้องส่ายหน้าไว้ก่อน

     “ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ นัทว่าพี่พลมากกว่าที่ดูไม่มีความสุขที่ต้องมากินข้าวแกงข้างถนนอย่างนี้”

     “พี่ยอมรับนะครับว่าพี่ไม่ชอบเลยกับการทานข้าวแบบนี้ ใจจริงพี่อยากพานัทไปทานที่ภัตตาคารมากกว่า แต่ในเมื่อนัทไม่ชอบ พี่ก็ตามใจนัทนะครับ … เอ่อ …. นัทครับ พี่ถามไรหน่อยได้มั้ย นัทไม่ได้เป็นแฟนกับแม็คจริงๆ เหรอครับ” นัทถึงกับข้าวติดคอ

     “ก็ไม่ใช่น่ะสิคะ เราเป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ แล้วพี่พลจะถามทำไมเหรอ”

     “งั้นพี่ก็มีโอกาสน่ะสิ … นัท … เอ่อ … พี่ชอบนัทนะ” คราวนี้นัทที่กำลังจะตักหมูทอดข้าวปากก็ชะงักไปเสียดื้อๆ

     “พี่พลคะ นัทดีใจนะคะ ที่พี่พลชอบนัท …” พลยิ้มขึ้นมาทันที แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มลง เมื่อนัทพูดประโยคนั้นต่อ

     “ … แต่นัทคิดกับพี่พลแค่พี่ชายเท่านั้น ขอโทษด้วยนะคะ” พลพยักหน้าอย่างเข้าใจ

     “นัทชอบแม็คใช่มั้ยล่ะครับ หลอกคนอื่นนัทหลอกได้ แต่ยังไงๆ นัทก็หลอกใจตัวเองไม่ได้หรอกนะครับ นัทเคยบอกแม็ครึยัง ว่านัทรู้สึกยังไงกับเค้า” นัทแก้มแดงระเรื่อ ส่ายหน้าและหัวเราะออกมาอย่างเศร้าๆ

     “ยังไงนัทก็ปิดพี่พลไม่ได้จริงๆ นะคะ นัทไม่เคยบอกแม็คหรอกค่ะ ว่าคิดยังไงกับเค้า นัทกลัวค่ะ กลัวว่าถ้าแม็คไม่ได้คิดแบบเดียวกัน แล้วนัทก็จะเสียเพื่อนคนนี้ไป” ในขณะที่พูดไป น้ำตานัทก็เริ่มคลออกมา เมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนม.4 ที่แม็คล้อเล่นว่าชอบเธอ

     
     “นี่นายแม็ค วันนี้จะไปหาสาวที่ไหนเหรอจ๊ะ”

     “ก็เตรียมตัวมาหานัทน่ะแหละ แม็คชอบนัทนะ” ประโยคนี้ของแม็คทำเอานัทอึ้งไปทันที แว่บแรกก็ดีใจที่ได้ยินประโยคนี้จากปากของคนที่เธอชอบ แต่ดูดูท่าทีของนายแม็คที่มีให้เธอมาตั้งแต่ต้น ไม่เคยเกินเลยคำว่าเพื่อนเลย ประกอบกับนายแม็คเป็นคนขี้แกล้ง ทำให้เธอคิดว่าครั้งนี้ก็คงจะล้อเล่นอีก

     “ล้อฉันเล่นอีกละ นายนี่ ไปๆ รีบไปโรงเรียนดีกว่า เดี๋ยวไม่ทัน” แม็คเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรกับประโยคนี้ ทำเอานัทหน้าเศร้าไปอย่างถนัดตา

     นับตั้งแต่นั้นมา เธอจึงคิดว่าแม็คเป็นแค่เพื่อนที่สนิทที่สุด ถึงแม้ว่ามันจะฝืนความรู้สึกของตัวเองมากก็ตามที … หารู้ไม่ว่าเธอก็คิดไปคนเดียวเช่นกัน … รักเอง ช้ำเอง

     “พี่พลคะ ไปร้านรองเท้าเป็นเพื่อนนัทหน่อยได้มั้ย”