ความคิดเห็นที่ 1 = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = ผมพาตัวเข้ามาผูกกับปริม โดยไม่ปล่อยให้ตั้งตัว  เริ่มจากพาตัวเองมาเป็นแขกยามก่อนวิกาล ซึ่งทุก ๆวัน ข้ออ้างประจำของผมก็คือ มาหาที่ทำงาน เพราะว่าห้องพักของแพทย์แต่ละคนจะมีระบบติดตั้งอินเตอร์เนตความเร็วสูง  ผมก็จะพกคอมกระเป๋าของผมไปนั่งทำงาน โดยสงบเสงี่ยม “ทำไมกันย์ไม่ไปใช้ที่บ้านพี่ตุลย์หล่ะ” ปริมพยายามเสือกไสไล่ส่งผมในช่วงแรกที่ผมมา “ก็บ้านพี่ตุลย์มีคนมีสิงหอเยอะแล้ว เดี๋ยวไปแย่งกัน ก็ปริมยังไม่ใช้เนตนี่ ถ้าปริมจะใช้เดี๋ยว บอกกันย์ เดี๋ยวกันย์จะไปทำอย่างอื่นแทน ” ปริมถอนหายใจเป็นพัก ๆ เมื่อรู้ว่ามันไม่ได้ประโยชน์ แล้วความเงียบก็เข้ามาปกคลุมบรรยากาศ ยามที่เรานั่งทำงาน แต่ไม่มีการพูดคุยกัน ต่างคนต่างทำ ต่างไม่สนใจในฝ่ายตรงข้าม..............นี่ผมกลายเป็นฝ่ายตรงข้ามแล้วเหรอเนี่ย ก็ยังดีที่ยังไม่เป็นฝ่ายศัตรู................. จะว่าไม่สนใจก็ผิด ... ผม..มองของผมอยู่เหมือนกัน รู้อยู่หรอกว่าปริมคงอึดอัด ทำงานไม่สะดวกใจนัก แต่ไม่เป็นไรหรอกปริม....นานไป ปริมจะคุ้นเคยกับการที่มีผมป้วนเปี้ยน อยู่ในสายตา.....อีกนาแสนนาน นเลยหละปริม......                --------------------------------------- “วันนี้ เป็นอะไรหรือเปล่า  สีหน้าไม่เห็นดีเลย”  สีหน้าของปริม เย็นวันนี้ เหมือนคนกำลังเมารถเมาเรือ ใบหน้าซีดเผือก เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาระอยู่บริเวณไรผม จนผมนึกอยากจะเดินเข้าไปซับเหงื่อให้ “ไม่มีอะไรหรอก พอดีพรุ่งนี้มีสอบลงกอง...แต่ยังไม่ได้ทวนเลย” “อ้าวทำไมหละ ก็อ่านหนังสือเป็นเพื่อน ตอนที่กันย์นั่งทำงานอยู่ทุกวัน.....” ไม่มีเสียงตอบรับจากสวรรค์ ปริมไม่แม้แต่จะมองหน้าผม ทำไมผมจะไม่เข้าใจ ปริมอ่านหนังสือได้ไม่เหมือนก่อนหรอก นึก ๆ ไปก็น่าสงสาร ถ้าเป็นเพราะผมเป็นต้นเหตุแล้ว ผมก็อยากจะช่วยเผื่อว่าความผิดของผมมันจะลดลงบ้าง.. “เอางี้...ไปหาพี่ตุลย์มั้ยละ ให้พี่เค้าติวให้”  ทางออกของผมที่พอใจช่วยเค้าได้ ก็ยังเป็นคนอื่นอยู่ดี คนอื่นที่ไม่ใช่คนไกล ...นับญาติกันแล้วพี่ชายผมก็เหมือนพี่ชายปริม... “แต่พี่ตุลย์ เค้าก็สอบเหมือนกันนี่” “ไม่เป็นไรหรอก พี่ตุลย์ไม่อ่านก็สอบได้ อัจฉริยะขนาดนั้น”   เปล่าหรอกไม่มีคนเก่งที่ไหนหรอก ที่ขี้เกียจ เพราะผมรู้ดีว่า ถ้าพรุ่งนี้มีสอบ วันนี้คือวันพักของพี่ตุลย์.... เพราะเตรียมตัวมาอย่างดี ไม่สุกเอาเผากินเหมือน.....ใครบางคนแถวนี้ ...แล้วก็เป็น ฮีโร่ตามเคย เค้ารับปากที่จะติวให้ ....เย็นวันนี้ ...... ผมสังเกตถึงความสนิทสนม กล้าพูด กล้าที่คุย ต่อล้อต่อเถียงของปริมที่มีต่อพี่ตุลย์  มันช่างแตกต่างจากช่วงเวลาที่เราสองคนอยู่ด้วยกัน ทำยังไงนะ ผมถึงจะได้รับเกียรติอย่างนี้บ้าง จากปริม แล้ว ผมจะต้องใช้เวลาเท่าไหร่ หรือว่ามันจะไม่มีทางเลยระหว่างเรา....ทั้งคู่ใช้เวลาในการconference จนเกือบเที่ยงคืน ส่วนผมเหรอ ทำตัวเป็นเด็กอนามัยจัด หลับรอตั้งแต่ยังไม่ทุ่มตรง ผมมาส่งปริม หลังจากเข้าสู่วันใหม่ไปแล้ว ผมเดินตามปริมไปในห้อง เพื่อที่ว่าจะเข้าไปเก็บของที่ทิ้งเอาไว้เมื่อตอนเย็น “ขอบคุณมากนะ ถ้าไม่ได้กันย์กะพี่ตุลย์ ปริมคงแย่” “รับไว้ครับ แต่ขอเปลี่ยนเป็นหนังสักเรื่อง ได้มั้ยหลังสอบ ” ปริมยิ้มน้อย ๆ ให้ผม ท่าทีปริมดูสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่แล้วความคิดติดเรท(  R  )  ของผมก็ผุดขึ้นมาเหมือนป๊อบอัพที่โผล่บนอินเตอร์เนต โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ “ปริมติวเสร็จแล้ว แต่กันย์ยังทำงานไม่เสร็จเลย” “อ้าว”   ปริมพูดได้แค่นั้น แต่สายตาปริมที่มีต่อผมค่อนข้างสงสัย .....หวาดระแวง .....ถ้าสายตาปริมพูดได้ คงพูดว่า.....ภัยจะมาถึงตัวมั้ยเนี่ย.......แม่คุณ..ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก แค่หยอกเล่นเฉย ๆ “ขอกันย์ทำงานที่ห้องปริมต่อนะ เพราะกันย์ต้องส่งให้อาจารย์ดูพรุ่งนี้ ไม่งั้นอาจารย์จะไปต่างจังหวัดอีกตั้งสองอาทิตย์กว่าจะกลับ” “นะ ปริมนะ กันย์ไม่กวนใจเด็ดขาดกว่าจะทำงานเสร็จ ก็คงเช้าเลย ไม่งั้นเงาหัวขาดแน่นอน กันย์สัญญา ว่าจะทำตัวดี ๆไม่ดื้อ ไม่ซน นะจ๊ะ....” ..........................................แล้วคุณ คิดว่า ปริมจะกล้าปฏิเสธผมมั้ยละ....................................................... คืนนั้นผ่านไปด้วยดี ตามความรู้สึกของผม ..............อย่างแรกที่สุด จะต้องเรียกความไว้วางใจจากปริมกลับคืนมาให้ได้.............. แล้วก็ไม่ทำให้เรื่องเลวร้ายลงไปกว่านี้อีก เหมือนกับย้อนมาสู่ขั้นตอนแรก ๆ ของการสร้างความสัมพันธ์ของเรา..... ถือว่าประสบเร็จ ........... แต่สำหรับปริม ผมไม่แน่ใจว่าจะนอนหลับลงหรือเปล่า หากว่าผลสอบออกมาไม่ดี...เหมือนกับที่พี่ชายผมลงทุนลงแรง มันก็ต้องโทษโชคชะตา ฟ้าลิขิตที่ทำให้ผมกับปริมต้องมาดวล ความเชื่อใจในวันก่อนสอบ จากคุณ : หลงรัก...ความรัก - [ 10 เม.ย. 47 05:24:01 A:203.151.206.81 X:172.17.28.144, 61.19.199.142 ]

ความคิดเห็นที่ 2 = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = การไปมาหาสู่ระหว่างผมกับปริมยังเป็นไปเหมือนเดิม เรื่อย ๆ ไม่มีพิเศษกว่านั้น ถ้าวันใดผมไม่ได้ไปหาปริม ผมก็จะพยายามโทรไป ไม่เจอก็ฝากข้อความทิ้งเอาไว้ เพราะผมรู้ว่าปริมเองก็รอที่จะไปทานข้าวเย็นกับผมอยู่ ถ้าถามผม ผมรู้สึกดีที่ได้คบกับปริม เพราะด้วยความที่เป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ ไม่เรื่องมาก ทำให้ผมรู้สึกดีเอามาก ๆ นี่ยัง ไม่นับรวมกับที่ปริมมีความสามารถในการทนอารมณ์อันแสนจะแปรปรวนของผมได้ และเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมไม่ต้องสร้างภาพ จะโกรธใครหัวฟัดหัวเหวี่ยง ทำตลก หน้าแตกยังไง ก็ทำต่อหน้าต่อตาได้ ......ยกเว้น ปริมช้า คิดช้า คิดนาน นานมากกกกก.... ครั้งนึงผมเคยพาปริมไปนั่งอ่านหนังสือ ใต้ตึกที่เรียนอยู่ จำได้ว่าช่วงนั้นอากาศที่เชียงใหม่ค่อนข้างหนาว ยิ่งดึกยิ่งหนาว เราตกลงกันว่าจะอ่านหนังสือให้ถึงเช้า แล้วจะไปตักบาตรต่อที่หน้ามหาวิทยาลัย เป็นการถือฤกษ์ดีก่อนสอบ... เพราะช่วงเวลาเช้า ๆ จะมีเณรตัวเล็ก ๆ มาบิณทบาตร ซึ่งผมกับเพื่อน ๆ มักจะมากันเป็นประจำเสมอ เพราะมันเป็นภาพเคลื่อนไหว ที่ผมชอบมอง ...............เป็นอารยธรรมชาวพุทธที่หาดูได้ ในยามที่อารยธรรมตะวันตกกำลังเข้ามามีบทบาทกับคนไทย.......(อย่างเครียด) อ่านหนังสือไปสักพักผมก็สังเกตเห็นว่าปริม เริ่มไม่ไหว อาการง่วงหนาว หาวนอนเริ่มสำแดง เดช “กาแฟหมดอายุเหรอ”  ผมถามเพราะว่าก่อนหน้าที่จะมาอ่านหนังสือ เราไปนั่งดื่มกาแฟชนิดที่ว่า บอระเพ็ดยังอาย หวังว่าคุณสมบัติของมันจะทำให้ร่างกายตื่นอยู่เสมอ .....(หมอยังไม่ห่วงสุขภาพตัวเองเลย) “ก็ว่างั้น.... ปริมว่ามันหนาว.... กันย์ไม่หนาวเหรอ” ปริมพูดพลางค้นเอาเสื้อกันหนาวมาสวมทับอีกชั้นหนึ่งเพื่อลดความหนาวเย็นที่เริ่มมากัดกิน “หนาว แต่กันย์ว่าไม่ค่อยเท่าไหร่นะ”.....เพราะด้านที่ผมนั่งอยู่เป็นเสาขนาดใหญ่ สามารถใช้บังลมหนาวที่พัดโชยมาเป็นระยะได้อย่างดี.... ข้างนอกตึก.... กลุ่มนักศึกษาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่โต๊ะข้าง ๆ เริ่มก่อกองไฟ  เพื่อให้ความอบอุ่น ..ผมชวนปริมไปยืนเข้ากลุ่มกับพวกเด็ก  ปริมปฏิเสธ โดยให้เหตุผลว่าไม่รู้จักกัน และเด็กเสียงดัง ผมก็เลยตามใจ ทางออกที่ดีที่สุด ก็คือ ย้ายให้ปริมมานั่งฝั่งเดียวกับผม เพื่อที่จะไม่ได้โดนลมหนาว หากพาลเป็นหวัดเป็นไข้ไม่ต้องทำมาหากินกันพอดี “นั่นกันย์ จะทำอะไร” ปริมร้องเสียงหลงเมื่อเห็นผมทำการขนย้ายสัมภาระมาฝั่งด้านในของมุมตึกที่ผมนั่งอยู่ “ปริมมานั่งตรงนี้ เดี๋ยวผมเก็บของให้ น่า...ด้านในไม่มีลมพัด รับรองหนาวน้อยกว่านั่งด้านโน้น” ปริมทำท่าจะไม่ยอมมานั่ง ผมต้องส่งสัญญาณด้วยสายตา และสีหน้า  แต่ไม่ได้เป็นสายตาเชิงดุหรือว่าทำหน้าโหดหรอก แต่กำลังทำท่าที่ผู้ชายทุกคนลงความเห็นว่าน่าหมั่นใส้  นั่นก็คือ ผู้ชายอะไรวะ ขี้งอนชะมัด.............สุดท้ายปริมก็ต้องมานั่งฝั่งเดียวกับผม ดูเถอะนั่วตัวเกร็งเชียว ที่เป็นครั้งแรกที่เราได้ใกล้ชิดกัน..... ................................................โดย........ไม่นับเหตุการณ์ในวันนั้น...... แต่ยิ่งไม่อยากพบ ไม่เอยากเป็นสิ่งใดแล้ว มันจะเกิดเหตุการณ์ตรงกันข้ามกัน ยิ่งปริมฝืน พยายามไม่ง่วงมากเท่าไหร่...อาการง่วงของปริมก็เพิ่มขึ้นมาเท่านั้น เห็นท่าจะไม่ไหวจริง ๆ ปริมก็เลยต้องฟุบลงกับโต๊ะ หวังใช้แทนที่หลับที่นอน .....ด้วยความสงสารของผม (ผมไม่ได้คิดอะไร) “มานี่มะ..” ผมพูดพร้อมกับสะกิดปริม พร้อมกับเลื่อนตัวให้ไปสุดม้านั่ง แล้วดังให้ปริม นอนบนม้านั่ง โดยมีตักผมให้หนุนแทนหมอน....ปริมไม่ยอม ขืนตัวไว้ในตอนแรก แต่ผมแรงเยอะกว่า บวกกับบอกไปอีกทีว่า..... “โตแล้ว  อย่าดื้อ !”  เป็นอันว่ายกนี้ ผมชนะ ตามเคย ปริมนอนไปแล้ว ...แล้วผมก็เป็นฝ่ายง่วงเสียเอง แล้วที่นี้จะนอนที่ท่าไหนดีละเนี่ย..... รู้สึกตัวอีกทีมันอุ่น ๆ ดีเหมือนกัน แต่มันปนกับความเมื่อย มันชาช่วงล่างทั้งสองขา เหมือนกับมีอะไรหนัก ๆ มาทับไว้  ก็.... ผมตกใจตื่น แต่ไม่กล้าพรวดพราดเพราะรู้ดีว่ามีคนฝากตัว...... แต่ไม่ยอมฝากใจ   นอนหนุนตักอยู่ ผมค่อย ๆลืมตาขึ้น ในสายตาผมพบว่าปริมยังคงนอนอยู่ ช่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเสียเลย   ส่วนผมชาไปทั้งตัว เจ้าตะคริวตัวดีมันเล่นงานผมแล้ว ผมทนฝืนนั่งนิ่งอยู่พักใหญ่ แต่ก็ต้องยอมแพ้เพราะความปวดเริ่มทวีคูณ...ผมดิ้นยุกยิกอยู่ไม่นานนัก ปริมคงรู้สึกตัวว่าวันนี้ทำไมหมอนมันดิ้นได้ แถมยังแข็งก็แข็ง ไม่ได้เรื่อง . ปริมค่อยลืมตาขึ้นมาช้า ๆ ราวกับว่าเปลือกตาทั้งสองข้างถ่วงน้ำหนักอยู่ ก็พบว่าผมมองอยู่ก่อนแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ปริมมองตาผม  มันเหมือนกับสายตาไร้เดียงสาของเด็กตัวเล็กยามตื่นนอนแต่หาแม่ไม่เจอแล้วกำลังจะร้องให้  ผมทำอะไรไม่ถูก นัก ถนัดแต่การทำผิด ...........  แหม.....ก็แค่หอมแก้มเด็กน้อยผู้น่าสงสาร ...... นิดเดียวเอง....... จากคุณ : หลงรัก...ความรัก - [ 10 เม.ย. 47 06:37:08 A:203.151.206.82 X:172.17.28.144, 61.19.199.142 ]

ความคิดเห็นที่ 3 = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = ต้นเดือนกุมภา อ้อม เพื่อนในรุ่นของปริมแต่งงาน พี่ชายผมก็ต้องไปร่วมงานด้วย ผมก็เลยถือโอกาสติดสอยห้อยตามไปด้วย  งานแต่งจัดที่เชียงราย พวกเราเดินทางกันไปในช่วงบ่าย   ถึงบ้านเจ้าสาวก็ตอนเย็นพอดี บ้านของอ้อมหลังใหญ่มาก เป็นบ้านทรงไทย ไม้สักทองสมราคาลูกสาว ส.ส. เชียงราย พวกเราทั้งหมด 8 คน ตกลงกันว่าจะนอนที่บ้านของอ้อม ในส่วนของนอกชานข้างนอก  งานแต่งงานก็จัดที่บ้านเพราะบริเวณบ้านของอ้อมก็เอื้อในการจัดงานอยู่แล้ว... งานนี้ เป็นการจัดงานแบบชนบท เพราะทั้งเจ้าสาวและเจ้าบ่าวเป็นคนเชียงราย ว่ากันว่า ...ตำนานรักครั้งนี้เกิดขึ้นตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม รักกันยาวนานจนถึงปีนี้ก็ 9 ขวบปีพอดี   งานแต่งงานแบบล้านนา  ก็จะมีการนิมนต์พระสงฆ์มาร่วมพิธี สวมมนต์เพื่อเป็นศิริมงคล กับคู่บ่าวสาว หลังจากนั้นก็มีการผูกข้อมือแทนการรดน้ำสังข์ เรียงลำดับความอาวุโส เริ่มจากพ่อแม่แต่ละฝ่าย ต่อมาก็เป็นญาติผู้ใหญ่ .... พวกผมนั่งกันอยู่รอบนอก คนมาร่วมงานกันเยอะมาก แทบจะหมอดหมู่บ้าน ผมชอบบรรยากาศแบบนี้จัง เพราะหันไปทางไหนก็มีแต่รอยยิ้มชื่นมื่น พอหัวค่ำ คู่บ่าวสาวก็ออกมาเพื่อรับรองแขก ธรรมเนียมแล้วต้องเดินไปรับซอง หรือว่าทักทายทุกโต๊ะ บางโต๊ะที่เมาได้ที่หน่อย กว่าที่คู่บ่าวสาจจะได้ซอง ก็แทบกระอัก ....เพราะจะมีการหยอกล้อคู่บ่าวสาว เช่น แกล้งให้หอมแก้มบ้าง ต้องอุ้มบ้าง ต้องส่งเหรียญบาทปากต่อปากบ้าง ....มาที่โต๊ะของพวกผม เจ้าบ่าวออกตัว ก่อน “ขอแบบธรรมดา ๆ บ้างได้มั้ยวะ กรูเหนื่อยว่ะ คราวหน้ากะว่าจะพาหนีซะเลย” จบเท่านั้น เจ้าสาวก็เลยตอกกลับด้วยการบอกว่า “อ้อมเป็น ชมรมเจ๊เบียบ เต็มตัว...สโลแกนของเราก็คือ รวมกันเราอยู่ ทิ้ง...กรู มี.. ง ง ตาย..... เจ้าสาวเอ่ยดังนั้น เจ้าบ่าวก็เลยจำต้องหุบปาก.................. ยินดีต้อนรับชมรม คนเกียมัว..... บรรยากาศวันนี้จะดีมาก ถ้าบังเอิญผมไม่ไปเห็นว่ามีคนส่งกระดาษ เหมือนจดหมายรักฉบับกระเป๋า ให้กับปริม คล้ายๆ กับว่าโต๊ะข้างเคียงส่งมาให้ ก็คงจะเป็นกลุ่มเพื่อน ไม่คนใดก็คนหนึ่งละ เพราะว่าวันนี้เหมือนเป็นการมีตติ้ง  เพื่อน ๆ มารวมกันโดยมีการนัดหมาย ....อารมณ์ผมชักกรุ่น ๆ ...หันไปทางตัวต้นเหตุ  .... ปริมดูร่าเริง พูดคุยเล่นหัวกับคนโน้นคนนี้ตลอด ......งานนี้ผมคนนอกชัดเจน อาศัยพี่ชาย กับคนกลุ่มเล็ก ๆ กลุ่มนึง พอคุยได้ไม่เอาเรื่องเอาราวมากนัก งานนี้ผมเจอมุกข์ด้วยนะ มุกข์มาสมทบตอนหลังเพราะว่าติดอยู่เวร มุกข์มาเครื่องบิน เดินทางคนเดียว เสร็จจากงานคืนนี้ แล้วก็จะบินกลับเลย มุกข์เดินเข้ามาร่วมโต๊ะกับกลุ่มผม ผมไม่รู้จะคุยกับใครเพราะพี่ชายผมก็เริ่มลิ้นพันกัน เดินไปแหย่คนโน้นคนนี้ที  ปริมก็คุยอย่างออกรสกับเพื่อนอีกคนนึง..ไม่สนใจว่าผมจะหงิกแล้วหงิกอีก.....  ทิ้งผมไว้เป็นเด็กไร้ญาติ อยู่คนเดียว........ “มุกข์ มาคนเดียวเหรอ” ผมหมายความว่าไม่มีเพื่อนคนอื่นอีกเหรอ ไม่ได้หมายถึงใครคนนั้นหรอก เพราะตอนนี้ผมกับมุกข์ ตามความรู้สึกของผม เราคงเป็นได้แค่เพื่อนกันจริง ๆ  เพราะผมเจอคนที่ใช่กว่า.... “แล้วเห็นคนอื่นอีกหรือเปล่าหละ” มุกข์ตอบแบบยิ้ม ๆ ดวงตายังคงขี้เล่น ซุกซนเหมือนเดิม ผมส่ายหน้าแทนการตอบรับ เริ่มกลัวดอกพิกุลร่วง “แล้วคืนนี้ กันย์ค้างที่บ้านอ้อมเหรอ”   “อือ พรุ่งนี้เค้าว่าจะไปภูกัน” ใช่แล้ว พรุ่งนี้อ้อมจะพาขึ้นภูชี้ฟ้า ผมไม่ได้มานานมากแล้ว ครั้งสุดท้ายคือมากับครอบครัวตอนมัธยมได้มั้ง ผมนั่งคุยกับมุกข์เรื่อยเปื่อยอยู่พักใหญ่ มุกข์ก็เดินไปหาเพื่อนอีกโต๊ะนึง ทิ้งให้ผมนั่งเฝ้าโต๊ะอยู่คนเดียวอีกแล้ว มองหาคนรู้จักทั้งหลายทั้งปวงก็ไม่เจอ......หายไปไหนกันหมดเนี่ย ผมไม่รู้จะทำอะไรต่อ จึงแอบย่องเดินออกมาชมบรรยากาศนอกตัวบ้าน ว่าจะออกไปเดินจงกรมสักหน่อย แต่ไปได้ไม่ถึงไหนหรอก เพราะขาผมมันแข็งไปหมด ก้าวต่อไปไม่ออก ........ที่ห่างออกไปด้านโน้น ผมเห็นปริมกับผู้ชายคนนึงคุยกันอยู่ คุยกันไม่เท่าไหรต่ามีการจับไม้จับมือ กันด้วยนี่สิ ผมเหรอใบ้รับประทานสิ อยู่ดี ๆ มีคู่แข่งแซงมาจากไหน ..ผมเห็นปริมคุยกับเขานานเกินไป เพราะผมเริ่มร้อนไปหมด..ลมอะไรไม่เท่าลมหึงนี่ท่าจะจริง... ก็เลยแกล้งเดินเข้าไปหา  มันก็พอที่จะทำให้เขาทั้งสองปล่อยมือกัน แต่นั่นไม่พอสำหรับผม ....ก็เลยแกล้งต่อ “ปริม พี่ตุลย์เค้าให้กันย์ มาเอาของที่ฝากไว้”  ผมจึงได้เห็นหน้าไอ้หมอนั่นเต็มตา โธ่ ก็อาตี๋ ดี  ๆ นี่เอง ปริมหันไปพูดกับหมอนั่นเบา ๆ ฟังไม่ถนัด หมอนั่นก็เดินกลับเข้าไปในงาน แล้วก็หันมาพูดอย่างเอาเรื่องกับผม “มีอะไร เด็กเลี้ยงแกะ” เกลียดนักคนรู้ทันเนี่ย “มาทำอะไรมืด ๆ ไม่รู้เหรอว่าผมเป็นห่วง” ถึงตอนนี้มีอะไรก็พูดกันให้รู้เรื่อง เพราะผมก็ไม่รู้ว่าคู่แข่งผมพูดอะไรออกไปบ้าง เกิดบ้าจี้ขอแต่งงานกัน เพราะหลงรักมาตั้งแต่เรียนปี 2 ผมไม่ต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่าเหรอ ผมไม่ได้พาปริมเดินเข้าไปในงานต่อหรอก แต่พาเลี่ยงไปอีกทางหนึ่ง เปลี่ยวกว่าเดิมแน่นอน ปริมไม่ได้เดินสบาย ๆ นักหรอก เพราะว่ากิริยาท่าทางการเดินบ่งว่าถูกผมลากไป “จะพาไปไหน....”     ปริมเริ่มขีนตัว เพราะเห็นว่าออกมาไกลเกินไป “ไปไหนก็ได้ ที่ไม่มีคนอื่น”    ผมพาปริมไปที่ศาลาอ่านหนังสือพิมพ์ประจำหมู่บ้าน  ซึ่งมีเพียงหลอดไฟนีออกหลอดเล็ก ๆ ดวงเดียว เปล่าผมไม่ได้คิดอยากอ่านข่าวสารบ้านเมืองตอนสี่ซ้า  ห้า ทุ่ม แถมยังเปลี่ยวและก็มืดหรอก  แต่สถานการณ์แบบนี้มันดีสำหรับการพูดกันสองคนโดยไม่มีมือที่สาม อย่างแน่นอนที่สุด .......ผมมั่นใจ “หมอนั่นมันพูดอะไรกับปริม”          ผมเริ่มเข้าหาประเด็นที่สงสัย  เริ่มต้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย  (นี่แหละตัวผม) “เพื่อนกันน่า ”       ปริมทำเสียงจุกจิก ในลำคอ และทำท่าจะหันหลังกลับ แต่ผมดึงเอาไว้ ผมไม่ชอบให้ใครเดินหนีผม “เพื่อนกันทำไมต้องจับมือถือแขนกันด้วยหละ” “ก็บอกแล้วว่าเพื่อนกัน แค่จับมือกันเฉย ๆ ปริมไม่ถือหรอก” “แต่ผมถือ ผมไม่ชอบ”   .......ถ้าไม่มี “กันย์”   แสดงว่าอารมณ์เริ่ม “กรุ่น” ผมว่าร้อยทั้งร้อยคงไม่มีใครชอบให้ชายอื่นมาวุ่นวายกับที่หมายของเรา ผมก็หนึ่งในนั้น แตกต่างกันตรงผมอาจจะบ้ากว่า ร้ายกว่า ผู้ชายเหล่านั้น หลายเท่านั้น ยื้อยุดกันพักใหญ่ปริมไม่ได้บอกรายละเอียดมากนัก ตอนนี้ผมเริ่มมองอะไรไม่เห็น... “ถ้าเขาจะจีบปริม ให้เขามาขอกับผม ” เท่านั้นแหละ ผมก็ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ปริมทุบผม ทีเดียวก็ยังทนได้แต่ถ้าหลายทีมันก็ไม่ไหว ทุบไปด่าไป คงมันส์หล่อนละ “บ้าไปใหญ่แล้ว ทำไม ใครจะมาจีบปริม แล้วทำไม ...กันย์มีสิทธิ์อะไร กันย์ไม่มีสิทธิ์นะจำไว้ ไม่มีสิทธ์ อย่ามาพูด{^_^} ๆ อย่างนี้นะ” “จะให้พูดมั้ยละ” ผมตะโกนออกไปไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากนั้น ผมก็รวบแขนเล็กของปริมไว้ ทั้งสองข้าง คงเหนื่อย....เหมือนกัน...แต่เปล่านี่ เงียบไปใช่ยอม แต่หากเป็น ปริมกำลังร้องให้ ............ ผมทำอะไรลงไปเนี่ย มันไม่เหมือนกับในหนังหรอกที่นางเอกร้องให้ แล้วพระเอกก็ปลอบ ท้ายสุดก็คืนดีกัน เพราะผมไม่รู้จะทำยังไงต่อดี จะปลอบ หรือจะขอโทษ ........ได้แต่จะ แล้วก็จะ ... ......แต่ปริมไม่ เพราะปริมลงมือทำ  ปริมเดินจากมาโดยที่ผมทำได้แค่มองด้วยตา.....  ปากพาจนแท้ ๆ ผมเดินกลับเข้าบ้าน ภายหลังเหตุการณ์ก่อการร้ายเกือบชั่วโมง  เดินเป็นหนูติดจั่นอยู่นอกรั้วบ้าน เพราะคิด หาทางจะทำยังไงดีให้ปริมหายโกรธ แต่มันคิดไม่ออก เพราะคิดยังไง ถ้าผมเป็นปริม ผมคงต่อยคนปากเปราะ ให้ฟันร่วงกันไปข้าง แล้วก็อย่าหวังว่าจะได้มาเจอะมาเจอ กันอีกเลย ผมได้แต่หวังว่าปริมก็คือปริม ไม่ใช่ผม..... เดินขึ้นไปบนเรือน ก็เห็นว่าพวกเพื่อนกำลังเข้านอนกับ มีบางคนก็ยังติดลมบนไม่หาย มาตั้งวงต่อ หนึ่งในนั้นก็มีพี่ชายคนดีของผมอยู่ ผมก็เดินเข้าไปร่วมวง สายตาเริ่มส่อดส่องหาปริม แล้วก็พบว่าปริมนอนหลับไปอยู่ตรงมุมห้องกับเพื่อนผู้หญิง 3-4 คน (ถ้ามีผู้ชายแทรกกลางละก็  เป็นเห็นร้ายกันแน่....) ผมก็กะว่าจะเข้านอนเอาแรงไว้คิดหาทางออก แต่พวกเพื่อน ๆ ลากเข้าไปร่วมวงไพบูลย์ด้วย...(พังเพราะเหล้าไม่รู้กี่ครั้ง  ก็ยังไม่เข็ด) พอได้ที่ ไอ้ที่กล้า ๆ กลัว มันก็หายไปหมด มีแต่ความคึกคะนอง  กล้าที่จะแสดงออก ผมก็เลยไปสะกิดปลายเท้าปริม สะกิดแรงชนิดที่ว่าขี้เซายังไงก็ต้องตื่น “มีอะไร คุยพรุ่งนี้ได้มั้ย ง่วงแล้ว” ปริมพูดกับผม แต่ก็ยังพูดแบบไม่ลืมตามองหน้า “กันย์ขอคุยแค่ 5 นาทีนะ จับเวลาเอาก็ได้ คุยกันตรงบันใดข้างล่างนี่เอง...นะ ปริม”....แต่ถึงเมายังไง ก็ความผิดติดตัวมันก็ยังมากพอที่จะไม่ทำอะไรหุนหันนัก   ปริมไม่ตื่นแต่เพื่อนข้าง ๆ ทำท่าจะตื่นแทน ปริมก็คงจะกลัวเพื่อนรำคาญ ก็เลยต้องลุกขึ้นมาคุยกับผมอย่างไม่สบอารมณ์ “กันย์ขอโทษ” พูดออกไปแล้วผมก็โล่งใจ แต่ว่าท่าทีของปริม ทำผมเริ่มอึดอัด พูดออกไปแล้วปริมก็ยังเงียบอยู่เหมือนเดิม...... ปริมจะรู้มั้ยว่ามันเหมือนกำลังรอฟังคำพิพากษาจากศาลอยู่   ปริมพยักหน้านิดเดียว แล้วก็เดินจากผมไป ...........นี่เป็นครั้งที่สองในวันนี้ที่ปริมเดินจากผม โดยที่ผมทำอะไรไม่ได้เลย ............................. คืนนั้นผมไม่ได้นอนเลย นั่งมองคนที่นอนหันหลังให้ผม ทำไมใจแข็งอย่างนี้นะ....ผมคิดเล่น ๆ ว่าถ้าปริมเอาจริง  ทิ้งผม ไม่ดีกับผมขึ้นมา ผมจะทำยังไง....คุณเคยนั่งมองท้องฟ้าที่มันไร้ดาวไหม  ความรู้สึกตอนนั้นมันช่างอ้างว้าง โดดเดี่ยว  เหงา   ........................นั่นแหละคำตอบที่ผมมีให้กับตัวเอง.... จากคุณ : หลงรัก...ความรัก - [ 10 เม.ย. 47 06:38:22 A:203.151.206.81 X:172.17.28.144, 61.19.199.142 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เดี๋ยวคืนนี้มาต่อตอนจบ จากคุณ : หลงรัก...ความรัก - [ 10 เม.ย. 47 06:40:41 A:203.151.206.81 X:172.17.28.144, 61.19.199.142 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังไม่จบๆ งั้นลงชื่อก่อนแล้วกัน จากคุณ : ก้อนหิน - [ 10 เม.ย. 47 06:47:02 A:203.151.206.81 X:69.68.188.121 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อิม ... จากคุณ : scottie - [ 10 เม.ย. 47 15:56:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รออ่านจ้า จากคุณ : SuMo - [ 10 เม.ย. 47 16:22:39 A:203.151.206.82 X:unknown, 202.28.181.7 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รอก่อนอยากอ่านรวดเดียวจบอะ จากคุณ : ephi - [ 10 เม.ย. 47 18:29:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 นายกันย์อารมณ์แปรปรวนเหมือนกันนะ.... จากคุณ : กระวาน - [ 10 เม.ย. 47 21:48:29 A:203.151.206.81 X:62.134.116.149 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ทำ Link ให้ค่ะ UP DATE ต่างคนต่างรัก ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2748789/W2748789.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2751206/W2751206.html จากคุณ : Curious girl - [ 11 เม.ย. 47 08:35:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มารออ่านตอนจบค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 11 เม.ย. 47 11:24:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 รอมาสองคืนแล้วนะค่ะ แบบว่ากำลังมันสืเลยอ่ะค่ะ จากคุณ : Lady Marmalade (Lady Marmalade) - [ 11 เม.ย. 47 12:06:28 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สนุกจัง จากคุณ : gg - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 19:52:52 A:202.183.129.28 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 มารออ่านตอนจบเหมือนกันครับ จากคุณ : ทาร์ - [ วันเนา (14) 04:53:04 A:203.150.4.201 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาเร็วนะค่ะ รออยู่ จากคุณ : กกก - [ 27 ต.ค. 47 17:05:10 A:202.47.236.251 X: ]