@^0^@ เรื่องรักวันรับน้อง ตอนที่ 10 ความรักบทสุดท้าย @^0^@
ทำไม เพราะอะไร คำถามเหล่านี้ดูเหมือนเกาะติดแน่นฝังลึกในหัวใจของแป้ง แต่แม้ว่าจะเพียรถามตัวเองสักกี่ร้อยกี่พันครั้ง หากแป้งก็ไม่เคยได้รับคำตอบ ความสับสน หงุดหงิด ห่วงกังวล เสียใจ หลากหลายอารมณ์เหลือเกินที่ผสมปนเปกันอยู่
แล้วนี่จะทำยังไงดี มันจะเป็นอย่างนี้อีกนานเท่าไหร่ ทุกอย่างดูคลุมเครือ ทำใจสิ! ทำใจ เสียงแว่วๆ ดังออกมาจากข้างในใจ ลืมๆไปซะ ก็แค่คนๆเดียวเท่านั้น นี่หล่อนจะยอมให้คนๆเดียวมาหยุดเสียงหัวเราะ หยุดรอยยิ้มที่สดใส ยามกลางวันคนๆนี้จะบดบังแสงตะวัน แม้ยามกลางคืนเขาก็จะลบแสงจันทร์ กลบแสงดาว ให้โลกของหล่อนตกอยู่ในความมืดมนตลอดกาล หล่อนจะยอมหรือ ยอมได้หรือ
คิ้วสวยขมวดมุ่น ครุ่นคิดกับปัญหาของตัวเองเสียจนหลงลืมสิ่งรอบๆข้าง เท้าของชายหนุ่มที่กำลังก้าวเข้ามาหยุดชะงักอยู่กับที่ สายตาอ่อนโยน มีแววแห่งความเข้าใจส่งตรงไปยังหญิงสาวที่นั่งข้างๆโต๊ะตัวเล็ก บ่อยครั้งที่สายตาของหล่อนเหลือบมองโทรศัพท์บนโต๊ะ แล้วตามด้วยเสียงทอดถอนหายใจ
เขารู้จักกับผู้หญิงคนนี้เมื่อครั้งที่หล่อนเป็นเฟรชชี่ของมหาวิทยาลัยที่เขาเรียนอยู่ `น้องข้าเอง ชื่อแป้ง´ เขามองหน้าหญิงสาวคนที่ป้อง เพื่อนร่วมคณะของเขาแนะนำ ดวงตากลมโตฉายแววสดใส ยิ้มที่ส่งมาให้อีกเล่า ใช่ว่าไม่เคยเจอผู้หญิง ใช่ว่าไม่เคยชิดใกล้ผู้หญิง ทว่าใครเล่าทำให้ใจเขาเต้นรัว เร็วและแรงได้เช่นนี้ ไม่มี ไม่มีเลย
นับแต่วันนั้นเขาก็เฝ้าวนเวียนติดตามข่าวคราวของหล่อนอยู่เสมอ ไม่ต้องจากใครอื่นหรอกก็ไอ้ป้อง พี่ชายของหล่อนนั่นแหละ ความรักของเขาดั่งมดแดงแฝงพวงมะม่วง เฝ้ารัก เฝ้าถนอม แต่เขาได้แต่รอ รอ และรอ ไม่รู้เหมือนกันว่ารออะไร ความรู้สึกลึกซึ้งเกินน้องสาวของเพื่อนและเพื่อนของพี่ชาย ไม่เคยหลุดจากปากของเขาให้หญิงสาวได้รับรู้
แล้ววันที่เขารู้สึกเหมือนโลกถล่มทลายก็มาถึง ภาพหล่อนเดินเคียงคู่กับชายอีกคน รอยยิ้มหวานละมุนเหลือเกินในความรู้สึกเขาถูกส่งให้ชายที่เดินข้างๆ แววตาหวานซึ้งนั่นก็อีก เขาได้แต่อิจฉา ไม่เพียงแต่ตาที่ร้อน ใจก็ไม่ยิ่งหย่อน โมโห หงุดหงิดตัวเอง เขามัวแต่รอ รอ และรอ สุดท้ายก็สายเกินไป จะโทษใครได้ล่ะ หล่อน เจ้าหมอนั่น ฮึ! คงต้องได้แต่โทษตัวเองกระมัง
คิดอีกทีเขาก็ไม่แน่ใจนักหรอก หากเขาเดินหน้าจีบหล่อนแบบเต็มสตรีม เขาพอจะมีสิทธิ์ได้เดินข้างๆหล่อนไหม เจ้าหมอนั่นเขาก็คุ้นๆหน้าอยู่เหมือนกัน รู้สึกเคยเดินสวนกันหน้าตึกกิจกรรม เคยเจอกันในสนามรักบี้ แม้การแข่งรักบี้ครั้งสุดท้ายก่อนจะจบการศึกษา เขาก็ได้ทำสิ่งที่เขารู้สึกละอายใจ ไม่อยากแม้แต่จะนึกถึงมันอีก ในระหว่างการสกรัมในสนามรักบี้ เขาก็เผลอ ไม่สิ! ตั้งใจเชียวล่ะ กระแทกหมอนั่นซะสุดแรง
ก็เพียงอารมณ์ชั่ววูบ อยากแก้แค้น คนที่แย่งคนที่เขาเฝ้ารักเฝ้าถนอม แอบลอบชื่นชมอยู่ในใจ แล้วสุดท้ายเขาได้อะไรจากการเฝ้ารอ ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ เขารู้สึกดีนิดๆ รอยยิ้มเยาะผุดขึ้นในใจของเขา เมื่อเห็นร่างสูงของชายผู้เป็นศัตรูหัวใจถูกหามออกไปนอกสนาม แล้วความรู้สึกผิดเสียใจก็ตามมา เมื่อเห็นแวววิตกกังวลบนใบหน้าเรียวสวยนั้น
อาการร้อนใจเป็นทุกข์ราวกับเหตุการณ์นั้นมันเกิดแก่ตัวหล่อนเอง ยิ่งตอกย้ำความเสียใจให้เพิ่มพูนทับทวี ในขณะเดียวกันท่าทางเป็นห่วงเป็นใยของหล่อนที่มีต่อชายผู้นั้น ยิ่งทำให้หัวใจเขาปวดปร่าเหมือนจะแตกสลายไม่เป็นชิ้นดี จากนั้นมาเขาก็ได้แต่เฝ้าภาวนา สักวันเถอะ สักวัน เขาคงมีวันได้เคียงข้างหล่อน แล้ววันนั้นก็มาถึง โอกาสของเขากำลังจะมา
จากคุณ :
อุณากรรณ 
- [
10 เม.ย. 47 11:10:21
]
@^0^@ เรื่องรักวันรับน้อง ตอนที่ 10 ความรักบทสุดท้าย @^0^@
