ความคิดเห็นที่ 1 *** เเสงอุษาสว่างจับปลายฟ้า ดวงมตาฮรีพรายรัศมีรองเรือง ณ เบื้องบูรพา เหนือท้องมหาสมุทรสีครามระยิบยับสะท้อนบนยอดคลื่นซึ่งสาดซัดละอองฟองขาวสู่ฝั่งทรายเวิ้งเว้า ...เสียงจังหวะกลองศึกรัวเร่งเร้า..กราดเกรี้ยว ราวกับจักประชันกับเสียงคลื่นซัดกระทบโขดหินที่คำรามครางครืน.. เป็นสัญญาณว่า การยุทธนาการกำลังจักเริ่มขึ้น..ในอิกมิช้านี้.. ขบวนทัพเเห่งซุนดาตั้งทัพเรียงรายล้อมเกาะบูบัตฝั่งตะวันออก..องค์ซุนดารายาทรงประทับเด่นสง่าอยู่บนรถศึก..สายพระเนตรคมทอดกวาดไปทั่วขบวนพยุหพล ..ทิวธวัชสะบัดพริ้วอยู่บนยอดศาสตรา..กษัตริย์ชราทรงกุมด้ามกริชประจำองค์ให้กระชับมั่น..ก่อนที่จักทรงตรัสประกาศกร้าวอย่างเหิมหาญ “ทัพซุนดาจักรบจนกว่าจักมีชัย ” ทั้งที่ทรงตระหนักอยู่ในพระทัย..ว่าหากจัก เอาชนะเหนือมัชปาหิต ช่างยากเย็นเต็มทน..หากเเต่ผู้เป็นรายา มีหรือ จักยอมให้ผู้ใดดูหมิ่นศักดิ์ศรี..ด้วยการหลอกลวงอันน่าอัปยศ เสียงไพร่พลโห่ร้อง..รับพระบัญชาอย่างฮึกเหิม..ก่อนที่จักเดินทัพหน้าสู่กลางเกาะ..จุดมุ่งหมายเเห่งยุทธนาการ ชเลราชองครักษ์..ยืนเคียงข้างองค์รายาอย่างภาคภูมิ..เฉกเช่นทุกครั้งที่ได้ร่วมสมรภูมิยุทธการ..ปลายกริชยาวต้องเเดดยามอรุณเปล่งประกายวับวาว เฉกเดียวกับจิตใจอันเหิมหาญ..ผยองลำพอง ของผู้เป็นเจ้าของศาสตรา.. **** ลุล่วงสู่สายัณห์ยาม ดวงฮรีร่อนเร่ลงจักลาขอบฟ้า ผืนนภาล้วนฉาบฉายด้วยรัศมีเเสงเเสด..เปลวเเดดต้องยอดคลื่นพรายระยับ..วับวาม ..ราวกับคมอาวุธที่เกลื่อนกลาดเหนือหาดทรายเนียน..ซึ่งเเปรเปลี่ยนเป็นสมรภูมิเเห่งยุทธนาการ เม็ดกรวดเเก้วเเดงฉานชุ่มโชกด้วยหยาดโลหิต..หลายชีวิตได้ถูกสังเวยสู่เพลิงสงคราม ต่างทิ้งทอดร่างอันไร้วิญญาณ ดารดาษตามลานกว้างบนเนินทราย ธงธวัชเหนือราชรถศึกเเห่งซุนดา ล้มลิ่วลงคลุมเหนือซากศพที่กองเกลื่อน..ซ้อนทับก่ายเกยกันอย่างน่าอนาถ..กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเรียกหมู่เเร้งกาลงมาจับเกาะตามกิ่งไม้ คลื่นซัดฝั่งทรายพรายเเต่ฟองสีโลหิต.. จังหวะฆ้องกลองศึกรัวเร่งเร้า..หึกเหิม..ระคนกับเสียงฟาดฟันด้วยศาสตราวุธ ค่อยๆสงบลง เหลือเเต่เพียงเสียงร้องระงมด้วยความเจ็บปวดทรมาน..เเว่วดังปานคลื่นครางครืนคร่ำครวญ.. มหาสมุทร ฤาจักร้องรำพัน..โศกเศร้า..ต่อความปราชัยของซุนดานาคร.. **** “ทรงเเข็งพระทัยอีกนิดเถิด..พระเจ้าข้า” ร่างสูงในอาภรณ์ขาวขาดวิ่น..เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบโลหิตเป็นด่างดวง ..บ้างก็ปริ่มซึมอยู่ตามรอยเเผลฉกรรจ์..พยายามที่จักประคองวรองค์เเห่งซุนดารายาซึ่งสาวพระบาทไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ด้วยทรงทรมานกับรอยคมศาสตรา อันเเสนสาหัสทั้วทั้งพระวรกาย “ขอข้าพักตรงนี้เถิด ชเล” บุรุษหนุ่มค่อยๆวางพระองค์ลงบนพื้นหญ้าใกล้เเนวป่าสูง เมื่อกษัตริย์ชราได้เอนองค์ลงพักผ่อนพระวรกายอันบอบช้ำ..ดวงเนตรอ่อนล้าจึงใกล้จักหรี่ปิดลงพร้อมกับจังหวะการทอดถอนพระทัยเเผ่วโผย “ชเล ” ผู้เป็นราชองครักษ์ค่อยๆค้อมเกล้าเตรียมรับพระบัญชา..พยายามฝืนกายเเละน้ำเสียงให้เป็นปกติ.. “รับสั่งมาเถิดพระเจ้าข้า..” “ทัพซุนดาพ่ายเเพ้เเล้วใช่หรือไม่ ” เมื่อ มิมีเสียงทูลตอบจากชเลราชองครักษ์ องค์รายาผู้ชราจึงทรงเเย้มรอยสรวลเศร้า ..ด้วยทรงรู้ถึงความพินาศย่อยยับในกองทัพของพระองค์ “ข้ารู้ว่า ซุนดาปราชัยในครั้งนี้..เเต่ก็ยังดีเสียกว่า..จักให้ข้ามีชีวิตอยู่ทนดูบ้านเมืองของตนต้องตกไปเป็นข้าของมัชปาหิต..หากจักต้องตาย..ก็มิคิดเสียดาย” พระโอษฐ์เเห้งผาก เปรอะคราบลิ่มเลือด ซึ่งเลอะหลั่งยาวไปจนถึงพระศอ..ค่อย ๆเเย้มตรัสกระซิบแผ่ว “จงนำเเหวนนี้ไปให้มณีดารยา..บอกนาง ว่าข้าเเละกองทัพซุนดาจักรอเจ้า อยู่ที่สุดขอบเเห่งมหาฃสมุทรเบื้องโพ้นนั้น..” ดวงเนตรเเห่งกษัตริย์ชราล่องลอยราวกับทรงตกอยู่ในภวังค์ ทรงวางพระธำมรงค์ทองประดับเม็ดมณีสีครามที่เปียกชุ่มไปด้วยโลหิต..ลงบนฝ่ามือเรียวของชเลราชองครักษ์ .. ก่อนที่พระชนม์จักหลุดลอยออกไปจากพระวรกาย.. บุรุษหนุ่มน้อมเกล้าลงกราบเเทบพระบาท..อย่างสง่างามเพื่อส่งเสด็จ องค์รายาขึ้นสู่สรวงสวรรค์ ..ชเลซุกหน้าลงบนพระอุระ ก่อนที่จักคร่ำครวญร่ำไห้ปานประหนึ่งหัวใจของตนจักขาดรานรอน ปล่อยให้หยาดน้ำใสที่ปลายตาปนคราบเลือดบนใบหน้า..ร่วงลงมาเป็นหยดสีเเดงเปื้อนพระภูษาทรงสีขาวซึ่งถูกย้อมจนกลายเป็นรอยเเดงด่างดวง.. .สิ้นองค์รายา..เเล้วซุนดานาครจักอยู่ได้อย่างใด.. “ทูลลาพระเจ้าข้า” บุรุษหนุ่มค่อยๆยันร่างที่บาดเจ็บสาหัส..ผุดลุกขึ้น..พลางใช้ฝ่ามือเรียวปิดพระเนตรที่เบิกค้างให้หลับคล้ายกับกำลังทรงบรรทมเข้าสู่นิทรารมย์อันนิรันดร์.. เเล้วร่างสูงจึงค่อยพยุงกายเดินซัดเซไปตามทางที่ขึ้นสู่เนินเขา ในมือยังคงกำเเหวนมณีสีครามไว้เเน่น เพื่อนำไปถวายเเด่องค์ปูตรีที่ประทับอยู่ในถ้ำเชิงชะง่อนผาสูงนั้น.. มิว่าอย่างไร..ข้าก็จักต้องกลับมาหาพระองค์เเน่นอน.. ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑ ลำเเสงล้มสาดลอดเข้ามาในโพรงซึ่งเป็นรอยเเตกของหินบนเพดานคูหา..ปลุกให้วรองค์บางที่สลบไสลอยู่บนพื้นใกล้กองไฟที่มอดดับ ดวงเนตรรีเรียวค่อยๆขยับเผยอขึ้นมาก่อนที่จักพยายามหยัดยันองค์ลุกขึ้นมาประทับบนเเท่นหินอย่างอ่อนล้า.. วงพักตร์เค้าคมเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นดิน..เเหงนเงยขึ้นทอดพระเนตรท้องฟ้ายามสายัณห์..ผ่านโพรงบนเพดานสูง.. ป่านนี้เสด็จพ่อจักทรงเป็นอย่างใดบ้าง.. ในพระทัยเริ่มร้อนรนกระวนกระวาย วรองค์ระหงเสด็จออกไปยังปากถ้ำทอดสายพระเนตรมองออกไปด้านนอก..ซึ่งจักทรงมองเห็นเเต่เพียงยอดบุกิตโอบล้อมด้วยหมู่ไม้สูงสล้าง..ครั้นจักผินพระพักตร์ไปอีกทางหนึ่ง ..ก็จักมีเเต่ห้วงมหาสมุทรกว้างใหญ่กับเวิ้งฟ้าสีเเสดยามสายัณห์.. องค์ปูตรีมณีดารยา ทรงปราถนาจักเสด็จลงไปพบพระพักตร์เเห่งองค์พระบิดายิ่งนัก หากเเต่จนหทัยด้วยมิรู้ว่าจักเสด็จลงไปทางทิศใด..เบื้องล่างมีเเต่ป่าสูงรกครึ้มซึ่ง ยากที่นักจักทรงหาหนทางออกไปได้.. เฉกนี้..วรองค์บางจึงได้เเต่ทรงรอคอยอยู่ภายในถ้ำอย่างกระสับกระส่าย..ประทับอยู่บนเเท่นหิน คอยหา เมื่อใด ชเลผู้เป็นราชองครักษ์จักเดินทางขึ้นมาหาพระองค์ตามสัญญา เนิ่นนานนัก จนกระทั่งดวงรวีลับหายไปจากผืนฟ้า ม่านราตรีเริ่มโรยตัวคลุมตั้งเเต่ยอดบุกิตเเละเเผ่ขยายไปจนทั่วทั้งเเนวป่าใหญ่ .. จันทร์นวลเย็นพรายเเสงเงินยวงขึ้นเเทนที่ พร้อมด้วย ดาริกาเปล่งประกายวิบวับ.. ลมเย็นยะเยียบ..พัดพริ้ว ต้องวรองค์บางซึ่งประทับโดยกอดพระชงฆ์ไว้เเนบเเน่น ..ในพระศอเริ่มเเห้งผาก..ทรงกวาดพระเนตรตามหลุมบ่อบนพื้นที่มีน้ำขุ่นขังนองอยู่ข้างใน..จึงทรงขยับองค์เข้าไปใกล้เพื่อวักน้ำขึ้นมาเสวย..เพื่อให้พอบรรเทาความกระหาย เเม้ได้เพียงสักเล็กน้อยนัก ก็ยังดี.. องค์ปูตรีทรงนำพระหัตถ์วักเอาน้ำขึ้นมาล้างพระพักตร์ เเละตามพระวรกายที่เปื้อนไปด้วยฝุ่นดิน..จนภูษาทรงนวลกลายเป็นสีหมอง..ตามชายผ้าฉีกขาดเป็นรอยริ้วด้วยเกี่ยวกับคมหนามตามรายทาง วรองค์อรชรเอนองค์อิงกับก้อนหินริมผนัง ทอดสายตาออกไปนอกปากถ้ำอย่างเลื่อนลอย..ท่ามกลางความมืดในคูหา ที่เริ่มอับทึบขึ้นจนทรงอึดอัดพระทัย.. ..ไยจึงมิมา หรือ จักเกิดเหตุอันใดขึ้นกับชเล.. ชั่วครู่ องค์ปูตรี..ทรงได้ยินเสียงฝีเท้าลากสวบสาบมาจากด้านนอกคูหา..คล้ายกับเจ้าของร่างนั้น เดินซัดเซเปะปะไปตามทางที่เเคบเเละสูงชัน ..วรองค์บางรีบเสด็จไปยังด้านหน้าของคูหาด้วยความยินดียิ่ง..เมื่อพบว่าร่างสูงในเงาตะคุ่มนั้นคือ ชเลราชองค์รักษ์ที่ทรงรอคอย “ไยเจ้ามาช้านัก” สุรเสียงใสตรัสพ้อโดยไวทันที่เสด็จเข้าไปใกล้ประชิดบุรุษร่างสูง..ฉับพลันร่างนั้นก็ล้มทรุดลงเเทบพระบาท..กลิ่นคาวเลือดโชยคละคลุ้ง..ทำให้องค์ปูตรีตระหนกพระทัยยิ่งนัก “เจ้าเป็นอันใดไปชเล..” วรองค์บางฉุดร่างนั้นขึ้นมาประคองไว้เเนบองค์ ค่อยๆสาวพระบาทพาผู้บาดเจ็บสาหัสไปวางนอนลงบนเเท่นหิน..หากเเต่ในเเสงสลัวรางของจันทรา..ใบหน้าเค้าคมเข้มกำลังเเย้มยิ้มอย่างปรีติ.. “ข้ากลับมาตามสัญญาเเล้วพระเจ้าข้า..” หัตถ์น้อยเเตะลงบนบาดเเผลใหญ่เหนือเเผ่นอกกว้าง..ทรงสัมผัสได้ถึงความเหนียวของลิ่มเลือดที่กำลังปริ่มอยู่บนรอยกรีดนั้น..เเละอีกหลายแผลทั่วทั้งกายของบุรุษหนุ่ม “ชเล เสด็จพ่อทรงเป็นอย่างไรบ้าง..เจ้าตอบข้ามาตามจริงเถิด” วรองค์บางทรงฉีกชายพระภูษาบางเพื่อซับเลือดบนบาดแผล..พลางตรัสถามรัวเร่ง.. “ซุนดา เเพ้สงครามในครั้งนี้.. ส่วนองค์รายา ก็ทรงสิ้นพระชนม์ไปแล้วที่ชายป่าใหญ่.พระเจ้าข้า.” ชเลทอดลมหายใจเนิบนานด้วยความอ่อนระโหย..ในขณะที่องค์ปูตรีมณีดารยาทรงนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ มิช้าจึงมีธารน้ำใสไหลออกมาจนท่วมปลายเนตรก่อนที่จักทรงซบพระพักตร์ลงบนพระหัตถ์กรรเเสงไห้คร่ำครวญจนพระวรกายสั่นเทาไปทั้งองค์.. “องค์รายาทรงฝากพระธำมรงค์วงนี้ให้พระองค์ เเล้วรับสั่งว่าจักทรงรอพระองค์พร้อมกับกองทัพซุนดา..ที่สุดขอบมหาสมุทร..อันไกลโพ้นนั้น..” ริมฝีปากได้รูปนั้นขยับช้าๆ..เพียงกระซิบเเผ่วโผย..องค์ปูตรีมณีดารยาซึ่งยังทรงสะอื้นไห้พลางทรงพยายามที่จักพับภูษาเป็นริ้วเพื่อพันซับเลือดที่ปริ่มซึมบนรอยเเผลฉกรรจ์ เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของผู้ที่นอนนิ่งอยู่บนเเท่นหิน..ซึ่งกำลังวางเเหวนมณีสีครามที่เปื้อนโลหิตไว้ข้างตัว..รอให้หัตถ์บางมารับไปดูต่างพระพักตร์พระบิดา “เจ้าบาดเจ็บสาหัสนัก..ชเล ” บุรุษใบหน้าเค้าคม..เเย้มยิ้มบางประหนึ่งมิได้รู้สึกเจ็บปวดเเต่อย่างใด..พลางทอดตาเเลขึ้นสู่เบื้องบน นอกโพรงหินผุกร่อน..ผืน นภาประดับดาวระยิบระยับพร่างพราย..งดงามราวกับดวงตาเเห่งสรวงสวรรค์.. “ทรงทอดพระเนตรบนนั้นเถิด โน่นนั่น หมู่ดาวกลาดเกลื่อนเต็มท้องฟ้า..เเม้มากมายก็จริง เเต่ช่างอยู่สูงเกินกว่า..ที่ข้า จักสาวสอยลงมาได้” คนเจ็บเพ้อรำพัน..ด้วยเสียงเเผ่วเบาปานกระซิบ.. “เจ้าชอบดวงใด ” สุรเสียงนุ่มตรัสเอ่ยถาม..ขณะ ทอดสายเนตรตาม..เสี้ยวศศิสาดลำเเสงเงินยวงลงมาสู่ภายในคูหา..ทำให้ทรงเห็นใบหน้าเค้าคมคายซึ่งบัดนี้ ซีดเผือดลงไปถนัดตา.. ทุกคราที่ข้าเเหงนเงยขึ้นไปบนนั้น ข้าก็นึกปราถนาเเต่เพียงดวงเดียว..” ชเลค่อยๆชี้มือสู่เบื้องฟ้า..เเล้วไล่ผ่านไปตามดวงดาวเเต่ ละดวง..จนสุดท้ายไปหยุดลงตรงพระพักตร์เเห่งองค์ปูตรีมณีดารยา.. “ดวงนั้น คือ..มณีดารยา” **** (มีต่อ) จากคุณ : อชันฏา - [ 11 เม.ย. 47 23:32:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทั่วทั้งคูหาเงียบสงัดไปชั่วครู่..มีเพียงเสียงครางครืนของคลื่นกระทบฝั่งเคล้ากับเสียงหรีดเรไรระงมป่า..ถึงกระนั้นวรองค์บางก็ยังมิได้ตรัสตอบความใด.. เหมือนมิได้ทรงปฏิเสธ..เเต่ก็มิใช่ทรงยอมรับ “ทรงอภัยให้ข้าด้วยเถิด..ข้ารู้ ว่ามิควรคิดจักเช่นนั้นกับพระองค์..เเต่ ก็มิสามารถจักหยุดยั้งเอาไว้ได้ ข้าก็ปราถนาจักทูลให้พระองค์ทรงทราบ ..มิได้หมายจักให้ทรงมีพระทัยสิเน่หาด้วยข้า.. เเค่ได้กล่าว เพียงเท่านี้..ข้าก็พอใจนักเเล้ว” ใจข้าตระหนักดี ว่าดวงดารา เเม้จักเเลละม้ายอยู่ชิดใกล้กับเเผ่นผิวท้องทะเล..เเต่ความจริงเเล้วนั้น ทั้งสองอยู่ห่างกันเเสนไกล.. “ตลอดชั่วราตรีนี้ จักทรงประทานพระหัตถ์ให้ข้าสัมผัสได้หรือไม่..” “ไยจักมิได้ ” วรองค์บางทรงยื่นพระหัตถ์น้อย ค่อยบรรจงวางลงบนหลังฝ่ามือเรียว ประหนึ่งจักปลอบประโลมใจของผู้เป็นราชองครักษ์ ..ใบหน้าเค้าคมเเย้มริมฝีปากยิ้มอย่างอิ่มสุขพลางวางฝ่าพระหัตถ์ลงเเนบเหนือ เนินอกเบื้องซ้าย.. “ข้าคงทำหน้าที่ราชองครักษ์บกพร่อง ทำให้พระองค์ต้องทรงลำบากเช่นนี้” “ช่างเถิด..ไม่ว่าสิ่งไรมันจักเกิด มันก็ย่อมอุบัติขึ้นโดยมิมีผู้ใดสามารถหลีกเลี่ยง..เเต่ เจ้าก็ได้กระทำหน้าที่โดยสมบูรณ์เต็มความสามารถเเล้ว จักโทษเจ้าก็คงมิได้” ชเลทอดสายตาเเหงนเงยขึ้นไปเบื้องบน ดวงตาคู่คมเคว้งคว้าง ล่องลอยราวกับหมู่เมฆบนฟ้า..ก่อนที่จักทอดถอนลมหายใจยาวเเผ่วโผย “ทรงรู้บ้างหรือไม่ ตลอดเวลาที่ข้ารับใช้ใต้เบื้องบาทเฉกราชองครักษ์..บางคราข้าอาจกระทำเกินไปกว่าหน้าที่ของผู้ที่คอยถวายการดูเเลรับใช้พระองค์ ..ซึ่งอาจทำให้ทรงกริ้วเเละรำคาญพระทัยบ้าง..ด้วยเพราะข้ารักพระองค์..มากเท่าที่บุรุษสามัญคนหนึ่ง พึงจักรักสตรีผู้เป็นนางเดียวในดวงใจนั้นได้. .เเม้จักรู้ว่านางมิมีวันจักยอมรับซึ่งรักนั้นก็ตาม” “ข้าขออภัย หากข้ารู้ข้าจักมิทำเช่นนั้น ให้เจ้าต้องเจ็บปวด” องค์ปูตรีตรัสเอ่ยเพียงประโยคสั้น หากเเต่ในสุรเสียงเเสดงความเสียพระทัยอยู่มิน้อย ด้วยทรงมิเคยล่วงรู้ถึงความในใจของบุรุษผู้รับใช้ใกล้ชิดพระองค์มาก่อน..จึงมิได้ระวังองค์ “ทรงอย่าตรัสเช่นนั้น..ข้ามิได้กล่าวโทษพระองค์เเม้เเต่สักน้อย ” ผู้ทูลเอ่ยด้วยน้ำเสียงพร่า..เเสงสลัวทอดลงมาจากโพรงด้านบนจับลงบนร่างสูงที่เต็มไปด้วยเเผลฉกรรจ์ ชเล พยายามนำสิ่งหนึ่งออกมาจากผ้าไหมชายพก..ก่อนที่จักเเบออกให้ต้องเเสงจันทร์ “ดอกปาหนันเเต่งมวยพระเกษา ทรงทำหลุดหล่นไว้ตอนเสด็จเข้าพลับพลาราชพิธี  บังเอิญข้าเก็บไว้ได้” บุรุษหนุ่มใช้นิ้วสัมผัสปลายกลีบอย่างทนุถนอมเเม้ว่า ทั่วทั้งดอกบุหงาขาวบอบบางจักมีเเต่รอยช้ำ เเละก้านเขียวเริ่มจักกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนมิงามดังยามเเรกเเย้ม “ข้าขอถวายคืน ” ฝ่ามือเรียวบรรจงปักก้านบุหงาขาวลงบนมวยพระเกษาที่หลุดรุ่ยร่ายเเห่งองค์ปูตรี ก่อนที่จักพยายามขยับใบหน้าให้เข้ามาใกล้พระกรรณ.. ครานั้น วงพระพักตร์พลันผ่าวร้อน ด้วยลมหายใจเเผ่วของผู้เป็นราชองครักษ์ต้องปลายปรางนวลระเรื่อ..เพียงชั่วครู่บุรุษหนุ่มจึ่งกระซิบทูลความ “ ข้าจักรักเเละระลึกถึงพระองค์ตลอดไป..” ชเลทูลพลางเเย้มยิ้มปรีติ ดวงตาคู่คมเเฝงรอยอาลัยฉาบฉายอยู่ในเเววตา..ก่อนที่จักเริ่มหรี่ปิดลงเเล้วจึงทิ้งกายนอนหงายราบดุจเดิมอย่างอ่อนล้า.. “ชเล เจ้าเป็นอันใดไป” สุรเสียงใสตรัสถามรัวเร่ง หัตถ์น้อยรีบเขย่าต้นเเขนของผู้เป็นราชองครักษ์โดยไว “ข้ารู้สึกว่า ตัวเบาราวกับกำลังจักลอยได้ดั่งนุ่น..ขณะเดียวกัน ข้าก็เหนื่อยนัก..เกินกว่าที่จักลืมตาขึ้นมาได้..” “ถ้า เช่นนั้น เจ้าก็หลับให้สบายเถิด..ข้าจักมิกวนใจเจ้า” หัตถ์บางค่อยเลื่อนออกจากการเกาะกุม..หากเเต่อีกฝ่ายยังคงพยายามยื้อรั้งไว้ใต้ฝ่ามือเย็นยะเยียบ “ชั่วราตรีเดียว ขอเเค่ข้าได้อยู่ใกล้ชิดพระองค์เช่นนี้..ก็เพียงพอเเล้ว” สิ้นเสียงรำพึงเเผ่วโผยจากริมฝีปากเเห้งผาก..ทุกอย่างก็พลันสงบลง..บนใบหน้าเค้าคมประดับรอยเเย้มอย่างอิ่มสุขคล้ายกับกำลังเข้าสู่ห้วงนิทราอันยาวนาน.. “รอให้เจ้าตื่นก่อนเถิด เเล้วข้าจักบอก..ว่าข้าก็พึ่งจักเริ่มรักเจ้า เช่นกัน” หัตถ์น้อยข้างที่พ้นจากการเกาะกุม..ลูบลงบนเรือนผมสยายยุ่งของบุรุษหนุ่มอย่างทนุถนอม..รอวันพรุ่งเถิด..ข้าจักสางผมรวบเกล้าใหม่ เเละจักมิทำสิ่งใดให้เจ้าต้องเจ็บปวดใจอีก..ข้าสัญญา.. ไย ราตรีนี้ช่างยาวนานยิ่งนัก ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑ “ไยจึ่งหานางมิพบ พวกเจ้าหาทั่วเเล้วหรือ” องค์ราชัสนครตรัสตวาดเเก่พลทหารเมื่อทรงบัญชาเเล้ว ทรงมิได้ดั่งพระทัย เพียงสตรีบอบบางนางเดียวบนเกาะเเห่งนี้ ส่งกำลังกว่าจำนวนร้อยเเล้วยังคงควานหามิพบ.. “พวกข้าหาดูจนทั่วเเล้ว ก็มิพบเเม้เเต่พระศพ พระเจ้าข้า” ผู้รับบัญชากราบทูลด้วยน้ำเสียงหวั่นหวาด พยายามมิสบสายเนตรกร้าวที่ทอดลงมาอย่างกริ้ว “เเล้วนางจักไปอยู่ที่ใดได้นอกจากบนเกาะน้อยเเห่งนี้ หรือ เจ้าคิดว่านางจักว่ายน้ำหนีกลับซุนดาไปแล้วหรือไร” องค์เยาวรายาตรัสอย่างมิพอพระทัย..พระสุรเสียงดังนั้น..ทำให้มหามาปตีห์ผู้ชราที่คอยอยู่ด้านนอกต้องรีบมาเข้าเฝ้าโดยไว “เกิดอันใดขึ้นพระเจ้าข้า ” “ข้าสั่งให้พวกมันไปตามหา มณีดารยา เเค่สตรีเพียงคนเดียว ก็ยังหากันมิพบ” มหาเสนาบดีชรา..เดินเข้ามาใกล้วรองค์โปร่งบางพลางหัวเราะเบาๆในลำคอ “เเค่สตรีเพียงนางเดียว..ถึงกับทำให้ทรงกริ้วเชียวหรือ” “ข้าใคร่ได้มาเป็นชายา นางดงามต้องใจข้านัก” องค์ราชัสนครตรัสพลางทรุดองค์ลงบนพระเเท่นอย่างกระวนกระวายพระทัย ด้วยเสียดายในองค์ปูตรีเเห่งซุนดา “ก็มิเห็นจักยากเย็น..รอพรุ่งนี้ก็ค่อยกระจายกำลังออกค้นหาทั้งกองทัพก็ยังได้..” “มิรู้ว่านางไปซ่อนอยู่ที่ใด..มีเเต่ป่าเขา กับ ทะเล..” คชา มดา ส่ายหน้าน้อยๆอย่างนึกขันในพระทัยรุ่มร้อนขององค์มัชปาหิตรายา ก่อนที่จักเอ่ยทูลเบาปานกระซิบเมื่อ สาวเท้าเข้ามาใกล้องค์ “พระศพของซุนดารยา..อยู่ใกล้เเนวป่าทางตะวันออก..จากเท่าที่ข้าพบ..มีรอยเลือดหยดเป็นทางยาวบ้างก็ติดอยู่ตามใบไม้ ..น่าจักเป็นของราชองครักษ์ซึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสผู้นั้น..มิเเน่ว่า รอยนั้นอาจจักทำให้ทรงพบที่หลบซ่อนขององค์ปูตรีรายาก็เป็นได้..” พระพักตร์เเห่งเยาวรายาเริ่มเเช่มชื่นเมื่อทรงฟังคำทูลเเนะของมหาเสนาบดี จึ่งทรงรีบสั่งบัญชาการเเก่พลทหารเบื้องพระพักตร์โดยพลัน “วันพรุ่ง..จงเตรียมกำลังทหารให้พร้อมเพื่อเดินทางไปยังฝั่งตะวันออกของบูบัต..จงจำไว้..เเม้ต้องพลิกเเผ่นดิน ..ก็จักต้องหานางให้พบ” ๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒– (มีต่อค่า..อีกนิด) จากคุณ : อชันฏา - [ 11 เม.ย. 47 23:35:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 *** เมื่อลำเเสงอรุณอ่อนเริ่มสาดส่องเข้ามายังโพรงเพดานของถ้ำคูหา วงพักตร์ที่ซุกซบพระพักตร์ลงบนเเท่นหินก็จึงค่อยเเหงนเงยขึ้นมองสู่เบื้องบน ท้องฟ้าใกล้ยามใกล้สาง ที่ปลายด้านบูรพาทิศปรากฏรัศมีทองรองเรือง..เสี้ยวจันทร์ยังคงค้างประดับฟ้า ..เเต่อีกมิช้าก็คงจักลอยเลื่อนหายไปในหมู่เมฆาขาว เพื่อหลีกทางให้ดวงฮรีเด่นสว่างกลางนภา.. “ชเล ตื่นเถิด..” องค์ปูตรีขยับองค์ เขย่าต้นเเขนปลุกผู้ที่นอนเหยียดยาวให้ตื่นขึ้นจากการหลับไหล..ทว่าเเม้จักทรงพยายามสักกี่ครั้งก็มิมีทีท่าว่าร่างสูงนั้น..จักฟื้นคืนมาดังเดิม “เจ้าได้ยินข้าหรือไม่..ข้าบอกให้เจ้าตื่น..บัดเดี๋ยวนี้” ครานี้..พระทัยของพระองค์เริ่มหวาดไหว ทรงเกรงกลัวเหลือเกิน.ถ้า.หากบุรุษที่นอนนิ่งอยู่บนเเท่นหินมิตื่นขึ้นมา..จักทรงทำเช่นไรต่อไป มิจริง..ชเลต้องมิเป็นอันใดไป วรองค์บางรวบรวมความกล้าในพระทัย ยื่นปลายดรรชนีเรียวเเตะลงบนปลายช่องนาสาของผู้เป็นราชองครักษ์ ทรงภาวนา ขอให้มีลมหายใจเเผ่วโผยเเม้เพียงสักนิด.. เเต่ทว่า..ปลายช่องนาสานั้นนิ่งสงบ..ดุจดั่งว่า..ดวงชีวาของชเลได้ดับสิ้นลงเเล้ว “เจ้าจักทิ้งข้าไว้เช่นนี้ได้อย่างไร เเล้วข้าจักอยู่อย่างไรเล่าเมื่อมิมีเสด็จพ่อ..มิมีเจ้า” องค์ปูตรีมณีดารยาซบพระพักตร์ลงบนเนินอกที่เย็นเยียบ..กรรเเสงไห้คร่ำครวญ ประหนึ่งพระทัยของพระองค์เเหลกสลายลงไป ณ เพลานั้น.. “ ข้าก็รักเจ้าเช่นกัน..ชเล ไยเจ้าจึงมิยอมรอข้า” องค์ปูตรี ทรงประทับอยู่เช่นนั้นเเม้เวลาจักผันผ่านไปเนินนาน เเม้หยาดธารใสที่ปลายเนตรจักหยุดร่วงลงอาบปลายปราง วรองค์บางก็ยังคงตรัสเช่นนั้นอยู่ซ้ำเเล้วซ้ำเล่า ราวกับว่าคำตรัสกระซิบของพระองค์จักสามารถเรียกเอาชีวิตของบุรุษที่ทรงรักคืนมา ..พระหัตถ์น้อยลูบเรือนผมที่สยายยุ่งอย่างอาลัยอาวรณ์..ก่อนที่จักสัมผัสใบหน้าเค้าคมที่เเลคล้ายยังคงหลับใหลในห้วงฝันอันยาวนาน.. .ไยหทัยข้า จึ่งจักมารู้รัก เมื่อสายไป เสียงกรรเเสงสะอื้นรำพันของพระองค์ยุติเเล้ว วรองค์บางระหงขยับร่างสูงที่นอนเหยียดยาวให้เรียบร้อย..ทรงวางฝ่ามือเรียวให้ซ้อนทับกันเหนืออกกว้าง..เฉกเดียวผู้กล้าที่สิ้นชีพในยุทธนาการอย่างองอาจ..เหิมหาญ.. เเล้วดอกปาหนันขาวที่ปักบนมวยผมจึ่งถูกบรรจงวาง..ไว้ตรงเหนือเนินอกเบื้องซ้าย..ของบุรุษผู้เป็นที่รักเเห่งพระองค์ .เจ้าจักได้ยินคำพร่ำรำพันรักของข้าบ้างหรือไม่..ชเล องค์ปูตรีมณีดารยาทรุดองค์อยู่ ณ ริมปากถ้ำคูหา ทอดสายพระเนตรล่องลอยไป ณ ที่ไกลเเสนไกล ซึ่งมีเเต่เพียงเวิ้งฟ้า ขุนเขา ทอดตัวยาวเหนือท้องมหาสมุทรสีคราม “เสด็จพ่อ..ทรงอยู่ที่ใด..ข้าทุกข์ทรมานใจยิ่งนัก” ทรงทอดองค์เลื่อนลอยอยู่เพียงชั่วครู่ เเละพลันสะดุ้งองค์เมื่อได้ยินเสียงขบวนทัพใหญ่เคลื่อนเช้ามาใกล้ชะง่อนภูผาที่ทรงประทับนิ่งอยู่ ณ เพลานั้น ...หรือจักเป็นทัพของมัชปาหิต.. วงพักตร์เค้าคมชะโงกลงไปเบื้องล่าง มิไกลกันทรงเห็นขบวนทัพใหญ่ซึ่งองค์ราชัสนครเป็นผู้นำทัพ เสียงสั่งการร้องตะโกนวุ่นวายสับสนพอให้ทรงจับใจความได้ว่า ..จุดมุ่งหมายของการเดินทัพครานี้คือการค้นหาพระองค์ให้พบ.. รอยสรวลกระหยิ่มประดับบนปลายปราง วรองค์อรชรผุดลุกขึ้นไปด้านในของถ้ำคูหา..ทรงคว้าเอากริชด้ามสั้นในห่อผ้าสีทองมากุมกระชับไว้ในหัตถ์..พลางตรัสกระซิบกับผู้ที่นอนเหยียดยาวด้วยสุรเสียงอ่อนโยน เเผ่วเบา ประหนึ่งเกรงว่าผู้ที่หลับใหลจักตื่นขึ้นมาในบัดดล “รอข้าด้วย ..ประเดี๋ยวข้าก็จักตามไปพบเจ้าเเล้ว ชเล” ครั้นตรัสจบองค์ปูตรีก็เร่งสาวพระบาท..ออกไปยังนอกปากถ้ำ ทรงพยายามป่ายปีนไปตามโขดเงื้อมหินสูงสลับซับซ้อน..จนลุถึงยอดภูผาเเล้วจึ่งตรัสตะโกนด้วยเสียงอันดัง.. “ราชัสนคร..ข้าอยู่นี่เเล้ว” สุรเสียงนั้นระคนกับสรวลระรี่ ละม้ายเยาะเย้ยหยันในความเขลาขององค์มัชปาหิตรายา ซึ่งทอดพระเนตรมายังพระองค์ตามสุรเสียงใสขึ้นมาบนยอดภูผาสูง..ด้วยความตระหนกพระทัย “จงไปนำนางลงมา ยังที่นี่บัดเดี๋ยวนี้” ทรงรับสั่งรัวเร่งเเก่บรรดาทหารในกองทัพ..พลางทรงชี้พระดรรชนีขึ้นไปยังยอดชะง่อนผา.. “ข้าคือ มณีดารยา ปูตรีรายาเเห่งซุนดา หรือจักยอมให้พวกเจ้าเหยียบย่ำรังเเกได้ตามใจ..อย่าหมายเลยราชัสนคร..ว่าเจ้าจักได้ครอบครองทั้งร่างเเละวิญญาณของข้า..” องค์ปูตรีรายาเเย้มสรวลเหยียดหยัน..พลางทอดพระเนตร ทหารมัชปาหิตต่างกำลังป่ายปีนขึ้นมาตามโขดหินเพื่อที่จักนำพระองค์ลงไปถวายองค์รายา ..ก่อนที่จักทรงถอยพระบาทไปยังด้านหลังซึ่งเป็นเหลี่ยมปลายของยอดผา..โดยเบื้องล่างคือท้องทะเลลึกสีครามเข้ม.. “จงดู ราชัสนคร..ว่าปูตรีเเห่งซุนดา จักมิยอมพ่ายเเพ้เเก่เจ้า..” ขาดคำตรัส..ทรงชูกริชด้ามสั้นขึ้นเหนือพระเศียร..รำลึกถึงคำตรัสขององค์พระบิดา จงอยู่อย่างรายา..เเละสิ้นชีวาเฉกกษัตริย์ “ข้าน้อมรับพระบัญชาเพคะ” ทรงตรัสพึมพัม ก่อนที่หัตถ์น้อยจะจ้วงเเทงลง ณ กลางอุทร วรองค์บางกระตุกเพียงครู่หนึ่งก่อนที่จักร่วงลิ่วลงสู่ท้องมหาสมุทรเบื้องล่าง.. ราวกับบุหงาปาหนัน ยามต้องพายุกรรโชก ร่วงลิ่วปลิดปลิวจากช่อ หมุนเคว้งคว้าง ฉะนั้น.. “พวกเจ้ามัวช้าอยู่ไย จงรีบไปงมหานาง” องค์เยาวรายาตรัสบัญชาด้วยสุรเสียงตื่นตระหนก ด้วยมิทรงคาดว่า ปูตรีเเห่งซุนดา จักหาญกล้า ท้าทายอำนาจพระองค์เยี่ยงนี้ “หยุดก่อนเถิดรายา ข้าว่า ทรงปล่อยให้องค์ปูตรีทรงกระทำตามที่ทรงได้ปราถนาเถิด” มหาเสนาบดีผู้ชราทอดสายตาสู่ผิวน้ำสีคราม..ที่เหลือเพียงละอองน้ำผุดพรายเป็นฟองขาว..วรองค์บาง ป่านนี้ คงดิ่งลึกลงไปใต้ห้วงมหาสมุทร.. ดวงดาราเเห่งซุนดา เสด็จสู่ท้องทะเล..เฉกเดียวกับดาราน้อยที่อับเเสง ลิ่วหล่นลงจากปลายฟ้า.. “ข้อขออภัย ในสิ่งที่ข้าได้กระทำล่วงเกินพระองค์เเละซุนดารายา  ซึ่งล้วนเป็นไปเพื่อความมั่นคงเเห่งดินเเดนมัชปาหิต ..ทรงรักซุนดาเช่นไร ข้าย่อมเข้าใจดี..เพราะข้าก็ภักดีต่อบัลลังก์มัชปาหิตไม่ยิ่งหย่อนไปกว่านั้น เช่นกัน” มหาเสนาบดีผู้ชรา ค่อยๆทรุดกายลงก้มเกล้าจรดหน้าผากเเนบกับพื้นดิน..เพื่อเเสดงความเคารพอย่างสูงยิ่งต่อดวงพระวิญญาณเเห่งองค์มณีดารยา.. “น้อมส่งเสด็จสู่สวรรค์” **** (มีต่อ..อีกนิดเดียวจริงๆน้าาาา) จากคุณ : อชันฏา - [ 11 เม.ย. 47 23:40:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓ “ มณีดารยา ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นเเผ่วเบา ราวกับมาจากที่ใด ณ ที่หนึ่งซึ่งไกลออกไปลิบลับ..ทำให้วรองค์บางเริ่มรู้สึกองค์ราวกับทรงพึ่งตื่นจากการบรรทมอันยาวนาน ดวงเนตรเรียวรีค่อยๆเผยอเปิด ด้วยทรงมิยังมิคุ้นชินกับเเสงสว่างเจิดจ้า ณ เบื้องพระพักตร์.. ที่นี่..ที่ใดกัน... องค์ปูตรีมณีดารยา พยายามขยับองค์ความเจ็บปวดเริ่มมลายหายไปทีละน้อย..ครั้นเมื่อทรงกวาดไปรอบองค์ก็ทรงพบว่า ..เพลานี้..ทรงกำลังบรรทมเหยียดยาวอยู่บนเนินทรายที่สะท้อนประกายวาววามราวเเก้ว ณ ริมฝั่งหาดเวิ้งเว้างดงามราววงดวงเดือน.. “ข้ารอพระองค์ อยู่นานนักเเล้ว..องค์ปูตรีมณีดารยา” เสียงเรียกขานพระนามนั้นจากบุรุษผู้หนึ่ง ซึ่งกำลังสาวเท้าเลาะเลียบเนินทรายเข้ามายังด้านหลังของพระองค์..ครั้นเมื่อทรงผินพระพักตร์ไปตามเสียงนั้น ก็ทรงพบเจ้าของเสียงเรียกที่ทรงเคยคุ้น.. “ชเล” สุรเสียงสาวใส..ตรัสเรียกผู้เป็นราชองครักษ์ของพระองค์ด้วยความปรีติยิ่ง..วรองค์บางพลันเสด็จถลาเข้าไปซบอยู่เเนบเเผ่นอกกว้าง โดยที่มีอ้อมเเขนเรียวคอยประคองพระองค์ไว้เเนบกายเช่นกัน “เจ้ารอข้านานหรือไม่” ใบหน้าเค้าคมเข้มใต้ผืนผ้าโพกไหมขาว เเย้มยิ้มอย่างยินดี พลางส่ายหน้าไปมาน้อยๆ..เเล้วบุรุษร่างสูงในอาภรณ์ครามเข้มขลิบชายลายทอง.. จึงค่อยๆนำสิ่งของที่ตนซ่อนไว้ด้านหลังมาอวดยังเบื้องพระพักตร์เเห่งองค์ปูตรี.. “ขอบใจเจ้ามาก ข้ายินดียิ่งนักที่ได้พบหน้าเจ้าอีกครั้ง” หัตถ์น้อยรับช่อบุหงาปาหนันสีขาวบริสุทธิ์ในถาดเเก้ว วงพักตร์งามเเย้มสรวลพลางทอดพระบาทเลียบชายน้ำ เคียงคู่ไปกับบุรุษผู้ที่ทรงรัก.. ครั้นเเล้ว..ราวกับทรงพึ่งจักนึกความอันใดออกจึงทรงรั้งต้นเเขนของชเลให้หยุดอยู่ข้างพระองค์ เพียงสักชั่วครู่หนึ่ง.. “มีอันใดหรือ พระเจ้าข้า” วรองค์บางเสด็จเข้าไปใกล้บุรุษร่างสูง พลางเขย่งพระบาทตรัสกระซิบเบาๆ “เจ้ายัง..รักข้าอยู่หรือไม่” ใบหน้าเค้าคม..เเสร้งทำเป็นลืมเรื่องที่เคยเอ่ยทูลไว้..ชเลจึงรีบ ขมวดเข้าหากันประหนึ่งสงสัยในคำตรัสนั้นเป็นอย่างยิ่ง “ข้าเคยบอกพระองค์เช่นนั้นตั้งเเต่เมื่อใดกัน..จักต้องทรงเข้าพระทัยผิดเป็นเเน่” ครานี้..วงพักตร์งามเริ่มเเดงระเรื่ออย่างประหม่า..หัตถ์น้อยพาลรัวทุบลงบนเเผ่นอกของบุรุษร่างสูงเเต่เบาๆ ก่อนที่จักตรัสตอบด้วยสุรเสียงอ่อน “มิรักข้าเเล้วก็ช่างเจ้า ถ้าเช่นนั้น ข้าก็จักขอยอมรักเจ้าเเต่ฝ่ายเดียว..” วรองค์อรชรสะบัดองค์หมายจักเร่งสาวพระบาทไปให้ไกลด้วยทรงประหม่า..หากเเต่ฝ่ามือเรียวยังคงทันที่จักรั้งพระกรเอาไว้โดยพลัน..เพื่อมิให้ทรงเสด็จหนีไปที่ได้ใดอีก “ทรงตรัสอีกครั้งได้หรือไม่ ข้าได้ยินมิถนัดนัก” ชเลเเย้มยิ้มอย่างมีชัยชนะเหนือกว่า..วรองค์บางซึ่งกำลังพยายามจักสะบัดข้อพระกรเรียวให้พ้นจากการเกาะกุม..พลางตรัสบ่นพึมพัม “ข้ามิตอบเจ้า..ปล่อยข้าบัดเดี๋ยวนี้” บุรุษร่างสูงรวบวรองค์บางไว้ในอ้อมเเขน ให้วงพักตร์งามเเนบสนิทกับเนินอกกว้างอันอบอุ่น.. นิ่งนานราวกับทุกสรรพสิ่งหยุดเคลื่อนไหว.. คลับคล้ายว่าจักทรงได้ยินเสียงกระซิบเเว่วแผ่วเบาอยู่ใกล้พระกรรณ “ถ้าทรงไม่ตรัสตอบ..ข้าก็จักมิปล่อย” ครานี้..สุรเสียงสาวใสระคนสรวลเบา..จึงตรัสตอบหมายจักยั่วเย้า ท้าทายอีกฝ่ายหนึ่งอยู่ในที “ถ้าเช่นนั้นข้าก็มิตอบ” ชเลลูบพระเกษายาวด้วยฝ่ามือเรียวอย่างทนุถนอม พลางรั้งวรองค์บางให้เเนบเเน่นยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม.. “ถ้าเช่นนั้นข้าก็จักขอทูลว่า ข้าก็ยังคงรักพระองค์อยู่เช่นกัน” เกลียวคลื่นกระทบฝั่งทรายครางครืน..ราวกับเสียงหัวเราะกระซิบกระซาบ..กับสายลมทะเลยามรำเพยพัดพริ้ว.. “สัญญากับข้าเถิด ชเล  ว่าอย่าทอดทิ้งข้าไปอีก.. ” “ข้าจักมิจากพระองค์ไปที่ใด สัญญาจักมั่นคง ตราบเท่าที่ ประกายดารายังคงพรายประดับเหนือแผ่นผิวเเห่งท้องทะเล..” ...ชเลจักเคียงคู่ดารยา... ตราบชั่วกาล...เนิ่นนาน..นิรันดร์ . ***********อวสาน*********** หวัดดีค่ะ...ในที่สุดก็จบเเบบแฮปปี้ดีพร้อม..ไม่ใช่สิ เเฮปปี้เอนดิ้งจนได้.. เเหม...ใครจะใจร้ายทำเรื่องเศร้าๆได้ล่ะคะ..อุอุอุุ ขอบคุณสำหรับทุกคำเเนะนำติชมนะคะ.. ถ้าอ่านเเล้วไม่เข้าใจ ...เเปะคำถามไว้ก่อนนะคะ..เเล้วจะมาตอบค่ะ อชันฏา จากคุณ : อชันฏา - [ 11 เม.ย. 47 23:49:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 happy ending?? all dead na? จากคุณ : pp - [ 12 เม.ย. 47 05:50:31 A:203.151.206.82 X:81.174.247.188 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตายหมดเล้ย.... ไททานิคฉบับอิเหนา.. ทำไมพักนี้มีแต่นิยายเศร้าเน้อ... T_______________________________________T จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 12 เม.ย. 47 07:20:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วไม่เข้าใจด้วยง่า ตกลงแล้วท่อนสุดท้ายนี่ไปยังไงมายังไงอ่ะคะ จากคุณ : TSURUGI - [ 12 เม.ย. 47 07:27:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีค่ะ -TSURUGI...อ้าวตายหมด เเล้วก็ได้ไปเจอกันไงคะ..ก็คือมณีดารยาก็ได้เจอกับชเลหลังจากที่ตายไปแล้วไงคะ.. -pp...ก็ตอนจบพวกเค้าได้เจอกันไง อิอิ(แม้ว่าตายกันไปหมดเเล้วนี่เเหละ..) -พี่บูด...ไททานิก ของอเมริกา..เรื่องนี้ก็คล้ายๆกันค่ะ..อินโดนีเซีย..เพื่อนบ้านเราเเค่นี้เอง ไหนๆก็ไหนเเล้ว...ทำท้ายบทให้ด้วยดีฝ่า^^ เรื่องนี้ได้เค้าโครงมากจากประวัติศาสตร์ตอนหนึ่งของอินโดนีเซีย ช่วงปลายพุทธศตวรรษที18-19   ในช่วงราชวงศ์มัชปาหิต ที่มีศูนย์กลางอยู่ที่เกาะชวาตอนกลาง..ในรัชสมัยของพระเจ้าราชัสนคร..หรือ พระเจ้าหะยัมวุรุก (พ.ศ 1893-1932)ซึ่งนับเป็นยุคทองมัชปาหิต..ก็เพราะมีเสนาบดี คชา มดา คอยดูเเลพระองค์เเละกิจการของบ้านเมือง..ทำให้อาณาจักรชวามีอำนาจมากในช่วงนั้น ...เเล้วโครงเรื่องที่นำมาใช้ในเื่องนี้ ก็เกิดในตอนต้นรัชกาล ของพระเจ้าราชัสนคร..ดังปรากฏในจารึก บาตูตูลิส(batu tulis) กล่าวถึงประวัติศาสตร์ตอนนี้ไว้คร่าวๆว่า ..ในช่วงต้นรัชกาล..กษัตริย์เเห่งซุนดาได้ส่งธิดามาอภิเษกกับองค์ราชัสนคร ซึ่งกองทัพมัชปาหิตได้ยกมารับที่เกาะบูบัต..ด้วยทรงเข้าพระทัยว่าการอภิเษกจะเป็นไปด้วยความเสมอภาคทั้งสองฝ่าย..เเต่คชา มดาได้ประกาศว่า พระธิดาที่ส่งมา เป็นเพียงเครื่องราชบรรณาการเท่านั้น..จึงกกลายเป็นการรบพุ่งครั้งใหญ่..สุดท้ายพระราชาซุนดาเเละข้าราชบริพารก็ตายหมด..เเต่มิมีข้อความใดที่เอ่ยถึงเจ้าหญิงคนนั้นเลย..จึงสันนิษฐานว่า ควรจักสิ้นพระชนม์จากนั้นไม่นาน ซุนดาจึงถูกรวมกับมัชปาหิตตั้งเเต่บัดนั้น..ด้วยประการฉะนี้ ข้อความจากหนังสือที่เกี่ยวกับปนะวัติศาสตร์ชวาในช่วงนั้นฮับ..เอามาฝาก(เหตุการณ์ตอนนี้เรียกว่า bubat blood bath ) Hayam Wuruk's reign (1350-1389) was the most glorious period in Java's history, thanks in part to the power behind the throne, Gajah Mada. Most of Hayam Wuruk's reign was a time of peace and cultural development, but it began with a dramatic incident. In 1351 Hayam Wuruk asked the still-independent king of Sunda for a daughter to marry. Delighted at the prospect of becoming father-in-law to Indonesia's most powerful monarch , the king agreed. He came with the princess and a splendid retinue to a Javan city named Bubat, where both kings agreed to have the wedding. But Gajah Mada did not approve of the marriage. Just before it was to take place , he intervened and told the king of Sunda that the bride was not the object of a political alliance, but an object of tribute being given by a vassal to his overlord. Realizing that he had been neatly trapped, the king tried to back out of the marriage with the help of his guards, but the Majapahit guards were prepared for this. The king of Sunda and his retinue were overpowered and slain. No record tells us whether the bride lived through the massacre to take part in the marriage. If she did, she must have died soon afterwards, for she is never mentioned in later inscriptions. ขอบคุณที่ติดตามนะคะ..^^ จากคุณ : อชันฏา - [ 12 เม.ย. 47 08:27:09 A:203.151.206.82 X:203.149.36.31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่อ อย่างงี้นี่เอง เข้าใจแล้วค่ะ แต่ว่า ไปเจอกันหลังตายแล้วเนี่ยเค้าเรียกว่าแฮปปี้เอนดิ้งเหรอคะ เหอๆๆๆๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 12 เม.ย. 47 15:51:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แฮปปี้จนได้...เย้ ๆ...นึกว่าจะจบเศร้าแล้วนะนี่ อ่านมาก็ลุ้นตลอด...ว่าจะแก้ปัญหายังไง...ลงตัวก็ดีแล้วค่า จากคุณ : กระวาน - [ 12 เม.ย. 47 16:00:46 A:203.151.206.81 X:213.61.210.63 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถึงจะได้เจอกัน แต่จบแบบเสียเมืองนี่ เศร้าจัง :( จากคุณ : scottie - [ 12 เม.ย. 47 20:21:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แวะเข้าถนนมาก็เจอตอนจบ คราวนี้ก็จบเศร้าอีกแระนะแพร แม้ว่าเรื่องราวจะจบลง แต่บทนี้ก็ยังคงความงามทางภาษาเหมือนเคย (ในถนนจะมีใครแต่งได้สวยแบบนี้มั้ยเนี่ย) ปล. เอาภาษาอังกฤษมาลงแต่ไม่ยักแปลให้ หุหุ จากคุณ : ณัฐกร - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 12:41:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หกตอนรวดค่ะ ภาษาสวยมากๆเลย เอ่อ แต่เราโง่นิดหน่อย อ่านแล้วต้องแปล แหะๆๆ สนุกดีค่ะ อ่านแล้วติด อ่านไปอ่านมาตีสี่แล้ว แง้ๆ ติดตามเป็นแฟนนิยายคนใหม่ค่ะ จากคุณ : ก้อนหิน - [ วันเนา (14) 15:11:10 A:65.41.110.134 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 โหย..หายไปแป๊บเดียว จบแล้วเหรอคะ.. ขอแฮ๊บไปก่อนน๊า.. @^___^@ จากคุณ : p_jung - [ 16 เม.ย. 47 18:36:52 A:192.168.22.30 X:203.146.255.150 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ภาษาสวยตั้งแต่ต้นจนจบเลยค่ะ จากคุณ : bookmark - [ 16 เม.ย. 47 21:00:26 A:203.113.77.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ^ ) _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ _ _ (^ เฮ่อๆๆๆ Happy D-Prompt สวัสดีค่ะ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 18 เม.ย. 47 20:41:45 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ภาษายังสวยเหมือนเดิมนะจ๊ะ..  ขอเก็บไปก่อนนะ แพร ป.ล. คิดถึง ๆ   จากคุณ : syringe - [ 22 เม.ย. 47 14:11:27 ]