ความคิดเห็นที่ 1 14  กุมภาพันธ์  45 ห้องหนังสือ เมืองใหม่ สวัสดีค่ะ ตั้งแต่เข้ามาอยู่เมืองใหม่เปิดร้านมา 3 เดือนแล้วยังไม่เกิดเลยค่ะ   แทบจะกัดก้อนเกลือกินแล้ว   เมื่อตอนเปิดกรุงเทพฯใช้เวลา 3เดือนกว่าจึงตั้งตัวได้    มีรายได้คงที่  มีลูกค้าประจำ แถมมีเงินเดือนประจำอีกด้วย    พอมาเริ่มใหม่ไม่รู้  6 เดือน จะเอาอยู่หรือเปล่า   ยังดีว่าปริมพอมีเงินเก็บให้หมุนเวียน   การทำธุรกิจของตัวเองมันยากกว่าที่ฝันไว้จริงๆ   นอกจากเงินลงทุนเริ่มต้นแล้ว  ธุรกิจประเภทหนังสือจำเป็นต้องมีเงินหมุนเวียนสำหรับหนังสือใหม่แต่ละเดือนไม่ต่ำกว่า สองพันบาท  ค่าเช่า   ค่าไฟ   เพราะฉะนั้นถ้ารายได้ต่อวันไม่ถึง 500 บาทเห็นทีจะไม่พอจ่ายเลี้ยงตัวมันเอง  ส่วนตัวปริมไม่ชักเนื้อให้หนังสือก็บุญโขแล้วค่ะ   คิดดูแล้วปริมทำงานแต่ละวันมากกว่า 10 ชั่วโมง   แต่ละชั่วโมงต้องเสียเวลากังวลว่าจะไปรอดไหมอีก5 นาที  จะปรับปรุงอย่างไรดีให้ลูกค้ามาก  รายได้เพียงพออีก 10 นาที  ทุกๆวันจึงมีความเสี่ยง    เป็นเจ้าของธุรกิจเองต่างกับเป็นลูกน้องเขาตรงนี้แหละ วันนี้เป็นวันที่แปลกเป็นพิเศษ  ไม่ใช่เพราะวาเลนไทด์แล้วอยู่บ้านนะคะ   แต่เพราะไฟดับ ดูบรรยากาศไฟดับของย่านตึกแถวแล้วสนุกดี  คล้อยหลังจากเสียงหม้อแปลงระเบิด ลุงป้านาอา ลูกเด็กเล็กแดงแถวๆนี้ก็พากันออกมายืนดูต้นตอของเสียงดังสนั่นเมื่อครู่  ปริมก็ออกไปด้วยเพราะกลัวจะเป็นเหตุสยองขวัญประเภท ร้านแก้สระเบิดอย่างที่เคยเป้นข่าวแล้วจะหนีไม่ทัน เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นลูกค้าประจำรีบวิ่งมาบอกเล่าเหตุการณ์ให้ปริมฟังอย่างตื่นเต้น  ปริมอดขำไม่ได้เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังไปทั่ว   อีกใจก็อบอุ่นกับความเป็นเพื่อนบ้าน  มีเสียงเอะอะในสถานการณ์น่าหวั่นไหว  คืนนี้ปริมเลยทำโรแมนติก  ขนเอาเชิงเทียนที่เก็บสะสมไว้ มาจุดเทียนทำเก๋อยู่ในร้าน  มองเข้ามาแล้วสวยดี  ออกมานั่งเขียนจดหมายหน้าบ่อปลาเล็กๆ  มองดูร้านผัดไท ร้านบะหมี่ที่ยังคึกคักด้วยคนมาหาของกิน  รถขายปลาหมึกย่าง ลูกชิ้นปิ้งที่ผ่านมาพลอยได้ลูกค้า  รถเข็นเล็กๆโดดเด่นมาก ด้วยหลอดไฟสีส้มดวงเดียวที่แขวนไว้สว่างจ้า  ขณะที่ในยามปกติมันอ่อนแสง  พ่ายแพ้ความสว่างของนีออนย่านนี้เสมอ  เห็นแล้วนึกถึง  คืนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน  ที่โป๊ะเรือท่าเตียนริมแม่น้ำเจ้าพระยา   หลังอาหารมื้อค่ำค่อนข้างดึก  แสงไฟสลัวของร้านอาหารสะท้อนประกายระยิบระยับบนท้องน้ำ  แข่งกับไฟสีส้มดวงเล็กแบบเดียวกันนี้  ผิดแต่ว่าแขวนอยู่ในเรือแจว   เลาะมาตามตลิ่ง  หญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่ในเรือกับราวแขวนปลาหมึก ไม่ถึง 10 ตัวกับ เครื่องมือบดเล็กๆ   ฝรั่งชายหญิงที่นั่งริมระเบียงไม้เรียกซื้ออาหารพื้นๆจากเรือนั้น  กลิ่นหอมฉุยโชยไปทั่วทันทีที่ปลาหมึกปิ้งลงบนตระแกรงเตาถ่าน   ปริมจำได้ว่าตัวเองรู้สึกสะท้อนใจกับอะไรหลายอย่างที่เห็น  และยอมรับว่าไม่ต่างกับคนอื่นนักที่เพียงแค่รู้สึกแล้วลืมมันไปเมื่อเวลาล่วงเลย... รถซ่อมไฟวิ่งไปแล้ว  แต่ยังไม่มีทีท่าไฟจะติด   ปริมนึกถึงคนที่อยู่ป่า  คนไม่มีไฟฟ้าใช้  เขาจะคิดถึงความสะดวกสบายอย่างคนเมืองบ้างไหม  หรือเขาเคยชินและไม่คิดว่าไฟฟ้าหรือสิ่งอำนวยความสะดวกจะช่วยให้เขามีความสุขขึ้นมากกว่าเดิม   ปริมไม่ใช่หัวอนุรักษ์ขนาดห้ามใช้หรอกนะ    พยายามใช้เมื่อจำเป็น  พยายามลดความสบายราคาแพงลงบ้าง ทุกๆวันปริมจะปิดไฟทุกดวง  ปิดอุปกรณ์ไฟฟ้าสักชั่วโมง  (ไม่ใช่อะไรประหยัดเงินในกระเป๋าเราเอง) มันไม่มากอะไรแต่อาจช่วยให้พลังน้ำจากเขื่อนมหึมาเหนือผืนป่าได้ผลิตกระแสไฟฟ้าให้ใช้งานยืดออกไปอีกหนึ่งวัน หนึ่งชั่วโมง หนึ่งนาที   ย้ายกลับมาแล้วคิดถึงสอยดาวไหม  ตอนที่ต้นลงมือเขียนจดหมายหาปริมยังไม่รู้ใช่ไหมว่าตัวเองจะย้ายออกมา  โชคดีของปริมนะเนี่ยที่ได้จดหมายในอารมณ์ป่าเขาลำเนาไพร   ต้นอย่าคิดมากเลยนะ  บางทีคนที่ย้ายไปใหม่อาจรับงานต่อจากต้นได้อย่างดี  เขาถึงอยากไปอยู่ที่นั่นมาก  (เป็นปริมก็อยากไป) มาแล้ว  ไฟติดแล้วล่ะ   นั่งเขียนรับลมสบายแบบนี้นึกอยากปิดร้านไปไหนๆ  วันวาเลนไทด์ทั้งทีเหงาอยู่กับจดหมาย มีแฟนกับเขาสักคนก็ไม่ได้ให้ความสำคัญวันเทศกาล  ปริมก็ไม่รู้คิดผิดหรือถูกที่เปลี่ยนจากเพื่อนเป็นแฟน    แต่ไม่เหมือนต้นมั้งหลงรักเพื่อน  นานเท่านานก็ยังคงรัก   ไม่เปลี่ยนเป็นแฟนเสียที  รออะไรหรือ   ปริมพูดตรงๆแบบนี้คงไม่ว่านะ  รู้สึกสบายใจกว่าการซ่อนเร้นความรู้สึก  ปริมอยากจะเขียนจดหมายถึงต้นได้ด้วยความสบายใจ   ก่อนนี้ไม่ได้เขียนไปหาช่วงหนึ่งเพราะความคิดมันไม่ตกตะกอน  ยอมรับว่าคาดหวังความสัมพันธ์ที่พิเศษกว่าเพื่อนทางจดหมาย  และมันยอมรับไม่ได้เมื่อถึงวันที่เข้าใจว่าปริมก้าวข้ามคำว่าเพ่ือนไม่ได้   แทนที่ความรักดีๆของต้นไม่ได้  ไม่รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไร   จึงหายไปก่อนที่จะทำให้ความรู้สึกดีเสียไป  ขณะเดียวกันเริ่มถามใจตัวเองเร่ืองของเอ็ม  แปลกที่ใครๆก็ดูออกว่าเราสองคนสนิทกันมากกว่าเพื่อน  แม้แต่ต้นซึ่งอยู่ไกล  การคบกับเอ็มคงไม่เสียหาย  วันนี้อาจยังไม่ใช่ความรักลึกซึ้งแต่ปริมคิดว่าเราเข้ากันได้  ไปด้วยกันได้น่าจะเป็นการเริ่มต้นที่ดี   อย่างที่คุยกันทางโทรศัพท์ปริมคิดว่าต้นคงลืมจดหมายบ้าๆไปเอง    ลืมนึกถึงความเป็นเพื่อน ความเป็นห่วงที่ต้นมีให้เสมอ  ขอโทษจริงๆที่นึกถึงแต่ตัวเอง  ต่อไปคงเขียนได้อย่างเดิม  เพราะปริมเข้าใจตัวเองดีแล้ว   ขอบคุณสำหรับความระลึกถึง  ปริมว่าการที่เรามีใครสักคนไว้คิดถึงก็มีความสุขดีนะ  อย่างน้อยน่าจะเหงาน้อยลงกว่าเวลาไม่รู้จะคิดถึงใคร  ใช่ไหมคะ ระลึกถึงเสมอ ปริม จากคุณ : ศสินุช - [ 12 เม.ย. 47 13:29:23 A:203.151.206.82 X:203.145.12.201 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในที่สุดต้นก็เขียนจดหมายมาหาจนได้นะคะ เรื่องเล่ายังมีอีกเยอะเลย สวัสดีปีใหม่  สงกรานต์ไทยเราถึงทุกๆคนด้วย จากคุณ : ศสินุช - [ 12 เม.ย. 47 13:31:10 A:203.151.206.82 X:203.145.12.201 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ต้นอาจจะเข้าข่าย"หายไปก็คิดถึง " นั่นเอง จากคุณ : scottie - [ 12 เม.ย. 47 20:47:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คราวนี้คุณศสินุช  ไม่ได้เลือก นิยายต่อท้าย ข้าน้อยก็เลยหาไม่เห็น  ออกมาหาดูหน้ารวม ถึงเจอ  ^_^ อ่านแล้ว วันแรกที่โพสนะคะ  แต่เน็ตตัดก่อน ในที่สุด  ต้นก็ตอบจดหมายปริมแล้ว ทำเอาเราพลอยดีใจไปด้วย ปริมนี่ทาทางจะเป็นคนโรแมนติคเน๊อะ จุดเทียนได้แสงสวยๆ นั่งเขียนจดหมาย  ชอบๆๆ จากคุณ : ต้นอ้อ - [ วันเนา (14) 08:18:51 A:203.113.61.104 X: ]