ความคิดเห็นที่ 1 “แล้วไงต่อวะ”  ไอ้แว่นกลืนน้ำลายลงคอ “พอข้าไปหยุดที่ประตู    เสียงนั้นก็หายไปเลยว้อย  ข้านี่ตกใจวิ่งป่าราบเลย”   “อ้าว  แล้วมีคนอยู่ข้างในปะ” “ไม่รู้วะ แต่ข้าว่าไม่มีหรอก มันเย็นแล้ว  พอตั้งสติได้ข้าก็ไปหาคุณครูวิชัยอีกรอบแกก็ยังไม่มาข้าก็เลยกลับบ้าน” สมชายรู้สึกภูมิใจที่ตัวเองโกหกได้แนบเนียนจริง ๆ ก่อนเข้าเรียนตอนเช้าสมชายกับแว่นไปห้องพักครูเพื่อเอาซาวเบาว์คืน   คุณครูวิชัยกล่าวเทศนาชุดใหญ่ก่อนจะให้ของคืนมาและกล่าวย่ำว่าห้ามเอาซาวเบาว์เข้ามาฟังในชั่วโมงเรียนอีก   ตอนพักกลางวันนักเรียนต่างเล่าขานโจษจันเรื่องผีไม้ระนาดกันยกใหญ่  ต่างคนก็แสดงความคิดเห็นกันต่าง ๆ นานา  นักเรียนบางคนกลัวถึงกับขั้นไม่กล้าเข้าเรียนเลยก็มี   สมชายกับแว่นกำลังนั่งย่อยอาหารกลางวันที่ใต้ต้นมะขามริมสนามฟุตบอล “สมชาย ขอเราฟังมั่งสิ” ไอ้แว่นพยามยามข้อร้องผู้ยืม “อะไรวะไอ้แว่น  ให้ข้าฟังก่อนสิ  นี่ข้าอุตสาห์ไม่แอบฟังในชั่วโมงเรียนแล้วนะ  เอ็งนะกลับไปฟังที่บ้านก็ได้”  สมชายผู้ยืมตวาดเสียงกับไอ้แว่นเจ้าของซาวเบาว์ “แต่...สมชายแบ่งมาให้เราฟังหูนึงก็ได้”ไอ้แว่นกล่าวเสียงอ่อย สมชายดูหลับตาพริ้ม ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจคำพูดของแว่นเลย “เอ๊ ๆ   อะไรวะ” “อะไรเหรอสมชาย” “เฮ้ย ๆ  เป็นอะไรของมันวะ” สมชายใช้ฝ่ามือตบซาวเบาว์ “สมชายทุบซาวเบาว์เราทำไม” “ไม่รู้ เทปมันยืด” “ไหนเราฟังหน่อยส” แว่นดึงหูฟังออกจากหูสมชาย “นั้นสิยืดจริง ๆ ด้วย  สงสัยถ่านจะหมด” “ถ่านหมดเหรอ  มีถ่านสำรองมะ” “เอ่อ  ก็มีอยู่  แต่ว่า.. แต่ว่าสมชายต้องให้เราฟังด้วยนะ”  แว่นตั้งข้อแม้ต่อรอง “เออ ๆๆ   ก็ได้อยู่ไหนละรีบเอามาเปลี่ยนเร็วสิ” หลังเลิกเรียนนักเรียนต่างพากันรีบลงจากอาคารเรียน  ไม่มีใครกล้าอยู่บนห้องเหมือนทุกวันเพราะกลัวเสียงดนตรีผีจากห้องดนตรี   สมชายกับแว่นนั่งฟังเพลงด้วยกันใต้ต้นมะขามระหว่างรอกลับบ้าน “อะไรวะ  ตอนนี้เรื่องเมื่อเช้ากลายเป็นตำนานไปแล้วเหรอ”  สมชายกลั้วหัวเราะในน้ำเสียง “สมชายอย่าลบหลู่ไป  เรื่องนี้มีจริงนะ  เห็นลุงภารโรงเขาเล่าว่าเคยเห็นผู้หญิงใส่ชุดไทยเดินบนตึกตอนกลางคืนด้วย”   “ขนาดนั้นเลย” “จริงนะ  แล้ววันนี้ก็ไม่มีใครกล้าอยู่เย็นด้วย กลัวมีผีมาหลอกอีก เดี๋ยวรถมารับเราก็กลับแล้ว  สมชายก็รีบกลับบ้านล่ะ แล้วจะหาว่าเราไม่เตือน” สมชายไม่เชื่อสิ่งโกหกเรื่องเล่างมงายเหล่านั้น  เขาต้องการพิสูจน์ให้เห็นกับตาว่าเรื่องนี้มีจริงหรือว่าเป็นแค่นิทานหลอกเด็ก   “ปะ ไอ้แว่น ไปพิสูจน์กัน”  สมชายลุกพรวดจากใต้ต้นมะขามกระชับซาวเบาว์ไว้ในมือ “ไปไหน”   “ก็ไปห้องดนตรีไง  ไปดูสิว่ามีผีอย่างที่เขาลือกันหรือเปล่า” “ไม่ไปหรอก  สมชายไปคนเดียวเหอะ” แว่นปฏิเสธเสียงแข็ง “ถ้าเอ็งไม่ไปกับข้า  วันนี้เอ็งไม่ได้เอาซาวเบาว์กลับบ้านอีกวันแน่”  สมชายขู่เสียงแข็ง “แต่...  ข้ากลัวนี่” “เหอะน่า   ไปแป๊บเดียวถ้ามีอะไรผิดปกติก็รีบวิ่งออกมาเลย  ไม่ต้องกลัวหรอกข้าอยู่ทั้งคน” สมชายยืดออกแสดงความเป็นผู้กล้า “เอาจริงเหรอ” “จริงสิ  เหอะน่า แป๊บเดียวเอง” ด้วยคำว่าแป๊บเดียวประกอบกับความกลัวว่าสมชายจะไม่ยอมคืนซาวเบาว์ให้ทำให้แว่นเดินตามเกาะหลังสมชายจนไปถึงหน้าห้องดนตรี   ไม่มีวี่แววของนักเรียนหรือใครคนอื่นในระแวกนั้นเลย  แว่นกวาดตามองไปรอบ ๆ ความกลัวไหวพุ่งออกมาจากสีหน้า “สมชายพอแล้วเหอะ  กลับดีกว่า  แค่นี้ก็พอแล้ว”  แว่นแอบมองซ้ายขวาด้วยจินตนาการต่าง ๆ นานา “เออ เดี๋ยวอีกแป๊บเดียว  ข้าขอเปิดประตูเข้าไปดูก่อน”  สมชายเอื้อมมือช้า ๆ เพื่อจะหมุนลูกปิดประตู ทันทีที่มือสมชายสัมผัสลูกบิดประตูเสียงดนตรีไทยโหยหวนแผ่วลอยออกมาจากในห้อง  สมชายใจหายวูบด้วยความตกใจ ส่วนไอ้แว่นวิ่งหายไปแล้ว  สมชายเห็นท่าไม่ดีวิ่งไล่โกยตามไอ้แว่นมาติด ๆ   “ไอ้แว่นรอด้วยสิวะ”  สมชายพยายามตะเบงเสียงร้องหาแว่น  ไอ้แว่นดูเหมือนจะไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นโกยแนบวิ่งลูกเดียว     ใต้ต้นมะขามสมชายยืนหอบหายใจ  เช่นเดียวกับแว่นสีหน้าของเด็กทั้งสองยังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่หาย “ไอ้แว่น ข้ามีเรื่องจะสารภาพ”   “อะไรอีกล่ะ  หรือว่าสมชายฉี่ราด” “อย่างข้านี่นะฉี่ราด  เอ็งนะสิฉี่ราด วิ่งป่าราบคนแรกเลย” “สมชายก็วิ่งตามมาติด ๆ” “เออ ๆ  อย่ามาเถียงกันเรื่องนี้เลย  ข้ากำลังจะบอกเอ็งว่า ข้าทำซาวเบาว์ตกหน้าห้องดนตรี” “เออ  ไม่เป็นไร....   เฮ้ยยยยยยย   อะไรนะ   สมชายทำซาวเบาว์เราตกหน้าห้องดนตรี” “อืม  เห็นที่ว่าเราจะต้องเดินกันไปอีกรอบแล้วแหละ” “อะไร   แว่นไม่เกี่ยวนะสมชายทำตก สมชายก็เดินไปเก็บเองสิ  แว่นจะรออยู่ตรงนี้”  แว่นกลืนน้ำลายเฮือกเมื่อย้อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตะกี้ “ไม่มีทางที่แว่นจะเดินไปกับสมชายเด็ดขาด  เป็นตายยังไงก็ไม่ไป” สมชายกับแว่นเดินย่องมาจนใกล้หน้าห้องดนตรี  เสียงดนตรีลึกลับยังคงแว่วดังอยู่  ซาวเบาว์เจ้าปัญหาตกอยู่ตรงประตูห้องดนตรีพอดี  สมชายตัวสั่นเกิดอาการกลัวที่จะก้าวไปข้างหน้าแว่นเกาะแขนเสื้อสมชายไว้แน่นมุมหน้าไว้ข้างหลัง “อะ เอ็งว่ามีใครอยู่ในห้องนั้นไหมวะ” สมชายพยายามสร้างบทสนทนาเพื่อลดอาการสั่นกลัว “มีสิ  ก็ผีไง ถามได้”  แว่นตอบเสียงสั่น สมชายเดินเข้าไปช้า ๆ อย่างกล้า ๆกลัว ๆ จนเมื่อกำลังจะถึงประตูห้องเสียงดนตรีนั้นก็หายไป  สมชายชักสีหน้าตกใจอีกระลอก  ก้มไปหยิบซาวเบาว์ที่พื้น   “ได้ของแล้วเรารีบไปกันเถอะ” แว่นทำท่าเหมือนจะวิ่งอีกรอบ  สมชายก็ทำเหมือนจะตามเจ้าแว่นไปแต่ก็ยังติดใจเสียงที่ดังออก   สมชายบิดเปิดประตูช้า ๆ เพื่อดูสิว่าในห้องมีใครอยู่หรือเปล่า ท่ามกลางคำทันทานของแว่น   “อย่าเปิดดูเลย  ไปเหอะ”  ไอ้แว่นกล่าวห้าม จะวิ่งไปคนเดียวก็ไม่กล้า “เออน่า แง้มดูนิดเดียว  ถ้ามีอะไรละก็วิ่งทันที เอ็งไม่ต้องกลัว” พอประตูแง้มจนสุดบาน  ภาพในห้องทำให้สมชายสีหน้าซีดเผือก  ในห้องว่างเปล่าไม่มีสิ่งมีชีวิตใด ๆ อยู่เลย  หรือว่าห้องนี้จะมีอาถรรพ์ผีสิ่งอย่างที่ล่ำลือกันจริง ๆ  ไอ้แว่นหลับตาปี๋ไม่กล้าดูข้างในห้อง   บรรยากาศเริ่มน่ากลัวขึ้นเมื่อทั้งสองรู้ว่าในห้องไม่มีคนอยู่ข้างใน แล้วเสียงดนตรีนั้นมาจากไหน  สมชายค่อย ๆ ปิดประตูห้องเตรียมพร้อมจะวิ่งทุกเสียววินาที  และก่อนประตูจะปิดตัวลงเสียงบางอย่างก็ทำให้หัวใจสมชายตกไปอยู่ที่ตาตุ่มอีกครั้ง “กึกกกกกกกกกกก” เช้าวันรุ่งขึ้นนักเรียนต่างกันพากันจับกลุ่มคุยเรื่องอาถรรพ์ตำนานผีห้องดนตรียกใหญ่   หลายคนรู้ว่าสมชายกับแว่นไปลองของถึงกับป่าราบ  เรื่องนี้เลยดูจะไม่จบลงง่าย ๆ   แมน ระพี  วายุและแนทต่างพากันซื้อดอกไม่ธูปเทียนมาขอขมาดวงวิญญาณที่สิงสถิตในไม้ระนาด  มีคุณครูวิชัยเป็นคนกล่าวนำคำขอขมา สมชายเดินมาถึงโรงเรียนเห็นเพื่อน ๆ ต่างห้อมล้อมแว่นกันยกใหญ่ “เมื่อวานเจออะไรบ้าง  เป็นยังไง  เห็นผีหรือเปล่า” เด็กชายคนถึงซักถามด้วยน้ำเสียงระทึก  สมชายเดินเข้าไปในกลุ่มส่งสัญญาณบางอย่างให้กับแว่น “เอ่อ  ก็ให้สมชายเล่าดีกว่า  เราไม่กล้าเล่า”  แว่นบอกปัดให้สมชาย  ทุกคนเปลี่ยนจุดสนใจมาห้อมล้อมสมชาย   “ว่ายังไงสมชาย  เมื่อวานเจออะไรบ้าง” สมชายชักสีหน้าวิตกกังวล  ถอนหายใจเสียงดัง “คือว่า  เรื่องเมื่อวาน  มัน” “มันยังไงสมชาย” สมชายเอาฝ่ามืออุดจมูกและปากด้วยความอัดอั้น “เอาไว้เล่าในชั่วโมงเรียนดนตรีตอนบ่ายดีกว่า”  หันมองแว่น “ได้บรรยากาศดี” ในคาบเรียนดนตรีช่วงบ่ายทุกคนต่างรอเรื่องเล่าจากปากสมชายด้วยใจระทึก  บรรยากาศในห้องเรียนเต็มไปด้วยความอึมครึม  ไม่มีใครกล้าพูดคุยวิ่งเล่นหยอกล้อกันเหมือนวันวาน  ทุกคนมีความจำเป็นต้องตั้งใจเรียนเพราะความกลัวภูต ผีวิญญาณที่สิงสถิตอยู่ในห้อง  และสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นก่อนหมดชั่วโมงมีเสียงดนตรีไทยโหมดังมาจากมุมใดมุมหนึ่งของห้อง  นักเรียนหวีดร้องตกใจด้วยความกลัวกระจุกตัวรวมกันอยู่เป็นก้อนเดียวหลังห้อง สมชายแหวกเพื่อนนักเรียนเดินออกมากลางห้องแฝงรอยยิ้มไว้ในสีหน้า “ทุกคนไม่ต้องกลัวครับ  ไม่ต้องกลัว  ฟังต่ออีกนิดนึงนะครับ” หลังจากสมชายพูดจบเสียงดนตรีไทยเงียบหายไป กลายเป็นเพลงใหม่ล่าสุดของแคลช  นักเรียนทั้งห้องเปลี่ยนความรู้สึกจากตกใจกลัว  เป็นงง  สับสน “เป็นยังไงครับ เพราะมะ”  สมชายพูดอมยิ้ม   เสียงเพลงจบไปความเงียบวนกลับเข้ามาอีกครั้ง  สมชายเดินไปหยิบอะไรบางอย่างที่ซุกไว้ตรงใต้รางระนาดมุมห้อง   “นี่ไงครับ  ตัวต้นเรื่อง” สมชายหยิบซาวเบาว์ขึ้นโชว์เพื่อน  ความจริงเริ่มปรากฏทีละนิด จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 12 เม.ย. 47 13:33:19 A:203.151.206.81 X:203.147.26.29, 203.147.26.123 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “อ้าว  อย่างนั้นเรื่องทั้งหมดก็เป็นฝีมือของสมชาย”  นายแมนกล่าวเรสียงแรกออกจากกลุ่มนักเรียน “สมชายจอมหลอกลวง” แนทตวาดเสียงโกรธใส่ “คุณครูวิชัยค่ะ  ลงโทษสมชายเลยค่ะ  ตีหลาย ๆ ทีเลย  ชอบแกล้วเพื่อนดีนัก”   สมชายยิ้มไม่สะทกสะท้านมองคุณครูวิชัย “คุณครูจะตีผมจริงเหรอครับ” อ้อนเสียงใส่   “เอ่อ...  เรื่องนี้เอาไว้ตัดสินทีหลังแล้วกัน  สมชายเลิกเรียนไปพบครูที่ห้องพักครูด้วย” คุณครูวิชัยพูดคล้ายจะรีบตัดบท “คุณครูวิชัยจะรีบไปไหนครับ  ความจริงทั้งหมดยังไม่เปิดเผยเลย” คุณครูวิชัยหน้าเจื่อนอย่างเห็นได้ชัด “เพื่อน ๆ ทุกคน    ความจริงทั้งหมดกำลังจะเปิดเผย    ผมจะเปิดโปงตัวการเรื่องโกหกหลอกลวงนี้   คนร้ายตัวจริงยังคงอยู่ในห้องนี้    ไม่ใช่ภูตผีปีศาจที่ไหนและก็ไม่ใช่ผม”  สมชายหยุดจังหวะพูด “คนร้ายตัวจริงคือ...” ตอนเช้าก่อนเข้าเรียน “เธอต้องการอะไรสมชาย” “ผมไม่ต้องการอะไรหรอกครับ    ต้องการคะแนนจิตพิสัยคืนหรือจะให้ดีคุณครูวิชัยจะให้คะแนนสอบภาคปฏิบัติเพิ่มกว่าเดิมสักเล็กน้อยก็   ก็แล้วแต่คุณครูจะพิจารณาแล้วกัน” “แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าครูเป็นคนทำ” “หึ ๆ” สมชายหัวเราะโชว์ฟันเหลือง “ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกครับ  แต่เผอิญตอนกำลังจะวิ่งรอบสองได้ยินเสียง  “กึก” เหมือนเสียงดีดตัวของตัวกดเครื่องเล่นซาวเบาว์  ผมก็เลยวัดใจเดินเข้าไปดู แล้วก็จริง ๆ ตามที่ผมคาดไว้ไม่มีผิด  มีซาวเบาว์ซ่อนอยู่ในรางระนาด” “หลักฐานแค่นั้นไม่เพียงพอหรอกที่กล่าวหาว่าครูเป็นคนทำ” “ผมคิดแล้วว่าคุณครูต้องพูดอย่างนี้    มีหลักฐานอีกอย่างที่คุณครูแก้ตัวไม่ได้ก็คือ..” “คืออะไรสมชาย” “ก็ถ่านซาวเบาว์ไงครับ  วันที่ผมเอาซาวเบาว์คืนจากคุณครู ผมแอบเห็นถ่านสีคล้าย ๆ ของแว่นอยู่ในถังขยะครู  แต่ผมก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไร  จนตอนกลางวันซาวเบาว์ถ่านหมด  ไอ้แว่นเปลี่ยนถ่านผมเลยได้เห็นถ่านไฟฉายที่เปลี่ยนไป  แม้จะยี่ห้อเดียวกัน สีเดียวกัน แต่ก็มีบางอย่างที่ไม่เหมือนกัน” “อะไรที่ไม่เหมือนกัน” “รอยกัดไงครับ  รอยกัดถ่าน  ถ่านที่ไอ้แว่นดึงออกมาจากซาวเบาว์ไม่มีรอยกัดของฟันไอ้แว่น  เพราะธรรมดาไอ้แว่นเป็นคนขี้เหนียว  ชอบกัดถ่านเป็นประจำ  ถ่านทุกก้อนที่ใกล้จะหมดมันจะกัดแล้วกัดอีก” “หลักฐานแค่นี้ก็ยังไม่พอที่จะยืนยันหรอกว่าครูเป็นคนทำ” “นั้นสิครับ  ผมเลยต้องหาหลักฐานชิ้นสำคัญมายืนยัน” “หลักฐานอะไร” “ก็ใบเสร็จค่าถ่านไงครับ  ผมเดาว่าคุณครูต้องซื้อถ่านที่ร้านสหกรณ์โรงเรียน  และก็จริงเป็นจริง ผมไปสอบถามเพื่อนนักเรียนที่ขายสินค้าในสหกรณ์  เขาบอกว่าเมื่อวานก่อนคุณครูวิชัยมาซื้อถ่านไฟฉายไป  และเมื่อผมตรวจสอบดูถ่านไฟฉายที่ไม่มีรอยกัดกับถ่านไฟฉายในสหกรณ์  มันเป็นรุ่นเดียว ชนิดเดียวกัน และสำเนาใบเสร็จรับเงิน  ชื่อคนซื้อก็เป็นชื่อคุณครูวิชัย   สำเนาหลักฐานมียืนยันอยู่ที่ร้านค้าสหกรณ์”  สมชายหยุดพูดพักหายใจ  “และเมื่อวานที่ผมพบซาวเบาว์ที่ใต้รางระนาด  ผมก็ได้ทำสัญลักษณ์ไว้กับซาวเบาว์และเทปและถ่านของครูแล้ว  ผมคิดว่าเมื่อเช้าคุณครูคงเอามันมาเก็บไว้แล้ว  และผมคิดว่าตอนนี้มันคงอยู่ในลิ้นชักโต๊ะครู” คุณครูวิชัยยิ้มยอมรับจนมุม  แต่ก็ไม่วายวางฟอร์มถามลองภูมิสมชายต่อ “แล้วสมชายรู้ได้ยังไงว่าครูใช้วิธีไหนเปิดเพลง” สมชายยิ้มฟันเหลืองอีกครั้ง “เรื่องกล้วย ๆ  ก็แค่เอาเทปเปล่ามาหมุนกรอกไปจนเกือบหมดม้วนแล้วก็มาอัดเสียงในตอนท้าย   เทคนิคของคุณครูวิชัยก็ก่อนกลับบ้านคุณครูก็เอาซาว์เบาว์มาวางไว้ใต้รางระนาด กดเพลย์ทิ้งไว้  รอเทปหมุนไปเรื่อย ๆ  จนถึงท่อนที่อัดเพลงไว้  ผมคิดว่าเทปที่คุณครูวิชัยใช้คงเป็นเทป 45 นาที เพราะดูจากเวลาที่เสียงดนตรีผีลวงนั้นดังขึ้น   ก็หลังเลิกเรียนประมาณสี่สิบนาที” “เก่งมากสมชาย  ครูไม่คิดเลยนะว่าเธอจะช่างสังเกต” “ขอบคุณครับ   แต่ยังไงเรื่องนี้ผมก็คงต้องบอกความจริงกับเพื่อน ๆ ให้รับรู้” “ไม่ได้นะ สมชาย  ไม่ได้เด็ดขาด  จะให้ใครรู้ว่าครูเป็นตัวการไม่ได้เด็กขาด” “คุณครูวิชัยครับ ลูกผู้ชายกล้าทำก็ต้องกล้ารับสิครับ  ผมจะไม่บอกเพื่อนก็ต่อเมื่อคุณครูต้องอธิบายเหตุผลมาก่อนว่าทำไปเพื่ออะไร” “อยากรู้จริงเหรอ” “ครับ” “ก็เพราะพวกเธอนั้นแหละ”  คุณครูวิชัยถอนหายใจ “พวกผมทำไมครับ” “ครูทำไปก็เพราะเห็นพวกเธอไม่เคยสนใจ ตั้งใจเรียนกันจริง ๆ จัง ๆ เลยสักครั้ง  กระแสหนังโหมโรงดังเข้าหน่อยก็นึกสนุกอยากเลียนแบบเป็นคนโน้นคนนี้  ครูไม่เห็นมีนักเรียนคนไหนจะจริงจังกับการเรียนวิชาดนตรีไทยของครูเลยสักคน” “คุณครูเลยคิดวิธีนี้ขึ้นมา” “ใช่แล้วสมชาย  ครูยอมรับผิดนะ  แต่ครูก็อยากให้นักเรียนได้เกิดสำนึกว่าดนตรีไทยมีครูบาอาจารย์เหมือนกัน   คนที่เรียนต้องตั้งใจเรียน  เคารพเครื่องดนตรีไทยทุกชิ้น  ไม่ใช่ถึงเวลาเรียนก็เอาแต่เย้ว ๆ สนุกกันไปวัน ๆ เหมือนอย่างกรณีของเพื่อนทั้งสี่คนของเธอที่เล่นกันจนไม้ตีระนาดหัก” “ที่คุณครูวิชัยพูดก็ถูก   แต่ครูใช้วิธีอื่นก็ได้นี่ครับ  ถึงยังไงผมก็ต้องบอกความจริงกับเพื่อน ๆ  แต่คุณครูไม่ต้องกลัวนะครับ  ผมจะไม่เอ่ยชื่อคุณครูวิชัย” “แล้วเธอจะบอกกับเพื่อน ๆ  ว่าใครเป็นคนทำล่ะ” สมชายลูบคางยิ้มฟันเหลือง  “ผมมีแพะไว้ในใจแล้ว” สองวันถัดมาในชั่วโมงเรียนดนตรี  ความสนุกสนานซุกชนของเหล่านักเรียนกลับมาหลอกหลอนคุณครูวิชัยอีกครั้ง “แมนเป็นพี่แบงค์เอง  แมนเหมือนสุด” แมนถกแขนเสื้อโชว์รอยสักด้วยปลายปากกา “แมนไม่เห็นเหมือนเลย  อ้วนก็อ้วน  ดำก็ดำ  วายุเหมือนมากกว่า”  วายุเสยผมตั้งพยายามจะทำให้เป็นหัวแห้ว “ทั้งสองคนไม่ต้องเถียงกัน  ยังไงระพีก็เหมือนสุด  เพราะว่าระพีเอื้อนได้เหมือนพี่แบงค์ที่สุด” ระพีเอื้อนเพลงใหม่ล่าสุดของวงแคลชด้วยน้ำเสียงโหยหวน “แหวะ  ไม่เห็นเพราะเลย  แนทร้องเพราะกว่าตั้งเยอะ  และที่สำคัญนะ พี่แบงค์เขาไม่หน้าตาอุบาทว์เหมือนพวกนายหรอก”  แนททำท่าเหมือนจะล้วงคออ้วก “ไม่ต้องมาว่าฉันเลยนะยัยแนท  เธอสวยตายล่ะ” แมนตวาดใส่ “สวยสิ  สวยแบบผี ๆ ไง” วายุทำหน้าผีล้อเลียนแนท “อ้าวเงียบ ๆ กันหน่อย  เรามาเริ่มเรียนกันดีกว่า  สนุกกันมาพอแล้ว” คุณครูวิชัยกล่าวด้วยน้ำเสียงเอือมระอา   “เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณครูวิชัย”  เด็กหญิงแนทยกมือเบรก  “ก่อนจะเรียนหนูมีอยากให้ครูวิชัยตรวจดูใต้รางระนาดก่อนค่ะ”  แนทมองตาค้อนไปทางแว่นซึ่งนั่งอยู่หลังห้อง  ข้าง ๆ สมชาย   “เดี๋ยวจะมีคนคิดพิเรน ๆ เอาของไปซ่อนไว้ในนั้นอีก” “เฮ้ย  ไอ้แว่น แนทเขาด่าเหน็บเอ็งวะ”  สมชายสะกิดแขนคุยกับแว่น “ไม่ต้องเลย ก็เพราะเอ็งนั้นแนะ  ทำให้ข้าต้องกลายเป็นแบบนี้” “นิดหน่อยน่า  คิดซะว่าแลกกับคะแนนเก็บแล้วกัน” เสียงเพลงกะลาชุดใหม่ล่าสุดกำลังแล่นกรอกหู  สมชายและแว่นหลับตาเคลิ้มกับน้ำเสียงสุดเท่ห์ของพี่หนุ่มนักร้องนำ     ******ทิ้งท้ายก่อนไปเที่ยวสงกรานต์******   จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 12 เม.ย. 47 13:34:23 A:203.151.206.82 X:203.147.26.29, 203.147.26.123 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เทส จากคุณ : วันสบายๆ - [ 12 เม.ย. 47 14:17:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ***ด้วยวิวัฒนาการทำให้ได้รับการพัฒนาเป็นสมาชิกกับเขาสักที ตอนนี้ก็ขออนุญาตเปลี่ยนชื่อเลยละกัน(เทเลคอมเอเชียยังเปลี่ยนชื่อเป็น ทรู ได้เลย อิอิอิ) เหอ ๆ  ๆ  ๆ จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 12 เม.ย. 47 14:48:03 A:203.151.206.82 X:203.147.26.17, 203.147.26.123 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^_^ กระโดนโลดเต้นบนกระทู้ตัวเองต้อนรับวันสงกรานต์ จากคุณ : วันสบายๆ - [ 12 เม.ย. 47 14:52:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เด็กๆ จะไม่ยิ่งกลัวหรอ ไม่เข้าใจเรื่องกัดถ่านค่ะ จากคุณ : scottie - [ 12 เม.ย. 47 20:56:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบเรื่องชุดนี้ค่ะ... เหมือนโคนันแต่เป็นเวอร์ชั่นเด็กร้ายๆ หึหึ.. จะรอตอนสามนะคะ.. จากคุณ : กุ๊กๆ - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 08:16:16 ]