ความคิดเห็นที่ 1 หญิงสาวเดินออกมาที่ถนนดินริมหาด   มองเห็นร่างคนหนึ่งนั่งคุกเข่าอยู่ในทะเลอยู่ไกลๆ   หันหน้าออกมองท้องฟ้าที่ว่างเปล่า   เนื้อตัวเสื้อผ้าของเขาเปียกโชกจากละอองคลื่นที่สาดเข้ามาใส่ตัว   เดือนรู้สึกแต่ว่าเขาคงไม่ได้ลงเล่นน้ำแบบที่คนมาเที่ยวทะเลกัน   ผู้ชายคนนี้อาจจะพบกับเรื่องบางอย่างที่น่าเสียใจมาก่อนและมาทะเลเพื่อให้ใจได้พักบ้าง   เดือนยืนอยู่บนฝั่ง   คิดว่าจะเดินเข้าไปใกล้พิเชษฐ์มากกว่านี้   แต่แล้วก็เปลี่ยนใจหันหลังเดินกลับไปยังรีสอร์ต   และเดินเลยขึ้นไปยังภูเขาเตี้ยๆด้านหลังนั้น เวลานี้เธออยากดูวิวบนภูเขา    ...................................................................... ยามเย็นมาเยือนเกาะกลางทะเลอย่างรวดเร็ว   เรือประมงหลายสิบลำที่ทาบบนเส้นขอบฟ้าเปิดไฟสว่างทีละลำเห็นเป็นจุดสว่างไล่ไปตามความมืดมิด   ดวงดาวเผยตัวออกมาจากซอกหลืบเร้นเปล่งแสงดารดาษกระจายเหมือนอัญมณีที่ถูกพรมทั่วผืนฟ้า   ลมพัดจัดขึ้นกว่าเดิมจนต้นมะพร้าวโอนเอียงไปมาเหมือนกำลังเต้นรำกับสายลมใต้หมู่ดาว  ลุงสุเมธชายอ้วนเจ้าของโรงแรมจุดตะเกียงตามทางเดินสีนวลอบอุ่นและเปิดเพลงรักคลอเบาๆฟังผ่อนคลาย   เดือนกลับมาแล้ว   เธอทานอาหารเงียบๆคนเดียวที่ล็อบบี้ของรีสอร์ต   มองไปยังทะเลบ่อยๆโดยไม่มีสาเหตุ   แต่เป็นไปได้ว่าเธอคงกำลังมองหาผู้ชายคนหนึ่งที่เธอได้แต่หวังว่าเขาคงไม่แช่น้ำทะเลมาราธอนจนถึงค่ำเสียก่อน “เขามาแล้วครับ   ตัวเปียกไปหมดเลย   เดินขึ้นห้องไปตั้งแต่สี่โมงเย็นแล้ว”  ลุงสุเมธพูดขึ้นขณะยกจานอาหารมาให้ที่โต๊ะเหมือนรู้ว่าในใจหญิงสาวกำลังคิดอะไรอยู่   เดือนสะดุ้งเล็กน้อยแต่ไม่ได้ตอบว่าอะไรนอกจากทานอาหารจานนั้นเร็วกว่าปกติแล้วลุกขึ้นบันไดไป บนระเบียงชั้นสอง   เธอพบกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่อาบน้ำแต่งตัวใหม่ดีแล้วกำลังนั่งบนเก้าอี้ไม้มองไปยังท้องฟ้าเกลื่อนดาวอยู่เงียบๆหน้าห้องพักเบอร์สิบห้า   เธอทักเขาเมื่อเดินผ่านด้านหลัง   “เป็นไงคะ   ชอบที่นี่ไหม” ชายหนุ่มพยักหน้า “ไม่เคยชอบที่ไหนเท่าที่นี่เลย   สมแล้วที่เพื่อนแนะนำคุณมา”   “เรียกว่าเดือนก็ได้ค่ะ” หญิงสาวยืนเท้าแขนที่ระเบียงข้างๆเขา   กลิ่นน้ำหอมจากคอของชายหนุ่มลอยมาจางๆ    กลบกลิ่นดอกแก้วที่สุดระเบียงสนิท   เธอยิ้มรื่นรมย์เล็กน้อยเมื่อสายลมเย็นผ่านมาปะทะใบหน้านุ่มนวล   “บรรยากาศดีแบบนี้   วันหลังลองพาแฟนมาสิคะ   ได้ยินจากเพื่อนว่าพวกที่แต่งงานใหม่ๆก็พากันมาที่นี่หลายคู่แล้ว” พิเชษฐ์หรี่ตาลง “ผมหย่ากับภรรยาเมื่อวานนี้” เดือนอึ้งไปเล็กน้อย   พอจะเดาประติดประต่อภาพที่ชายหนุ่มเดินลงไปในทะเลทั้งเสื้อผ้าเต็มชุดเมื่อตอนกลางวันได้    แต่ไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่งสายตาเห็นใจให้เขาในความมืดสลัว เดือนปิดประตูห้องนอนหลังนาฬิกาบอกเวลาเลยเที่ยงคืนไปนานแล้ว   ถอดเสื้อยืดเหม็นเหงื่อและกางเกงยีนส์พับลงถุงพลาสติกในกระเป๋าแล้วเปิดฝักบัวอาบน้ำชำระร่างกาย   ถูสบู่ไปตามผิวเนียนละเอียดเพียงครู่เดียวเธอก็เม้มปากครุ่นคิด   มองสายน้ำที่ฉีดกระจายมาจากฝักบัวเหมือนฝนที่ตกลงจากฟ้า   ปากยิ้มขมขื่น   ใช่สินะ.....ฝักบัวและภาพของชายหนุ่มที่นั่งคุกเข่าในทะเลตอนกลางวันทำให้เธอนึกถึงเรื่องของตัวเอง......ความรักของตัวเอง   นานมากแล้ว   เหมือนหยิบสมุดบันทึกความทรงจำเก่าๆในหัวสมองขึ้นมาปัดฝุ่นเปิดอ่านอีกครั้ง หญิงสาวในร่างเปลือยกำลังนึกถึงคืนวันฝนตกหนัก   เธอจำได้ว่าวันนั้นคือวันเกิดของรุจี ”เขา”ที่เธอเคยรักและเคยเชื่อว่าจะไม่สามารถรักใครได้มากกว่านี้อีก   เดือนรู้จักเขาและสนิทกับเขามานานจนเหมือนเป็นน้องสาวคนหนึ่ง   กว่าจะรู้ตัวว่าความรู้สึกต่างๆที่มีต่อเขามายาวนานนั้นคือความรักหล่อนก็เก็บข้าวของตามเขามาจากต่างจังหวัดแล้ว   เขามาเพื่อเรียนต่อ  ส่วนหล่อนมาเพื่อหางานทำ   อะไรก็ได้ที่จะทำให้ได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่หล่อนรัก   เดือนจะทำอย่างไม่ลังเล หล่อนจำได้ว่ารุจีเคยมีคนรักมาก่อนคนหนึ่งก่อนที่จะร้างราห่างไกลกันไป  หล่อนไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับความรักครั้งนั้นของเขามากนักนอกจากเคยได้ยินว่าคนรักที่จากเขาไปชื่อปู  ในยามที่ชายหนุ่มทุกข์ทนและเงียบเหงา   เดือนจึงยังเป็นคนเดียวที่ดูแลห่วงใยเขา  ทุกความพยายามที่จะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาจากเดือนทั้งสิ้น   จึงไม่แปลกเลยที่เมื่อวันหนึ่งรุจีบอกกับหล่อนว่าเขาได้ทุนการศึกษาปริญญาโทไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ หล่อนจึงเก็บข้าวของตามมาด้วยโดยไม่ปริปากถามอะไรเลย ที่กรุงเทพฯ เดือนกลับพบกับความหมายของคำคมที่ว่า “ใกล้มากขึ้นแต่ไกลกว่าเดิม”  รุจีพบตัวเองในสังคมใหม่ของสถาบันการศึกษา   มีเพื่อนมากมาย   มีงานวิชาการที่ต้องค้นคว้าอีกมาก   ชายหนุ่มพูดกับหล่อนน้อยลง   มาเยี่ยมหล่อนที่หอพักน้อยลงเป็นลำดับ   และในที่สุดก็ไม่ได้ติดต่อมาเลย    เดือนได้แต่เก็บความน้อยใจไว้เงียบๆ  ไม่อยากให้เขารู้และเสียสมาธิการเรียน    พยายามบอกตัวเองให้เข้าใจว่ารุจีคงมีหน้าที่ความรับผิดชอบมากขึ้น   แต่คงไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงถ้าหากว่าในใจของเขายังคงมีเธอเหมือนที่เดือนคิดว่าเขาเคยมีมาตลอด แต่เดือนอาจจะกำลังคิดผิด....... หล่อนลางานหลายครั้งเพื่อเดินทางไปเยี่ยมเขาถึงมหาวิทยาลัยอันทรงเกียรตินั้น    อย่างน้อยหญิงสาวก็อยากทำอะไรบางอย่างให้เขาได้รู้ว่าหล่อนเห็นเขาเป็นคนสำคัญมากเหลือ เกิน   เดือนแค่อยากเจอชายผู้ที่เป็นเจ้าของหัวใจของตัวเอง  แม้นานๆครั้งก็ยังดี   แต่สุดท้ายผลก็เหมือนเดิมคือต้องหิ้วถุงขนมโหนรถเมล์กลับหอไปโดยที่ไม่ได้พบกับเขา  หรือได้พบเพียงช่วงเวลาสั้นๆก่อนที่รุจีจะอ้างว่าต้องอ่านหนังสือและขอตัวกลับไปทำธุระโน่นนี่   ช่วงนั้นเองที่เดือนข่มความน้อยเนื้อต่ำใจไว้ไม่ไหวจนต้องแอบร้องไห้คนเดียวทุกคืน วันเกิดของรุจีเวียนมาถึง   เดือนลางานโหนรถเมล์ไปหารุจีอีกครั้งที่หอพักนักศึกษา   พยายามยืนเอียงตัวบังห่อของขวัญสีสวยไม่ให้ละอองฝนที่ตกหนักนอกตัวรถสาดมาโดนได้จนปวดเมื่อย   ในใจนึกแต่ว่ารุจีจะดีใจไหมที่เห็นว่าหล่อนมาหาเขาในวันเกิดนี้   อดทนไว้........อีกนิดเดียวก็ถึงหอพักของเขาแล้ว   เรายังเป็นคนรักที่ดีต่อกันใช่ไหม เดือนเดินต่อจากป้ายรถเมล์มาจนถึงหอพักของรุจีเมื่อตกค่ำ   พยายามโทรเรียกขึ้นไปบนห้องก็ไม่มีใครรับ   จนแน่ใจว่าเขาคงไม่อยู่ในห้องจึงนั่งรอ  ตั้งใจว่าจะรอจนกว่าเขาจะกลับมา   รุจีคงจะไปอ่านหนังสือกับเพื่อนอยู่   คงจะคร่ำเคร่งจนลืมวันเกิดของตัวเอง   เขาจะดีใจไหมที่กลับมาเห็นหล่อนรออยู่พร้อมกับของขวัญที่ตั้งใจทำเป็นพิเศษเพื่อเขาคนเดียว     รออยู่อย่างอดทนหลายชั่วโมงจนกระทั่งได้ยินเสียงของผู้ชายคนหนึ่งที่ประตูหอพักจึงรีบลุกขึ้นอย่างตื่นเต้น   ใช่เขาแน่.....เดือนไม่เคยลืมเสียงของเขา    หล่อนหยิบถุงของขวัญเดินไปที่ประตูหอพัก   อยากเอ่ยทักทายเขา  อยากยื่นของขวัญนี้ให้เขาด้วยตัวเอง   อยากบอกให้เขารู้ว่ารักมากแค่ไหนและยังรักอยู่เหมือนเดิม   แต่แล้วหล่อนก็ชะงักเท้า   เลือดในร่างกายเหมือนจับเย็นแข็งเป็นก้อนหิน รุจีอยู่ที่นั่น   แต่มือของเขากำลังโอบไหล่หญิงสาวหน้าตาดีอีกคนหนึ่งอยู่   เสียงหัวร่อต่อกระซิกอย่างมีความสุขของเขาก็สะดุดเช่นกันเมื่อเห็นว่าหล่อนยืนอยู่ตรงหน้า “เดือน.....”  “ดูพี่รุจีมีความสุขดีนะคะในวันเกิดนี้”  เสียงของหล่อนเล็ดไรฟันออกมายากเย็น “เราแค่ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน   เดือนคงรู้จักพี่ปูแล้วใช่ไหม”  “จำได้สิคะ   เพราะพี่เคยบอกว่าเลิกกับเขาไปแล้ว” “เดือน   ฟังพี่ก่อนสิ   พี่ไม่ได้เลิกกับปูเขานะ   เรายังเป็นคนรักกันอยู่”  “ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ   เดือนก็เป็นแค่น้องสาวของพี่รุจีเหมือนเดิม”  หญิงสาวก้มหน้ายื่นกล่องของขวัญให้เขา  “สุขสันต์วันเกิด”  แล้วหล่อนก็เดินจากมาโดยไม่หันหลังกลับไปมองอีกเลย เดินจ้ำไปตามถนนสายคับคั่งในเมืองหลวงอย่างเดียวดาย   น้ำตาอุ่นๆไหลรินอาบแก้มลงมาเหมือนจะไม่มีวันพรุ่งนี้ให้เสียน้ำตาอีก   ไม่ได้สนใจว่ากำลังเดินไปไหน   ฟ้ายามค่ำในฤดูฝนครึ้มแดงไปด้วยเมฆหนา  ไม่นานจากนั้นฝนก็ตก   แต่หล่อนก็ยังเดินต่อไปโดยไม่สนใจว่าตัวจะเปียกโชก  แต่เมื่อฝนตกหนักจนมองทางเกือบไม่เห็น   ใบหน้าหล่อนก็เปียกจนแยกไม่ออกว่าอะไรคือน้ำตา   อะไรคือน้ำฝน จากคุณ : ธามาดา - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 14:23:39 A:203.151.206.82 X:203.155.224.66 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เดือนจับเส้นผมของตัวเองที่ยาวประบ่าคลึงไปมาใต้ฝักบัวรีสอร์ต จำได้ว่าหลังจากเหตุการณ์ณ์วั้นนั้นแม้ว่าจะไม่สามารถตัดใจจากเขาได้   แต่ทั้งสองก็เลิกติดต่อกันเด็ดขาดเหมือนคนไม่รู้จักกัน   หล่อนหยิบกรรไกรขึ้นมาตั้งใจจะทำร้ายตัวเองเมื่อสภาพจิตใจย่ำแย่ถึงที่สุด   แต่แล้วก็เปลี่ยนใจใช้กรรไกรนั้นตัดผมยาวสลวยที่”เขา”เคยชมและลอบจับทนุถนอมอยู่บ่อยๆในอดีตออกจนสั้น   ทิ้งปอยผมไปอย่างไร้เยื่อใยเสียดาย   แต่สุดท้ายเมื่อเวลาผ่านไปมันก็กลับยาวขึ้นเหมือนเดิมอย่างที่กำลังจับอยู่ตอนนี้   เดือนนึกในใจตัวเองแต่ว่ามันคงเป็นสัญลักษณ์ที่จะบอกกับหล่อนว่าบนโลกนี้ไม่มีอะไรจีรัง   แต่ทว่าหลังจากนั้นหล่อนก็เข้มแข็งขึ้น   และสลัดภาพความเศร้าที่ผ่านมาออกจากใจได้หมด   เดือนสามารถ “ทำใจได้” แม้ว่าจะไม่สามารถ “ตัดใจได้” ก็ตาม ออกจากห้องน้ำ   เช็ดตัวและเรือนผมจนแห้ง   แต่งตัวเสร็จแล้วก็ปิดไฟล้มตัวลงนอนมองเพดาน   ได้ยินเสียงกรนของพิเชษฐ์ดังมาจากห้องข้างๆ   แรกๆรู้สึกรำคาญ   แต่เมื่อนึกถึงความเศร้าที่ชายหนุ่มได้รับที่คงไม่แตกต่างกับที่หล่อนเคยเจอมาก็แกล้งลืมเสียงกรนนั้นไป   หญิงสาวนอนหงายหลับตาภาวนาบทสวดมนต์สั้นๆก่อนปล่อยให้จิตดำดิ่งลงสู้ห้วงหลับใหลอย่างสงบ คืนนี้เธอไม่ได้ฝันถึงใคร    ...................................................................... เป็นวันที่ฟ้าไร้เมฆ   ทะเลกับท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินเข้มเกือบไม่แตกต่างกัน   เดือนปาดเหงื่อบนหน้าผากและเดินลัดเลาะโขดหินนำพิเชษฐ์มาเกือบชั่วโมงแล้ว   หล่อนสังเกตว่าชายหนุ่มแม้จะยังดูเหงาและพูดน้อยอยู่แต่ก็มีท่าทางสดชื่นมากกว่าเมื่อวาน  หลังอาหารเช้าจึงบอกเขาว่าจะพาไปดูมุมสวยๆบนภูเขาใกล้ๆ   แต่ต้องออกแรงปีนป่ายพอสมควร “อีกไกลไหม”   “อย่าบ่นนักเลย   จะถึงแล้วเนี่ย” ไม่นานนัก   ทั้งสองก็เดินขึ้นมาถึงยอดเนินเขาหินทางด้านใต้ของเกาะ   สุดสายตาข้างหน้าคือผืนน้ำกับฟ้าบรรจบกันเวิ้งว้างในวันฟ้าใส      บนยอดเขานี้มีแต่เดือนกับเขาเพียงสองคนจริงๆ เดือนหรี่ตาสูดลมหายใจลึก   นั่งลงกอดเข่าบนโขดหินใหญ่หันหน้าออกทะเล  ลมร้อนที่พัดแรงกรีดเข้าไปในหัวใจเหมือนกับมีดคม   อยู่ๆใจก็คิดถึงบนยอดเขาห่างไกลที่หล่อนกับรุจีเคยปีนขึ้นไปด้วยกันเพียงสองคนเมื่อนานมาแล้ว “อีกไกลไหม”  หล่อนร้องตามหลังชายร่างสูงเหนื่อยหอบ   แต่มือของทั้งสองยังเกาะกุมกันแน่นตั้งแต่ตีนเขา   “อย่าบ่นนักเลย   จะถึงแล้วเนี่ย” เดือนก้มหน้าเดินตามรุจีไปเงียบๆ  ไม่นานนัก   ทั้งสองก็เดินขึ้นมาถึงยอดเนินเขาทางด้านเหนือของป่า   เดือนมองทิวทัศน์ที่สวยงามรอบตัวอย่างตื่นเต้น   “สวยจังเลย”   แต่รุจีกลับนั่งลงกอดเข่าครุ่นคิดหันหน้าออกไปมองแนวเขาสลับซับซ้อนเบื้องหน้า “เดือน   นั่งลงก่อน   พี่มีเรื่องอยากคุยกับเธอ” เดือนหันมามองเขา   เงียบอยู่พักหนึ่งจึงนั่งลงข้างๆ   ลมเย็นที่พัดบนเนินเขาก็ยังเงียบลงเหมือนจะหยุดฟังรุจี “พี่ได้ทุนไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ”  ชายหนุ่มบอกโดยไม่หันมามอง  “คงต้องย้ายไปอยู่หอพักนักศึกษาหน้ามหาวิทยาลัย   เรียนสักสองปีก็จบ    มหาวิทยาลัยจะเปิดเดือนหน้าแล้ว”   “เหรอคะ.....ดีจัง”  เดือนพยายามสะกดก้อนที่จุกอยู่ในคอและพูดให้เสียงฟังปรกติที่สุด  “เรียนสองปีเชียวเหรอ”   หญิงสาวกระพริบตาถี่ๆเมื่อรู้สึกว่ามีของเหลวอุ่นภายในจะล้นออกมา   หล่อนรับรู้เรื่องที่เขาสอบเรียนต่อปริญญาโทมาตลอด   ด้วยความรักเดือนจึงภาวนาแต่ว่าขออย่าให้มีวันที่หล่อนกับเขาต้องห่างไกลกัน   แต่วันนั้นก็มาถึงแล้ว “เดือน....”   “ไปเถอะค่ะ” พูดได้แค่นั้นหญิงสาวก็ซบลงที่หัวไหล่ของรุจี   มือสองข้างขยำเสื้อของเขาแรงเหมือนเก็บความรู้สึกมาชั่วชีวิต   น้ำตาไหลเป็นทางลงเปียกเต็มหน้า   รุจีหายใจยาวเอื้อมมือมาโอบศีรษะของหล่อนแนบกับแก้มของเขา   “พี่จะไม่เปลี่ยนไป” รถไฟสายหาดใหญ่ – กรุงเทพฯกระชากตัวออกจากสถานีต้นทางฉึกฉัก   รุจียกกระเป๋าขึ้นเก็บบนราวเหล็กแล้วนั่งลงมองชานชาลาที่พลุกพล่าน   ไม่มีเดือนนอกหน้าต่างเหมือนอย่างคนอื่นที่มีคนรักมาส่ง   เขาไม่แน่ใจว่าเขาตัดสินใจถูกหรือไม่ที่ไปกรุงเทพฯ  .....และเดือนตัดสินใจถูกหรือไม่ที่ทำแบบนี้ ทิวทัศน์จากนอกหน้าต่างเปลี่ยนไปเรื่อยๆ  จากเมืองใหญ่กลายเป็นป่าหญ้า  เป็นทุ่งนากว้างและภูเขาสูงไกลๆ   ไม่นานฝนก็ตก   รุจีลุกขึ้นปิดกระจกหน้าต่างแล้วนั่งลงตามเดิม   ผู้โดยสารที่นั่งมาด้วยกันขยับตัวงัวเงียตื่นจากการหลับใหลเพราะเสียงปิดกระจกนั้น   ชายหนุ่มยิ้มบางๆเอื้อมมือมาโอบศีรษะของหล่อนแนบกับแก้มของเขา “นอนต่อเถอะคนดี”   เดือนยิ้มให้เขาและหลับตาลงอีกครั้ง.....     จากคุณ : ธามาดา - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 14:24:26 A:203.151.206.82 X:203.155.224.66 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เดือนนั่งกอดเข่าเหม่อลอยถึงอดีตที่ไม่หวนคืนอยู่นาน   หันมามองพิเชษฐ์อีกครั้งจึงเห็นเขายืนหลับตาอยู่ใกล้ๆ  และค่อยๆลืมตาขึ้น   เดือนไม่รู้สึกแปลกใจที่หลังจากนั้นเขาก็เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเองให้หล่อนฟัง   ใจที่ปิดกั้นตัวเองมานานของชายหนุ่มคงค่อยเปิดมากขึ้นเมื่อพบเพื่อนร่วมทางที่ไว้ใจได้อย่างหล่อน พิเชษฐ์เอนตัวนอนลงบนพื้นหินง่ายๆ “อย่างน้อยตอนนี้ผมก็สบายใจแล้ว   คุณเป็นคนแรกที่ผมคุยเรื่องนี้ด้วย   ที่ผมอยากออกจากบ้านมาเที่ยวอาจจะเพราะอยากมีเวลาได้ทบทวนอะไรเงียบๆบ้าง   ตอนแรกผมก็ไม่ได้ตั้งใจมาพัทยา   แต่กว่าจะรู้ตัวก็ซื้อตั๋วมานี่แล้ว   ไม่งั้นคงไม่ได้มาเจอคุณที่นี่หรอก   บังเอิญจริงๆ” “ใช่ค่ะ   บังเอิญ   ความบังเอิญเป็นจุดเริ่มของหลายๆอย่างที่คาดไม่ถึง”   เดือนนั่งกอดเข่ามองออกไปข้างหน้าอยู่ข้างๆพิเชษฐ์ที่นอนประสานมือรองท้ายทอยมองขึ้นฟ้า   เดือนมองทะเล   เขามองฟ้า    ทั้งทะเลและท้องฟ้าก็ว่างเปล่าเหมือนกัน   เดือนคงจะนึกขอบคุณพระเจ้าอย่างมากถ้าหากจะสามารถเปลี่ยนให้พิเชษฐ์กลายเป็นรุจีได้   หล่อนอยากจะกลับไปในช่วงเวลาที่มีแต่ความสุขนั้นอีกและอยากมีแต่เวลานั้นตลอดไป   แต่ก็ได้เพียงแค่คิด “เดือน”   “หืมม์” “ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนผม”   “คุณก็อยู่เป็นเพื่อนฉันเหมือนกัน   ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ชอบเดินทางคนเดียวเหงาๆนักหรอก   แต่น่าเสียดายนะ  บรรยากาศแบบนี้ถ้าได้อยู่กับใครสักคนที่รักก็คงจะดีที่สุดเลย” “แล้วคนๆนั้นของเดือนเป็นใครล่ะ”   “กำลังรอการมาหาของเขาเหมือนกัน   หรือไม่อย่างนั้นฉันก็คงจะออกไปหาเขาเอง   ฉันเคยคิดว่าการเดินทางนำพาสิ่งที่ไม่คาดคิดมาสู่ชีวิตเสมอ   บางทีอาจจะรวมถึงความรักด้วย” เดือนกำลังนึกถึงรุจี   อยากให้ชายหนุ่มตรงหน้าเป็นเขาเหลือเกิน “เหรอ .. แล้ววินาทีนี้เดือนพบ ‘เขา’ แล้วหรือยัง”   หญิงสาวยิ้มเศร้า   ไม่กล้าตอบ   ทะเลและท้องฟ้าดูอ้างว้างเกินไป กลับมาที่โรงแรมไม้   ทานอาหารเย็นด้วยกันเงียบๆท่ามกลางแสงตะเกียงและเพลงก้อนหินละเมอที่ชายอ้วนเจ้าของโรงแรมเปิดอย่างรู้ใจ  เดือนรู้สึกรำคาญเล็กน้อยที่ลุงสุเมธเจ้าของรีสอร์ตยังคงเข้าใจและทักพิเชษฐ์ว่าเป็นสามีของหล่อนอยู่  ทั้งที่เห็นการแยกห้องนอนก็รู้ได้แล้ว  เดือนรีบอิ่มอาหาร  ยิ้มให้เขาก่อนกลับเข้าห้องนอนข้างๆ   นั่งลงบนปลายเตียงเปิดผ้าม่านมองดวงจันทร์ที่กำลังโผล่พ้นยอดไม้ทักทายราตรีกาลช้าๆ   รู้สึกสับสนอะไรบางอย่างในใจ   โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ณ์เมื่อตอนกลางวันบนภูเขา   เดือนกำลังต้องการรุจีอยู่จริงหรือ.....หรือว่าต้องการอะไรบางอย่างที่รุจีกับพิเชษฐ์มีอยู่คล้ายกัน  นาทีนี้หล่อนนึกถึงผู้ชายคนหนึ่ง ..ที่ไม่แน่ใจว่าคือพิเชษฐ์หรือรุจี เสียงเดินย่างเหยียบเศษใบไม้แห้งในป่าลึกดังกรอบแกรบในความเงียบ   เดือนพยายามอย่างที่สุดแล้วที่จะเดินกึ่งวิ่งออกจากป่าให้ได้และให้มีเสียงน้อยที่สุด   ก่อนที่”เขา”จะรู้ว่าหล่อนอยู่ที่ไหนและตามมาจนพบได้   เดือนชะงักเท้าและก้มลงแอบหลังพุ่มไม้รกพุ่มหนึ่ง   หัวใจเต้นดังถี่เหมือนจะทะลุออกจากอกได้   มองเห็นร่างเงารางๆของอะไรบางอย่างเคลื่อนผ่านหน้าไปในระยะไม่ไกลนักอย่างเงียบเชียบ   เดือนรู้ดีว่าเป้าหมายของเขาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหล่อน   และเขาคงไม่ปล่อยให้หล่อนรอดพ้นเงื้อมมือไปได้ในคืนนี้   เดือนรู้ดีว่าเขารอเวลานี้มานานแค่ไหนแล้ว นั่งหลบอยู่หลังพุ่มไม้อยู่นานจนดูเหมือนทุกอย่างเป็นปกติดีแล้ว   เดือนจึงถอนหายใจยาวโล่งอก   เสียงหัวใจเต้นแรงค่อยคลายลง   เขาคงไปไกลแล้วโดยไม่รู้ว่าหล่อนอยู่ที่นี่   หญิงสาวค่อยๆเกาะต้นไม้พยุงตัวลุกขึ้น   มองซ้ายขวาอย่างระมัดระวังแล้วค่อยก้าวเท้าออกเดินต่อ   ทางออกจากป่าเห็นเป็นแสงรำไรใกล้เข้ามาเรื่อยๆ   เดือนยิ้มโล่งใจและก้าวขาเร็วขึ้นเป็นวิ่ง   อีกเพียงอึดใจเท่านั้นจะออกจากป่าได้   แต่เสียงเคลื่อนตัวหักกิ่งไม้ตามทางที่ไล่หลังมารวดเร็วราวกับพายุทำให้หล่อนหันไปมองและกรีดร้องออกมา   เขารู้แล้วว่าหล่อนอยู่ที่นี่!! หญิงสาววิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต   สายตาแวววาวราวกระหายเลือดของเขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ   กระชั้นเข้ามาจนหล่อนได้ยินเสียงหายใจของเขา   กำลังจะเร่งฝีเท้าขึ้นอีกก็เหมือนภาพตรงหน้าหล่นวูบไปอยู่กับพื้น   เดือนสะดุดขาตัวเองล้มลงริมลำธาร   หันไปมองสิ่งที่ไล่ตามตัวเองมาก็กรีดร้องลั่นเมื่อเห็นว่าเขาตามมาทันถึงตัวและเลื้อยเข้ามารัดร่างอย่างรวดเร็ว “ไอ้งูบ้า......ปล่อย”   หล่อนตะเกียกตะกายดิ้นหนีแรงรัดของงูยักษ์ตัวนั้นสุดชีวิตแต่เหมือนกับว่ามันจะยิ่งรัดตัวเข้าแน่นกว่าเดิม   เหนื่อยหอบ  ดิ้นรน  ร้องตะโกนขอความช่วยเหลืออยู่นานจนหมดแรง   ในที่สุดเสียงของหล่อนก็เงียบลง   มือที่เคยดึงร่างงูตัวนั้นให้พ้นทางตกลงข้างลำตัว    กำลังจะหมดสติอยู่แล้วก็ปรากฏว่าเจ้างูตัวนั้นคลายรัดลงกะทันหันและร้องเจ็บปวดรุนแรง   เพียงครู่เดียวก็ทิ้งตัวลงนอนตายสนิทข้างร่างของเดือน เดือนค่อยๆคลานหนีออกจากกองซากงูนั้น   เนื้อตัวเปื้อนมอมเศษดิน    หวาดผวาและงุนงง   กำลังนั่งสับสนสิ่งต่างๆรอบตัวอยู่ก็มีมืออันอบอุ่นมือหนึ่งโอบศีรษะของหล่อนเข้าไปแนบแก้มของเขา “ไม่เป็นไรแล้วนะ   พี่มาช่วยแล้ว”  หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมืออบอุ่นนั้นและร้องอุทานดีใจ   โผเข้ากอดชายหนุ่มที่รักแน่นยิ่งกว่างูที่รัดหล่อนเมื่อครู่   ปากเรียกแต่ชื่อของเขาว่ารุจี  รุจี    ถ้านี่คือความฝัน   เดือนก็ไม่อยากตื่นจากมันเลย แต่แล้วเดือนก็ตื่นขึ้นมา   ใบหน้าอาบน้ำตาเปียกไม่ต่างกับหมอน   นั่งเซาอยู่ครู่เดียวก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา   ค่อยๆปรับสภาพความคิดให้กลับคืนสู่โลกความเป็นจริง    ไม่รู้สึกเสียใจเพราะรู้ดีแม้แต่ในฝันว่ามันคือความฝัน  อย่างน้อยเวลานี้หล่อนก็มีความสุขที่ได้ใกล้ชิดเขา   แม้เพียงแค่ในจินตนาการจากจิตใต้สำนึกก็ตาม ฟ้ายังมืดอยู่   แต่เสียงไก่บ้านที่ชาวบ้านบนเกาะเลี้ยงไว้เริ่มขันก็ทำให้หล่อนลุกขึ้นบิดกายและมองสำรวจรอบห้อง   เสียงกรนของพิเชษฐ์จากห้องข้างๆยังคงดังสม่ำเสมอ   เดือนรู้ดีว่าจิตใต้สำนึกของหล่อนคงพยายามตีภาพของชายหนุ่มเพื่อนร่วมทางกลายเป็นงูร้ายในความฝันของหล่อน   แม้จะไม่ได้นึกกลัว   แต่ความฝันนั้นก็ทำให้เดือนได้เริ่มคิดถึงอะไรบางอย่าง   เปิดประตูนอกชานออกไปยืนพิงราวระเบียงมองดูดาวบนฟ้าที่เริ่มอ่อนแสงเมื่อขอบฟ้าทางทิศตะวันออกเรืองรองขึ้นทีละน้อย   คิดไปเรื่อยๆว่าต่อจากนี้จะทำอะไร  และจะต้องพบเจอกับอะไร เมื่อพระอาทิตย์เริ่มปรากฏตัว   เดือนก็ไม่อยู่ที่ระเบียงนั้นแล้ว..... “จะกลับเข้าฝั่งด้วยกันไหมคะ” หล่อนถามเขาเป็นคำแรกโดยไม่หันไปมองหน้าชายหนุ่มที่มายืนหน้าประตูห้อง  หญิงสาวเก็บของใส่เป้เรียบร้อยและอยู่ในชุดพร้อมเดินทาง เดือนไม่ได้สนใจอาหารเช้าวันนั้นเท่าไรนัก   เช่นเดียวกับที่ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะกลับขึ้นฝั่งพร้อมกันด้วยเรือรอบเช้านี้   และเมื่อขึ้นฝั่งแล้วหล่อนก็จะออกเดินทางต่อไปคนเดียว   เดือนไม่แน่ใจว่าที่หล่อนตัดสินใจเป็นนักเดินทางท่องโลกมาตลอดนั้นเพื่ออะไร   แต่แน่ใจว่าเมื่อได้กลับมาอีกครั้ง   หล่อนจะเข้มแข็งกว่าเดิม     เดือนไม่ได้ร้องขอ   แต่พิเชษฐ์ก็อาสาถือกระเป๋าเดินตามมาส่งหล่อนถึงท่าเรือหาดตาแหวน   ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน   จนกระทั่งเท้าหญิงสาวก้าวขึ้นเรือและหันกลับมาพิเชษฐ์ก็เรียกหล่อนเสียงอ่อน   “คุณยังจะเดินทางอีกหรือ” “ชีวิตคือการเดินทางค่ะ   ฉันจะเดินทางต่อไปจนกว่าจะค้นพบตัวเอง”  “ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณค้นพบผม” เขายัดนามบัตรใส่ลงในมือเดือน “ก็มาหาผมตามที่อยู่นี้นะ” “แล้วสักวันคุณจะลืมคำนี้เอง” หล่อนมองเขาอย่างร่ำลา  เสียงเครื่องยนต์เรือดังกระหึ่มออกตัวสู่ท้องทะเล   หญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้โดยสารมองออกนอกทะเลกว้าง   ไม่ได้หันกลับไปมองบนเกาะแม้จะรู้ดีว่าหล่อนเขาจะต้องมองตามจนเรือลำนี้ลับสายตาไปแน่นอน    มีเพียงเสียงพึมพำเบาๆจากปากฝากไปกับสายลมทะเลที่อาจจะพัดกลับไปยังเกาะเล็กๆกลางทะเลนั้น “พิเชษฐ์คะ   คุณคงนึกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง   แต่ไม่ใช่หรอก   ฉันเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนไหวธรรมดาคนหนึ่ง   และก็มีบาดแผลลึกร้าวจากคนรักเหมือนกับคุณ   ฉันได้แต่หวังว่าการเดินทางจะทำให้ฉันได้สมานแผลนั้นให้ดีขึ้น   และฉันอาจจะเข้มแข็งขึ้นด้วยกระมัง”   เดือนได้แต่หวังว่าสักวันพิเชษฐ์จะเข้าใจ ลังเลอยู่นานจนกระทั่งช่วงเวลาสุดท้ายก่อนที่ภาพเกาะที่จากมาจะถูกบดบัง   เดือนจึงหันไปมองบนฝั่งอีกครั้ง   เห็นแต่ร่างชายหนุ่มไกลลิบคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่ที่ท่าเรือ   ไม่แน่ใจว่าเป็นพิเชษฐ์หรือเปล่า   จนกระทั่งเรือแล่นมายังอีกด้านของเกาะสายตาของหล่อนก็ยังไม่เปลี่ยนไปมองทางอื่น   เวลานี้เดือนกำลังคิดถึงใคร   รุจี.....พิเชษฐ์.....รุจี.....พิเชษฐ์.....รุจี มองขึ้นไปบนท้องฟ้าสดใสและละอองคลื่นที่ถูกเรือแหวกกระเซ็นออกเป็นฟองขาว “เธอคือท้องฟ้า.....” อยู่ๆเดือนก็นึกถึงกลอนบทนี้ขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ       เขียนเสร็จตั้งแต่ 6 กันยายน 2546   จากคุณ : ธามาดา - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 14:25:15 A:203.151.206.82 X:203.155.224.66 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เนื่องจากวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันสงกรานต์ในรอบหลายปีล่าสุดที่ผมไม่เปียกน้ำเลย (ไม่ได้ออกจากบ้านด้วยซ้ำ) ก็เลยหาเรื่องเอาของที่เขียนไว้นานมาแล้วมาลงให้อ่านกันเล่นๆแก้เบื่อ คั่นจังหวะนิยายสุขาวดีที่กำลังทยอยโพสต์นะครับ สุขสันต์วันสงกรานต์ครับ ปล. เรื่องสั้นอื่นๆกับนิยายที่เคยลงไปแล้ว ในชื่อหทัยชนชื่น ลูกแม่ปิง แล้วก็ธามาดา "ลมทะเล" http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2377115/W2377115.html "นกนางนวลเจ้าเอย" http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2377642/W2377642.html "สุขาวดี"ตอนที่0กับ1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2753239/W2753239.html "สุขาวดี"ตอนที่2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2758164/W2758164.html ขออภัยครับ ทำลิงก์ไม่เป็น(มือใหม่) ใครใจดีช่วยสอนด้วยครับ ปล.กลอนที่ใช้ในเรื่องละอองคลื่นข้างบนนั่นผมไม่ทราบว่าใครแต่ง  แฟนเก่าผมชอบและเคยเขียนให้เลยจำได้  ถ้าคนแต่งกลอนตัวจริงผ่านมาก็ขอเรียนว่าขออนุญาตนำมาเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องครับเพราะผมก็ชอบ แต่ไม่รู้ว่าใครแต่งจริงๆ จากคุณ : ธามาดา - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 14:33:34 A:203.151.206.82 X:203.155.224.66 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบวิธีเปิดขวดค่ะ...จะลองเอาไปใช้ดู...^_^ จากคุณ : กระวาน - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 19:44:53 A:213.61.212.63 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 หงะ  สงรานต์อันเงียบเหงานะคะ ขอบคุณค่ะ ที่อย่างน้อย  ก็ยังมีคนแปะเรื่องให้อ่าน จากคุณ : ต้นอ้อ - [ วันเนา (14) 13:41:42 A:203.113.61.101 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วชอบมากนะ ใช่...ในความรู้สึก จากคุณ : Together... - [ 16 เม.ย. 47 13:51:39 A:203.170.158.79 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 "ลมทะเล" http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2377115/W2377115.html "นกนางนวลเจ้าเอย" http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2377642/W2377642.html "สุขาวดี"ตอนที่0กับ1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2753239/W2753239.html "สุขาวดี"ตอนที่2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2758164/W2758164.html ต้องเป็นสมาชิกก่อนค่ะ ถึงจะทำ link ได้ และมีรูปอมยิ้มอยู่ข้างหลังชื่อเวลา Login เข้ามานะคะ :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 16 เม.ย. 47 20:59:46 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ทดสอบๆ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2761860/W2761860.html จากคุณ : ธามาดา - [ 21 เม.ย. 47 15:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ทดสอบๆ จากคุณ : ธามาดา - [ 30 พ.ค. 47 02:08:53 ]