ผมเจอเธอที่หน้าตึก .....
ผมตะลึงอยู่เป็นนาที ผมเห็นเธอเดินอยู่ข้างหน้า ผมยาวขาวสวยสลวยเก๋ พริ้วไปตามลม เหมือนโฆษณานางแบบยาสระผมยังไงยังงั้น ผิวขาวผ่องเหมือนหิมะ รูปร่างสะโอดสะองค์ เอวคอดกิ่ง สูงโปร่ง รูปร่างกำลังดี ในชุดไปรเวท ที่สำคัญ พอเธอหันหน้ามา โอ !! ใช่เลย นี่แหละ นางในฝันของผม
ผมเห็นเธอเดินขึ้นลิฟต์ไปต่อหน้าต่อตา แล้วเธอก็หายไป
แล้วผมก็ไม่ได้เจอเธออีก.........
สองอาทิตย์ต่อมา .......
ผมพึ่งเลิกงาน เดินลงมาจากตึก ดูจากเวลา กะว่า วันนี้อาจหาอะไรกินก่อนกลับบ้าน เนื่องจากยังไม่เย็นมาก
ขณะกำลังเดินไปป้ายรถเมล์ สายตาผมก็ไปสะดุดเข้ากับ !!!
เธอนั่นเอง !!! เธอ ยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์
ผมไม่รอช้า รีบแจ้นเข้าไปที่ป้ายรถเมล์ เข้าไปยืนข้าง ๆ เธอ
ไม่รู้เป็นไร พอมายืนข้าง ๆ เธอ ผมมีอาการแปลก ๆ ไม่กล้าหันไปมองหน้าเธอเต็ม ๆ ตัวผม สั่น ระริก ๆ ปากก็สั่น หัวหมุนติ้ว คิดคำพูดอะไรไม่ออก พยายามจะยืน ยังยืนไม่ค่อยจะอยู่ โอย ผมเป็นอะไรไปเนี่ย
ผมรวบรวมสติและความกล้าขึ้นในใจเงียบ ๆ ถ้าผมไม่กล้า ผมคงไม่มีวันได้รู้จักเธอเป็นแน่แท้ เอ แล้วผมจะเริ่มทักเธอยังไงดี แล้วถ้าเธอ ไม่คุยด้วย ผมจะทำไงดี หรือว่า ถ้าเธอเห็นผม แล้วนึกว่าผมเป็นคนโรคจิตจะทำไงดีล่ะเนี่ย
โอย คิดไปคิดมา มัวแต่คิด เดี๋ยวก็ชวดพอดีหรอก !!!
ผมตั้งสติ แล้วหันไปทางเธอ ยกมือขึ้นจะสะกิดเธอ พร้อมกับเริ่มเอ่ย คำ ๆ แรก ออกจากปาก
"เอ่อ ....."
ไม่ทันเอ่อขาดคำ รถเมล์สาย 29 ก็เข้ามาเทียบ เธอก็รีบวิ่งด้วยความรีบร้อน ขึ้นรถเมล์ไปทันทีทันใด กว่าที่ผมจะรู้ตัวและได้เอ่ยอะไรออกไปนอกจาก "เอ่อ" รถเมล์สาย 29 ก็เคลื่อนออกจากป้ายไปอย่างช้า ๆ
พร้อมกับทิ้งผม ไว้ที่ป้ายรถเมล์อย่างจ๋อย ๆ
เอ่อ ..... ไม่น่าเลยตู
(ยังมีต่อ)
จากคุณ :
ขีดเขียน 
- [
วันเนา (14) 10:20:15
]
ความพยายามของผม และเธอคนนั้น
