^^ LoVe StORieS ^^

    เกือบสามปีที่ฉันย้ายบ้านมาอยู่ติดกับเธอ…”นัท” ผู้ชายตาโต หน้ากวนๆประจำห้องสายวิทย์

    เดือนมกราคม … ฉันย้ายโรงเรียนอย่างกระทันหัน เพราะหน้าที่การงานของพ่อ ทำให้ฉันได้เจอกับเธอ

    ตอนนั้นฉันอยู่ม.4 ชีวิตนักเรียนม.ปลายกำลังไปได้ด้วยดีที่โรงเรียนเก่า แต่เมื่อย้ายมาต่างที่ต่างถิ่น การเข้ากับเพื่อนที่โรงเรียนใหม่มันค่อนข้างทำให้ฉันหนักใจนัก

    นัทเป็นเพื่อนคนแรกที่ฉันรู้จัก

    เป็นเพื่อนคนแรกที่ฉันเดินกลับบ้านด้วยกัน …ทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่เห็นหน้า

    เป็นเพื่อนรักที่แสนดี ทำให้ฉันที่เป็นคนขี้อายนั้นสามารถเป็นเพื่อนกับคนอื่นๆในห้องได้
    เป็นคนที่รู้ใจ และคอยปลอบโยนทุกครั้งที่ฉันท้อใจ

    นัทก็จะบอกกับฉันเสมอว่า …น้ำเป็นเพื่อนที่นัทสนิทด้วยที่สุด

    และนัทก็เป็นรักครั้งแรกของฉันด้วย

    อาจเป็นเพราะความผูกพันที่นัทและเราก่อขึ้น ด้วยหลายๆอย่างที่ทำให้เราเจอกันบ่อยครั้ง แค่เดินออกมาหน้าบ้าน ฉันก็จะเธอยืนยิ้มให้เสมอ และทุกครั้งฉันก็จะยิ้มตอบด้วยมิตรภาพดีๆที่เรียกว่า ”เพื่อน”

    แต่นัทจะเคยรู้ไหม เพราะนัทนั่นแหละที่ทำให้ฉันรู้จักคำว่า”รัก”

    “รัก”ที่ก่อเกิดขึ้นเพราะความผูกพัน หรือจะอะไรก็แล้วแต่
    ฉันมั่นใจว่าฉันรักนัท ไม่ใช่เพราะความสนิทที่ทำให้เผลอไผลคิดเอง
    ฉันรักนัทตั้งแต่ตอนแรกที่พบกัน รักตั้งแต่เห็นรอยยิ้มของเธอ …
    แต่ฉันก็ไม่เคยได้พูดไป เพราะกลัวทุกอย่างจะพังลง

    ตลอดเวลาจนจบม.6นั้นจะมีคำร่ำลือหนาหูว่าเราเป็นแฟนกันมากแค่ไหน นัทก็ทำทีทะเล้นเสมือนว่าเป็นเรื่องล้อเล่น แล้วก็หันมายิ้มให้ฉันเหมือนเดิมทุกครั้ง …ทั้งๆที่มันเป็นเวลาตั้งสองปีที่ข่าวลือนั้นอยู่รายรอบตัว นัทกลับไม่เคยหวั่นไหว ยังทำกับฉันเหมือนเดิม ปฏิบัติตัวเหมือนเดิมทุกที …จนฉันอ่อนแรงไปหมดทั้งใจ แต่ฉันก็อยากขอบคุณนะ

    …ฉันอยากขอบคุณที่ได้รู้จักเธอ
    …ฉันอยากขอบคุณที่พ่อย้ายที่ทำงาน และทำให้ฉันได้พบเธอ
    …ฉันอยากขอบคุณมิตรภาพดีๆที่เธอมีให้
    ฉันไม่กล้าจะพูดไปหรอกว่า “ฉันรักเธอเพียงไร” แล้วยิ่งเมื่อไหร่ที่เธอพูดชื่นชมผู้หญิงคนอื่นให้เพื่อนสนิทอย่างฉันฟัง ฉันแทบจะใจสลายลงไปแดดิ้นเสียตรงนั้น น้ำร้อนๆในกายมันจะไหลรินออกมาเสียให้ได้

    ฉันขอโทษที่ทรยศคำว่าเพื่อนของเธอ
    ฉันขอโทษที่จิตใจมันคิดไปมากกว่านั้น …
    สิ่งสุดท้ายก่อนที่ฉันจะย้ายไปกรุงเทพฯตามพ่ออีกครั้ง ฉันอยากบอกเธอ แม้จะไม่ใช่คำพูด
    … ฉันรักเธอนะนัท

    - น้ำ -

    ฉันวางจดหมายที่จ่าหน้าซองถึงนัท …สิ่งที่จะบอกทุกสิ่งทุกอย่างในใจให้กับเขาฟัง ไว้ในกล่องจดหมายหน้าบ้านเขา …

    รถของพ่อแล่นออกจากบ้านในตอนเช้ามืด เขาคงหลับอยู่ พอตื่นขึ้นมาเขาคงจะเห็นและหยิบมันขึ้นอ่าน

    ตอนที่เขาหยิบอ่าน ฉันคงจะอยู่ระหว่างทางที่จะไปกรุงเทพมหานคร บ้านที่ฉันย้ายออกมาเมื่อสามปีก่อน เพื่อจะเอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯนั้น

    ไม่รู้เลยว่าถ้าเขาได้อ่าน เขาจะทำหน้าอย่างไร เมื่อรู้ว่าเพื่อนสนิทอย่างฉันนั้นไม่เคยคิดที่จะเป็นเพื่อนกับเขาเลย กลับใช้ความสนิทนั้นทำให้รู้สึกดีที่มีเขาเคียงใกล้ …ช่างน่ารังเกียจนัก ที่หลายๆครั้งฉันคิดไปว่าเราคือคนพิเศษของกันและกัน …

    พอใกล้เที่ยง ฉันและพ่อแม่เลือกที่จะรับประทานอาหารเที่ยงในร้านอาหารแห่งหนึ่งใจกลางอำเภอเมือง จังหวัดที่ห่างจากที่นัทอยู่มาไกลแล้ว …

    “น้ำ รออยู่ตรงนี้นะ พ่อจะไปเข้าห้องน้ำ”

    พ่อบอกให้ฉันนั่งรออยู่ตรงโต๊ะอาหาร พ่อกับแม่เดินไปเข้าห้องน้ำ เหลือเพียงลูกสาวคนเดียวอย่างฉันนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะ

    และโทรศัพท์มือถือที่พ่อฉันเพิ่งซื้อให้เมื่อเดือนก่อนนั้นดังขึ้น

    “…” และเสียงปลายสายที่ทักขึ้น ทำให้ฉันถึงกับเบิกตาโพลง

    “ทำไมถึงไม่บอกฉันว่าเธอย้ายบ้าน” น้ำเสียงร้อนรนและโมโหอะไรสักอย่างของนัททำให้ฉันอ้ำอึ้งไปชั่วครู่ …เพราะฉันไม่เคยให้เบอร์นี้กับนัทเลยนี่นา …เขารู้ได้อย่างไร?

    “ฉันไม่ใช่เพื่อนเธอใช่ไหม?…น้ำ เธอถึงจากฉันไปง่ายๆแบบนี้”
    คำตัดพ้อมากมายจากปลายสาย …ทำให้ฉันคิดไปว่า…เขาอาจจะยังไม่ได้อ่านจดหมายนั้น ฉันถอนหายใจเบาๆ และเหมือนเขาจะได้ยิน

    “เหนื่อยมากเหรอ กับการที่มีฉันเป็นเพื่อนของเธอ?” น้ำเสียงนัทสลดลงอย่างเห็นได้ชัด

    “ไม่ใช่อย่างนั้น…” ความอดรนอดกลั้นในใจฉันจวนจะถึงขีดสุด เสียงที่แผ่วเบาลงของฉันมันไม่สามารถกลบความเศร้าหมองในใจได้

    “ไม่ใช่อย่างนั้นแล้วยังไง ซื้อโทรศัพท์ก็ไม่เคยบอกกัน นี่ถ้าฉันไม่ถามแม่เธอไว้ก่อน…ก็คงไม่รู้ ตั้งกี่ทีกี่หนที่เธอทำอะไรไม่เคยบอกฉัน” นัทพูดรัวเร็วจนฉันใจคอไม่ดี “รวมทั้งเรื่องที่เธอคิดยังไงกับฉันด้วย”

    หัวใจฉันเต้นแรงและดัง….เขาได้อ่านมันแล้ว!?

    “อีกอย่างทำไมเธอต้องขอโทษเรื่องบ้าๆบอๆนั้นด้วย … หรือว่าฉันจะหลงคิดไปคนเดียว ว่าเราชอบกัน”
    เสียงที่เบาแต่หนักแน่นของเขาบ่งบอกถึงความรู้สึกเขินอาย

    ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม เขาบอกว่าเขาชอบฉัน!!

    “ฉันชอบเธอตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้ว …และก็อย่างที่เธอเขียนนั่นแหละที่ฉันไม่หวั่นไหวไปกับเสียงลือของเพื่อนๆ ก็เพราะฉันมั่นใจในตัวเองและตัวเธอ ว่าไม่มีใครจะมาแทนที่กันได้…ที่จริงฉันก็เขินนะ”

    ประโยคสุดท้ายทำให้ฉันนึกถึงหน้าที่ทะเล้นๆของเขา …นั่นคือเขากำลังเขินหรือ? ฉันอดจะเอ็นดูในความน่ารักของเขาไม่ได้

    “เงียบแบบนี้ หรือว่าฉันคิดผิด คิดไปฝ่ายเดียว? หืมม์ น้ำ” เขาคาดคั้นด้วยสไตล์ทะเล้นกะล่อนของเขาเหมือนเดิม

    คำตอบจากปากของฉันจะมีเพียงประโยคเดียว และเป็นประโยคที่ซ้ำกับในจดหมายนั้น เป็นคำพูดที่มาจากใจของฉัน…ตลอดสามปีนั้น
    “ฉันรักเธอนะนัท”

    จากคุณ : BLuE_RoSE - [ 17 เม.ย. 47 03:35:42 A:203.113.35.11 X: ]