ความคิดเห็นที่ 1          งานลอยกระทงประจำปี มหาวิทยาลัยจัดงานใหญ่ แสงไฟสีเสียงดังเอิกเริก  ผู้คนมากมายหลายหน้าต่างพากันมาร่วมสนุกกันในงานรื่นเริงอย่างนี้  เสียงเพลงดังก้องกึก อื้ออึงด้วยเสียงป่าวประกาศเรียกเร่ขายของ  เขาสนุกอยู่กับการจัดการค้าขายจ่ายเกมส์ในซุ้มที่ร่วมกันจัดกับเพื่อนๆ อีกหลายคน  ส่วนเธอเดินเที่ยวงานวัดกับคนที่รู้ใจตามประสาหนุ่มสาว  พอสายดึกเขาหยุดพักวางมือจากงานสับสนและความวุ่นวายของคลื่นกระแสคนและความเอะอะมะเทิ้งของงานรื่นเริง จับจักรยานสีแดงคู่ใจตีวงเคลื่อนออกไปท่องตามเส้นทางหาความสงบสักพัก          ในเงาของเสาตึกที่ฉายทอดด้วย แสงเต็มดวงของจันทร์ ข้างคูน้ำเล็กๆ ห่างออกไปจากเสียงบันเทิงรื่นเริง  เขาชลอจักรยานจอดเทียบข้างเสา นั่งลงริมคูน้ำข้างสาวน้อยผมยาวที่นั่งแอบความวุ่นวาย ของราตรีอยู่ในเงาจันทร์ "ทำไมมาอยู่นี่?"  เขานั่งลงลูบหัวสาวน้อยแก้มเนียน ที่นั่งมองเงาสะท้อนของจันทร์ในคูน้ำนิ่ง   "ไม่ได้ไปเดินในงานเหรอ  ไม่เห็นเห็นเลย"  เขาขยับตัวนั่งบนพื้นหญ้าข้างๆ เธอ          "ไปมาแล้ว"  เธอตอบสั้นๆ  ไม่ แม้แต่หันหน้ามามองเขา          "เขาล่ะ?"  เขารู้ดีว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้น  เขาอาจจะไม่ได้รับรู้ถึงรายละเอียด แต่เรื่องราวที่ปรากฏบนสีหน้าเพื่อนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ย่อมบอกอะไรเขาได้ไม่มากก็น้อย   เธอยิ้มถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วเงยหน้ามอง แสงจันทร์ที่ทรงกรดสว่าง    เขาเงยหน้ามองตาม  ท้องฟ้ารังสิตแห่งนี้ช่างเปิดโล่งอำนวยเสริมให้แสงจันทร์คืนนี้ เป็นจันทร์ที่มองเหมือนเป็นราชินีแห่งราตรีอย่างแท้จริง   แต่กระนั้น  หากลองมองไปไหนแววตาของหญิงสาวสักคน  เบื้องลึกข้างในนั้นย่อมซ่อนแววเศร้า และหมองหม่นเสมอ  แม้แต่ดวงตาของราชินีแห่งรัตติกาลที่ส่องแสงสว่างมากเพียงใดก็ตาม          สายลมแห่งเดือนสิบสอง พัดไล้ผิวคนทั้งสอง เส้นผมพัดสะบัดเป็นระลอกตามจังหวะของสายลม .ที่พัดหมุนสร้างกรอบแห่งความเงียบรอบกาย  เสียงดนตรีและเสียงพลุ ประทัด ตะไล  ยังคงดังไม่ขาดสาย  แต่ก็ดูเหมือนว่า จะไม่มีเสียงไหน ทะลุทะลวงผ่าน กรอบกำแพงความเงียบของเขาและเธอเข้าไปได้          "พระจันทร์สวย ."   เธอว่า          "ใช่   .  ภายใน 30 วันจะมีวันที่พระจันทร์สวยที่สุดแค่วันเดียวเท่านั้น แต่นั่นก็พระจันทร์ดวงเดิม"            "แกนี่มันชอบพูดอะไรเข้าใจยาก .อวดฉลาดประจำ"  เธอเริ่มยิ้ม หัวเราะหึๆ          "ก็ไม่ได้ฉลาด  แต่ก็คงดีถ้าคนเราจะรู้และเข้าใจทุกเรื่อง  ไม่เหมือนแกนี่"            "ทำไมย่ะ?"   เธอตีต้นแขนเขาเบาๆ          "เปล่า .ชั้นกำลังคิดว่า  ทำไมนะ  ชั้นถึงไม่ใช่คนที่รู้เรื่องจากปากแกทุกเรื่อง"  เขาควานหากิ่งไม้โยนลงในคูน้ำ ภาพสะท้อนดวงจันทร์เลือนเป็นระลอก          "แปลกอะไรล่ะ  ชั้นยังไม่เห็นจะได้ยินอะไรจากปากแกเลย"  เธอโยนกิ่งไม้บ้าง ไม่ปล่อยให้แสงจันทร์ส่องจากผิวน้ำได้เต็มวง   เขานิ่งอึ้งกับความจริงที่ต่างรู้กันอยู่ .มันเป็นความจริงที่เขาเองก็ไม่เคยจะเล่าอะไรๆ ที่สำคัญในชีวิตให้เธอฟังเลย  หรือแม้แต่เวลาที่เขาต้องทำงานสำคัญ  ข่าวของเขาก็มักจะกระจายผ่านปากของคนอื่นเสมอ  ไม่มีครั้งใดเลยที่จะมีอะไรออกจากปากเขาเข้าหูเธอโดยตรง  เช่นเดียวกันกับข่าวของเธอ          "แกนี่มัน "  เขาพูดคำพูดติดปากของเขา และ เธอ โดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่า  จะสรรหาคำอะไรมาต่อท้ายให้เต็มประโยคได้อย่างที่ใจกำลังคิด          "แต่แกก็อยู่ข้างชั้นเสมอนี่ ."  เธอยักไหล่เล็กน้อย สายตายังจับจ้องที่ระลอกน้ำสะท้อนภาพท้องฟ้าและแสงจันทร์  ผิวน้ำค่อยๆ หยุดนิ่งแล้ว  ดวงจันทร์สองดวงกำลังปรากฎอยู่ตรงหน้าของพวกเขา  แต่ละคนจับจ้องมองกันคนละดวง .เสียงพลุ ตะไล ปึงปัง ดังทะลวงกรอบแห่งความเงียบเข้ามาสำเร็จ          "ไอ้บ้า ."  เขาตบหัวเธอเบาๆ  ไม่มีใครรู้ถึงเหตุผลที่ทำอย่างนั้น  แต่เขาก็ทำเป็นประจำ          "ไอ้{^_^} ."  เธอตบแขนขวาฉาด  ด่ากลับเป็นประจำเช่นกัน            "ยังไม่ได้ ลอยกระทงล่ะสิท่า . แย่หน่อยนะที่ต้องมาลอยกับชั้น"            "โชคดีที่ไม่มีกระทง "          "ใครบอก"  เขาลุกขึ้นหันหลัง  เบื้องหลังเป็นกอง เศษใบตองที่เพื่อนๆ ตัดฉีกช่วยกันทำกระทงประกวด และ ขายกัน ในงาน    เขาหยิบพลิกเศษรกอยู่สักพัก  กลับมาพร้อมกับ กระทงใบเล็กบิดเบี้ยวที่ถูกคัดทิ้งเพราะไม่สามารถนำออกไปเร่ขายได้            ในขณะที่ชาวมหาวิทยาลัยทั้งหลายรวมกลุ่มกันนำกระทงใบสวยหลายร้อยใบค่อยๆ ทยอยกันลงลอยในสระน้ำใหญ่ประจำมหาวิทยาลัย  หนุ่มสาวสองคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างที่ใครๆ คิด  ก็ลงลอยกระทงใบเล็กบูดเบี้ยวในคูน้ำเล็กๆ ห่างออกมาด้วยใบหน้าแห่งความปิติ  ไม่มีใครรู้ว่า ทั้งสองอธิษฐานอะไร  พวกเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายอธิษฐานอะไร  และแน่นอน จะไม่มีใครบอกใครก่อนแน่นอน เพราะมันก็เป็นอย่างนั้นเสมอมา          "ขอบใจ แต่ไม่ดีกว่า"  เธอขยับสมุด เลิกคิ้วนิดๆ แล้วเดินจากไป  เธอก้าวท้าวตรงไปที่รถจักรยานสีเขียวใหม่เอี่ยม  ล้วงกุญแจจากกระเป๋าสะพายใบเล็กปลดโซ่ล็อคล้อ  แล้วขึ้นขี่ไป  สองปีผ่านไปนับจากวันนั้น  ไม่นานเลยสำหรับเขา มันเป็นช่วงเวลาที่ไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนแม้แต่คนที่เตรียมใจไว้ยังอดที่จะแปลกใจไม่ได้กับความมหัศศจรรย์ของเวลา  เขาแทบไม่เชื่อเลยว่า หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไปได้มากมาย  จักรยานสีแดงเงาวับของเขา  ตอนนี้กลายเป็นได้แก่ที่ได้แต่ส่งเสียงเคล้งคล้าง  หลังจากที่ลุยถนนตั้งแต่มันเป็นดินลูกรังจนเดี๋ยวนี้เป็รคอนกรีตเรียบขี่สบาย  ตระกร้าหน้าน๊อตหลุดหายไปจนต้องใช้เชือกผูกไว้  ส่วนเบาะหลังสีครีมไม่ได้สวยเหมือนเมื่อก่อน  กลับเป็นรอยดำเก่าคร่ำ  ฝุ่นจับเป็นสีมอ และ มันว่างเปล่า          เขาหยุดมองเธอหันรถจักรยานจากไปอย่างช้าๆ  เธอขี่จักรยานเก่งแล้ว เขาถอนหายใจ  หลายอย่างค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปในช่วงที่ผ่านมา  เขาพยายามมองหาคนที่จะมารับผิดชอบในเรื่องนี้  คงจะรู้สึกดีถ้ามีใครสักคนลุกขึ้นมารับผลของมัน  แต่ไม่ใช่เขา  ไม่ใช่เธอและไม่ใช่ใครทั้งนั้น  ปล่อยให้คำถามที่ไม่รู้ว่าเหมือนกันว่าจะถามอะไร ตกค้างเป็นตะกอนอยู่ในใจเขา          ทุกวันนี้ เธอไม่ได้นั่งอยู่บนเบาะหลังจักรยานเขาอีก  ไม่ได้นั่งมานาน เธอมีจักรยานของเธอเอง  มีชั่วโมงเรียนของเธอเอง  มีเวลาพักของเธอเอง  เวลาทีจะเห็นกันสักครั้ง หาได้ยากกว่าการควานหาคำตอบในข้อสอบมิดเทอม  จักรยานของเขาไม่มีใครซ้อนอีก  เขาเองก็ไม่ได้ขี่ไปรอบๆ มหาวิทยาลัยมานานเพราะเขาเองก็มีอะไรต่อมิอะไรจะต้องจัดการอีกมากมาย  ถนนทางออกสู่บึงด้านหลังถูกปิดลงพร้อมๆ กับร้านส้มตำที่ต้องย้ายไป..  ร้านไอศกรีมได้รับการขยับขยายออกไป  มีขนม น้ำดื่มและของอื่นๆ มากขึ้น  แต่เขาก็ไม่ได้หยุดรถใกล้ๆ ร้านนั้นอีกต่อไป  ความจริงแล้ว เขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องหยุดรถตรงนั้นเลย  กลางคืนเขายังคงชอบนั่งคุยกลางแสงจันทร์อย่างเคย  เพียงแต่ว่า คนที่เขาคุยด้วยไม่ใช่เธอ  เธอเรียนที่ไหน เมื่อไหร่ เป็นเพียงภาพรางๆ ในหัวเขา  เช่นเดียวกับที่เธอเองก็คงจำตารางเรียนของเขาไม่ได้เช่นเดียวกัน  ดูเหมือนว่า ความห่างเหินระหว่างเขาและเธอจะค่ อยๆ ขยายตัวดึงให้ฝั่งของแม่น้ำที่กั้นเขาทั้งสอง มันไกลกันจนมองเห็นกันลิบๆ            ที่สำคัญคือ  ถ้าเขามีสมองและ ปากอย่างกระแสสังคม  คนใดคนหนึ่งจะต้องเป็นคนที่รับการกล่าวโทษ  คงจะต้องมีใครโกรธใครสักคน  ที่เรื่องราวมันมีผลออกมาเช่นนี้  แต่นั่นมันเป็นเรื่องฉาบฉวย  บางอย่างมันก็ลึกซึ้งเกินกว่า คำอธิบาย  หรือ ลึกซึ้งมากกว่า ที่มันแสดงออกมา ถ้ามีใครสักคนจะต้องได้รับการกล่าวโทษจริงๆ  ก็คงต้องยกให้กับ "เวลา"          เขาขี่จักรยานไปตามทางมองเห็นเธออยู่ไกลๆ ข้างหน้าเป็นทางสี่แยก  ความจริงแล้วมันเป็นทางที่เทปูนใหม่  เมื่อก่อนเป็นแค่ทางสามแพร่งเท่านั้น  เธอไม่ได้ตรงไปตามถนนที่ขีดแนวด้วยรางดินปลูกต้นเข็ม  หากแต่เลี้ยวไปตาทางปูนเรียบที่ทำขึ้นใหม่แล้วเลี้ยวลัดหายไปในเหลียมตึก  เขาขี่จักยานตามมาหยุดล้อไว้ข้างต้นแก้วที่สูงระดับศรีษะออกดอกส่งกลิ่นหอมเย็น  "ไปทางไหน?"  เขาถามตัวเองในใจ   มันจะไปได้เร็วกว่าเพียงแต่อาจจะถูกแสงแดดบ้าง  เขาตัดสินใจหักเลี้ยวไปตามทางแยกซ้ายที่เชื่อมต่อกับถนนอีกสาย มุ่งหน้าไปกับเบาะหลัง ที่ว่างเปล่า จากคุณ : zylo@hotmail.com - [ 18 เม.ย. 47 20:06:33 A:203.113.35.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 มีตอนต่อไหมคะ... ...ไม่ลองดึงระยะห่างให้มันย่นกลับมาล่ะ ?... จากคุณ : กระวาน - [ 18 เม.ย. 47 21:13:36 A:149.225.82.229 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทุกคนได้เวลาเท่ากัน  แต่จะมใช้มันยังไงเท่านั้นเอง ตอนนี้ก็ปั่นจักรยานเพื่อนไปเรียนบ่อยเลย วันไหนใครขี้เกียจก็ได้เป็นคนซ้อน จากคุณ : ต้นอ้อ - [ 18 เม.ย. 47 21:17:05 A:203.113.61.104 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่านสิคะ..ทำไมไม่ย่นระยะห่างล่ะ.. หากค้นพบใจตัวเองเจอแล้ว ก็อาจจะได้กลับมาร่วมทางกันใหม่ได้.. แม้หนทางจะเปลี่ยนแปลง.. แต่จุดมุ่งหมายยังอยู่ที่เดิมนี่คะ.. คุณ zylo เขียนเรื่องได้บีบหัวใจดีจังเลยค่ะ.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 18 เม.ย. 47 22:40:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องที่ 2 แล้ว (หรือเปล่านะ?) ฝีมือดีเชียวค่ะ ชอบเรื่องนี้มากกว่าเรื่องแรก :) จากคุณ : scottie - [ 18 เม.ย. 47 23:23:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณ คำติ-ชม ครับ ตอนเขียนก็บีบหัวใจน่าดู.... ถ้าเอาเรื่องอื่นมาลงอีก รบกวนมาช่วย ติ-ชม กันอีกนะครับ จากคุณ : zylo - [ 19 เม.ย. 47 11:45:36 A:203.144.247.90 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เขียนบรรยายได้ดีเชียวครับ ผมชอบ ไม่ได้จับผิดนะครับ แต่เพราะชอบเลยขออนุญาตแก้ที่พิมพ์ผิดให้นะฮะ เรียงรายใต้ตึกเริ่มถูกเต็มให้เต็มด้วยผู้คน  - เติมให้เต็ม ค้าขายจ่ายเกมส์ - เกม ความเอะอะมะเทิ้งของงานรื่นเริง - เอะอะมะเทิ่ง เขาชลอจักรยานจอดเทียบข้างเสา  - ชะลอ จนเดี๋ยวนี้เป็รคอนกรีต - เป็น ตระกร้าหน้า - ตะกร้า เขียนอีกนะครับ จะรออ่าน ^_^ จากคุณ : ศล - [ 20 เม.ย. 47 15:56:46 ]