ใต้ต้นจามจุรีสูงใหญ่ร่มรื่น..กิ่งก้านสาขากระจายครอบพื้นหญ้าด้านล่างจน
ร่มครึ้ม ความชื้นซึมจากตลิ่งน้ำสร้างความแช่มชื่นให้หมู่บอนและไม้ริมน้ำชู
ใบและดอกไสวรับสายลมยามเย็นที่โชยพัดเป็นระยะ รากใหญ่โผล่พ้นพื้น
กลายเป็นที่รองนั่งของชายหนุ่มอ่อนวัยคนหนึ่ง..เขานั่งเหยียดขาข้างซ้ายและ
ชันเข่าข้างขวา..มือขวาถือหนังสือมือซ้ายจับต้นหญ้าที่นุ่มนิ่มมือนั้นเล่น..นาน
ครั้งจะเผลอขว้างก้อนหินเล็ก ๆ ที่บังเอิญหยิบได้นั้นลงไปที่สระตรงหน้าส่ง
เสียงดังจ๋อม..เขาทำท่าไม่รู้ไม่ชี้..แม้ว่าข้าง ๆ โคนไม้ใหญ่นั้นจะมีหญิงสาววัย
ใกล้เคียงกันนั่งอยู่ถัดไป กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างกายของเธอโชยเข้าจมูก..
เขาทำจมูกฟุดฟิด แล้วส่งเสียงจาม

ฮ๊าดดดดดดดเช้ยยยยยยย!!!

หนังสือตรงหน้าเป็นรอยหยาดน้ำกระเซ็นจนเห็นชัด เขาใช้หลังมือป้ายปาก
และจมูกพร้อมกับสูดหายใจดังฟืด..หางตาชำเลืองไปยังสาวน้อยคนนั้น
เหมือนจะให้แน่ใจตัวเองว่าเธอนั่นแหละที่ทำให้เขาจามขึ้นมา..แต่แล้วเมื่อ
เห็นเธอไม่รู้สึกรู้สาเขาก็ยิ่งขวางในใจ..เมื่อจ้องมองนานยิ่งขึ้นจึงรู้ว่าเธอกำลัง
ทำอะไรอย่างหนึ่ง..สองมือปิดหน้า..แผ่นหลังสะท้านตามก้อนสะอื้นเป็น
ระยะ..หนังสือและสมุดกองอยู่ใกล้ตัวถูกลมตีดังผับ ๆ บ้างก็กระจายไปตาม
ลมแต่เธอก็หาสนใจไม่..ชายหนุ่มสูดน้ำมูกอีกครั้งพร้อมกระแอมออกมา..สิ่งที่
เกิดขึ้นก็คือจากท่านั่งชันเข่าหันข้างก็กลายเป็นชันเข่าหันหลังให้เสีย

หนังสือถูกพับเก็บแล้ววางไว้ข้าง ๆ เขาเอนตัวลงนอนหงายราบกับพื้นโดยไม่
สนใจรากไม้ที่ยื่นออกมาค้ำหลังและก้นกบนั้น..สลับขาซ้ายไขว้ทับขาขวา
ปลายขาซ้ายกระดิกเล็กน้อยทั้งที่ยังไม่นึกครึ้มขนาดบรรเลงเพลงหรือจังหวะ
ดนตรีใดขึ้นในใจ ฝ่ามือทั้งสองข้างประสานกันที่ศีรษะด้านหลังแทนหมอน
หนุน ปากก็ห่อลักษณะผิวปากที่มีแต่เสียฟู่ฟูดออกมา..น้ำลายกระเซ็นออกมา
สองสามหยดรอบริมฝีปากคราวนี้เขาใช้ฝ่ามือเช็ดแล้วยกขึ้นลูบผม..นั่นเองจึง
เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมของเขาดกดำเป็นเงางามและอยู่ตัวอยู่เสมอ

"น้ำตาจะช่วยอะไรได้..ร้องเท่าไรก็ไม่พอ..โลกนี้สับสนจริงหนอ..มานั่งหัวร่อ
กันดีกว่า.."
เขาพึมพำเบา ๆ ไปกับกิ่งไม้ใบหญ้า..บังเอิญหนอนตัวหนึ่งขนฟูฟ่องลำตัวมีสี
เขียวลายทางดำ กำลังคลานกระดึ๊บอยู่ตรงยอดหญ้าข้าง ๆ ข้อศอกเขา..ท่า

ร่างของเขาจึงต้องเปลี่ยนเป็นนอนตะแคงหันหลังให้หญิงสาว ใช้ศอกขวายัน
พื้นไว้ ฝ่ามือข้างด้วยกันนั้นรองรับศีรษะ สายตาจ้องมองหนอนตัวนั้นอย่าง
จริงจัง มือซ้ายที่ว่างหากิ่งไม้เล็ก ๆ มาได้กิ่งหนึ่งก็เอามาเขี่ย ๆ เล่น
"เจ้าหนอนน้อย..มาทำอะไรแถวนี้..บ้านช่องอยู่ไหน?..แน่ะ..โดนนิดโดนหน่อย
ทำสำออย..ลุกขึ้น..ม้วนตัวอยู่ได้..น่าน..ต้องอย่างงั้น..ชีวิตต้องสู้ คนสู้
ชีวิตตตตตตอิ๊ด ๆ ๆ ๆ ฉาหลาม..บุกกกกกก"

เสียงนั้นไม่ค่อยนัก..แม้จะหันศีรษะมาชำเลืองมองก็ยังคงเห็นอาการร่ำไห้นั้น
อยู่ ...แผ่นหลังที่ละมุนโค้งเว้าตามตัวราวกับหุ่นร่างงามนั้นทำให้เขารู้สึกจั๊ก
กะจี้หัวใจ..หันมาทางเจ้าหนอนน้อยเห็นมันยังคลานต้วมเตี้ยม..ไม่รู้มีจุดมุ่ง
หมายอยู่ที่ใด..จะใช้นิ้วคีบก็ไม่กล้าเกรงจะคันจากพิษร้าย ที่ทำได้ก็คือใช้ไม้
ดีดกระเด็นหวือตกลงไปในน้ำ

"อ๋าว..ร้อนก็ไม่บอก..โดดน้ำเล่นซะแระ..บ๊ายบาย..โตเร็ว ๆ น้าาาาาาาา"
เขาผลุดลุกขึ้นนั่ง มือขวาโบกหยอย ๆ ให้เจ้าหนอนที่ลอยอยู่ผิวน้ำดิ้นกระแด่ว
อยู่นั้น มือซ้ายที่ว่างเริ่มดึงหญ้า..แรกสุดก็ปลายใบ ต่อ ๆ มาจึงค่อยเป็นการ
ถอนรากถอนโคนจนติดมือขึ้นมาเป็นกลุ่มใหญ่..ยกขึ้นมอง..เห็นรากของมัน
ละเอียดยิบจนน่าสนใจ..ใช้นิ้วเขี่ย ๆ จนเกล็ดดินร่วงพรู..สลัดสองสามครั้งดิน
ที่ติดอยู่ก็ร่วงหมดเหลือแต่รากหญ้าและต้นที่ขาดวิ่นจากน้ำมือตัวเอง จากนั้น
ก็ลองบิดมันให้ขาดจากกัน แล้วเอามาทบกัน แล้วก็บิดให้ขาดจากกันอีก..จน
ในที่สุดหญ้ากลุ่มนั้นก็กลายเป็นเศษเล็ก ๆ เขาโยนขึ้นไปบนฟ้า เป่าลมออก
จากปาก เศษหญ้าร่วงพรูตกสู่ใบหน้า..

"ฮัดดดดดดเช้ยยยยยยยยย"

คราวนี้น้ำลายกระเด็นไปไกลกว่าที่เขาคิด..น้ำมูกยืดออกไปเกือบห้านิ้วแล้ว
ดึงหนืดกลับมาด้วยความเหนียว..แปะติดอยู่ระหว่างริมฝีปากกับปลายคาง
เป็นเส้นใส ๆ เขาเงยหน้าไม่ให้มันหยด จะใช้มือป้ายก็รังเกียจเกินกว่าจะทำ
อย่างนั้นได้..ล้วงมือไปที่กระเป๋ากางเกงเพื่อหาผ้าเช็ดหน้า..คว้าขึ้นมาแล้วจับ
มุมผ้าไว้ด้วยนิ้วชี้กับนิ้วโป้ง สะบัดคลายพับออกจากกัน แล้วจีบปลายผ้านั้น
ค่อย ๆ ม้วนเป็นเป็นกรวยกลมและแข็งพอที่จะใช้เขี่ยได้ จากนั้นก็บรรจงเขี่ย
น้ำมูกตรงที่ใกล้กับจมูกที่สุด มันติดตามปลายผ้าขึ้นมา เขาดึงมันให้ถอยห่าง
จากใบหน้า..ใยน้ำมูกนั้นก็เหนียวพอที่จะไม่ขาดออกจากกัน มันถูกดึงตามกัน
ไปเป็นสาย..จนกระทั้งลอยพ้นออกมาทั้งเส้น..เขามองดูมันด้วยสายตาแสน

ทึ่ง ทั้งฝีมือของตนเอง และความเหนียวหนืดของมัน แล้วค่อย ๆ ม้วนมันขึ้น
ให้พันไปตามเกลียวผ้าเช็ดหน้านั้น ก่อนจะจับปลายของผ้าคลุมมันไว้ แล้ว
ขยำใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง

เธอยังไม่เหลียวมามอง และยังไม่หยุดร้องไห้..

เขาถอนหายใจ เหม่อมองดูท้องฟ้า แดดเริ่มตก ฟ้าเริ่มหมอง..นกกาบินตาม
กันเป็นหมู่ ๆ ผ่านก้อนเมฆที่รวมกลุ่มกันเป็นหย่อม ๆ ..ทอดสายตามองไปที่
ท้องน้ำ..ผิวใสของมันถูกระรานด้วยแรงลม ระริกเป็นริ้วสวย นาน ๆ จะมีร่อง
รอยปลาโผล่ขึ้นฮุบอากาศ กระจายเป็นวงกว้างซ้อนกันน่ามอง ดอกบัวเพียง
ดอกเดียวเพิ่งโผล่พ้นน้ำ..เอนโอนตามคลื่นเล็ก ๆ เหล่านั้นท่ามกลางใบบัวที่
รายล้อมรอบ เขามองหาก้อนหินรอบตัว..ก้อนเล็ก ๆ นั้นถูกเขาขว้างลงน้ำ
หมดแล้ว..เหลือแต่ก้อนเท่ากำปั้น..เขาหยิบมันขึ้นมา..เหลียวซ้ายและขวา..
แล้วก็ถอดเสื้อยืดสีดำที่ตัวเองใส่อยู่ออกมา

วางก้อนหินไว้ตรงปลายเสื้อ ห่อมันแล้วผูกทบเสียสองชั้น..เว้นเนื้อที่ไว้จับ
ประมาณหนึ่งฟุต ลุกขึ้นยืน เหวี่ยงมันหวือ ๆ เป็นวงรอบแขน..จากนั้นก็ร้อง
เสียงดัง ตวัดเสื้อที่ถ่วงก้อนหินนั้นเต็มแรง เงื่อนที่มัดไว้หลุดเด้วยแรงเหวี่ยง
ก้อนหินกระเด็นหวือไปไกล โค้งขึ้นไปในอากาศราวลูกกอล์ฟที่ถูกตีโดยโปรมือ
อาชีพ ก่อนจะตกปุ๊ลงบนดอกบัวโทนนั้นพอดิบพอดี

เขาอ้าปากร้องแบบไม่มีเสียง กำมือซ้ายกระชากเข้าหาตัวเองอย่างแรง พร้อม
กับคำว่า
"เยส.!!"

เด็กสาวมีปฏิกริยาขึ้นบ้างแล้ว..เธอคงตกใจเสียงนั้น..หรือไม่ก็หมดน้ำตาที่จะ
ร้องให้มันไหลออกมา..ลดมือที่ปิดใบหน้านั้นลง..ตาหวานฉ่ำพราวไปด้วย
หยาดน้ำมองมายังเขา..ด้วยสายตาที่ไร้ความหมาย..หยิบหนังสือข้างกาย..
รวบรวมกระดาษที่ปลิวนั้นเข้าด้วยกัน..ลุกขึ้น..หันมองเขาอีกครั้ง..

"ไอ้บ้า.."

เธอเดินจากไป..ในขณะที่โทรศัพท์มือถือของเขาที่พกไว้ที่เอวดังขึ้น..
เขาหน้าเสีย..กดรับ..กรอกเสียงลงไป
"เออน่า..รู้แล้ว.."
"ยกยอเชียวหรือ?..แพงนะที่นั่น..ก็ได้ ๆ ๆ รออยู่ที่รถก็แล้วกัน.."
"เออน่า..รับรองไม่เบี้ยวสิน่า.."
ท้ายเสียงเขาพูดอย่างรำคาญ..ก่อนจะค้อนประหลับประเหลือกไปที่โทรศัพท์
นั่น

....

อีกมุมหนึ่งของสระนั้น..ชายหนุ่มสองคนกำลังหัวเราะคิกกันอย่างครื้นเครง..
"เสร็จเรา..คุณแทน..มื้อนี้ได้เมาฟรีอีกแล้วเรา.."
ชายที่ถูกเรียกว่าแทนยังอ้าปากหัวเราะ สายตาภายใต้กรอบแว่นนั้นระยิบยับ
ด้วยฤทธิอยากเบียร์
"อยากจะสมน้ำหน้าคุณสัตยานัก..คุยนักคุยหนาว่าตัวเองเสน่ห์แรง..ถึงกับรับ
คำท้าของผมกับจาน..เดี๋ยวเราจะแซวให้ขวาขวิดเลย.."
ชายหนุ่มหน้าเข้มที่ถูกเรียกว่าอาจารย์พยักหน้าหงึก ๆ
"อุตส่าห์ลงทุนมาถึงมหาลัย..คงคิดว่าตัวเองแน่..ฮ่า ๆ ว่าแต่แม่สาวน้อยนั่น..
เธอเป็นอะไรถึงต้องร้องไห้?"
"จารย์จะไปสนใจทำไม..เราไปดื่มกันให้หายอยากดีกว่า.."
เขานิ่งไปนิด..
"อย่างงี้ดีกว่า คุณแทนกับคุณสัตยาไปที่ยกยอนั่นก่อน..ผมทำธุระทางนี้เสร็จ
เมื่อไรค่อยตามไป.."
แทนมองหน้าอย่างรู้ทัน
"นี่จารย์ถึงกับจะทิ้งเพื่อนเพื่อไปปลอบสาวเชียวหรือ?"
"ปล่าว.." เขาลากเสียงยาว.."พอดีคิดถึงเพื่อนขึ้นมาได้..เขาเป็นอาจารย์สอน
วิทยาศาสตร์ทางเพศอยู่ที่นี่..ว่าจะไปเยี่ยมเขาสักหน่อย..ไหน ๆ ก็มาถึงนี่
แล้ว.."
"ตอนทุ่มนึงเนี่ยนะ?"
"น่า..คุณแทนนี่ก็พูดยากจริง..ตกลงเป็นอันโอเคตามนั้น.."
"เดี๋ยว ๆ ..เอางี้ดีกว่า..ถ้าอาจารย์ทำให้เธอคุยกับจานได้แม้แต่คำเดียว..ผม
เลี้ยงจานมื้อหนึ่ง.."
"เฮ่ย..ผมไม่ใช่คุณสัตยานะ..อย่ามาเล่นกับผมเลย.."
"กลัวแพ้อย่างเขาน่ะซี่.."
อาจารย์หนุ่มทำท่าฮึดฮัด..เรื่องอย่างนี้ดูถูกกันได้ซะที่ไหน
"ตกลง..คำเดียวแน่นะ.."
"แน่สิครับ.."
"มื้อหนึ่งนะ..บนเทอเรสยอดตึกใบหยก?"
"ได้เลยครับ.."
"งั้นไป.."
ทั้งสองเดินตามกันไป..สังเกตเห็นสาวน้อยนางนั้นกำลังเดินขึ้นตึกบัญชี..
ท่ามกลางบรรยากาศครึ้มมัวนั้น..
......

"ไอ้ปิ๊วเอ๋ย..ตกลงฉันได้กินฟรีทั้งสองมื้อเลยว่ะ.." ชายหนุ่มพูดกับสุนัขตัวหนึ่ง
ตัวเล็ก ๆ ตากลมโตโปนใหญ่ สวมชุดซุปเปอร์แมนน่ารัก ที่คอห้อยไว้ด้วยโบว์
สีชมพู มันเลียปากแผลบ ๆ ทั้งปากตัวเองและปากเจ้านายของมัน

"จานยิ่งแย่กว่าคุณสัตยาอีก..เอ็งเชื่อไหม?..ลงทุนปลอมเป็นอาจารย์ เรียกเธอ
มาถามว่าเป็นอะไรถึงร้องไห้..เธอไม่ตอบสักคำ.." เขามีทีท่าเมาเป็นปกติ ก้ม
ลงถอดรองเท้า..แล้วนอนแผ่หราอยู่บนพื้นห้อง..

"เธอจะตอบได้ยังไง ก็ฉันเตี๊ยมกับเธอเอาไว้..จ้างเธอตั้งแปดร้อย.."
"ป่านนี้สองคนจะรู้ไหมเนี่ย..ว่าเธอคนนี้คือยัยพริ้ว ลูกป้าพร้อยข้างบ้านเรานี่ไงล่ะ.."

"ฮ่าฮ่าฮ่า.." เขาหัวเราะเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหลับผลอยไป ปล่อยให้เจ้า
หมาน้อยนั่งเอียงคอมองเจ้านาย นาน ๆ จะเห่าบ๊อกขึ้นสักที..

แล้วมันก็ยกขาหน้าขึ้นเกาหัว...รำพึงในใจตามประสาสุนัขที่ดี..
"เอ..วันนี้ทำไมเจ้านายไม่อ๊อกออกมาหว่า???"


.......จบ.......