W2774794 เอ่อ คือ ว่า คือ... []

ความคิดเห็นที่ 7

ปฐมบทเปิดหัว

หัวดำ ๆ ของคน ๆ หนึ่งกำลังจะเปิดรับความคิดอะไร ๆ ต่าง ๆ นานาจากเพื่อน ๆ การกลั่นกรองความคิดนำมาร้อยเรียงเป็นเรื่องราวมันค่อนข้างจะยาก การเขียนหนังสือให้คนอ่านรู้เรื่องและสนุกกับตัวหนังสือก็เป็นสิ่งที่ยากยิ่งขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง บทนี้อาจจะมั่วในการถ่ายทอดสักนิดหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไรถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี

วันนี้จะพูดคุยเล่าเรื่องอะไรดีล่ะ เปิดประโยคในการนับหนึ่งก็จะเล่าเรื่องการนับหนึ่งของผมแล้วกัน ในการตั้งใจที่จะเขียนหนังสือ เขียนบทความ เรื่องสั้นนี้ ก็มีความคิดมาจากการไม่มีอะไรทำ เอ หรือว่าการต้องการพิสูจน์ตัวเองดี แต่อย่างไรก็ตามสิ่งนั้นก็ได้เกิดขึ้นแล้ว ผมยังจำได้ว่าเรื่องแรกกว่าจะเขียนเสร็จใช้เวลาเป็นสัปดาห์ วัน ๆ หนึ่งเขียนได้ไม่กี่บรรทัด ย้อนกลับไปมองตัวเองตอนนั้นก็ต้องร้องอ้อ อ้อ เพราะว่าสักแต่ว่าเขียน เขียนไปโดยไม่มีจุดหมาย ไม่มีพล็อตเรื่อง เขียนไปเรื่อยๆ คิดอะไรได้ก็ใส่ลงไป ตอนนั้นทำให้รู้สึกว่า เออ มันยากเหมือนกันแฮะ

ชีวิตประจำวันก็ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ เวลาก็หมุนไปตามแรงเหวี่ยงของแกนโลก ผมก็ยังคงหา(แอบเวลางาน)เวลามาเขียนเรื่องสั้นอยู่เป็นระยะ ที่เขียนไปก็ไม่รู้จะให้ใครอ่าน เขียนได้มากเข้าก็ลองมาโพสต์ในถนนฯ นี้ดู พอแปะลงไปมันทำให้รู้สึกว่า เออ โลกมันกว้างใหญ่กว่าเดิมแฮะ จุดผิดพลาดที่มองตัวเองไม่เห็น คนอ่านก็แนะนำให้ ความรู้สึกอยากเขียน อยากพัฒนาตัวเองก็เพิ่มระดับขึ้นมาเรื่อย ๆ

แต่จะว่าไปแล้วการทำงานก็ย่อมมาควบคู่กับความขี้เกียจ ผมขอสารภาพเลยว่าเป็นคนขี้เกียจมาก บางครั้งเขียนไปได้สองบรรทัดก็ละไปทำอย่างอื่นละ เลยต้องตั้งสติให้ดี ๆ ให้แน่วแน่อยู่กับสิ่งที่ตั้งใจไว้ ไม่ให้หลุดจากสมาธิมากเกินไป การบังคับตัวเองมันก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ยากพอดู หนักเอาการเหมือนกัน แต่ถ้าควบคุมให้ดีมันก็จะอยู่ในโอวาสของเรา งานเขียนก็จะค่อย ๆ ดำเนินไปเรื่อย ๆ ตามเส้นทางครรลองที่สมควรจะเป็น

พูดมาได้นิดนึงก็คิดถึงวันสงกรานต์ที่ผ่านมา บอกตรง ๆ ว่ากว่าจะได้ไปสาดน้ำสาว ๆ ก็ล่วงเข้าวันที่ 15 สองวันแรกไม่ได้มีโอกาสไปไหนเลย นอนอยู่บ้านเฉย ๆ (ที่จริงไม่มีเพื่อนจะไปด้วยอะ) พอได้ไปสาดน้ำก็รู้สึกว่าประเทศเรานี้คึกคักเหมือนกัน เห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนมากมายที่เปียกน้ำบนถนนแล้วรู้สึกว่า ประเทศไทยคนเป็นประเทศเดียวที่เปิดเสรีทางความสุขขนาดนี้ ความสุขสำหรับบ้านนี้เมืองนี้หาได้ง่าย ๆ ทุกวัน ทุกเทศการเบื่อ ๆ หน่อยก็ไปเที่ยว หายใจทิ้งไม่กี่วันก็หยุดแล้ว หยุดอีกแล้ว หยุด ๆ ๆ ๆ ทำไมวันหยุดประเทศไทยเยอะจัง ยิ่งวันหยุดยาวด้วยแล้วนะเนี้ย คิดแล้วเตรียมโปรแกรมเที่ยวไม่ทันเลย แต่พอได้หยุดได้ไปเที่ยวร่างกาย จิตใจก็เริ่มเรียกร้องวันหยุดเพิ่ม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา มีเริ่มก็ต้องมีจบ มีพบก็ย่อมมีจาก มีสากก็ต้องมีครก ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นหยิน หยาง ระหว่างกัน

ตอนที่นั่งอยู่ขณะนี้ผมเพิ่งรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างติดตัวมากับความสุขแห่งวันสงกรานต์ด้วย การไอแคก ๆ สุดหายใจฟืดฟัด จนรำคาญตัวเอง ไข้หวัดน้อย ๆ กำลังเล่นงานผม นี่ถ้ารู้ลิมิตร่างกายตัวเองไม่หักโหมเล่นน้ำก็คงไม่ต้องทรมาณอย่างนี้หรอก คิดว่าจะหายามากินสักหน่อยเผื่อจะได้บรรเทาอาการได้บ้าง แต่ก็ได้แค่คิดเพราะทุกครั้งที่ป่วย หรือไม่สบายผมมักจะปล่อยให้มันหายไปตามธรรมชาติของมันเอง บางครั้งคิดว่ามันมาตามธรรมชาติได้มันก็หายไปตามธรรมชาติได้ ทุกสิ่งทุกอย่งเป็นหยิน หยาง ระหว่างกัน

ตอนนี้ก็เลยต้องทนนั้งฟืดไป ไอไป พิมพ์ไป ดีนะที่ตัวยังไม่ร้อนเท่าไร

พิมพ์ไปก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ คิดไปเรื่อย ๆ อยากพูดอะไรก็พิมพ์ออกไป บทแรกยังไม่ค่อยจัดเรียงความคิดได้ดีเท่าไร คงต้องพัฒนาต่อไป

บอกอะไรต่อดีนะ

บอกว่าครั้งนี้เป็นแค่น้ำจิ้มแล้วกัน บทต่อไปคงทำได้ดีกว่านี้

หยิบเรื่องสั้นเรื่องแรกขึ้นมาอ่านผ่านตา น้ำเมือกใส ๆ กระเด็กจากโพรงจมูกตามแรงจามแปะตรงกลางหน้ากระดาษต้นฉบับพอดี ผมมองมันด้วยความรู้สึกไม่พอใจสักเท่าไร หรือว่าเห็นทีจะต้องหาอะไรมาบำบัดอาการนี้ซะแล้ว ถ้าหากรอให้มันหายไปตามธรรมชาติ เห็นที่ว่าต้นฉบับที่เหลือ คงต้องโดนละเลงด้วยไม่ต่างกัน

จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 21 เม.ย. 47 17:15:23 A:203.147.26.33 X:203.147.26.123 ]