ความคิดเห็นที่ 1 ชลรีชาเดินไปหยุดอยู่ข้างชายหนุ่มมนุษย์   ตามมาด้วยรูบี้ที่ลากเกรเทลเข้ามา   และแล้วการสอนงานวันแรกก็เริ่มด้วยรูบี้สอนให้เขาท่องคาถากล่อมวิญญาณ  เกรเทลสอนเรื่องการสังเกตแยกแยะโลงที่จะมาเทียบจอดแต่ละท่า   และชลรีชาสอนวิธีการวางตัวกับพูดจาต่อวิญญาณแรกรับที่มาถึงท่า   แม้จะยังมีท่าทางงงๆอยู่   แต่สินธุก็เรียนรู้สิ่งต่างๆนี้ด้วยดี   เมื่อหอระฆังในปรโลกตีระฆังเป็นสัญญาณเลิก   ทั้งหมดก็พากันมาขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่กลับเข้าไปในเมือง “เป็นยังไงบ้างที่นี่   ดูนายไม่ค่อยพูดจาเลยไม่รู้ว่าปรับตัวได้หรือยัง” รูบี้ถามสินธุขณะที่รถม้ากำลังไต่เนินเขาขึ้นเชื่องช้า   “ก็  ยังงงๆอยู่ว่าที่นี่คือที่ไหนกันแน่   แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไงก็ไม่รู้”  ชายหนุ่มสารภาพ  “หา.....  จนถึงตอนนี้เธอยังไม่รู้ตัวเต็มที่อีกเหรอ” ภูติหนุ่มทำท่าไม่อยากเชื่อ “แต่ก็เป็นไปได้นะ   คาถากล่อมวิญญาณไม่มีผลกับเขาอยู่แล้ว   ถ้าเป็นมนุษย์นี่คงเรียกอาการนี้ว่าช็อคละมั้ง   จำตอนที่อาจารย์วิชาจิตวิทยามนุษย์คนก่อนสอนเรื่องอาการหลงโลกได้ไหมล่ะ” เกรเทลว่าแล้วหันไปถามสินธุต่อ  “ไม่มีใครที่นี่บอกให้เธอรู้ละเอียดเลยเหรอว่าเธอกำลังอยู่ที่ไหนและมาได้ยังไงน่ะ” สินธุส่ายหน้า  “พวกนั้น.... พวกที่แต่งตัวเหมือนทหารที่จับตัวฉันตอนแรกๆน่ะไม่ได้บอกอะไรเลยนอกจากถามฝ่ายเดียวว่าฉันมาที่นี่ได้ยังไง   มาทำไม   ใครส่งมา  ฯลฯ  แล้วฉันก็ตอบไม่ได้เพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาที่นี่ได้ยังไง   ส่วนที่มหาวิทยาลัยก็มีแต่พวกอาจารย์มาบอกสั้นๆว่าฉันยังไม่ตาย   แต่กลับไปที่โลกมนุษย์ในฐานะมนุษย์ไม่ได้แล้วแล้วก็ไม่ได้บอกอะไรอีกนอกจากจับฉันเข้าไปนั่งในตู้ประหลาดๆแล้วก็วัดค่าอะไรไม่รู้ตั้งหลายครั้ง   ตอนที่นั่งเรือมาที่นี่ฉันก็พยายามถามอาจารย์ดอยล์อะไรนั่นเหมือนกัน   แต่เขาบอกแค่ว่าสักวันหนึ่งฉันจะได้รู้เอง” “แย่จังนะ ..”   ชลรีชาเม้มปากเห็นใจ “เออ   ว่าแต่พูดกันไปพูดกันมาตั้งนาน  เรียกกันว่าฉันๆเธอๆ   ตกลงแล้วพวกเธออายุเท่าไหร่กันบ้างล่ะ”  คราวนี้สินธุเริ่มเป็นฝ่ายตั้งคำถาม    แม้ตอนแรกเขาจะดูท่าทางเป็นคนเงียบๆแต่ท่าทางเวลาสนทนาก็เป็นมิตรพอสมควร   รูบี้ยิ้มอายๆและหันไปมองเพื่อนภูติทั้งสองตน   “แหะๆ  โทษทีนะสินธุ   พวกเราไม่มีใครรู้อายุของตัวเองหรอก   หรือพูดง่ายๆก็คือพวกเราไม่มีอายุ” ชายหนุ่มเบิกตาโตประหลาดใจเมื่อได้ยินดังนั้น   กำลังจะอ้าปากถามต่อแต่เกรเทลก็ชิงพูดอธิบายเสียก่อน  “คือพวกเราเป็นภูติน่ะ   ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองเป็นสิ่งมีชีวิตหรือเปล่า   ไม่มีใครบอกพวกเราว่าพวกเรามาจากไหน   แต่ฉันก็มารู้ทีหลังว่าก่อนที่จะมาเป็นภูติฉันเคยเป็นมนุษย์มาก่อน   หน้าตาก็คงคล้ายๆกับที่เธอเห็นนี่แหละ   พอฉันตายไปวิญญาณของฉันคงจะมีอะไรพิเศษสักอย่างถึงได้ถูกเลือกให้มาเป็นภูติที่นี่   แล้วก็ถูกฝึกฝนมากมาย   บางตนก็ฝึกการรบ   บางตนก็ฝึกช่างศิลปะ   มีส่วนน้อยในมหาวิทยาลัยจิตกาธานที่จะได้เรียนคณะมรณศาสตร์และได้เป็นยมฑูตจริงๆอย่างพวกเรา” สินธุทำท่าสนใจ “งั้นก็แปลว่าพวกเธอก็เคยเรียนที่มหาวิทยาลัยจิตกาธานนั่นแล้ว” “ใช่   แต่อย่าถามเลยว่าเรียนกี่เดือนกี่ปี   ที่ปรโลกนี้ไม่มีเวลา   ไม่มีกลางวันกลางคืน   แต่เมื่อไม่นานนักมีภูตินักปราชญ์ตนหนึ่งเสนอความคิดว่าเราน่าจะมีระฆังตีบอกเวลาสมมุติเพื่อให้ภูติได้สลับเวลาทำงานกันบ้าง   ภูติที่เลิกงานในวันหนึ่งๆจะสามารถออกไปแสวงหาความรื่นรมย์ให้ตนเองได้   เราก็เลยมีระฆังตีบอกวันเวลาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาแม้จะไม่เคยมีเวลาจริงๆก็ตาม   เวลาสมมุติของเรานับเอาตามจำนวนวิญญาณที่ผ่านเข้าสู่ปรโลก   มันจะตีทุกครั้งที่มีวิญญาณดวงที่หนึ่งหมื่นเดินทางมาถึงท่าอาร์เคเดียของเรา” “พวกเธอเคยเป็นมนุษย์มาก่อนเหมือนกันหมดเลยใช่ไหม” “ถ้าหมายถึงฉัน   เกรเทล   แล้วก็ชลรีชาละก็ใช่   พวกเราเคยเป็นมนุษย์มาก่อน   แต่ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องของชาติก่อนละเอียดนักหรอก   นอกจากนั้นก็อาจจะมีภูติที่ชาติก่อนเคยเป็นพืชหรือเป็นสัตว์ต่างๆก็มีเหมือนกันนะ   ที่ท่าอาร์เคเดียของเราก็มีหลายตนเหมือนกัน   ไว้วันหลังจะพาไปแนะนำให้”  รูบี้รับปาก ขณะนั้นรถม้าวิ่งลงมาถึงสะพานข้ามแม่น้ำสีดำสนิทเข้าสู่ตัวมหานครสัมปรายภพแล้ว   มันกำลังวิ่งลอดใต้รูปปั้นฤาษีชราขนาดมหึมาสูงเทียมฟ้าที่ยืนคร่อมตัวสะพานอยู่    ชลรีชาบอกสินธุว่ารูปปั้นฤาษีสูงค้ำฟ้านี้เป็นเทวสถานศักดิ์สิทธิ์ของชาวภูติ  ด้านบนจะเป็นลานสำหรับพิธีกรรมต่างๆและเป็นที่บวงสรวงทำนายชะตากรรมของจักรวาล   ความรู้เล็กน้อยจากวิชาจักรวาลศาสตร์ของภูติทั้งสามตนช่วยกันบรรยายให้ชายหนุ่มฟังเข้าใจมากขึ้นว่า   ในมหาจักรวาลนี้มีอย่างน้อยสองจักรวาลย่อยที่ตั้งอยู่ในทิศตรงข้ามกัน  นั่นคือจักรวาลของโลกมนุษย์  กับจักรวาลที่เป็นโลกของภูติ หรือที่เรียกกันว่าปรโลก  ฝั่งโลกมนุษย์ก็สามารถเห็นและจับต้องได้ในวิสัยของมนุษย์  ฝั่งปรโลกที่อยู่ข้ามขอบมิติไม่สามารถสัมผัสได้ด้วยอายตนะต่างๆ    แต่พวกเธอได้เรียนรู้ว่าทั้งสองโลกภพจะสามารถเชื่อมต่อกันได้ด้วยเงื่อนไขบางอย่าง  เช่นการตายและแปรสภาพเป็นวิญญาณที่เชื่อมระหว่างโลกของมนุษย์กับท่าเทียบโลงอาร์เคเดียที่นี่ได้ “ฉันจะอธิบายให้เธอเข้าใจง่ายๆยังไงดี”  ชลรีชาหยุดคิดนิดหนึ่ง   และทำท่าขึงขังเหมือนว่าตัวเองเป็นอาจารย์อีกคนหนึ่งของมหาวิทยาลัยจิตกาธานที่กำลังสอนลูกศิษย์    เธอยื่นกระดาษขาวแผ่นหนึ่งให้สินธุ  “ลองวาด ‘จักรวาล’ ในความเข้าใจของเธอดูสิ” สินธุรับกระดาษไปมองอย่างงงๆ  ขณะนั้นรถม้ากำลังลอดใต้รูปปั้นฤาษีพอดี  “แล้วเธอไม่มีปากกาให้ฉันวาดรูปเลยหรือ” “ที่นี่เราไม่เคยมีการเขียนด้วยมือ”  รูบี้อธิบายแทน  “เธอเพียงแต่จ้องที่วัตถุแล้ววาดภาพที่ต้องการในใจ   คิดซ้ำๆไปสักพักภาพก็จะปรากฎขึ้นเอง” ชายหนุ่มยิ่งขมวดคิ้วฉงนมากขึ้น   แต่ก็ยอมทำตามโดยดี  เมื่อเวลาผ่านไปนานพอสมควรและไม่มีอะไรเกิดขึ้น   เกรเทลจึงหยิบกระดาษขึ้นมาอีกแผ่นสาธิตให้เขาดู  “เธอจะต้องขจัดทิ้งให้หมด   ความกลัว   ความลังเล   ความไม่ไว้วางใจ  เธอจะไม่มีวันทำอะไรที่นี่ได้เลยถ้าเธอไม่ศรัทธา” สินธุ  ชลรีชา  และรูบี้ต่างมองไปยังกระดาษที่อยู่ในมือของเกรเทล   ซึ่งบัดนี้บนแผ่นกระดาษขาวคล้ายกับมีรอยไหม้จางๆปรากฎเป็นเส้นสายต่างๆช้าๆไล่ไปจนเต็มหน้า   เมื่อเธอยื่นกระดาษนั้นมาให้สินธุ   ชายหนุ่มก็พบว่าเกรเทลวาดรูปหน้าตัวเขาเองกับยมฑูตทั้งสามในกลุ่มลงในกระดาษอย่างเหมือนจริงไม่ผิดเพี้ยน “เธอลองดูอีกทีสิ” ชลรีชาพยักหน้าให้สินธุลองดูอีกครั้ง  “มองที่กระดาษ   ความคิดว่างเปล่าเหมือนน้ำในแก้ว   ค่อยๆจินตนาการถึงรูปที่อยากให้เกิดขึ้น  ใช้ดวงตาและจิตใจไล่เป็นเส้นไปตามผิวกระดาษ   เส้นหนักหรือเบาอยู่ที่ใจเธอกำหนด” สินธุกระพริบตาถี่ๆเมื่อหันกลับมามองแผ่นกระดาษเปล่าของตนเอง   พยายามนึกถึงการทำสมาธิก่อนวาดภาพเมื่อครั้งที่เป็นจิตรกรบนโลกมนุษย์   ไม่นานสิ่งที่ทุกคนรอคอยก็เกิดขึ้น   ลายเส้นบางเบาสีน้ำตาลไหม้ค่อยๆปรากฎขึ้นบนกระดาษและลากเลี้ยวยาวไปตามสายตาของเขาเพียงพักเดียวมันก็กลายเป็นภาพวงกลมเล็กๆหลายวงเรียงกันเป็นรูปคล้ายกลุ่มดาวต่างๆ “เก่งมากเพื่อน”  ชลรีชาพยักหน้ายิ้มๆ  รู้สึกทึ่งที่พบว่าเขาสามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว  “จริงสินะ  เธอบอกว่าเคยเป็นจิตรกรมาก่อนนี่” “ไม่เคยวาดรูปแบบไม่ใช้มือมาก่อนเลย  รู้สึกแปลกๆดี ที่นี่แค่จ้องมองกระดาษกับตั้งสมาธิก็วาดรูปออกมาได้แล้ว   ถ้าอย่างนี้ฉันคงวาดรูปได้วันหนึ่งเป็นร้อยๆรูปเลย” ชลรีชาหยิบกระดาษในมือสินธุไปอธิบายต่อ  “นี่คือจักรวาลที่มนุษย์เกือบทั้งหมดเข้าใจ   มีดวงดาว  กาแลคซีนับแสนล้านแห่งที่จะใช้เวลากี่หมื่นชั่วคนก็ไม่สามารถเดินทางไปสุดขอบมันได้   มนุษย์ส่งยานอวกาศนับร้อยลำออกสำรวจจักรวาล   แต่ไม่เคยพบว่าปรโลกอยู่ที่ไหน  เพราะอะไรรู้มั้ย” สินธุส่ายหน้าแทนคำตอบ   ชลรีชาพลิกกระดาษไปที่อีกด้านเผยให้เห็นส่วนที่ว่างเปล่าแล้วเขียนวงกลมเล็กๆลงไป  “พวกเราอยู่ที่นี่ไง   อยู่ในมหาจักรวาลเดียวกับมนุษย์   แต่อยู่คนละด้านกันกับอีกมิติ  เหมือนกับสองด้านของกระดาษ  ถ้าเธอยืนอยู่บนโลกและมองหาภพต่างๆผ่านสายตาของเธอละก็   เธอจะไม่มีวันได้เห็นพวกเราเลย   เพราะพวกเราไม่ได้อยู่ในวิสัยการรับรู้ทั่วไป  แต่อยู่ลึกลงไปอีกด้านในจิตวิญญาณของเธอ   อยู่อีกด้านของมิติโลกที่เธอเคยเห็น   เหมือนกับอีกด้านของกระดาษบางๆแผ่นนี้แหละ” “ปรโลกกับโลกเป็นของคู่กันเหมือนสีขาวกับดำ   สิ่งที่สูญสลายจากโลกก็จะแปรสภาพข้ามมิติมาอยู่ในสถานะใหม่ที่นี่   เมื่อหมดเวลาก็เสื่อมสภาพสลายข้ามมิติกลับไปที่โลก  เป็นอย่างนี้กลับไปกลับมาชั่วนิรันดร์   การตายคือการเกิดและการเกิดคือการตาย   น่าเสียดายที่น้อยคนนักจะเข้าใจหลักการนี้” สินธุพยักหน้าเข้าใจช้าๆ   อย่างน้อยเขาก็รู้สึกว่าตัวเองพอจะเข้าใจอะไรๆในภพนี้มากขึ้น   ในที่สุดรถม้าก็วิ่งเข้ามาถึงเขตของมหาวิทยาลัยจิตกาธาน   เบื้องหลังกำแพงอิฐหนาที่ทอดยาวสุดฟากถนนนั้นคือหอคอยสูงสง่าจำนวนนับไม่ถ้วนที่ตั้งซ้อนเหลื่อมกันไปกลางอุทยานดอกไม้สีเทาส่องประกายระยิบระยับกว้างใหญ่ร่มรื่นนั้น   ภูตินักศึกษาท่าทางเคร่งขรึมในชุดผ้าคลุมสีเทาเข้มเหมือนกับชุดที่สินธุสวมอยู่กำลังเดินไปมาและถกเถียงหัวข้อวิชาการในตำรากันทั่วไปสองข้างทาง   เมื่อรถม้าวิ่งมาถึงหน้าหอคอยใหญ่ที่ตั้งอยู่เกือบท้ายสุดที่เป็นอาคารหอพักอาจารย์มหาวิทยาลัยมันก็เพลาฝีเท้าลงและจอดนิ่งที่หน้าประตู  สินธุลุกขึ้นก้าวลงจากรถ “ฉันพักอยู่ที่นี่แหละ” “แล้ววันหลังพวกเราจะมาเยี่ยมนะ”  เกรเทลจับหลังมือเขาเขย่าเบาๆแล้วยิ้ม  “นายอยากดูจิวาคเค่มั้ย”  รูบี้ตะโกนถามเมื่อสินธุทำท่าจะหันหลังเดินเข้าไปในอาคาร   ได้ผลที่ชายหนุ่มหันกลับมาขมวดคิ้วกับศัพท์แปลกๆของเขาทันที   รูบี้หัวเราะชอบใจที่เห็นใบหน้างงๆของเขา  “ฉันหมายถึง   ถ้านายอยากดูกีฬาที่จับวิญญาณมาฟาดฟันกันสดๆโหดๆละก็   วันมะรืนนี้ที่ทุ่งเดธ วัลเลย์ จะมีประลองแบบนี้ให้ดูน่ะ   พวกเราเรียกมันว่าจิวาคเค่   ฉันไปดูทุกอาทิตย์อยู่แล้ว   แต่ถ้านายสนใจจะไปดูด้วยก็บอกฉันแล้วกัน” สินธุพยักหน้าสนใจและกำลังจะก้าวขึ้นบันไดกลับขึ้นไปก็มีเสียงชลรีชาเรียกชื่อเขาอีกครั้ง   ชายหนุ่มหันกลับมามองยมฑูตสาวที่กระโดดลงจากรถเดินตามเขามา   ในมือของเธอมีกระดาษแผ่นหนึ่ง “ฉันว่าเธอน่าจะเก็บมันไว้”  ชลรีชายื่นกระดาษแผ่นนั้นให้ชายหนุ่ม  “เธออาจจะไม่ใช่ภูติอย่างพวกเรา   แต่พวกเราก็อยากได้เธอมาเป็นเพื่อนอีกคนนะ   อย่างน้อยทีมเราก็ครบสี่พอดีเหมือนกับท่าโลงอื่นๆเลย   จริงมั้ย” ชลรีชายิ้มบางๆและตบที่แขนของเขาเบาๆก่อนจะหันกลับขึ้นไปบนรถม้าที่มีเกรเทลกับรูบี้โบกมือให้เขา   เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดี มันก็ออกวิ่งไปตามถนนจนลับสายตาไป   สินธุยืนนิ่งมองตามถนนเล็กๆสายนั้นอยู่นานจึงเดินขึ้นมาบนอาคาร   ภูติอาจารย์สองสามตนทักทายเขาเล็กน้อยเมื่อเดินสวนกันที่ระเบียงใหญ่  แต่ก็ทำท่าซุบซิบมีเลศนัยเมื่อลับหลังเขาไปได้ไม่นาน ห้องนอนสีครีมโล่งกว้างเป็นห้องไร้น้ำหนัก   สินธุทิ้งตัวลงนอนกับอากาศว่างเปล่ากลางห้อง   และร่างของเขาก็ลอยไปมาดูน่าสบาย   มือของเขาคลี่กระดาษที่ชลรีชาให้มาออกดูชัดๆ มันคือภาพลายเส้นสีน้ำตาลไหม้บางๆวาดเป็นรูปภูติสี่ตน   ภูติทางซ้ายสุดที่มีผมยาวสีอ่อนหยิกสลวยน่าจะเป็นเกรเทลผู้วาดรูปนี้ขึ้นมา   ถัดมาคงเป็นรูบี้ในท่าทางทะเล้นเฉพาะตัวของเขา   ติดกันนั่นคือภาพใบหน้าของสินธุเอง   ท้ายสุดคือชลรีชา   ทั้งสี่ตนในรูปต่างยิ้มแย้มและอยู่ใกล้ชิดกันเหมือนว่าสนิทสนมกันมานานมากแล้ว โดยที่เขาไม่รู้ตัว   สินธุยกกระดาษนั้นขึ้นมาทาบไว้กับอกแน่นเหมือนกับกลัวว่ามันจะหายไป   เขาไม่เคยเข้าใจความรู้สึกที่อบอุ่นอย่างนี้มาก่อน  และไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะมีโอกาสสัมผัสกับความอบอุ่นของมิตรภาพแบบนี้เป็นครั้งแรกในดินแดนที่ไม่ใช่โลกมนุษย์ .. จากคุณ : ธามาดา - [ 21 เม.ย. 47 20:16:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ช่วงตอบคำถามจากทางบ้านสัปดาห์ก่อน คุณ scottie - ขอบคุณที่ช่วยทำลิงก์ให้นะครับ  มาดามลิกซ์มีคำตอบอยู่ในใจแน่นอน  แต่เธอไม่ใช่คนที่จะบอกอะไรใครง่ายๆนัก  อดใจหน่อยๆ (ไม่หน่อยล่ะ อีกนานเลย) คุณกระวาน - เออ....สินธุน่าสงสัยยังไงเหรอครับ //('_')\\ จากคุณ : ธามาดา - [ 21 เม.ย. 47 20:17:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แล้วเค้าไปเรียนในโลกมนุษย์กันยังไงอ่ะคับ จากคุณ : กริช - [ 22 เม.ย. 47 09:59:38 A:68.107.128.191 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทำไมส่งมาอยู่กับยมฑูติใหม่ล่ะ จากคุณ : scottie - [ 22 เม.ย. 47 11:31:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2799675/W2799675.html จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 25 พ.ค. 47 16:05:26 ]