@@คุณหมาป่าสุดที่รัก@@ ตอนที่ 1-2 ==>

    พอดีไปอ่านนิยายในเน็ตมาค่ะแล้วก็สนุกดีเลยลองแปลมาโพสให้เพื่อนๆ พี่ๆ ลองอ่านกัน เรื่องนี้ก็เป็นของ Guiyeoni เช่นเคยค่ะ
    แต่เวอชั่นนี้แปลมาจากที่เขาเปลเป็นภาษาอังกฤษมาอีกทอด...แต่ถ้ามีตรงไหนผิดพลาด v3 ก็ขอน้อมรับไปคนเดียวแบบเน้นๆ ค่ะ ^^'

    ไม่พูดมากแล้วไปลองอ่านกันเลยค่ะ..ฟู่...วิชา translate ที่ร่ำเรียนมาแทบปางตายกำลังจะถูกขุดขึ้นมาใช้ โอ้ววว...ตื่นเต้นจริงๆ >__<


    -------------------------------

    ตอนที่ 1

    “ฮานเคียว...เธอโชคดีแล้ว...ถ้าเธอไปอานยางก็จะเจอเจฮี...แล้วก็แดฮี...เธอจะได้อยู่กับแม่...แล้วก็เที่ยวไปทั่วเมือง...ฉันอิจฉาเธอจัง”

    ...

    “มังโกจ๋า...ฉันกับดาริมจะมาเยี่ยมเธอทุกอาทิตย์ ส่วนเธอก็มาหาฉันที่อานยางแล้วเราจะเล่นด้วยกัน ~~ ^^ ฉันจะเขียนจดหมายแล้วก็โทรหานะ...”

    “ตกลงๆ!!! รถบัสไปอันยางกำลังจะออกแล้ว!!!!!”

    “รีบไปเลย...ไม่งั้นเธอจะขึ้นไม่ทันนะ”

    “โอเค...มังโก...ฉันจะโทรหาเธอทันทีที่ถึงนะ”

    “แล้วก็ห้ามร้องไห้ล่ะ”

    “ฮี่ๆ .. ตกลง..ฉันต้องไปแล้วล่ะ...”

    ...
    .......
    ...........

    ฉันอายุ 19 ค่ะ
    ฉันจากกองจู ... บ้านเกิดที่ฉันใช้ชีวิตมาตลอด18ปี ...
    เพื่อเดินทางไปเมืองของแม่ฉัน...อานยาง
    ภายนอกหน้าต่างฉันเห็นมังโกกำลังร้องไห้...
    ฉันจะคิดถึงพวกเขา...อืม...ถ้าดังฮียังยืนหลบมุมร้องไห้อยู่ตรงชานชลาล่ะก็...ฉันไม่รู้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่เศร้ามากขนาดไหนสำหรับใครคนหนึ่งที่จะบอกลาผ่านหน้าต่างรถ...

    แต่...แม้ว่ารถบัสออกเดินทางเรียบร้อยแล้ว...หากใจของฉันก็ยังเอาแต่คิดถึงกองจูที่อยู่ด้านหลัง...



    ? เกมส์เริ่ม ?

    ไม่มีใครสักคนมารับฉันที่สถานี
    ฉันต้องใช้เวลาเกือบ 3 ชั่วโมงจนสุดท้ายฉันก็เจอบ้านของแม่ในอานยาง
    “อา...ทำไมอพาทเม้นต์มันถึงสูงอย่างงี้เนี่ย...”
    ห้อง 603 ... เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปฉันจะต้องเห็นแม่กับดาริมอยู่อีกฝั่งหนึ่งของห้อง...หากแต่ทันทีที่ประตูเปิด...

    ปัง!!!! 0-0…0-0……
    “เฮ้...หวัดดี”
    “เธอคือใครกันคุณนาย?”
    เด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา..ผมทรงกะลาครอบของเขาชี้ขึ้นยังกับแรคคูน...
    “-_- ฉันไม่ใช่คุณนาย..”
    “แม่!!!!!!!!!! คนขายกระทะมาอีกแล้ว!!!”
    “เฮ้…เฮ้...คือว่าฉัน...”

    “…อืม...? เธอคือฮานเคียว?”
    “เย้!!!!!!!!!!แม่ขา!!!!!!!!!!!”
    ครั้งแรกในรอบสามปีทีเดียวที่ฉันได้เห็นหน้าแม่ T_____T!!!!!!
    “แม่ขา........T^T!!!!!!!!!!!!”
    “อือ...นั่นห้องหนูนะ..คงหิวแล้ว...ตัวหนูโตขึ้นมาก” เสียงของแม่ดูไร้อารมณ์สิ้นดี
    “คุณนายคนนี้เป็นพี่สาวผม?” เด็กผู้ชายที่เรียกเธอว่า ‘คุณนาย’ มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่พอใจ
    “เธอเป็นพี่สาวคนโต เป็นพี่ใหญ่ชื่อฮานเคียว หนูเคยเจอเขามาก่อนรึเปล่าจ้ะ? นี่น้องชายของหนูไง...”

    ....

    ให้ตาย!!!!!! ฉันเคยเจอเจ้านี่เมื่อ3ปีก่อน!!!!!!
    ตอนนั้นฉันเอานิ้วเกี่ยวรูจมูกโบ๋ๆ ของเขา...ฉันไม่เคยลืมเลย...
    ตอนนี้มันเล็กลงแล้ว..ว้าว...มหัศจรรย์มาก...

    “เธอน่าเกลียดจริงๆ -..-”
    .............ฉัน? ฉันเนี่ยนะ?.........
    “จูโฮรถตู้ศิลปะฮากวานกำลังรออยู่นะลูก ไปได้แล้ว”
    “...ฮะ...”
    น้องชายของฉันกระแทกฉันที่ยังยืนอยู่หน้าประตูอย่างไม่พอใจ...หมอนี่ดูยังไง๊ยังไงก็เหมือนแรคคูนจริงๆ..=_=…
    “น้อง...โตขึ้น...”
    “ใช่ หนูก็รู้นี่ว่าเด็กๆ ทุกวันนี้เป็นยังไง...ดาริมไม่อยู่ แม่บอกเธอว่าหนูกำลังจะมาเป็นล้านครั้งแล้วมั้ง...อ๊ะใช่ แม่จะทำอะไรให้กินนะ ไปที่ห้องหนูเถอะ”

    ฉันไม่เห็นพ่อเลี้ยงของฉันเลย  ฉันเคยเห็นเขาครั้งหนึ่งเมื่อ 5 ปีก่อน .. ขณะที่แม่..ก็...เปลี่ยนไป..เปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อในเวลาเพียง 3 ปีที่ผ่านมา

    เมืองเปลี่ยนแม่ไปมาก -O-

    ห้องของฉันไม่น่าอยู่มากๆ มันรกและไม่เรียบร้อย…
    ตาฉันเบิ่งกว้างเมื่อเห็นความเป็นสีชมพู๊ชมพูของห้องข้างๆ ฉัน
    ห้องของดาริม! 0_O!!!
    ที่นอนสีชมพู...ชุดกระโปรงสีชมพู...และโต๊ะสีชมพู...

    ตลอดเวลาฉันคิดอยู่เสมอว่าเธอชอบสีดำ..

    ...โอเคกลับมาที่ห้องอีกครั้ง...ฉันสังเกตเห็นกรอบรูปสีชมพูบนโต๊ะของเธอ..
    คนในรูกคือดาริม...ดาริม?!
    โอ้วววววว เป็นดาริมจริงๆ T__T!!!  เธอโตขึ้นแล้วน่ารักมากเลย..T^T

    โอ๊ะโอ๋...อยากรู้จังว่าผู้ชายที่ยืนข้างๆ เธอเป็นใครกันนะ

    ...เขาน่ารักกว่าแดฮาน...ดาริมของเรามีมาตรฐานชายหนุ่มสูงจังแฮะ...




    แดฮาน ดี? อืม...เจฮี ดีกว่า!!!

    ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

    เบลเล๊เล่เล... เบลเล๊เล่เล...เบลเล๊เล่เล...เบลเล๊เล่เล..
    สัญญาณโทรศัพท์ในเมืองนี่...น่า...สนใจมาก.. -..-
    “ฮัลโหล...?”
    “เจ-ฮี!!!!!!!”
    “เธอเป็นใคร?”
    “ฉันไง ฮานเคียว ฉันมาที่อานยาง เพิ่งมาถึงเลย!!!!!”
    “เธอบอกฉันว่าจะมาพรุ่งนี้..”
    “ใช่~ มันปุบปับน่ะ .. เธออยู่ที่โรงเรียนเหรอ?”
    “เปล่า..จำไม่ได้รึไงว่านี่มันปิดเทอมฤดูหนาวน่ะ? ไม่มีโรงเรียน..เธออยู่ที่ฮองเกดองใช่มั้ย...?”
    “ใช่!!!!!!!!!!”
    “โอเค..ฉันอยู่บ้าน..อีก30นาทีจะไปถึง”
    “เยส! เยส!!!!!!!!!”

    ฉันจัดเสื้อผ้าหลังจากวางสายเจฮี...เปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายๆ เวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ ฉันรู้สึกได้ถึงหัวใจของฉันที่เต้นตุบตับด้วยความตื่นเต้น...ยะฮู้ ยะฮู้ ยะฮู๊~~

    โอ้ว เยส..แดฮาน

    เจฮีกับเดฮานเคยเป็นเพื่อนอยู่กับฉันจนถึงม.2ที่กองจู และ.. ในตอนหน้าหนาวของม.2 พวกก็ย้ายไปอานยาง...เจฮีและแดฮาน..

    เจฮีเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน..ส่วนแดฮีก็เป็นรักแรก..
    ฉันพบกับเจฮีอาทิตย์ละสองครั้งจนกระทั่งตอนนี้
    ส่วนแดฮาน..พวกเราเคยโทรหากันอาทิตย์ละครั้ง
    แต่ประมาณปีที่แล้ว...เราก็แทบจะไม่ได้โทรหากันเลย...

    ...ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก... ตึกตัก...ตึกตัก....>_<

    ฉันจะได้เห็นเขาทุกวันแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!

    แหวนเกลียวที่ฉันได้จากแดฮีตอนม.2...แหวนวงเล็กๆที่ทำให้ฉันไม่เจ็บปวด...

    “แม่ หนูจะออกไปข้างนอกแป๊บนึงนะ”
    “ได้ .. ทำไมล่ะ...ลูกก็อยู่ในบ้านได้นี่”
    ฉันไม่ให้แม่กังวล..
    “ไม่มีอะไรค่ะ ทุกอย่างโอเค..”
    “งั้นก็อย่ากลับช้าล่ะ...”
    “ค่า ^o^”

    เลี้ยวขวา... ฉันได้ยินเสียงโครมครามดังที่ประตู...ตื่นเต้นจัง..ฉันเปิดประตู...
    “เจฮี.......!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

    ….
    ……..
    ……….


    ?ที่ป้ายรถเมล์?

    “เราจะไปไหนกัน?” ^o^?”
    “เราจะขึ้นรถเมล์...สาย1...”
    “ว้าว! เราจะไปทำอะไรที่นั่น?”
    “ฮานเคียว...”
    “อะไร? ^o^”
    “เรามีคนอีกคนที่ต้องเจอ...”
    “ใคร? ใครล่ะ?”
    “อืม..เธอจะได้เห็นเอง ^-^”

    20 นาทีผ่านไป...รถเมล์ที่เขย่าไปมากำลังทำให้ฉันเวียนหัว..
    รถทิ้งเราไว้พร้อมกับคนอีกกลุ่มหนึ่ง
    เจฮีเดินนำฉันไปยังร้านกาแฟที่น่ารักม๊ากมาก O_O

    ฉัน..ไม่มีเงิน..O_o...
    แล้วเจฮี..ก็เดินซะเร็วเลย..แถมตรงไปยังตรงมุมห้องอีก
    “เจฮี~ เราจะกินอะไร...?”
    “ฮานเคียวจัง!!! ไม่เจอกันนานเลยนะ...”
    ผู้ชายตัวสูงกับผ้าพันคอสีดำลุกขึ้นยืนแทบจะทันที...และเขาพูดกับฉัน..
    ...เขา..แด...แดฮาน
    “แดฮาน..............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

    ฉันจับมือแดฮานแล้วกระโดดไปมาอย่างดีใจ
    เขาหล่อมากขึ้น..ว้าว…ว้าว..+_+ +_+ แดฮีทำให้ฉันต้องนึกถึงสีดำตลอด..
    “เธอตัวสูงขึ้นเยอะเลย... ^^”
    “ใช่~ ฉันกินข้าววันละ 4 มื้อ!!”
    “เธอมา..คนเดียว?”
    “ใช่ ^_^ ใช่ ^_^ ดูสิ ~ แหวนวงนี้! จำได้มั้ยเธอให้ฉันตอนม.2?!”
    “...อา...ใช่..เธอยังไม่ทำมันหาย...”
    “แน่นอน!!!”
    “เฮ้..นั่งก่อนเถอะ” เจฮีพูดเสียงเบา

    ตรงหน้าของพวกเราคือแก้วไอศครีมน่ารัก

    น่ารัก...น่ารัก...เป็นแก้วที่ยาวจริงๆ..ถ้าฉันกินโค้กจากแก้วใบนี้ล่ะก็คอฉันอาจจะเจ็บไปเลยก็ได้..
    ดาริมก็ชอบโค้กเหมือนกัน...ถ้าฉันมีเงินฉันจะซื้อมันแน่

    “มังโกเป็นยังไงบ้าง”
    “ฮะ?..อ๋อ...^o^ เขาเยี่ยมเลยแดฮาน เธอจะโทรหาเขาเหรอ? เขาต้องดีใจแน่ๆ!”
    “ฉันลืมเบอร์เขาไปแล้ว..ฮ่าๆ ^-^;;..เธอเขียนเบอร์เขาให้ฉันได้มั้ย...?”
    แดฮีจ้องฉันเหมือนเด็กที่เอาแต่ใจ...เขาไม่เปลี่ยนเลย...T_T..เขาไม่เปลี่ยนสักนิดเดียว T_T แดฮาน...T_T
    “ได้สิ~~”
    มีปากกาวางอยู่บนโต๊ะแต่ไม่มีกระดาษ.....;;;;
    “เอ่อ..ไม่มีกระดาษ...”
    “ฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์มา...โอเค...งั้นเขียนที่มือละกัน”

    แดฮานยื่นมือซ้ายมาตรงหน้าฉันเหมือนอย่างที่เขาเคยทำ
    กลิ่นโคโลญจ์หอมจางๆลอยแตะจมูก ฉันเกลียดมากสำหรับผู้ชายที่ใส่โคโลญจ์...
    แต่นี่..มันต่างกันนะ >_< เพราะนี่เป็นแดฮานไง >_<
    มือของแดฮาน T_T
    มือของฉันสั่นด้วยความตื่นเต้น...อืม...อะไรน๊า...เบอร์ของมังโก...

    โฮ...ฉันขอโทษน๊ามังโก T_T ฉันขอโทษ T^T ฉันจำไม่ได้แล้วเพราะฉันก็พิมพ์ไว้ในเครื่องอ่ะ T..T

    “เฮ้...ฮานเคียว..”
    “หือ?”

    เมื่อฉันหันไปมองที่เจฮี...ฉันก็รู้สึกว่าเธอหน้าตึงและเย็นชา..
    “อะไร..มีอะไรรึเปล่า?? O_O?”
    “ฉันมีอะไรจะบอก”
    “เอาสิ ^-^ บอกมาเลย ~ หรือเธออยากจะได้เบอร์ของมังโกด้วย? ^o^ มังโก ^o^ มังโก ^o^ “
    “ไม่...อืม..ฉัน..ใช่..”
    “ฮานเคียว...เจฮีเป็นแฟนฉัน ^-^”

    ---------------------------------------------------------
    @@@ติดตามตอนต่อไปค่ะ@@@
    ---------------------------------------------------------


    ปล. ชื่อเพื่อนนางเองเขียนว่า Mung-Goo ทีนี้ก็เลยต้องแปลเป็นแบบนี้ล่ะค่ะ ^_____^เดี๋ยวหยาบคายจะถูกดูดจ๊วบซะก่อน ^^'

    แล้วเจอกันเร็วๆ นี้ในกระทู้นี้ค่ะ บ๊ายบาย

    แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 47 16:56:43

    แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 47 16:53:14

    จากคุณ : มดx-v3 - [ 22 เม.ย. 47 16:51:44 ]