พอดีไปอ่านนิยายในเน็ตมาค่ะแล้วก็สนุกดีเลยลองแปลมาโพสให้เพื่อนๆ พี่ๆ ลองอ่านกัน เรื่องนี้ก็เป็นของ Guiyeoni เช่นเคยค่ะ
แต่เวอชั่นนี้แปลมาจากที่เขาเปลเป็นภาษาอังกฤษมาอีกทอด...แต่ถ้ามีตรงไหนผิดพลาด v3 ก็ขอน้อมรับไปคนเดียวแบบเน้นๆ ค่ะ ^^'
ไม่พูดมากแล้วไปลองอ่านกันเลยค่ะ..ฟู่...วิชา translate ที่ร่ำเรียนมาแทบปางตายกำลังจะถูกขุดขึ้นมาใช้ โอ้ววว...ตื่นเต้นจริงๆ >__<
-------------------------------
ตอนที่ 1
ฮานเคียว...เธอโชคดีแล้ว...ถ้าเธอไปอานยางก็จะเจอเจฮี...แล้วก็แดฮี...เธอจะได้อยู่กับแม่...แล้วก็เที่ยวไปทั่วเมือง...ฉันอิจฉาเธอจัง
...
มังโกจ๋า...ฉันกับดาริมจะมาเยี่ยมเธอทุกอาทิตย์ ส่วนเธอก็มาหาฉันที่อานยางแล้วเราจะเล่นด้วยกัน ~~ ^^ ฉันจะเขียนจดหมายแล้วก็โทรหานะ...
ตกลงๆ!!! รถบัสไปอันยางกำลังจะออกแล้ว!!!!!
รีบไปเลย...ไม่งั้นเธอจะขึ้นไม่ทันนะ
โอเค...มังโก...ฉันจะโทรหาเธอทันทีที่ถึงนะ
แล้วก็ห้ามร้องไห้ล่ะ
ฮี่ๆ .. ตกลง..ฉันต้องไปแล้วล่ะ...
...
.......
...........
ฉันอายุ 19 ค่ะ
ฉันจากกองจู ... บ้านเกิดที่ฉันใช้ชีวิตมาตลอด18ปี ...
เพื่อเดินทางไปเมืองของแม่ฉัน...อานยาง
ภายนอกหน้าต่างฉันเห็นมังโกกำลังร้องไห้...
ฉันจะคิดถึงพวกเขา...อืม...ถ้าดังฮียังยืนหลบมุมร้องไห้อยู่ตรงชานชลาล่ะก็...ฉันไม่รู้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่เศร้ามากขนาดไหนสำหรับใครคนหนึ่งที่จะบอกลาผ่านหน้าต่างรถ...
แต่...แม้ว่ารถบัสออกเดินทางเรียบร้อยแล้ว...หากใจของฉันก็ยังเอาแต่คิดถึงกองจูที่อยู่ด้านหลัง...
? เกมส์เริ่ม ?
ไม่มีใครสักคนมารับฉันที่สถานี
ฉันต้องใช้เวลาเกือบ 3 ชั่วโมงจนสุดท้ายฉันก็เจอบ้านของแม่ในอานยาง
อา...ทำไมอพาทเม้นต์มันถึงสูงอย่างงี้เนี่ย...
ห้อง 603 ... เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปฉันจะต้องเห็นแม่กับดาริมอยู่อีกฝั่งหนึ่งของห้อง...หากแต่ทันทีที่ประตูเปิด...
ปัง!!!! 0-0
0-0
เฮ้...หวัดดี
เธอคือใครกันคุณนาย?
เด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา..ผมทรงกะลาครอบของเขาชี้ขึ้นยังกับแรคคูน...
-_- ฉันไม่ใช่คุณนาย..
แม่!!!!!!!!!! คนขายกระทะมาอีกแล้ว!!!
เฮ้
เฮ้...คือว่าฉัน...
อืม...? เธอคือฮานเคียว?
เย้!!!!!!!!!!แม่ขา!!!!!!!!!!!
ครั้งแรกในรอบสามปีทีเดียวที่ฉันได้เห็นหน้าแม่ T_____T!!!!!!
แม่ขา........T^T!!!!!!!!!!!!
อือ...นั่นห้องหนูนะ..คงหิวแล้ว...ตัวหนูโตขึ้นมาก เสียงของแม่ดูไร้อารมณ์สิ้นดี
คุณนายคนนี้เป็นพี่สาวผม? เด็กผู้ชายที่เรียกเธอว่า คุณนาย มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่พอใจ
เธอเป็นพี่สาวคนโต เป็นพี่ใหญ่ชื่อฮานเคียว หนูเคยเจอเขามาก่อนรึเปล่าจ้ะ? นี่น้องชายของหนูไง...
....
ให้ตาย!!!!!! ฉันเคยเจอเจ้านี่เมื่อ3ปีก่อน!!!!!!
ตอนนั้นฉันเอานิ้วเกี่ยวรูจมูกโบ๋ๆ ของเขา...ฉันไม่เคยลืมเลย...
ตอนนี้มันเล็กลงแล้ว..ว้าว...มหัศจรรย์มาก...
เธอน่าเกลียดจริงๆ -..-
.............ฉัน? ฉันเนี่ยนะ?.........
จูโฮรถตู้ศิลปะฮากวานกำลังรออยู่นะลูก ไปได้แล้ว
...ฮะ...
น้องชายของฉันกระแทกฉันที่ยังยืนอยู่หน้าประตูอย่างไม่พอใจ...หมอนี่ดูยังไง๊ยังไงก็เหมือนแรคคูนจริงๆ..=_=
น้อง...โตขึ้น...
ใช่ หนูก็รู้นี่ว่าเด็กๆ ทุกวันนี้เป็นยังไง...ดาริมไม่อยู่ แม่บอกเธอว่าหนูกำลังจะมาเป็นล้านครั้งแล้วมั้ง...อ๊ะใช่ แม่จะทำอะไรให้กินนะ ไปที่ห้องหนูเถอะ
ฉันไม่เห็นพ่อเลี้ยงของฉันเลย ฉันเคยเห็นเขาครั้งหนึ่งเมื่อ 5 ปีก่อน .. ขณะที่แม่..ก็...เปลี่ยนไป..เปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อในเวลาเพียง 3 ปีที่ผ่านมา
เมืองเปลี่ยนแม่ไปมาก -O-
ห้องของฉันไม่น่าอยู่มากๆ มันรกและไม่เรียบร้อย
ตาฉันเบิ่งกว้างเมื่อเห็นความเป็นสีชมพู๊ชมพูของห้องข้างๆ ฉัน
ห้องของดาริม! 0_O!!!
ที่นอนสีชมพู...ชุดกระโปรงสีชมพู...และโต๊ะสีชมพู...
ตลอดเวลาฉันคิดอยู่เสมอว่าเธอชอบสีดำ..
...โอเคกลับมาที่ห้องอีกครั้ง...ฉันสังเกตเห็นกรอบรูปสีชมพูบนโต๊ะของเธอ..
คนในรูกคือดาริม...ดาริม?!
โอ้วววววว เป็นดาริมจริงๆ T__T!!! เธอโตขึ้นแล้วน่ารักมากเลย..T^T
โอ๊ะโอ๋...อยากรู้จังว่าผู้ชายที่ยืนข้างๆ เธอเป็นใครกันนะ
...เขาน่ารักกว่าแดฮาน...ดาริมของเรามีมาตรฐานชายหนุ่มสูงจังแฮะ...
แดฮาน ดี? อืม...เจฮี ดีกว่า!!!
ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
เบลเล๊เล่เล... เบลเล๊เล่เล...เบลเล๊เล่เล...เบลเล๊เล่เล..
สัญญาณโทรศัพท์ในเมืองนี่...น่า...สนใจมาก.. -..-
ฮัลโหล...?
เจ-ฮี!!!!!!!
เธอเป็นใคร?
ฉันไง ฮานเคียว ฉันมาที่อานยาง เพิ่งมาถึงเลย!!!!!
เธอบอกฉันว่าจะมาพรุ่งนี้..
ใช่~ มันปุบปับน่ะ .. เธออยู่ที่โรงเรียนเหรอ?
เปล่า..จำไม่ได้รึไงว่านี่มันปิดเทอมฤดูหนาวน่ะ? ไม่มีโรงเรียน..เธออยู่ที่ฮองเกดองใช่มั้ย...?
ใช่!!!!!!!!!!
โอเค..ฉันอยู่บ้าน..อีก30นาทีจะไปถึง
เยส! เยส!!!!!!!!!
ฉันจัดเสื้อผ้าหลังจากวางสายเจฮี...เปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายๆ เวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ ฉันรู้สึกได้ถึงหัวใจของฉันที่เต้นตุบตับด้วยความตื่นเต้น...ยะฮู้ ยะฮู้ ยะฮู๊~~
โอ้ว เยส..แดฮาน
เจฮีกับเดฮานเคยเป็นเพื่อนอยู่กับฉันจนถึงม.2ที่กองจู และ.. ในตอนหน้าหนาวของม.2 พวกก็ย้ายไปอานยาง...เจฮีและแดฮาน..
เจฮีเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน..ส่วนแดฮีก็เป็นรักแรก..
ฉันพบกับเจฮีอาทิตย์ละสองครั้งจนกระทั่งตอนนี้
ส่วนแดฮาน..พวกเราเคยโทรหากันอาทิตย์ละครั้ง
แต่ประมาณปีที่แล้ว...เราก็แทบจะไม่ได้โทรหากันเลย...
...ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก... ตึกตัก...ตึกตัก....>_<
ฉันจะได้เห็นเขาทุกวันแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!
แหวนเกลียวที่ฉันได้จากแดฮีตอนม.2...แหวนวงเล็กๆที่ทำให้ฉันไม่เจ็บปวด...
แม่ หนูจะออกไปข้างนอกแป๊บนึงนะ
ได้ .. ทำไมล่ะ...ลูกก็อยู่ในบ้านได้นี่
ฉันไม่ให้แม่กังวล..
ไม่มีอะไรค่ะ ทุกอย่างโอเค..
งั้นก็อย่ากลับช้าล่ะ...
ค่า ^o^
เลี้ยวขวา... ฉันได้ยินเสียงโครมครามดังที่ประตู...ตื่นเต้นจัง..ฉันเปิดประตู...
เจฮี.......!!!!!!!!!!!!!!!!!!
.
..
.
?ที่ป้ายรถเมล์?
เราจะไปไหนกัน? ^o^?
เราจะขึ้นรถเมล์...สาย1...
ว้าว! เราจะไปทำอะไรที่นั่น?
ฮานเคียว...
อะไร? ^o^
เรามีคนอีกคนที่ต้องเจอ...
ใคร? ใครล่ะ?
อืม..เธอจะได้เห็นเอง ^-^
20 นาทีผ่านไป...รถเมล์ที่เขย่าไปมากำลังทำให้ฉันเวียนหัว..
รถทิ้งเราไว้พร้อมกับคนอีกกลุ่มหนึ่ง
เจฮีเดินนำฉันไปยังร้านกาแฟที่น่ารักม๊ากมาก O_O
ฉัน..ไม่มีเงิน..O_o...
แล้วเจฮี..ก็เดินซะเร็วเลย..แถมตรงไปยังตรงมุมห้องอีก
เจฮี~ เราจะกินอะไร...?
ฮานเคียวจัง!!! ไม่เจอกันนานเลยนะ...
ผู้ชายตัวสูงกับผ้าพันคอสีดำลุกขึ้นยืนแทบจะทันที...และเขาพูดกับฉัน..
...เขา..แด...แดฮาน
แดฮาน..............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฉันจับมือแดฮานแล้วกระโดดไปมาอย่างดีใจ
เขาหล่อมากขึ้น..ว้าว
ว้าว..+_+ +_+ แดฮีทำให้ฉันต้องนึกถึงสีดำตลอด..
เธอตัวสูงขึ้นเยอะเลย... ^^
ใช่~ ฉันกินข้าววันละ 4 มื้อ!!
เธอมา..คนเดียว?
ใช่ ^_^ ใช่ ^_^ ดูสิ ~ แหวนวงนี้! จำได้มั้ยเธอให้ฉันตอนม.2?!
...อา...ใช่..เธอยังไม่ทำมันหาย...
แน่นอน!!!
เฮ้..นั่งก่อนเถอะ เจฮีพูดเสียงเบา
ตรงหน้าของพวกเราคือแก้วไอศครีมน่ารัก
น่ารัก...น่ารัก...เป็นแก้วที่ยาวจริงๆ..ถ้าฉันกินโค้กจากแก้วใบนี้ล่ะก็คอฉันอาจจะเจ็บไปเลยก็ได้..
ดาริมก็ชอบโค้กเหมือนกัน...ถ้าฉันมีเงินฉันจะซื้อมันแน่
มังโกเป็นยังไงบ้าง
ฮะ?..อ๋อ...^o^ เขาเยี่ยมเลยแดฮาน เธอจะโทรหาเขาเหรอ? เขาต้องดีใจแน่ๆ!
ฉันลืมเบอร์เขาไปแล้ว..ฮ่าๆ ^-^;;..เธอเขียนเบอร์เขาให้ฉันได้มั้ย...?
แดฮีจ้องฉันเหมือนเด็กที่เอาแต่ใจ...เขาไม่เปลี่ยนเลย...T_T..เขาไม่เปลี่ยนสักนิดเดียว T_T แดฮาน...T_T
ได้สิ~~
มีปากกาวางอยู่บนโต๊ะแต่ไม่มีกระดาษ.....;;;;
เอ่อ..ไม่มีกระดาษ...
ฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์มา...โอเค...งั้นเขียนที่มือละกัน
แดฮานยื่นมือซ้ายมาตรงหน้าฉันเหมือนอย่างที่เขาเคยทำ
กลิ่นโคโลญจ์หอมจางๆลอยแตะจมูก ฉันเกลียดมากสำหรับผู้ชายที่ใส่โคโลญจ์...
แต่นี่..มันต่างกันนะ >_< เพราะนี่เป็นแดฮานไง >_<
มือของแดฮาน T_T
มือของฉันสั่นด้วยความตื่นเต้น...อืม...อะไรน๊า...เบอร์ของมังโก...
โฮ...ฉันขอโทษน๊ามังโก T_T ฉันขอโทษ T^T ฉันจำไม่ได้แล้วเพราะฉันก็พิมพ์ไว้ในเครื่องอ่ะ T..T
เฮ้...ฮานเคียว..
หือ?
เมื่อฉันหันไปมองที่เจฮี...ฉันก็รู้สึกว่าเธอหน้าตึงและเย็นชา..
อะไร..มีอะไรรึเปล่า?? O_O?
ฉันมีอะไรจะบอก
เอาสิ ^-^ บอกมาเลย ~ หรือเธออยากจะได้เบอร์ของมังโกด้วย? ^o^ มังโก ^o^ มังโก ^o^
ไม่...อืม..ฉัน..ใช่..
ฮานเคียว...เจฮีเป็นแฟนฉัน ^-^
---------------------------------------------------------
@@@ติดตามตอนต่อไปค่ะ@@@
---------------------------------------------------------
ปล. ชื่อเพื่อนนางเองเขียนว่า Mung-Goo ทีนี้ก็เลยต้องแปลเป็นแบบนี้ล่ะค่ะ ^_____^เดี๋ยวหยาบคายจะถูกดูดจ๊วบซะก่อน ^^'
แล้วเจอกันเร็วๆ นี้ในกระทู้นี้ค่ะ บ๊ายบาย
แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 47 16:56:43
แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 47 16:53:14
จากคุณ :
มดx-v3
- [
22 เม.ย. 47 16:51:44
]