ความคิดเห็นที่ 1 ดินแดนแห่งความว่างเปล่าสีขาว แสงจ้าของตะวันดูจะให้ความอบอุ่นมากกว่าไอร้อน  ท้องฟ้าบนนภาประดับประดาไปด้วยปุยเมฆสีขาวนวลละมุนตา  ก้อนสีขาวลอยเอื่อยผ่านฉากหลังที่ฉาบไปด้วยสีฟ้าสด  กระแสลมกำลังปลิดใบหญ้าในทุ่งกว้างสุดตาสีเขียว  ยอดหญ้าโน้มตัวไปในทางเดียวกันตามแรงลมดูเจริญตา  แมลงปอตัวน้อยกำลังตีปีกสีใสเล่นลมอยู่เหนือใบหญ้า   ในทุ่งหญ้ากว้าง  มีต้นไม้ใหญ่สูงเด่นขึ้นมาท่ามกลางผืนหญ้าราบสีเขียว  มันตระหง่านอยู่ตรงนี้นานเท่าไรไม่ใครสามารถค้นคำตอบที่ชัดเจนให้กับผู้ถามได้   แต่ร่มเงาของมันสร้างประโยชน์ให้กับคนคู่หนึ่งที่หลบตัวอยู่ในเงาไม้   กลิ่นธรรมชาติหอมรัญจวนระคนไอรักลอยออกมาไม่ขาดสาย ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางทุ่งชายหญิงคู่หนึ่งกำลังพูดคุยหยอกเย้ากัน  ฝ่ายชายปล่อยกายนอนเรียบกับแผ่นหญ้าศีรษะนอนหนุนตักหญิงสาว   จุดหมายปลายตาทั้งหมดเฝ้ามองใบหน้าสดสวยราวกับนางฟ้า  ขณะที่หัวใจกำลังถูกปล่อยลอยไปกับความสุข  พลัดปลิวจนไปถึงก้อนเมฆบนนภาสีฟ้าสด “มองอะไรคะ”  หญิงสาวปล่อยยิ้มไปกับคำถาม “เปล่า    ผมไม่ได้มองอะไร”  ชายหนุ่มปฏิเสธทั้ง ๆ ที่เส้นชัยสายตา   บรรจบอยู่บนใบหน้าของหญิงสาว “ไม่ได้มองได้ยังไง   ก็เห็นว่ามองอยู่  ดูสิดู  จ้องตาไม่กระพริบเลย  บนหน้าหนูมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”  หญิงสาวเรียกแทนตัวเองว่าหนู  เบือนหน้าเอียงอายพยายามหลบสายตา “อย่าหันหน้าหนีพี่สิ” หญิงสาวเขินตามองไปยังทุ่งกว้าง “ก็พี่บอกว่าไม่ได้มองหนูนี่  จะไปสนใจทำไมล่ะว่าหนูจะหันหน้าไปทางไหน” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอด้วยความสุข  “อะ ๆ ๆ  พี่ยอมแพ้แล้ว  มองก็มอง” หญิงสาวหันกลับมาสบสายตา  “แล้วพี่หัวเราะทำไม  หน้าหนูมีอะไรผิดปกติหรือ” “เปล่า   หน้าหนูไม่มีอะไรผิดปกติหรอก  ที่พี่นี่สิรู้สึกว่าตัวพี่มีบางอย่างกำลังผิดปกติ” “อะไรเหรอจ๊ะ” “เอ่อ  ก็   หัวใจพี่ไง  เวลามองหน้าหนูที่ไร  หัวใจพี่เต้นไม่เป็นจังหวะสักที” “แน่ะ  ทำตาเจ้าชู้ยังไม่พอ  ยังมีลูกอ้อนแถมมาด้วย”  หญิงสาวออกกริยาเอียงอาย “หนูไม่เชื่อพี่หรอก” “ตาพี่นี่นะเจ้าชู้  หนูมองยังไง  นี่จะบอกให้  พี่เป็นคนรักเดียวใจเดียวนะ” เขาหยุดจังหวะพูดสบตาหญิงสาว  ชั่วพริบตาเหมือนเวลาโลกหยุดนิ่งไปชั่วขณะ “ถ้ารักใครรักจริง” แก้มสีใสของหญิงสาวเกลื่อนไปด้วยสีแดงชมพูผุดแซมออกมา  มือคนทั้งสองสอดประสานกันราวกับแรงดึงดูดของโลก  ไอเย็นของสายลมละเลียดไหลมากับปลายยอดหญ้า  กลิ่นทั้งหมดสอดผสานกันอย่างลงตัวกลายเป็นความสุข  ชายหนุ่มหลับตาพริ้มซึมซับความสุขที่แทรกเข้ามาในห้วงอารมณ์    บางสิ่งที่ขาดหายไปในชีวิตกำลังจะถูกเติมเต็ม  แต่เมื่อลืมตาทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไป   ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ในห้องรับแขกในบ้านของเขาเอง  มีภาพซ้อนตัวเขาอีกคนนั่งอยู่บนโซฟาหญิงสาวคนที่เคยหนุนตักนั่งอยู่ข้าง ๆ  มีแม่นั่งหน้าหมวดอยู่ตรงหน้า “แม่ครับผมมีพาแฟนมาแนะนำให้รู้จัก”  ร่างซ้อนอีกคนของเขากล่าวเสียงแรก  เขายืนนิ่งดูภาพคุ้นตาที่กำลังดำเนินไป “สวัสดีค่ะ”  หญิงสาวเคารพไหว้  แต่แม่ไม่รับไหว้ ภาพซ้อนและเธอมองกันหน้าเจื่อน  สักรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจเมื่อเห็นภาพเหล่านั้น “เอ่อ  คือว่า  ผมกับ...”ภาพซ้อนทำเสียงอ่อย  แววตาของแม่ที่จับจ้องร่างทั้งสองแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด   แม่เขม็งตามอง  เหมือนกับสั่งว่าไม่ให้พูด   “พ่อแม่เธอทำงานอะไร ” แม่ถามหญิงสาวด้วยเสียงนิ่งแต่เปี่ยมไปด้วยความไม่พอใจ “แม่หนูเสียไปนานแล้วค่ะ  ส่วนคุณพ่อรับราชการ”  เธอตอบเสียงอ่อย ๆ “แล้วเธอทำงานอะไร” “ทำงาน  งานบริษัทค่ะ” “งานบริษัท  อย่างนั้นก็คงไม่ได้มีหน้ามีตาในสังคมเท่าไรสินะ   เงินเดือนเท่าไรล่ะ  พอใช้ไหม” “เอ่อ”  หญิงสาวก้มหน้า   ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี “ทำไมคุณแม่พูดอย่างนี้ล่ะครับ”  ภาพซ้อนโต้กลับอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “ทำไมจะพูดไม่ได้  ฉันเป็นแม่แกนะ” “ก็   ก็    ทำไมคุณแม่ถามอย่างนี้ล่ะครับ” “แกไม่ต้องมายุ่งเลยตาสัก  เพิ่งเรียนจบก็ริพาผู้หญิงเข้าบ้านแล้ว   งานการก็พึ่งทำได้ไม่กี่เดือน  ตั้งใจทำงานซะก่อนสิเรา”  แม่หางมามองหญิงสาว   “ไม่รู้ว่าผู้หญิงที่เข้ามาในตอนนี้จะเป็นยังไง  เข้ามาหรอกหรือเปล่า  ผู้หญิงสมัยนี้สารพัดมารยาร้อยเล่มเกวียน  แกนะยังเด็กเพิ่งเรียนจบ  หัวยังอ่อน  เชื่อแม่ไว้น่ะดีแล้ว” “คุณแม่”  ภาพซ้อนแสดงความไม่พอใจ   “หนูขอตัวก่อนนะคะ”  หญิงสาวไหว้ลา แล้วเดินออกไปจากห้องรับแขก “เดี๋ยวก่อน...”  ภาพซ้อนพยายามรั้งไว้แต่ก็ไม่ทัน  เธอเดินไปแล้ว  เขาหันมองแม่  “ทำไมแม่ต้องทำอย่างนี้ละครับ   ทำไมต้องพูดอย่างนี้ด้วย” แม่ถอนหายใจ  “แกน่ะไม่รู้อะไรตาสัก  ผู้หญิงสมัยนี้พอเห็นผู้ชายรวยหน่อยไม่ได้  วิ่งจับกันให้ขวัก แกก็ต้องระวังตัวเอาไว้ให้ดี  อย่างแม่นี้ก็คน  แม่ดู ๆ แล้วไม่เหมาะสมกับลูกเลย  เอาไว้เดี๋ยวแม่หาคนดี ๆ มีฐานะ มีชาติตระกูลให้แกดีกว่า  อย่าไปสนใจผู้หญิงพวกนั้นเลย” “คุณแม่...” ภาพซ้อนพยายามกดความโกรธเอาไว้  เขาไม่กล้าโกรธหรือไม่กล้าเถียง ยากที่จะค้นคำตอบในตอนนี้  เขาผลุนผลันออกจากห้องรับแขกวิ่งตามหญิงสาวออกไป “ตาสักแกจะไปไหน”  น้ำเสียงแม่ไล่หลังมา  ภาพซ้อนไม่ตอบและไม่หันหลังกลับไปมอง สักยืนดูภาพเหตุการณ์ที่วิ่งผ่านไป  อกข้างซ้ายปล่อยความเจ็บแปลบวิ่งแล่นไปทั่วร่าง ความรู้สึกมากมายระคนเคล้าในร่างกาย  โกรธ  เกลียด  แค้น เจ็บใจ  เศร้า  ผิดหวัง  ฯลฯ   เขาอธิบายไม่ได้เลย สักเดินตามออกไปที่หน้าบ้าน  ภาพซ้อนของเขาและหญิงสาวกอดกันกลม  สักพักเธอก็หละตัวออกจากอ้อมกอด  เขาเข้าไปใกล้ ๆ  รอยน้ำตาของเธออาบเต็มสองแก้ม  แม้ภาพเหล่านี่จะเคยผ่านตาเขาเมื่อนานมาแล้วแต่มันก็ไม่สามารถทำให้เขาลืมเลือนได้เลย “พี่ขอโทษนะ  แม่ไม่น่าพูดอย่างนี้เลย”  ภาพซ้อนปลอบประโลมหญิงสาว   “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  มันก็จริงอย่างที่แม่พี่พูด   ยังไงเราสองคนก็ไม่เหมาะสมกัน”  คำพูดสั่นเครือขับออกมาพร้อมรอยน้ำตา “อย่างพูดอย่างนี้สิ  ให้โอกาสแม่พี่หน่อย  พี่เชื่อว่าสักวันเขาคงเข้าใจในความรักของเรา” “อย่างเลยค่ะพี่  กายังไงมันก็คือกาวันยังค่ำ  มันไม่สามารถเปลี่ยนเป็นหงษ์ได้หรอก” สักค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ภาพซ้อนและหญิงสาว  เขาอยากจะเข้าไปซับน้ำตาให้เธออีกครั้ง  แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวที่มือจะเอื้อมไปปาดน้ำตา  แรงฉุดกระชากมหาศาลดึงร่างเขาให้หล่นไปในหลุมสีดำไม่มีก้น  ทุกสิ่งทุกอย่างหายไป  ภาพซ้อน หญิงสาว  รอยน้ำตา สักกระชายกายขึ้นมาจากเตียงสุดแรง  หยุดในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน  ลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศยังคงเป่าออกมาไม่ขาดสาย  แต่น่าแปลกที่แผ่นหลังและหน้าผากเต็มชื้นไปด้วยสาปเหงื่อ  ลมหายใจติดขัด หายใจหืดหอบจนต้องกุมมือไว้ตรงหน้าอก  ศีรษะออกการการปวดหนึบ ๆ อีกครั้ง  สายตาทั้งสองมองลอดขนตาออกไปแต่ก็หามีจุดหมายใด  ๆ  ไม่  ทุกสิ่งทุกอย่างที่ปลายตามีแต่ความว่างเปล่า  เหมือนสมองกำลังบอกกับตัวเองว่าโลกนี้เหลือแต่ความว่างเปล่า “แก้ว”  เสียงเรียกจากจิตใต้สำนึกถูกคายออก   โดยไม่ได้มีสติสัมปชัญญะใด ๆ สั่งการให้พูดออกมา จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 23 เม.ย. 47 12:41:33 A:203.147.26.45 X:203.147.26.123 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ติดตาม .. จากคุณ : scottie - [ 23 เม.ย. 47 13:34:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ใช่แก้วลูกลุงแสงชัยรึเปล่าเนี่ย จากคุณ : nasa nasa - [ 23 เม.ย. 47 23:08:36 ]