ความคิดเห็นที่ 1 "แกอย่านอกเรื่องดีกว่า สงสารน้องเขา" เธอควานหยิบกับแกล้ม ใส่ปาก แอลกอฮอล์กับเธอไม่ค่อยจะถูกกันสักเท่าไหร่นัก เท่าที่จำได้ แต่ถ้านิดๆ หน่อยก็พอทน เธอสองคนกับสาวเก้งก้างนั้นมักจะคอยดูแลกันและกันเสมอ แต่เห็นที่ไรก็ไม่เคยรอดทั้งคู่เดือดร้อนชาวบ้านต้องหามหิ้วกันทั้งสองคน ความจริงทั้งสองคนรักกันมากทีเดียวดูจากภายนอก อาจจะดูเหมือนทั้งคู่ไม่มีอะไรเหมือนกัน แต่ใครเล่าจะมองเห็นถึงภายในและจุดสำคัญที่เชื่อมโยงเธอสองคนไว้ด้วยกัน ไม่มีใครรู้แม้แต่ผม จะมีก็แค่เธอสองคนเองนั่นแหละที่สนิทกันมากจนบางครั้งก็รู้สึกอิจฉาที่ว่าทำไม ผมถึงไม่ได้สนิทใกล้ชิดในดีกรีระดับนั้นบ้าง แต่ก็ไม่สำคัญอะไร ในเมื่อ ทั้งสองคนก็อยู่ข้างๆ อยู่รอบๆ ผม ไม่เพียงแต่ที่นี่ แต่เป็นทุกที่ ที่ผมจะนึกถึงพวกเธอได้ หรืออย่างน้องผมก็คิดอย่างนั้น "แล้วจะให้ทำไงล่ะ" สถานบันเทิงวันนี้ดูคึกคักกว่าทุกครั้งที่เราเคยมาอาจเป็น เพราะว่าเดี๋ยวนี้เรามีโอกาสจะมากันเฉพาะวันหยุด ไม่เหมือนเมื่อก่อน เรื่องที่ผมคุยกับเธออยู่ตอนนี้ ความจริงผมเคยคุยกับเพื่อนเธอคนที่ยังขยับอยู่ตรงทางเดินไปแล้วเมื่อหลายวันก่อน ดูเหมือนนั่นจะเป็นเพื่อนคนเดียวที่ใส่ใจถามไถ่ถึงชีวิตความเป็นไปของผมอย่างจริงจัง แม้ว่าความจริงแล้วจะไม่ค่อยมีโอกาสคุยกันบ่อยนัก แต่ก็ผูกพันห่วงใยกันได้อย่างที่คนจริงใจพอจะมีให้กัน ต่างกับการประคบประหงมคอยดูแลเอาใจใส่อย่างคนสังคมที่หาความจริงใจได้ยากกว่าการหาแสงจันทร์ในคืนเดือนมืด และดูเหมือนว่าแม้จะไม่ต้องพูดอะไรมาก แต่เธอคนนั้นก็เข้าใจความคิดและทำนายการกระทำของผมได้อย่างไม่ยากเย็น นั่นทำให้กว่าผมจะรู้สึกตัวก็ได้รับสายตาหรือคำเตือนจากเธอไม่รู้กี่หนต่อกี่หน "ก็แล้วแกมีเหตุผลอะไรเล่าวะ?" เธอถามด้วยความสงสัย ซึ่งผมเองก็มักจะมีเหตุผลประหลาดๆ ส่วนตัวเสมอ แต่คงเก็บงำมันไว้ อยู่ลึกๆ ใต้การทำงานของจิตใต้สำนึก ไม่พูดออกมาให้มันสิ้นเปลือง หรือบางครั้งอาจเพราะว่ามันไม่สามารถจะช่วยให้อะไรๆ มันดีขึ้นมาได้ ผมเลือกเอาว่าจะให้อะไรมันไหลจากความคิดไปแปรสภาพเป็นคำพูด จนหลายครั้งรู้สึกว่าผมเองจะมีกระบวนการคิดที่ลึกลับซับซ้อนกว่าชาวบ้านหลายเท่า แต่บางครั้งเมื่อถึงเวลาเข้าจริงๆ ขีดจำกัดของของการควบคุมเหตุผลบางอย่าง ก็ถึงเวลาของมันที่จะต้องยืดหยุ่น ผ่อนผันให้มันไม่ถึงจุดแตกหักอย่างรุนแรงบ้าง ซึ่งเมื่อถึงเวลานั้นคนที่จะได้ยินมันอาจจะเป็น สาวห้าว ที่เต้นแร้งเต้นกาอย่างไม่สนใจใครอยู่ตรงนั้น ซึ่งแม้ว่าเรื่องราวที่ออกจากปากผม ไปถึงเธอจะไม่ได้มากกว่าที่ถึงหูชาวบ้านสักเท่าไหร่ จนเคยได้ยินเสียงเปรยบ่น แต่ด้วยความช่างสังเกตสังกาคนรอบข้างโดยเฉพาะผมเองที่ระยะหลังที่ผ่านมาเราแทบจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา คงช่วยให้เธอได้เข้าใจเรื่องราวพื้นฐานและสานต่ออะไรต่อมิอะไรได้ง่ายขึ้น "อืม ..Nothing! I'm just a guy who suppose to be alone" ราตรีขับเคลื่อนตัวเองอย่างไม่เร่งร้อนนักเราทั้งหมดรู้สึกว่า มีเวลาอยู่ด้วยกันอย่างเหลือเฟือ ซึ่งอยู่ที่ว่า เราจะเลือกใช้มันอย่างไร แต่อย่างไรก็ตาม ชั่วข้ามคืนนี้อาจช่วยให้เราได้คลายความกระหายในความสัมพันธ์เดิมๆ ของเราได้ แต่ก็ไม่อาจเทียบได้กับเวลาอันมีค่าในอดีตที่ได้ปลิดตัวเองร่วยโรยอย่างไม่มีวันหวนคืนได้อีก เทียบไม่ได้กับเวลาเมื่อหลายปีก่อนเมื่อแรกร่วมทางกัน หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ พูดคุยกันอยู่ตอนนี้ เป็นความทรงจำอันดีที่จะทำให้ระลึกถึงตอนนั้น ตอนที่ผมยังไม่มีใคร ในสถานที่ใหม่ แม้ว่านั่นจะเป็นช่วงเวลาไม่นานนักในตอนเริ่มต้น และต้องปล่อยให้ห่างหายกันไปในเวลาต่อมา แต่ก็อาจเรียกได้ว่าเพื่อนคนนี้คือเพื่อนที่ผมเทความสนใจให้เป็นคนแรก เป็นเพื่อนของการเริ่มชีวิตใหม่ชายเมือง เป็นเพื่อนของการเริ่มต้นความทรงจำ เป็นเพื่อนของการเริ่มต้นเรื่องราวทั้งหลายทั้งแหล่ที่ไหลเรื่อยตามมา ตามกระแสของชีวิตที่ซัดเลาะเรื่อยไปตามตลิ่ง "ฮึ่ย แกนี่มันก็คิดถึงแต่ตัวเอง" เธอพูดเสร็จก็หันไปสนใจกับวิทยุติดตามตัวที่เขย่าตัวเอง แต่ไม่ได้เพื่อปลดปล่อยไปตามเสียงเพลงแต่เป็นไปเพื่อเรียกร้องความสนใจของเจ้าของ นั่นคงเป็นคู่ของเธอ ที่หมันขยันติดตามความเป็นไปของคู่รักตัวเองไม่ว่าจะไปไหน เมื่อไหร่กับใคร ไม่รู้ว่า การส่งข้อความมาครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ แต่ผมเดาเอาว่าตลอดราตรีแห่งนี้คงเป็นข้อความที่ส่งมาแล้วไม่ใช่น้อย แสงไฟยังคงกระพริบวูบวาบ ดนตรียังไม่ชลอความรุนแรงลงยังคงรักษาระดับเอาใจนักท่องราตรีอยู่อย่างเดิม สาวผิวสวยเก้งก้าง หันหน้ามามองผม ท่ามกลางแสงวูบวาบนั้นผมยังคง สังเกตเห็นแววตาตำหนิติเตียนที่ส่งผ่านความมืดมาถึงใจผม ผมสูดบุหรี่เฮือกยักไหล่ให้เธอ สาวห้าวคนนั้นยังคงวาดลวดลายรุนแรงชนิดไม่เกรงใจคนรอบข้างและ สังขารตัวเอง แต่เชื่อได้ว่า เธอคงใช้ความช่างสังเกตของเธอประกอบกับความรู้พื้นฐานที่สั่งสม กลับไปคิดอะไรได้บ้าง ผมชำเลืองมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง ดูเหมือนว่าช่วงเวลา ราตรีแห่งนี้กำลังใกล้จะหมดลงแล้ว และช่วงเวลาสุดท้ายของราตรีนี้เอง บทเพลงแห่งความหลัง บทเพลงแห่งความทรงจำครั้งอดีตของพวกเราก็บรรเลงขึ้น ผมไม่รู้ว่าเพลงนี้จะมีค่าต่อนักท่องราตรีคนอื่นๆ ที่เบียดเสียดกันอยู่ในนี้มากสักเท่าใด แต่สำหรับผมและเพื่อนๆ ด้วยแล้วดูเหมือนมันจะช่วยดึงเราหลุดย้อนไปถึงความสัมพันธ์และบรรยากาสเดิมๆ ได้อย่างดี ผมและเธอที่นั่งอยู่ข้างๆ ลุกขึ้นพรวด เข้าร่วมวงขยับเยื้องกายปล่อยความคิด กระเจิงไปพร้อมๆ กับร่างกาย สนุกให้สุดๆ กับที่นี่ ราตรีนี้ "แกมันก็คิดถึงแต่ตัวเอง" ก่อนจบราตรีนั้นผมนึกย้อนถึงคำที่เธอพูดกับผม ตั้งแต่คบกันมา มีไม่บ่อยนักที่ผมจะปรึกษาหรือเล่าเรื่องแบบนี้กับเธอ แต่ทุกครั้งผมจะได้ยินคำว่า "แกมันก็คิดถึงแต่ตัวเอง" นั่นเป็นเหตุผลของเรื่องราวที่ผ่านการวิเคราะห์จากวิสัยทัศน์ของเธอแล้ว ผมไม่เคยโต้เถียงกับคำนั้นสักคำ ไม่เคยยอมรับ ไม่เคยปฏิเสธ คงแต่เงียบๆ เฉยๆ แล้วก็พูดคุยเรื่องราวในแง่อื่นต่อไป มันก็อาจจะจริงที่หลายอย่างผมก็มักจะคิดถึงแต่ตัวเองเสมอ แต่สาเหตุของเรื่องนี้เธอจะรู้ไหมนะว่า ทุกครั้งที่มีเรื่องราวมาเล่า และเป็นเรื่องที่ต้องจบลงแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า ผมไม่ได้คิดถึงตัวเองสักนิด เธอจะรู้ไหมนะว่า "ผมมันคิดถึงแต่ เธอ" จากคุณ : zylo (zylo@hotmail.com) - [ 23 เม.ย. 47 16:10:03 A:203.144.247.90 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านๆ ดู ก็น่าสงสารน้องเขาจริงๆ น่ะแหละ จากคุณ : scottie - [ 23 เม.ย. 47 17:41:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แอบชอบเพื่อนนี่เอง.. แล้วทำไมไม่บอกน๊อ.. คุณก็คิดถึงแต่ตัวเอง! อิอิอิ.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 26 เม.ย. 47 22:53:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบเพื่อนเหรอเนี่ย อืม.. ไม่บอกก็ดี  แต่คงอึดอัดนะ จากคุณ : ต้นอ้อ - [ 28 เม.ย. 47 20:29:42 A:203.113.61.103 X: ]