ขอเริ่มเรื่องเลยแล้วกันนะครับ

คือว่าเมื่อวานผมทะเลาะกับแฟน เมื่อวานก่อนแฟนกับผมก็ทะเลาะกัน วันก่อนโน้นเราสองคนก็ทะเลากันอีก ผมจำไม่ได้เลยว่าตั่งแต่ที่เราคบกันมามีวันไหนบ้างที่เราไม่ได้ทะเลาะกัน

รู้สึกว่าจะไม่มีเลย

แต่ถ้าจะมีก็คงเป็นวันนี้แหละที่เป็นวันแรกที่ผมกับแฟนไม่ได้ทะเลาะกัน ผมไม่ได้พูดกับเธอมาหลายชั่วโมงแล้ว และเธอก็ไม่ยอมพูดกับผมมาหลายชั่วโมงเช่นกัน

บางสิ่งมันทำให้ผมรู้สิ่งว่ามีบางอย่างเหมือนเส้นลวดบาง ๆ มาขีดเส้นแบ่งระหว่างผมกับเธอ ผมไม่รู้ว่าควรจะจัดการยังไงดีกับชีวิต ยอมรับว่านอกจากเธอแล้วผมก็ไม่มีคนอื่น หรือ ใครคนไหนที่จะเข้าใจผมได้ดีเท่าเธอ

ไม่มีเลยจริง ๆ

ชีวิตลูกชายคนเดียวที่พ่อ แม่ ไม่ค่อยจะสนใจเท่าไร วัน ๆ เอาแต่ทำงาน ให้เงินเลี้ยงดูสิ่งมีชีวิตที่เขาสร้างขึ้นมา แต่จะว่าไปผมก็พอใจในบางครั้งที่ใช้เงินในการจัดการชีวิตทั้งหมด ที่สำคัญเงินมันบ่นไม่ได้ ไม่เหมือนกับพ่อ แม่

หากย้อนกับไปถึงเวลาที่ผมกับเธอรู้จักกันรวมวันนี้แล้วก็เป็นระยะเวลาประมาณ สามปี สี่เดือน ถ้าไม่รวมวันนี้

ทุกวันเรามักจะทะเลาะกันในเรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องไร้สาระ จนผมยังอดคิดไม่ได้ว่าเธอเป็นแฟนหรือผู้ปกครองผมกันแน่ แต่หลังจากที่เราทะเลาะกัน ทุกครั้งเราทั้งสองก็ใช้เวลาไม่นานในการคืนดี หันหน้าปรับความเข้าใจกัน ประมาณว่าโกรธง่ายหายเร็ว แต่อีกไม่นานก็ทะเลาะกันใหม่

บางครั้งผมก็เบื่อ บางครั้งผมก็ทน บางครั้งผมก็ยอมรับมัน ไม่รู้ว่าสิ่งนี้เรียกว่าความรักหรือเปล่า

แล้วความรักมันเป็นอย่างไรล่ะ ทำไมผมรู้สึกว่าไม่เคยลิ้มรสชาติของมันเลยตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่จำความได้พ่อแม่ก็ทะเลาะกันแล้ว ตื่นเช้ามาก็มีเงินวางไว้บนโต๊ะ เย็นกลับมาก็เห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน

หรือว่าการทะเลาะกันทำให้เกิดความรัก ทำให้เกิดความสุขพ่อแม่จึงทะเลาะกัน

หรือว่าที่ผมทะเลาะกับแฟนเป็นเพราะว่าผมต้องการให้เกิดความรักระหว่างเราสองคน ผมรักเธอ ผมจึงจำเป็นต้องทะเลาะกับเธอทุกวัน

แต่ตอนนี้เธอไม่ได้พูดกับผมมาหลายชั่วโมงแล้ว

หรือว่าบางทีความรักของผมกำลังจะจบลงไปแล้ว เธอคงไม่ยอมให้อภัยผมละมัง ถึงไม่ยอมพูดคุยกับผม



วันนี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผมได้เจอหน้าพ่อ ดูสีหน้าและแววตาพ่ออิดโรยกว่าตอนที่ผมเจอท่านครั้งสุดท้ายมาก หรือว่าท่านจะไม่สบาย

ผมไม่ได้เจอหน้าแม่นานพอ ๆ กับพ่อ ไม่รู้ว่าตอนนี้แม่กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน

อีกไม่นานผมคงมีเวลาคุยกับพ่อมากกว่าช่วงชีวิตที่ผ่านมา และบางทีผมอาจจะโชคดีได้มีเวลาใกล้ชิดกับพ่อตลอดจนลมหายใจสุดท้ายของผมและพ่อก็เป็นได้

ชายคนหนึ่งนำผมไปยังที่ที่พ่อผมนั่งอยู่ ผมหยุดนิ่งปล่อยให้อากาศอบอ้าวทำลายกำแพงที่กั้นกลางระหว่างเราสองพ่อลูก ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมกับพ่อไม่มีอะไรต่างกันเลย เราสองคนเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว เหมือนกันโดยสายเลือดข้นเข้ม

ชายคนที่เดินนำมาหายไปแล้ว

ผมจ้องหน้าพ่อโดยไม่พูดอะไร

พ่อจ้องหน้าผมโดยไม่ปริปากอะไรเช่น

เรื่องราวทั้งหมดดูเหมือนว่าเราทั้งสองจะรู้กันดีโดยไม่ต้องใช้ถ้อยคำหรือภาษากายใด ๆ มาอธิบาย






"ไอ้เด็กใหม่นั้นโดนข้อหาอะไรวะ" เสียงเบา ๆ แว่วมากับสายลม

"ฆ่าเมีย ข้อหาเดียวกับพ่อมันนั้นแหละ" สายลมสีกากีแว่เสียงตอบกลับมา