ทุก-ทุกเช้า ทุก-ทุกวัน ฉันก็ได้แต่คอยมองอยู่ห่างๆ คอยสอดส่ายสายหา และที่แปลกแต่จริง - - ก็คือ มักจะเจอเสียด้วย... นั่นไง! ร่างสูง เจ้าของรอยยิ้มอบอุ่น กันเอง...
ไม่รู้จะเรียกเจ้าความรู้สึกนี้ว่าอะไร... ไม่ได้ถึงขั้นรักปักอก แต่มีความสุขเวลาได้มองหาได้เจอ วันไหนไม่ได้เห็นซักกะแวบก็รู้สึกเงียบเหงาไปบ้าง ทั้งๆที่เวลาเจอกัน ก็ไม่เคยได้คุยได้ทัก...ตามประสาคนรู้จัก เรียกแบบนี้ได้มั้ยนะ - - คนรู้จัก - - หรือเราจะทึกทักไปเอง อาจจะเป็นแค่ฉันฝ่ายเดียวก็ได้ที่รู้จัก หรือพยายามคิด...ว่าตัวเองรู้จัก โดยที่เค้าอาจไม่เคยรับรู้สักนิดว่าฉันมีตัวตน...
เจอกันครั้งแรกเมื่อไหร่ นานมาแล้วสินะ... วันนั้นถ้าไม่ใช่เพราะความหาเรื่องของตัวเอง ดันทุรังรอ - - นายเต้ - - กลับบ้านจนเย็นย่ำค่ำมืด เนื่องจากนายตัวดีเล่นบาสไม่ยอมเลิก เต้...เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยอยู่โรงเรียนเก่าจนกระทั่งย้ายมาที่โรงเรียนใหม่ก็สอบเข้ามาได้พร้อมกัน กลับบ้านด้วยกันมาตลอด อยู่ห่างกัน 3 ซอย สนิทจนบางทีมันก็ลืมๆว่าฉันเป็นผู้หญิง... หลังๆมานี้... มันกำลังจะมีแฟน หลังจากคบหาดูใจกันมาอยู่หลายเดือนก็ทำท่าว่าจะไปได้สวย แถมปีนี้ขึ้นชั้นเรียนใหม่ก็ดันอยู่คนละห้องกันอีก ฉันกับมันก็เลยห่างๆกันไปเยอะ ไม่ได้กลับบ้านด้วยกันอีก เพราะมันต้องแวะไปส่งว่าที่แฟนมันก่อน
เอ๊ะ! ถึงไหนแล้วนะ อ้อ! ใช่ๆ วันนั้นก็เหมือนทุกวัน ที่ฉันรอพ่อเจ้าประคุณกลับบ้านด้วยกัน แต่เพราะทำการบ้านเสร็จเร็ว หรือว่านายเต้มันเล่นเย็นกว่าทุกวันก็จำไม่ได้แล้ว ด้วยเหตุผล หนึ่งในสอง หรืออาจจะทั้งสองอย่าง ทำให้ฉันออกไปตามมันถึงสนามบาสแทนที่จะรอมันมาเจอที่ตึกเรียนเหมือนอย่างทุกวัน
แล้วก็เลยได้เจอบรรดาเพื่อนๆที่เล่นบาสด้วยกันกับมัน ความจริงก็รู้จักหน้าค่าตากันอยู่หลายคน แต่เพิ่งจะได้เห็นและสะดุดตาที่สุดก็คนนี้แหละ..
ไม่ได้น่าประทับใจอย่างที่คิดหรอกนะ เดินไปถึงสนามบาส ฉันก็ตะโกน " เต้... จะกลับได้ยัง นี่มันกี่โมงแล้ว บ้านช่องไม่คิดจะกลับเลยรึไง หา..."
เสียงเพื่อนสักคนในก๊วนตะโกนแซวกลับมา " อ้าวเฮ้ย! ไอ้เต้ แม่มาตาม กลับบ้านได้แล้วโว้ย"
ฉันหน้าหงิก แต่ก็ยังทันสังเกตเห็น ..เขาคนนั้น.. ยิ้มขำๆแต่ไม่ได้พูดอะไร เป็นผู้ชายที่ยิ้มได้สวยจริง-จริง รู้สึกเหมือนหัวใจจะเต้นผิดจังหวะไป ...จะเข้าใจเรากะไอ้เต้ผิดรึเปล่าหว่า เลยอดร้อนตัวสวนกลับไปไม่ได้ "นี่! เงียบไปเลยนะ พูดแล้วไม่สร้างสรรค์อย่างนี้ ถ้าเงียบไม่ได้ก็เอาไอ้ลูกบาสที่อยู่ในมือนั่นยัดปากซะก็ได้"
พูดออกไปแล้วก็เสียใจมาจนถึงทุกวันนี้ ช่างเป็นผู้หญิงที่ปากจัด พูดจาไม่ไพเราะ และดูดุร้ายอะไรขนาดนั้น เฮ้อ....
จนถึงทุกวันนี้ เราก็ยังไม่เคยคุยกัน ฉันว่าเค้าก็คงไม่อยากคุยกับฉันเท่าไหร่ ถ้ายังจำเหตุการณ์วันนั้นได้อยู่อะนะ แล้วฉันเองก็ไม่กล้าทัก ทั้งๆที่ปกติก็แสนจะช่างพูด แต่เวลาเจอ... มันพูดไม่ค่อยออก เป็นซะอย่างนั้นทุกที
อยู่มาวันนึง... ก็ได้รู้..ว่าเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว อยากจะคิดแบบเข้าข้างตัวเองซะหน่อย ว่าเราก็พอมีสิทธิ์(จะฝัน) แต่ก็แค่ฝันล่ะนะ คงเป็นความจริงไปได้ยากเหลือแสน
อันที่จริง... สาวน้อยผู้โชคดีคนนั้นเป็นใคร ฉันเองก็ไม่รู้ ที่รู้คือ...สาวคนนั้นโชคดีมากจริง-จริง เพราะสิ่งที่ฉันได้รับรู้ต่อมาเรื่อยๆทีละเล็กทีละน้อยเกี่ยวกับตัวเขา ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่ดี-ดี บางเรื่อง...ได้ยินได้ฟัง บางอย่าง...ได้รู้และเห็นกับตาตัวเอง เรียน...ก็ตั้งใจ กิจกรรม...มากมาย เป็นหนึ่งในกรรมการนักเรียน หรือที่พวกเราเรียกกันติดปากแบบย่อๆว่า - ก.น.- สุดท้าย...เวลาเล่นบาส... เท่ห์มาก-มาก และก็เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันได้พบกับเขา ( แบบไม่น่าประทับใจเท่าไหร่นัก ) ...เคยพยายามเลียบๆเคียงถามนายเต้อยู่ครั้ง ( ไอ้ครั้นจะถามบ่อยๆ หรือคาดคั้นมันมากเกิน เดี๋ยวมันก็จะจับได้ แล้วถ้าเต้รู้ เฮอะๆ ไม่อยากจะคิด คงเข้าทำนองความลับไม่มีในโรงเรียน หรือถ้าโชคดีขึ้นมาหน่อยก็อาจกระจายอยู่ในก๊วนบาสของมัน ) มันก็บอกไม่รู้... ซึ่งแปลได้ว่ามันเองก็ไม่รู้จริงๆ
แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 47 16:45:18
แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 47 16:19:42
จากคุณ :
โก๊ะโกะ 
- [
25 เม.ย. 47 16:17:42
]
^^ == เพียงแค่...ความรู้สึกดี - - ดี == ^^
