ความคิดเห็นที่ 1 โปรแกรมท่องเที่ยวตลอดสามวันบนเกาะถูกจัดไว้อย่างดี   มีทั้งการนั่งเรือดำน้ำตื้นชมปะการังรอบเกาะ   ชมการสาธิตสูบน้ำในลำธารกลับขึ้นไปเป็นน้ำตกสวยงามสำหรับนักท่องเที่ยว   ให้อาหารฝูงปลาหายากที่เกิดจากการโคลนนิ่งนอกฝั่งเกาะพงัน   และรวมมาถึงบาร์บีคิวมื้อค่ำในบรรยากาศอบอวลไปด้วยความรักบนเรือคืนนี้ด้วย   มีชายหญิงที่ถูกจับคู่ตกลงใจจดทะเบียนสมรสคืนนี้ถึงยี่สิบสองคู่    อาหารค่ำวันนี้จึงเป็นงานเลี้ยงแสดงความยินดีไปด้วยโดยปริยาย “ภุมรินทร์คะ   ทำไมคุณดูไม่ค่อยสดชื่นเลยนะ   ไม่สนุกเหรอคะ”   สลิลพรนั่งมองชายหนุ่มที่กำลังใช้ส้อมเขี่ยเนื้อบนจานของตัวเองไปมาโดยไม่ได้มีท่าทางสนใจเธอแม้แต่น้อย “เนื้อนี่คงเป็นของบริษัทอีพี   พวกเขาคงต้องวิจัยหาทางทำให้เนื้อเหนียวน้อยลงกว่านี้อีกสักหน่อยถึงจะใช้ได้    กระทรวงการพัฒนาอาหารของเราก็เคยเจอกรณีแบบนี้เหมือนกัน” “บ่นอะไรอยู่คนเดียวหรือคะ   คุยกับฉันบ้างสิคะ” “อ๋อ....ไม่มีอะไรหรอกครับ   แค่สังเกตว่าเนื้อบาร์บีคิวนี่ยังไม่พัฒนาเต็มที่เท่า  ไหร่   ปกติการโคลนนิ่งวัวจะไม่โคลนนิ่งซ้ำจากตัวที่ลอกแบบมาได้เพราะข้อด้อยทางพันธุกรรมจะมีมากขึ้น   ดูสิครับ   ปกติวัวพันธุ์นี้เมื่อทำให้สุกเนื้อจะมีกลิ่นหอมและมีรสของเบียร์ผสมอยู่ด้วย   แต่เนื้อจานนี้กลับมีลักษณะแบบนั้นน้อยมาก   บริษัทผู้ผลิตคงทำการโคลนนิ่งซ้ำจากตัวสำเนาโดยไม่ได้โคลนจากวัวตัวต้นแบบจริงๆ   อาจเพราะเหตุผลด้านกำลังการผลิตหรือ.....” สลิลพรวางช้อนส้อมลง   เสียงของมันที่กระทบจานกระเบื้องไม่เบานัก  “คุณภุมรินทร์คะ   คุณทำให้ฉันไม่อยากอาหารเสียแล้ว” “ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่ครับ    คุณอาจจะเสียความรู้สึกที่ผมกำลังพูดถึงเนื้อโคลนที่เป็นอาหาร   มันคงฟังดูไม่เป็นธรรมชาติบ้าง   แต่คุณน่าจะคุ้นเคยนะครับ   เราทานเนื้อสังเคราะห์แบบนี้มาหลายสิบปีแล้ว” “ขอโทษเถอะค่ะ   ถ้าฉันจะบอกว่าคุณพูดไม่ค่อยตรงกาละเทศะเลย   ทำไมคุณไม่เป็นเหมือนผู้ชายคนอื่นๆบนเรือนี้บ้าง   คุณไม่รู้จักการพูดจาเอาอกเอาใจผู้หญิงเลย   ตลอดสองสามวันมานี้ฉันเห็นคุณคิดถึงแต่เรื่องงาน   เห็นพืชอะไรแปลกๆข้างทางก็เก็บใส่กระเป๋า   รู้ไหมว่าคุณพูดคุยเรื่องพันธุกรรมกับคนเฝ้าท่าเรือตอนกลางวันมากกว่าที่คุยกับฉันตั้งแต่รู้จักกันเสียอีก   ฉันมาบนเรือนี่เพื่อมาดูตัวคุณนะ   ไม่ได้มาติดตามนักวิชาการบ้างาน” ภุมรินทร์อ้าปากค้าง   ชายหญิงโต๊ะรอบข้างหันมามองเขากับเธอเป็นตาเดียว ก็เสียงของเธอที่พูดมามันเบาเสียที่ไหนกัน   ฝ่ายหญิงเมื่อนิ่งไปสักพักและเริ่มรู้ตัวว่าอารมณ์ไม่ปกติก็เอ่ยขอโทษห้วนๆเบาๆและยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นปิดปากเดินออกจากโต๊ะไป   คงจะไปสงบสติอารมณ์ที่ไหนสักแห่ง ทุกอย่างในงานเลี้ยงบนดาดฟ้าเรือเงียบไปพักหนึ่ง  แต่มันคือพักหนึ่งจริงๆ  เมื่อวงดนตรีบนเวทีเริ่มบรรเลงต่อและผู้คนรอบข้างหันกลับไปสนทนาหัวร่อต่อกระซิกกันต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น   ภุมรินทร์ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มรวดเดียวหมด  นึกขอบคุณความแปลกแยกของสังคมที่ทำให้ไม่มีใครสนใจเขามากไปกว่านี้  นอกจากเครื่องดื่มที่ทำให้เมาลืมโลกแล้ว เวลานี้เขาต้องการบุหรี่ เหมือนเดาใจเขาออก   เงาร่างของชายผอมสูงคนหนึ่งทาบลงมาบนโต๊ะของเขา   เจ้าของเงานั้นยื่นบุหรี่สีเขียวมาให้มวนหนึ่ง    ภุมรินทร์ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใครขณะรับบุหรี่มวนนั้นมาสูบอย่างกระหาย   เพียงแค่กัดที่ปลายเบาๆมันก็ร้อนจนมีควันออกมาได้แม้ไม่ต้องใช้ไฟแช็ค   กลิ่นอ่อนๆของลาเวนเดอร์และสมุนไพรอื่นๆหอมชื่นใจจนเขาผ่อนคลาย   ชายผู้มาใหม่ถือวิสาสะนั่งลงตรงหน้าเข้าแทนที่สลิลพรเคยนั่ง “ชีวิตก็เป็นแบบนี้แหละ   ไม่มีใครสมหวังไปเสียทุกอย่าง   บางทีคนที่สามารถเข้ากับคุณได้ดีที่สุดจริงๆอาจยังอยู่ในอนาคตก็ได้   ขอโทษที่ลืมแนะนำตัวครับ   ผมชื่อพิรุณ” “ขอบคุณสำหรับบุหรี่เพื่อสุขภาพ”  ภุมรินทร์ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มช้าๆแล้วถอนหายใจยาว  “บางทีผมอาจจะไม่ได้เรื่องในชีวิตรักๆใคร่ๆอย่างชาวบ้านเขาจริงๆก็ได้   อย่างเก่งก็ดีแต่งานที่ทำอยู่   สงสัยผมคงต้องเลิกคิดถึงเรื่องการหาคู่ชีวิตให้ตัวเองซะที” ชายร่างผอมสูงเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังเลือกคำพูดอยู่  “ขอโทษอีกครั้งถ้าผมจะพูดตรงไปตรงมากับคนที่เพิ่งรู้จักกัน   คุณไม่ได้เรื่องด้านความรักอย่างที่คุณว่าจริงๆ   สุภาพสตรีที่ลุกหนีคุณไปเมื่อสักครู่พูดถูกต้องแล้ว   เพศหญิงไม่ว่าศตวรรษใดก็ต้องการการเอาใจใส่ทุกคน   ไม่ใช่ต้องการผู้ชายที่จ่อมจมอยู่แต่กับโลกของตัวเองอย่างคุณ   ผมพูดอย่างนี้คุณโกรธผมไหม? ” “ไม่โกรธ   คุณก็รู้นี่ว่าผู้ชายสมัยนี้ก็เป็นอย่างนี้ทั้งนั้น   พวกเราต่างจากคอมพิวเตอร์ที่บ้านหรือหุ่นยนต์ที่ทำงานตรงไหน   อย่างที่แตกต่างก็แค่คนเรื่องมากกว่า  แล้วก็กินนอนขับถ่ายขยายเผ่าพันธุ์ได้   ผมไม่เห็นสงสัยเลยว่าทำไมสองสามทศวรรษที่ผ่านมาประชากรถึงได้ลดเอาๆ   คนสักสิบยี่สิบคนที่มีความถนัดต่างๆกันจะมีความหมายอะไรหรืออยู่ไปทำไมในเมื่อมีสมองกลสักตัวที่สามารถทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว   ต่อไปมนุษย์อย่างคุณ....อย่างผม  อาจจะไม่จำเป็นสำหรับโลกนี้แล้วก็ได้”  “ดูคุณมองโลกในแง่ลบมากไปหน่อย   แล้วคุณคิดว่าในอนาคตจะมีอะไรที่จำเป็นต่อโลกไม่ทราบ”  พิรุณเลิกคิ้ว “ก็คงจะแค่โปรแกรมแม่พลอยเวอร์ชั่นใหม่ๆ   เก่งงานทำได้ทุกอย่าง แต่ฉลาดน้อยต้องคอยฟังคำสั่งมนุษย์   กับมีมนุษย์ฉลาดๆไม่กี่คนคอยดูแลระบบให้ก็พอมั้ง”  ภุมรินทร์ทำหน้าปลงๆ  “แต่ก็ช่างหัวมันปะไร   เปลี่ยนเรื่องคุยเถอะ   แล้วคู่ของคุณไปไหนซะล่ะ”  “เขาเพิ่งลุกเดินหนีไปคุยกับโต๊ะอื่นเมื่อกี๊นี้เอง   เราสองคนคงหัวอกเดียวกัน   ไม่ประสีประสาเรื่องความรักเหมือนกัน   บางทีหน่วยพันธุกรรมที่ดูแลด้านอารมณ์ต่างๆของมนุษย์ในศตวรรษนี้อาจจะเริ่มถดถอยลงไปแล้วก็ได้   นอกจากเราจะเสื่อมทรามในด้านอารมณ์รักแล้ว   ไม่แน่เหมือนกันว่าอีกร้อยปีข้างหน้ามนุษย์อาจถูกสภาพสังคมที่แปลกแยกให้ทุกคนโดดเดี่ยวจากกันแบบนี้กดดันจนหมดอารมณ์รัก  โกรธ  เกลียด  เสียใจ  หรือหมดความทะเยอทะยานใดๆ   กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เลื่อนลอยท่ามกลางสังคมสมองกลที่เก่งกว่าในทุกๆด้าน   บางที่คุณอาจจะพูดถูก   มนุษย์คงมีความจำเป็นต่อโลกน้อยลงเรื่อยๆแล้วจริงๆ” ภุมรินทร์ยิ้ม  “ดูคุณก็พูดจาเป็นปรัชญาดีนะ   เราคงเป็นมนุษย์รุ่นสุดท้ายที่ได้คุยกันถึงเรื่องนี้”  เขายกแก้วไวน์ขึ้นตรงหน้าพิรุณ  “แด่อนาคตที่ว่างเปล่า” ชายร่างผอมสูงอมยิ้ม   ยกแก้วขึ้นชนด้วย  “แด่อนาคตที่ว่างเปล่า”  บทสนทนาหลังแก้วไวน์ยังเป็นไปอย่างออกรส   จวบจนกระทั่งดึกพอสมควร   พิรุณลุกขึ้นโงนเงน   ดาวบนท้องฟ้าเหมือนโคจรเร็วกว่าตอนไม่เมา   “คุณเป็นเพื่อนคุยที่วิเศษจริงๆ......ถึงจะผิดหวังในคืนนี้   แต่ยังไงก็ขออวยพรให้คุณโชคดีเรื่องความรักนะ” “สงสัยชาตินี้ผมคงได้แต่งงานกับแม่พลอยซะละมั้ง   ถ้าผมมีโอกาสได้เจอคนที่ออกแบบแม่พลอยขึ้นมานะ   ผมคงจะขอให้เขาช่วยสร้างแม่พลอยเวอร์ชั่นใหม่ที่รักกับมนุษย์ได้ให้หน่อย   ม่ายงั้นผมเฉาตายแน่......เอื๊อก”  ภุมรินทร์พูดไปสะอึกเหล้าไป   น้ำเสียงประชดมากกว่าพูดจริงจัง   แต่พิรุณที่กำลังจะหันหลังให้ชะงักเท้าทันที   ชายร่างผอมสูงค่อยๆหันมาพูดกับเขาเป็นประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่จับอารมณ์คนพูดได้ยากที่สุด “ผมนี่แหละผู้ออกแบบสร้างแม่พลอยมาตั้งแต่เวอร์ชั่นแรกๆ” ============================== จากคุณ : ธามาดา - [ 25 เม.ย. 47 18:09:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ภุมรินทร์นั่งมองรายการสินค้าต่างๆบนจอภาพสีฟ้า    แม่พลอยกำลังเปิดจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ที่อัดแน่นอยู่หลายฉบับช่วงที่เขาไม่อยู่บ้านหลายวันและอ่านให้ฟังอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย   เขากลับมาถึงบ้านตั้งแต่เมื่อวานแล้ว   พร้อมกับความล้มเหลวของโครงการขยายกำลังประชากรฯในการจับคู่ให้เขา   แม่พลอยพยายามปลอบเขาตามหน้าที่หลังจากเปิดอ่านจดหมายแสดงความเสียใจจากกระทรวงวางแผนประชากรและนัดหมายการเข้าร่วมโครงการครั้งต่อไปในอีกสามเดือนข้างหน้า   หญิงสาวในโลกไซเบอร์เก็บจดหมายนี้ไว้กับจดหมายฉบับเก่าๆที่มีข้อความแบบเดียวกันนี้ห้าฉบับในหน่วยความจำของเธอ   บัดนี้เธอกำลังมองชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังนั่งหลับตาใบหน้าขุ่นมัวที่โซฟาตรงหน้า    และคิดว่าทำอย่างไรจะทำให้เจ้าของของเธอรู้สึกดีขึ้น บ่ายวันนั้นมีเสียงออดหน้าบ้านของภุมรินทร์   จอภาพสีฟ้าพร้อมกับแม่พลอยในม่านแสงนั้นปรากฎตัวที่หน้าบ้านต้อนรับพนักงานส่งพัสดุและกลับเข้ามาพร้อมกล่องของขวัญสวยงามสองใบ   เสียงฮัมเพลงของเธอทำให้ภุมรินทร์หันมามอง   ทุกวินาทีเธอเหมือนมนุษย์เสียจริงๆ “เอาละคุณภุมรินทร์”  เธอวางกล่องของขวัญสีสดใสกล่องหนึ่งลงบนโต๊ะรับแขก  “มาทายกันซิว่ามีของขวัญอะไรตกมาถึงคุณคะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเบ้หน้า   ปิดท้ายด้วยการส่ายหัว   เขานึกไม่ออก   “ใครส่งอะไรมาให้ฉันน่ะ   ของแถมจากบริษัทบัตรเครดิตเหรอ” “จำไม่ได้จริงๆหรือคะ”  หญิงสาวที่ไร้ตัวตนทำตาโตเหมือนไม่เชื่อ  “ลองเปิดดูก่อนดีไหมคะ” ภุมรินทร์เพียงกระตุกโบว์ที่มัดสวยงามอยู่ออก   กระดาษห่อของขวัญก็หลุดออกจากตัวกล่องอย่างง่ายดายและย่อยสลายตัวเองจนหายไปอย่างรวดเร็ว   กล่องที่อยู่ด้านในคือกล่องเค้กจากร้านเบเกอรี่ชื่อดังในเมือง   ชายหนุ่มอึ้งไปขณะกำลังเปิดฝากล่อง  “หรือว่า.........” บนผิวหน้าของเค้กใบเตยเนื้อละเอียดนั้นมีครีมสีชมพูแต่งเป็นตัวอักษร ‘สุขสันต์วันเกิดครบรอบสี่สิบปีคุณภุมรินทร์ ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงและมีแต่ความสุข  จากแม่พลอย’ ภุมรินทร์เงยหน้าขึ้นมามองแม่พลอยอย่างประหลาดใจ “วันนี้ ๒๘ ธันวาคม?   จริงสินะ   วันเกิดฉันนี่นา” แม่พลอยยิ้มและพยักหน้า   เสี้ยววินาทีหลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยนจากชุดสไบเฉียงมาเป็นชุดแต่งกายสีแดงสดใสแบบที่ผู้หญิงร่วมสมัยกำลังนิยมและร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยูให้ฟังอย่างไพเราะที่สุด “แม่พลอยซื้อเค้กนี้มาให้ฉัน.....”  ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ๆม่านแสงสีฟ้าเมื่อเพลงจบ   น่าแปลกที่แม่พลอยในม่านนั้นถอยออกไปเล็กน้อยเหมือนสตรีที่ถูกหนุ่มชิดใกล้เป็นครั้งแรก   หญิงสาวในจอภาพหลบสายตาเขาลงต่ำ   “ฉันแค่ลองติดต่อผ่านเครือข่ายแม่พลอยจนเจอแม่พลอยที่อยู่ในร้านเบเกอรี่และบอกให้เขาช่วยจัดส่งมาให้เท่านั้น   ส่วนบิลเรียกเก็บฉันจะจ่ายเป็นแรงแทนด้วยการออนไลน์ไปช่วยงานคำนวนบัญชีของร้านระหว่างที่คุณหลับคืนนี้เองค่ะ   ไม่ต้องห่วงนะคะ”  “แม่พลอย.....” “ฉัน......ฉัน”  จอภาพสีฟ้านั้นลอยห่างออกไปอีก   แต่เพียงไม่ถึงครึ่งเมตรก็หยุด  “ฉันอยากดูแลคุณภุมรินทร์ค่ะ   อยากดูแลแบบที่มนุษย์เขาทำต่อกัน   ฉันรู้สึกเสียใจมากเวลาที่คุณป่วยฉันก็ทำได้แต่โทรสั่งซื้อยาให้เขามาส่งทั้งๆที่อยากจะคอยเช็ดตัวคุณ   เวลาคุณเหงาฉันก็ได้แต่ส่งเสียงคุยเป็นเพื่อนทั้งๆที่อยากจะนั่งอยู่ข้างคุณจริงๆ   เวลาคุณเสียใจไม่รู้จะบอกใคร  ฉันก็อยากเป็นคนๆนั้นให้คุณได้กอดแน่นๆ ได้ร้องไห้ด้วย    แต่ฉันขอโทษค่ะ   ฉันคงทำไม่ได้มากกว่านี้   ฉันเป็นแค่ซอฟต์แวร์ที่คิดเหมือนมนุษย์มากไปหน่อยเท่านั้น”  ชายหนุ่มยืนอ้าปากค้างมองหยดน้ำใสๆที่กำลังร่วงจากดวงตาและเรียวแก้มของหญิงสาวในโลกไซเบอร์   เขาไม่เคยเห็น  และไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอสามารถร้องไห้ได้     ภุมรินทร์ยืนมองแม่พลอยร้องไห้เงียบๆในม่านแสงสีฟ้านั้นด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้   ความเจ็บปวด - ความอบอุ่นใจ  ความโหยหา - ความสมหวัง  ความเป็นไปได้ - ความเป็นไปไม่ได้  ทุกอย่างประดังเข้ามาอยู่ในใจของเขาพร้อมๆกันจนลำดับไม่ถูก   เธออาจจะคล้ายๆกับเขา  เพราะเขาคือมนุษย์ผู้ชายที่จมอยู่ในความเหงา   ส่วนเธอคือซอฟต์แวร์ที่แสดงผลเป็นผู้หญิงและล่องลอยอยู่อย่างโดดเดี่ยวในโลกไซเบอร์มานานแสนนาน   ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเดินไปตัดเค้กใส่จานเล็กๆเดินมาหาแม่พลอย “จะปล่อยให้ฉันกินเค้กอยู่คนเดียวเหรอ”  หญิงสาวหยุดร้องไห้   ชายหนุ่มใช้ส้อมจิ้มเค้กชิ้นหนึ่งยื่นมา “อ้าปากสิ   จะป้อนให้นะ”  ภุมรินทร์ยกส้อมผ่านเข้าไปในปากของเธอ   แน่นอน - ชิ้นเค้กผ่านร่างของเธอไปเหมือนที่เรายกส้อมป้อนไปในอากาศ   แต่ทั้งคู่ไม่ได้สนใจ   แม่พลอยพองแก้มทำท่าเคี้ยวเค้กทั้งน้ำตา “อร่อยมั้ย? ”  หญิงสาวพยักหน้าแล้วโผเข้ากอดเขา   แม้จะไร้ตัวตน   ไร้ชีวิตและไร้ร่างกาย   แต่ทั้งคู่กลับรู้สึกว่านี่คือกอดที่อบอุ่นที่สุดแล้ว   จนตกเย็น   แม่พลอยผละจากอ้อมกอดของเขา   หญิงสาวชุดแดงบนจอภาพโปร่งแสงสีฟ้าเดินไปหยุดที่โต๊ะรับแขก  “ลืมบอกไปค่ะ   มีกล่องของขวัญอีกกล่องส่งมาถึงคุณนะคะ”   ภุมรินทร์เดินตามมาที่โต๊ะ   ยกกล่องของขวัญเล็กๆเท่ากล่องปากกาขึ้นมองอย่างสงสัย   แต่เมื่อเห็นชื่อผู้ส่งว่าเป็นพิรุณเขาก็เปิดกล่องของขวัญทันทีเหมือนเด็กหลังวันคริสมาสต์   ภายในคือแผ่นการ์ดข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์แผ่นเล็กๆสีเงิน   มีลายมือหวัดๆของพิรุณแนบมาด้วย ‘ภุมรินทร์   ผมไม่เคยลืมวันที่เราคุยกันบนดาดฟ้าเรือและเรื่องที่เราคุยด้วยกันเลย ผมขอส่งผลงานชิ้นล่าสุดของผมมาให้เผื่อว่าคุณอยากจะใช้มัน   เพียงแค่เสียบมัน ในเครื่องเล่นโปรแกรมแม่พลอย   เธอก็จะเปลี่ยนจากภาพสามมิติในจอโปร่งแสง มาเป็นภาพโฮโลแกรม  พูดง่ายๆคือมองเห็นออกมาเป็นตัวคนเดินไปเดินมาในบ้านเลยล่ะ และยังมีคุณสมบัติสามารถใช้พลังงานแม่เหล็กไฟฟ้ารอบตัวควบคุมการเคลื่อนที่ของ สิ่งของต่างๆได้โดยสัมพันธ์กับภาพโฮโลแกรมให้ดูเหมือนหยิบจับยกสิ่งของต่างๆได้ จะเรียกว่าอะไรดีล่ะ   เรียกแม่พลอยเวอร์ชั่น ๑๕ แล้วกันนะ   ผมไม่ได้ส่งเสริมให้คุณคิดอะไรกับแม่พลอยมากไปกว่าซอฟต์แวร์นะ แต่ถ้าคุณจะคิด   ผมก็ไม่ห้ามหรอก   ก็มันไม่ได้มีอันตรายอะไรนี่ นอกจากจะทำให้เสียโอกาสในการเพิ่มประชากรเท่านั้นเอง   ขอให้โชคดี – เจ้าบ่าวแห่งความเหงาและเจ้าสาวแห่งความโดดเดี่ยว พิรุณ’ ภุมรินทร์มองแผ่นการ์ดในมือกับหน้าของแม่พลอยสลับกันไปมา “แม่พลอย   เธออยากอัพเกรดให้เหมือนมนุษย์กว่านี้ไหม” แม่พลอยยิ้ม...... ============================ จากคุณ : ธามาดา - [ 25 เม.ย. 47 18:11:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 น่ารักจัง เขียนเก่งจังคะ มีเรื่องอื่นอีกป่าวคะ เเปลกนะคะ หนังเเทบทุกเรื่องที่กล่าวถึงอนาคตมักจะ..เหงา.. อาจจะเป็นเพราะว่าเราเน้นไปที่สิ่งของก็ได้นะคะ พยายามให้โลกหมุนเร็วจนลืมความรู้สึกไป จากคุณ : พันทิวา - [ 25 เม.ย. 47 18:36:27 A:218.221.170.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่ารักมากค่ะ จากคุณ : sapphire - [ 25 เม.ย. 47 19:14:36 A:155.245.110.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ต่างจากนิยายแนวอื่นดีค่ะ ไม่ซ้ำใคร เขียนบรรยายเก่งนะคะ จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 25 เม.ย. 47 20:02:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบชื่อเรื่องจังเลยค่ะ เนื้อเรื่องก็สนุก น่าสนใจดี สำนวนเขียนก็ดีค่ะ สรุป ชอบเรื่องนี้มากค่ะ จากคุณ : bookmark - [ 25 เม.ย. 47 20:14:30 A:203.113.77.68 X:203.150.209.232 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ) _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ __ _  ( ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 25 เม.ย. 47 21:20:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อยากได้มั่งจัง หาซื้อได้ที่ไหนเนี่ยย.. แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 47 09:07:59 จากคุณ : ^.^ (ลันลา) - [ 25 เม.ย. 47 22:44:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จินตนาการได้ไกลดีค่ะ วัตถุนิยม บางครั้งก็ทำให้อะไรๆไม่เหมือนเดิม แม้แต่จิตใจมนุษย์ จากคุณ : ก้อนหิน - [ 26 เม.ย. 47 00:48:28 A:65.41.110.134 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบครับ จากคุณ : กริช - [ 26 เม.ย. 47 01:39:31 A:68.107.128.191 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 อิอิ... น่ารักจัง จากคุณ : invisible_TJ - [ 26 เม.ย. 47 13:01:30 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : [:-Ancharee-:] - [ 26 เม.ย. 47 14:00:37 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ง่า เป็นอันว่าเก๋จริงๆ อิอิ ไฮเทคซะอยากไปเกิดปีนั้นจัง หุหุ จากคุณ : aRaRe (:::อาราเร่:::) - [ 26 เม.ย. 47 15:25:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แบบไทยๆ นี่ก็ดีค่ะ แต่ว่าแตงโมรสโคล่า .. อย่างนี้มันก็ไม่ใช่แตงโมสิ จากคุณ : scottie - [ 26 เม.ย. 47 17:27:41 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สนุกดี สงสัยว่าทางรัฐบาลคงต้องใช้วิธีโคลนนิ่งบวกตัดต่อพันธุกรรมกับประชากรเสียแล้วกระมังครับ จากคุณ : นาย (หูโน่) - [ 26 เม.ย. 47 18:30:13 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบอ่ะ  หนุกดี จากคุณ : ยาหยี (ยิ้มหวานกว่า) - [ 26 เม.ย. 47 19:11:09 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ช่วงตอบคำถามจากทางบ้าน คุณพันทิวา   ชื่อเพราะจังนะครับ  ชีวิตในอนาคตคงจะหดหู่และน่าอยู่น้อยกว่านี้(ทางใจ)  แค่มองคนรอบข้างในปัจจุบันก็เริ่มๆเป็นแบบนั้นแล้วครับ คุณ sapphire ขอให้คำชมนี้ย้อนไปหาคนชมให้น่ารักมากกว่า ^_^ คุณต้นข้าว  เรื่องเกือบทุกเรื่องที่ผมเขียนจะเน้นความแตกต่างแปลกใหม่เป็นสำคัญตามสไตล์คนเขียนชาวราศีกุมภ์ครับ คุณ bookmark  ผมก็ชอบชื่อเรื่องนะ  ดูมันอ่านแล้วจังงังดี คุณเอ่อ่อ่ะนะคะ  สัญลักษณ์นี้แปลว่าอะไรเนี่ย.... คุณลันลา  แม่พลอยเวอร์ชั่นที่๑หาซื้อได้ตามเซเว่นอีเลฟเว่นทุกสาขา ร้านน้องท่าพระจันทร์และรถสามล้อขายไอติมทุกคัน (ในอีกสี่สิบปีข้างหน้าเป็นอย่างน้อยครับ) ^^ คุณก้อนหิน  น่าเสียดายนะครับ  คนสร้างวัตถุ  แต่วัตถุกลับมาเป็นเจ้านายของคนโดยไม่รู้ตัว คุณกริช  ขอบคุณครับ  สงสัยคงต้องกลับมาเขียนเรื่องสั้นอย่างเดียวตามถนัดแล้วมั้งเนี่ย คุณ invisible_tj ชอบจังหน้ายิ้มแบบนี้  ทำยังไงเหรอครับ  ช่วยสอนหน่อย คุณอาราเร่  อยากเกิดปีนั้น....หรืออยากใช้งานแม่พลอยครับ ^^ คุณ scottie แตงโมรสอื่นๆที่พอหาชิมได้ มี รสบาร์บีคิว รสทุเรียน แล้วก็รสโยเกิร์ตนะครับ คุณนาย(หูโน่) สงสัยแค่นั้นคงไม่พอมั้งครับ คุณยาหยี(ยิ้มหวานกว่า)  ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ จากคุณ : ธามาดา - [ 26 เม.ย. 47 23:38:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มีชายหนุ่มเวอร์ชั่น 15 บ้างปะคะ? 555 เขียนดีจังค่ะ จินตนาการได้ดีจริง ๆ ^^ จากคุณ : Clear Ice - [ 27 เม.ย. 47 01:07:44 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ฮ่า ๆ สงสัยผมต้องขอแม่พลอยมามั่งแล้วแหละ.. อยู่คนเดียว ทำงานทั้ววันมันก็เง้าเหงาเนอะ.. ^_______________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 27 เม.ย. 47 01:18:39 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตั้งชื่อเรื่องได้เก๋มากเลยค่ะ เนื้อเรื่องก็สนุกดี แนว sci-fi หยั่งงี้ไม่ค่อยมีคนเขียนด้วย จริงๆแล้วไม่ได้ชอบอ่านแนว sci-fi เท่าไหร่ แต่อันนี้เขียนได้สนุกดีค่ะ จากคุณ : Blue Orchid - [ 30 เม.ย. 47 23:30:43 A:203.118.101.245 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 สนุกดีนะ.. ให้กำลังใจในการจับปากการังสรรค์ต่อไป จากคุณ : บวบ - [ 14 พ.ค. 47 17:25:02 A:161.200.33.245 X:161.200.255.162 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาติดตามอ่านค่า จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 21 พ.ค. 47 02:57:59 A:203.113.33.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 โอ้โฮ สุดยอดเลยค่ะ จินตนาการได้งัยคะเนี่ย ตะวันนับถือคุณจริงๆเลยค่ะ ทั้งๆที่เพิ่งเคยอ่านเรื่องของคุณเป็นครั้งแรกนะคะ แต่ก็รู้สึกติดใจในงานเขียนของคุณ ยังงัยก็จะขอติดตามงานของคุณต่อไปแล้วกันนะคะ จากคุณ : เพียงตะวัน - [ 21 พ.ค. 47 15:09:39 A:203.146.50.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 เจ๋งดีจังค่ะ ชอบสำนวนการเขียนและการวางโครงเรื่องจัง จะคอยติดตามผลงานต่อไปนะคะ จากคุณ : พริมระตา - [ 23 พ.ค. 47 21:25:29 A:140.247.67.187 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณจากใจ....ห้างธามาดาลดทุกชั้นทุกแผนก (เอ๊ะ เกี่ยวมั้ยเนี่ย) คุณClear ice - ชายหนุ่มเวอร์ชั่น15เหรอฮะ เอ้อ....ก็ผมไง (แป่ว!) คุณน้ำลายบูด - เดี๋ยวจะจัดส่งแม่พลอยให้ แต่เดี๋ยวก่อน ถ้าโทรมาภายใน30นาที แถมโปรแกรมหาแฟนให้แม่พลอย1ชุด ^^ (เลยขายไม่ออกเลย) คุณบลู ออคิด - ถ้าให้เขียนแต่ไซไฟอย่างเดียวก็ไม่ถนัดหรอกครับ ใส่โทนรักกับดราม่าลงไปเป็นตัวหลักดีกว่านะครับ น่าดูขึ้นเยอะเลย บวบ - อย่ากลับบ้านดึกนักนะเรา  ยิ่งมีหน้าตาเป็นอาวุธอยู่ด้วย ^^ คุณคนชื่นชอบนิยาย - มาแล้วๆ เหยื่อรายล่าสุดของเรา คุณเพียงตะวัน - คืนนี้ผมจะนอนหลับฝันดีก็เพราะคุณเพียงตะวันนี่แหละ ชมซะ.....  ^_____^ คุณพริมระตา - ขอบคุณหลายๆเด้อครับ งานใหม่คงคลอดให้ยลเร็วๆนี้ครับ เรื่องล่าสุดของธามาดา "หากว่าเป็นคิมหันต์วันสุดท้าย" http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2827046/W2827046.html#12 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 47 22:45:26 จากคุณ : ธามาดา - [ 23 พ.ค. 47 22:28:20 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เพิ่งได้มีโอกาสอ่าน ต้องบอกเหมือนหลายคนข้างบนค่ะ ว่าบรรยายจินตนาการออกมาได้ ดีมากๆ  และไม่ติดขัดเลย  ตัวเองพยายามจะเขียนเรื่องกับเขาเหมือนกัน แต่แหม แค่พล็อตยังนึกไม่ออก  สงสัยกว่าจะได้ออกมาเป็นเรื่องนึงคงอีกนานเลยค่ะ จะตามไปอ่านเรื่องต่อไปนะคะ จากคุณ : พริม @ Santa Monica - [ 24 พ.ค. 47 11:54:03 ]

ความคิดเห็นที่ 27 บรรยายได้ดีค่ะ เขียนได้สนุกมากๆ แต่โลกอนาคตดูเหงาจัง จะติดตามอ่านอีกนะคะ จากคุณ : หมูแผ่น - [ 13 มิ.ย. 47 23:26:53 A:202.133.183.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 เป็นจินตนาการที่น่าสนใจมากๆเลยค่ะ อยากรู้ว่านอกจากจะเลือกกลิ่นของเนื้อได้แล้ว จะเลือกระดับความอร่อยได้อีกไหม จะช่วยคนที่ทำกับข้าวไม่อร่อยได้มากเลย 55 แต่แม่พลอยก็เป็นเอกลักษณ์ของสาวไทยจริงๆหล่ะนะคะ จากคุณ : นวล - [ 5 ก.พ. 48 11:36:21 A:128.103.186.48 X: ]