ไปอ่านบทที่1 กับ 2 ได้ที่นี่นะ

ตอนที่1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2778576/W2778576.html

ตอนที่2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2780722/W2780722.html
-----------------------------------------------------------
ตอนที่3

ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในสมองของเดอาน์เป็นอันดับแรก

แล้ว เราเป็นไคอ่ะ. . .เธองง

เดอาน์เริ่มลืมตาขึ้นมา พร้อมกับลุกขึ้นอย่างลำบากยากเย็นเนื่องจากเจ้ากระโปรงฟูฟ่องตัวดีรั้งไว้ ชุดกระโปรงผ้าไหมสีขาวสะอาดบัดนี้เริ่มมีรอยยับย่นและรอยเปื้อนดินอยู่ทั่ว เธอปัดขี้ดินออกแล้วเริ่มชื่นชมกับบรรยากาศรอบๆทั้ง

ท้องฟ้าสีคราม เมฆสีขาวบริสุทธิ์ ลมเย็นๆพัดผ่านทุ่งหญ้า แต่แล้วตัวทำลายบรรยากาศก็เอ่ยขึ้นมาว่า

"เจ้าพาข้ามาที่ไหนเนี่ย"เสียงของชายหนุ่มร่างสูง ผมสีน้ำตาล และดวงตาสีท้องฟ้าคู่งามนั่น

เดอาน์ตกใจถอยกรูออกไป 50 เมตร ผมที่ถูกสาวใช้ดัดเป็นลอนยาวสีทองประบ่าของเธอเริ่มคลายตัวออก เธอหันไปมองเขาครูหนึ่งแล้วตระหนักได้ว่า ชายผู้นี้ก็คือคู่หมั้นที่เธอหนีมานั่นเอง เธอพยายามคิดหาคำพูดที่เหมาะสมออกมาแต่แล้วปากก็พาไปว่า

"ข้าหรออยากจะพาเจ้ามา? ข้าอยากจะหนีให้พ้นๆจากเจ้า จากงานบ้าๆนั้นต่างหาก"คำพูดที่หลั่งไหลออกมาจากปากของเธอ

"หึ อย่างกับข้าอยากจะแต่งงานกับเจ้านักหล่ะ"ชายคู้หมั้นของเธอเริ่มกลับมามีท่าทีสงบเช่นเดิม

"อันที่จริงข้าก็ไม่ได้อยากตามมาเพราะพิศวาสเจ้าหรอก แต่งการที่ถูกคู่หมั้นหนีไปมันเป็นเรื่องที่เสื่อมเสียเกียรติของตระกูลข้ามากนะเจ้ารู้ไหม"เขาก็มีท่าทีเช่นเดิม

แต่ก็เพราะท่าทางอย่างนี้นี่แหละที่จะทำให้เธอฉุนจนฟิวส์ขาด

"ข้าไม่สนเรื่องก่งเรื่องเกียรตินั่นหรอก ข้าจะไปและ เชิญเจ้าหาทางกลับเอาเองก็แล้วกัน ข้าไม่รู้นะว่าเครื่องควบคุมเวลาของข้าพาเรามาที่ไหน"แล้วเธอก็เชิดหน้าเมินหนีแล้วถกชายกระโปรงขึ้นมาพร้อมกับเดินหนีอย่างเร็ว

เจ้าชายนิ่งมองตามเธออยู่พักหนึ่งโดยไม่แสดงสีหน้าอะไรเลยจู่ๆก็เอ่ยอย่างเรียบๆขึ้นมาว่า "แล้วเจ้าจะไปไหนหล่ะ"

"ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีเจ้าหรือการแต่งงานบ้าๆนั่น"เดอาน์ตะโกนลั่นกลับมาแบบที่ไม่หันมามองเลย

เคอัสคิดในใจอย่างเงียบๆอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินตามเดอาน์ไปเขาวิ่งไปพร้อมกับไปดักหน้าเธอแล้วคว้าข้อมือเธอมาแล้วมองหน้าเธอแต่เดอาน์ก็สลัดมือออก พร้อมกับเมินแล้วก็เดินหนีอีก

"แล้วถ้าบอกว่าจะยกเลิกการหมั้นระหว่งเราหล่ะเจ้าจะว่ายังไง" เขาเปรยขึ้นอย่างเนื่อยๆ เพราะรู้ว่าจะทำให้เธอต้องหยุดกึกแล้วหันกลับมาฟัง

"เจ้าพูดเล่นใช่ไหม"เดอาน์หันกลับมาถามเริ่มสนใจแล้วหยุดฟังตามที่เคอัสคาดไว้

"หน้ายังข้าล้อเล่นเป็นหรือไง"เขาตอบ

แล้วเธอก็พบว่ามันเป็นความจริงที่ใบหน้าของเขาสงบราบเรียบตลอดเวลาจนเหมือนว่าเขาเกิดมาไม่เคยยิ้มเลยก็ว่าได้

"แต่มีข้อแม้. ." เขาพูดต่อไป "ว่าถ้าเจ้าพาข้ากลับไปที่เมืองโคโรอัสได้ ข้าจะถอนหมั้นและจะไม่มายุ่งกับเจ้าอีก"
เดอาน์ฟังแล้วหูผ่างเพราะว่ามันเป็นข้อเสนอที่ยากจะปฏิเสธสำหรับเธอ

เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งทำท่าทางขึงขังและไม่ไว้ใจเขาแต่แล้วจึงถามต่อไปว่า

"สาบานนะ"
เธอเงยหน้าจ้องเขาตาเขาเขม็งแล้วก็ต้องรีบเมินหน้าหนีเพราะไม่อาจจะทนต่อตาสีฟ้าคู่สวยนั่นได้
"ตกลง เลือดกษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ"เขาตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉยอีกครั้งแต่ก็แฝงแววแห่งควาจริงจังไว้ด้วย

'คนอะไรหน้าหมั่นไส้ชะมัด'เดอาน์คิด

แล้วโดยทันทีทันใดเขายื่นมือออกมาพร้อมกับยื่นนาฬิกาพกเก่าๆออกมาให้เธอ
"ไม่มีเจ้านี้แล้วเจ้ากับข้าจะกลับไปได้รึ"เขาพูดเสียงเรียบ เธอรีบคว้าไว้

"ขอบคุณ "เธอตอบห้วนๆ

"แล้วไข่ใบเล็กๆนั่นหล่ะ"เธอถามถึงของตกแต่งรูปไข่ที่เคยอยู่ในห้อง เจ้าชายชี้มือไปทางหนึ่งแล้วเธอก็พบว่าไข่ใบนั้นไม่ได้เป็นไข่อีกต่อไปแล้วแต่มันกลับมีแขน มีขา มีหัว มีหาง และมีปีกอีกด้วย เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาของเธอเลย เพราะได้มีลูกมังกรออกมาจากไข่แทน!!!

((โปรดติดตามตอนต่อไป ที่มีชื่อว่า "การเดินทาง ของ2คนและ1ตัว"))
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------มาเจอกันอีกครั้งในบทที่3ตามที่บอกนะค่ะ รู้สึกบทนี้จะสั้นไปรึเปล่านะ ไม่รู้สิ ช่วยบอกที่ได้ไหม คราวนี้เกิดการพาตัวเจ้าชายมา หลงอยู่ในกาลเวลาที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนอีก แถมมีลูกมังกรออกมาด้วย เลยทำให้สมกับชื่อบทมากๆ คือ "อิรุงตุงนัง ที่นี่มันที่ไหน" แล้วคอยติดตามกันต่อไปนะว่า เดอาน์จะหลงไปไหนอีก จะไปเจอใคร และจะสงบศึกกับเจ้าชายผู้สงบเยือกเย็นได้ไหม ต้องติดตาม