ความคิดเห็นที่ 1 “เดี๋ยวสิเมิง  จะทำงานศิลปะมันต้องมีความปราณีตบรรจง  ไม่ใช่ศัพท์แต่ว่าป้าย ๆ สีลงไป  อย่างงั้นมันจะเรียกศิลปะได้ไงว-” แล้วเจตน์ก็ยกแปรงทาสีขึ้นเล็งซ้ายขวาเหมือนกำลังกะระยะของอะไรบางอย่าง   เจสนั่งหัวเราะกับท่าทางและน้ำเสียงของเพื่อน “เฮ้-  เมิงพูดปกติดี ๆ เป็นมั้ยว-  เอาแบบไม่ต้องเก๊ก  พูดที่คนปกติทั่วไปเค้าพูดกันน่ะ  ทำเป็นมั้ย?” เจสเก๊กเสียงหล่ออีกครั้ง “เอ่อ..  กุ-เอ๊ยผม  ผมต้องรักษาภาพพจน์ดี ๆ หน่อยสิครับเมิงท่าน  ไม่งั้นเสียภาพพจน์หนุ่มโดมอนแมนหมดสิ” “เว-  หนักกว่าเดิมอีก  สงสัยกุ-จะทำงานร่วมกับเมิงไม่ได้ซะแล้วว่-เพื่อน  บ๊ายบาย  กุ-ไปละ..” พูดจบเจสก็ลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินจากไปจริง ๆ  เจตน์รีบหันไปด่าเพื่อน “ไอเว-  เมิงนี่หาเรื่องอู้นี่หว่า  ไม่ต้องมาหาเรื่องกุ-เลย  นั่งลง ๆ  ไม่งั้นกุ-ไม่ติดต่อน้องหนิงให้:-)นะโว๊ย” เจอไม้นี้เข้าไป  เจสถึงกลับรีบวิ่งเข้าไปประจบประแจงบีบนวดให้เจตน์ทันที “โอ๋ คุณพี่เจตน์รูปหล่อโดมอนแมนครับ  มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ  ผมเดี๋ยวจะรีบทำให้เลยครับ...” เจสนวดเฟ้นที่แขนของเจตน์อย่างเอาใจ  เจตน์ทำทีเป็นเคลิบเคลิ้มเต็มที่ “พี่มีอะไรจะใช้ผมใช้มาเลยครับ ใช้มาให้เต็มที่ แล้วอย่าลืมให้เบอร์น้องหนิงด้วยนะครับ  เพราะถ้าพี่ไม่ให้มีตายครับ” ท้ายประโยคทำให้เจตน์ระแวง  เพราะขณะนั้นมือของเจสกำลังบีบนวดอยู่ที่ต้นคอของเขาพอดี “เฮ้ย ๆ  เมิงไม่ต้องนวดกุ-ละ  :-)ไปโน่นเลย  หยิบกระป๋องสีแล้วไปนั่งไกล ๆ กุ-เลยนะ  มาเอาใจกุ-แบบนี้ชักไม่น่าไว้ใจว่-” เจตน์ยื่นกระป๋องสีพร้อมแปรงให้เจสหนึ่งอันแล้วชี้มือให้เพื่อนไปนั่งไกล ๆ  ตาลกับเกดเดินขึ้นบันไดมาทันได้เห็นทั้งคู่กำลังถกเถียงกันพอดี “อ้าว ๆ ทะเลาะกันอีกแล้ว รักจริงพี่สองคนนี้” เกดส่งเสียงนำหน้าไปก่อนที่ตัวจะเดินไปถึง พลางยกมือไหว้ชายหนุ่มทั้งสอง “ก็ไอนี่มันกวนประสาทพี่  มันหาเรื่องอู้แล้วจะทิ้งให้พี่ทำงานคนเดียว  คนแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน” เจตน์รีบใส่ไฟ  เจสค้อนขวับเข้าให้ “เฮ้ย ๆ เกินไปเมิง  มือกุ-ถืออะไรอยู่  นี่ ๆ  เค้าเรียกว่าแปรงทาสี  แล้วนี่ เค้าเรียกกระป๋องสี  ถ้ากุ-ไม่ช่วย:-)แล้วกุ-จะถือไว้ทำไมว-” เจสทำเป็นโวยวาย “อย่า ๆ  ถ้ากุ-ไม่เอาชื่อน้องหนิงมาล่อ เมิงก็ไม่มาช่วยหรอกว-” เจตน์ได้ทีรีบเอาคืน  คราวนี้เจสได้แต่เขินจนหน้าแดง “แหม..  เมิงก็  อย่าเอาความจริงมาเผากุสิ” จากคุณ : อัญชา - [ 26 เม.ย. 47 20:37:32 A:169.210.3.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เจสพูดเสียงอ่อย ๆ  อีกมือหนึ่งลูบผมหางม้าที่รวบไว้แก้เขิน  สองสาวอมยิ้มกันแก้มตุ่ย  แล้วก็อาสาเข้าไปช่วยเจตน์กับเจสลงสีกันอีกแรง  ก้มหน้าก้มตาทำงานกันไปได้ครู่หนึ่ง  พัฒน์  พัน และกฤษณ์ ก็เดินผ่านมาเห็นทั้งสี่พอดี “อ้าว กำลังป้ายสีกันเหรอ  ขอเล่นด้วยคนสิ” พัน นักดนตรีอีกคนหนึ่งของชมรมทักทายอย่างกันเอง “สวัสดีค่ะพี่พัน พี่พัฒน์  พี่กฤษณ์” ทั้งสี่คนยกมือไหว้รุ่นพี่อย่างพร้อมเพรียงกัน  ผู้อาวุโสทั้งสามรับไหว้พร้อมด้วยรอยยิ้ม  เป็นที่รู้กันดีว่าสมาชิกแต่ละคนของชมรมนี้จะให้ความสำคัญกับระบบอาวุโสค่อนข้างมาก  เพราะสมาชิกของชมรมจะมีนักศึกษาปะปนกันทุกชั้นปี  ดังนั้น การลำดับอาวุโสจึงมีความสำคัญต่อการบริหารจัดการในชมรม “พี่ล่ะถนัดนักเรื่องป้ายสีเนี่ย” พันเดินมาข้างเจสเอื้อมมือไปคว้าแปรงทาสีในมือชายหนุ่มมา แล้วชูขึ้นทำท่าคล้ายกับกำลังจะแปลงร่างเป็นยอดมนุษย์ “เพื่อน้องหนิง” ทุกคนพากันหัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง  เจสอายม้วนไม่กล้าต่อปากต่อคำกับพัน เพราะรู้ดีว่าสู้ฝีปากของรุ่นพี่คนนี้ไม่ได้   กฤษณ์มองภาพเกดที่กำลังหัวเราะร่วนแล้วมองเลยไปที่ตาล  พัฒน์จับสังเกตกริยาของชายหนุ่มอยู่ตลอดเวลา  จึงแกล้งกระแอมเบา ๆ  ชายหนุ่มรู้สึกตัวรีบถอนสายตาจากสองสาวทันที “เดี๋ยวพี่กับกฤษณ์จะเข้าไปก่อนนะ  เกด ตาลอย่าลืมนะ  วันนี้มีซ้อม  ยังไงก็ลองเข้าไปซ้อมพูดดูสักหน่อย” พัฒน์บอกให้สองสาวรู้ว่ายังมีอีกหน้าที่หนึ่งที่รออยู่ “เดี๋ยวตามเข้าไปค่ะพี่” เกดบอกทั้งพัฒน์และกฤษณ์   ไม่นานนัก ทั้งสองก็วางมือจากแปรงทาสีเดินเข้าห้องชมรมตามรุ่นพี่ทั้งสองไป  ภายในห้องซ้อมเต็มไปด้วยนักดนตรีทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง  ต่างคนต่างก็สาละวนกับการตั้งเสียงเครื่องดนตรีของตัว  พันกำลังตั้งเสียงกลอง ขณะที่เจสกำลังเทียบเสียงกีต้าร์  ส่วนเจตน์ยังคงนั่งปักหลักอยู่ที่ผืนผ้าใบ  เพราะเขายังไม่มีคิวซ้อมในตอนนี้ ตาลกับเกดลองพูดตามสคริปต์  แต่ด้วยความที่เป็นมือใหม่จึงทำให้ติดขัดอยู่หลายครั้ง  รุ่นพี่บางคนมีสีหน้าไม่พอใจที่ต้องเสียเวลากับเด็กหน้าใหม่อย่างพวกเธอสองคน  แม้จะลองซ้อมอยู่หลายต่อหลายครั้งก็ยังไม่ดีขึ้น  บางครั้งเกดพูดเร็วไป หรือบางทีก็เสียงเบาไป  ตาลเองก็ยังพูดบทไม่คล่องนัก  ความกดดันทั้งหมดจึงมาตกที่ทั้งคู่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “เฮ่อ  ทำไมมันยากนักนะ  กะอีแค่พูดไม่กี่คำ ทำไมทำไม่ได้สักที” เกดบ่นพึมพำกับตัวเองหลังจากที่ใช้เวลาในการซ้อมไปพอสมควรแล้ว  ทุกคนมีความเห็นตรงกันว่า  ควรจะให้ทั้งสองคนไปซักซ้อมบทกันเองนอกห้องซ้อมจะดีกว่า  แล้วจึงค่อยมาซักซ้อมพร้อมกับทุกคนในคราวหลัง จากคุณ : อัญชา - [ 26 เม.ย. 47 20:38:16 A:169.210.3.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เอาน่า เกด  มันต้องค่อยเป็นค่อยไปสิ  เราเองก็ไม่รู้ว่ามันจะยากแบบนี้  นี่ขนาดแค่ซ้อมนะ เรายังตื่นเต้นไม่หายเลย” ตาลพยายามพูดให้เพื่อนใจเย็นลง “ท่าทางเราสองคนต้องมาซ้อมพูดกันเองบ่อย ๆ แล้วนะนี่” “นั่นสิ  แบบนี้คงต้องนัดเจอกันทุกวันเนอะ” “งั้น ไว้วันไหนนายว่าง  นายก็ไปซ้อมที่ห้องเราสิ ซ้อมเสร็จก็หลับไปเลย” เกดเสนอ “เออ เข้าท่า ๆ ดี ๆ  เดี๋ยวเราจะเอาเบียร์ไปกินด้วย  ดีมาก ๆ  เพื่อน” ตาลยิ้มร่า  นึกดีใจที่จะได้ไปเที่ยวที่หอพักของเกดอีกครั้ง 13. ตาลมาที่หอพักของเกดในวันต่อมา  เธอไม่ได้เตรียมตัวอะไรมากนักนอกจากเสื้อผ้าชุดที่ใส่อยู่  เพราะเกดบอกว่าเรื่องเสื้อผ้าที่จะใช้เปลี่ยนให้ใช้ของเธอก็ได้  เพราะทั้งสองคนรูปร่างไม่ต่างกันมากนัก  ตาลจะได้ไม่ต้องลำบากหอบหิ้วมา  เกดสวมชุดลำลองแบบง่าย ๆ  เธอออกไปรอตาลที่ป้ายรถเมล์หน้าถนนใหญ่  เกดรออยู่ประมาณสิบกว่านาที  รถประจำทางคันหนึ่งจอดเทียบตรงหน้า  หญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีม่วงกางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบสีขาวกำลังก้าวเท้าลงมาจากรถคันนั้น  ผมสีน้ำตาลหยิกของเธอสยายอยู่บนแผ่นหลัง “รอนานยัง?” คำถามที่คนมาถึงทีหลังมักจะถามคนที่มาถึงก่อนเสมอ “สักพักแล้วล่ะ  ไง ทางมาบ้านเราหาง่ายป่ะ?” “อื้ม  ง่ายดี  จากบ้านเรามีรถวิ่งมาถึงบ้านนายพอดี  สบายเลย นั่งรถต่อเดียว” “เดี๋ยวไปคุยที่ห้องเราแล้วกันนะ  ตอนนี้ไปตุนเสบียงกันก่อนดีกว่า” แล้วสองสาวก็พากันเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อที่อยู่ห่างไปไม่ไกลนัก  เกดเลือกซื้อเครื่องปรุงที่จะใช้สำหรับทำอาหารมื้อเย็น   ส่วนตาลเดินละลิ่วไปที่ตู้แช่เครื่องดื่มแล้วหยิบเบียร์เยอรมันติดมือมาหนึ่งกระป๋อง  ไม่นานนักทั้งคู่ก็มาถึงหน้าหอพักของเกด  สาวเจ้าของห้องเดินนำหน้าผู้มาเยือนขึ้นไปยังชั้น 4 ของอาคาร  พอเห็นภาพโปสเตอร์วงร็อคชั้นนำที่แปะอยู่หน้าห้องทำให้ตาลถึงกับผิวปาก “วู้ โว๊ว  นี่ถึงกับแปะรูปกันส์ แอนด์ โรสฯหน้าห้องเลยเหรอ?” เกดพยักหน้าขยิบตาให้ตาลเป็นการยืนยัน “โห  เจ๋งว่-” จากคุณ : อัญชา - [ 26 เม.ย. 47 20:38:51 A:169.210.3.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตาลยังชมเพื่อนไม่ขาดปาก  แล้วทั้งสองก็สาละวนกับการเตรียมอาหารมื้อเย็น  เกดหยิบก้อนแอลกอฮอล์แห้งมาจุดไฟเพื่อทำกับข้าว  การใช้ชีวิตในหอพักทำให้เกดคุ้นเคยกับการใช้เชื้อเพลิงชนิดนี้  เพียงไม่นานนักยำวุ้นเส้นหน้าตาน่ากินก็สำเร็จออกมาเป็นรูปเป็นร่าง “น่ากินชะมัด” ตาลสูดกลิ่นหอมของยำวุ้นเส้นร้อน ๆ “จัดการเลยสิ  รอทำไม” พูดจบ  ทั้งคู่ก็ลงมือจัดการกับอาหารมื้อเย็นอย่างเอร็ดอร่อย เสร็จจากภารกิจอาหารมื้อเย็น  เกดและตาลต่างก็มานั่งเอกเขนกฟังเพลงตรงมุมพักผ่อนเล็ก ๆ ภายในห้อง  ตาลก้ม ๆ เงย ๆ ตรงชั้นวางเทปพลางใช้นิ้วมือไล่ไปตามม้วนเทปแต่ละอัน “อันนี้ดีกว่า” ว่าแล้วตาลก็หยิบเทปม้วนที่ต้องการออกมา  เกดนั่งเล่นกีตาร์อยู่ใกล้ ๆ  เมื่อเปิดเครื่องเล่นเทปแล้วตาลก็นั่งดูเพื่อนกำลังหัดเล่นกีต้าร์ให้เป็นเพลง  ตาลขอลองเล่นบ้าง แต่เล่นได้ไม่เท่าไหร่ก็ส่งคืนให้เกด “เราขอโทร.ไปหาพี่กฤษณ์ได้มั้ย?” ตาลถามเจ้าของห้อง “ได้สิ  เดี๋ยวเราต่อสายให้นะ” เกดหันไปคว้าโทรศัพท์สีแดงเครื่องเล็กที่แขวนอยู่หัวเตียงแล้วกดเลขหมายปลายทาง “สวัสดีค่ะพี่กฤษณ์  มีคนอยากคุยด้วย” ว่าแล้วเกดก็ยื่นโทรศัพท์ให้ตาล  แล้วตัวเองก็หลบไปนั่งเล่นกีต้าร์อยู่ห่าง ๆ  ตาลนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อย  ช่วงหนึ่งของการสนทนาหญิงสาวหันมาบอกเกดว่า “พี่กฤษณ์ฝากชมว่าเล่นเพราะดี” “หือ?” เกดทำหน้างง ๆ “เค้าฝากชมว่าตัวเองเล่นกีต้าร์เพราะดี” ตาลย้ำสิ่งที่ชายหนุ่มพูดอีกครั้ง  เกดทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ “เพราะเหรอ?  เล่นเพลงง่าย ๆ ธรรมดา ๆ เองนะ  เพราะเพรอะอะไรกัน” เกดทำเสียงอู้อี้ในลำคอ  แสร้งทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่ตาลบอก  แล้วก็หันไปคว้าขลุ่ยเพียงออมาเป่าแทน  ตาลหันกลับมาอีกครั้งและบอกว่า... “เฮ้ย ตัวเอง  เค้าฝากชมอีกแล้วว่ะ บอกว่านายเป่าขลุ่ยเพราะ” ตาลหัวเราะร่วนกำลังมีความสุขกับการสนทนา  เกดทำหน้างงหนักเข้าไปใหญ่  ไม่เข้าใจว่ากฤษณ์จะชมอะไรเธอนักหนา  ทั้ง ๆ ที่เธอก็ไม่ได้เป่าขลุ่ยเก่งไปกว่าคนอื่นมากนัก  เธอเริ่มสงสัยอะไรบางอย่าง  แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป  คงปล่อยให้เพื่อนสนุกกับการคุยโทรศัพท์จนพอใจ จากคุณ : อัญชา - [ 26 เม.ย. 47 20:39:30 A:169.210.3.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่กี่วันถัดมา คณะกรรมการชุดใหม่ของชมรมก็เตรียมเดินทางไปสัมมนาที่ต่างจังหวัดเป็นเวลาสามวัน กฤษณ์เดินยิ้มกริ่มเข้ามาใกล้ในขณะที่เกดกำลังยืนอ่านหนังสือเล่มหนึ่งในมือ  ชายหนุ่มเอามือเท้าบนพนักเก้าอี้อีกตัวหนึ่งพลางแกว่งขาไปมา  เขาหันมายิ้มให้หญิงสาวแล้วถามขึ้นว่า “พรุ่งนี้พี่จะไปสัมมนาแล้ว..” เกดเงยหน้าขึ้นมามองกฤษณ์นิดหนึ่ง “ค่ะ” แล้วเธอก็ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ “ขากลับจะแวะหนองมน  อยากได้อะไรมั้ย?” คราวนี้เกดเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มเต็มตา  เธอนึกสงสัยอะไรบางอย่างแต่ยังไม่ค่อยมั่นใจนัก “ไม่เป็นไรค่ะ  ขอบคุณค่ะ” เกดปฏิเสธอย่างนุ่มนวล  กฤษณ์ยังไม่ละความพยายาม “ไม่เป็นไร  ยังไงพี่ก็แวะอยู่แล้ว ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก  อยากกินอะไรล่ะ บอกมาสิ” ชายหนุ่มยิ้มรอคำตอบ  เกดนึกอยากลองใจชายหนุ่มขึ้นมาจึงแกล้งพูดไปเล่น ๆ ว่า “งั้นเอาทุเรียนลูกนึงแล้วกันค่ะ  หมอนทองนะ” หญิงสาวพูดทีเล่นทีจริงยังไม่วายจะป่วนคนซื้อของฝาก เธอไม่ยอมสบตาชายหนุ่ม  กฤษณ์อึ้งไปเล็กน้อย  เขาไม่คิดว่าหญิงสาวจะขอของฝากที่มีลูกเป็นหนามแบบนี้ “ได้  เดี๋ยวจะซื้อมาฝาก” กฤษณ์อมยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก  เรื่องแค่นี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาอยู่แล้ว ระหว่างที่คณะกรรมการชุดใหม่ไปสัมมนากันนั้น ชมรมจะปิดทำการจนกว่าทุกคนการสัมมนาจะเสร็จสิ้นและทุกคนกลับมาพร้อมหน้า   ในวันเดินทาง กฤษณ์มาถึงสถานีขนส่งก่อนเวลานัดเล็กน้อย  ไม่นานนักก็ปรากฏร่างของสมาชิกคนอื่น ๆ พัฒน์ไปดูความเรียบร้อยของการสัมมนาครั้งนี้ด้วย  ส่วนเป๊กในฐานะประธานชมรมที่กำลังจะพ้นวาระร่วมเดินทางไปด้วย  เพื่อมอบภาระหน้าที่ให้กับประธานชมรมและคณะกรรมการชุดใหม่ ทั้งหมดเดินทางไปถึงที่พักในช่วงสาย  กลุ่มสาว ๆ ลงมือจุดเตาไฟเตรียมหุงหาอาหารโดยไม่รอช้า  บรรดาชายหนุ่มร่วมใจกันใช้แรงงานยกข้าวของและสัมภาระต่าง ๆ มาจัดวางไว้ให้ เพียงชั่วโมงเศษ อาหารทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย  เหล่าคณะกรรมการทั้งใหม่และเก่าต่างล้อมวงกันรับประทานอาหารอย่างเป็นกันเอง  การประชุมวาระแรกเริ่มขึ้นในตอนค่ำ  โต๊ะเก้าอี้ที่มีอยู่ถูกจัดวางให้เป็นรูปตัวยู สมาชิกทุกคนนั่งประจำที่บนโต๊ะของแต่ละคนจะมีกระดาษและปากกาสำหรับจดรายละเอียดการประชุม   กฤษณ์และเป๊กนั่งคู่กันในตำแหน่งประธาน  เป๊ก หนุ่มผมยาวสลวยกล่าวสรุปผลงานที่ผ่านมาของเขาและคณะกรรมการชุดเก่า  จันทร์จดรายละเอียดลงไปในสมุดบันทึกอย่างระมัดระวัง  เพราะโครงงานใด ๆ ที่คณะกรรมการของเป๊กเคยทำมา จะต้องถูกสานต่อด้วยคณะกรรมการชุดใหม่ของกฤษณ์ จากคุณ : อัญชา - [ 26 เม.ย. 47 20:39:54 A:169.210.3.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 การสัมมนาในวันที่สอง กฤษณ์ต้องสรุปถึงโครงงานที่ชมรมจะต้องจัดทำในปีนี้  ที่ประชุมมีการตรียมแผนงานและกำหนดระยะเวลาในการทำโครงงานแต่ละโครงงาน  อาทิ โครงงานซื้อเครื่องดนตรี  ซึ่งถือเป็นอีกโครงงานหนึ่งที่มีความสำคัญต่อชมรม “ตกลงว่า พันรับหน้าที่นี้นะ” กฤษณ์เอ่ยในที่ประชุม  พันรับคำ “มีอะไรก็ปรึกษาพี่ได้  สงสัยอะไรถามได้” เป๊กในฐานะรุ่นพี่เสนอตัวให้ความช่วยเหลือแก่ชายหนุ่ม “ขอบคุณครับ” พันยิ้มรับความปรารถนาดีอันนั้นด้วยความยินดี   การแจกแจงหน้าที่ต่าง ๆ ระหว่างคณะกรรมการชุดใหม่และเก่าเป็นไปด้วยความเรียบร้อย  ทุกคนรับทราบเรื่องภาระหน้าที่ของตนเป็นอย่างดี การประชุมในวันที่สองจึงเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็ว “คิดอะไรอยู่เหรอพี่” ก้อยเดินมาทักเมื่อเห็นกฤษณ์แยกตัวออกมาจากกลุ่มคนเดียว “กำลังคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ” กฤษณ์ตอบยิ้ม ๆ  ก้อยมองตาอย่างรู้ทัน “เรื่องนั้นล่ะสิ” ชายหนุ่มยิ้มไม่พูดอะไร  เขายังคงดินไปเรื่อย ๆ  มือหนึ่งกอดอก อีกมือลูบไล้ไปมาที่คางตัวเองคล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง   “แล้วตัดสินใจได้รึยังพี่?” ก้อยถามเมื่อทั้งคู่เดินห่างออกมาจากคนอื่น ๆ ไกลพอควรแล้ว “...นี่แหละ  กำลังคิดหนักอยู่นี่ไง” กฤษณ์ตอบไปตรง ๆ ไม่มีประโยชน์ที่เขาจะปิดบังรุ่นน้องคนนี้ “อืม.. ก้อยว่า ตัดสินใจไม่ยากหรอก  สองคนนี้ถึงจะอายุไล่เลี่ยกันก็จริงแต่นิสัยไม่เหมือนกัน  คนนึงดูเป็นผู้ใหญ่กว่า  ส่วนอีกคนยังดูความคิดเป็นเด็กอยู่  ถ้าจะหาคนที่เหมาะสมก็เลือกไม่ยากนะพี่..” “อืม..” ชายหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ก้อยพูดมา “สองคนนั้นไม่มีใครปฏิเสธพี่หรอก  อยู่ที่พี่เองนั่นแหละว่าจะเลือกใคร  คิดให้ดี ๆ นะคะว่าชอบใครกันแน่  ตัดสินใจให้ดี ๆ ล่ะ” ก้อยพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินจากไป  เธอเปิดโอกาสให้กฤษณ์ใช้ความคิดถามใจตัวเองให้แน่นอนอีกครั้ง จากคุณ : อัญชา - [ 26 เม.ย. 47 20:40:15 A:169.210.3.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 กฤษณ์ ต้องชอบเกดแน่เลย จากคุณ : OrAnGeS - [ 26 เม.ย. 47 21:30:37 A:203.113.76.75 X:203.113.86.116 ]

ความคิดเห็นที่ 8 who is the one? hahaha Gad or Tan จากคุณ : kon_hin - [ 26 เม.ย. 47 22:18:03 A:128.143.100.56 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : [:-Ancharee-:] - [ 26 เม.ย. 47 23:28:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เพื่อนจะผิดใจกันไหมนะ จากคุณ : scottie - [ 27 เม.ย. 47 10:08:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กะลังสงสัยว่านี่ไม่ใช่เรื่องรักรึเปล่า ติดใจตรงที่ก้อยพูดนี่แหละ จริงๆแล้วกฤษณ์ต้องเลือกใครคนนึงไปทำอะไร (ประมาณนางเอกเอกเอ็มวีน่ะ ) แต่ถ้าเป็นเรืองจีบสาวจริง ก็น่าหมั่นไส้นายนี่ จากคุณ : nasa nasa - [ 27 เม.ย. 47 20:15:52 ]