ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อตั้งท่าจะหลับต่อ  ก็มีเงาคนเดินมาหยุดอยู่หน้าประตู กุญแจเหล็กที่คล้องประตูอยู่ส่งเสียงกึก กักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ประตูจะเปิดออก แสงสว่างจากภายนอกส่องวาบเข้ามา   “พี่วิน” นิคเรียกเสียงดัง พี่วินย่างสามขุมเข้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นแอนนอนตัวซีดอยู่ในอ้อนแขนของแซม ทุกคนถูกเสียงนิคปลุกให้ตื่นขึ้น   “ทำไมตัวร้อนอย่างนี้ล่ะ แอน ตื่นเร็ว” พี่วินเขย่าตัวแอนอย่างแรง แอนค่อยๆลืมตาขึ้น ก่อนจะพูดอะไรออกมาสองสามคำ แต่เสียงนั้นเบา และแหบแห้งจนฟังไม่รู้เรื่อง พี่วินช้อนตัวแอนที่หมดแรงขึ้นมาอุ้มไว้ ก่อนจะรีบเดินกลับเข้าบ้าน และตามหมอวัตสันมารักษาแอนทันที ทุกคนยืนออกันอยู่หน้าห้องแอน แซมมีสีหน้าไม่สบายใจ ส่วนพี่วินก็เอาแต่เดินไปมาไม่หยุดจนน่าปวดหัว นิคแตะไหล่แซมเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ “แอนไม่เป็นไรหรอกนะ  หมอมาแล้ว เดี๋ยวก็หาย” นิคพูด แซมหันมามองนิคด้วยสีหน้าที่โล่งใจขึ้น “พี่วินหยุดเดินได้แล้ว เวียนหัวจะตาย” แจ๊กกี้ปรามพี่วินอย่างเหลืออด แต่เขาดูจะไม่สนใจใครเลยสักคน ประตูเปิดออก หมอวัตสันเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทุกคนรีบกรูกันเข้าล้อมหมอเอาไว้ “แอนเป็นยังไงค่ะ” แซมถามด้วยความร้อนใจ หมอวัตสันยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทุกคนถอยไปหน่อย ก่อนจะคลายเนคไทที่คอให้หลวมขึ้น “ใจเย็นๆ เพื่อนเธอไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่เป็นไข้หวัดธรรมดา นอนพักสักเดี๋ยวก็หายแล้ว” หมอวัตสันพูดอย่างใจเย็น ได้ยินดังนั้นทุกคนก็ถอนใจอย่างโล่งอก แซมโผเข้ากอดนิคอย่างดีใจ ทุกคนรีบเข้าไปดูแอน เธอหันมายิ้มให้ทุกคนอย่างโล่งใจ สีหน้าของเธอเริ่มมีเลือดฝาด หลังจากได้ซุปร้อนๆของป้ามาร์ธา “เป็นยังไง หายดีรึยัง” พี่วินถาม ก่อนจะนั่งลงข้างๆแอน “ก็เพราะน้องสาวตัวดีของพี่นั่นแหละ” แซมตั้งท่าจะเอาเรื่อง พี่วินหันมามองอย่างสงสัย “เฮลก้า เกี่ยวอะไรด้วย” พี่วินถามอย่างงุนงง แต่ยังไม่ทันที่แซมจะได้พูดต่อ มาดามแอกเนสก็เข้ามาเสียก่อน “ตายแล้ว แอนลูกรัก เป็นยังไงบ้างจ๊ะ” มาดามตรงรี่เข้ามากอดแอนเอาไว้ นิคงงเป็นไก่ตาแตก นี่คือมาดามแอกเนสที่เขาเห็นเมื่อวานอย่างนั้นหรอ นิคหันไปหาเพื่อนๆทุกคนที่ยืนทำหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ เขาก็พอจะเข้าใจ “ยายนี่นะชอบเอาอกเอาใจ หวังจะได้เงินเยอะๆ” นิคนึกถึงคำพูดของแซมเมื่อคืน มาดามลูบหัวแอนเบาๆ “นี่ถ้ารู้ว่าเธอไม่สบายนะฉันคงไม่สั่งให้ทำโทษหรอก นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย” มาดามพูดเสียงออดอ้อน “ถึงจะไม่สบาย คุณก็ไม่ควรลงโทษโดยการขังพวกเขาอย่างนั้น ดีนะที่ผมตั้งใจจะมาหาแอนวันนี้พอดี  ถ้าไม่อย่างนั้นละก็ ไม่รู้ว่าอาการแอนจะทรุดหนักลงกว่านี้อีกเท่าไหร่” พี่วินพูดอย่างไม่พอใจ “ขอโทษจริงๆค่ะ คุณวินเซนต์ ดิฉันจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นอีก” มาดามแอกเนสพูดพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “พวกแกก็เหมือนลูกๆของฉัน ฉันจะทำร้ายพวกแกได้ยังไงล่ะค่ะ นี่พอรู้ว่าแอนไม่สบายเพราะฉัน ฉันก็แทบจะหัวใจสลาย พวกแกนะ เป็นชีวิตจิตใจของฉันนะค่ะ” พูดจบมาดามก็ร้องไห้ยกใหญ่ “เอาเถอะครับ ต่อไปอย่าขังพวกเขาไว้ในโรงไม้แล้วกันนะครับ” พี่วินพูดด้วยเสียงที่อ่อนลง ก่อนจะหันกลับไปยิ้มให้แอนที่นอนพักอยู่  มาดามแอกเนสแอบเหลือกตามาทางทุกคนเป็นการเตือนว่าอย่าได้พูดอะไรออกไปเชียว พอพี่วินลุกขึ้นจากเตียง เธอก็ยกผ้าเช็ดหน้าสีดำขึ้นมาซับน้ำตา “ผมว่าให้แอนพักผ่อนเถอะครับ พวกเราด้วยนะ ไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ แล้วก็พักผ่อนซะ” พี่วินพูดกับทุกคนก่อนจะเดินกลับออกไปพร้อมกับมาดามแอกเนส “ตีสองหน้าชัดๆ เล่นละครเก่งจริงๆเลย ให้ตายสิ” นิคโวยวาย “เห็นความร้ายกาจของหล่อนรึยังล่ะ ไปอาบน้ำเถอะ” เจมส์ว่าก่อนจะเดินกลับออกไป พอทุกคนอาบน้ำเสร็จ ก็พากันไปหาอาแมกกี้ที่ห้องเด็กอ่อน เธอกำลังเก็บที่นอนให้เด็กๆ สีหน้าของเธอดูอิดโรยลง “อาแมกกี้ค่ะ ทำไมเมื่อคืนไม่เห็นอาเอาอาหารไปให้ล่ะค่ะ หนูหิวไส้จะขาดอยู่แล้ว” แซมโอดครวญ “อาขอโทษจ๊ะ เมื่อคืนอาเหนื่อยมาก พอหัวถึงหมอนก็หลับไปเลย” อาแมกกี้พูดเสียงเอื่อยๆ “อาไม่สบายรึเปล่าค่ะ ดูสีหน้าไม่ดีเลย” โจเอ่ยขึ้น หรือว่าจะติดจากแอน” แจ๊กกี้กล่าว อาแมกกี้ส่ายหน้าเบาๆ “เปล่าจ้ะ พอดีเมื่อคืนอารู้สึกนอนไม่ค่อยหลับน่ะ” ตกเย็น อาการของแอนดีขึ้นจนเกือบเป็นปกติ เพียงแต่เธอยังรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย แม้เธอจะขอลงไปช่วยเพื่อนๆที่ห้องเด็กอ่อนตามปกติ แต่ป้ามาร์ธาก็ยังบังคับเธอให้นอนให้เต็มอิ่มจนกว่าจะหายเป็นปกติ   “นี่ มีอะไรให้เราช่วยก็บอกนะ พวกเธอทำอะไร เราก็ทำอย่างนั้นแหละ” นิคเปรยขึ้นขณะช่วยทุกคนทำความสะอาดบ้าน “ไม่ต้องห่วงหรอก จะใช้ให้คุ้มค่าเลย” แจ๊กกี้พูดพลางกวาดเอาเศษขนมปังเข้าที่โกยผง “เจมส์ แกไม่คิดจะทำอะไรบ้างเลยหรอ” โจทักเจมส์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายในห้องนั่งเล่น “เราก็ช่วยเอาผ้าเข้าเครื่อง แล้วก็ตากให้แล้วไง” เจมส์ตะโกนตอบกลับมา “เออ ขอบใจ ช่วยแบ่งเบาภาระไปได้เยอะเลย พวกเราก็เหลือแค่กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน เช็ดฝุ่น เช็ดกระจก เก็บผ้าอ้อม แล้วก็จัดที่นอน แค่นั้นแหละ” โจตะโกนตอบกลับไป ก่อนจะหันมากระซิบกับนิคที่ถูพื้นอยู่ “เจมส์นะ เค้าเป็นคุณหนูแห่งบ้านเฮเทอร์ งานถูบ้าน ล้างจานนะ เค้าทำไม่เป็นหรอก"  นิคฟังแล้วก็หัวเราะเบาๆ ดูท่าทางของเจมส์ก็เหมือนคุณหนูจริงๆอย่างที่โจว่านั่นแหละ  ใช้เวลาเพียงไม่ถึงชั่วโมง บ้านหลังใหญ่ สี่ชั้นทั้งหลังก็สะอาดปราศจากเศษผง หรือฝุ่นละออง  พื้นไม้ถูกถูจนขึ้นวาว ทุกคนเก็บข้าวของเข้าที่ก่อนจะขึ้นไปเยี่ยมแอน ระหว่างขึ้นเห็นอาแมกกี้กำลังอาบน้ำให้เด็กๆอยู่ที่ห้องอาบน้ำชั้นล่าง อามีสีหน้าที่แจ่มใสขึ้น  “แอน เป็นยังไงบ้าง หายรึยัง” แซมกุมมือแอนไว้แน่น แอนลุกขึ้นจากเตียง ท่าทางของเธอดูมีเรี่ยวมีแรงมากขึ้น แต่แซมก็ยังอดไม่ได้ที่จะต้องเข้าไปประคองเธอ “ไป พวกเราไปจัดโต๊ะอาหารเถอะ ได้เวลามื้อเย็นแล้ว” แอนชักชวน “แซม ไม่ต้องพยุงแล้ว เราหายดีแล้ว” แอนว่าก่อนจะแตะไหล่แซมเบาๆ “ไปเร็ว หิวจะแย่อยู่แล้ว” แจ๊กกี้ว่า แต่พอเธอหันหลังกลับ ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมาดามแอกเนสยืนทำตาเขียวอยู่ที่ประตู “วันนี้พวกแกอย่าหวังว่าจะได้กินข้าวเลย ถูกทำโทษเข้าหน่อยก็รีบแจ้นไปฟ้องคุณวินเซนต์เชียวนะ  ไสหัวไปที่ห้องใต้หลังคาเดี๋ยวนี้ ถ้าฉันเห็นพวกแกย่างเท้าออกมาแม้แต่ก้าวเดียวฉันจะเอานางแอนไปขังไว้นอกบ้าน เอาให้มันจับไข้ตายอยู่ข้างนอกนั่นแหละ สำออยดีนัก” มาดามแอกเนสพูด และจ้องไปที่แอนราวกับเพชรฆาตที่กำลังจ้องมองเหยื่อของมัน แซมกำหมัดแน่น และตั้งท่าจะเอาเรื่อง แต่ร่างกายของเธอมันดันไม่ตอบสนองความต้องการของเจ้านายมัน แซมรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็งชั่วขณะ “แล้วถ้าขืนพวกแกไปฟ้องคุณวินเซนต์อีกละก็ ฉันจะจัดการกับพวกแกอย่างเด็ดขาด จำไว้”มาดามแอกเนสตวาดเสียงแข็งก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ทุกคนยืนตัวเกร็งด้วยความรู้สึกเจ็บใจอยู่เบื้องหลัง ห้องใต้หลังคาเป็นห้องแคบๆที่ค่อนข้างอับ และชื้น เพดานห้องลาดเอียงลงมาตามหลังคาทรงสามเหลี่ยม แสงสว่างส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างทรงสี่เหลี่ยมข้าวหลามตัด ห้องนี้เป็นห้องว่างที่ว่างสมชื่อ มันไม่มีเฟอร์นิเจอร์สักชิ้น แม้กระทั่งเก้าอี้ตัวเล็กๆ ทุกคนจึงนั่งลงกับพื้นไม้ที่เย็นเฉียบ “แอน ไหวมั้ย” นิคหันไปถามแอน เธอยิ้มให้อย่างสบายใจเช่นเคย “ไหวสิ บอกแล้วไงว่าเราหายแล้ว” แอนว่า “นี่ดีนะที่พวกเรารีบมาถูที่นี่จนสะอาดตั้งแต่บ่าย” เจมส์เอ่ยกับเพื่อนๆที่นั่งซังกะตาย “พวกเรานะ ไม่ได้รวมแกด้วยนะ นี่เราถามจริงๆเถอะ การถูบ้าน ล้างจานนี่มันยากนักหรอ” แซมถาม สีหน้าของเธอพยายามเค้นคำตอบ “มันไม่เกี่ยวกับยากไม่ยากหรอก แต่เราไม่ชอบงานประเภทนี้ ถ้าให้เราช่วยไปซื้อของ หรือว่าช่วยดูแลเด็กๆนะ เราไม่เคยเกี่ยงอยู่แล้ว” เจมส์พูดด้วยท่าทางรำคาญ  ทุกคนจ้องหน้าเขาอย่างเหนื่อยใจ “พวกเรานะ ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แค่อยากให้แกทำงานบ้านเป็น ต่อไปที่ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วนะจะได้ไม่ลำบาก  แล้วอีกอย่าง วันไหนที่พ่อแม่กลับมารับไปอยู่ด้วย ก็จะได้ช่วยพ่อแม่ทำงานบ้านไง” แซมพูดอย่างเป็นการเป็นงาน นิคคิดตามไปอยู่ครู่หนึ่ง ถ้าอย่างนั้นเจมส์ก็ไม่ได้กำพร้าพ่อแม่ล่ะสิ แล้วคนอื่นล่ะ เขาชั่งใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจถาม “นี่ เราขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย” นิคเกริ่นนำ “ได้สิ ถามมาเลย” ทุกคนมีสีหน้าสบายใจ “พวกเธอต้องไม่โกรธนะ คือเราสงสัยว่า พวกเธอเป็นเด็กกำพร้ากันหมดเลยหรอ เห็นว่าเจมส์ยังมีพ่อแม่อยู่” นิคค่อยๆถามอย่างระมัดระวังคำพูด ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะชอบใจกันยกใหญ่ นิคขมวดคิ้วด้วยความงุนงง “โธ่เอ๊ย ! นึกว่าเรื่องอะไร พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ แค่นี้นะ พวกเราไม่โกรธหรอก” โจพูดขึ้นโดยที่ยังไม่หยุดหัวเราะ นิคยิ้มออกอย่างโล่งใจ คำพูดของโจทำให้เขารู้สึกได้ถึงมิตรภาพอันแน่นแฟ้น ผูกพันที่ค่อยๆก่อรูปก่อร่างขึ้น แซมเขยิบเข้ามาใกล้ๆนิค ก่อนจะสูดหายใจลึกๆอย่างตั้งใจ “พวกเรานะไม่ได้เป็นเด็กกำพร้ากันทุกคนหรอก พวกเด็กอ่อนที่เธอเห็นก็ด้วย พวกเราบางคนที่ต้องมาอยู่ที่นี่ ก็เพราะพ่อแม่ ต้องเข้าไปทำงานหาเงินในเมืองใหญ่ แล้วก็ไม่สะดวกถ้าจะกระเตงลูกๆไปด้วย มันลำบาก แล้วก็สิ้นเปลืองค่าใช้จ่าย อย่างเช่นกรณีของเจมส์ แอน แล้วก็เรา” แซมพูด แววตาของเธอเป็นประกาย “พวกเธอไม่คิดถึงพ่อแม่บ้างหรอ” นิคถามต่อ แซม แอน แล้วก็เจมส์ส่ายหน้าพร้อมกัน “ไม่หรอก ท่านนะเขียนจดหมายมาถึงบ่อยๆ โดยเฉพาะเจมส์เนี่ยนะ เขียนมาเกือบทุกอาทิตย์เลย” แอนพูดพลางยิ้มไม่หุบ “แล้วโจ กับแจ๊กกี้ล่ะ” นิคหันมาทางโจและแจ๊กกี้ที่นั่งเงียบ ทั้งสองยิ้มให้ “นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว” โจประชด แจ๊กกี้หน้าระรื่นเมื่อจะได้เล่าเรื่องของตัวเอง “เรานะ เด็กกำพร้าตัวจริงเลย พ่อแม่ตายตั้งแต่เรายังเด็ก น้องชายเราด้วย บ้านเราไฟไหม้ แต่โชคดีที่เราไม่อยู่ ส่วนโจเนี่ย- - -” “ให้เราเล่าเอง” โจแทรกขึ้น ก่อนจะกระแอ้มไออย่างวางท่า “เรานะ พ่อแม่หย่ากันตั้งแต่เด็ก เราอยู่กับแม่ ส่วนพ่อก็หายไปไหนก็ไม่รู้ ต่อมาอีกสามสี่ปี แม่เราก็ตาย เพื่อนแม่เลยพาเรามาฝากไว้ที่นี่” โจเล่าพลางตีสีหน้ารันทดตามแบบฉบับของนางเอกในละคร แซมทนไม่ไหวต้องเคาะหัวโจไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้    “เล่าเรื่องนายบ้างสินิค เราอยากรู้” แซมพูดอย่างสนใจ “อ๋อ” นิคพยักหน้า “เรื่องเราก็คล้ายๆโจแหละ แต่ว่ารันทดน้อยกว่า พ่อแม่เราไม่ได้หย่ากัน แต่แยกกันอยู่ เราอยู่กับแม่ แต่แม่เรานะเป็นนักข่าว ต้องไปนู่นมานี่บ่อยๆ เราเลยมาอยู่กับอาแมกกี้ช่วงปิดเทอมยังไงล่ะ” นิคเล่า ทุกคนฟังอย่างตั้งใจ ราวกับมันเป็นเรื่องสำคัญที่จะออกสอบ “อะไรกัน มืดแล้วหรอเนี่ย เร็วจังเลย” เจมส์พูดพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง ที่บัดนี้มองเห็นเพียงเงาดำๆของต้นไม้ใหญ่ที่ส่ายโอนเอนไปตามลม “ท่าทางตอนนี้คงกินข้าวกันเสร็จแล้ว” แจ๊กกี้พูดขึ้นบ้าง แล้วทุกคนก็ก้มลงมองท้องของตัวเอง เจมส์ลูบท้องแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ “หิวจนตาลายมาสองวันติดกันแล้วนะ สงสัยคราวนี้โรคกระเพาะต้องถามหาแน่เลย” เจมส์บ่นอุบ “แหม ทำอย่างกับไม่เคยโดนขังนานๆอย่างนี้ไปได้ กลืนน้ำลายต่อไปสิ”แจ๊กกี้แนะนำแกมประชด แอนที่นั่งพิงผนังเงียบอยู่ ก็รู้สึกหิวจนแสบท้องไปหมด ตอนที่นอนพักอยู่เธอรู้สึกคลื่นไส้จนกินอะไรก็ไม่ลง  แต่ตอนนี้ไม่ว่าอะไร เธอก็พร้อมจะยัดมันเข้าปากได้ทันที “เฮ้อ!” นิคถอนหายใจเสียงดัง “หิวจะแย่อยู่แล้ว ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่บ่าย ตอนนี้หิวจนกินควายได้ทั้งตัวแล้วนะ” นิคพึมพำกับตัวเอง “อ้าว ก็กินซะสิ นั่งอยู่นี่ไง” โจว่าพลางชี้นิ้วไปที่เจมส์ พอรู้ว่าถูกด่า เจมส์ก็ตอกกลับได้อย่างทันใจ “แหม โจ ถ้าเราเป็นควาย เราก็เป็นควายที่ไอคิวสูงกว่าคนล่ะว่ะ” ทุกคนหัวเราะเสียงดัง แม้แต่โจก็ยังยิ้มอย่างไม่ถือสา จากคุณ : ไวยวินน - [ 27 เม.ย. 47 19:48:13 A:202.57.183.225 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2           จากคุณ : [:-Ancharee-:] - [ 28 เม.ย. 47 01:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เป็นเรื่องแต่งหรือเรื่องแปลคะ? ไม่คิดว่าแมกกี้เป็นแค่ลูกจ้างนะเนี่ย ย่างสามขุมนี่ ไม่น่าจะใช้ในกรณีนี้ค่ะ จากคุณ : scottie - [ 28 เม.ย. 47 11:06:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นเรื่องแต่งครับ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ มากๆ   จากคุณ : ไวยวินน - [ 2 พ.ค. 47 20:11:41 A:202.57.180.125 X: ]