ตอนที่5

"นี่ๆ ช้าๆก่อนก็ได้"เดอาน์ร้องเรียกเคอัส

"แล้วรู้หรอ ว่าเจ้า กิมลี่ เอ๊ย วิมลี่ เดอะเกรทนั่นมันอยู่ที่ไหน"เธอถามต่อ

เคอัสไม่ตอบแต่ควบม้าต่อไปเธอก็เลยจำใจตามไปด้วย ทันทีทันใดไม่นานเขาก็มาหยุดอยู่ที่หน้ากระท่อมเล็กๆแห่งหนึ่ง

"แน่ใจนะว่าเป็นที่นี่"เดอาน์ถามแบบไม่ค่อยมั่นใจว่าจะได้คำตอบและก็เป็นอย่างที่คิดเพราะเคอัสไม่ตอบแล้วลงจากบังเหียนไปเคาะประตูกระท่อมนั่นแทน

ไม่นานหลังจากที่เขาเคาะประตูไป3ครั้งติด ประตูก็ได้เปิดออก เดอาน์ก็รีบลงจากบังเหียนมาทันที เมื่อประตูเปิดก็มีกลุ่มควันลอยออกมาลอดผ่านช่องที่ถูกแง้มไว้ประตูจะค่อยๆเปิดออกมาช้าๆจนมันเปิดเป็นช่องกว้าง
เงาของคนๆหนึ่งทอดยาวออกมาพร้อมกับเสียงดังกึกก้องน่ากลัวที่เหมือนพูดผ่านไรฟันออกมาว่า

"ใคร บังอาจ มารบกวนวิมลี่ เดอะเกรท พ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ได้"ถึงเดอาน์จะไม่เห็นหน้าเขาแต่ที่มองจากเงาที่ยืนอยู่เขาก็เป็นคนที่ตัวสูงพอๆกับเคอัสเลยที่เดียว

"แค็ก แค็ก"เสียงไอจากพ่อมดดังออกมา "สักวันข้าจะตายเพราะควันบ้าๆพวกนี้แน่"เสียงอู้อี้ของเขาที่พูดออกมาเบาๆถึงอย่างนั้นเคอัสและเดอาน์ก็ยังได้ยิน สักพักพ่อมดผู้(อ้างว่า)ยิ่งใหญ่เดินออกมาปรากฏตัวทำให้เดอาน์ตกใจแทบสิ้นสติ เพราะพ่อมดนั่นเขา เขา เขา เขา เขา

เขาตัวสูงแค่3ฟุต

เจ้าพ่อมดร่างเตี้ยหน้าอ่อนยังกับเด็กอายุ6ขวบก็เดินพึมพัมออกมาพร้อมกับถือถังน้ำแข็งแห้งออกมาด้วย "สักวันควันน้ำแข็งแห้งนี่จะต้องทำให้ข้าสำลักตายคาที่แน่ๆ"เขาพึมพัมไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะยกถังน้ำแข็งแห้งที่สร้างควันออกไปเททิ้งนอกกระท่อมแล้วเงยหน้ามารับกับ2นักเดินทางที่มาหา

"เจ้ามีธุระอะไรหรอ เดี๋ยวอย่างเพิ่งบอกข้า ข้าขอคิดก่อน เอ้าเชิญๆเข้ามาก่อนสิ"เสียงเด็กอายุ6ขวบพูดพร้อมผายมือให้แขกทั้ง2คน+1ตัวเข้าไปข้างใน คนช่างสงสัยเอ่ยถามอีกครั้ง

"เจ้าเป็นพ่อมดจริงๆหรอ ดูเหมือนเด็ก6ขวบเล่นบทพ่อมดมากกว่า"เดอาน์ถามซึ่งๆหน้า

"แน่นอนขอรับ ข้าเป็นพ่อมดจริงแท้ และข้าก็อายุ105ปีแล้วด้วย"เขาตอบงอนๆเหมือนเด็กๆ

"โอ้ อย่างงั้นเอง ท่านต้องบอกวิธีทำให้หน้าอ่อนเยาว์กับพ่อข้าบ้างแล้วเพราะท่านพ่อหน่ะหน้าตาเหยี่ยวย่น แถมมีเท้ากาขึ้นอยู่เต็มไปหมดเลยและ. . ."เดอาน์พูดไม่ทันจบ เจ้าชายน้ำแข็งหินขัดขึ้นซะก่อน

"ข้าขอขัดการติดต่อธุระกิจสปานวดหน้าของเจ้ากับพ่อมดรุ่นจิ๋วก่อนเพื่อจะบอกธุระของพวกเราก่อน"เคอัสทำหน้าเนือยๆเวลาพูด

"อ้อ เรื่องนั้นเอง ใช่ๆ ข้ารู้ ข้ารู้ เจ้ามาหาข้าเพราะเรื่องเครื่องย้อยเวลาใช่ไหม"พ่อมดรุ่นจิ๋วตอบแล้วพูดต่อไปว่า"งั้นเจ้ามาหาถูกคนแล้วเพราะว่าข้า. . .(แล้วเขาก็ดึงเชือกทำให้ม่านเปิดแดงออกออก)ทำธุระกิจนี้พอดี ขอต้อนรับสู่โรงงานผลิตนาฬิกาของบริษัท
ทามมูฟเมนท์ คอเปอร์เรชั่น จำกัด เรามีทุกอย่าที่นี่ไม่ว่าจะเป็นอาหาร เครื่องเล่น และอื่นๆอีกมาก. ."ไม่ทันพูดจบองค์หญิงจอมยุ่งก็เขกหัวเจ้าพ่อมดเข้าให้

"เจ้านี่น้า ทำอะไรบ้าๆขึ้นมาก็ไม่รู้ แถมยังเป็นโรงงานอีกต่างหาก แล้วยังจะมีหน้ามาพาทัวร์อีก "องค์หญิงตั้งท่าจะเขกหัวเจ้าพ่อมดอีกแต่แล้วก็ไม่ทันได้ทำเมื่อเจ้าพ่อมดวิ่งรี่หันไปสนใจมังกรน้อยแทน และมังกรน้อยก็ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวหรือรังเกียจคนแปลกหน้าเลยแม้แต่น้อย

"โอ้ นั่นมันมังกรพันธุ์ เดรโกโนโซรัส หายากนี่ งั้นข้าต้องขอเอามันไปตรวจดูหน่อยนะหวังว่า พวกเจ้าคงไม่ว่าอะไร อ้อแล้วเย็นนี้จะพักเป็นแขกของข้าที่นี่ก็ได้นะตามสบาย "ว่าแล้วพ่อมด6ขวบก็พาเจ้ามังกรน้อยที่เต็มใจไปด้วยเดินเข้าไปในห้องข้างๆ ทิ้งให้เดอาน์กับเคอัสอยู่กันตามลำพังในห้องนั่งเล่น

เงียบ..................... ทั้งสองไม่พูดอะไรกันได้แต่นั่งนิ่งไม่เอ่ยปากพูดเพราะอึดอัดก่อนที่เดอาน์จะเป็นคนทำลายความเงียบขึ้นมา

"ถ้าไม่ว่าอะไร ข้าก็ขอไปเดิรสำรวจสักหน่อยนะท่านภูผาน้ำแข็ง"เดอาน์ไม่รอช้ารีบวิ่งไปสำรวจรอบๆบ้านทันทีเมื่อสำรวจชั้น1จนพอใจแล้วก็จึงวิ่งขึ้นบันไดไปสำรวจชั้น2ต่อ

"เล่นอะไรเป็นเด็กๆ"เคอัสพำพัมอีกแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ชานบันได

"เฮ้ เจ้าชายภูผาน้ำแข็งไม่ขึ้นมาสำรวจอ่ะ ดูดิมีของแปลกๆเพียบเลย"เธอชะโงกหัวแล้วเอานำไปเท้ากับราวระเบียงที่ทำจากไม้

กร๊อบ. . . .

"เสียงอะไรหน่ะ"เดอาน์สงสัย

"หรือว่าจะเป็น. . . .ว๊ากก"เธอร้องเสียงหลงอย่างตกใจ

ไม้ตรงระเบียงที่ผุใกล้พังตอนนี้ได้หักลงเรียบร้อยแล้วโดยการที่เดอาน์เอาแขนไปเท้ากับระเบียงก็ยิ่งทำให้มันหักก่อนวัยอันควร


"โอ๊ย. . .เจ็บจัง"เธอครวญครางเมื่อตกลงมา "ทำไมถึงเป็นแบบ. . "เธอชะงักกึเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังอยู่บนตัวของเคอัสแล้วเขาก็กำลังมองหน้าเธออยู่ขณะที่เขานอนอยู่บนพื้นและหายใจรัวเร็วเนื่องจากเธอตกลงมาทับเขา "ไปได้" เธอพยายามต่อประโยคที่ตอนแรกง่ายแต่ก็กลับมายากเย็นให้จบ

ทั้งคู่ชะงักนิ่งและตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ต่างคนก็ต่างพูดไม่ออก

แอ๊ดดดดดดดดด

เสียงประตูเปิดออกมาพ่อมดหน้าเด็กเดินออกมาพร้อมกับมังกรน้อยและเมื่อมาเห็นทั้ง2คนเข้าเขาก็อึ้งแล้วเอามือปิดตาตัวเอง มังกรน้อยก็เช่นกัน มันเอามือเล็กๆของมันมาปิดตาโปนๆของมัน จู่ๆวิมลี่ก็เอ่ยขึ้นมาว่า

"เด็กวัยรุ่นสมัยนี้นี่ไม่ไหว ไม่รู้จักอายกันบ้างเลยรึไง เอาเถอะเอาเถอะ เชิญต่อตามสบายนะ ฉันแค่จะมาบอก. .ช่างเหอะ ไปละ"แล้ววิมลี่ก็ก้าวฉับๆจะเดินจากไปแต่และเดอาน์ก็รีบลุกขึ้นมาทันทีพร้อมกัรีบปฏิเสธเสียงแข็ง

"คือไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ คือบันไดมันผุแล้วฉันตกลงมา"แล้วเดอาน์ก็ยื่นหลักฐานที่เป็นไม้ราวระเบียงทั้งแทบชูขึ้นมาให้เขาดู

"เอ้าๆ เชื่อก็เชื่อ เออ นี่พวกเธอช่วยตามฉันมาได้ไหมล่ะ"แล้ววิมลี่ก็เดินก้าวฉับๆไป

เคอัสกับเดอาน์รีบเดินตามไปทันทีตามไปยังห้องใต้ดิน

"ทำไมนายไม่ช่วยปฏิเสธบ้างหล่ะ"เดอาน์หน้าแดงเพราะโกรธและเขิน แต่เคอัสก็นิ่งไม่ตอบอีก

"ก็เห็นเธอปฏิเสธไปแล้วก็เลยคิดว่าแค่นั้นคงพอ"จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมา แต่เสียงไม่ราบเรียบเหมือนทุกที

แต่ไม่นานเดอาน์ก็เห็นแสงสว่างปลายทางอุโมค์ใต้ดิน ทั้งคูได้เข้ามาอยู่ในห้องทำงานของวิมลี่แล้วเรียบร้อย พร้อมกับที่เจ้าตัวเล็กสูง3ฟุตขึ้นไปนั่งรออยู่บนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ซึ่งไม่เหมาะกับขนาดของตัวเองซะเลย

"เมื่อมากันแล้วฉันก็มีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายจะแจ้งให้พวกเธอ2คนฟังนะ เริ่มจากข่าวดีก่อนละกัน"วิมลี่ดีดนิ้ว เปาะให้เก้าอี้เลื่อนมาให้ทั้ง2คนนั่ง

"ข่าวดีก็คือ"เขาพูดต่อ "ฉันมีคนที่จะช่วยพวกเธอได้ และข่าวร้ายก็คือ คนที่จะช่วยพวกเธอได้นั้นได้ตายไปแล้ว. . . "

((โปรดติดตามตอนต่อไป ที่มีชื่อว่า ย้อนเวลาสู่อดีต การเดินทางเริ่มขึ้นแล้ว"))
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ดีดีดีทุกๆคน เป็นไงกันมั่ง เอาหล่ะ มาถึงบทที่5กันแล้ว ฉายาเจ้าชายภูผาน้ำแข็งที่เดอาน์ตั้งให้นี่เหมาะกับเคอัสมากๆเลยนะว่าไหม มังกรน้อยก็ยังไม่มีชื่อเลยอ่ะ ตอนนี้กำลังจะคิดชื่อให้มังกรน้อยอยู่ แต่ก็เคยคิดเล่นๆไว้ว่าอาจจะให้วิมลี่ชอบเรียกว่า โอ่งมังกือ แต่ถ้าทำแบบนั้นก็คงโดยเดอาน์ตื้บแน่นอน ฉะนั้นไม่เอาดีกว่า(ก่อนคุณเธอจะหันมาเล่นงานคนเขียนแทน) บทนี้ก็คงต้องไปอีกตามเคย อย่างลืมมาติดตามกันนะ แล้วเจอกันใหม่บทที่6