“ เพิ่มแรงดันไฟ นับสิบแล้วสับสวิตซ์ “

เสียงคุ้นหูทำให้ความรู้สึกฟื้นตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ

” เขื่อมสัญญาณภาพ โอเค…  เป็นยังไงบ้าง ”
จุดแสงสีขาวขยายตัวเป็นเส้นพาดตามแนวยาวก่อนจะยืดตัวออกเป็นผืนภาพ  ดวงตาไฟฟ้าชั่วคราวปรับภาพที่ได้จนชัดเจน
โรงซ่อมหายไปแล้ว  เหลือเพียงท่อส่งพลังงานที่กำลังชาร์จถังสำรองในยานให้เต็ม  อุปกรณ์นิรภัยนานาชนิดยังถูกติดตั้งเอาไว้  โฟทีนสับสัญญาณภาพไปยังกล้องตัวที่อยู่ไกลออกไปอีกด้านหนึ่ง  ขณะนี้เขาต้องการเห็นร่างใหม่ของเขาโดยเร็วที่สุด

ภาพที่เห็นเป็นอะไร ตัวเจ้าของร่างเองก็ไม่แน่ใจนัก รูปทรงเพรียวคล้ายกระสวยขนาดมหึมาเกินกรอบรับภาพของกล้อง แผงดูดพลังงานขนาดใหญ่ด้านบนกางออกคล้ายเกราะสีดำสนิท  ระบบสลับซับซ้อนภายใต้ปีกเหล็กดึงเอาทุกอณูแสงโดยรอบเข้าไปจนหมด  เหตุดังกล่าวทำให้ ‘ปีกดำ’ ขนาดใหญ่ไม่อาจส่งประกายของโลหะหรือแสงสะท้อนใดๆ เป็นเพียงเกราะสีดำที่ดูดกลืนทุกสิ่งทุกอย่าง  ด้านข้างของปีกดำทั้งซ้ายขวาเป็นช่องเก็บสัมภาระจำนวนสามช่องในแต่ละด้าน  ด้วยลักษณะและตำแหน่งช่องสัมภาระประกอบกับปีกสีดำทำให้รูปลักษณ์ของยานรบดูคล้ายกับแมลงปีกแข็งขนาดใหญ่สีดำทมึน

“ นั่นเป็นช่องเก็บบิททั้งหมดของนาย  สภาอนุมัติให้สามร้อยหน่วย มีอยู่สองด้านซ้ายขวา ด้านละสามช่อง  เก็บได้ช่องละห้าสิบ ควบคุมสั่งงานผ่านสะพานเดินเรือของนายเองหรือจะกำหนดให้ทำงานอัตโนมัติก็ได้ พวกเราจัดการย้ายระบบควบคุมไปให้นายแล้ว  ทดลองได้เลย ”  
โฟทีนลองอุปกรณ์ใหม่ตามคำแนะนำของช่าง ประตูหมายเลขสี่เปิดออกพร้อมกับปล่อยลูกเหล็กนับสิบออกมาภายนอก
“ พวกมันไม่มีอาวุธหรือ ” โฟทีนถามด้วยความกังวล  ลูกเหล็กพวกนี้เป็นได้แค่เพียงแขนขาเท่านั้น  พวกมันไม่มีประสิทธิภาพในแง่ของอาวุธเลยแม้แต่น้อย
“ พวกเราคิดเอาเองว่าคนงานไม่ควรมีอาวุธ ”
ไดร์วเอ่ยต่อไปอีกยืดยาว
” ถ้าพูดถึงอาวุธ เราเหลือปืนใหญ่โพรสิตรอนให้นายสี่กระบอก ด้านหน้าสองด้านข้างอีกด้านละหนึ่ง เลเซอร์โฟกัสสามร้อยเมตรสิบสี่กระบอกรอบลำ โฟกัสสองกิโลเมตรสองกระบอกที่ด้านหน้าแล้วก็ด้านบน สนามไฟฟ้าสั่นพ้องความถี่สูงใช้งานได้นาน 20 นาทีแต่พวกเราแนะนำที่สิบนาทีเท่านั้น  นานกว่านี้นายจะเสียพลังงานส่วนใหญ่ของยานจนไม่เหลือให้เครื่องยนต์หรืออาวุธอย่างอื่นอีก สนามไฟฟ้าปรับความถี่ให้ป้องกันอันตรายตั้งแต่ความถี่ต่ำสุดสำหรับคลื่นความร้อน  หรือที่สูงสุดสำหรับแสงเลเซอร์แล้วก็คลื่นที่มองไม่เห็นทั้งหลาย”
“ นั่นมันน้อยกว่าที่เคยมีตั้งครึ่งนี่  พวกปืนกลแล้วก็ปืนใหญ่ที่ใช้ลูกกระสุนหายไปไหนหมด ”
นายช่างดูรายละเอียดการซ่อมแซมแล้วก็ส่ายหน้า
“ เสียใจด้วย  นายต้องเดินทางระยะยาว  พวกเราเลยเปลี่ยนช่องเก็บลูกกระสุนของนายไปเป็นเครื่องปั่นไฟสำรอง เลเซอร์ทั้งสิบสี่กระบอกแล้วก็โรงซ่อมแซม ยานอวกาศไม่ควรจะใช้อาวุธจากดินระเบิดไม่ใช่หรือ ”
“ ทุกอย่างมีอยู่ในหลักสูตรการบิน  ในหลักสูตรก็บอกไว้ว่าควรมีไว้สำรองเผื่อยามฉุกเฉินด้วย ”
“ นั่นมันอยู่นอกเหนือความสามารถของเรา  สำรองต้องมาทีหลังสิ่งจำเป็น ”
ยานรบไม่อยากอุทรณ์อะไรอีก  แต่ละฝ่ายต่างก็มองเห็นความจำเป็นแตกต่างกันไปตามแต่หน้าที่ของตน  เขาสนใจอาวุธในขณะที่ไดร์วสนใจแต่เรื่องของการเดินทาง
“ พวกเรากำลังจะทดสอบในขั้นสุดท้ายก่อนจะส่งมอบให้สภา  ยังไงนายจัดการควบคุมเองได้รึเปล่า  ถือซะว่าทำความคุ้นเคยกับร่างกายใหม่ก็แล้วกัน ”
“ ตกลง.. ”

คำพูดสุดท้ายถูกเสียงอื่นกลืนหายไป ระดับความสูงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แรงลมกวาดเอาสิ่งของที่เหลืออยู่บนพื้นปลิวกระจัดกระจาย อุปรกณ์นิรภัยถูกดึงจนหลุดออกจากแท่นยึด  สายไฟที่ทำหน้าที่ป้อนพลังงานฉุกเฉินดีดออกอัตโนมัติทันทีที่ยานเริ่มตั้งลำได้  ลูกเหล็กสีน้ำเงินเข้มทยอยออกห่างจากจุดที่ยานกำลังทดสอบเครื่องยนต์ใหม่  บางตัวที่น้ำหนักน้อยถึงกับปลิวกระเด็นออกไปตามแรงลม
ไดร์วดูรายละเอียดต่างๆของมาตรวัตรที่ติดตั้งไว้ผ่านทางอุปกรณ์ในมือ  สัญญาณเป็นสีเขียวทั้งหมดหมายความว่าการทดสอบเป็นไปด้วยดี

ขณะที่ไดร์วกำลังโล่งอก โฟทีนกลับรู้สึกแปลกใจที่ไม่ได้ยินเสียงคำรามของเครื่องยนต์เลยซักนิดเดียว เครื่องยนต์สนามโน้มถ่วงแบบใหม่ทำให้ยานลอยตัวได้เหมือนกับก้อนเมฆ อาศัยแรงในทางตรงข้ามของสนามโน้มถ่วงทำให้ยานขนาดใหญ่ลอยตัวขึ้นเหนือพื้นดินอย่างเงียบเชียบ แม้แรงขับเคลื่อนที่ได้จะไม่หวือหวาน่าประทับใจแต่ก็นับว่าน่าชื่นชมอยู่ไม่น้อยทีเดียว อาจจะรู้สึกแปลกๆในตอนแรกเพราะโฟทีนเองก็อยู่ในยานที่เอะอะไปด้วยเสียงต่างๆนานามาตั้งแต่เริ่มออกประจำการ  ยานรบได้แต่หวังว่าเขาคงจะเคยชินกับความสงบในไม่ช้านี้
“ เป็นยังไงบ้าง  พวกเราคิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไรนะ ”
ไดร์วและบิททั้งหมดทยอยออกไปรอที่อีกด้านของทุ่งโล่ง  ยานรบค่อยๆลอยตัวขึ้นสู่ท้องฟ้า
“ ตอนนี้นายมีระบบชับเคลื่อนสองแบบ  แบบแรกคือสนามโน้มถ่วงที่กำลังใช้อยู่ตอนนี้  อีกแบบเป็นระบบเก่าที่นายมีอยู่  แต่พวกเราปรับท่อส่งเชื้อเพลิงกับห้องจุดระเบิดให้ใหม่  คิดว่าน่าจะเร่งกำลังได้มากกว่าเดิมราวๆ หกสิบหน่วย  ยังไงนายก็ทดสอบระบบใหม่ซะตอนนี้ดีกว่า  ถ้าเกิดมีปัญหาอะไรจะได้แก้กันเดี๋ยวนี้เลย ”
หลังจากค้นหาอยู่พักหนึ่ง โฟทีนจับความรู้สึกลงไปที่ระบบของตน  ช่างซ่อมจัดการย้ายเครื่องยนต์ขับเคลื่อนแบบเก่าไปไว้ที่อื่นและเอาระบบใหม่มาเป็นมาตรฐาน ผู้ควบคุมจึงต้องใช้ความคิดมากขึ้นในการเดินเครื่องและจุดเชื้อเพลิง  

แสงแดงสว่างวาบขึ้นมาที่ด้านหลังของยาน  ทรงกลมสว่างสีขาวก่อตัวและขยายตัวใหญ่ขึ้นเรื่อย  จนกระทั่งแนวแสงกระจายตัวปล่อยรัศมีพุ่งออกมาโดยรอบ  แรงขับดันจากเชื้อเพลิงถูกเร่งไปด้านหลังด้วยอิทธิพลของสนามแรงดึงดูด  ทรงกลมแสงแปรเปลี่ยนเป็นวงแหวนและระเบิดออกไปด้านหลัง
เสียงระเบิดดังกึกก้อง  
แรงมหาศาลดึงยานรบไปข้างหน้าคล้ายอุ้งมือขนาดยักษ์มากระชากออกไป  แรงขับเคลื่อนก่อให้เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นเพราะขีดจำกัดของกำแพงอากาศถูกทำลาย  พื้นดินด้านล่างทุ่งโล่งกรีดร้องเมื่อแรงลมจากการขับเคลื่อนพุ่งลงมาถึง  ช่างซ่อมและอุปกรณ์ทั้งหลายถูกกดลงกับพื้นและปลิวกระจัดกระจายออกไป ไดร์วพยายามเงยหน้าขึ้นมาอย่างยากลำบาก  แต่ยานรบก็ไม่ได้ลอยตัวอยู่ที่นั่นอีกต่อไปแล้ว

เหลือแต่เพียงร่องรอยของท้องฟ้าที่กรีดออกเป็นทางยาว
ภาพทิวทัศน์รอบข้างกลายเป็นเมฆหมอกพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว  โฟทีนพยายามค้นหาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้  แรงกดและความเร็วสั่นสะเทือนมาตรวัตรทุกอันให้ดังระรัว ไม่นานนักยานรบก็พบส่วนควบคุมและพยายามลดความเร็วลงจนลอยตัวสงบนิ่ง  ด้านหน้าห่างออกไปไม่ไกลปรากฏของเขตของเมืองใหญ่เห็นได้ชัดเจน  ดีที่เขาสามารถหยุดลมพายุลำนี้ได้ก่อนจะเกิดมหันตภัย

“ สี่ร้อยสิบกิโลเมตรในสองนาที  ไม่เลวเลยถ้าเทียบกับเรื่องแรงต้านอากาศสูงเกินกว่าที่พวกเรากะกันไว้ ”
เสียงแทรกเข้ามาตามข่องสัญญาณสื่อสาร จากคำพูดของไดร์วหมายความว่าเขาอยู่ห่างออกมาไกลจากโรงซ่อมเกือบห้าร้อยกิโลเลยทีเดียว
“ นี่เป็นเรื่องไร้สาระที่สุดเท่าที่เคยมีมา!!!  สภาจะได้รับรายงานเรื่องนี้ ” โฟทีนตวาดไปตามสาย
“ ยังไม่มีอะไรเสียหายซักหน่อย  นายควบคุมยานได้ดีกว่าที่พวกเราคำนวณไว้ซะอีก ดูเหมือนว่าสนามโน้มถ่วงจะมีผลต่อแรงขับเคลื่อนจากเครื่องยนต์สำรองด้วย  ดีกว่าในแผนของพวกเราซะอีก  ”
ช่างซ่อมวิเคราะห์ข้อมูลที่ได้จากการทดลอง โฟทีนพยายามสงบความคิดของตนเอง  เขาแน่ใจว่าหากได้รับการติดตั้งอารมณ์หรือบุคลิกเพิ่มเติม  เขาจะระเบิดมันออกมาทุกชนิดเพื่อให้ช่างซ่อมรู้ว่าได้ทำอะไรลงไป
“ สภาแจ้งกำหนดการมาแล้ว ถ้าไม่ว่าอะไรช่วยวนยานกลับมาที่นี่อีกครั้ง  พวกเราต้องแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยจริงๆ ”

เงาของยานรบหมุนและเคลื่อนตัวกลับไปยังทิศทางที่จากมา  วงแสงด้านหลังไม่ส่งพลังงานรุนแรงออกมาเหมือนครั้งที่แล้ว  ตัวยานลอยไปเรื่อยๆตามความประสงค์ของผู้ควบคุม โฟทีนตั้งใจเอาไว้ว่าจะไม่เดินเครื่องทั้งสองแบบพร้อมกันอีกแล้ว  แรงขับเคลื่อนเหมือนสายฟ้าฟาดแบบนั้นมันอันตรายเกินไป
โฟทีนตั้งใจไว้ว่าจะใช้ในกรณีจำเป็นเท่านั้น  ต้องจำเป็นอย่างยิ่งยวด

……………………………………………..