ความคิดเห็นที่ 1 ต้นฉบับ ต้นฉบับ.. คำๆนี้ศักดิ์สิทธิ์อย่างยิ่ง โดยเฉพาะเมื่อถึงเวลาส่งมันให้บรรณาธิการ และโดยเฉพาะยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อมันยังไม่ได้ถูกกลั่นออกมาจากหัวสมองของเราทั้งที่กำลังจะเลยกำหนดส่งอยู่รอมร่อ “ฮัลโหล ว่าไงนายเจ เอ๊ะตกลงคุณยังเป็นนักเขียนให้เราอยู่รึเปล่าน้อ” ผมเกลียดประโยคคำถามแบบนี้มากที่สุด แต่มันก็มักจะดังขึ้นเสมอแทบทุกเดือน “อ่า..ฮะ ขอโทษฮะพี่ศุภ ใกล้เสร็จแล้ว เดี๋ยวขออีกวันส่งให้เลย” ผมต่อรองเวลาทั้งที่ความจริงยังไม่ได้ปั่นสักหน้า “บ้ารึเปล่านายเจ คืนนี้ต้องส่ง พรุ่งนี้พี่จะพิมพ์แล้วรู้มั้ย รอของนายอยู่คอลัมน์เดียวนี่แหละ พรุ่งนี้ เข้าใจนะ” ผมพูดคำว่า “ครับ” หลังจากพี่ศุภ บอกอจอมเฮี้ยบกระแทกหูฟังลงบนแคร่ดังโครม หัวสมองเริ่มทำหน้าที่คิดๆๆ คิดเรื่องที่จะเขียน เค้นมันออกมา ลากมันให้หลุดจากกลีบสมองให้จงได้ นกสีขาวพยายามบินจากไป แต่อีกไม่กี่นาทีมันก็กลับมาพร้อมกับอาการเหนื่อยล้า เมย์ทำเสียงเลียนแบบเรียกให้มันสนใจ แต่เจ้านกน้อยกลับเอาแต่นอนซุกตัวกับโพลงบนกิ่งไม้ตลอดวัน “สงสัยมันจะไม่สบายค่ะพี่เจ เมย์เรียกมันก็ไม่หัน ไม่รู้บินได้รึเปล่า น่าสงสารจังเลยเนอะ” เด็กสาวพูดเป็นเชิงปรึกษา ผมออกความเห็นว่ามันคงบาดเจ็บ ใครสักคนคงยิงมันจนไม่สามารถบินไปไหนได้ เมย์โยนเศษขนมปังกรอบออกไป แต่ไม่มีสักชิ้นที่ตกลงบนกิ่งไม้ใกล้ตัวนกสีขาวตัวนั้น ความมืดนอกหน้าต่างเหมือนกำแพงกั้นขังความคิดไม่ให้เตลิดไปไกล ผมพยายามจมจ่อมตัวเองอยู่กับข้อมูล ประเด็นที่ต้องการนำเสนอ โครงสร้างเรื่อง ปรุงแต่งมันด้วยสำนวนโวหารให้เกิดอรรถรสชวนติดตาม อ่านทบทวนสองสามครั้ง แก้ไขให้สละสลวย เฮ้อ..ในที่สุดก็เสร็จจนได้ ผมโล่งใจแม้เปลือกตาจะหนักใกล้ปิด เหลือเพียงส่งงานทางอินเตอร์เน็ต เสร็จแล้วจะนอนทั้งวันเลยคอยดูสิ ขยับเม้าส์คลิกต่ออินเตอร์เนต พยายามอยู่สองสามครั้งไม่เป็นผล เจ้าเมย์นั่นเอง.. ตีสองกว่าแล้วยังเล่นเกมออนไลน์ไม่เลิก ผมเซฟงานลงแผ่นฟรอปปี้ดิสก์เดินถือไปห้องน้องสาว เคาะประตูเบาๆ “ทำไมยังไม่นอน กี่โมงแล้ว” เมย์โดนดุทันทีที่เปิดประตูห้องออกมา เด็กสาวทำตาปรือไม่มีท่าทีหวาดเกรง เธอไม่เคยกลัวผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แม้อายุเราจะห่างกันถึงสิบปีก็ตาม “เล่นเก็บคะแนนอยู่อะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เมย์กลับหอแล้ว ไม่ได้เล่นตั้งอาทิตย์” “พี่ขอส่งอีเมล์หน่อย” ผมชูแผ่นฟรอปปี้ดิสก์สีดำขึ้นมา “เมย์ยังเล่นอยู่นี่คะ พี่เจส่งพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอ” ส่งพรุ่งนี้ผมเป็นได้โดนอีตาศุภด่าเปิงน่ะสิ กลั้นใจตีหน้ายักษ์ใส่น้องสาวจอมดื้อ “ไม่ได้ พี่ต้องส่งเดี๋ยวนี้ มีภาพด้วย ส่งนาน” “โห อย่างงี้ก็เซ็งดิ เมย์แข่งกับเพื่อนอยู่ด้วยอะ ถ้าเก็บคะแนนไม่มากก็ซื้อของไม่ได้” “ซื้อของอะไร” “คนแก่อย่างพี่ไม่รู้หรอก” เธอว่าผมทั้งที่มือสาละวนอยู่กับแป้นคีย์บอร์ด สาดกระสุนตลกๆเข้าใส่กันอย่างเอาจริงเอาจัง “น้องเมย์ ขอพี่เจส่งงานหน่อยนะครับ” ผมลองใช้ลูกอ้อนเข้าช่วย น้องสาวคนนี้ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก ไม่ชอบถูกบังคับ แต่เป็นคนใจอ่อน ขี้สงสาร ได้ผล เด็กสาวหันมายิ้ม หากแต่ยิ้มนั้นเจ้าเล่ห์เหมือนคิดอะไรออก “อะ ให้ส่งก็ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนค่ะ” “ฮั่นแน่ เดี๋ยวนี้หัดเรียกร้องกับพี่ชายเหรอ อ่า..อะไรล่ะ ว่ามา” จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 29 เม.ย. 47 02:41:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตีสามครึ่ง.. “พี่อะ! ดูขีดพลังก่อนซีแล้วค่อยปล่อยสเปซบาร์ ดูดิ๊ เสียเปรียบเลยเนี่ย” ยายเมย์โวยวายกระทืบเท้าอยู่ข้างหลังเมื่อเห็นผมเล่นไม่ได้อย่างใจ “ขอโทษๆ เดี๋ยวแก้มือใหม่ คราวนี้ไม่พลาดแน่” วิธีการเล่นเกมนี้ ผู้เล่นต้องเลือกพาหนะคือรถศึกที่มีหลากหลายรูปแบบ มีทั้งเครื่องจักรและสัตว์ต่างๆ บนรถมีปืนใหญ่หนึ่งกระบอก สามารถปรับทิศทางขึ้นลงได้ ผู้เล่นต้องเล็งไปที่ข้าศึกซึ่งก็คือผู้เล่นคนอื่นๆซึ่งออนไลน์เข้ามา เมื่อยิงถูก พลังของฝ่ายตรงข้ามก็จะลดลง ถ้าลดจนหมดเกลี้ยงก็ถือว่าแพ้ วิญญาณผู้แพ้จะลอยออกจากร่างไป เกมนี้สามารถเล่นแบบตัวต่อตัวหรือเล่นเป็นทีมก็ได้ แล้วแต่จะเลือก “เมย์อยากได้หมวกกัปตันค่ะ น่ารักมั้ย” ผมมองหมวกสีขาวแบบผู้บังคับการเรือรบที่เธออยากได้ในส่วนของเครื่องแต่งกายในเกม เกมนี้เมื่อแรกเข้าตัวเล่นทุกตัวจะไม่มีเสื้อเกราะหรือหมวกสวยๆใส่ จะเป็นแบบเดียวกันทั้งหมด แบ่งออกเป็นเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชาย แต่เมื่อเล่นไปเก็บคะแนนไป ได้มากเข้าก็เอาคะแนนเหล่านั้นไปแลกเป็นชุดหรือหมวกต่างๆตามมูลค่าที่เกมกำหนดมา เมื่อสวมใส่อาภรณ์ต่างๆแล้ว คราวนี้ตัวเล่นแต่ละตัวก็จะเริ่มมีสีสันและบุคลิกแตกต่างไปจากเดิม เหมือนเด็กที่ใสซื่อเริ่มเติบโตและก้าวไปในเส้นทางของแต่ละคน “ทำไมไม่เอาหมวกโจรสลัดล่ะ เท่ดีออก” ผมเสนอความเห็น หมวกโจรสลัดสีแดงฉูดฉาดดี “แหวะ น่าเกลียด อันนี้แหละ เมย์ชอบ พี่เจต้องซื้อให้ได้ด้วย” “โอเคๆ คนอย่างพี่รักษาสัญญาอยู่แล้วน่า” ข้อแลกเปลี่ยนของเจ้าเมย์คือผมจะต้องเล่นเกมออนไลน์ให้เพื่อเก็บคะแนนในระหว่างที่เธอไปเรียน คืนนั้นเมย์สอนผมเกือบถึงเช้า มันเข้าใจได้ไม่ยากแล้วก็สนุกดีเหมือนกัน อดคิดไม่ได้ว่าถ้าคนที่เล่นเกมออนไลน์ส่วนใหญ่เป็นเด็กๆ แล้วเด็กพวกนี้วันๆคงไม่คิดทำอะไรนอกจากนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เล่นเกมทั้งวันทั้งคืนอย่างเจ้าเมย์ กว่าจะเปิดเทอมพ่อแม่คงกลุ้มใจไปตามๆกัน วันต่อมา.. เมย์กลับไปอยู่โรงเรียนประจำ ไม่มีเสียงเจื้อยแจ้วของน้องสาวมาคอยปลุกให้คอนโดมิเนียมขนาดสองห้องนอนมีชีวิตชีวาเหมือนสองเดือนที่ผ่านมา ผมเข้าไปทำความสะอาดห้องเมย์ นกสีขาวยังเกาะนิ่งอยู่บนกิ่งไม้ข้างหน้าต่าง มันเริ่มผงกหัวจ้องมองผมเหมือนทักทาย ตากลมสีดำดูราวจะหม่นหมองลง ผมเปิดหน้าต่างบานกระจกออกรับลมบริสุทธิ์ นกน้อยตกใจพยายามกระพือปีกแต่ไม่ขึ้น ผมรีบถอยห่างออกมากลัวมันตกต้นไม้ เจ้านกซุกตัวแนกกับโพรงเหลือแต่หัวกลมๆเล็กๆโผล่ออกมาคอยสังเกตการณ์อย่างหวาดระแวง ผมกดปุ่มเปิดคอมพิวเตอร์ ..เจ้าเมย์นะเจ้าเมย์ จะให้พี่ชายกลายเป็นเด็กรึไงกันนะ.. นึกหน้าน้องสาวตัวแสบออกชัดเจน เมย์ต้องกรี๊ดลั่นบ้านถ้ากลับมาพบว่าผมไม่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้ว่าจะต้องเล่นเกมเก็บคะแนนจนซื้อหมวกกัปตันให้ได้ “เมย์กลับมาวันศุกร์ ถ้าพี่เจยังซื้อหมวกไม่ได้เมย์จะไม่พูดกับพี่เจอีกเลย ไม่ให้ใช้เน็ตด้วย จะเล่นเกมทั้งคืนไม่นอนเลย” ..บ้าจริง ไม่น่ารับปากส่งเดชเล้ย เสียงานเสียการแท้ๆ.. โดยปกติผมเริ่มงานราวช่วงบ่าย อาจเข้าห้องสมุดหรือไปนั่งเขียนตามร้านกาแฟ บางวันครึ้มใจก็ขับรถออกไปนั่งทำงานริมทะเล ดื่มเบียร์เย็นๆสักขวดหรือน้ำมะพร้าวแช่น้ำแข็งสักลูก แต่นี่ดูสิ..ผมต้องอยู่บ้าน คอยดูแลตัวเล่นของเจ้าเมย์ เล่นไปเรื่อย ชนะบ้างแพ้บ้าง จนกว่าจะพอซื้อหมวกบ๊องๆให้น้องสาวตัวยุ่งได้ ตอนนี้ผมเล่นได้ 12500 คะแนน หมวกกัปตันต้องใช้ 30000คะแนน ก็เท่ากับผมมาได้เกือบครึ่งทางแล้ว ใช้เวลาอีกไม่น่าเกินสามวันก็น่าจะครบ แล้วรับประกันได้เลยว่าผมจะไม่แตะเกมบ้าๆนี้อีกชั่วชีวิต จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 29 เม.ย. 47 02:42:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ฆ่ามานให้ตายยย” ตัวเล่นของใครคนหนึ่งซึ่งอยู่คนละข้างกับของผมบอกให้เพื่อนร่วมทีมจัดการยิงให้ผมตกจากหน้าผา “เหวอ กัวแย้วจ้า” เอา..เอากับมันหน่อย ผมพิมพ์คำพูดแบบที่ยายเมย์สอนตามลงไป ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องพูดเหมือนเด็กปัญญาอ่อน หรือว่าฟังดูน่ารัก หรือว่าผมทำงานเกี่ยวกับงานเขียนมากไป หรือผมแก่เกินวัยที่ต้องมาทำอะไรติงต๊องแบบนี้เสียแล้ว “สหาย เรามาช่วยแว้ว” ตัวเล่นทีมผมไสช้างแมมมอธสีขาวเข้ามาอย่างห้าวหาญ ยิงแท่งน้ำแข็งด้วยวิถีโค้งกระแทกคู่ต่อสู้จนสะเทือนไปทั้งคัน ส่งผลให้ขีดพลังลดลงหมดเกลี้ยง “แว้ก ตายสิคับแบบนี้” บอลลูนคำพูดปรากฏเหนือหัวตัวเล่นที่โดนยิงพร้อมกับวิญญาณลอยละล่องออกจากสมรภูมิ “ลาก่อนค้าบ เล่นให้หนุกๆนะ” “บายเจ้าค่ะ” ผมเคาะแป้นตอบ ขำตัวเองที่ทำอะไรเหมือนเด็กๆทั้งที่ตัวเองก็อายุปาเข้าไปยี่สิบเจ็ดปีแล้ว ผมเขียนบทความลงนิตยสารเป็นงานหลัก เขียนนิยายเป็นงานอดิเรก คำพูดของตัวละครทั้งชายและหญิงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผม ตัวเล่นของเจ้าเมย์เป็นเด็กผู้หญิงน่ารัก เธอตั้งชื่อให้ว่า “นกน้อยสีชมพู” มีนิสัยคุยเก่ง ขี้อ้อน ใจน้อยและขี้บ่น อันเป็นลักษณะนิสัยของเจ้าเมย์ทั้งสิ้น นกน้อยสีชมพูมีเพื่อนในโลกเกมออนไลน์หลายคน ผมต้องรับภาระสวมบทบาทน้องสาว คอยเจรจาโต้ตอบด้วยลีลาการพูดให้เหมือนตัวเจ้าของ ไม่ยาก แต่สมเพชตัวเองเล็กน้อย ผมทำได้ดีทีเดียว ไม่มีใครสังเกตรู้ว่านี่ไม่ใช่นกน้อยสีชมพูตัวจริง สิ่งที่แย่ของผมมีอย่างเดียวคือเทคนิคการเล่นอันซับซ้อนวุ่นวาย ผมยิงไม่แม่น คำนวณองศากับแรงลมอันมีผลต่อการยิงไม่เก่ง การทำคะแนนให้มากๆมีทางเดียวคือต้องเล่นให้บ่อย และพยายามจับคู่กับคนเก่งๆเข้าไว้ ในโลกไซเบอร์คือโลกเสมือนจริง ทว่าไร้ตัวตน มีเพียงคำพูดกับภาพสมมติให้เราได้เพลิดเพลินไปกับมัน หลายคนนั่งเล่นได้ตั้งสามสี่ชั่วโมง และมีไม่น้อยเลยที่ผมรู้จักจากการคุยในเกมว่าสามารถเล่นได้ทั้งวันทั้งคืนโดยไม่นอนหรือแม้กินข้าว เป็นธรรมเนียมหรืออย่างไรไม่ทราบว่าตัวเล่นที่เป็นเด็กผู้หญิงจะต้องโดนเกี้ยวโดยตัวเล่นที่เป็นเด็กผู้ชาย อาจเป็นเพราะรูปลักษณ์การออกแบบตัวการ์ตูนให้น่ารักน่าเอ็นดู บวกกับความคึกคะนองด้วยไม่มีใครรู้จักหน้าค่าตาหรือแม้เสียงกันจริงๆ ทำให้ฝ่ายชายกล้าที่จะ “เจ้าชู้” ได้กับทุกคนที่เป็นผู้หญิง “ว้าว น้องสาว น่ารักเจรงๆ” ตัวเล่นตัวหนึ่ง สวมหน้ากากฮอกกี้เหมือนเจสันในเรื่องศุกร์สิบสามซึ่งทำให้มีความทนทานสูงเอ่ยออกมาทันทีที่เห็นนกน้อยสีชมพู “ขอบคุงค่า” อ้ายโง่เอ้ย ผมนึกในใจขณะพิมพ์ตอบ..ตูผู้ชายเฟ้ย “ขอเบอร์หน่อยจิ” “ไม่ให้อะ เค้ายังไม่รู้จักตัวเองซักหน่อย” ผมรัวแป้นพิมพ์แล้วกดเอ็นเตอร์ คำพูดหลั่งไหลไปตามที่คิด สมเพชทั้งตัวเองทั้งเจสัน “อายุเท่าไหร่จ้ะ เราสิบห้าแว้ว” “ชั้นสิบเจ็ดย่ะ” ผมพิมพ์ไปหัวเราะไป เจ้าเจสันยังเจ้าชู้ไม่เลิก แต่ก็อุตส่าห์ระดมยิงจนนกน้อยสีชมพูพ่ายแพ้ไม่เป็นท่าติดๆกันหลายเกม “ลื้อ เอ้ย ตัวเองเก่งง่ะ เค้าเลิกและ” ไม่รอมันตอบ ผมคลิกออกทันที ไปหาห้องใหม่ที่น่าจะมีหมูๆมาเล่นให้ผมได้ชนะบ้างต่อไป หาไม่แล้วนกน้อยสีชมพูก็จะไม่ได้สวมหมวกกัปตัน และผมก็จะโดนเจ้าเมย์เล่นงานเมื่อถึงเย็นวันศุกร์ ถ้าพ่อแม่ยังอยู่ พวกเราคงอบอุ่นกว่านี้ เมย์คงไม่ต้องไปอยู่โรงเรียนประจำ ไม่ติดเกมไม่ติดเพื่อนเหมือนอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ผมดูแลเงินในบัญชีที่พ่อทิ้งไว้ให้ก่อนเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุพร้อมแม่ เงินทั้งหมดผมตั้งใจเอาไว้ใช้เพื่อการศึกษาของเมย์ ตัวผมหาเงินได้ไม่ลำบากนัก แต่ถึงขนาดส่งเสียเมย์ให้เรียนโรงเรียนดีๆแพงๆอย่างนี้คงเกินกำลัง “ถ้าให้ส่งเมย์เรียน พี่จะต้องเขียนลงนิตยสารซักสามสิบเล่ม เฉลี่ยเขียนวันละหนึ่งบทความ เมย์ไม่สงสารพี่เหรอ” ผมเคยพูดกับเมย์ในวันที่เด็กสาวดื้อดึงจะซื้อโทรศัพท์มือถือโดยใช้เงินในบัญชี เธอให้เหตุผลว่าเพื่อนทุกคนล้วนมีกันหมด เหลือเธอคนเดียวที่กลายเป็นแกะดำ “เมย์ฟังพี่นะ เรามีกันแค่สองคน ไม่มีพ่อแม่มาเลี้ยงดูอีกแล้ว พี่เองก็เป็นแค่นักเขียนกระจอกๆ โทรศัพท์มือถือพี่ก็ไม่มีเหมือนกันเพราะไม่เห็นว่าจะจำเป็น ถ้าเงินในบัญชีของพ่อหมด น้องก็จะไม่ได้เรียนสูงๆ เราต้องใช้จ่ายอย่างประหยัด อย่าสนใจคำพูดของเพื่อนพวกนั้น ถามจริงๆเหอะ มันจำเป็นนักเหรอที่จะต้องมีโทรศัพท์มือถือกันน่ะ เมย์เชื่อพี่นะ แล้วถ้าน้องจบมามีงานทำหาเงินได้เองเมื่อไหร่ น้องจะซื้อซักกี่เครื่องก็เอาเลย พี่จะไม่ห้ามซักคำ” เด็กสาวน้ำตาซึม ผิดหวัง แต่ก็พยักหน้ายอมรับโดยดี เมย์เป็นเด็กดื้อแต่ฉลาด และรักผมมากที่สุด .. จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 29 เม.ย. 47 02:42:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “นกน้อยสีชมพู ต้องดูทิศทางลมก่องจิ” ผู้เล่นทีมผมร้องเตือนเมื่อเห็นนกน้อยสีชมพูยิงพลาดหลายครั้ง เราเล่นเกือบเข้าขากัน เพียงแต่เธอต้องคอยสอนวิธีการเล่นและทริคเล็กๆน้อยๆให้ผมเสมอ จนถึงตอนนี้ นกน้อยสีชมพูก็ยังไม่มีหมวกกัปตันสวมในขณะที่ “หนมปังทาแยม” คู่หูของผมสวมหมวกซานตาครอสสีแดงมีปุยสีขาวตรงปลายดูน่ารักไปเรียบร้อยแล้ว “จ้า จะพยายามนะจ๊ะ” ผมเคาะแป้นตอบกลับไป แล้วทำตามที่เธอแนะนำ “เห็งมะ ยิงถูกแว้ว อิอิ” หนมปังทาแยมเอ่ยชม เกมนั้นเราชนะ ผมมีคะแนนจวนเจียนสามหมื่นเต็มที “หนมปังทาแยมอายุเท่าไหร่แล้ว เล่นเก่งจังเลย” ผมถามระหว่างเล่นเกมต่อไป หนมปังทาแยมเล็งเป้าแล้วยิงออกไปหนึ่งนัดก่อนตอบ “สิบสอง” ผมถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย “ตัวเองล่ะ” เธอถามบ้าง “สิบเจ็ด” ไม่ได้โกหก ก็เจ้าเมย์อายุเท่านี้จริงๆนี่ “งั้นหนูเรียกเจ๊ได้ปะ” “อื้อ ได้จิ ไม่ว่ากัน” . หนมปังทาแยม : เจ๊ๆ มาเล่นกัน นกน้อยสีชมพู  : มาเลย สาวน้อย นอนดึกนะวันนี้ หนมปังทาแยม : นอนมาตอนค่ำแย้ว รอเล่นกะเจ๊อะดิ นกน้อยสีชมพู  : เหรอจ๊ะ ตอนค่ำพี่อ่านหนังสือเรียนจ้ะ หนูก็ต้องอ่านด้วยนะ หนมปังทาแยม : ไม่อ่าน หนูไม่ต้องไปโรงเรียน นกน้อยสีชมพู  : ไมอะ เปิดเทอมแล้วนะ หนมปังทาแยม : หนูไม่ต้องไปโรงเรียนก็แล้วกัน เจ๊จะเล่นกะหนูป่าว นกน้อยสีชมพู  : เล่นจิๆ ไปเลือกห้องกัน อากาศร้อนระอุยามบ่าย ใบไม้ไม่กระดิก นกสีขาวอาศัยร่มเงาไม้ใหญ่ซุกหลบคมแดด มันผ่ายผอมลงจนแม้ผมซึ่งเห็นมันทุกวันยังดูออกชัด ผมซื้ออาหารนกมาจากร้านโยนไปให้ มันตกใจกระเสือกกระสนเหมือนทุกครั้ง ผมแอบดูมันจากหน้าต่างห้องเมย์ นกน้อยค่อยๆโผล่หัวออกมาจิกกินอาหาร ได้เพียงไม่กี่เม็ดเพราะส่วนใหญ่ตกหล่นลงไปข้างล่างหมด จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 29 เม.ย. 47 02:43:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หนมปังทาแยม : เจ๊ๆ นกน้อยสีชมพู  : ว่าไงจ๊ะ หนมปังทาแยม : มาเล่นกัน นกน้อยสีชมพู  : มาเล้ย หนมปังทาแยม : ไมวันนี้เจ๊เล่นตอนกลางวัน นกน้อยสีชมพู  : หยุดเรียนจ้ะ ไม่ค่อยสบาย หนมปังทาแยม : เป็งไรอะ นกน้อยสีชมพู  : อือ เป็งหวัดนิดหน่อยอะ เดี๋ยวก็หายแล้ว หนมปังทาแยม : ต้องนอนพักเยอะๆนะ นกน้อยสีชมพู  : จ้า ขอบใจนะจ๊ะ หนมปังทาแยม : เจ๊โชคดีจัง เป็งแค่หวัด นกน้อยสีชมพู  : ไมอะ หนูเป็งไรเหยอ หนมปังทาแยม : มะเร็ง นกน้อยสีชมพู  : ! หนมปังทาแยม : เจ๊เป็งไรไป นกน้อยสีชมพู  : พูดเล่นใช่ปะ หนูไม่ได้เป็งมะเร็งใช่ปะ หนมปังทาแยม : อื้อ เป็งจิ เป็งมากด้วย นกน้อยสีชมพู  : ! หนมปังทาแยม : เจ๊ๆ มาเล่นกันเถอะ นกน้อยสีชมพู  : อื้อ จ้ะ มาเล่นกัน . “พี่เจ เล่นไปถึงไหนแล้ว ซื้อหมวกให้เมย์ได้รึยังคะ” เสียงแจ๋วๆวิ่งมาตามสายโทรศัพท์ตอนเที่ยง ปลุกผมให้เงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะคอมพิวเตอร์ในห้องเจ้าของเสียง “อือ..เมย์เหรอ ยังไม่ได้ซื้อนะ คะแนนยังไม่ถึง..” เจ้าเมย์โวยขึ้นทันที “พี่อ้ะ นี่วันพุธแล้วนะ ถ้าวันศุกร์เมย์ยังไม่เห็นหมวกเมย์จะไม่ให้พี่ใช้เน็ตอีกเลยคอยดู เมย์จะไม่ ” ผมไม่สนใจ กดปุ่มปิดสัญญาณโทรศัพท์บ้านไร้สาย โยนมันลงบนเตียงแล้วฟุบลงนอนต่อ . หนมปังทาแยม : เจ๊ๆ นกน้อยสีชมพู  : ว่าไงจ๊ะ คนสวย หนมปังทาแยม : เจ๊รู้ได้ไงอะ ว่าหนูสวย นกน้อยสีชมพู  : รู้ดิ คนสวยย่อมคบกับคนที่สวยเหมือนกันจ้ะ หนมปังทาแยม : ^ ^! นกน้อยสีชมพู  : ^ ^ หนมปังทาแยม : เจ๊ยังไม่ใส่หมวกเหยอ นกน้อยสีชมพู  : อื้อ ว่าจะซื้อหมวกกัปตัน หนูล่ะ หนมปังทาแยม : หนูมีหมวกซานต้าอยู่แล้ว แต่ว่าจะเปลี่ยน ทีแรกคิดว่าจะช่วยให้หนูหาย นกน้อยสีชมพู  : เหรอจ๊ะ แล้วจะเปลี่ยนเป็งไรดีอ่า หนมปังทาแยม : หนูอยากได้ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว นกน้อยสีชมพู  : ทำให้มีพลังเยอะซีท่า หนมปังทาแยม : ป่าว หนูอยากแต่งงาน นกน้อยสีชมพู  : ^ ^! หนมปังทาแยม : จิงๆ หนูอยากแต่งงาน นกน้อยสีชมพู  : ไมล่ะ หนูยังเด็กอยู่เลย หนมปังทาแยม : เพราะในชีวิตจิง หนูจะไม่มีทางได้แต่งงานอะ นกน้อยสีชมพู  : มีสิ เด็กน่ารักอย่างหนูต้องมีคนรักแน่ๆ หนมปังทาแยม : ไม่มีหรอก เจ๊ หนูอยากแต่งงาน อยากสวมผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว นกน้อยสีชมพู  : .. หนมปังทาแยม : เจ๊ๆ ยังอยู่ป่าว นกน้อยสีชมพู  : อยู่จ้ะ ปะ ไปเล่นเก็บคะแนนกันเถอะ จะได้เอาไปซื้อผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวกัน .. ผมลงทุนขุดไส้เดือนแถวริมบึงข้างคอนโดมิเนียมมาสามสี่ตัว ซื้อกระชอนตักปลาอันเล็กๆมาผูกติดกับไม้รวกด้ามยาว เอาไส้เดือนใส่ลงไปทีละตัวแล้วค่อยๆยื่นไปที่กิ่งไม้ เจ้านกสีขาวตัวผอมเซียวจ้องมองอย่างสนใจ มันเอียงคอซ้ายทีขวาที ผมไม่กล้ายื่นใกล้ตัวมันมากนัก ค่อยๆพลิกวางใส้เดือนห่างจากนกประมาณเมตรเศษ ดูเหมือนมันจะเชื่องกับผมมากกว่าทุกครั้ง ไส้เดือนกระดิกตัวไปมา นกสีขาวผงกหัวขึ้นลง ตากลมๆเพ่งมองเหมือนไม่แน่ใจ มันกระโดดไปยังไส้เดือนเหมือนคนขากระเผลก พยายามจิกกินไส้เดือนอวบอ้วนด้วยความหิวกระหาย แต่แล้วไส้เดือนก็เป็นฝ่ายชนะ มันดิ้นฟาดตัวเองจนพลัดตกลงสู่พื้นดินเบื้องล่างจนได้ ผมยื่นตัวใหม่ส่งให้ แต่คราวนี้เจ้านกน้อยกลับแสดงอาการตื่นกลัว ยกปีกกระพือเหมือนจะบิน แล้วลากตัวเองกลับไปซุกยังจุดเดิม คัตเตอร์ในมือคมกริบ ผมหลับตาปี๋กลั้นหายใจขณะใช้มันหั่นไส้เดือนออกเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วค่อยๆยื่นส่งให้อีกครั้ง รอสองสามอึดใจ เจ้านกน้อยค่อยๆกระเถิบมาจิกกินช้าๆ ผมน้ำตาซึม ความรู้สึกยามนี้ช่างสับสน ทั้งดีใจกับเจ้านกและเสียใจกับไส้เดือน . จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 29 เม.ย. 47 02:44:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หนมปังทาแยม : เจ๊ๆ นกน้อยสีชมพู  : ว่าไง เจ้าหญิง หนมปังทาแยม : ^_^ นกน้อยสีชมพู  : ยิ้มอะไรจ๊ะ ซื้อผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวได้ยัง หนมปังทาแยม : ยังค่ะ มันแพง กำลังเก็บคะแนนอยู่ แต่คิดว่าคงซื้อไม่ทันแล้วล่ะ นกน้อยสีชมพู  : ไมอะ มาเล่นกัน เดี๋ยวก็ซื้อได้ วันนี้พี่ก็จะซื้อหมวกกัปตันและ หนมปังทาแยม : อื้อ หนูจาช่วยเจ๊นะ . นกน้อยสีชมพู  : หนุกจังเลยนะ หนมปังทาแยม : จ้ะ หนุกที่สุด หนมปังทาแยม : เจ๊ๆ นกน้อยสีชมพู  : จ๋า ว่าไง หนมปังทาแยม : วันนี้เราจะได้เล่นด้วยกันเป็งวันสุดท้ายแล้วนะ นกน้อยสีชมพู  : ทำไมล่ะ! หนมปังทาแยม : .. นกน้อยสีชมพู  : หนู..ทำไมพูดอย่างนี้ เราคู่หูกันนะ หนมปังทาแยม : เจ๊...หนูจะตายแล้ว นกน้อยสีชมพู  : พูดบ้าๆ หนูต้องหาย ต้องหาย... หนมปังทาแยม : เจ๊จ๋า..หนูจะตายแล้ว นกน้อยสีชมพู  : เด็กโง่ รู้รึป่าวว่าพูดอะไรออกมา ตายเตยไรกัน หนมปังทาแยม : เล่นกะเจ๊หนูมีความสุขที่สุด นกน้อยสีชมพู  : ยังจะมาพูดอีก หนมปังทาแยม : หนูรักเจ๊ค่ะ นกน้อยสีชมพู  : เด็กโง่ นกน้อยสีชมพู  : พี่ก็รักหนูที่สุดจ้ะ หนมปังทาแยม : . นกน้อยสีชมพู  : . หนมปังทาแยม : . นกน้อยสีชมพู  : . หนมปังทาแยม : เจ๊ๆ นกน้อยสีชมพู  : ว่าไงจ๊ะ หนมปังทาแยม : เจ๊มีแฟนยังง่ะ นกน้อยสีชมพู  : ยังจ้ะ พี่ชายไม่ให้มี พี่ดุมากๆ หนมปังทาแยม : หนูขอเป็งแฟนเจ๊ได้ปะ นกน้อยสีชมพู  : ได้ไงจ๊ะ เราเป็งผู้หญิงทั้งคู่นะ หนมปังทาแยม : หนูรู้ เจ๊เป็งผู้ชาย นกน้อยสีชมพู  : .. หนมปังทาแยม : เจ๊เป็งผู้ชาย นกน้อยสีชมพู  : หนูรู้ได้ไงอะ หนมปังทาแยม : หนูเคยเล่นกะนกน้อยสีชมพูมาก่อง การพูดม่ายเหมืองกันอะ นกน้อยสีชมพู  : แค่เนี้ยะนะ ก็รู้ว่าเป็งผู้ชาย หนมปังทาแยม : หนูรู้สึก นกน้อยสีชมพู  : เก่งอะ แล้วเรียกเจ๊ทำไม หนมปังทาแยม : หนูอยากให้เจ๊เล่นกะหนูนานๆนี่ นกน้อยสีชมพู  : .. หนมปังทาแยม : หนูเป็งแฟนเจ๊ได้ปะ นกน้อยสีชมพู  : อื้อ ได้จิ เด็กน่ารักอย่างหนูใคจาไปปฏิเสธได้ล่ะ หนมปังทาแยม : ขอบคุงค่า หนูรักเจ๊ที่สุด จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 29 เม.ย. 47 02:45:33 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นอนไม่หลับ... กระสับกระส่ายจนต้องลุกไปอาบน้ำอีกรอบ เปิดวิดีโอดูก็แล้ว ฟังเพลงก็แล้ว ไม่สำเร็จ เปลือกตาแข็งเหมือนไม้ รู้สึกงุนงงบอกไม่ถูก ลืมตาโพลงในความมืด รอดวงตะวันเปิดม่านสีเงินบนท้องฟ้า นกร้องจิบๆ ลมลอดเร้นเข้ามาทางช่องหน้าต่างเย็นยะเยียบ ขนลุกอย่างไม่มีเหตุผล เปิดห้องเจ้าเมย์ ตรงไปที่หน้าต่าง นกสีขาวยังนอนซมอยู่ที่เดิม ผมรีบลงไปขุดไส้เดือน ทำวิธีการเดิมแบบเมื่อวานก่อนยื่นส่งให้นกน้อยบนกิ่งไม้ ทว่าคราวนี้ไม่มีปฏิกิริยาใดๆเกิดขึ้นจากมัน ตายแล้วหรือ จ้องมองดีๆ ยังเห็นดวงตาหลุกหลิกซ่อนอยู่ใต้เปลือกตาแบบบางที่หลี่คลุมลงเกือบหมด ผมใช้ปลายไม้รวกเขี่ยไส้เดือนให้เข้าใกล้ตัวนกมากที่สุด มันนิ่งเฉยไม่สนใจเหมือนหมดเรี่ยวแรง หมดอาลัยตายอยากในการมีชีวิตอยู่ต่อไป ผมนึกถึงเด็กน้อยที่เล่นเกมกับผมทุกคืน ช่างใสซื่อบริสุทธิ์ เด็กหญิงอายุสิบสองปีที่ป่วยเป็นมะเร็งและรอวันตาย จะรู้สึกอย่างไรนะถ้ารู้ว่าจะต้องตายในอีกไม่กี่วันข้างหน้า คงกลัวจนตัวสั่น ทำอะไรไม่ถูก คงวิ่งแจ้นหาพระหาหมอ ทำทุกวิถีทางเพื่อเอาตัวรอดให้ได้ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าทุกคนเกิดมาย่อมต้องตาย แต่ใครล่ะ ที่อยากรู้วันตายของตัว ผมคนหนึ่งที่ไม่ หนมปังทาแยม..นักรบบนหลังรถศึกในเกมออนไลน์ แข็งแกร่ง ห้าวหาญ ปกป้องนกน้อยสีชมพูเกมแล้วเกมเล่า แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง เธอกลับกลายเป็นเด็กอ่อนแอที่ป่วยด้วยโรคร้ายใกล้ตาย ไม่ต้องไปโรงเรียน ไม่มีเพื่อน ไม่มีพี่น้อง เกมออนไลน์เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เด็กน้อยได้สัมผัสโลกกว้าง แม้โลกใบนั้นจะเป็นเพียงโลกเสมือนจริง มีผู้คน มีบ้านเมือง มีจินตนาการยิ่งใหญ่ ทว่า ทุกสิ่งคือฉากลวงตาอันเกิดจากเทคโนโลยีทันสมัยที่เรียกกันว่าคอมพิวเตอร์ ความฝันของคนมักยิ่งใหญ่เกินมือแห่งความเป็นจริงจะเอื้อมถึง แต่เด็กหญิงไม่หวังให้ตัวหายจากโรค อาจเคยหวังแต่ความหวังนั้นคงดับมอดลงไปเสียนับครั้งไม่ถ้วนจนเกิดความชาชิน ความตายยืนรอตรงหน้าให้เห็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในที่สุดมันคงกลายเป็นเพื่อนสนิท เพื่อนที่รอให้เด็กน้อยก้าวข้ามไปสู่ดินแดนของมัน พิภพนั้นจะเป็นเช่นไร อาจมีฉากเหมือนในเกมชู๊ตติ้งออนไลน์ที่ผมเล่นกับเธอทุกวันก็ได้ หรือไม่แน่อาจสวยกว่านั้น สวยจนเกินจินตนาการจะคาดเดา ขึ้นอยู่กับความคาดหวังในโลกหน้าที่ยังมีโอกาสมากกว่าโลก ณ ปัจจุบัน “พี่เจคะ นกตายแล้วเหรอ” เมย์เสียงซึมเมื่อเห็นร่างสีขาวนอนตะแคง หัวกลมๆเล็กๆพับห้อยเกือบตกจากกิ่งไม้ “จ้ะ แต่มันก็พ้นจากความทรมานไปเสียที” ผมกอดไหล่น้องสาวกระชับ “ไปช่วยกันเอาศพมันฝังกันเถอะ” “ค่ะ” เด็กสาวยิ้มเศร้า เอนศีรษะพิงต้นแขนพี่ชาย แล้วเหมือนนึกขึ้นมาได้ เธอหันขวับกลับมา “ว่าแต่ว่า พี่เอาคะแนนตั้งหลายหมื่นไปซื้ออะไรหมดเนี่ย หมวกกัปตันก็ไม่เห็นมี อย่าบอกนะว่าไม่ได้เล่นให้เมย์” . หนมปังทาแยม : เจ๊ๆ นกน้อยสีชมพู  : จ๋า ว่าไงจ๊ะที่รัก หนมปังทาแยม : อิอิ เขินนะคะ เจ๊เนี่ยก็ นกน้อยสีชมพู  : อ๊ะ ก็เป็งแฟนกันนี่ หนมปังทาแยม : ค่ะ หนมปังทาแยม : เจ๊ หนูไม่อยากให้มีวันพรุ่งนี้เลยอะ นกน้อยสีชมพู  : แล้วมันมีเสียเมื่อไหร่กันล่ะ เราอยู่ในเกม ไม่เคยมีกลางวันกลางคืน ไม่เห็งเหรอ หนมปังทาแยม : จิงด้วย เจ๊เก่งที่สุด นกน้อยสีชมพู  : หนูต่างหากที่เก่งที่สุด หนมปังทาแยม : หนูไม่ค่อยไหวแล้วอะเจ๊ หนูง่วง นกน้อยสีชมพู  : งั้นหนูรอพี่แป๊บนะ หนมปังทาแยม : ไปไหนอะ นกน้อยสีชมพู  : แป๊บ นกน้อยสีชมพู  : ได้รับรึยัง หนมปังทาแยม : รับไรอะ นกน้อยสีชมพู  : ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว พี่ซื้อให้หนู เราจาได้แต่งงานกัน หนมปังทาแยม : อุ๊ย! มาแย้ว จิงด้วย เจ๊ซื้อให้หนูทำไม แล้วหมวกกัปตันล่ะคะ นกน้อยสีชมพู  : ไว้เก็บคะแนนใหม่ เล่นเดี๋ยวเดียวก็ซื้อได้และ ตอนนี้หนูใส่ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวให้พี่ดูก่องจิ หนมปังทาแยม : ใส่แย้วนี่ไง สวยจังเลย สวยที่สุด หนมปังทาแยม : เจ๊..ขอบคุณมากค่ะ นกน้อยสีชมพู  : อื้อ ไปนอนได้และ แล้วไว้เจอกันใหม่นะ หนมปังทาแยม : บายค่ะ เจ๊ นกน้อยสีชมพู  : บายจ้ะ คนดี แก้ไขเมื่อ 29 เม.ย. 47 07:45:59 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 29 เม.ย. 47 02:46:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่ได้เข้าถนนเป็นอาทิตย์ มีงานของเพื่อนๆหลายคน คงต้องขอเวลาซักสองสามวันในการติดตามครับ ส่วนเรื่องซากุระในสายลมร้อน ขออีกสองสามวันเช่นกัน จะเอามาแปะให้นะขอรับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 29 เม.ย. 47 02:49:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ...... เศร้า ....... จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 29 เม.ย. 47 04:25:58 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เศร้าจัดเลยอ่ะ...นึกถึงนกเขาสองตัวที่โรงเรียน พูดแล้วก็อยากเล่า เหอะๆ เรื่องของเรื่องคืองี้ ที่โรงเรียน นกส่วนใหญ่ก็จะเป็นนกเอี้ยง ทำรังอยู่ตามซอกตึก อยู่มาวันนึงก็มีนกเขาสองตัวอ่ะ มันมา มันจะมายังไงก็ไม่รู้นะ แต่เห็นตอนนกเอี้ยงตีมันออกมา จากคานตึกอ่ะ สองสามวันถัดไป ก็เห็นไอ้เจ้าสองตัวนี้อีกอ่ะ คราวนี้ไปทำรังอยู่บนซอกหลังคา เมียนั่งอยู่ที่รัง ส่วนตัวผัว ก็ไปคาบกิ่งไม้มา คาบแล้วก็ส่งให้เมีย แล้วไปคาบต่อ อยู่อย่างเงี๊ย วกเราก็นั่งลุ้นกัน บางทีตัวผัวก็หารังไม่เจอบ้าง ก็นั่งเชียรย์กันใหญ่ บางทีไอกิ่งไม้ที่ผัวหามาอย่างยากลำบาก ตัวเมียก็ทำหล่น ทำให้พวกเราอดไม่ได้ที่จะด่าตัวเมียมัน ผัวอุตส่าห์หามาตัวทำหล่นได้ไง ไม่เป็นแม่ศรีเรือนเร้ย นั่งลุ้นนั่งด่ากันไปซักพัก พอเป็นที่อิจฉานกว่ามีผัวดีแล้ว ครูก็มาตามให้เข้าห้องเรียน ก่อนไปก็สอนอีกว่า ถ้ามีแฟนต้องเลือกแฟนเหมือนนก เป็นผัวที่ดี ดูแลเมีย ไอ้พวกเราก็คิดนะ ถ้าเลือกให้ได้เหมือนนกก็คงต้องอยู่แบบครูกันนั้นแหละ เอ้อ ว่าแล้วก็มองคานกันไป เอิ๊กส์ๆๆ สุดท้ายนกสองตัวนั้นก็ไม่รู้ไปอยู่ไหน เพราะอีกสองสามวันไปดูก็ไม่เห็นซ๊ะแล้ว จากคุณ : นายละเมอ - [ 29 เม.ย. 47 04:40:47 A:203.113.71.108 X:203.150.209.231 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ยอมรับตรงๆ เลยว่าเป็นเรื่องแรกในถนนที่อ่านแล้วทำให้ผมน้ำตาซืมออกมา เนื้อเรื่องก็น่ารักดีครับ คำพูดตอนโต้ตอบกันก็เป็นวัยรุ่นดี แต่ยิ่งอ่านตอนท้ายๆ มันก็เกิดอาการเศร้าในอกขึ้นมา ผมพอจะเข้าใจความรู้สึกในช่วงจังหวะนั้นนะ เพราะเกมนี้ก็เคยเล่นเหมือนกัน เวลาเล่นก็มีพรรคพวกช่วยกันยิง เล่นแล้วติดหนึบเลย ผมเองก็คำนวนองศากะทิศทางลมไม่ค่อยเก่งนะ เลยยิงไม่ค่อยแม่นเท่าไหร่ คุณอันโตก็คงเล่นเหมือนกันละสิ ถึงได้บรรยายละเอียดซะขนาดนี้ ไม่แปลกหรอกถ้าเล่นไปเล่นมาจะเจอแบบหนมปังทาแยม แล้วคุณอันโตแน่ใจได้ยังไงว่า นายณัฐกรที่คุยมาตั้งนานเป็นผู้ชาย?! ู^^ จากคุณ : ณัฐกร - [ 29 เม.ย. 47 09:11:44 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แกล้งกันอีกแล้ว ทำไมชอบเอาเรื่องเศร้าๆ มาแกล้งกันเรื่อยเลย :( จากคุณ : scottie - [ 29 เม.ย. 47 11:39:18 ]

ความคิดเห็นที่ 13 . จากคุณ : GTW - [ 29 เม.ย. 47 13:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เศร้าจังเลยแฮะ .......... (หันหน้าไปมองหานกที่นอกหน้าต่าง) (( แต่คงไม่มีหรอกเนอะ นี่มันตั้งชั้นสิบแน่ะ เหอเหอ)) อ่านแล้วก็รู้สึกซึมเล็กน้อย ถึงมันเป็นเรื่องที่ควรจะเข้าใจก็เหอะ ว่า.. การเกิดแก่เจ็บตายเป็นสัจธรรมที่จะต้องเกิดกับทุกคน แต่ขามันจะมีแรงเหรอถ้าเราต้องเดินเข้าไปหาความตายที่กวักมือเรียกอยู่อย่างน้องหนมปังทาแยม  T_T เกมส์นี้สนุกดีนะครับ เล่นแล้วก็ติดลมบน ยิงแล้วยิงอีก สวัสดีตอนบ่ายๆครับ จากคุณ : มานีมีตา - [ 29 เม.ย. 47 13:40:40 ]

ความคิดเห็นที่ 15 T________________________________________T จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 29 เม.ย. 47 13:43:11 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตกลงจบงี๊เลยเหรอคะ เศร้าอะ แต่น้ำตายังไม่ตก ถ้าต่ออีกหน่อยต้องเศร้ากว่านี้แน่ๆเลย TT เป็นความสุขบนความเศร้าจริงๆเลยอะค่ะ อ่านแล้วสนุก สุข และเศร้า................ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 29 เม.ย. 47 13:53:01 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จบยังคะเนี่ย..... ขึ้นต้นเรื่องดูเหมือนจะเป็นรักกุ๊กกิ๊ก แต่ไหงมันเศร้ายังงี้ละคะ คุณอันโตนิโอ  เขียนแนวใสๆนี้ได้สนุกเหมือนกันนะคะ อ่านง่าย ดูน่ารัก น่าอบอุ่นดี แต่เรื่องนี้มันเศร้าไปหงะ.... ท่าทางเป็นเซียนเรื่องเกมส์เหมือนกันนะคะเนี่ย ตัวแม่จ๋าเองนี่เรียกว่าไม่มีเซ็นส์ในเรื่องนี้เลย เล่นไม่เคยชนะน้องมันซะที...ฮิๆๆ จากคุณ : Mae ja - [ 29 เม.ย. 47 14:48:11 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^___________^ ตอนนี้น้องชายก็ติดเกมส์ แต่ไม่รู้ใช่เกมส์นี้รึเปล่า อยู่ค่ะ เล่นทั้งวันทั้งคืน ขอเปลี่ยนสีหน้านิด T___________T ทำไมเรื่องเศร้าจังล่ะคะ จากคุณ : ต้นหญ้าเอื้อมฟ้า (invisible_TJ) - [ 29 เม.ย. 47 18:34:02 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ว๊าว วันนี้มาแนวกุ๊กกิ๊ก น่ารักและเศร้าค่ะ แล้วเรื่องนี้มันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่านี่ ถ้าไม่ใช่ก็แล้วไป ใจหายเหมือนกันนะ ตอนนี้มีผู้หญิงไทยคนหนึ่ง เราไม่รู้จักเธอเป็นการส่วนตัวหรอก เธอเพิ่งไปรับลูกชายเธอมาอยู่ที่นี่ด้วย เธอเดินทางมาถึงนี่เมื่อวันจันทร์ คอเธอบวมและมีไข้ สามีต้องนำเธอส่งโรงพยาบาลในวันนั้น  เธอเป็นมะเร็งที่ต่อมน้ำเหลืองที่ตรงคอ เธออายุได้ 30 ปี มีลูกกับคนไทยเป็นลูกชาย 1 คน และมีลูกสาวกับฝรั่งอายุ 3 ขวบอีกหนึ่งคน พอได้รู้เรื่องของเธอแล้วพลอยเศร้าไปด้วย สงสารเธอและครอบครัวมาก สามีนี่ได้แต่นั่งร้องไห้ ข้าวปลาไม่ยอมกิน ลูกนั้นก็ยังเล็ก ชีวิตนะชีวิต จากคุณ : นัทตี้ - [ 29 เม.ย. 47 21:25:51 A:62.167.64.149 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 T_T เศร้าจังค่ะ แง๊ๆๆ อ่านไปเรื่อยๆ จากอมยิ้มๆ ไปจนถึงบทสนทนาสุดท้าย น้ำตาไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แงๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 29 เม.ย. 47 21:47:46 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โผล่ขึ้นมาจากกองงานพะเนินมาตอบความเห็นเพื่อนๆครับ เรื่องนี้แวบเข้ามาในสมองขณะที่ผมกำลังคำนวนองศาและแรงลมก่อนยิงปืนใหญ่ในเกมออนไลน์ครับ อันที่จริงก็เพิ่งจะเคยเล่นกับเขานี่แหละ ได้ประมาณสามสี่วันแล้ว รู้สึกว่าในโลกเสมือนจริงใบนั้นมีอะไรให้ค้นหาอยู่หลายแง่หลายมุมเหมือนกัน คำแนะนำครับ..ถ้าจะอ่านเรื่องนี้แล้วเศร้ายิ่งไปกว่านี้ ควรเปิดเพลง when I dream ที่ขับร้องโดย Emi Fujita ครับ เพราะผมฟังเพลงนี้ตอนเขียน คุณคนเดินดินกินข้าวแกง  เขียนเรื่องนี้แล้วทำให้รู้ว่า ความเศร้าเกิดขึ้นทุกแห่งหนทุกผู้คนทุกเวลา ขึ้นอยู่กับว่าเราจะรับรู้มันได้โดยวิธีใด เศร้านะครับ ผมเขียนเองยังเศร้าเลย คุณ นายละเมอ  ตัวนกบาดเจ็บที่ใช้เรื่องเกิดจากนกเขาสองตัวที่ผมเห็นมันเข้ามาทำรังในบ้านเพื่อน(ไปอาศัยเขาเขียนหนังสือ)เหมือนกัน เวลานกช่วยกันทำรังนี่ดูน่ารักมากเลยนะครับ แล้วพออีกไม่กี่วันมันก็หายไป ลูกๆของมันก็ไม่เห็น แปลกมากครับ คุณณัฐกร  รู้หรือเปล่า นี่คือแผนเรียกน้ำตาจากคุณณัฐกรนะครับ แหะๆ ล้อเล่นน่า ขอบคุณสำหรับคำวิจารณ์ เพื่อที่จะเขียนเรื่องนี้ได้สำเร็จ ผมจึงต้องอุทิศตัวไปนั่งเล่นเกมออนไลน์กับเพื่อน(อิอิ) พยายามเรียนรู้ว่าเดี๋ยวนี้เขาใช้ภาษากันแปลกๆอย่างไร ผมได้รู้จักกับหนมปังทาแยม(ซึ่งจริงๆเขาใช้อีกชื่อนึง)ตัวเอกของเรื่องผู้ที่ทำให้ผมเกิดแรงบันดาลใจ นี่เขียนเสร็จก็ว่าจะเลิกเล่นแล้วฮะ ยิ่งเล่นยิ่งเสียงานยังไงชอบกล โดนทวงต้นฉบับเช้าเย็นเลยอะ คุณสก็อตตี้  โถๆ ขอโทษนะครับ ไม่มีเจตนาจริงๆ แต่ก็ขอบคุณครับที่เศร้า เพราะถ้าไม่เศร้าก็แสดงว่าเรื่องนี้แป้ก อาจารย์จี  โห...หนึ่งภาพแทนพันคำจริงๆเลยอะครับ คุณมานีมีตา  ความตายเมื่อยังไกลตัวก็ไม่เคยคำนึง แต่หากคนใกล้ตัวกำลังผจญอยู่กับมัน เมื่อนั้นเราจะเริ่มคิดถึงคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ แต่ตราบใดที่เราทำวันนี้ให้คุ้มค่า เราก็ยังสามารถยิ้มรับความตายบ้างเหมือนกันนะครับ คุณน้ำลายบูด  ยิ้มไปร้องไห้ไปเลยนะครับคุณน้ำลายบูด คุณอาราเร่  จบแล้วครับ กว่าจะจบเล่นเอาโรคกระเพาะกินเลย เวลาเขียนมันเพลินจนลืมกินข้าว แถมยังต้องไปหาข้อมูลด้วยการเล่นเกมอีก เด็กที่เล่นเกมส่วนหนึ่งกำลังมีปัญหาทางครอบครัวอย่างรุนแรงครับ(พบเห็นมา) พวกนี้มักเล่นเก่ง(เก่งจัด) ใช้คำพูดรุนแรง จริงจัง เป็นลักษณะของการทดแทนสิ่งที่ขาดในชีวิตจริง ส่วนไอ้ที่เล่นผ่อนคลายอย่างผมมักจะ:-) แพ้เขาหมด คุณแม่จ๋า  ขอบคุณที่ชมครับ เออ ว่าจะเมล์ไปคุยด้วยก็ยังไม่ได้ทำซักที ขอโทษนะครับที่ให้รอ เดือนหน้าผมก็จะไปเชียงใหม่ แต่คุณแม่จ๋าอยู่กทมใช่มั๊ยครับ น้องต้นหญ้าเอื้อมฟ้า  น้องติดเกมก็พยายามให้เล่นที่บ้านนะครับ แล้วก็สอนเขาไปด้วยว่าควรจะแบ่งเวลาให้ถูก อย่าหักโหม เห็นเด็กตามร้านเกมแล้วน่าเศร้าครับ ยังกับติดยาอย่างไรพิกล พี่นัทตี้  เรื่องชีวิตเป็นอะไรที่พูดยาก ความสุขกับความทุกข์มันเป็นคู่ขนานกันไป บางครั้งเราพบคนร่ำรวย มีความสุขกับการจับจ่ายซื้อของ แต่นั่นเขาอาจลำบากผจญกับวิบากกรรมมาค่อนชีวิต บางครั้งพบคนแก่เข็นรถรับซื้อเศษเหล็ก สงสารแทบตาย แต่นั่นอาจเป็นเพราะทั้งชีวิตที่ผ่านมาเขาไม่เคยอุทิศตนเพื่อความเจริญก้าวหน้าเลย ยกตัวอย่างนะครับ อย่าคิดมาก หลายๆชีวิตซวยอย่างที่ไม่รู้จะเอาไปเปรียบเทียบกับอะไร พวกเราโชคดีมากครับ ผมก็โชคดี แม้ไม่มีเงินทองทรัพย์สมบัติ แต่ก็ยังพอมีสติปัญญาเลี้ยงตัว ถึงอย่างไรก็ไม่อับจน เด็กอย่างน้องหนมปังทาแยมมีตัวตนจริงๆครับ อยู่ไม่ไกลจากตัวเราเท่าไหร่นักหรอก เพียงแต่เรามองไม่เห็นพวกเขาเท่านั้นเอง วันก่อนคุยกันทางโทรศัพท์ต้องขอโทษมากๆครับ สัญญาณไม่ดี พี่อยู่ในเมืองเหรอครับวันนั้น ยังไงกลับมาเราค่อยนั่งคุยกันนะครับ คุณซึรุกิ  แผนเรียกน้ำตาของนักอ่านใช้ได้กับคุณซึรุกิด้วยแฮะ(คุณณัฐกรเสร็จไปแล้วหนึ่ง) ขอบคุณนะครับที่ติดตาม แล้วก็ อย่าร้องไห้มากล่ะ เดี๋ยวคนข้างๆใจอ่อน จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 30 เม.ย. 47 00:38:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้วอึ้งไปนานเลยค่ะ อึ้งเพราะชอบ ประทับใจ... ขอบคุณนะคะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 30 เม.ย. 47 11:48:04 ]

ความคิดเห็นที่ 23                 จากคุณ : [:-Ancharee-:] - [ 30 เม.ย. 47 13:02:17 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สวัสดีค่ะคุณอันโตนิโอ .... โองั้นที่เราเล่นเกมส์ไม่เก่งนี่แสดงว่าชีวิตของเรามันราบรื่น ไม่ค่อยมีปัญหาใช่ไหมคะ ... ฮิๆๆๆๆๆๆ คุณจะไปช่วงไหนของเดือนพค.คะ ... ใช่ค่ะช่วงนี้แม่จ๋าอยู่ที่กทม.เพิ่งกลับจากบ้านที่ชม.2 อาทิตย์ก่อน .... แต่เอ ไม่แน่นะคะเดือนหน้ามีตารางงานที่อาจจะต้องขึ้นไปหาลูกค้าที่นั่นอีกก็ได้ต้องเอางานไปส่งให้เค้าที่นั่นค่ะ.... แล้วไงส่งคุณแมวมาให้แม่จ๋าอีกทีนะคะ .... รอได้ค่าไม่เป็นไร ... ฮิๆๆๆๆๆ ... จะได้พาไปกินข้าวซอยที่อร่อยๆแถมถู้กถูกอีกด้วย .... หวังว่าคงชอบข้าวซอยนะคะ ..... :) จากคุณ : Mae ja - [ 30 เม.ย. 47 14:24:02 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ยายแม่จ๋านี่แอบนัดแนะคุณอันโตนิโอแล้วเหรอ แหมมีการนัดกินข้าวด้วย ข้ามหน้าข้ามตาไปแล้ว พี่อุตส่าห์โทรข้ามโลกไปจองตัวไว้ก่อน ยังไงก็เวลาไปกินของอร่อย ๆ กันก็เรียกชื่อพี่บ้างนะ คุณอันโตนิโอ วันนั้นพี่อยู่ที่บ้าน ไม่อยากบอกหรอกว่านั่งส้วมอยู่ มันไม่รู้เป็นไง เวลาจะโทรหาใครนี่จะชอบนั่งส้วม มันสุนทรีดีน่ะ โชคดีนะที่โทรศัพท์มันรับกลิ่นไม่ได้ โอเคค่ะ แล้วถ้าไปเหยียบแผ่นดินไทยวันไหน จะรีบโทรไปหานะ แล้วนัดกันอีกที อ้อ แล้วอย่าหลงคารมยายแม่จ๋าด้วย เขาแต่งงานมีสามีแล้วเหมือนกัน ยายแม่จ๋าเขาหลอกคุณว่าโสดใช่ไหม อย่าไปเชื่อเด็ดขาด ยายคนนี้หลอกเก่ง จากคุณ : นัทตี้ - [ 30 เม.ย. 47 17:32:42 A:62.167.82.232 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 ประทับใจมากค่ะ ที่ชอบมากๆก็ตอนที่พี่ชายบอกเหตุผลไม่ให้ซื้อมือถือ รู้สึกถึงความรักหวังดีของพี่ชาย กับอีกตอนที่เอาคะแนนไปซื้อผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวให้...ตัวเองบรรยายความรู้สึกไม่เก่ง สรุปสั้นๆอีกครั้งว่า ชอบเรื่องนี้ มากค่ะ จากคุณ : bookmark - [ 30 เม.ย. 47 20:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านตอนแรก ๆ มีนกน้อยประกอบ สังหรณ์ใจไม่ดีเหมือนกันค่ะ จบเศร้าจริง ๆ ซะด้วย เห็นพี่บอกว่า หนมปังทาแยม มีตัวจริง ... หวังว่าตัวจริงของน้องเค้า จะหายป่วยได้นะคะ ... ตอนกลาง ๆ ขำดี พี่อันโตนิโอใช้ภาษาวัยรุ่นได้เก๋ไก๋มาก ๆ เลยค่ะ ฮี่ ๆๆ ว่าแต่เกมส์นี้คือเกมส์อะไรหรือคะ? อิอิ อยากลองเล่นบ้างง่ะ ^^ จากคุณ : Clear Ice - [ วันแรงงาน 00:11:12 ]

ความคิดเห็นที่ 28 แฮ่ๆๆๆๆๆ....พี่นัทตี้จ๋า ... แม่จ๋ายังไม่เค้ยไม่เคยหลอกใครเลยซักกะคนเดียว ให้ฟ้าผ่าคนขับรถซิ .. :P แหม...ไอ้เรารึก็อุตสาห์ไม่บอกใครแล้วนาว่ามีคู่อยู่แล้ว กะว่าจะหากิ๊กซะหน่อย แผนแตกจนได้..... ฮิๆๆๆๆๆ   ฮิๆๆๆๆๆ..... ให้เรียกชื่อพี่ตอนกินของอร่อยๆกันอยู่ แหมพี่คะทำยังกะเวลาจะเชิญเจ้าที่มากินข้าวแหนะ... ฮะๆๆๆๆ ถ้าพี่มีแผนไปเที่ยวที่เชียงใหม่ด้วย แม่จ๋าก็จะพาไปกินของอร่อยๆเหมือนกันแหละค่า ... :) พี่นัทตี้คะ...มีคุณแมวของน้องแมวร้อนมั้ยคะ ถ้ามีเราจะได้ chit chat กันได้เวลาเราออนไลน์ตรงกันไงคะ แล้วพี่จะได้เห็นหน้าค่าตาของคนขับรถ + ของแม่จ๋าด้วย ยังไม่ลืมใช่ไหมคะที่พี่อาสาจะช่วยดูแลสมบัติให้แม่จ๋านะค่ะ .... ฮิๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : Mae ja - [ วันแรงงาน 00:13:02 ]

ความคิดเห็นที่ 29 หลุดจากวงโคจรที่ตามติดและติดตามงานเขียนของ คุณอันโตนิโอไปพักใหญ่มากกกก เพราะอะไรหนอ o_O? O_o? แหะ แหะ เรื่องนี้ทั้งน่ารักทั้งเศร้า หวังว่า ตัวจริงของ หนมปังทาแยม คงไม่เป็นอะไรมาก จากคุณ : O-HO - [ วันแรงงาน 13:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตอบๆๆ คุณศาลาไทย  ขอบคุณมากครับที่ชอบ จะพยายามเขียนให้ดีกว่านี้นะครับ คุณอัญชลี  ขอบคุณสำหรับดอกไม้แสนสวย ดีใจจริงๆครับ คุณแม่จ๋า  บางคนไม่มีปัญหาชีวิตแต่เล่นเกมเก่งสะบัดไปเลยก็มีเหมือนกันนะครับ(อาทิเพื่อนผมเอง) ที่เชียงใหม่ สมัยหนีจากบ้านไปอยู่เดือนกว่าๆ ชอบไปกินข้าวซอยที่ร้านนึง อยู่ตรงข้ามวัดพระสิงห์ครับ ไม่ทราบชื่อร้าน ทราบแต่ชื่อถนนวโรรส อีเมล์ของผมนะครับ cichlidbox@hotmail.com แต่เดี๋ยวผมจะเมล์ไปคุยด้วยก่อนแล้วกันครับ ว่าแต่ว่า คุณแม่จ๋าอยู่กรุงเทพฯแถวไหนอะครับ พี่นัทตี้  ถึงว่าครับ สัญญาณไม่ค่อยดีเพราะอยู่ในห้องลับนี่เอง อีกหน่อยเทคโนโลยีคงเจริญก้าวหน้าขึ้นถึงขั้นรับกลิ่นได้แหละครับ ไม่นานดอก ยังไงกลับมาแล้วโทรหาผมด้วยนะครับ คุณbookmark  ขอบคุณครับคุณบุ๊คมาร์กที่เข้ามาอ่าน จะพยายามพัฒนาการเขียนให้ดีสมกับคำชมนะครับ น้องน้ำแข็วใส  ดีใจที่น้องมาอ่านล่ะ ไม่ต้องห่วงน้องหนมปังทาแยมนะครับ วันนี้ก็ยังเล่นเกมด้วยกันอยู่ เป็นเด็กน่ารักแต่ถ้าแพ้ติดๆกันจะกลายเป็นร้ายเล็กๆทันที พูดถึงเรื่องของการใช้ภาษา ตอนเข้าไปเล่นวันแรกๆยอมรับว่างงมากกับภาษาของเด็กๆ แต่พอเล่นๆไปก็รู้สึกเคยชิน แถมยังพิมพ์เสียคล่องมือเวลาเล่น ตลกตัวเองอยู่เหมือนกัน แต่ก็คิดเสียว่า เอาน่า..ได้งานอย่างน้อยหนึ่งชิ้นล่ะวะ เกมที่เล่นชื่อว่า GunBound ครับ หาซื้อได้ทั่วไป ไม่รู้เหมือนกันว่าซื้อที่ไหน อยู่ดีๆเพื่อนก็ชวนเล่น นี่ก็ว่าจะเลิกแล้วครับ เพราะตั้งแต่เล่นนี่เลยไม่ได้เขียนเรื่องอื่นๆต่อ งาน(แบบได้ตังค์)ก็ไม่ค่อยไปถึงไหน โดนทวงต้นฉบับแทบทุกวันเลยครับ น้องไอซ์อ่านAQUAหรือเปล่า(มีขายที่อังกฤษมั๊ยเนี่ย) พี่เขียนให้เล่มนี้แล้วครับ เริ่มฉบับหน้าเป็นต้นไป คุณO-HO  นั่นสิครับ หายไปเลยอะ ทำเอาผมใจแป้วคิดสงสัยว่าเราเขียนแย่ลงหรืออย่างไร คุณโอ้โฮถึงเลิกอ่าน ขอบคุณครับสำหรับคำชมเรื่องนี้ น้องหนมปังทาแยมสบายดีครับ วันนี้เค้าซื้อคฑาเวทมนต์มาได้ ดีใจใหญ่ เอามาอวดนกน้อยสีชมพูแล้วก็ชวนเล่นไม่ยอมเลิกเลยครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 2 พ.ค. 47 01:04:21 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ไม่รู้ว่าคุณอันโตนิโอจะกลับเข้ามาอ่านอีกหรือเปล่านะค่ะ เอไม่แน่ใจว่าจะใช่ร้านเฮือนเพ็ญหรือเปล่านะคะ แต่ที่ๆจะพาไปนี่ไม่ใช่ร้านนี้คะ แต่เป็นร้านก๋วยเตี๋ยวบ้านคุ้ม อยู่ถนนข้างกาดต้นพยอม ทางเข้าสนามบิน แม่จ๋า อยู่ที่สุขุมวิท 31 ค่า ลงสถานีรถไฟฟ้าพร้อมพงศ์ ถ้ามาแถวๆนี้อย่าลืมบอกนะคะ อ้อ แม่จ๋าแอดคุณเข้า MSN นะคะ เผื่อเปิดเล่นแล้วเห็นชื่อใครแปลกๆขอแอดแล้วละก้อ ฮิๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : Mae ja - [ 4 พ.ค. 47 17:30:06 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เรื่องร้านอาหารในเชียงใหม่นี่ผมไม่รู้จักชื่อร้านเลยครับ แต่คิดว่าน่าจะใช่ ผมนั่ง(โหน)รถไฟฟ้าไปลงเพลินจิตทุกอาทิตย์ครับ ไปสอนดนตรี(งานเสริม) เลยป้ายพร้อมพงศ์ไปป้ายนึง ไว้สะดวกมาเจอกันไหมครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 6 พ.ค. 47 00:43:35 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ลงสถานีเพลินจิตบ่อยๆเหมือนกันค่ะ ชอบทานกล้วยทอดที่เค้าขายที่บำรุงราษฏร์ ละก้ออาหารอีสานแถวๆนั้น ... เอาไว้สะดวกมาเจอกันได้แน่นอนค่ะ ... เอาไว้นัดกันอีกทีนะคะ ... ทางคุณแมวก็ได้ค่ะ ไม่กล้าให้เบอร์โทรผ่านในนี้กลัวเจ้าหนี้ตามเจอค่า ..... ฮิๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : Mae ja - [ 6 พ.ค. 47 11:41:12 ]